Relaties Relaties

Relaties

Martine

Martine

12-01-2011 om 14:22

Verdriet


louise

louise

05-02-2011 om 14:54

Martine: vk magazine

Vandaag in het Volkskrant Magazine bij de rubriek "Wat zou u doen?" waarbij een vraag van iemand voorgelegd wordt aan lezers, gaat het zo ongeveer precies over dit onderwerp. Misschien interessant voor je om te lezen?

Even anoniem

Even anoniem

07-02-2011 om 20:32

Volhouden martine...

Ik hoop dat je dapperder bent dan ik. Ik ben weer in een mailwisseling beland en alles gaat stuk zo. Dat weet ik ook maa ik blijf maar mailen. Over en weer pijn... Probeer vol te houden. Ik wou dat ik het kon maar het gevoel is zo groot... Nooit meegemaakt en ik wil het nooit meer meemaken. Ik ben niet gemaakt voor liefde. Wou dat het een jaar verder was...

Heartbounce

Heartbounce

07-02-2011 om 20:40

Herkenning

Hier erg veel herkenning in wat ik gelezen heb. Martine, even anoniem en nonima ik heb ook zo'n verdriet. Al 3 jaar ken ik hem en sinds 2 jaar hebben we toegegeven dat we wat voor elkaar voelen. Eigenlijk is sex maar een klein deel van deze relatie. Het gaat meer om de klik, de vriendschap, maar ik herken ook dat het ontzettend onecht is en zonder levensverwachting is. We zitten allebei in een relatie met kinderen en ik ben nog herstellende na mijn laatste bevalling, toch trekken we steeds naar elkaar toe. Soms weken/maanden weinig contact bv door zwangerschapsverlof of vakantie periodes, maar dan ineens zien weer wekelijks of zelfs meerdere keren per week. Allebei willen we niet uit onze relatie weg en weten we dat we nooit samen een leuk setje zouden zijn. Het is waar dat je als minnaars eigenlijk atlijd alleen de leuke kanten van elkaar mee maakt, zo realistisch zijn we allebei.
En nu is het voorbij. Vandaag na een weekje radio stilte vanwege wintersport belde hij. Ergens wist ik dat het ging gebeuren, ik liep er zelf ook over te denken. Hoe lang kunnen we dit nog volhouden, waarom gaan we hier mee door? Hij vertelde dat hij veel had nagedacht op vakantie (waar hij zonder zijn vriendin was) en dat hij uit die relatie met haar wil stappen en dat hij rust nodig heeft om die beslissing goed te nemen, of misschien is er nog een kans voor hun en wil hij zich daar op richten. Ik heb hem gevraagd of hij dan eigenlijk met mij verder wilde, wat ik niet wil hoor, maar hij gelukkig ook niet, daarvoor kennen we elkaar te goed. We hebben het wel allebei overwogen en er over gedroomd, maar daar zal het altijd bij blijven, ook van mijn kant. Ik begrijp dat hij rust nodig heeft. Ik heb het zelf ook. Mijn jongste heeft een beperking en heeft al regelmatig in het ziekenhuis gelegen en dat doet mijn huwelijk ook niet goed. Ik heb in totaal 4 kinderen, dus het is niet bepaald rustig thuis en ik probeer na het verlof mijn werk weer op te pakken. Dus het is natuurlijk ook helemaal niet praktisch om er een vriend/minnaar op na te houden.
Allemaal heel rationeel. Fijn dat ik me nu meer op mijn man kan richten, we hebben het nodig om niet samen in een dip te raken (al veel ruzie/onbegrip/oververmoeid gehad de afgelopen periodes, door de situatie thuis en de drukte) fijn dat ik niet meer stiekem hoef te doen. Fijn dat ik niet bang hoef te zijn betrapt te worden. Maar ooooo wat voel ik me rot Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Het is ook niet zo dat hij mij aan de kant doet voor een ander, maar voor zichzelf kiest, dat is goed, dat moet hij doen en ik snap dat hij daarbij niet door mij afgeleid kan worden, maar ik wil zo graag vriendschap bieden in deze voor hem moeilijke periode, net zoals hij dat ook voor mij deed, toen mijn huwelijk op instorten stond. En nu heeft hij de knoop doorgehakt. Hij zegt wel dat ie over een poosje misschien weer de vriendschap wil en ik weet dat hij me gaat missen en dat maakt het zo moeilijk. Eerlijk gezegd hoop ik dat hij zijn relatie nog kan redden, ik gun het hem en zijn kinderen. Ik wil hem alleen niet kwijt en dan bedoel ik niet de sex, maar puur de aandacht, genegenheid, vriendschap, verbondenheid. Hij geeft mij zoveel wat ik niet bij mijn man vind. Mijn man is een fijne partner een goede huisman en super vader, maar ik mis iets en dat gaf hij wel en dat ga ik nu weer missen. Ik voel me leeg, kan niet huilen, vind het onterecht dat ik verdriet heb. Ik ben streng voor mezelf, mijn gezin mag hier niet onder leiden, maar ooooo, wat doet het pijn. Vrienden van hem (die van ons weten) hadden ook als eens gezegd dat het "al veel te lang duurde" en dat is ook zo. We draaien al 3 jaar om elkaar heen..... ik hoop dat ik de leegte snel kan opvullen met aandacht voor mijn gezin en kinderen. Het voorjaar komt eraan, dan ziet de wereld er ook weer anders uit. Ik heb hem ook nog een mail gestuurd met de boodschap dat ik hem sterkte wens, dat ik hem het beste gun, maar dat ik erg verdrietig ben als ik nooit meer zal zien. Ik weet niet wat ik verwacht, gewoon vriendschap, zoals meestal, geen sex, dat is echt ondergeschikt aan het gevoel dat ik voor hem heb. Ik keek altijd uit naar onze wandelingen en bakkies koffie en fijne gesprekken, het was een onderdeel van mijn leven geworden en daar zit nu een gat. Ik ben ook boos, hoe kan hij mij nou zo in de steek laten, ik kan er toch zijn voor hem? Blijkbaar voelt hij zoveel voor mij dat ik hem in de weg zit. Verliefdheid is mooi, maar ook zo pijnlijk.
Ik wilde van me afschrijven, voel me minder eenzaam nu ik lees dat er zoveel vrouwen zijn die in dit schuitje zitten, meer dan ik dacht. Ben er niet trots op, kan er ook met niemand over praten.

ik

ik

07-02-2011 om 22:32

Omgekeerd

Mijn man wordtelt met de gevoelens waar jullie mee worstelen...hij kiest heel duidelijk voor mij, maar kan vriendin duidelijk niet los laten, ik zie dat hij ertegen vecht, maar we hebben het beide er zwaar mee, ik probeer er niet te veel over te praten
wat raden jullie mij aan ???

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

08-02-2011 om 16:36

Heartbounce en "ik "

Heartbounce, leg je erbij neer dat sommige vriendschappen nu eenmaal niet geconsumeerd kunnen worden. Niet omdat hij op een onafhankelijke manier beslissingen over zijn leven wil nemen en niet wil vluchten in het leuke contact met jou. En anderzijds omdat het ook niet eerlijk is ten opzichte van je man: zou jij het leuk vinden als hij er een innige vriendschap met een ex-minnares op na hield? Houd jezelf ook goed voor dat de bijzondere gesprekken voor een deel op fantasie zijn gebaseerd, je weet helemaal niet hoe een relatie met hem zou uitpakken als je ook de dagelijkse praktijk met alle problemen van dien met hem zou delen, misschien is hij dan helemaal niet zo leuk meer.

Aan ik: je doet er goed aan om er niet te veel over te praten, uit het oor, uit het hart. Het is normaal dat hij haar mist en dat heeft tijd nodig om te slijten. Petje af dat hij een keuze heeft gemaakt. Hopelijk is zijn vriendin zo wijs om geen platonische vriendschap met hem te willen en contact met hem op te nemen want dan duurt het "ontbindingsproces" langer.

Het is een utopie om te denken dat je een verhouding soepeltjes kunt laten overgaan in een gewone vriendschap, ook daar is tijd voor nodig. Ik was zelf de minnares van een getrouwde man en heb die verhouding na een jaar met veel pijn en moeite afgekapt omdat hij niet kon kiezen. Ik vond dat de kans dat hij gelukkig zou worden groter was door in de schoot van zijn dertigjarige huwelijk terug te keren dan door een nieuw leven met mij te beginnen. Een cliché: loslaten uit liefde. Niet dat ik nooit meer aan hem denk maar het heeft inmiddels - ander cliché - een plaatsje gekregen.

Weer een week voorbij

Volhouden Martine, weer een week voorbij! Ik heb helaas weer een flinke terugslag door een ontmoeting niet al te lang geleden. Dat heeft me weer een paar slapeloze nachten bezorgd.... en dan ben ik een klein jaar verder. Het feit dat ook hij het er zo moeilijk mee heeft maakt het natuurlijk niet makkelijker. Ons verstand en beider trots staan een relatie in de weg. Gelukkig ontmoeten we elkaar alleen nog op openbare plaatsen waar we ons wel moeten gedragen

Voor Ik: mijn man weet niet officieel van mijn relatie maar niet officieel weet hij het wel degelijk. Hij is rustig en lief gebleven, verzekert mij steeds opnieuw van zijn liefde voor mij. En dat geeft me het gevoel dat het de moeite waard is dat ik deze keuze heb gemaakt voor hem en ons gezin. We praten er verder niet over. Als hij alleen narrig en vervelend zou zijn weet ik zeker dat ons huwelijk al ten einde zou zijn. Maar dat is hij niet en ik zie alle goede kanten van ons huwelijk en gezin en waarom ik de juiste beslissing heb genomen om bij hem en het gezin te blijven. Maar het blijft moeilijk als ik 'hem' weer eens zie. Dat gevoel zit diep en is blijvend. Een normale vriendschap is zeker onmogelijk in ons geval, hoe graag ik het ook zou willen. Ik hoop op langere termijn op een normaal niveau "kennissen" te komen met hem zodat ik hem nu en dan kan blijven zien in de toekomst.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

09-02-2011 om 00:10

Nonima

Vanwaar die ontmoeting? Toevallig of vrijwillig? Toch niet het laatste, hè?

Doornroosje

Doornroosje

09-02-2011 om 15:20

Ook meegemaakt

Ik heb dit ook meegemaakt, maar ben inmiddels 5 jaar verder. Bij mij is het gevoel van missen helemaal weg, denk nog maar heel af en toe aan de man in kwestie. Terugkijkend denk ik dat het bij mij ongeveer twee jaar heeft geduurd. Wat hielp is dat ik hem nooit meer ergens tegenkwam, behalve in de verte op straat. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad, maar het is echt over en ik ben heel heel gelukkig met mijn keuze voor mijn man en gezin.
Het is echt een moeilijke keuze om wel of niet te blijven treuren. Treuren levert namelijk ook iets op. Zolang je treurt hou je hem nog een beetje vast en hoef je niet echt door met je leven. Dat loslaten vereist moed en een wilsbesluit. Het gevoel volgt dat wilsbesluit. Het is even volhouden maar als je jezelf dwingt niet te blijven dromen en herinneringen ophalen en hopen op toch een toekomst samen, zal het gevoel langzaamaan anders en minder worden. Tot het weg is en verworden tot een herinnering aan gevoel.
Groet doornroosje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

09-02-2011 om 16:01

Doornroosje, prima verwoord

Het zou een posting van mezelf kunnen zijn Het is inderdaad zo dat je jezelf een schop onder je kont moet geven, zo heb ik het ook gedaan. Interessant dat je een termijn van twee jaar noemt, bij mij is het een jaar geleden dat ik het heb uitgemaakt en ik denk nog te vaak aan hem naar mijn smaak maar dus zelden met nostalgie, ik richt mijn gedachten vooral op het foute en uitzichtloze van de relatie. Ik heb me er maar bij neergelegd dat het verwerkingsproces tijd nodig heeft. Ook ik kom hem trouwens nooit tegen, dat scheelt inderdaad, toen het uit was hebben we elkaar nog een paar keer gezien en als je na een aantal weken denkt een beetje op te krabbelen ben je emotioneel weer helemaal terug bij af.

Knop om, maar die moet je wel eerst vinden

Het is bij mij nu 2 jaar geleden en ik zie mijn ex-minnaar de hele dag want hij zit een kamer verder op kantoor. Toen het net voorbij was zat ik elke dag in tranen in de auto naar huis. Het deed zo vreselijk veel pijn. Ik weet niet wat de ommezwaai is geweest, maar opeens was het over. Er is geen spoor meer te bekennen van mijn oude gevoelens, ik moet er juist heel veel moeite voor doen om onze relatie weer voor de geest te halen. We hebben dagelijks met elkaar te maken en soms zijn we ook alleen in een ruimte. Gewoon als collega's. En dat terwijl hij toen mijn hele wereld was.

Doornroosje

Doornroosje

09-02-2011 om 18:23

Twee jaar

Ik heb ooit ergens gelezen dat liefdesverdriet twee jaar duurt. Bij mij klopte dat. In het begin zat ik vaak te huilen in de auto op weg naar mijn werk. Uiteindelijk werd ik mijn eigen verdriet ongelofelijk zat en vanaf dat moment ging het steeds beter. Wat ook hielp is dat mijn minnaar zelf ging scheiden en een nieuwe vriendin kreeg. Wat ook hielp is alle mails en andere herinneringen weggooien, zodat ik niets meer kon teruglezen. Nu kan ik me eigenlijk niet meer voorstellen dat ik er zo door in beslag werd genomen. Natuurlijk komt hij nog wel eens voorbij in mijn hoofd, maar zonder al te veel gedachten. Ik heb er geen enkel verdriet meer van. Eerder een soort schaamtegevoel.

Groet doornroosje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Slimme brunette

Vrijwillig... ik weet het stom maar er spelen nog andere belangen mee. Ik ben onder de indruk van de tekst van Doornroosje!

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

10-02-2011 om 00:00

Nonima

Hmm, wat zijn de andere belangen die meespelen? En zijn die niet een smoes om elkaar toch lekker weer even te zien? Enfin, ik neem aan dat je ervan hebt geleerd. Ik heb het ook gedaan hoor, toch nog weer even contact. Nooit meer dus. Wat betreft het kennissenniveau: als de gemoederen helemaal zijn bedaard maakt het je niets meer uit of je hem al of niet zo nu en dan nog ziet.

Doornroosje

Doornroosje

10-02-2011 om 08:48

Nonima

Dat herken ik, de wanhoop bij de gedachte dat je hem nooit meer zal zien. Dat je hoopt dat je kennissen zult blijven. In mijn geval was dat onmogelijk, dat zou mijn man nooit hebben geaccepteerd. En terecht. Maar ook dat gevoel gaat over. Het heeft tijd nodig, maar het gaat weg. Ik kwam hem laatst tegen toen ik naar de stad fietste en het deed me helemaal niets meer. Ik vond hem niet eens meer echt leuk ofzo. In de eerste jaren zouden we na zo'n toevallige ontmoeting even hebben gesmst om toch nog even virtueel bij elkaar te zijn, maar nu komt dat niet eens meer in me op en ook niet bij hem.
Groet doornroosje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Monni

Monni

10-02-2011 om 08:56

Doornroosje

Goh wat goed om te lezen! Ik heb je toen gevolgd of eigenlijk heb ik je verhaal ook voor een deel uit het archief gelezen. Ik was toen heel erg onder de indruk wat voor een vreselijke impact dat hele vreemdgaan toen op je had. En hoe je het hele verhaal met ons deelde. Heel goed om te lezen dat je hem echt helemaal los heb kunnen laten. Ik heb nog regelmatig gedacht hoe het toch met je zou gaan. Ik ben echt blij om te horen dat je weer gelukkig bent met je gezin.

ik

ik

10-02-2011 om 10:29

Wederhelft

Wat goed om te zien dat het gevoel na verloop van tijd kan wegtrekken ! Ik ben blij jullie reacties te kunnen lezen, wel vind ik het vreemd dat ik hier zo vaak kan lezen over wat de 'vreemdgangers' voelen maar zo weinig ivm wat de partner (zoals ik dus) doormaakt. Ik hoop dus dat het mijn man lukt om los te laten, ik voel wel dat hij ertegen vecht. Kunnen jullie mij ook zeggen hoe jullie je partner in die omstandigheden zagen ? ik vraag mij af hoe hij over mij denkt nu, hij zegt heel vaak dat hij duidelijk voor mij kiest, maar het is al geweest dat ik zag dat hij vlak daarna haar smste dat hij haar miste, pfft, wat moet ik daarmee...hoe moet ik dat opnemen ?

Doornroosje

Doornroosje

10-02-2011 om 13:07

Dat is een hele lastige vraag. Je hebt een groter aandeel in het herstel van je huwelijk dan je zelf waarschijnlijk beseft. Wat mijn man heel goed deed was mij toch wel de ruimte geven in mijn ellende en tegelijkertijd mij steeds laten zien dat we het gvd waard waren om voor te vechten. Hij maakte zichzelf zeker niet klein en bleef me duidelijk maken dat hij van me hield en erg bereid was voor ons te vechten. Dit alles op een niet onderdanige manier. Hij maakte heel duidelijk zijn grenzen duidelijk. Hij is ook nooit extra achterdochtig geworden. Hij liet me zien me toch weer te vertrouwen. Ik had toen heel veel bewondering voor hem en dat heeft me er wel doorheen gesleept. Hij bevestigde mij door zijn gedrag dat hij het heel erg waard was om voor te blijven. We zijn ook meteen in therapie gegaan, dat heeft ook geholpen. En mijn man was ook bereid te kijken naar zijn eigen aandeel in het ontstaan van de affaire. Hij was bereid te onderzoeken of hij ook had bijgedragen aan de verminderde geestelijke intimiteit tussen ons waardoor ik vatbaarder was voor een verliefdheid. Ik durf te beweren dat het tussen ons heel anders had kunnen aflopen als hij niet zo groots was geweest.
In de eerste jaren heb ik ook nog wel eens mailcontact of sms contact gehad met Hem. Niet omdat ik weer terug naar af wilde maar omdat ik hem toch miste. Ik heb mijn man dat ook wel eens verteld en hij zei dan: ik ga er vanuit dat je zelf weet waar de grens ligt. Dat was zo fijn. Daardoor werd het minder beladen. Mijn gemis mocht er zijn zonder dat het onze relatie geweld aandeed. En nu is het gewoon helemaal weg, heb al een jaar geen enkele vorm van contact gehad.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Als je nog vragen hebt, brand maar los.
Groet doornroosje
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Doornroosje

Doornroosje

10-02-2011 om 13:09

Monni

Dank! Ik ben zelf ook dolblij. Ik heb mijn eigen draadjes eigelijk nooit durven teruglezen. Ik denk dat ik me nu zou schamen voor mezelf

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Marlou H.

Marlou H.

10-02-2011 om 14:00

Doornroosje

Wat een mooi verhaal Doornroosje! Heel bijzonder om te lezen, ik heb gewoon tranen in m'n ogen. Heel veel geluk samen verder.

ik

ik

10-02-2011 om 15:14

Man

doornroosje, ik heb zeker wat aan je berichtje Ik probeer het allemaal een plaatsje te geven, ik weet dat ik ook mijn fouten had, we hebben een drukke periode achter de rug (kleine kinderen, uit elkaar groeien...) ik grommelde wat aan als hij thuis kwam, en hij zocht dan blijkbaar troost bij een collega. Hij laat duidelijk zien dat hij met mij oud wil worden, maar ik zie dus nog regelmatig dat hij het nog niet helemaal heeft kunnen loslaten, hij is heel lief voor mij, maar ik weet dus nooit in welke mate hij ook lief is voor zijn ex-collega (hij heeft zijn ontslag gehad en werkt nu in een ander bedrijf)
Ik zeg hem ook dat we een rijk leven hebben, er sterker zijn uitgekomen, ik waardeer echt zijn positieve kanten, maar soms zou ik zo graag alles willen weten wat er zich heeft voorgedaan en voordoet
Ik wil hem vertrouwen, maar er zijn momenten dat ik boos word als ik eraan zit te denken. Eigenlijk draagt hij mij nu wel op handen, maar ik vind het dan weer zo'n vervelende opmerking wanneer hij zegt dat hij het erg vindt bij zichzelf dat hij zo gemakkelijk verliefd wordt op knappe vrouwen, hij zou veel liever wat harder daarin willen zijn...tja, hij kan toch niet verwachten dat ik medelijden ga hebben met zijn verliefdheden
ik waardeer mijn man, heb respect voor zijn mooie kanten, maar het vraagt van mij ook een verwerkingsproces
We zijn er wel sterker uitgekomen,maar als het zich weer eens voordoet... ik denk dan soms aan onderstaand versje van Toon Hermans
'Sterven doe je niet ineens, maar afentoe een beetje, en alle beetjes die je stierf, 't is vreemd maar die vergeet je.Het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt ik ben wat moe, maar op een keer, dan ben je aan je laatste keertje toe....
Ik ben dus veel meer een grommeltrien dan mijn man, we hebben in de afgelopen 30 jaar al 3 keer een moeilijkere periode gehad, en die 3 keer is hij tekens hopeloos verliefd geweest (ik weet niet in hoe verre hij daar dan in ging)...

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

10-02-2011 om 15:33

De man van doornroosje

Indrukwekkend hoe je man heeft gereageerd. Ik vermoed dat de vrouw van mijn ex-minnaar ook ongeveer op die manier ermee omgaat, ik heb haar namelijk leren kennen, bovendien was mijn minnaar altijd erg openhartig over hun relatie (absurd: je minnares opzoeken, hete seks hebben en terwijl je nog gezellig tegen elkaar aanligt vertellen hoeveel je van je vrouw houdt). Mede omdat het zo'n geweldige vrouw is heb ik me teruggetrokken, ik kon het haar niet aandoen en zou me denk ik altijd enigszins schuldig blijven voelen haar man afgepikt te hebben.

Toen het net uit was had ik veel last van jaloezie en afgunst dat zij er als stel uiteindelijk sterker uit zouden komen, ik voelde me gebruikt als een soort relatietherapeute om een ingedut huwelijk nieuw leven in te blazen (was ik wel zelf bij natuurlijk). Maar nu kan ik zeggen dat ik juist blij voor ze ben, ze verdienen het, allebei.

Elkaar tegen blijven komen

Ik kom hem nog eens in de 6 weken tegen bij een ontmoeting met een vriendenclub. Als ik hem niet meer wil zien moet ik die vriendenclub opgeven. Dat is het me niet waard. Als ik hem nu zie word ik wel melancholisch, bedenk hoe leuk het met hem was en dat ik niet voor niets zoveel van hem gehouden heb. Een paar dagen (en gebroken nachten) later weet ik weer waarom het eindigde en kom ik weer op beide voeten terecht in het normale leven.

Wat het moeilijker maakt is dat hij de draad nog niet heeft opgepakt en er tussen ons nog steeds een magneet zit als we elkaar zien. Maar we willen beiden niet terug naar de oude situatie dus dat komt op termijn wel goed. Als hij een nieuwe vriendin krijgt zullen zijn emoties ook wel minder worden hoop ik (hij is kort na het beëindigen van onze relatie gescheiden).

En waar ik in het begin ook nog naar foto's en mails keek doe ik dat nu niet meer, geen behoefte meer aan. Wij SMS'en en mailen ook niet meer. Tijd is de belangrijkste factor - nog een ruim jaar te gaan dus als ik Doornroosje's tijdpad aan houd

Voor Ik: ik vind dat je wel heel coulant bent naar je man. Zie je hem SMS'en met zijn ex? Dat lijkt me wel heel bot naar jou toe. Je kunt daarin ook je eigen grenzen stellen.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

11-02-2011 om 10:34

Aan "ik" (voor jou kiezen maar ook haar missen)

Ik zit dit draadje nog eens over te lezen. Zelf heb ik nooit in jouw schuitje gezeten maar er wel heel dichtbij gestaan (als minnares). Wat ik ervan kan zeggen is dat je man liever niet had gekozen. Zijn verliefdheid op mij was echt maar hij hield ook van zijn vrouw. Heerlijk toch? Een veilig thuis maar ook de opwinding en de romantiek van een geheime verhouding. Volgens mij zouden de meesten vrolijk hun hele leven van twee walletjes blijven eten maar dat is meestal geen haalbare kaart, de echtgenote en/of de minnares dwingt hem uiteindelijk een keuze te maken. "Ik", hij heeft voor jou gekozen maar dat betekent niet dat hij niet een rouwproces doormaakt wat betreft die andere vrouw. Misschien kun je het een beetje vergelijken met stoppen met roken, je mist je sigaretten maar je weet dat je er goed aan doet er geen meer op te steken.

Ik weet niet waarom hij haar smst, dat is heel individueel. Mijn minnaar deed dat ook toen het net uit was. Volgens mijn huidige vriend bleef hij contact opnemen om te kijken of er toch nog een wipje in zat maar dat is wat kort door de bocht, volgens mij zou hij ook tevreden geweest zijn met een gesprek, een blik, een teken van leven. Maar daarmee rek je het liefdesverdriet alleen maar. Vermoedelijk liet je man zijn minnares weten dat hij haar miste om toch nog een soort contact met haar te hebben en/of haar niet het gevoel te geven dat hij haar doodleuk heeft gedumpt. Als je het erover wilt hebben, neem dat dan als insteek, hang niet de jaloerse echtenote uit maar zeg dat het voor zijn eigen bestwil beter is geen contact meer met haar op te nemen. Ook voor háár is dat beter, dan kan ook zij die periode sneller afsluiten. Draai het om: niet "als je echt van mij houdt neem je geen contact met haar op, ook geen simpel smsje" maar "als je echt om haar geeft laat je haar met rust". Zelf vond ik het heel vervelend dat hij mij nog achtervolgde toen de knoop eenmaal was doorgehakt.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

11-02-2011 om 10:42

Nonima

Bij het verwerken van liefdesverdriet kun je beter een tijdje afstand nemen, een maand of twee, drie is voor mij genoeg om de scherpste kantjes ervan af te halen. Is het misschien een idee om eens een keer een ontmoeting met de vriendenclub over te slaan? Vraag hem ook (mocht hij zich daaraan schuldig maken) om je niet in te lichten over zijn gevoelens, dat schept maar weer een onnodige band. Ik hoop dat ook jij geen al te intieme gesprekken met hem begint. Spreek desnoods iets concreets af, stel een aantal maanden vast (hoe meer hoe beter) waarin je neutraal en afstandelijk naar elkaar doet. Dan weet je dus van elkaar dat het niet uit vijandigheid is maar voor beider bestwil.

Stoppen met roken

Hahaha stoppen met roken vond ik een stuk gemakkelijker We zijn een klein jaar uit elkaar Slimme Brunette en sindsdien spreken we niet meer met elkaar. Wat liefdesverdriet betreft zijn bij mij ook allang de scherpe kanten vanaf, ik mis hem niet meer. Totdat ik hem weer zie en de vonk weer overslaat. Waar we vervolgens niets meer mee doen want de relatie is niet voor niets tot een einde gekomen.

Ik ben het trouwens met je eens dat mensen die getrouwd zijn en een minnaar of minnares hebben daar langere tijd rustig mee verder kunnen gaan, totdat de echtgenoot/echtgenote of de minnaar/minnares daar een einde aan maakt.

Martine

Martine

11-02-2011 om 22:23

Twee jaar

Het is hier al vaker genoemd: liefdesverdriet duurt gemiddeld twee jaar. Mijn ex-minnaar heeft twee jaar geleden de knoop doorgehakt om een streep te zetten onder onze affaire. Bij hem was het liefdesverdriet duidelijk over en daarom was er ruimte voor een nieuwe liefde. Jammer alleen dat hij die toch niet bij zijn vrouw vond en er nu weer een minnares op nahoudt.

Ik heb zoveel nagedacht en gepraat (met man en vriendin) de afgelopen weken, dat ik er nu weer wat rustiger in sta. Langzaam maar zeker begint mijn verstand het van mijn gevoel te winnen. Jullie hebben gelijk: als je hem niet ziet, is dat makkelijker. Ik heb hem dan ook al twee weken niet gezien, dat scheelt. En echt, er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan hem denk, want hij zit in mijn systeem.

Ik vind het wel enorm jammer dat we niet "gewoon" vrienden kunnen blijven, maar misschien heeft hij gelijk als hij zegt: "onze liefde heeft de vriendschap kapot gemaakt". Want dat is ook hoe onze relatie ontstond: eerst vriendschap, toen liefde. Die vriendschap lijkt nu niet meer mogelijk. Eeuwig zonde.

Groetjes,
Martine

+ Brunette +

+ Brunette +

17-02-2011 om 12:24

Een heldere gedachte die ik bij het opstaan had.

Wie haar verhouding in dit verhaal herkent heeft er misschien iets aan. Ook degenen die in de steek zijn gelaten kunnen er misschien troost uit putten.

Minnaar hield heel veel van mij, zei hij altijd, en als ik mopperde op de situatie hield hij me voor dat ik, als ik net zoveel van hem hield als hij van mij, me zou neerleggen bij de situatie en tevreden moest zijn met elke minuut die ik met hem kon doorbrengen. Ik moet zeggen dat hij heel erg zijn best deed om contact te houden, als het maar éven kon zat hij bij mij en op minnaarloze dagen was er altijd wel een sms, chat of telefoontje. Waarschijnlijk manipuleerde hij me dan ook niet bewust en geloofde in zijn theorie. Tot gisteravond dacht ik nog: "Misschien hield ik inderdaad wel niet genoeg van hem."

De schellen zijn me van de ogen gevallen. Als hij echt van mij had gehouden, had hij me losgelaten en zo de weg vrijgemaakt voor een gelukkiger liefdesleven met een ander.

ik

ik

17-02-2011 om 13:14

Kers op de taart

Brunette, dat denk ik dus ook, ik ben de echtgenote van, en ik weet dat mijn man echt niet zonder mij wil en kan, dat ik boven alles sta, maar hij is dus gemakklijk verliefd op vrouwelijk schoon, hij geniet van de aandacht, de liefkozingen edm, het loslaten is voor hem moeilijk, want het is natuurlijk altijd een lekker dessertje. Bij ons is het voor hem ook steeds een handvat in moeilijkere perioden, een handvat om in de moeilijke tijd hem ff verder te helpen, en daarom vind ik het ergens ook wel wat zielig hebben voor de liefjes, hoewel hij ze weet te overladen met heel veel liefde en aandacht, weet ik dat ik voor hem toch steeds een ander plaatsje zal hebben, waar hij uiteindelijk voor wil gaan...eigenlijk zijn het allessamen 3 zielige personen maar dan vanuit een ander zichtpunt....

Even anoniem

Even anoniem

17-02-2011 om 15:56

Da's wel een beetje te makkelijk

Hij had moeten loslaten uit liefde? Vind dat toch wat makkelijk gezegd want uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor wat je doet. Soms is iets te groot en heb je geen controle op jezelf (heb ik wat last van) maar uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk voor wat ik doe, niet doe en nooit de ander. En het spijt me maar loslaten uit liefde? Ik denk dat mensen pas loslaten als er andere dingen spelen: meer willen wat de ander niet wil geven, gevoelens veranderen en blust uit, geen toestanden willen, maar echt puur uit liefde? Hopelijk dan uit liefde voor jezelf, dat je zelf beter verdient

Even anoniem

Even anoniem

17-02-2011 om 16:16

Als ik redenering doortrek

Als ik de redenering doortrek zitten we allemaal vast aan de vorm één man met één vrouw. Waarom zou ik mijn partner niet ook de liefde van een ander gunnen? Dat zou pas echt loslaten zijn. Maar ik denk dat ik dat ook niet kan, zoals de meesten, maar dat zou misschien wel pure liefde zijn. Don't hold back maar laat de ander geniet wat op zijn/haar pad komt...

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.