Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Het is natuurlijk heel erg afhankelijk van de frequentie van klagen, je eigen beeld hoe vaak je mag klagen, van je eigen vermogen om over erge dingen heen te stappen en de tolerantie van je vrienden. Ik vind dat ik 10 jaar na het vreemdgaan best bij mijn vrienden mijn ei kwijt kan, gelijk zij dat ook bij zouden mogen. Maar we zijn allemaal druk, we hebben allemaal een eigen leven, we zijn vrienden, geen therapeuten. Als ik iemand er wekelijks mee lastig val dan zou ik dat ook teveel vinden. Dat is ook wel gestoeld vanuit de overtuiging dat even klagen wel kan helpen, maar erin blijven hangen je per saldo verdrietiger maakt.
Wat ook helpt, ik heb gisteren voor het eerst in lange tijd weer wat gespeurd op social media. Onze Truus is ook geen aantrekkelijke man. Maakt het wel behapbaarder dat het een uitvlucht was. Ach en het leven is zo kort, ik probeer er nu veel meer dan voorheen uit te halen. En als ik me wel rot voel dan stel ik me wat minder dienstbaar op en mag ik wat egoïstischer zijn van mezelf. Is ook wel goed voor de relatie.
Fijne feestdagen alvast allen!
Toch is het interessant, het klagen tegen vrienden- onderwerp. Ik vraag me ineens af of al dan niet veel willen praten niet een indicatie zou kunnen zijn van het al dan niet gezond zijn van je relatie. Toen ik weduwe werd heb ik snel een psycholoog in de arm genomen omdat ik mijn vriendengroep niet te veel wilde belasten met mijn rouwproces. Toen (een andere) verkering vreemd was gegaan ging ik ook naar therapeuten maar ik kon maar niet ophouden er met vriendinnen over te willen praten. Ik zie dat bij anderen ook wel: het willen spuien om daarna weer door te kunnen gaan met de relatie. Ik zelf heb dat zeker gedaan en er spijt van. Toen ik op een gegeven moment besloot dat ik mijn vrienden er niet meer mee kon lastig vallen was het ook al snel uit.
Je zou kunnen opperen dat het dood gaan van een partner heel anders is maar dat is maar tot op zekere hoogte zo qua rouwverwerking. Natuurlijk is het wel zo dat er dan geen weg terug is, maar hetzelfde geldt voor als je de relatie na vreemdgaan beëindigt: dan heb je toch ook minder behoefte het maar blijvend te willen bespreken met vrienden.
Hoe minder je het erover wilt hebben, des te dichter de wond, des te minder een issue, des te beter de relatie, lijkt mij.
Draver23 schreef op 19-12-2025 om 13:14:
Hoe minder je het erover wilt hebben, des te dichter de wond, des te minder een issue, des te beter de relatie, lijkt mij.
Dat ook. Als jij het echt hebt afgesloten dan begin je er niet continu over. Dan is het iets uit het verleden. Een nare gebeurtenis die je misschien even kippenvel bezorgd. Maar daarna zakt dat weg en ga je weer door. Erin blijven hangen en het er met regelmaat over hebben, eraan denken of mee bezig zijn is een teken dat het niet is verwerkt. Net als continu boos blijven op de derde. En vrienden zijn een steun. Geen therapeuten. Ik had een vriend die jaren na het verlies van zijn partner nog heel erg ontdaan kon raken.
Ik vind het ook nog wel een andere kant hebben. Als je met echt goede vrienden bent, of gewoon echte vrienden zeg maar, dan is erover praten toch niet alleen maar klagen? Tenminste, ik zou het zelf heel naar vinden als dat bij vrienden zo over zou komen. Ik zou eigenlijk gewoon hulp verwachten van hen bij het verwerken. Wat is er van ons geworden als we dat alleen bij een therapeut denken te kunnen krijgen?
Lang geleden klaagde de jonge overbuurman over hun relatie. Ik kende ze nauwelijks. Ze waren even uit elkaar en hij begon er over toen ik hem in de supermarkt zag. Zij wilde niet praten. Ik gaf hem het idee om haar dan een brief te schrijven. (Het is zo lang geleden dat het nog net voor de tijd was dat je elkaar berichten stuurde) Het was wel duidelijk dat hij klaagde uit nood. Niet om het klagen. Maar wat ik eigenlijk jammer vind is dat al het klagen teveel over één kam geschoren wordt. MRI van jou verwacht ik dat je klaagde om juist meer te begrijpen en te begrijpen wat je te doen stond. Dat is toch niet verkeerd? Niet iedereen kan daar natuurlijk goed mee omgaan en je de juiste support geven. Maar om het dan zelf te zien als iets wat je eigenlijk alleen met therapeuten zou moeten doen is ook wel weer jammer eigenlijk.
Ik heb een paar échte goede vrienden, onze vriendschap duurt al 40+ jaren. 1 vriendin daarvan weet letterlijk álles van mij en vice versa, wij hebben geen geheimen voor elkaar en werkelijk alles kan worden besproken. Mocht het nodig zijn, dan mag zij mij zelfs ‘s nachts wakker bellen! Wij hebben al ons lief en leed met elkaar gedeeld en nóg, heel erg bijzonder vinden wij dat.
Toevallig hadden wij het hier vorige week nog over, toen zij vertelde over een andere vriendin van haar en deze steeds weer met dezelfde klaagzang over haar partner begon. Zij haar op een gegeven moment heeft afgekapt en heeft gezegd dat ze best wel genoeg had van steeds dezelfde negativiteit aan te moeten horen en er toch niets veranderde.
Ik kan dat helemaal begrijpen, want soms is het ook wel genoeg geweest als iemand steeds weer over hetzelfde ‘klaagt’, maar geen stappen onderneemt om veranderingen door te voeren. Ik vind dat dit ook bij een goede vriendschap hoort, je eigen grenzen kunnen/mogen aangeven. Soms heeft ‘die ander’ dat ook nodig lijkt mij, althans, zo heb ik het zelf wel ervaren.
