Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


Titiv schreef op 23-01-2023 om 11:53:

vind t idd ook heel knap elpisto maar ja iedereen is anders... denk ook wel dat mannen sneller verder gaan dan vrouwen... bij vrouwen blijft t toch langer steken, niet dat de pijn minder erg is bij mannen maar zij kunnen volgens mij sneller door.

Hier vandaag weer een slechte dag... man gaat vrijdag weer op reis en ik ben er opzich kalm onder, dit keer maken we er geen ruzie over, want ik begin er niet over dat t me wat doet, maar toch doet t weer wat met me, van binnen komen alle herinneringen weer omhoog en de woede... hij toont wel begrip en is maar 4 dagen weg maar oh wat is t moeilijk, ik denk dan wat als hij daar toch iemand leert kennen wat hier natuurlijk ook kan maar de vibe is daar natuurlijk toch anders, geen bekende in de buurt, makkelijk dus. Maar ja ik heb t niet in de hand. En uiteraard merk ik t wss meteen want ik ken nu de signalen en hij beloofd eerlijk te zijn en hij is ook echt eerlijk geworden, eerst was t 3 dagen op voorhand hey schat ik moet op reis omdat hij na t vreemdgaan bang was om t me te zeggen bang voor mijn reaktie en nu weet ik t al een maand. Dus ik merk wel dat dat me rustiger maakt dat hij nu niets achterhoud wat betrefd t reizen maar ja ik zit toch weer met stress in mijn lichaam en dat kan ik echt niet hebben want heb reuma en dan komen de ontstekingen sneller bij stress dus ik hou mn hart vast...

Ik denk dat het niet zo zeer een man/vrouw ding is, maar meer persoonlijk.

De periode vanaf ongeveer eind juni tot halverwege september was mentaal zwaar. Mijn partner heeft in die periode, al dan niet bewust, echt mentaal iets kapot gemaakt. Tot op een punt dat je jezelf echt gaat afvragen: Ben ik gek aan het worden? Was dit zo slecht? Een bepaalde angst in die periode ook over het verliezen van vastigheden, huis, vrienden. Noem het maar op.

In de vakantie, na het lezen van 1 vd berichten en de realisatie dat ze er echt alles aan gedaan heeft om dit te laten escaleren, ben ik me iets gaan realiseren. Dat we allebei waarde hechten aan de verkeerde zaken.

Ik realiseerde me dat, hoewel we nu een mooi groot huis hadden op de plek waar we wouden, ik nog nooit zo ongelukkig was geweest. Zelfs in ons 1e appartement a 50 m2 was ik een stuk gelukkiger dan op dat moment. En dat mijn geluk niet langer afhankelijk was van haar. Ik kon het geluk prima gaan vinden in andere zaken. Zaken die er wel toedoen. Materieel was daar niet langer 1 van. En heel eerlijk, zij was daar op dat moment ook niet langer 1 van. Het feit dat ze me zo ongelukkig liet voelen door haar acties, gaf bij mij de realisatie dat ik vond dat ze die invloed niet langer op mij mocht hebben.

Begrijp me niet verkeerd: Ik ben blij dat we er nog zijn. Als gezin. Blij voor mezelf, blij voor mijn vrouw en zeker blij voor mijn kinderen. Maar als 1. dit ooit nog weer gebeurd of 2. ik ooit nog weer in een dergelijke positie gebracht wordt, dan twijfel ik er niet over dat ik direct, op een vreedzame manier, de stekker er uit trek en alleen verder ga. Ten tijde van dit alles, heeft een goede vriend van vroeger zichzelf van het leven beroofd. Had ook jonge kinderen en kwam net uit een relatie. Daar waren nog wat meer zaken die hem er toe besloten deze stap te nemen, maar vanaf dat moment heb ik besloten dat ik mentaal gezien niet meer op die plek wil komen. 

Dat geeft een bepaalde rust. Weten dat als ze dit weer doet, ik de kracht heb om te zeggen: Iedereen maakt fouten en verdient een 2e kans. Die 2e kans heb jij om zeep geholpen, dus stoppen we er mee. Dat boezemt me geen angst in, maar geeft me juist kracht. 

Ik vind het ook erg knap Elpisto, ik kan zeer regelmatig mijn emoties niet onder controle houden. Ik heb een tijdje niet geschreven omdat het erg onrustig is geweest. Partner gaf einde van het jaar aan echt weer in de logeerkamer te willen slapen, hij kon niet meer bij het familielid blijven en het is ook zijn huis. Uiteindelijk zijn we dat overeen gekomen. Sinds 2 weken woont hij hier, maar het loopt helaas niet goed. Toen hij uit huis was, had hij het alleen maar over wat hij allemaal zou willen doen om het goed te maken enz. Maar nu hij hier weer is, voelt het heel anders. Ik gaf in de eerste week op een avond aan dat ik even wat ruimte voor mezelf nodig had die avond, omdat hij continu om me heen was, en dat heeft hij opgevat als complete afstand (hij is erg zwart/wit in denkwijze). Hierdoor werd de sfeer erg ongemakkelijk en kil en voelde ik me erg slecht, ik heb me in die week meerdere keren afgewezen gevoeld terwijl ik alleen maar 1 avond om wat ruimte vroeg. Hier heb ik hem vorige week op aangesproken. De spanning liep op tijdens het gesprek, waarbij ik aangaf dat als het zo ongemakkelijk blijft ik liever vervolgstappen zet. Dit zei ik in emotie en dat praat ik niet goed, maar ik kon niet meer tegen de ongemakkelijke sfeer in huis. Hij ging hier eigenlijk meteen in mee: hij zei ik zie dat er nog teveel pijn en verdriet zit en ik had gehoopt dat we dichter tot elkaar zouden komen, maar ik zie ook niet hoe we dit op kunnen lossen dus dan is het misschien beter om uit elkaar te gaan. Daar achteraan zei hij je mag gerust verdrietig of boos zijn, maar als je over vervolgstappen begint dan ga ik daar in mee. Dit deed me ontzettend veel, je bent bijna 2 maanden iedere dag op me in aan het praten over hoe mooi het kan zijn en dat je er alles voor over hebt, en dat je bereid bent om door die moeilijke fases en mijn twijfelmomenten heen te gaan, en dan is er 1 moeilijk moment en is dit je reactie. Afgelopen week was ik daardoor in mijn eigen bubbel, en hij vroeg eergisteren waarom dat zo is. Ik heb bovenstaande situatie uitgelegd en gezegd dat ik nu de kartrekker niet kan zijn, dat ik in deze situatie nu iemand naast me nodig heb die er alles aan wil doen, en die geduld heeft en me de tijd geeft. Hij gaf vervolgens weer aan dat hij echt gehoopt had dat we naar elkaar toe zouden groeien, maar dat hij denkt dat er nog teveel pijn bij me zit en dat het dan misschien wel beter is om me los te laten. Als gevolg hebben we nu volgende week 2 makelaars over de vloer. Ik ben al 2 dagen alleen maar aan het huilen, omdat ik hem zo een slappe zak vind. Hij zegt dat hij me met alles wil/gaat helpen en ontzettend veel van me houdt, maar dat hij niet weet hoe nu verder omdat de afgelopen 2 weken geen succes waren. Daarna zegt hij ook meteen geen leven zonder mij te zien en wordt hij daar ook heel verdrietig van. 
Mijn gevoel zegt dat ik nu moet loslaten, maar jeetje wat is dit moeilijk.. 

Volgens mij zitten in dit blog belangrijke elementen die het verschil verklaren tussen hoe Elpisto omgaat met het vreemdgaan en hoe sommige anderen dan doen. 
 https://www.vreemdgaan-therapeut.nl/blogs-over-vreemdgaan/oordelen-over-vreemdgaan/

Heel interessant artikel, het geeft zeker goed het verschil in beleving weer.

Verbindingisnooitzwartwit schreef op 24-01-2023 om 12:27:

Volgens mij zitten in dit blog belangrijke elementen die het verschil verklaren tussen hoe Elpisto omgaat met het vreemdgaan en hoe sommige anderen dan doen.
https://www.vreemdgaan-therapeut.nl/blogs-over-vreemdgaan/oordelen-over-vreemdgaan/

Ik moet wel oppassen dat ik niet al teveel loop te oreren. Het is 1. nog niet zo heel erg lang geleden en 2. werkt niet alles voor iedereen hetzelfde. Wat meehelpt, is dat ik erg pragmatisch ingesteld ben.

Het voelt voor mezelf alsof ik uit de sneltrein gestapt ben. Het ging namelijk gigantisch hard. Van de schrik van mijn partner die aangaf dat ze wat tijd nodig had om iets te verwerken ( het voorval van ik die zei "stik erin" waar haar ouders bij waren) naar boosheid over hoe ze me op 2 feesten behandeld heeft, waaronder haar verjaardag, naar de machteloosheid. Die machteloosheid heeft 2 maand geduurd en was heftig.

Ik was op alle mogelijke manier mijn relatie aan het redden en kreeg daarin steeds meer in de gaten dat dat een, op dat moment, gestreden strijd was. Er zat iemand naast me op de bank, die nergens meer een moer om gaf. Van een betrokken partner/moeder naar iemand die alleen maar aandacht had voor haar telefoon, uitjes doen zonder mij en de kids, weekend weg met een vriendin. Als ze al thuis was, dan kwam er geen woord af. 

Kort voor de vakantie spraken we uit te gaan scheiden. Zij omdat ze, volgens haar woorden, klaar was met mij die haar geen ruimte gaf en ik voor mezelf omdat ik me inmiddels realiseerde dat er hier stront aan de knikker was. Ik heb vanaf het begin geprobeerd om te begrijpen wat er gebeurde. Omdat het zo stom leek. We hadden geen slechte relatie, we vielen niet veel tegen elkaar uit, we hadden niet veel ruzie. Hoogstens zou je kunnen stellen dat we last hadden, waar alle mensen op die leeftijd met 3 kids tussen de 8-6 last van hadden: We vergaten elkaar en het genieten met elkaar. Dat wel. Maar ze raakte er steeds meer van overtuigd ( en daarbij ik ook moet ik eerlijk bekennen) dat de relatie niet goed was en dat we niks met elkaar gemeen hadden en dat het al tijden drama was. Ik ging daar op een gegeven moment in mee. Totdat die telefoon me begon op te vallen, totdat die code veranderd werd, totdat Telegram in het verhaal kwam en ik rare berichten met hartjes zag binnen komen onder de naam van een collega.

Vanaf dat moment wist ik genoeg. Halverwege de vakantie kwam die bevestiging en barstte de bom.

Daar, op dat moment, ben ik uit de trein gestapt. Ik ben op een afstandje gaan staan en heb geen seconde meer geluisterd naar de onzin die uit haar mond kwam. Want ik begon me steeds meer te realiseren, dat het onzin was. Dat ik niet gek was en dit heel erg anders beleefd had dan haar. Het was vooral zij die haar eigen sores reflecteerde op mij en voor zichzelf een rechtvaardiging van haar gedrag zocht. 

Doordat ik uit die sneltrein stapte en 6 versnellingen terugschakelde, kon ik alles veel helderder bekijken. Ik heb vanaf het begin vermoed dat er stront aan de knikker was. Omdat het zo abrupt was. Het was een nietszeggende ruzie. Sterker nog, ik vind nog steeds dat de reden van de ruzie legitiem was. Ik had het alleen niet moeten uiten met 1. andere mensen er bij en 2. had ik niet moeten roepen "stik erin". Maar dat kon opzich nooit de rede zijn dat je gaat scheiden toch? Dat je later aan mensen moet uitleggen: Ja, ik zei stik erin en toen zijn we gaan scheiden. Het leek ineens allemaal zo onbenullig. 

Ik heb right then and there besloten dat ik aan de slag ging met mezelf. Omdat ik er van baalde dat ze me zo van mijn stuk gebracht had, mentaal gezien ook, en omdat ik inzicht wou. Dat viel samen met haar die hulp zocht, omdat ze niet meer leven wou. Toen kwam de aap langzamerhand uit de mouw. Ik heb toen de beslissing gemaakt om nog een stap terug te doen. Of we het als stel nog zouden redden, was niet langer onderdeel van de discussie. Voor mij niet althans. Ik had er vrede mee. Ik wist dat hoe ik de relatie gevoeld heb, ook was zoals de relatie geweest was. En daarover kon ik me elke ochtend nog in de spiegel aan kijken. En ik had er alles aan gedaan om te zorgen dat het niet escaleerde in front of de kinderen. Ik ben op vakantie gegaan. Voor de kids. Ik heb daar alle boosheid en frustratie over de berichtjes voor mezelf gehouden. Voor de kids. En daar heb ik ongelooflijk veel kracht uitgeput. Wetende dat ik daar toe in staat was. Nu was het aan haar om te herstellen van waar ze dan ook van moest herstellen. Omdat, hoewel ik het wel zonder haar zou redden, mijn kleintjes hun moeder niet kunnen missen. 

Het dwingt je na te denken over de dingen die je belangrijk vind in het leven. En daar heb ik veel van geleerd. We hadden alles voor elkaar. Prachtig groot huis, mooie mancave/blokhut in de tuin, grote groep vrienden, leuke vakanties. En ik zou het op dat moment allemaal inruilen voor 10 jaar terug, allebei in de WW, zwanger en een appartementje van 50 m2. Ik heb daar zoveel over mezelf geleerd. Dat ik op de een of andere vreemde manier best dankbaar ben over de situatie. Niet over het vreemdgaan. Maar het heeft me als persoon wel heel erg veel gebracht. Dat in die weken/maanden daarna, ze stukje bij beetje uit het dal kroop en zelf ook begon in te zien wat ze allemaal geflikt had en dat onze relatie eigenlijk gewoon heel erg goed was en we, zoals ze zelf dan zei op dat moment, eigenlijk heel erg goed bij elkaar passen, was voor mij een onnodige bevestiging. 

Maar goed, toen was het kwaad natuurlijk al geschied. Dat is het enige wat ik haar wel echt kwalijk neem: Ik heb haar zovaak precies verteld wat er aan de hand was. Ik heb zo vaak gezegd: Luister, dit is al zo ver gegaan. Dit ging best lang aan ook. Ik snap dat de kans echt vrij groot is dat je hem al gezien hebt. Dat is wat het is. Maar wees er eerlijk over nu. Want hoe je het went of keert, er komt een moment dat het uit komt. Ofwel kun jij je schuldgevoel niet langer voor je houden, ofwel wil 1 van de 2 van de affaire meer dan de ander en ontstaat er rancune, ofwel komt de andere partner erachter. En dan is de pijn misschien niet alleen erger, maar zou het ook zomaar kunnen dat het vertrouwen nooit meer weg komt. Ik  heb zelfs gezegd: Er komt een moment dat ik die partner van hem vind en als die dan een ander verhaal heeft, dan hebben we een probleem. En altijd maar liegen. Totdat er weer wat nieuwe informatie kwam.

Afijn, dat is dan, als ik eerlijk ben, hetgeen wat nog wel eens lastig is. Het verbergen/liegen/bedriegen. Je kiest ervoor weer op het woord van je partner af te gaan. Maar ergens weet je dat dat misschien een domme keuze is. Want laten we wel zijn: Voor hetzelfde geld ligt ze elke maandag, als ik naar het werk ben, nog onder die kerel. Om het maar heel plat te zeggen. Misschien hebben ze dit als ultieme mogelijkheid gevonden om die affaire voor eens en voor altijd in de anonimiteit te drukken. Ze weten precies wat ze niet meer moeten doen deze keer en ze hebben allebei een partner die gericht is op het herstel van hunzelf en hun relatie. 

Als dat het geval is, dan kun je er in elk geval van meenemen dat mijn mensenkennis uitermate slecht is. En dat is dan ook wat het is. Maar het boezemt me geen angst meer in. Ik red het wel zonder haar. Ze heeft van mij een 2e kans gekregen, net zo goed als dat ze mij een 2e kans gegeven heeft. 

Ja, ik heb te weinig gedaan om onze relatie leuk te houden. Ja, ik ben te druk geweest met randzaken. Ja, ik ben soms iemand die zijn frustratie te lang opkropt en het dan tegen de verkeerde er uit gooit. Daar ben ik mee aan de slag gegaan. Door te praten met een POH, maar zeker ook door mijn partner er onderdeel van te maken.

Zo zie ik het eigenlijk: We hebben elkaar een 2e kans gegeven op een gelukkig huwelijk met onze liefdes van onze leven. En nu is het aan ons beide om die 2e kans aan te grijpen. Doen we dit niet, dan kan ik mezelf in de spiegel aan kijken. DAAR houd ik me aan vast. En niet aan wat er gebeurd is.

Reasontosmile schreef op 24-01-2023 om 12:01:

Ik vind het ook erg knap Elpisto, ik kan zeer regelmatig mijn emoties niet onder controle houden. Ik heb een tijdje niet geschreven omdat het erg onrustig is geweest. Partner gaf einde van het jaar aan echt weer in de logeerkamer te willen slapen, hij kon niet meer bij het familielid blijven en het is ook zijn huis. Uiteindelijk zijn we dat overeen gekomen. Sinds 2 weken woont hij hier, maar het loopt helaas niet goed. Toen hij uit huis was, had hij het alleen maar over wat hij allemaal zou willen doen om het goed te maken enz. Maar nu hij hier weer is, voelt het heel anders. Ik gaf in de eerste week op een avond aan dat ik even wat ruimte voor mezelf nodig had die avond, omdat hij continu om me heen was, en dat heeft hij opgevat als complete afstand (hij is erg zwart/wit in denkwijze). Hierdoor werd de sfeer erg ongemakkelijk en kil en voelde ik me erg slecht, ik heb me in die week meerdere keren afgewezen gevoeld terwijl ik alleen maar 1 avond om wat ruimte vroeg. Hier heb ik hem vorige week op aangesproken. De spanning liep op tijdens het gesprek, waarbij ik aangaf dat als het zo ongemakkelijk blijft ik liever vervolgstappen zet. Dit zei ik in emotie en dat praat ik niet goed, maar ik kon niet meer tegen de ongemakkelijke sfeer in huis. Hij ging hier eigenlijk meteen in mee: hij zei ik zie dat er nog teveel pijn en verdriet zit en ik had gehoopt dat we dichter tot elkaar zouden komen, maar ik zie ook niet hoe we dit op kunnen lossen dus dan is het misschien beter om uit elkaar te gaan. Daar achteraan zei hij je mag gerust verdrietig of boos zijn, maar als je over vervolgstappen begint dan ga ik daar in mee. Dit deed me ontzettend veel, je bent bijna 2 maanden iedere dag op me in aan het praten over hoe mooi het kan zijn en dat je er alles voor over hebt, en dat je bereid bent om door die moeilijke fases en mijn twijfelmomenten heen te gaan, en dan is er 1 moeilijk moment en is dit je reactie. Afgelopen week was ik daardoor in mijn eigen bubbel, en hij vroeg eergisteren waarom dat zo is. Ik heb bovenstaande situatie uitgelegd en gezegd dat ik nu de kartrekker niet kan zijn, dat ik in deze situatie nu iemand naast me nodig heb die er alles aan wil doen, en die geduld heeft en me de tijd geeft. Hij gaf vervolgens weer aan dat hij echt gehoopt had dat we naar elkaar toe zouden groeien, maar dat hij denkt dat er nog teveel pijn bij me zit en dat het dan misschien wel beter is om me los te laten. Als gevolg hebben we nu volgende week 2 makelaars over de vloer. Ik ben al 2 dagen alleen maar aan het huilen, omdat ik hem zo een slappe zak vind. Hij zegt dat hij me met alles wil/gaat helpen en ontzettend veel van me houdt, maar dat hij niet weet hoe nu verder omdat de afgelopen 2 weken geen succes waren. Daarna zegt hij ook meteen geen leven zonder mij te zien en wordt hij daar ook heel verdrietig van.
Mijn gevoel zegt dat ik nu moet loslaten, maar jeetje wat is dit moeilijk..

Mijn tip: Ga hulp zoeken. Ga afzonderlijk van elkaar hulp zoeken en leer dingen over jezelf. En ga daarna samen hulp zoeken.

Het heeft hier ontzettend geholpen om eerst inzicht in ons eigen handelen en emoties te krijgen. Daarna zou gezamenlijke therapie volgen, maar dat is er tot nu toe nog niet van gekomen omdat het zo goed gaat. Maar je partner moet er van doordrongen zijn, wat die geflikt heeft. En dat houd niet op na 3/4 week. Dit klinkt zwaar, maar wat hij geflikt heeft, is levenslang. Dat slijt, tuurlijk. Maar het zal altijd een onderdeel zijn van jullie geschiedenis samen.

Omarm dat. Ga daar mee aan de slag. En laat die " slappe zak" zoals je het zelf zegt, er van doordrongen raken dat hij het meest verachterlijke heeft gedaan wat die kon doen. En dat het niet een kwestie is dat hij bepaald wanneer jij er niet meer mee mag zitten. Jij bepaald voor jezelf hoe vaak je het bespreken wilt en wat je horen wilt. Zo makkelijk is het. En als hij daar niet in mee wil, dan mag die het zonder jou gaan roeien. Hij heeft dit veroorzaakt. En hij zal met de consequenties daarvan moeten leven. Nu opgeven, nadat jij na 2 week niet mee gaat in zijn lieve praatjes, dan is die inderdaad een slappe zak. 

Anna Cara

Anna Cara

25-01-2023 om 09:24 Topicstarter

Reasontosmile, Mijn man heeft ook zo gesproken en gehandeld. Het is de machteloosheid. Hij wilde het oplossen en dat kon hij niet. Dus hup actie nemen met idee om pijn bij mij weg te nemen. En hij rust zou krijgen om mijn verdriet niet meer te zien. Schuldgevoel. Dus huis te koop. En ook zeggen dat hij niet uit elkaar wilde. 

Mijn tip: ga er niet in mee. Wees streng  Zeg de makelaars af en pak eerst rust. Tenzij je zelf uit elkaar wil? 

Ik denk dat het helpt als jouw man zich wat gaat verdiepen in vreemdgaan. En herstel. Wat voor jou nodig is. Hij moet leren dat hij geen oplossing hoeft te bieden maar luisterend oor. Begrip hebben voor jouw emoties. Sorry 100x zeggen als het nodig is. Hij moet eerst mee de put in met jou voor de weg omhoog uit de put er kan zijn (bedenk ik niet zelf hoorde ik in interview over wat kan vgaander doen). Mijn man deed best autoritair maar hé ik had er ook wat over te zeggen. Maakt het jou nog meer in de put? Neem dan nu actie.

Ik denk niet dat hij een slappe is maar hij hij denkt dat dit de enige oplossing is en hij wil actie. Aan jou om er niet in mee te gaan. Huis verkopen maakt jouw verdriet niet minder. Integendeel, nog iets erbij. 

reasontosmile ook hier herkenbaar, de dag dat hij alles opbiechtte zei hij ik wil jullie allebei, en toen ik zei ik moet je niet meer in al mijn woede zei hij oke dan ga ik wel weg... maar dat hij er misselijk van werd en eik echt niet weg wilde... en dan wou hij haar totaal niet, door haar zag hij juist in hoe goed en leuk ik ben maar toch zei hij ik wil jullie allebei, zelf heeft hij later gezegd dat dit uit zelfbescherming was, omdat hij dacht dat hij mij toch kwijt was. Tis idd schuldgevoel, en ook hier te horen gekregen, heb je nu echt nog steeds zoveel verdriet? Voor ons enorm hard om te horen maar voor hen een machteloosheid, zij hebben ons pijn gedaan dus zij kunnen ons niet troosten. Neem idd nu niet te overhaastte stappen. Ga liever eerst uit mekaar, tijdelijk, want samen in 1 huis lukt blijkbaar niet, was hier ook zwaar in t begin, sliepen om en om in de logeerkamer en ik wilde zijn hoofd niet te lang zien, ook hebben wij als slachtoffer te hoge verwachtingen, ik had dit eerst niet door maar ik verwachtte echt dat hij door t slijk zou gaan, maar mijn man is ook best zwart wit en nuchter dus ik kreeg dat niet, ik kreeg wel bossen rozen en etentjes maar vond ik niet genoeg, niets was genoeg, ik wilde meer en meer tot hij dus zei ik kan niet meer dan dit geven, ik doe mn best maar ik kan niet jaren aan een stuk door t slijk gaan en ergens begon ik dat te begrijpen.... toch werd ik boos en riep dan ook weer snel weet je wat we gaan wel scheiden waar hij dan weer serieus op in ging en zo bleven we trekken en duwen. Nu is er meer rust, en ik begin niet meer over scheiden ofzo want na 1 jaar heb ik ook wel door dat hij en ik mekaar niet kunnen loslaten. Uiteraard ben ik beschadigd en moet ik nog helen maar dat moet ik alleen doen. Ik sta nu op nr 1 en als hij weg wil of nog s vreemd wil gaan dan is daar de deur.  

Elpisto ik snap je wel, ik praat t vreemdgaan niet goed en ben zeker niet de schuld maar idd ik heb ook fouten gemaakt, ik was niet de leukste thuis in die periode dus ik probeer hoe moeilijk ook toch wat geleerd te hebben van dit alles en pas dit ook zeker toe, ben zoiezo niet meer die persoon van toen nu... 
Maar begin ook te accepteren dat hij en ik nu eenmaal water en vuur zijn maar toch niet zonder mekaar willen maar voor mij is t idd ook dat als hij nog een fout als vreemdgaan zou begaan dan is t ook meteen over en uit. Daar hoef ik nog niet eens over na te denken. 

Titiv schreef op 25-01-2023 om 10:06:

reasontosmile ook hier herkenbaar, de dag dat hij alles opbiechtte zei hij ik wil jullie allebei, en toen ik zei ik moet je niet meer in al mijn woede zei hij oke dan ga ik wel weg... maar dat hij er misselijk van werd en eik echt niet weg wilde... en dan wou hij haar totaal niet, door haar zag hij juist in hoe goed en leuk ik ben maar toch zei hij ik wil jullie allebei, zelf heeft hij later gezegd dat dit uit zelfbescherming was, omdat hij dacht dat hij mij toch kwijt was. Tis idd schuldgevoel, en ook hier te horen gekregen, heb je nu echt nog steeds zoveel verdriet? Voor ons enorm hard om te horen maar voor hen een machteloosheid, zij hebben ons pijn gedaan dus zij kunnen ons niet troosten. Neem idd nu niet te overhaastte stappen. Ga liever eerst uit mekaar, tijdelijk, want samen in 1 huis lukt blijkbaar niet, was hier ook zwaar in t begin, sliepen om en om in de logeerkamer en ik wilde zijn hoofd niet te lang zien, ook hebben wij als slachtoffer te hoge verwachtingen, ik had dit eerst niet door maar ik verwachtte echt dat hij door t slijk zou gaan, maar mijn man is ook best zwart wit en nuchter dus ik kreeg dat niet, ik kreeg wel bossen rozen en etentjes maar vond ik niet genoeg, niets was genoeg, ik wilde meer en meer tot hij dus zei ik kan niet meer dan dit geven, ik doe mn best maar ik kan niet jaren aan een stuk door t slijk gaan en ergens begon ik dat te begrijpen.... toch werd ik boos en riep dan ook weer snel weet je wat we gaan wel scheiden waar hij dan weer serieus op in ging en zo bleven we trekken en duwen. Nu is er meer rust, en ik begin niet meer over scheiden ofzo want na 1 jaar heb ik ook wel door dat hij en ik mekaar niet kunnen loslaten. Uiteraard ben ik beschadigd en moet ik nog helen maar dat moet ik alleen doen. Ik sta nu op nr 1 en als hij weg wil of nog s vreemd wil gaan dan is daar de deur.

Elpisto ik snap je wel, ik praat t vreemdgaan niet goed en ben zeker niet de schuld maar idd ik heb ook fouten gemaakt, ik was niet de leukste thuis in die periode dus ik probeer hoe moeilijk ook toch wat geleerd te hebben van dit alles en pas dit ook zeker toe, ben zoiezo niet meer die persoon van toen nu...
Maar begin ook te accepteren dat hij en ik nu eenmaal water en vuur zijn maar toch niet zonder mekaar willen maar voor mij is t idd ook dat als hij nog een fout als vreemdgaan zou begaan dan is t ook meteen over en uit. Daar hoef ik nog niet eens over na te denken.

Ik ben toch van mening dat jij een veel te groot deel bij jezelf neerlegt, zelfs in je verwerking en rouw en daardoor lijkt het of jullie relatie erg uit balans is. Jij de gever, hij de nemer, jij de aanpasser  hij de starre, jij de nederige, hij de dominante. 

Hij moet dus wél naar die bodem toe waar jij zit. Hij weigert en verwacht dat jij omhoog klimt. Best inzichtloos.

Met bossen rozen gaat hij dat echt niet redden.

Max88 schreef op 25-01-2023 om 10:57:

[..]

Ik ben toch van mening dat jij een veel te groot deel bij jezelf neerlegt, zelfs in je verwerking en rouw en daardoor lijkt het of jullie relatie erg uit balans is. Jij de gever, hij de nemer, jij de aanpasser hij de starre, jij de nederige, hij de dominante.

Hij moet dus wél naar die bodem toe waar jij zit. Hij weigert en verwacht dat jij omhoog klimt. Best inzichtloos.

Met bossen rozen gaat hij dat echt niet redden.

Klopt, dat vond ik dus ook dat bossen rozen niet genoeg zijn maar ik ga ook niet blijven vragen om meer. Ik heb dat maanden gedaan en zelfs geeist maar hij is wie hij is, kwa karakter is hij altijd al zo, bossen rozen is bv niets voor hem dus vanuit hem ziet hij dat al als heel veel doen om spijt te betuigen. Ik kan niet heel mn leven laten draaien om hem, niet meer, en ik ben geen gever, ik heb hem een 2de kans gegeven ja dat wel waarbij geven en nemen zoiezo komt kijken, vooral in deze moeilijke situatie, ik kan wel roepen ik doe en geef niets meer maar dan is er geen ons meer, maar zo beleef ik t nu, een ander mss niet, ik heb gwn gemerkt dat als ik absoluut niets geef dat ik alleen maar kwaad blijf en hem wegduw terwijl als ik ook blijf geven dat hij dan juist meer moeite doet. Ik kijk hierbij ook terug naar de periode vlak voor hij vreemdging, ik was toen niet met ons bezig, enkel met mijzelf, niet dat hij dan moest vreeemdgaan, nee hij had met me moeten komen praten maar dat wil ik dus zeggen net als elpisto eik, ik heb er geen schuld aan maar wel een klein aandeel, en we willen niet in dezelfde shit terecht komen dus zal ik wel moeten geven, hij wil mn aandacht nu erg graag en als ik nu nee zou zeggen dan zitten we eik in dezelfde situatie als toen, t afg jaar heb ik vaak nee gezegd en was ik alleen maar boos, een jaar lang boos en afwezig, als dit nog veel langer zou duren duw ik hem gwn weer weg. 

Anna Cara

Anna Cara

27-01-2023 om 10:48 Topicstarter

Peet52! schreef op 22-01-2023 om 14:13:

[..]

Hoe lang is het voor jou geleden?

Het is ongeveer drie jaar geleden dat ik zijn terugval op mijn bordje kreeg. Maanden daarvoor al het uitkomen van de affaire. 

Anna Cara

Anna Cara

02-02-2023 om 07:31 Topicstarter

Mooi de uitspraak vandaag op FBook van Michael Pylarczki, dat als je hoofd rust krijgt je gaat piekeren. Je hersenen kiezen daarvoor. Simpele oplossing: afleiding. Ik heb vele nachten wakker gelegen na het uitkomen van vreemdgaan. Gedachtes buitelden over elkaar heen. Boze, verdrietige, gekke over hem, haar, ons. En inderdaad hielp én helpt afleiding. Dus heb je er last van: dwing jezelf dan om aan iets anders te denken. 

Wat hielp of helpt jullie?

Herkenbaar. Je wordt wakker omdat je merkt dat je in je hoofd ligt te malen over dingen die gebeurd zijn. Malen, alsof je die informatie aan het verwerken bent en een plekje wilt geven. Maar ipv verwerken, groeit het alleen maar aan. Dan weet ik dat het tijd is om uit bed te gaan, kop koffie te pakken en op een iPad een hersenloos spel als Sudoku te spelen ter afleiding. Zo zakt de hoofdpijn en de lading van die hersenspinsels want laten we wel zijn, wij zijn niet verantwoordelijk voor de stompzinnigheid van een ander en zodoende kunnen we het ook niet terug draaien of onder het kleed vegen. 
Opvallend hoe die stompzinnige mensen daar zelf geen moeite mee lijken te hebben en met gemak het kleed op liften.

Uiteindelijk zegt het meer over onze normen en waarden, dat we daar wakker van kunnen liggen. Ik vind mijzelf zodoende een mooi mens, want ik ben in staat aan mijn normen te kunnen houden in tijden dat minder leuke zaken voorbij komen. Minder leuke aspecten in het leven zijn nu eenmaal niet te voorkomen; teleurstellingen kan je niet voor zijn en die blijven op je pad komen.
De ellende en pijn tijdens een huwelijkscrisis waarbij wantrouwen hoogtij viert, vormt je. Het helpt je te bemannen bij  verdere tegenslagen in het leven.

zo...die gedachten. Nu sta ik sowieso altijd al aan...mijn gedachten dan.
Maar over het vreemdgaan..pfffff...was wel een heftige tijd achteraf gezien. In mijn hoofd( gedachten) zag ze er op een gegeven moment uit als Julia Roberts...ze werd steeds mooier/ aantrekkelijker...noem maar op.
Dus ik weer even kijken voor mijn geruststelling naar een foto van haar. Nee...ze lijkt er totaal niet op.  Kun je nagaan wat gedachten met je doen.
Nu breng ik mijn gedachten ergens anders heen. Bewust!!!!..ik heb een onderwerp uitgekozen om me aan vast te houden. 
Ook denk ik dan aan de afgelopen periode. Hoe hard we gewerkt hebben waar we nu staan.

Vanmorgen reed ik naar mijn werk...Andre Hazes aan...tja...zijn muziek raakt me...vooral deze afgelopen 2 jaar en alleen in mijn auto...keihard!!!! En ik dacht...ik ben wie ik ben...en als ik niet leuk genoeg ben...jammer dan!!!!.
Zo...blij met die gedachte weer. Ik ga me niet anders voordoen. Zeker had ik ook mijn aandeel waardoor de verwijdering tot stand is gekomen...maar ik blijf ook wie ik ben...mezelf.
Laat zien dat ik weer een paar stappen vooruit ben gekomen...

We zijn nu aan het proberen onze normale leven weer op te pakken. Betekent ook loslaten van man. Hij had gisteren etentje van het werk en vanavond met vriend op pad.
Bespreekt dit dan met mij. Eigenlijk vind hij het teveel omdat ik morgen en overmorgen afspraken heb. Maar ik zei...als de verbinding niet weggaat is het prima.
Ik ben nu bewust aan het voelen wat het met mij doet als hij een avond weg is...voel ik stress/ wantrouwen...maar gelukkig heb ik er geen last van. Maar mocht ik er wel last van hebben...tja...dan neem ik dat weer mee...want dat was eigenlijk de reden waarom ik dacht dat we nooit verder zouden kunnen samen.
Ben wel blij dat we deze situaties dan even doorspreken. 

Anna Cara schreef op 27-01-2023 om 10:48:

[..]

Het is ongeveer drie jaar geleden dat ik zijn terugval op mijn bordje kreeg. Maanden daarvoor al het uitkomen van de affaire.

Je bedoelt dat hij de fout weer in ging...wat moeilijk moet dat geweest zijn.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.