Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Hoe weet je zeker dat het 'nooit meer helemaal goed komt?'.
Als je gevoel nu een jaar later al zo anders is, dan is het toch moeilijk zeker te weten hoe dat gevoel over 10 of 20 jaar zal zijn. Ik snap dat het nu voelt of dat altijd zo zal blijven. Wat je nu voelt, voel je nu.
Maar dat zegt weinig over 'later' denk ik. Welke vorm dit gevoel krijgt en welke plek het gebeurde in je leven hangt van zoveel af.
Anna Cara schreef op 21-01-2023 om 09:19:
Triggers, wie heeft ze en wat is de ergste? En hoe te helen?
Ik heb een paar data waarop ik elk jaar best stevig weer verdriet of boosheid voel. Soms zo dat ik weer twijfel aan mijn keuze om verder te gaan met hem.
Ik ben nog steeds zoekende naar hoe het beste ermee om te gaan. Om het te kunnen helen.
Wat hielp of helpt jullie?
Ik kan melden dat de triggers in de loop der jaren steeds meer afnemen. Gisteravond zelfs met oud-collega’s van man gegeten waarbij Truus ter sprake kwam, zij is ook een oud-collega. Daar kan ik nu prima mee omgaan. Ze hoort bij ons verleden, is een paar jaar zeer intensief met ons omgegaan. In eerste instantie heb ik geprobeerd om haar uit te wissen, maar dat werkt dus om die reden niet. Ze staat op foto’s, ze staat op onze verjaardagskalender, ze is deel van onze geschiedenis. Misschien dat het ook daarom niet meer voor veel emoties zorgt? Dat ze regelmatig opduikt in gesprekken en zo? Misschien heb ik een soort eelt gekweekt intussen…
Ik heb ook niet meer zo’n behoefte om er met man over te praten. We stellen elkaar regelmatig de vraag of ‘alles nog goed is’. Die heeft voor ons een diepe(re) lading. We bespreken dan altijd of we nog iets kunnen verbeteren, of we elkaar wel genoeg ‘zien’ en waarderen. Voor nu is dat voor ons voldoende. Naast genoeg tijd samen doorbrengen en samen leuke dingen doen. Dat laatste schiet er tegenwoordig nogal bij in, hele drukke periode achter de rug (en nog) dus dat moeten we weer op gaan pakken. Het is al heel fijn dat man dat zelf ziet en benoemt. Dat geeft mij het vertrouwen dat hij nog steeds erg alert is op onze relatie en dat hij doorlopend probeert om die goed te houden/te verbeteren.
Anna, ik heb ze ook nog wel eens en ik ben op zn moment extra lief voor mezelf. Praat mezelf moet in. In hoe ver ik gekomen ben in het leven. Het accepteren van het verdriet of de boosheid is voor mij nog steeds een leerproces.
Ik vind het nog altijd rouw verwerking. Binnenkort krijg ik daar meer informatie over. Mocht ik nog bruikbare tips krijgen zal ik ze met je delen.
Wat mij nog het beste helpt is mijn onvoorwaardelijke liefde aan mijn hond uitspreken op zn moment en haar bedanken voor haar aanwezigheid in mijn leven.
Ik pak haar dan altijd bij me en spreek dat aan haar uit... ik hoop dat jij ook zn machtig lieve knuffelbeer hebt (?) ♥️
Dat kan ik iedereen aanraden.
Man weet dit ook. Ik ben daar heel open over.
Verbindingisnooitzwartwit schreef op 21-01-2023 om 11:06:
Hoe weet je zeker dat het 'nooit meer helemaal goed komt?'.
Als je gevoel nu een jaar later al zo anders is, dan is het toch moeilijk zeker te weten hoe dat gevoel over 10 of 20 jaar zal zijn. Ik snap dat het nu voelt of dat altijd zo zal blijven. Wat je nu voelt, voel je nu.
Maar dat zegt weinig over 'later' denk ik. Welke vorm dit gevoel krijgt en welke plek het gebeurde in je leven hangt van zoveel af.
Ik begrijp wat je zegt maar ik snap Tivit heel goed. Ik heb al vele triggers die niet meer komen of lichter zijn geworden. Gevoel verandert als in een rouwproces. Triggers veranderen wat Pennenstreek al aangeeft. Maar, ik weet bijvoorbeeld ook zeker dat ik mijn man nooit meer volledig zal durven vertrouwen. Nooit meer mijn handen in het vuur zal steken.
Het 'komt nooit helemaal goed' snap ik daarom wel. Iederen hier houdt bijvoorbeeld nog gesprekken over hoe is het tussen ons. Gaan in therapie en leren dingen. Moeten anders omgaan met pijn of boosheid. Ik vind bijvoorbeeld aantal zaken onvergeeflijk. Ga ik daar weg bij mij man, nee maar ik weet het. Hij ook. Terug naar het onvoorwaardelijke vertrouwen in gevoel zie ik niet gebeuren. Maar wie weet. Over 10 jaar hier eens bespreken 😉.
miss1984 schreef op 21-01-2023 om 23:50:
Anna, ik heb ze ook nog wel eens en ik ben op zn moment extra lief voor mezelf. Praat mezelf moet in. In hoe ver ik gekomen ben in het leven. Het accepteren van het verdriet of de boosheid is voor mij nog steeds een leerproces.
Ik vind het nog altijd rouw verwerking. Binnenkort krijg ik daar meer informatie over. Mocht ik nog bruikbare tips krijgen zal ik ze met je delen.
Wat mij nog het beste helpt is mijn onvoorwaardelijke liefde aan mijn hond uitspreken op zn moment en haar bedanken voor haar aanwezigheid in mijn leven.
Ik pak haar dan altijd bij me en spreek dat aan haar uit... ik hoop dat jij ook zn machtig lieve knuffelbeer hebt (?) ♥️
Dat kan ik iedereen aanraden.
Man weet dit ook. Ik ben daar heel open over.
Mooi dit. Dankbaarheid uitspreken op die momenten... Interessant. Wat Max oppert doe ik al. Het er laten zijn. Loslaten. Toch maakt het mijn mood op zo'n moment anders. En ben ik na al deze jaren verder soms nog zo geraakt door een bepaalde gebeurtenis. Ik vind dat tijd veel heelt. Gelukkig. Maar er is een voor en na.
Dank voor tips so far allemaal.
hier ook dieren in mn leven gelukkig miss, helpt idd enorm, zij houden onvoorwaardelijk van je en dat is zo puur en mooi en hartverwarmend!
Anna, hier ook idd dingen die ik hem nooit zal vergeven, daarom komt t idd nooit meer helemaal goed, iets in mij is kapot, ook al zou hij nooit meer vreemdgaan en de perfecte echtgenoot zijn in de toekomst, iets is missing, ik denk vooral de trots die ik voelde voor hem, ik liep altijd door t leven met een veilig en trots gevoel voor hij vreemdging,kon echt over hem praten tegen andere met volle trots, dat is weg nu en komt echt niet meer terug. Of wel... idd wie weet over 10 jaar, we weten t natuurlijk niet maar op dit moment voel ik t zo.
M'n vrouw huilde gisteravond ineens op de bank, omdat "ze ineens beseft dat het nooit meer wordt zoals het was." Wel raar eigenlijk. Ons leven "zoals het was" had er blijkbaar juist voor gezorgd dat ze een affaire was begonnen. Ons huwelijk hing, zonder dat ik het wist, al aan een zijden draadje. Als we naar die situatie terug zouden gaan, dan gebeurt dit natuurlijk nog een keer.
Op de vraag welke aspecten van onze 'oude' relatie ze dan nu zou gaan missen wist ze geen antwoord te geven. Ja, misschien het blinde vertrouwen dat ik in haar had... Bij elk persoon zou er een belletje gaan rinkelen als de partner een open relatie zou voorstellen, maar bij mij kwam het idee dat ze al een andere man aan het neuken was niet eens in me op. Zoveel vertrouwde ik haar. Nu niet meer. Ze kwam gisteren een half uurtje later dan normaal terug van werk. Best normaal in de zorg, komt vaker wel voor dan niet. Maar nu wil ik toch even d'r locatiegeschiedenis terugkijken om te zien of ze wel echt uitliep op werk...
TRIGGERS: tja hoe ga je daarmee om.
Gelukkig merk ik dat ze steeds minder worden. Soms komen ze op. Vooral als ik hier op dit draadje mee lees en denk. Het kan altijd erger. Vraag ik me af. Bagataliseer ik mijn situatie.
Maar dan probeer ik in het hier en nu te blijven.
Kijken waar we nu staan.
Dan kan ik met recht zeggen dat ik trots ben. Op ons. Ook op man. Ik las gisteren een stukje op facebook van een psychiater. De mens achter het pantser. Ik keek in mijn huwelijk naar man met een pantser. Maar andersom zeker ook.Ik had ook altijd een pantser. Nu heb ik toegang tot de man achter het pantser. Dat hadden we nooit bereikt zonder deze crisis.
Maar heb mezelf wel aangewend dat mochten mijn gedachten die kant opgaan ik ergens anders aan denk.
Soms lukt dat even niet. Tja en dan komen er van mijn kant weer verwijten. Maar ja we zijn nog geen 2 jaar verder. Dat benoem ik ook vaak. Het duurt 2 jaar om het een beetje te verwerken en dat is zonder therapie.
En wat mij ook helpt is..een vreemdganger is geen monster. ( heb ik meerdere malen gelezen) het is ook gewoon een mens die de verleidingen niet kon weerstaan. Het helpt mij ook om te kijken hoe het zover heeft kunnen komen. Onze beide aandeel. Wil overigens niet zeggen dat ik het vreemdgaan goedpraat.
Maar op dit moment helpt het mij goed om in het hier en nu te leven en te besseffen wat we bereikt hebben samen. Hierdoor heb ik op dit moment ook geen gedachten meer over scheiden.
Het enige waar ik nog wel eens aan denk. Ik heb haar nog nooit in levende lijve gezien. Ik weet wel waar ze woont. Speurwerk gedaan tijdens mijn obsessie voor haar. Maar weet dat het mij niet verder helpt. Denk dat het tegen me gaat werken.
VerlorenVader schreef op 22-01-2023 om 12:47:
M'n vrouw huilde gisteravond ineens op de bank, omdat "ze ineens beseft dat het nooit meer wordt zoals het was." Wel raar eigenlijk. Ons leven "zoals het was" had er blijkbaar juist voor gezorgd dat ze een affaire was begonnen. Ons huwelijk hing, zonder dat ik het wist, al aan een zijden draadje. Als we naar die situatie terug zouden gaan, dan gebeurt dit natuurlijk nog een keer.
Op de vraag welke aspecten van onze 'oude' relatie ze dan nu zou gaan missen wist ze geen antwoord te geven. Ja, misschien het blinde vertrouwen dat ik in haar had... Bij elk persoon zou er een belletje gaan rinkelen als de partner een open relatie zou voorstellen, maar bij mij kwam het idee dat ze al een andere man aan het neuken was niet eens in me op. Zoveel vertrouwde ik haar. Nu niet meer. Ze kwam gisteren een half uurtje later dan normaal terug van werk. Best normaal in de zorg, komt vaker wel voor dan niet. Maar nu wil ik toch even d'r locatiegeschiedenis terugkijken om te zien of ze wel echt uitliep op werk...
Ja..dat is het moeilijke. Soms denk je dat je een goed leven hebt samen maar is het eigenlijk helemaal niet zo goed als je dacht. Dan is er iets nodig dat je dat pas kunt inzien
Ik had nooit wakker geschud als dit niet gebeurd was.
Anna Cara schreef op 22-01-2023 om 10:00:
[..]
Mooi dit. Dankbaarheid uitspreken op die momenten... Interessant. Wat Max oppert doe ik al. Het er laten zijn. Loslaten. Toch maakt het mijn mood op zo'n moment anders. En ben ik na al deze jaren verder soms nog zo geraakt door een bepaalde gebeurtenis. Ik vind dat tijd veel heelt. Gelukkig. Maar er is een voor en na.
Dank voor tips so far allemaal.
Hoe lang is het voor jou geleden?
Niet zo zeer triggers als in dat ik me er rot over voel, maar wel als in " oh ja, daar was het". Langs Zwolle rijden en dan even er aan denken. Of de plaatsnaam horen met de filelijst op de radio waar die klootzak woont. Had er hiervoor nog nooit van gehoord.
Het is meer dat het ongemakkelijk voelt. Niet dat ik er nog boos om wordt.
Elpisto schreef op 23-01-2023 om 07:14:
Niet zo zeer triggers als in dat ik me er rot over voel, maar wel als in " oh ja, daar was het". Langs Zwolle rijden en dan even er aan denken. Of de plaatsnaam horen met de filelijst op de radio waar die klootzak woont. Had er hiervoor nog nooit van gehoord.
Het is meer dat het ongemakkelijk voelt. Niet dat ik er nog boos om wordt.
Meestal als ik jou lees dan krijg ik het gevoel dat jij er allemaal heel steady mee om kan gaan. Alsof jij je niet gek laat maken en er helemaal niet zo intensief (meer) mee bezig bent allemaal. Ik weet niet of het ‘m dan zit in de kunst van het loslaten of iets anders maar ik heb er bewondering voor en vraag mij af hoe je dit doet.
Gedoe schreef op 23-01-2023 om 08:46:
[..]
Meestal als ik jou lees dan krijg ik het gevoel dat jij er allemaal heel steady mee om kan gaan. Alsof jij je niet gek laat maken en er helemaal niet zo intensief (meer) mee bezig bent allemaal. Ik weet niet of het ‘m dan zit in de kunst van het loslaten of iets anders maar ik heb er bewondering voor en vraag mij af hoe je dit doet.
Ik heb geaccepteerd dat het is wat het is. Vanaf nu zit er een krasje op onze relatie. Ofja, een kras. En die gaat nooit meer weg. Net zoals de goede herinneringen. Maar we blijven daar met z'n beide open en eerlijk over praten. Ze is ECHT schuldbewust. Open ook, over hoe zij zich er bij voelt. Hoe moeilijk ze het vind zichzelf in de spiegel aan te kijken.
En ik ben niet blind voor mijn eigen fouten. Ik voel me niet verantwoordelijk voor de achterlijke keuze die ze gemaakt heeft of de periode waarin ze me echt als stront behandeld heeft gedurende deze affaire. Maar de staat van onze relatie, achteraf gezien, is natuurlijk net zo goed mijn schuld. Ik heb er bij gestaan en naar gekeken en niks gedaan. Niet dat onze relatie heel erg slecht was. Maar we waren het wel een beetje kwijt. Irritaties en frustraties die er voor zorgden dat we soms erg veel moeite hadden om überhaupt nog normaal te reageren naar elkaar.
En het is ook gewoon hoe ik me voel. En dat kun je niet vangen denk ik? Ik had van te voren ook niet kunnen bevroeden dat ik me hier zo "makkelijk" overheen zou kunnen zetten. En hoe dat dan komt? Ik weet het niet. Ik denk wel dat het enigzins geholpen heeft dat we al een tijd op de goede weg waren, we allebei hulp gezocht hadden en op die manier aan onze relatie konden werken. Toen uitkwam dat er toch gebeurd was waar ik al bang voor was, waren we zeker alweer een maand of 2 echt goed. En dat verzachtte op de een of andere manier de klap. Diep van binnen wist ik, dat toen ik dat berichtje las, ik wist dat ze in staat was om het te doen. De vraag was alleen, of de mogelijkheid zich al voorgedaan had. Toen ik er vlak na de vakantie achter kwam dat het al 2,5 maand liep dat contact, wist ik dat die mogelijkheid er was geweest en dat ze dus vreemdgegaan was. Ze ontkende het dan wel en ik mistte het bewijs, maar ik wist het. Door de rouw en het verdriet die ik daar toen al om gehad heb, bleef die blowback uit toen de informatie realiteit werd.
vind t idd ook heel knap elpisto maar ja iedereen is anders... denk ook wel dat mannen sneller verder gaan dan vrouwen... bij vrouwen blijft t toch langer steken, niet dat de pijn minder erg is bij mannen maar zij kunnen volgens mij sneller door.
Hier vandaag weer een slechte dag... man gaat vrijdag weer op reis en ik ben er opzich kalm onder, dit keer maken we er geen ruzie over, want ik begin er niet over dat t me wat doet, maar toch doet t weer wat met me, van binnen komen alle herinneringen weer omhoog en de woede... hij toont wel begrip en is maar 4 dagen weg maar oh wat is t moeilijk, ik denk dan wat als hij daar toch iemand leert kennen wat hier natuurlijk ook kan maar de vibe is daar natuurlijk toch anders, geen bekende in de buurt, makkelijk dus. Maar ja ik heb t niet in de hand. En uiteraard merk ik t wss meteen want ik ken nu de signalen en hij beloofd eerlijk te zijn en hij is ook echt eerlijk geworden, eerst was t 3 dagen op voorhand hey schat ik moet op reis omdat hij na t vreemdgaan bang was om t me te zeggen bang voor mijn reaktie en nu weet ik t al een maand. Dus ik merk wel dat dat me rustiger maakt dat hij nu niets achterhoud wat betrefd t reizen maar ja ik zit toch weer met stress in mijn lichaam en dat kan ik echt niet hebben want heb reuma en dan komen de ontstekingen sneller bij stress dus ik hou mn hart vast...
Titiv
Misschien kun je juist nu proberen niet meer te veel bezig te zijn met hem en het op reis gaan.
Onthou dat je vooral je focus op jezelf mag gaan houden.
Zoals je zelf al zegt kan hij het overal doen en ten alle tijden.
Mijn man ging soms maanden weg voor zijn werk dus ik begrijp echt goed wat je voelt. Maar het is juist nu de tijd om de focus te verleggen. Zorg deze dagen extra goed voor jezelf en neem de rust die je nodig hebt. Plan iets leuks!! Zoek afleiding! Dat hielp mij altijd erg goed.
Het neemt de pijn niet weg en dat hoeft ook niet maar je focus verleggen is een goede oefening om een positiever gevoel te gaan ervaren.
Dus Hop meid, geef je zelf een schop onder je bips💪
