Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Titiv, laat die wens weer de oude te worden,( hopen op een tijd zoals vroeger) varen; bouw samen aan een nieuw balans waarin jij vertrouwen en respect kan voelen voor wat jullie samen als gezin willen vorm geven. Hoe wil je anders uit deze fase komen...
GekkeHenkie100 schreef op 30-05-2023 om 22:29:
[..]
Dit is wat het is. Maar exact dat maakt mij zo boos (niet op jou…). En ja, dat zegt alles over mij. Namelijk dat ik vind dat het leven knetterkut is als iedereen leeft voor zijn of haar eigen plezier en genot, dat dat zelfs ten koste mag gaan van anderen. Dat ik vind dat het leven vraagt dat ik rekening houd met anderen. Dat ik grenzen van anderen respecteer. Dat ik vind dat mijn vrijheid niet belangrijker is dan die van iemand anders. Dat de toekomst van kinderen uit gebroken gezinnen mij aan het hart gaat. Dus ja, ik vind dat ieder daar wel degelijk een verantwoordelijkheid in heeft. Maar je hebt gelijk: niet iedereen vindt dat en/of doet dat.
Nee, dit gaat niet over een slippertje, over gevoelens die je onvoorzien hebt gekregen, of mensen die dachten dat de ander vrijgezel was. Dit gaat over mensen die willens en wetens hun egoïstisch plezier najagen ten koste van anderen. Dan ben je gewoon een klootzak of de vrouwelijke equivalent daarvan. Er zit iets van mijn eigen geraaktheid in, maar het is nog zoveel meer morele verontwaardiging over iets wat in mijn ogen schadelijk is en volgens anderen normaal. Het is gewoon f*cking verkeerd om iemand te verleiden tot vreemdgaan. De verhalen van vele vrouwen (en mannen) hier zijn hartverscheurend. Ze hebben levenslang. Dat komt niet doordat ze verkeerd naar de situatie kijken, maar bovenal omdat hen iets traumatisch is aangedaan. Omdat anderen hun eigen plezier voorop stelden.
ja kijk, ik ben er totaal niet voor om met een getrouwd iemand te gaan. Ik vind het stom en ik vind ook niet dat alles moet kunnen. Ik ben er niet voor om er op uit te zijn gezinnen of huwelijken op te breken.
Maar ik vind de morele verontwaardiging over de Truus een afleiding van waar het daadwerkelijk om gaat: jouw (jouw in het algemeen) partner heeft jullie beloftes gebroken, hij (of zij) is verantwoordelijk voor jullie partnerschap, en jij, niemand anders.
MRI schreef op 31-05-2023 om 15:29:
[..]
ja kijk, ik ben er totaal niet voor om met een getrouwd iemand te gaan. Ik vind het stom en ik vind ook niet dat alles moet kunnen. Ik ben er niet voor om er op uit te zijn gezinnen of huwelijken op te breken.
Maar ik vind de morele verontwaardiging over de Truus een afleiding van waar het daadwerkelijk om gaat: jouw (jouw in het algemeen) partner heeft jullie beloftes gebroken, hij (of zij) is verantwoordelijk voor jullie partnerschap, en jij, niemand anders.
Mee eens mri, hoe groot de verleiding ook is, de mens moet die maar gewoon weerstaan punt uit maar ik denk wel als t een bekende betrefd dat t dan wel echt veel moeilijker is om t zo te zien. Dan voel je je namelijk dubbel bedrogen.
Flanagan schreef op 31-05-2023 om 12:50:
Titiv, laat die wens weer de oude te worden,( hopen op een tijd zoals vroeger) varen; bouw samen aan een nieuw balans waarin jij vertrouwen en respect kan voelen voor wat jullie samen als gezin willen vorm geven. Hoe wil je anders uit deze fase komen...
Dit zegt mijn man ook, en ergens klopt t echt wel maar nu moet ik t nog zo voelen en ik heb daar blijkbaar moeite mee of meer tijd voor nodig..
Titiv schreef op 31-05-2023 om 17:03:
[..]
Mee eens mri, hoe groot de verleiding ook is, de mens moet die maar gewoon weerstaan punt uit maar ik denk wel als t een bekende betrefd dat t dan wel echt veel moeilijker is om t zo te zien. Dan voel je je namelijk dubbel bedrogen.
oh ja dat ben ik met je eens hoor, bij bijvoorbeeld een vriendin of zus als Truus vind ik dat die persoon ook jou verraadt
Flanagan schreef op 31-05-2023 om 12:50:
Titiv, laat die wens weer de oude te worden,( hopen op een tijd zoals vroeger) varen; bouw samen aan een nieuw balans waarin jij vertrouwen en respect kan voelen voor wat jullie samen als gezin willen vorm geven. Hoe wil je anders uit deze fase komen...
Inderdaad, Titiv, het grote verdriet bij velen van ons is, denk ik, juist het onbewust weten dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Dat was een van de dingen die mijn huisarts (een oudere en wijze man met 46 jaar beroepservaring op de teller) al in de eerste week zei. Het is pure en diepe rouw. Met opstandige en boze buien. Je kunt dat proces niet forceren. Het verdriet zal op de achtergrond geraken, maar niet als jij of iemand anders het wil. De tijd moet zijn werk doen. En zoals het ook is met het verlies van een dierbare, kan dat verdriet ook zomaar ineens weer de kop opsteken, bij een vleug van een herinnering. Aanvaarden dat het nooit meer wordt zoals vroeger is het begin van het genezingsproces, met vallen en opstaan. Zo ervaar ik het alleszins. En volgens mijn huisarts hebben tientallen van zijn patiënten dat op dezelfde manier ervaren. We hebben allemaal ons eigen verhaal, maar wat betreft de beleving zijn we helemaal niet zo uniek.
Het eerste huwelijk is definitief en onherroepelijk voorbij. Ik heb een ander huwelijk met dezelfde persoon. En ik heb lang getwijfeld of ik dat wel wilde. De ene week wou ik scheiden, de andere week niet. Allemaal perfect normaal. Wat mij deed blijven was toch wel liefde, ondanks alles bleef de aantrekkingskracht, en het besef dat ik mezelf met deze nieuwe ervaring gewoon zou meenemen naar een volgende relatie.
Soms lees ik hier dingen alsof je zeker niet moet blijven uit afhankelijkheid, financieel, sociaal, emotioneel... Maar de mens is een sociaal wezen dat zich hecht. Er is een leven opgebouwd samen, met de omgeving, familie, vrienden, de hechting met de partner is er gewoon van nature, ook na het bedrog ... Dat mag allemaal een doorslaggevende reden zijn om te blijven. Onafhankelijkheid is een overschat goed, denk ik. We zijn allemaal afhankelijk van de mensen rondom ons, in wederkerigheid. Dus niet zomaar opgeven, maar ook de zegeningen tellen. Tenzij je je partner echt haat, na verloop van tijd, is blijven waarschijnlijk een te overwegen keuze. Mijn bescheiden mening ...
Ik worstelde hier lang mee en las dit boek: “Scheiden of blijven“ van Mira Kirshenbaum. Mij heeft het geholpen. Ben tot de ontdekking gekomen dat scheiden verlies zou betekenen en geen winst. In ons huwelijk dan. Ik kan niet voor iemand anders spreken.
Het spijt me als ik soms doordraaf, maar ook dat is iets waar we ons allemaal wel eens aan bezondigen in een emotionele bui. 😔
Liefs.
Mooi geschreven theekannetje.
MRI schreef op 31-05-2023 om 15:29:
[..]
ja kijk, ik ben er totaal niet voor om met een getrouwd iemand te gaan. Ik vind het stom en ik vind ook niet dat alles moet kunnen. Ik ben er niet voor om er op uit te zijn gezinnen of huwelijken op te breken.
Maar ik vind de morele verontwaardiging over de Truus een afleiding van waar het daadwerkelijk om gaat: jouw (jouw in het algemeen) partner heeft jullie beloftes gebroken, hij (of zij) is verantwoordelijk voor jullie partnerschap, en jij, niemand anders.
Ik wil wegblijven bij een win-loose discussie. Heb zelf mijn weg gevonden en denk dat iedereen die bedrogen is zijn/haar eigen weg moet vinden. En daarom is dit denk ik een belangrijk punt: wat helpt (niet) in mijn verwerking? Omdat het zo persoonlijk is geloof ik dat al te stellige uitspraken niet helpen. Dat wil zeggen: niet voor iedereen gelden. Het is wel helpend als we vertellen wat ons zelf (niet) geholpen heeft.
Mijn ervaring is dat het heel gezond en helend is ook verontwaardigd te zijn over het aandeel van een derde. Natuurlijk afhankelijk van wat er is gebeurd. Het maakt nogal uit wat omstandigheden waren, wat de partner heeft gedaan en wat de Truus heeft gedaan. Het heeft mij geholpen dat scherp te zien, te benoemen en te erkennen. Terecht kun je daar de vraag bij plaatsen of dat niet afleidt van de rol van de partner en de relatie waar herstel plaats moet vinden (als je dat wilt en kunt). Meerdere van ons laten weten dat dit goed naast elkaar kan bestaan. En als het bij anderen ten koste ging van kijken naar de partner(relatie), dan is het inderdaad hoog tijd dat de focus verlegd wordt. Ik hoop dat iedereen die bedrogen is daar zijn/haar weg in vindt.
@theekannetje: dank voor je rake bijdrage!
GekkeHenkie100 schreef op 31-05-2023 om 20:47:
[..]
Ik wil wegblijven bij een win-loose discussie. Heb zelf mijn weg gevonden en denk dat iedereen die bedrogen is zijn/haar eigen weg moet vinden. En daarom is dit denk ik een belangrijk punt: wat helpt (niet) in mijn verwerking? Omdat het zo persoonlijk is geloof ik dat al te stellige uitspraken niet helpen. Dat wil zeggen: niet voor iedereen gelden. Het is wel helpend als we vertellen wat ons zelf (niet) geholpen heeft.
Mijn ervaring is dat het heel gezond en helend is ook verontwaardigd te zijn over het aandeel van een derde. Natuurlijk afhankelijk van wat er is gebeurd. Het maakt nogal uit wat omstandigheden waren, wat de partner heeft gedaan en wat de Truus heeft gedaan. Het heeft mij geholpen dat scherp te zien, te benoemen en te erkennen. Terecht kun je daar de vraag bij plaatsen of dat niet afleidt van de rol van de partner en de relatie waar herstel plaats moet vinden (als je dat wilt en kunt). Meerdere van ons laten weten dat dit goed naast elkaar kan bestaan. En als het bij anderen ten koste ging van kijken naar de partner(relatie), dan is het inderdaad hoog tijd dat de focus verlegd wordt. Ik hoop dat iedereen die bedrogen is daar zijn/haar weg in vindt.
Ja we zijn het grotendeels eens denk ik hoor
Peet52! schreef op 31-05-2023 om 20:36:
Mooi geschreven theekannetje.
Dank u.
Theekannetje schreef op 31-05-2023 om 18:18:
[..]
Inderdaad, Titiv, het grote verdriet bij velen van ons is, denk ik, juist het onbewust weten dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Dat was een van de dingen die mijn huisarts (een oudere en wijze man met 46 jaar beroepservaring op de teller) al in de eerste week zei. Het is pure en diepe rouw. Met opstandige en boze buien. Je kunt dat proces niet forceren. Het verdriet zal op de achtergrond geraken, maar niet als jij of iemand anders het wil. De tijd moet zijn werk doen. En zoals het ook is met het verlies van een dierbare, kan dat verdriet ook zomaar ineens weer de kop opsteken, bij een vleug van een herinnering. Aanvaarden dat het nooit meer wordt zoals vroeger is het begin van het genezingsproces, met vallen en opstaan. Zo ervaar ik het alleszins. En volgens mijn huisarts hebben tientallen van zijn patiënten dat op dezelfde manier ervaren. We hebben allemaal ons eigen verhaal, maar wat betreft de beleving zijn we helemaal niet zo uniek.
Het eerste huwelijk is definitief en onherroepelijk voorbij. Ik heb een ander huwelijk met dezelfde persoon. En ik heb lang getwijfeld of ik dat wel wilde. De ene week wou ik scheiden, de andere week niet. Allemaal perfect normaal. Wat mij deed blijven was toch wel liefde, ondanks alles bleef de aantrekkingskracht, en het besef dat ik mezelf met deze nieuwe ervaring gewoon zou meenemen naar een volgende relatie.
Soms lees ik hier dingen alsof je zeker niet moet blijven uit afhankelijkheid, financieel, sociaal, emotioneel... Maar de mens is een sociaal wezen dat zich hecht. Er is een leven opgebouwd samen, met de omgeving, familie, vrienden, de hechting met de partner is er gewoon van nature, ook na het bedrog ... Dat mag allemaal een doorslaggevende reden zijn om te blijven. Onafhankelijkheid is een overschat goed, denk ik. We zijn allemaal afhankelijk van de mensen rondom ons, in wederkerigheid. Dus niet zomaar opgeven, maar ook de zegeningen tellen. Tenzij je je partner echt haat, na verloop van tijd, is blijven waarschijnlijk een te overwegen keuze. Mijn bescheiden mening ...
Ik worstelde hier lang mee en las dit boek: “Scheiden of blijven“ van Mira Kirshenbaum. Mij heeft het geholpen. Ben tot de ontdekking gekomen dat scheiden verlies zou betekenen en geen winst. In ons huwelijk dan. Ik kan niet voor iemand anders spreken.
Het spijt me als ik soms doordraaf, maar ook dat is iets waar we ons allemaal wel eens aan bezondigen in een emotionele bui. 😔
Liefs.
Mooi verwoord idd💕
Hem haten doe ik niet, en wat je zegt is ook wel waar, dit is een nieuwe relatie met dezelfde persoon, toch vind ik t moeilijk om t verdriet los te laten, ik ben gewoonweg zo verdrietig en begrijp niet waarom hij dit deed en het zelfs kon doen na alles wat hij en ik waren, we waren in mijn ogen zo leuk en speciaal samen en dat gevoel en dat beeld krijg ik niet meer terug en dat voeld zo verloren aan... waardoor ik in t verdriet blijf hangen... ik kan idd denken van oke dit is gewoon hij en ik met een nieuwe start, mijn man zegt dit ook zo, volgens hem komen we hier sterker uit en zijn we gewoon even uit mekaar geweest en terug samen, althans zo probeerd hij mij moed in te praten want we weten beiden dat we niet uit mekaar waren maar ik snap wel wat hij bedoeld en ik wil t ook echt zo zien maar ik weet niet hoe. Soms heb ik ff zon sterk moment en dan de volg dag val ik toch weer terug in dat verdriet.... moet t slijten, kost t tijd, ja vast wel maar tis nu 1,5 jaar geleden dat t uitkwam en 1,5 jaar lijkt zo lang maar ook zo kort, t lijkt alsof t gisteren gebeurde. Ik vind t ook zo moeilijk om hem te geloven, als hij nu zegt ik hou van je zegt een stem in mijn hoofd nee dat doet hij niet want toen hij met haar omging zei hij ook geregeld ik hou van je, toen zei hij dat zelfs vaker dan ooit tevoren, volgens hem omdat hij toen beseftte hoeveel hij van me hield en uit schuldgevoel maar ja nu klinkt dat ik hou van je gewoon zo leeg...
Ik ga zeker dat boek lezen, heb t al besteld thx voor de tip!
Flanagan schreef op 31-05-2023 om 12:50:
Titiv, laat die wens weer de oude te worden,( hopen op een tijd zoals vroeger) varen; bouw samen aan een nieuw balans waarin jij vertrouwen en respect kan voelen voor wat jullie samen als gezin willen vorm geven. Hoe wil je anders uit deze fase komen...
Zeer wijze woorden. Dat oude huwelijk, met de onbevangenheid en het oude vertrouwen, komt niet meer terug. De vraag is dan denk ik of je met deze partner hoe hij/zij nu is, in de wetenschap dat het vertrouwen een deuk heeft gekregen en dat de onbevangenheid weg is, nog een nieuwe relatie wil. Een absolute voorwaarde om die vraag met "ja" te kunnen beantwoorden, is denk ik dat er nog veel liefde is.
Maar iemand die zegt alle respect te zijn verloren en haar partner "afval" noemt, voelt denk ik geen liefde meer. En dan is de koek gewoon wel op.
Persephone schreef op 01-06-2023 om 14:28:
[..]
Maar iemand die zegt alle respect te zijn verloren en haar partner "afval" noemt, voelt denk ik geen liefde meer. En dan is de koek gewoon wel op.
Zo denk ik er ook over. Dat er dan iets anders is wat je tegenhoudt om voor jezelf te kiezen, hetzij financieel, alleen zijn of wat dan ook. Een maand geleden zeggen dat het klaar is, de liefde weg is etc en dan toch weer bezwijken, oké kan. Maar nog steeds je man afval noemen, dat kan er bij mij niet in en is ook niet een uitspraak op een toevallig ‘slechte’ dag.
Je zou bijna hopen dat hij weer een misstap begaat, zodat ze eindelijk wordt bevrijd uit de kooi waarin zij zichzelf al 1,5 jaar gevangen houdt. En begrijp me niet verkeerd, dat is niet hetgeen ik haar gun, verre van zelfs, maar ik vind haar posts vaak erg verdrietig gewoon.
Persephone schreef op 01-06-2023 om 14:28:
[..]
Zeer wijze woorden. Dat oude huwelijk, met de onbevangenheid en het oude vertrouwen, komt niet meer terug. De vraag is dan denk ik of je met deze partner hoe hij/zij nu is, in de wetenschap dat het vertrouwen een deuk heeft gekregen en dat de onbevangenheid weg is, nog een nieuwe relatie wil. Een absolute voorwaarde om die vraag met "ja" te kunnen beantwoorden, is denk ik dat er nog veel liefde is.
Maar iemand die zegt alle respect te zijn verloren en haar partner "afval" noemt, voelt denk ik geen liefde meer. En dan is de koek gewoon wel op.
Jullie zijn te hard voor Titiv. Ik heb het eerste jaar ook lelijke dingen gezegd en gedacht in een woedende bui had. Geef haar toch de tijd die ze nodig heeft. Als ze haar man ooit wil verlaten, zal ze daar zelf wel toe komen. Mensen komen hier hun hart luchten, dat lucht op. En dus op dit forum eens een lelijk woord gebruiken tegen de partner, lucht ook op. Ik zou daar niet al te zwaar aan tillen. Het is een momentopname. Hier mogen we toch al eens denken of schrijven “godverdomse klootzak” en het daarna weer vergeten 😄
Theekannetje schreef op 01-06-2023 om 14:52:
[..]
Jullie zijn te hard voor Titiv. Ik heb het eerste jaar ook lelijke dingen gezegd en gedacht in een woedende bui had. Geef haar toch de tijd die ze nodig heeft. Als ze haar man ooit wil verlaten, zal ze daar zelf wel toe komen. Mensen komen hier hun hart luchten, dat lucht op. En dus op dit forum eens een lelijk woord gebruiken tegen de partner, lucht ook op. Ik zou daar niet al te zwaar aan tillen. Het is een momentopname. Hier mogen we toch al eens denken of schrijven “godverdomse klootzak” en het daarna weer vergeten 😄
Oh, maar dat begrijp ik wel. Ik heb volgens mij ook krachttermen gebruikt als " Als we thuis zijn zet ik haar direct op straat". of " ik doe nooit meer normaal tegen haar". Ventileren van woede op een anoniem forum omdat je weet dat je dit niet echt meent of omdat het oplucht en het hier geen consequenties heeft.
Been there, done that. Maar eerlijk, als ik de posts van Titiv lees krijg ik wel andere vibes dan dat. Haar posts zijn doordrenkt met verdriet en ik lees niet iemand die vooruit gegaan is, maar iemand die niet weet hoe ze afstand nemen moet nemen en ook niet weet hoe ze weer toenadering moet zoeken. En daarbij niet bepaald geholpen wordt door haar partner. Ze blijft haar grenzen stellen en hij blijft over die grenzen gaan.
Ik moet zeggen: Ik herken die boosheid niet. Ik ben juist niet echt boos geweest. Ja in de aanloopperiode: Het vermoeden en begrijpen dat je met een kluitje het riet ingestuurd wordt. Toen was ik boos. Maar toen het uit kwam niet: Ik vond het ergens zielig voor haar, wetende dat vanaf dat moment onze relatie voor altijd zou veranderen. Dat er geen vanzelfsprekendheid meer was en dat ze alle moeite en energie zou moeten steken in het overleveren aan de manier waarop ik dit verwerken wou. Het feit dat ik haar nu met andere ogen bekijk en niet meer volmondig ja zal antwoorden op de vraag of ik voor haar tot het einde van de werleld zou gaan. Dat is het resultaat.
Maakt dat onze relatie minder? Nee absoluut niet. Qua basis is onze relatie een stuk sterker dan dat die was. De verbinding is er veel meer dan voorheen en juist door dit voorkomen realiseren we ons dat een relatie doodbloed als je er niet genoeg moeite in steekt. Maar alles omtrent vertrouwen is niet meer vanzelfsprekend. En dat is een manco die zij de rest van haar leven met zich mee moet dragen, net zoals dat ik haar acties moet mee dragen. Al was het alleen maar om ons er aan te herinneren: Dit nooit meer.
