Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Flanagan schreef op 02-02-2023 om 08:34:
Uiteindelijk zegt het meer over onze normen en waarden, dat we daar wakker van kunnen liggen. Ik vind mijzelf zodoende een mooi mens, want ik ben in staat aan mijn normen te kunnen houden in tijden dat minder leuke zaken voorbij komen. Minder leuke aspecten in het leven zijn nu eenmaal niet te voorkomen; teleurstellingen kan je niet voor zijn en die blijven op je pad komen.
De ellende en pijn tijdens een huwelijkscrisis waarbij wantrouwen hoogtij viert, vormt je. Het helpt je te bemannen bij verdere tegenslagen in het leven.
Klopt wat je zegt. Misschien het droomidee wat je van een huwelijk/ lange relatie hebt klopt niet meer. Vroeger was het anders. Ik kijk weleens naar oudere stellen die samen fietsen. Denk je oo die hebben het leuk nou nee hoor. Man fietst 200 meter vooruit en mevrouw kijkt boos.
Ik zit zelf in een scheiding en zijn gedeeltelijk uit elkaar. Laat het los dat helpt echt. Het gaat om je eigen ik. Je partner is niet van jou, het is een eigen individu. Je kan je partner na overspel dingen niet verbieden. Je kan het accepteren of laat diegene los. Pijn doet het allebei. Als hij/zij zegt vertrouw me hoe moeilijk dat ook is moet je dit geloven en anders stop ermee. Je maakt jezelf ziek als je maar triggers blijft krijgen. Ondervond/ vindt dit zelf. Je houdt niks tegen.
Ruud, ik herken wat je schrijft want je houdt inderdaad niets tegen. De ander moet het willen en nakomen. Maar ik vind dat je na overspel wel degelijk dat kan verbieden. Alleen kan je partner er voor kiezen om het wel weer te doen. Aan jou om te bepalen vooraf of achteraf wat je dan doet. Accepteren? Scheiden?
Wat bedoel je trouwens met ik lig in scheiding maar ben gedeeltelijk nog bij elkaar?
Anna Cara schreef op 03-02-2023 om 11:30:
Ruud, ik herken wat je schrijft want je houdt inderdaad niets tegen. De ander moet het willen en nakomen. Maar ik vind dat je na overspel wel degelijk dat kan verbieden. Alleen kan je partner er voor kiezen om het wel weer te doen. Aan jou om te bepalen vooraf of achteraf wat je dan doet. Accepteren? Scheiden?
Wat bedoel je trouwens met ik lig in scheiding maar ben gedeeltelijk nog bij elkaar?
Ik denk dat dat misschien wel het allerbelangrijkste is om een beetje in het reine te komen met wat er gebeurd is: Je houd het niet tegen. Je kunt hoog springen, je kunt laag springen, je kunt op de kop gaan staan: Het gebeurd.
Ik denk, als bedrogene, dat je er graag van uit wilt gaan dat het een incident is geweest. Of ja, om verder te kunnen moet je er van overtuigd zijn dat het je partner niet een notoire vreemdganger is, maar onder bepaalde omstandigheden deze stap gezet heeft.
De realisatie dat als dit nog een keer gebeurd en ze dan dus wel een notoire vreemdganger is, geeft me ergens rust. Dan kan ik mezelf hoogstens verwijten dat ik een slechte mensenkennis heb.
Anna Cara schreef op 03-02-2023 om 11:30:
Ruud, ik herken wat je schrijft want je houdt inderdaad niets tegen. De ander moet het willen en nakomen. Maar ik vind dat je na overspel wel degelijk dat kan verbieden. Alleen kan je partner er voor kiezen om het wel weer te doen. Aan jou om te bepalen vooraf of achteraf wat je dan doet. Accepteren? Scheiden?
Wat bedoel je trouwens met ik lig in scheiding maar ben gedeeltelijk nog bij elkaar?
Nog niet los van elkaar Anna Cara. We hebben denk ik beide de tijd nodig om goed na te denken wat de toekomst met elkaar gaat brengen. Soms zo vertrouwt als ik bij haar ben en voelt het fijn haar aan te raken en/of bij haar te slapen. Zijn nu ook dagen dat ik het heerlijk vind haar niet te zien en is telefonisch contact voldoende. Soms ben ik zenuwachtig om naar haar toe te gaan. Dat is geen goed teken. Wij hebben meer tijd nodig. Scheiding zet ik wel door. Is zakelijk en eigenlijk ook maar een papiertje. Verder leef ik mijn eigen leven. Los komen van haar gaat vaak goed maar soms ook zielenpijn en de vraag waarom toch... Aan de andere kant ik kijk tevreden naar ons huwelijk terug en laat het slechte mij ook niet door haar aanpraten. Men zegt je hebt geen eigen waarde, zelfliefde enz. Nee ik kijk nu anders. Mijn liefde voor haar gaat gewoon ver.
M'n vrouw zei gisteren, om helemaal open kaart te spelen, dat ze nog iets moest opbiechten...
De maanden tijdens haar affaire was ze twee keer op pad geweest met een collega van haar samen met onze dochter en zijn twee kinderen. 1 keer naar MonkeyTown, 1 keer naar Dierentuin Amersfoort. Er waren ook foto's gemaakt. Zo hielp de collega m'n dochtertje om haar balans te houden op een grote houten wiebelbrug. En bij terugkomst zei m'n vrouw lachend dat m'n dochtertje haar collega 'papa' had genoemd. Ik kon daar toen ook wel om lachen.
Je voelt het misschien al aankomen, maar nu blijkt dat ze dus niet met een collega was, maar met haar affairepartner en zijn kinderen. Het was blijkbaar niet genoeg om m'n hoofd vol te proppen met beelden van hun avonturen in bed. Nu mag ik ook genieten van het beeld waarin ze samen lekker als gezinnetje eropuitgaan met mijn kind. Beelden waarin hij de handen van m'n dochtertje vasthoudt. Ik hoef het niet eens in te beelden, nee, ik dacht meteen aan die foto's, ik kon me ze meteen weer herinneren.
En ze noemde hem papa.
Misschien stel ik me aan, maar dit maakt het allemaal nog zoveel erger voor mij. M'n vrouw snapt het niet dat ik hier nu zo mee zit. Ze gaat wel vaker uit met vriendin/vriendinnen en hun kinderen. En zo heeft ze hem ook gepresenteerd aan m'n dochtertje, gewoon een vriend. Hoe haal je het in je hoofd? Maar dat verklaart misschien wel hoe ze het kon maken om hem bij hem thuis te neuken in hun slaapkamer terwijl zijn kinderen sliepen in de kamer ernaast. Als ze hen betrapten hadden ze gewoon gezegd dat m'n vrouw een vriendin was?
Ja, ze heeft het uit zichzelf opgebiecht, ik was haar uitjes met haar 'collega' allang vergeten, dus ze hoefde het niet te vertellen. Maar toch, Jezus Christus... Ik kon altijd nog een beetje troost halen uit het feit dat dit allemaal tussen haar en hem was. M'n dochtertje bleef hier buiten. Maar nu niet meer. Ik weet niet of ik nu nog verder kan gaan. Ons kind betrekken in je affaire gaat mij een hele grote stap te ver. Stel ik me aan?
VerlorenVader schreef op 11-02-2023 om 17:12:
M'n vrouw zei gisteren, om helemaal open kaart te spelen, dat ze nog iets moest opbiechten...
De maanden tijdens haar affaire was ze twee keer op pad geweest met een collega van haar samen met onze dochter en zijn twee kinderen. 1 keer naar MonkeyTown, 1 keer naar Dierentuin Amersfoort. Er waren ook foto's gemaakt. Zo hielp de collega m'n dochtertje om haar balans te houden op een grote houten wiebelbrug. En bij terugkomst zei m'n vrouw lachend dat m'n dochtertje haar collega 'papa' had genoemd. Ik kon daar toen ook wel om lachen.
Je voelt het misschien al aankomen, maar nu blijkt dat ze dus niet met een collega was, maar met haar affairepartner en zijn kinderen. Het was blijkbaar niet genoeg om m'n hoofd vol te proppen met beelden van hun avonturen in bed. Nu mag ik ook genieten van het beeld waarin ze samen lekker als gezinnetje eropuitgaan met mijn kind. Beelden waarin hij de handen van m'n dochtertje vasthoudt. Ik hoef het niet eens in te beelden, nee, ik dacht meteen aan die foto's, ik kon me ze meteen weer herinneren.
En ze noemde hem papa.
Misschien stel ik me aan, maar dit maakt het allemaal nog zoveel erger voor mij. M'n vrouw snapt het niet dat ik hier nu zo mee zit. Ze gaat wel vaker uit met vriendin/vriendinnen en hun kinderen. En zo heeft ze hem ook gepresenteerd aan m'n dochtertje, gewoon een vriend. Hoe haal je het in je hoofd? Maar dat verklaart misschien wel hoe ze het kon maken om hem bij hem thuis te neuken in hun slaapkamer terwijl zijn kinderen sliepen in de kamer ernaast. Als ze hen betrapten hadden ze gewoon gezegd dat m'n vrouw een vriendin was?
Ja, ze heeft het uit zichzelf opgebiecht, ik was haar uitjes met haar 'collega' allang vergeten, dus ze hoefde het niet te vertellen. Maar toch, Jezus Christus... Ik kon altijd nog een beetje troost halen uit het feit dat dit allemaal tussen haar en hem was. M'n dochtertje bleef hier buiten. Maar nu niet meer. Ik weet niet of ik nu nog verder kan gaan. Ons kind betrekken in je affaire gaat mij een hele grote stap te ver. Stel ik me aan?
Nee, je stelt je niet aan. Mensen zijn helaas tot alles in staat voor een stukje bevrediging of minder. Dat mag je best vinden, voelen en vertellen.
Je mag er alles van vinden. Want die films, die doen pijn. Maar ... Het is allemaal hetzelfde verleden. De affaire tijd. Er zitten altijd nare dingen in. Mijn man introduceerde ook de minnares bij mij en mijn kinderen. Met de meiden deed ze extra leuk. Ze zei zelfs een keer dat ze ook wel zo'n leuk meisje wilde of twee. Zogenaamd tegen mij. Je begrijpt dat dit toen grappig was en na het ontdekken niet meer.
Ik vind het ook onbegrijpelijk dat partners dit kunnen doen. Gezellig met lover en kinderen op pad. Feit is dat ze het deden. En ze dachten er niet bij na wat jij of ik ervan zouden vinden later.
En toch, je vrouw er blijkbaar zelf mee zat. Wil je dat ze eerlijk is of wil je liever niets nieuws meer horen? Geef dat dan bij je vrouw in.
Of je verder wil met je vrouw of niet, bepaal jij. Ik zou zeggen slaap er paar nachten over?
VerlorenVader schreef op 11-02-2023 om 17:12:
M'n vrouw zei gisteren, om helemaal open kaart te spelen, dat ze nog iets moest opbiechten...
De maanden tijdens haar affaire was ze twee keer op pad geweest met een collega van haar samen met onze dochter en zijn twee kinderen. 1 keer naar MonkeyTown, 1 keer naar Dierentuin Amersfoort. Er waren ook foto's gemaakt. Zo hielp de collega m'n dochtertje om haar balans te houden op een grote houten wiebelbrug. En bij terugkomst zei m'n vrouw lachend dat m'n dochtertje haar collega 'papa' had genoemd. Ik kon daar toen ook wel om lachen.
Je voelt het misschien al aankomen, maar nu blijkt dat ze dus niet met een collega was, maar met haar affairepartner en zijn kinderen. Het was blijkbaar niet genoeg om m'n hoofd vol te proppen met beelden van hun avonturen in bed. Nu mag ik ook genieten van het beeld waarin ze samen lekker als gezinnetje eropuitgaan met mijn kind. Beelden waarin hij de handen van m'n dochtertje vasthoudt. Ik hoef het niet eens in te beelden, nee, ik dacht meteen aan die foto's, ik kon me ze meteen weer herinneren.
En ze noemde hem papa.
Misschien stel ik me aan, maar dit maakt het allemaal nog zoveel erger voor mij. M'n vrouw snapt het niet dat ik hier nu zo mee zit. Ze gaat wel vaker uit met vriendin/vriendinnen en hun kinderen. En zo heeft ze hem ook gepresenteerd aan m'n dochtertje, gewoon een vriend. Hoe haal je het in je hoofd? Maar dat verklaart misschien wel hoe ze het kon maken om hem bij hem thuis te neuken in hun slaapkamer terwijl zijn kinderen sliepen in de kamer ernaast. Als ze hen betrapten hadden ze gewoon gezegd dat m'n vrouw een vriendin was?
Ja, ze heeft het uit zichzelf opgebiecht, ik was haar uitjes met haar 'collega' allang vergeten, dus ze hoefde het niet te vertellen. Maar toch, Jezus Christus... Ik kon altijd nog een beetje troost halen uit het feit dat dit allemaal tussen haar en hem was. M'n dochtertje bleef hier buiten. Maar nu niet meer. Ik weet niet of ik nu nog verder kan gaan. Ons kind betrekken in je affaire gaat mij een hele grote stap te ver. Stel ik me aan?
Nee, je stelt je niet aan. Dit was voor mij ook een brug te ver geweest. Dit gaat namelijk veel verder dan een scheve schaats rijden.
Ja, dat dacht ik ook... Ik heb voorgesteld om de scheiding maar alvast voor te bereiden. Er komt dan zoveel op je af dat het dan handig is als we bepaalde dingen al geregeld hebben. Dat zal het misschien wat makkelijker voor me maken om uiteindelijk de trekker over te halen.
We zijn nu begonnen met het scheiden van de financieen. Gezamenlijke spaarrekening opsplitsen in twee aparte spaarrekeningen. Een gezamenlijke pot voor gezamenlijke kosten die we 50/50 delen tot we ons huis weer met winst kunnen verkopen. Wat dat betreft was januari 2022 geen geweldige tijd om te kopen, maar we gingen ervanuit dat we hier nog 15-20 jaar zouden zitten... Gelukkig is het groot genoeg om samen in te kunnen leven zonder elkaar elke dag te moeten zien.
Zij stond tijdens onze hele relatie nog ingeschreven op WoningNet voor een paar gemeentes. Als ze weer teruggaat naar 24 uur p/week zal d'r inkomen onder die grens zitten, dus dan kan ze goedkoop iets gaan huren straks. Het is alsof ze hiervoor gepland heeft.
Ikzelf verdien er teveel voor dus zal dan iets moeten gaan huren. Waarschijnlijk bij haar in de buurt, want we kunnen het ons niet veroorloven om onze dochter in te schrijven bij 2 verschillende kinderopvangen. Haar huur en de mijne samen gaan meer kosten dan onze huidige hypotheek, dus we gaan er sowieso op achteruit. We zullen ook meer dagen bij de kinderopvang moeten aanvragen, wat nog een paar 100 euro extra in de maand gaat kosten.
Bezittingen verdelen, wie krijgt wat als het zover is... M'n vrouw werkt wisseldiensten, ook vaak s'avonds en s'nachts, dus waar moet onze dochter dan heen als het haar week is? Allemaal dingen die we nu rustig kunnen gaan uitzoeken.
Misschien dat ik die trekker uiteindelijk niet overhaal. Misschien wel. Maar dan is 90% in elk geval geregeld. M'n vrouw is nu erg emotioneel en zegt steeds hoeveel het haar spijt en dat ze me niet kwijt wilt. Ik denk dat dit plannen haar eindelijk laat inzien dat er een hele grote kans is dat ze dit allemaal kwijt gaat raken. Toen ze de afgelopen weken emotioneel werd wilde ik haar nog wel eens troosten. Beetje apart, had andersom moeten zijn, maar goed... Nu kan ik me er echt niet toe zetten. Ik denk dat de wetenschap dat ze ons dochtertje hierbij heeft betrokken het laatste beetje liefde dat ik voor d'r had heeft laten verdwijnen.
VerlorenVader schreef op 11-02-2023 om 17:12:
M'n vrouw zei gisteren, om helemaal open kaart te spelen, dat ze nog iets moest opbiechten...
De maanden tijdens haar affaire was ze twee keer op pad geweest met een collega van haar samen met onze dochter en zijn twee kinderen. 1 keer naar MonkeyTown, 1 keer naar Dierentuin Amersfoort. Er waren ook foto's gemaakt. Zo hielp de collega m'n dochtertje om haar balans te houden op een grote houten wiebelbrug. En bij terugkomst zei m'n vrouw lachend dat m'n dochtertje haar collega 'papa' had genoemd. Ik kon daar toen ook wel om lachen.
Je voelt het misschien al aankomen, maar nu blijkt dat ze dus niet met een collega was, maar met haar affairepartner en zijn kinderen. Het was blijkbaar niet genoeg om m'n hoofd vol te proppen met beelden van hun avonturen in bed. Nu mag ik ook genieten van het beeld waarin ze samen lekker als gezinnetje eropuitgaan met mijn kind. Beelden waarin hij de handen van m'n dochtertje vasthoudt. Ik hoef het niet eens in te beelden, nee, ik dacht meteen aan die foto's, ik kon me ze meteen weer herinneren.
En ze noemde hem papa.
Misschien stel ik me aan, maar dit maakt het allemaal nog zoveel erger voor mij. M'n vrouw snapt het niet dat ik hier nu zo mee zit. Ze gaat wel vaker uit met vriendin/vriendinnen en hun kinderen. En zo heeft ze hem ook gepresenteerd aan m'n dochtertje, gewoon een vriend. Hoe haal je het in je hoofd? Maar dat verklaart misschien wel hoe ze het kon maken om hem bij hem thuis te neuken in hun slaapkamer terwijl zijn kinderen sliepen in de kamer ernaast. Als ze hen betrapten hadden ze gewoon gezegd dat m'n vrouw een vriendin was?
Ja, ze heeft het uit zichzelf opgebiecht, ik was haar uitjes met haar 'collega' allang vergeten, dus ze hoefde het niet te vertellen. Maar toch, Jezus Christus... Ik kon altijd nog een beetje troost halen uit het feit dat dit allemaal tussen haar en hem was. M'n dochtertje bleef hier buiten. Maar nu niet meer. Ik weet niet of ik nu nog verder kan gaan. Ons kind betrekken in je affaire gaat mij een hele grote stap te ver. Stel ik me aan?
Je stelt je niet aan, ik zou woest zijn! Off topic: ik had altijd het (generalistische idee) dat mannen als hun vrouw vreemdging onmiddellijk hun bakens verzetten en bijvoorbeeld iemand anders gingen zoeken. Ik heb dit een paar keer meegemaakt in mijn omgeving ook. Het is opmerkelijk om te zien (voor mij dan) hoe een man ook zo kan reageren als veel vrouwen doen: verdrietig, getriggerd door wat de ander een kleinigheid vindt, een rouwproces en kwaadheid die lang duren en niet worden geparkeerd om naar de volgende door te gaan. Ergens vind ik het, hoewel echt rot voor jou, ook iets moois hebben. Om het maar eens cheesy te zeggen: je blijft toch in contact met je gevoel, ook al is dat gevoel niet fijn. Misschien zal je daar op de lange duur baat bij hebben, dat hoop ik echt voor je.
VerlorenVader schreef op 11-02-2023 om 21:05:
Ja, dat dacht ik ook... Ik heb voorgesteld om de scheiding maar alvast voor te bereiden. Er komt dan zoveel op je af dat het dan handig is als we bepaalde dingen al geregeld hebben. Dat zal het misschien wat makkelijker voor me maken om uiteindelijk de trekker over te halen.
We zijn nu begonnen met het scheiden van de financieen. Gezamenlijke spaarrekening opsplitsen in twee aparte spaarrekeningen. Een gezamenlijke pot voor gezamenlijke kosten die we 50/50 delen tot we ons huis weer met winst kunnen verkopen. Wat dat betreft was januari 2022 geen geweldige tijd om te kopen, maar we gingen ervanuit dat we hier nog 15-20 jaar zouden zitten... Gelukkig is het groot genoeg om samen in te kunnen leven zonder elkaar elke dag te moeten zien.
Zij stond tijdens onze hele relatie nog ingeschreven op WoningNet voor een paar gemeentes. Als ze weer teruggaat naar 24 uur p/week zal d'r inkomen onder die grens zitten, dus dan kan ze goedkoop iets gaan huren straks. Het is alsof ze hiervoor gepland heeft.
Ikzelf verdien er teveel voor dus zal dan iets moeten gaan huren. Waarschijnlijk bij haar in de buurt, want we kunnen het ons niet veroorloven om onze dochter in te schrijven bij 2 verschillende kinderopvangen. Haar huur en de mijne samen gaan meer kosten dan onze huidige hypotheek, dus we gaan er sowieso op achteruit. We zullen ook meer dagen bij de kinderopvang moeten aanvragen, wat nog een paar 100 euro extra in de maand gaat kosten.
Bezittingen verdelen, wie krijgt wat als het zover is... M'n vrouw werkt wisseldiensten, ook vaak s'avonds en s'nachts, dus waar moet onze dochter dan heen als het haar week is? Allemaal dingen die we nu rustig kunnen gaan uitzoeken.
Misschien dat ik die trekker uiteindelijk niet overhaal. Misschien wel. Maar dan is 90% in elk geval geregeld. M'n vrouw is nu erg emotioneel en zegt steeds hoeveel het haar spijt en dat ze me niet kwijt wilt. Ik denk dat dit plannen haar eindelijk laat inzien dat er een hele grote kans is dat ze dit allemaal kwijt gaat raken. Toen ze de afgelopen weken emotioneel werd wilde ik haar nog wel eens troosten. Beetje apart, had andersom moeten zijn, maar goed... Nu kan ik me er echt niet toe zetten. Ik denk dat de wetenschap dat ze ons dochtertje hierbij heeft betrokken het laatste beetje liefde dat ik voor d'r had heeft laten verdwijnen.
Misschien is dat het nog niet eens zozeer, maar meer de wond die weer opengetrokken wordt. Ik ben daar ook geweest, steeds als het een periode wat rustiger was en er tijd was om te herstellen van wat er gebeurd is, kwam er weer nieuwe informatie. Tot op het punt dat ze daadwerkelijk vreemd gegaan was.
Toen heb ik wel heel duidelijk gemaakt dat alles op tafel moest komen, want ik wou niet nog een keer weer dat die wond opengetrokken werd. Herstellen van zoiets is 1, maar er constant weer ingetrokken worden omdat het verhaal net nog even wat verder gaat of er net nog even wat meer gebeurd is, was voor mij op een gegeven moment wel een NO GO.
Hier had die eikel ook allemaal filmpjes enzo gedeeld van zijn kinderen richting mijn vrouw. Toen heel duidelijk gevraagd of ze dat ook van mijn kinderen gedaan had, maar dat was niet het geval. Vind ik ook echt een grens over gaan ja. Zeker je kind contact laten maken met een affaire. Jezus man. Je vraagt je dan af waar het verstand van iemand gebleven is he. Potverdikke.
Toen de affaire boven tafel kwam had ik inderdaad ook gezegd dat ik nu de hele waarheid wilde. Maar zij was zich blijkbaar zo onbewust van het kwaad dat ze deed met die 'gezinsuitjes' dat het niet eens bij d'r opkwam om dit te vertellen, omdat dit in haar hoofd verbleekt met alle seks die ze hadden. Twee weken geleden kwam er iets ter sprake, ik weet niet meer wat, maar ik zei iets in de zin van "ik mag hopen van niet" op het idee dat hij onze dochter had ontmoet. Tot die tijd had ze dus niet eens door dat ik dat erg zou vinden. Daarna heeft ze 2 weken de moed bij elkaar geraapt om dat te vertellen, want ik wilde die hele waarheid. Misschien is het inderdaad de wond die weer opengaat..
VerlorenVader schreef op 12-02-2023 om 16:29:
Toen de affaire boven tafel kwam had ik inderdaad ook gezegd dat ik nu de hele waarheid wilde. Maar zij was zich blijkbaar zo onbewust van het kwaad dat ze deed met die 'gezinsuitjes' dat het niet eens bij d'r opkwam om dit te vertellen, omdat dit in haar hoofd verbleekt met alle seks die ze hadden. Twee weken geleden kwam er iets ter sprake, ik weet niet meer wat, maar ik zei iets in de zin van "ik mag hopen van niet" op het idee dat hij onze dochter had ontmoet. Tot die tijd had ze dus niet eens door dat ik dat erg zou vinden. Daarna heeft ze 2 weken de moed bij elkaar geraapt om dat te vertellen, want ik wilde die hele waarheid. Misschien is het inderdaad de wond die weer opengaat..
Dat denk ik niet. Eerlijk gezegd. Ik denk dat ze dondersgoed weet dat dat een nog ergere grens is. Uiteindelijk had mijn partner niet het meeste moeite met praten over wat er gebeurd was, maar wel over de dingen die ze besproken hadden, tot aan samenwonen ergens halverwege onze woonplaatsen om het "hanteerbaar" voor de kinderen te houden.
Dat vertellen zorgt ervoor dat ze zich realiseren dat het wel echt heel stom is en je echt een gigantisch slechte ouder bent als je je kinderen willens en wetens die situatie in trekt. Verliefd worden op een ander, dat kan. Vreemdgaan, dat kan ook. Liever niet natuurlijk, maar het gebeurd. Maar je zult ten alle tijde voor je kinderen moeten staan, is mijn mening. Mijn vrouw schaamt zich wel heel erg voor dat soort dingen. En dat ze er ingetrapt is. Heeft ze ook wel veel verdriet om. Ik heb ergens altijd geweten dat als er iets zou gebeuren in onze relatie, hij de andere partij zou zijn. Raar he? Dat is een gevoel wat ik altijd gehad heb. Waar eigenlijk helemaal geen reden voor zou zijn. We zijn hem in 10 jaar relatie nooit tegen gekomen ergens ofzo, hij is nooit echt onderdeel van een gseprek geweest, anders dan iets over exen ofzo. En toch heb ik dat altijd gevoeld. Op basis van 1 ontmoeting met hem in de bar waar we toen werkten. De manier waarop ze naar hem keek ( wij waren toen niet vriend-vriendin, maar wel scharrels van elkaar) verraadde bij mij direct iets.
Afijn, ik denk dat je jezelf vooral wat tijd moet geven. Pak wat tijd voor jezelf om vooral te doen waar jij even zin in hebt. Onderschat dit niet. Er is een aanslag op je mentale gezondheid gepleegd en daar moet je de tijd voor nemen om dat te verwerken en te herstellen. Geloof me. Geen overhaaste beslissingen nemen. Vaak gehoorde leus hier, maar: Scheiden kan altijd nog.
ik heb ff niet geschreven, maar nu wil ik toch wel ff iets kwijt, het is voor mij namelijk over en genoeg geweest, het is nu iets meer dan een jaar geleden dat hij alles opbiechtte en ik moet hem niet meer, ik voel niets meer voor hem, ik hou niet meer van hem, ik wil dus scheiden maar ik weet niet hoe... tuurlijk is hij mij dierbaar en ik zal voor altijd verdriet voelen over wat hij gedaan heeft, ik merk dat ik nog superveel liefdesverdriet heb en enorm verlang naar wat we waren voor hij vreemdging, ik mis het zo maar het is weg, klaar, gedaan. Ik voel dat ik hem nooit zal vergeven en dat ik me niet meer mooi geliefd en trots voel in deze relatie. Volgens hem is zijn gevoel weer helemaal terug voor mij en is hij nooit gestopt met van me te houden en voeld hij zich nu terug super in ons huwelijk, leuk om te horen maar mijn hart geloofd t niet, en zelf voel ik t niet dus het is niet wederzijds. Ik wil eik gewoon van hem af maar ik weet niet hoe en dan denk ik aan de kinderen, hun harten zullen breken en mijn ouders, zijn ouders (waar ik een hele goede band mee heb) ik besef dat mijn geluk op 1 moet staan maar toch vind ik t moeilijk... niet dat ik mij schuldig zou voelen want ik heb geen schuld maar dan denk ik hoe kan ik nog ooit gelukkig worden als mijn kinderen verdriet hebben.... is dit herkenbaar? Of moet ik t tijd geven en wachten tot mn gevoel weer terug komt... want ik voel wel iets maar niet genoeg en niet wat ik hiervoor voor hem voelde.
Ach Titiv, wat moeilijk allemaal en wat kan een mens zich dan uit elkaar getrokken voelen tussen verschillende belangen. Heb je al uitgesproken naar hem dat het over is en je niets meer voor hem voelt, in romantische zin dan? Ik persoonlijk denk dat als je je zo na een jaar voelt, dat de kans op herstel heel klein is. Ik voelde me ook zo maar ben nog veel te lang door gegaan met te hopen dat ik wel weer mijn hart helemaal open kon doen voor hem. Lukte niet, het vertrouwen was voorgoed gebroken en achteraf had ik spijt dat ik niet eerder er een punt achter heb gezet. En ... ik had niet eens kinderen met deze man, kan je nagaan. Zou ik dat wel gehad hebben, dan zat ik misschien nog in die (overigens toxische) relatie. Ik ben nou eenmaal koppig in het coute que coute doorgaan om iets te laten werken waarvan ik diep van binnen weet dat het geen zin meer heeft. Herhaaldwang uit mijn jeugd. maar dat terzijde. Heel veel sterkte, je zit in lastig parket
