Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


Titiv schreef op 01-06-2023 om 14:25:

[..]

Mooi verwoord idd💕

Hem haten doe ik niet, en wat je zegt is ook wel waar, dit is een nieuwe relatie met dezelfde persoon, toch vind ik t moeilijk om t verdriet los te laten, ik ben gewoonweg zo verdrietig en begrijp niet waarom hij dit deed en het zelfs kon doen na alles wat hij en ik waren, we waren in mijn ogen zo leuk en speciaal samen en dat gevoel en dat beeld krijg ik niet meer terug en dat voeld zo verloren aan... waardoor ik in t verdriet blijf hangen... ik kan idd denken van oke dit is gewoon hij en ik met een nieuwe start, mijn man zegt dit ook zo, volgens hem komen we hier sterker uit en zijn we gewoon even uit mekaar geweest en terug samen, althans zo probeerd hij mij moed in te praten want we weten beiden dat we niet uit mekaar waren maar ik snap wel wat hij bedoeld en ik wil t ook echt zo zien maar ik weet niet hoe. Soms heb ik ff zon sterk moment en dan de volg dag val ik toch weer terug in dat verdriet.... moet t slijten, kost t tijd, ja vast wel maar tis nu 1,5 jaar geleden dat t uitkwam en 1,5 jaar lijkt zo lang maar ook zo kort, t lijkt alsof t gisteren gebeurde. Ik vind t ook zo moeilijk om hem te geloven, als hij nu zegt ik hou van je zegt een stem in mijn hoofd nee dat doet hij niet want toen hij met haar omging zei hij ook geregeld ik hou van je, toen zei hij dat zelfs vaker dan ooit tevoren, volgens hem omdat hij toen beseftte hoeveel hij van me hield en uit schuldgevoel maar ja nu klinkt dat ik hou van je gewoon zo leeg...

Ik ga zeker dat boek lezen, heb t al besteld thx voor de tip!

Zoals ik aangaf ... het is puur verdriet om wat je verloren bent en wat nooit meer terugkomt. Kan best zijn dat je er sterker uitkomt, dat maakt het verdiet niet minder. En wat ik heel goed herken ... hier bij ons ... zelfs na 4 jaar klinkt zijn “ik hou van jou” niet meer hetzelfde als daarvoor. Ik heb hem al gevraagd wat die woorden voor hem beteken, want dat hij dat vroeger ook al zei, bijna dagelijks zelfs. Zijn antwoord was dat hij mij altijd graag heeft gezien, maar dat hij niet wist hoe graag. Dat hij door mij bijna kwijt te raken beseft dat hij meer van mij houdt dan dat hij ooit beseft heeft. Ik was vanzelfsprekend voor hem. Ik was er gewoon en hij dacht dat ik er altijd zou zijn. Daarom ook dat liegen. Overspeligen liegen natuurlijk juist om hun partner NIET kwijt te raken. Wie zijn partner kwijt wil of onverschillig is, doet natuurlijk al die moeite niet om te liegen. Soms denken de bedrogenen, “waar ben ik tekort geschoten”. Maar onderzoek wijst uit dat het net de partners zijn die alles als vanzelfsprekend ervaren en minder moeite doen voor de relatie, dat juist zij vatbaarder zijn om vreemd te gaan. Ze denken er als het ware niet bij na en het “overkomt” hen. Dat is omdat ze niet alert zijn. Geen bewuste keuzes maken. Een overspelige kan dus inderdaad na zijn bedrog veel bewuster in de relatie staan dan ervoor. Voor de bedrogene lijkt er ogenschijnlijk geen verschil.

Maar ze kunnen één keer zeggen dat het hun “overkomen” is, een tweede keer is dat natuurlijk bulshit. Ik denk niet dat ik het een tweede keer zou trekken. Mijn man was in elk geval een stuk naïef daarin. Wat hem niet vrijpleit. Hij zegt dat hij nu de aanloop naar een affaire (flirten, persoonlijke dingen vertellen, grenzen verleggen) en mogelijk gevaar veel beter zal herkennen en op tijd vermijden. 

Dus “ik hou van je” zijn dezelfde woorden zoals vroeger, maar ze betekenen nu misschien meer voor hem. Misschien kun je dat eens vragen, wat die woorden voor hem betekenen. 

X

Elpisto schreef op 01-06-2023 om 15:07:

[..]

Oh, maar dat begrijp ik wel. Ik heb volgens mij ook krachttermen gebruikt als " Als we thuis zijn zet ik haar direct op straat". of " ik doe nooit meer normaal tegen haar". Ventileren van woede op een anoniem forum omdat je weet dat je dit niet echt meent of omdat het oplucht en het hier geen consequenties heeft.


Been there, done that. Maar eerlijk, als ik de posts van Titiv lees krijg ik wel andere vibes dan dat. Haar posts zijn doordrenkt met verdriet en ik lees niet iemand die vooruit gegaan is, maar iemand die niet weet hoe ze afstand nemen moet nemen en ook niet weet hoe ze weer toenadering moet zoeken. En daarbij niet bepaald geholpen wordt door haar partner. Ze blijft haar grenzen stellen en hij blijft over die grenzen gaan.


Ik moet zeggen: Ik herken die boosheid niet. Ik ben juist niet echt boos geweest. Ja in de aanloopperiode: Het vermoeden en begrijpen dat je met een kluitje het riet ingestuurd wordt. Toen was ik boos. Maar toen het uit kwam niet: Ik vond het ergens zielig voor haar, wetende dat vanaf dat moment onze relatie voor altijd zou veranderen. Dat er geen vanzelfsprekendheid meer was en dat ze alle moeite en energie zou moeten steken in het overleveren aan de manier waarop ik dit verwerken wou. Het feit dat ik haar nu met andere ogen bekijk en niet meer volmondig ja zal antwoorden op de vraag of ik voor haar tot het einde van de werleld zou gaan. Dat is het resultaat.


Maakt dat onze relatie minder? Nee absoluut niet. Qua basis is onze relatie een stuk sterker dan dat die was. De verbinding is er veel meer dan voorheen en juist door dit voorkomen realiseren we ons dat een relatie doodbloed als je er niet genoeg moeite in steekt. Maar alles omtrent vertrouwen is niet meer vanzelfsprekend. En dat is een manco die zij de rest van haar leven met zich mee moet dragen, net zoals dat ik haar acties moet mee dragen. Al was het alleen maar om ons er aan te herinneren: Dit nooit meer.

Klopt allemaal, allemaal heel herkenbaar, maar echt, ik denk niet dat Titiv geholpen wordt door haar te forceren in 1 of andere richting. 1,5 jaar is voor de ene lang en voor de andere niet. Ze zit nog volop in het proces. Bij mij heeft dat ook zo lang geduurd. Na twee jaar heb ik echt besloten om te blijven. Daarvoor veranderde ik voortdurend van gedacht. En nu blij dat ik zo lang heb gewacht om definitief te beslissen. 

Theekannetje schreef op 01-06-2023 om 15:24:

[..]

Klopt allemaal, allemaal heel herkenbaar, maar echt, ik denk niet dat Titiv geholpen wordt door haar te forceren in 1 of andere richting. 1,5 jaar is voor de ene lang en voor de andere niet. Ze zit nog volop in het proces. Bij mij heeft dat ook zo lang geduurd. Na twee jaar heb ik echt besloten om te blijven. Daarvoor veranderde ik voortdurend van gedacht. En nu blij dat ik zo lang heb gewacht om definitief te beslissen.

Ik begrijp heel goed wat je probeert te zeggen hoor Theekannetje, maar zoals 2 jaar (voor jou) geen vaststaand feit is, is dat van een ander (Elpisto, mijzelf) het ook niet en dat bedoel ik ook helemaal niet met mijn posts. Ik zal nooit proberen iemand te forceren in wat voor situatie dan ook. Jij vindt mijn post te hard, ik had destijds juist dit soort reacties nódig, wat nog steeds niet wil zeggen dat Titiv überhaupt iets met mijn posts hoeft, ze mag er gewoon overheen scrollen. Toch mag ik mijn kijk erop ook wel vermelden, zeker met de bedoeling dat ik me soms oprecht zorgen over haar maak. De bedoeling is goed.

RoodVruchtje schreef op 01-06-2023 om 15:32:

[..]

Ik begrijp heel goed wat je probeert te zeggen hoor Theekannetje, maar zoals 2 jaar (voor jou) geen vaststaand feit is, is dat van een ander (Elpisto, mijzelf) het ook niet en dat bedoel ik ook helemaal niet met mijn posts. Ik zal nooit proberen iemand te forceren in wat voor situatie dan ook. Jij vindt mijn post te hard, ik had destijds juist dit soort reacties nódig, wat nog steeds niet wil zeggen dat Titiv überhaupt iets met mijn posts hoeft, ze mag er gewoon overheen scrollen. Toch mag ik mijn kijk erop ook wel vermelden, zeker met de bedoeling dat ik me soms oprecht zorgen over haar maak. De bedoeling is goed.

Ik twijfel zeker niet aan je goede bedoelingen. En zeker mag ieders kijk hier aan bod komen. We zitten hier allemaal samen met gelijkaardige ervaringen, maar met verschillende uitkomsten. ❤️

Titiv: ‘ man zegt dit ook zo, volgens hem komen we hier sterker uit en zijn we gewoon even uit mekaar geweest en terug samen,’ 

’ gewoon even uit mekaar’;  een soort excuus die hij m.i. beter voor zich kan houden omdat het diep binnen komt. Als ik Titiv was, zou ik hem vragen nooit meer zulke uitspraken te doen omdat het niet aan hem is om die woorden toe te passen. Dergelijke uitspraken doen wonden eerder openen dan sluiten.

Zelf ben ik meer stil gaan staan bij wie ik ben; minder vanzelfsprekend geworden en minder pleasen en vaker aangeven dat ik genoeg heb van zijn aannames. Ik accepteer geen achteraf info meer en spreek mij uit als mijn grens genegeerd wordt. Net alsof hij mij weer opnieuw leert kennen. De nieuwe versie die alles minder snel pikt en waar hij dus meer rekening mee heeft te houden, als het ook zijn wens is om samen verder te gaan.
De woorden ‘ we komen hier sterker uit’ zou hij ook zo gezegd kunnen hebben. En dan denk ik: ‘ je wordt bedankt, want door die onderschatting kunnen we nu wel puin ruimen’. Het positieve van puin ruimen is dat het daarna wel opruimt en overzichtelijker wordt. Soort van investeren.

1,5 jaar is een enorm lange tijd. Als het dan nog steeds lijkt alsof het gisteren is gebeurd moet je jezelf afvragen waarom je zo in de situatie blijft hangen. Op een gegeven moment moet je een keuze maken. Je gaat door en vergeeft hem. Of je pakt je eigen leven op en verlaat hem. Maar jaren blijven hangen in de ellende veroorzaakt door een ander. Daar schiet echt niemand wat mee op. 

Ik ken (en lees) hier ook zoveel verhalen van mensen die geen keuze durven of kunnen maken. Blijven hangen in een situatie van afhankelijkheid omdat ze bang zijn om alleen te zijn, de zelfstandigheid niet aankunnen of om tal van praktische redenen. 

MRI

MRI

01-06-2023 om 19:48

Izza schreef op 01-06-2023 om 19:35:

1,5 jaar is een enorm lange tijd. Als het dan nog steeds lijkt alsof het gisteren is gebeurd moet je jezelf afvragen waarom je zo in de situatie blijft hangen. Op een gegeven moment moet je een keuze maken. Je gaat door en vergeeft hem. Of je pakt je eigen leven op en verlaat hem. Maar jaren blijven hangen in de ellende veroorzaakt door een ander. Daar schiet echt niemand wat mee op.

Ik ken (en lees) hier ook zoveel verhalen van mensen die geen keuze durven of kunnen maken. Blijven hangen in een situatie van afhankelijkheid omdat ze bang zijn om alleen te zijn, de zelfstandigheid niet aankunnen of om tal van praktische redenen.

ja zo makkelijk werkt het natuurlijk niet. Je kan iemand zijn daden vergeven maar toch bang zijn dat het weer gaat gebeuren bijvoorbeeld. Je kan iemand echt willen vergeven en het ook menen op het moment dat je dat in jezelf of tegen die ander zegt, maar dan opeens getriggerd worden door iets wat de diepe kwetsing doet herleven die veroorzaakt is door het vreemdgaan. Je kan  blijven omdat je toch zielsveel van iemand houdt niet uit angst om alleen te zijn of een praktische reden. 

Dat is het rotte van vreemdgaan: iemand kwetst je maar dat betekent nog niet dat je niet meer van iemand houdt. 

Dat gezegd hebbende zie ik ook met lede ogen aan hoe mensen jarenlang met die pijn in een huwelijk blijven. Ik zie dat het niet makkelijk is weg te gaan, ik zie ook dat blijven vaak op de hoop is gebaseerd dat het verdriet wel zal slijten terwijl iets essentieels is beschadigd. Heel moeilijk allemaal. 

Izza schreef op 01-06-2023 om 19:35:

1,5 jaar is een enorm lange tijd. Als het dan nog steeds lijkt alsof het gisteren is gebeurd moet je jezelf afvragen waarom je zo in de situatie blijft hangen. Op een gegeven moment moet je een keuze maken. Je gaat door en vergeeft hem. Of je pakt je eigen leven op en verlaat hem. Maar jaren blijven hangen in de ellende veroorzaakt door een ander. Daar schiet echt niemand wat mee op.

Ik ken (en lees) hier ook zoveel verhalen van mensen die geen keuze durven of kunnen maken. Blijven hangen in een situatie van afhankelijkheid omdat ze bang zijn om alleen te zijn, de zelfstandigheid niet aankunnen of om tal van praktische redenen.

Oprecht vraag, heb je het meegemaakt? 

volgens alle artikelen die ik gelezen heb, duurt het verwerken van ontrouw 2 jaar, met therapie. Dus zonder therapie misschien langer. Dus met 1,5 jaar is het niet vreemd dat Titiv nog steeds deze gevoelens heeft.

de wat "hardere" reakties kan ik wel aan hoor, maar steun haal ik er idd niet uit, omdat zoals theekannetje ook zegt, je gevoel gaat op en neer en bij de een wat meer dan de ander, het is ook niet niks wat er gebeurd is, er zou een wet moeten zijn dat je verplicht moet scheiden als 1 vd 2 vreemdgaat want het proces erna is een lange lijdensweg, heel moeilijk.

 Reakties als 1,5 jaar is te lang gaan er bij mij niet in want het is een hoop wat je moet verwerken, en als bedrogene voel je je niet zoals de vreemdganger dus je gaat eik samen door een proces maar voeld totaal andere dingen dus zie dat maar eens vlekkeloos en emotieloos te doen, en tuurlijk er zijn mensen die er minder moeite mee hebben nou fijn voor die mensen maar ik zit dus niet zo in mekaar helaas.

En als je zegt ik geef je een 2de kans en ik ga je proberen te vergeven is dat ook maar iets wat je zegt want je wil t wel maar je hart laat dat echt niet zomaar ff toe.

Ik vind t zelf heel normaal dat mijn gevoelens op en neer gaan. En mijn man gelukkig ook. Ja ik heb soms hele boze gevoelens over hem maar tegelijk zie ik ook dat hij t wel volhoud met die op en neer gevoelens van mij want laten we eerlijk zijn, als je een fout begaat wil je dat niet nog jaren aanhoren maar ja dat zijn nu eenmaal de blaren waar hij op moet zitten en hij doet dat wel. 

Ik weet dat ik ook veel liefde voel nog altijd anders bleef ik echt niet. Ik ben geen robot. Ik weet waar ik voor vecht maar ik neem mijn tijd en ook al duurd dat nog jaren, als hij echt van mij houd en zoveel spijt heeft wacht hij op mij.

Titiv schreef op 02-06-2023 om 10:06:

de wat "hardere" reakties kan ik wel aan hoor, maar steun haal ik er idd niet uit, omdat zoals theekannetje ook zegt, je gevoel gaat op en neer en bij de een wat meer dan de ander, het is ook niet niks wat er gebeurd is, er zou een wet moeten zijn dat je verplicht moet scheiden als 1 vd 2 vreemdgaat want het proces erna is een lange lijdensweg, heel moeilijk.

Reakties als 1,5 jaar is te lang gaan er bij mij niet in want het is een hoop wat je moet verwerken, en als bedrogene voel je je niet zoals de vreemdganger dus je gaat eik samen door een proces maar voeld totaal andere dingen dus zie dat maar eens vlekkeloos en emotieloos te doen, en tuurlijk er zijn mensen die er minder moeite mee hebben nou fijn voor die mensen maar ik zit dus niet zo in mekaar helaas.

En als je zegt ik geef je een 2de kans en ik ga je proberen te vergeven is dat ook maar iets wat je zegt want je wil t wel maar je hart laat dat echt niet zomaar ff toe.

Ik vind t zelf heel normaal dat mijn gevoelens op en neer gaan. En mijn man gelukkig ook. Ja ik heb soms hele boze gevoelens over hem maar tegelijk zie ik ook dat hij t wel volhoud met die op en neer gevoelens van mij want laten we eerlijk zijn, als je een fout begaat wil je dat niet nog jaren aanhoren maar ja dat zijn nu eenmaal de blaren waar hij op moet zitten en hij doet dat wel.

Ik weet dat ik ook veel liefde voel nog altijd anders bleef ik echt niet. Ik ben geen robot. Ik weet waar ik voor vecht maar ik neem mijn tijd en ook al duurd dat nog jaren, als hij echt van mij houd en zoveel spijt heeft wacht hij op mij.

Maar je hebt toch niet de naïeve gedachte dat een scheiding de makkelijke weg is hoop ik?

Titiv, je zegt dat je weet waar je voor vecht, maar wat is het gevecht dan precies? Iedere dag een diep verdriet voelen waar weinig verandering of vooruitgang in lijkt te zitten terwijl je man steeds weer over grenzen heen gaat, is geen gevecht. Dat is verdriet.

Theekannetje noemt de reacties te hard. Daar ben ik het pertinent mee oneens: ik zie hier juist helemaal geen harde reacties en iedereen begrijpt dat ieders proces anders is. Met de nadruk op proces. Ik zie bij Titiv geen proces, ik zie een volharding in verdriet, met -zoals Elpisto ook al beschreef- het stellen van grenzen met harde woorden, waar Titiv's man dan weer lak aan heeft, waarna Titiv weer over die grenzen heen laat gaan en het verdriet inclusief verwensingen weer terugkomt. Waarna Titiv dan zegt dat ze heus erg van haar man houdt, maar hem ook een klootzak en afval vindt en geen enkel respect meer voor hem heeft (en die verwensingen worden dermate vaak geuit dat ik niet geloof dat dat een momentopname is: 1 van de consistente dingen in dit verhaal is juist het gebrek aan respect). Ik zie een steeds terugkerende pendelbeweging, maar geen vooruitgang.

En nogmaals: van mij mag iedereen zijn/haar eigen keuzes maken, hoor. Niemand hoeft van mij te scheiden of te blijven. Maar ALS je dan besluit te blijven, dan moet er wel vooruitgang zijn, neem ik aan. En die mening mag ook gewoon gezegd worden. 

Titiv prijst haar man dat hij het volhoudt. Dat is dan ook niet erg moeilijk voor hem: als zij een grens stelt ( "je mag niet meer naar die plaats"), dan gaat hij daar doodleuk overheen. Dan is ze wel weer even boos en verdrietig, maar consequenties aan die harde grenzen overschrijden zijn er nooit. Zo enorm moeilijk heeft hij het dus niet, hoor.

Titiv schreef op 01-06-2023 om 14:25:

[..]

Mooi verwoord idd💕

Hem haten doe ik niet, en wat je zegt is ook wel waar, dit is een nieuwe relatie met dezelfde persoon, toch vind ik t moeilijk om t verdriet los te laten, ik ben gewoonweg zo verdrietig en begrijp niet waarom hij dit deed en het zelfs kon doen na alles wat hij en ik waren, we waren in mijn ogen zo leuk en speciaal samen en dat gevoel en dat beeld krijg ik niet meer terug en dat voeld zo verloren aan... waardoor ik in t verdriet blijf hangen... ik kan idd denken van oke dit is gewoon hij en ik met een nieuwe start, 

Een nieuwe relatie met dezelfde persoon is een illusie. Dat kan niet en deze gedachte moet je loslaten. Misschien ben je gewoon teveel beschadigd en heb je van binnen al reeds afscheid van hem genomen maar durf je de volgende stap niet te zetten. Wat wijsheid is weet ik niet aangezien ik zelf in een soortgelijk proces zit. Tuurlijk houd je van hem zeker na al die jaren. Maar wat voor soort houden van is dit? Broer/zus met af en toe een knuffel? Vind je de sex nog fijn met hem of walg je er soms van en moet je weer aan die ander denken. Je zal het hem nooit vergeven en ook niet vergeten. Misschien moet je wel even uit elkaar om te voelen of de echte liefde er nog is en je zijn vreemdgaan kan loslaten. Ervaar eens een andere man. Is die man van jou nou zo speciaal of is het een gewoonte? Hij is je maatje niet meer. Maatjes gaan niet vreemd om wat voor reden ook. Je bent bang om hem te verliezen en zelf 4 hoog op een flatje terecht te komen. Nou er zijn genoeg trouwe mannen die jou altijd op nr.1 zullen hebben staan en niet vreemdgaan. Je moet een beslissing nemen wat zo ben jij jezelf aan het kwellen/ aanmodderen.



RoodVruchtje schreef op 01-06-2023 om 15:32:

[..]

Ik zal nooit proberen iemand te forceren in wat voor situatie dan ook. Jij vindt mijn post te hard, ik had destijds juist dit soort reacties nódig, wat nog steeds niet wil zeggen dat Titiv überhaupt iets met mijn posts hoeft, ze mag er gewoon overheen scrollen. Toch mag ik mijn kijk erop ook wel vermelden, zeker met de bedoeling dat ik me soms oprecht zorgen over haar maak. De bedoeling is goed.

Nou je kan wel merken dat je zwaar beschadigd bent door veel (harde) reacties die je hier plaatst. Ben je nu wel gelukkig of had je toch er voor moeten vechten achteraf? Je hoeft er niet op te antwoorden hoor....

Ruud1971! schreef op 02-06-2023 om 16:34:

[..]



[..]

Nou je kan wel merken dat je zwaar beschadigd bent door veel (harde) reacties die je hier plaatst. Ben je nu wel gelukkig of had je toch er voor moeten vechten achteraf? Je hoeft er niet op te antwoorden hoor....

Jij noemt het harde reacties, maar dat is heel persoonlijk, heb wel hardere reacties gelezen of die van jou soms, welke nogal seksistisch waren al bedoelde je het mss niet zo. Het is en blijft geschreven platte tekst zonder intonatie en dat is gewoon lastig.

En maak je geen zorgen hoor, want zwaar beschadigd ben ik zeker niet en ik heb een heel fijn en gelukkig leven juist. Zeker mijn ups & downs gehad, maar er heel veel van geleerd zonder te hoeven vechten. Zelfliefde is voor mij de rode draad in mijn leven en dat bereik je niet zonder diepe dalen te hebben gekend. Er niet voor weg te lopen, maar deze toe te laten en te erkennen is hetgeen mij heeft gevormd tot de persoon ik nu ben. 

Hoop dat ik het zo duidelijk hebt verwoord voor jou en zo niet, je mag mij alles vragen hoor 😃

RoodVruchtje schreef op 02-06-2023 om 17:18:

[..]

Jij noemt het harde reacties, maar dat is heel persoonlijk, heb wel hardere reacties gelezen of die van jou soms, welke nogal seksistisch waren al bedoelde je het mss niet zo. Het is en blijft geschreven platte tekst zonder intonatie en dat is gewoon lastig.

En maak je geen zorgen hoor, want zwaar beschadigd ben ik zeker niet en ik heb een heel fijn en gelukkig leven juist. Zeker mijn ups & downs gehad, maar er heel veel van geleerd zonder te hoeven vechten. Zelfliefde is voor mij de rode draad in mijn leven en dat bereik je niet zonder diepe dalen te hebben gekend. Er niet voor weg te lopen, maar deze toe te laten en te erkennen is hetgeen mij heeft gevormd tot de persoon ik nu ben.

Hoop dat ik het zo duidelijk hebt verwoord voor jou en zo niet, je mag mij alles vragen hoor 😃

Ben het met je eens Roodvruchtje mbt zelfliefde en inderdaad komt het soms hard over wat we hier typen. Allemaal met de goede bedoeling. Stuur je wel even een pb😊


Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.