Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
GekkeHenkie100 schreef op 07-08-2025 om 22:28:
Dit is was ik van voelen rondom het overspel: ik heb geen verhaal. Het is traumatisch, maar ik was er niet bij. Ik moet iets verwerken, maar ik weet niet wat. Zou dat de reden zijn dat velen van ons zo worden aangevochten door beelden en zelfgecreëerde films? Dat we zo proberen een verhaal te vormen dat we kunnen verwerken?
Ja, dit is voor mij heel herkenbaar. Iets wat er was maar waar je zelf geen deel van uitmaakte. Goed omschreven.
@lola:Bij mij was het jarenlang. Maar van een eenmalige of korte affaire zou ik ook heel erg van slag zijn. Het is het verbreken van het vertrouwen. Voor mij was dat iets heel kostbaars. En voor mij ook heel makkelijk mijn grens te bewaken. Iedereen houdt van aandacht, maar niet iedereen staat even sterk in zijn schoenen helaas.
Mijn man duid het als volgt: ik wilde jou niet kwetsen of pijn doen (weet nu beter, dat deed ik natuurlijk wel). Ik wilde jou ook niet kwijt. Ik deed er alles aan om te voorkomen dat je erachter kwam, want dan zou ik je kwijtraken. Dit gaf zoveel stress en angst. Nu denk ik: doe het dan niet, sukkel. Ik was een zwakke man die zijn eigen grens niet aan kon geven. En verzon allerlei dingen om mezelf goed te praten, lag er vaak van wakker. Sliep heel slecht en had niet in de gaten dat het steeds slechter met me ging.
Die aandacht van die ander had ik dan weer nodig om me weer iets beter te voelen. Truus zag hij maar af en toe (uiteindelijk paar keer per jaar, eerste periode vaker) en kreeg dan alle aandacht.
Doordat het vreemdgaan in onze relatie zolang geleden begon, is het nog lastiger. Ik was er niet bij, niet mijn verhaal en zolang geleden dat ik niet meer precies weet hoe het toen werkte bij ons. Beide druk met werk? Hadden we genoeg tijd samen? Zit nog regelmatig in verleden met mijn hoofd. Beter in het nu blijven en leven, maar zo'n valkuil en moeras soms.
Weer even van me afschrijven hoor.. inmiddels 3 maanden geleden dat ik erachter kwam dat mijn man een affaire had.. Veel ups en downs gehad. Mijn man zit in een ander huis (daar slaapt hij sowieso elke nacht) maar is hier wel vaak voor de kinderen. Het blijft ontzettend ingewikkeld omdat mijn man gevoelens heeft voor Truus en Truus ook voor hem. Truus geeft aan dat ze voor de kinderen bij haar man blijft want ze kan haar kinderen niet missen en mijn man wil ook proberen om te kijken of we er thuis nog uitkomen (zegt hij omdat Truus niet 100% voor hem kan kiezen door de kinderen vermoed ik). Mijn man is hier wel
vaak voor de kinderen, we eten samen, doen de kinderen naar bed en dan gaat hij naar het andere huis.
We hadden ook besloten om nog samen op vakantie te gaan, even weg van alles en iedereen, dus we hebben een weekje zonvakantie geboekt. Ergens dus een restje hoop van ‘komen we er toch ooit nog samen uit?’ Al weet ik helemaal niet of ik dat wel kan uiteindelijk. Maar nu vind ik dus weer een afbeelding van een handgeschreven brief van mijn man aan Truus van twee dagen geleden.. hoe leuk hij haar vindt, hoe erg hij haar mist. Dat ze afgelopen week blijkbaar bij hem is geweest…. terwijl hij vanmiddag nog tegen mij zei dat hij haar al twee weken niet heeft gesproken. Jeetje m’n hart wordt keer op keer gebroken. Er is heel veel afstand tussen ons, we doen ‘normaal’ tegen elkaar verder hoor er is geen ruzie maar er is sinds het uitkomen heel veel afstand en ik heb ook (nog) geen behoefte aan meer. Ze worden steeds naar elkaar toegezogen lijkt het wel en mijn hart wordt keer op keer gebroken… En ik was zo blij vanmiddag toen ik de koppies van onze kinderen zag toen we vertelden dat we volgende week voor het eerst gaan vliegen met z’n 4en.. Hoeveel teleurstellingen kan een mens verdragen in z’n leven. En ik weet dat ook ik hier een keuze heb en hij niet bepaald hoe het verder loopt met ons maar ik ook. Maar met een jong gezin hou je misschien toch hoop dat hij helemaal tot inkeer en besef komt en 100% voor ons wil gaan en we er toch samen uitkomen. Maar hij krijgt haar niet uit z’n hoofd en zij hem niet 💔
@lola84 : Hier gaat het ook op en af. Ik vermoed ook dat het meespeelt hoe ik zelf in mijn vel zit. Nu net weer een periode met veel kritiek van mijn moeder achter de rug, en dat haalt me mentaal sowieso wat onderuit. Mijn man had anderhalf jaar een affaire. Nooit wat gemerkt, ik had het ook veel te druk met de kinderen terwijl meneer 'lang werkte'.
@GekkeHenkie , die sterkere relatie klinkt mooi, maar soms twijfel ik of ik mezelf niets wijs maak. Of dat niet gewoon een utopie is. Hij zou nog steeds voor me door het vuur gaan, ik ben het belangrijkste in zijn leven. Maar dan denk ik, je hebt toch het tegendeel bewezen? Anderhalf jaar om de paar weken gaan *** met een ander.
Die zelfgemaakte film in mijn hoofd doet er ook geen deugd aan. Het is allemaal zo perfect, zoveel beter als tussen ons. Terwijl ik me er volgens hem teveel bij voorstel.
@anacara : het speelt misschien ook mee dat we de laatste 2 maanden weer minder tijd samen hebben. Drukte van de laatste schoolmaand, drukte van de vakantie. Weinig tijd om herinneringen te maken zo.
@Izza : soms lukt het om tot op een bepaald niveau te vergeven, maar soms komt de pijn zo intens op dat ik weken van slag ben. Hij was de enige persoon in mijn leven die ik echt vertrouwde, waarvan ik zeker was dat hij er altijd voor mij zou zijn. En ook al zegt hij daar dat niet veranderd is, het is beangstigend waartoe hij in staat was.
Hij koppelt het volledig los van "ons", maar dat doet niets aan mijn pijn.
Ik heb nog wel respect voor hem omdat ik wel geloof dat hij me echt nooit pijn wilde doen, dat hij echt nooit bij me weg wilde, dat hij het gebruikte omdat hij zichzelf slecht voelde. En hij is de enige die me kan en mag troosten.
Ach, wat een heen en weer getrek tussen al mijn verschillende gevoelens soms. Het kost inderdaad veel energie.
Eva1989 schreef op 08-08-2025 om 21:58:
Jeetje m’n hart wordt keer op keer gebroken. Er is heel veel afstand tussen ons, we doen ‘normaal’ tegen elkaar verder hoor er is geen ruzie maar er is sinds het uitkomen heel veel afstand en ik heb ook (nog) geen behoefte aan meer.
En ik was zo blij vanmiddag toen ik de koppies van onze kinderen zag toen we vertelden dat we volgende week voor het eerst gaan vliegen met z’n 4en.. Hoeveel teleurstellingen kan een mens verdragen in z’n leven.
Er is maar 1 persoon die dit kan veranderen. Wanneer ga jij daar eens mee beginnen?.
Die vakantie gaat je ook echt pijn doen. Niet verstandig.Lijkt een goed idee maar is het niet. Heb dit zelf ook ooit gedaan. Het leek op het "oude" gezin maar je krijgt zoveel triggers zeker omdat je weet dat hij contact met haar gaat hebben tijdens deze vakantie of als hij stil is dat hij aan haar denkt. Enz enz. Stop met hem achterna te lopen dit gaat echt averechts werken en sloopt je laatste beetje eigenwaarde. Denk aan jezelf en aan je kinderen.
EricaS84 schreef op 08-08-2025 om 23:18:
Hij was de enige persoon in mijn leven die ik echt vertrouwde, waarvan ik zeker was dat hij er altijd voor mij zou zijn.
Ik heb nog wel respect voor hem omdat ik wel geloof dat hij me echt nooit pijn wilde doen, dat hij echt nooit bij me weg wilde, dat hij het gebruikte omdat hij zichzelf slecht voelde. En hij is de enige die me kan en mag troosten.
Respect voor hem?. Kijk naar feiten en niet naar woorden luisteren. We hadden hier allemaal de illusie van trouwen en samen oud worden. Dat is een droom die voor vele uit één spat in hun leven. Er is maar één iemand die je kan vertrouwen en dat is jezelf.
Ook voor jou werk aan de winkel. De persoon die hij was (die je dacht te kennen) zal er nooit meer zijn. Wat voor beslissing je ook maakt. De tijd kan veel pijn wegnemen maar vergeten ga je het nooit meer.
Eva1989 schreef op 08-08-2025 om 21:58:
Het blijft ontzettend ingewikkeld omdat mijn man gevoelens heeft voor Truus en Truus ook voor hem. Hoeveel teleurstellingen kan een mens verdragen in z’n leven. En ik weet dat ook ik hier een keuze heb en hij niet bepaald hoe het verder loopt met ons maar ik ook. Maar met een jong gezin hou je misschien toch hoop dat hij helemaal tot inkeer en besef komt en 100% voor ons wil gaan en we er toch samen uitkomen. Maar hij krijgt haar niet uit z’n hoofd en zij hem niet 💔
Oh Eva, wat naar allemaal. Zolang jouw man amoureus contact houdt - ook blijkbaar live- met deze vrouw, kun je jouw hoop op dat hij inzicht krijgt en verbetering tussen jullie op je buik schrijven. Ook omdat jouw gedachtes en gevoelens langzaam gaan draaien (hij liegt over contact, kiest niet echt voor jou, blijft hij alleen omdat Truus niet weg gaat bij haar gezin etc).
Weet je eigenlijk wel wat je echt zelf wil? Ben je momenteel aan het strijden om hem jouw leuker te laten vinden? Geeft deze vakantie jou (jullie) hoop om weer samen gevoelens te delen?
Hij is momenteel verslaafd aan haar, aan het verliefde gevoel. Onderschat dat niet. Woorden zijn géén daden. Houden van jou houdt hem niet tegen.
Hopelijk hebben jullie een fijne week. En wordt het een keerpunt. Maar gebruik het zelf ook om voor jezelf helder te krijgen of je hem wel 'terug' wil. Of je hier wel overheen kan komen.
Xxx
EricaS84 schreef op 08-08-2025 om 23:18:
@Izza : soms lukt het om tot op een bepaald niveau te vergeven, maar soms komt de pijn zo intens op dat ik weken van slag ben. Hij was de enige persoon in mijn leven die ik echt vertrouwde, waarvan ik zeker was dat hij er altijd voor mij zou zijn. En ook al zegt hij daar dat niet veranderd is, het is beangstigend waartoe hij in staat was.
Hij koppelt het volledig los van "ons", maar dat doet niets aan mijn pijn.
Ik heb nog wel respect voor hem omdat ik wel geloof dat hij me echt nooit pijn wilde doen, dat hij echt nooit bij me weg wilde, dat hij het gebruikte omdat hij zichzelf slecht voelde. En hij is de enige die me kan en mag troosten.
Ach, wat een heen en weer getrek tussen al mijn verschillende gevoelens soms. Het kost inderdaad veel energie.
Vergeven
Vergeving betekent niet dat de ontrouw episode is afgesloten. Vergeving stopt de emotionele bloeding, niet het herstel van vertrouwen, niet de schade die hierdoor is aangericht. Vergeving is een proces.
GekkeHenkie100 schreef op 08-08-2025 om 09:27:
Het is misschien wel de lastigste vraag: hoe laat ik het los? Met het verlangen en weten dat je bepaalde dingen moet accepteren blijkt het nog steeds niet weg. Ik denk (deels eigen ervaring):
- wees lief voor jezelf en verzet je niet tegen je gevoelens en gedachten. Het is er. Dat is geen keuze. Ons zenuwstelsel kan het niet loslaten. Het is een trauma. Lief zijn is: tegen jezelf zeggen dat alles er mag zijn, dat je niets verkeerd door door wat dan ook te voelen of denken, dingen te doen waar je je goed me bij voelt (wat Anna Cara schrijft). Als je proces vordert worden gevoelens minder in frequentie en qua zwaarte. Met gevoelsmatig 2 stappen vooruit en dan weer 1 stap terug.
- gevoelens worden pas minder als ze gevoeld worden. Steeds weer. Dat moet jij toestaan, maar misschien wel belangrijker is dat ook de vreemdgaande partner daar ruimte voor heeft. Het is er, uit het en vooral: laat je troosten en troost jezelf. In de troost zit het herstel.
- ontdek en leer. Via podcasts (ik heb eens een opsomming gegeven), via boeken en misschien ook via professionele hulp. In dingen beter begrijpen, in persoonlijke groei zit ook een stuk herstel. Mijn ervaring is dat met goede professionele hulp ik een spade dieper ben gekomen, vooral emotioneel. En EMDR schijnt iets te kunnen doen mbt de beelden en het trauma.
- de partner speelt een cruciale rol. Neemt deze voldoende verantwoordelijkheid? Doet hij/zij wat nodig is voor herstel? Kun je na verloop van tijd samen onderzoeken wat er in de relatie zat en moet gebeuren? Als de partner dit niet doet blijft je als bedrogen partner het werk doen en zweven. Het is oneerlijk en daar word je doodongelukkig van. Houden van is superbelangrijk, maar niet voldoende. Hoe gezond is de dynamiek in de relatie en in jullie zelf? Een relatie kan niet hetzelfde blijven, kan niet terug. De keuze is: samen groeien of stoppen.
- voor mij is nooit de vraag geweest of ik van mijn vrouw hield. Doorslaggevend was de vraag: kan ik leven met de pijn die er is en die misschien wel blijft? En dat is ergens ook een afweging: wat is het je waard? Ik geloof dat doorgaan betekent dat je nog regelmatig geconfronteerd wordt. Door dingen die gezegd worden, dingen die gebeuren, locaties waar je komt. Ik ben 3 jaar verder. Het wordt minder vaak en minder zwaar. Meestal merk ik de gedachte of het beeld op en dan gaat het weer. Soms ben ik een dag of meer was somber. En dan is het weer opnieuw: mag het er dan zijn? En wat heb ik dan nodig? Ik kan er mee leven, omdat zonder het vreemdgaan dit soort dagen er ook zijn. Maar eerlijk ik wel dat ik me op dit punt nog geregeld eenzaam voel. O.a. het forum is voor mij daarom een betekenisvol plekje.
Sterkte!
Zo herkenbaar!
Eva1989 schreef op 08-08-2025 om 21:58:
Weer even van me afschrijven hoor.. inmiddels 3 maanden geleden dat ik erachter kwam dat mijn man een affaire had.. Veel ups en downs gehad. Mijn man zit in een ander huis (daar slaapt hij sowieso elke nacht) maar is hier wel vaak voor de kinderen. Het blijft ontzettend ingewikkeld omdat mijn man gevoelens heeft voor Truus en Truus ook voor hem. Truus geeft aan dat ze voor de kinderen bij haar man blijft want ze kan haar kinderen niet missen en mijn man wil ook proberen om te kijken of we er thuis nog uitkomen (zegt hij omdat Truus niet 100% voor hem kan kiezen door de kinderen vermoed ik). Mijn man is hier wel
vaak voor de kinderen, we eten samen, doen de kinderen naar bed en dan gaat hij naar het andere huis.
We hadden ook besloten om nog samen op vakantie te gaan, even weg van alles en iedereen, dus we hebben een weekje zonvakantie geboekt. Ergens dus een restje hoop van ‘komen we er toch ooit nog samen uit?’ Al weet ik helemaal niet of ik dat wel kan uiteindelijk. Maar nu vind ik dus weer een afbeelding van een handgeschreven brief van mijn man aan Truus van twee dagen geleden.. hoe leuk hij haar vindt, hoe erg hij haar mist. Dat ze afgelopen week blijkbaar bij hem is geweest…. terwijl hij vanmiddag nog tegen mij zei dat hij haar al twee weken niet heeft gesproken. Jeetje m’n hart wordt keer op keer gebroken. Er is heel veel afstand tussen ons, we doen ‘normaal’ tegen elkaar verder hoor er is geen ruzie maar er is sinds het uitkomen heel veel afstand en ik heb ook (nog) geen behoefte aan meer. Ze worden steeds naar elkaar toegezogen lijkt het wel en mijn hart wordt keer op keer gebroken… En ik was zo blij vanmiddag toen ik de koppies van onze kinderen zag toen we vertelden dat we volgende week voor het eerst gaan vliegen met z’n 4en.. Hoeveel teleurstellingen kan een mens verdragen in z’n leven. En ik weet dat ook ik hier een keuze heb en hij niet bepaald hoe het verder loopt met ons maar ik ook. Maar met een jong gezin hou je misschien toch hoop dat hij helemaal tot inkeer en besef komt en 100% voor ons wil gaan en we er toch samen uitkomen. Maar hij krijgt haar niet uit z’n hoofd en zij hem niet 💔
Hij liegt en bedriegt dus nog steeds.
Jij mag zelf ook zeggen: tot hier en niet verder. Je kunt het proberen, maar dan moet je jaren investeren en volledig goed komt het met het vertrouwen nooit; dat moet je kunnen accepteren.
Punt is alleen dat je man niet meewerkt in het proces en het enkel wil proberen omdat zij haar kinderen niet wil missen; dat zegt wat over zijn intenties om het te proberen.
Want als zij gaat scheiden is hij weg bij jou, de 1e stap van elders slapen is al gezet en het contact niet verbroken.
Je poging om er nu uit te komen is dan feitelijk kansloos als hij liegt. Dat is een eenzijdige poging en zijn zogeheten poging is enkel aanwezig omdat zij niet wil scheiden. Hij houdt z'n schaapjes op het droge. Zo zit hij nooit zonder vrouw.
Daar zou ik m persoonlijk bij helpen🙈
EricaS84 schreef op 08-08-2025 om 23:18:
@Izza : soms lukt het om tot op een bepaald niveau te vergeven, maar soms komt de pijn zo intens op dat ik weken van slag ben. Hij was de enige persoon in mijn leven die ik echt vertrouwde, waarvan ik zeker was dat hij er altijd voor mij zou zijn. En ook al zegt hij daar dat niet veranderd is, het is beangstigend waartoe hij in staat was.
Hij koppelt het volledig los van "ons", maar dat doet niets aan mijn pijn.
Jij hebt hem veel te veel op een voetstuk gezet. De enige persoon die je kunt vertrouwen ben jezelf. En verder helemaal niemand. Je weet het gewoon nooit. Hetzelfde dat iemand er, altijd, voor jou zou zijn. Dat is heel erg lang. Terwijl personen en situaties kunnen veranderen. Jij geloofde in een sprookje van eeuwig en altijd. Maar dat speelde in jouw hoofd. Het is geen realiteit en niemand kan aan dat soort verwachtingen voldoen. Ook los van ontrouw kunnen er tal van redenen zijn waardoor relaties veranderen of verbroken worden.
Ik zou (los van de uitkomst van jouw situatie) gaan werken aan jezelf. Je eigenwaarde en zelfstandigheid. Vertrouwen op jezelf. Niet zo afhankelijk zijn van anderen. Een partner is een prachtige aanvulling. Maar leg niet langer zo'n zwaar gewicht op een ander persoon.
