Modaal gezin; waar blijft mijn geld

Die link van miriam is geweldig

Ik ken die streek, het is daar echt geweldig mooi, en je kunt in die omgeving van alles ondernemen. Moet je wel leuk vinden om te doen natuurlijk... Maar die tuin lijkt me ook zalig, en ik vind het een enorm voordeel dat je meteen vanuit huis lekker kunt wandelen.

Zijpad en weer terug

Die vakantiebestemming is wel een beetje buiten proporties gegroeid in de discussie. Toch denk ik dat 'wat je kent' hier inderdaad een grote rol speelt. Daarom kan het als voorbeeld dienen van bestedingen.
Knurf:"Ik heb gewoon gekeken op de website van rent-a-tent en dan zoeken op stacaravan in juli in Frankrijk."
Wat doorklikken leverde een camping op in de Var voor nog geen 800 euro pw. Vind ik ook teveel, daar niet van, maar ik vind het niet makkelijk om duurdere bestemmingen te vinden. Met aanvullende zoekargumenten als 'wild waterbaan' lukt dat misschien wel.
"Ik ben dan weer helemaal niet thuis in de wondere wereld van de gites, maar zit je dan niet erg geisoleerd? "
Wat je wil. Ze zijn er ook in de buurt (tot in de achtertuin) van de jou (any) bekende camping.
Ondertussen Madelon, herken ik je ergernis vanuit mijn omgeving. Er zijn heel veel mensen die langzaam steeds meer zijn gaan verdienen, maar die nog steeds op de kleintjes moeten blijven letten. Alsof het maar niet aantikt. Alsof er nooit een 'beloning' komt van dat harde werk.
Het mechanisme daarvan is eenvoudig: als je meer gaat verdienen, ga je ook hogere eisen stellen. Duurdere kleding (H&M ipv tweedehands of Zeeman), meer en duurdere inboedel, dus ook duurdere verzekering, meer verzekering (aanvullend als bijna vanzelfsprekend), kritieklozer met schoolkosten, kritischer op de kwaliteit van de kinderfiets en natuurlijk die van de auto (dan nu toch maar eens een nieuwe executive gezinswagen, die Kangoo zijn we ontgroeid).
Ik ken het verschijnsel, al heb ik er zelf nooit last van gehad. De voornaamste reden daarvoor is dat mijn gevoel voor confortabel niet toeneemt met een duurdere auto, meer merkkleding, langere of verdere vakanties, een nieuwe zithoek en meer van dat.
Ik heb last van het omgekeerde: eerst maar eens kijken wat er op de bankrekening staat na een jaar werken en dan pas uitgeven wat kan.
En zo ontstond er volautomatisch overschot. Dat bovendien ook nog elk jaar groeide.
Tegelijkertijd heb ik wel de noodzaak gevoeld om mijn kinderen uit te leggen dat het heel erg lang duurt voordat je zoveel verdient dat die overschotten voor leuke dingen ontstaan.
Om die reden kregen ze weinig zakgeld in vergelijking tot hun vriendjes en moesten ze al jong veel zelf betalen. Blij met nieuwe schoenen kunnen kopen, ipv een maandelijkse zak geld for fun, waar menig volwassene alleen van kan dromen, zelfs met een boven modaal gezinsinkomen.
Om die reden heb ik met regelmaat verbazing uitgesproken in draadjes waarin ouders trots melden dat zij alle vaste lasten van hun student op zich nemen (tot en met de telefoon vaak), en dat kind de stufi mag houden 'voor de rest'.
90 euro in de maand, voor jezelf, for fun. Weet je wel hoeveel je moet verdienen voordat dát overblijft van de noodzakelijke uitgaven?
Ik kan me goed voorstellen dat dat bij jou niet overblijft. Bij ons was dat niet zo toen we 1,5 keer modaal verdienden.
Ik kan me bovendien zo ontzettend goed voorstellen dat het helemaal niet fijn is dat je in je studententijd het ruimste bestaan van je leven leeft. Dat er werk bijkomt, heel veel salaris, steeds meer, maar dat je dan nog steeds niet overhoudt wat je als student 'for fun' hebt stuk geslagen. Waar doe je het dan allemaal voor?
Mijn kinderen hebben het elk jaar een beetje beter. Nu al. En dat doen ze zelf met hun eigen inkomen. Ze hebben nu al steeds vaker het gevoel dat er meer 'for fun' overblijft. Al is dat nog geen 90 euro in de maand p.p.
Groet,
Miriam Lavell

Fun

een pretpark vind ik totaal geen fun

Ik ben erg tevreden over de financiele situatie hier, naar benenden kijkt werkt enorm relativerend. Al het geld wordt met bakken in het huis gepompt (de teller van 2012 staan nu al op 4000 euro) en zo heb ik regelmatig dat ik nauwelijks kan pinnen maar we redden het altijd. We hebben ook onlangs een aanpassing in de hypotheek gedaan waardoor we meer gaan aflossen en de kinderopvang is duurder geworden.

Maar over 1 a 1,5 jaar is dat huis dan qua renovaties en verbouwingen af, gaat de jongste naar school (geen kinderopvang meer) en is het weer vetpot.

Dus afgelopen jaren en nu zijn krapper, maar we redden het door niet uit eten te gaan, door gratis uitjes te doen, door weinig aan ons zelf uit te geven en door bewuster boodschappen te doen. De vakantie dit jaar is 3 weken (stacaravan 2x, 1 houten blokhutje, alles zonder sanitair op kleine natuurcampings) 1026 aan huur, er komt dan nog wel veel benzine en dure boodschappen bij.

Ik vind het fijn, dat we het nu en ook straks met de bezuinigingen wel redden. Het boeit mij niet dat de buren wel 3x per jaar weg gaan. Ik heb ook geen mooie glazen in huis (hier nutella glazen), ik weersta de verleiding om de hema in te lopen voor die 2 dure handdoeken en leuke vaas. Ik wacht nog een paar maanden met naar de kapper te gaan (na de vakantie is het echt stro dus dan gewoon een stuk eraf bij de goedkopere kapper) en ik vind mijn plan van een eigen moestuintje erg leuk (gratis sla en kruiden !).

Madelon

ik snap je heel goed hoor, maar dat is hier vloeken in de kerk. Dat is me al vaker opgevallen.

Fiorucci

inderdaad, wij hebben ook al vanalles geschrapt, we hebben weer flink gezocht naar de goedkoopste zorgverzekering met de beste vergoedingen, voor ons gezin, vakantie 1 keer per jaar, kamperen, eigen kampeermiddel. Boodschappen bij goedkopere winkels EN eigen merk, zoveel mogelijk. Abonnementen hebben we niet. Kinderen sporten, maar maar 1 sport per kind. twee auto's helaas nodig voor het werk. Enzenzenz. Qua werk zitten we in de hoek waar de klappen gaan vallen en sowieso op de nullijn. Ik weet ook niet meer waar ik het vandaan moet gaan halen.

Inkomsten

Als er weinig meer te bezuinigen valt kan je misschien ook je inkomsten proberen te vergroten:

- werk je parttime meer uren proberen te krijgen

- beter betaalde baan zoeken

- bijbaantje voor de zaterdag of de avonden (post bezorgen, kranten wijk, oppassen) Het zet misschien niet veel zoden aan de dijk maar wel iets. Bijvoorbeeld kennis past elke zaterdag op twee kinderen op + twee doordeweekse avonden en nachten (moeder van de kinderen is verpleegster). Hierdoor heeft ze toch een paar honderd per maand extra. Dat geeft net dat beetje extra wat heel welkom is.

- kamer in je huis verhuren

Als besparen echt niet meer kan dan kan je zo nog proberen je bestedingsruimte te vergroten.

Verder scheelt het natuurlijk of je op luxe zaken moet bezuinigen (schoolreisjes, vakanties, borrels) of dat je echt niet meer een fatsoenlijke maaltijd op tafel kan krijgen. In het eerste geval is het meer luxe bezuinigen. Het tweede is anders en dan zal je echt goed moeten gaan kijken naar je inkomsten/uitgaven.

Vakantie

Overigens kan je op die vakantie echt besparen. Ik zou echt geen 1300 euro per week gaan uitgeven aan een stacaravan voor 4 personen. Dat heb ik ook nooit gedaan. Dat kan echt goedkoper zoals ook al door Miriam aangegeven. Je zal misschien wat concessies moeten doen wat betreft locatie maar dat maakt de vakantie echt niet minder leuk.

Mijn tip voor vakantie is altijd woningruil. Lekker goedkoop en tegelijk ook luxe. Het hangt natuurlijk wel een beetje van je woning of dit een reële optie is maar het is echt een leuke en goedkope manier van vakantie vieren.

Tsjor

Laat ik gister nou net een stedentrip naar Praag geboekt hebben)

Voor de niet goed lezers

Ik huur geen stacaravan voor 1300 per week, maar dat heb ik al een aantal maal gezegd.
En ik werk 4 dagen per week. Dat is een flinke parttime baan volgens mij. Ik klaag niet over de betaling van mijn baan, die is goed.
En ik ben niet arm, ook dat heb ik al een aantal malen aangehaald.
Klaarblijkelijk mag je hier alleen mopperen als je in de goot ligt, maar mag je er geen moeite mee hebben dat je steeds zuiniger aan moet doen. Het lijkt wel jaloezie of zo.
Het heeft geen zin weer te gaan herhalen dat ook ik mijn zegeningen tel etc. daar wordt keer op keer aan voorbij gegaan. De boodschap van mijn draad komt dus niet over voor een aantal mensen.
Volgens hen moet ik blij en dankbaar zijn? dat we ons eerst regelmatig het e.e.a. konden veroorloven en nu steeds meer moeten opletten en eigenlijk alleen de dagelijkse dingen doen.
Ben er nu wel klaar mee want ze blijven maar in herhaling vallen dat ik een ondankbaar wicht ben

Groveling peasants

Tja madelon, ik schreef het al eerder, ik voel met je mee. Ik ben 47 en heb nog niet eerder in mijn werkend bestaan zo op moeten letten op waar het geld blijft. Ik heb enorm geinvesteerd in mijn opleiding en vindt dat ik daar best iets van terug mag zien, bovenop eten, huisvesting en gezondheidszorg. Of dat nu een mobile home is of wat anders, maakt niet uit.
Omdat ik graag speculeer op de beurs volg ik verschillende mensen die hun eigen ideeen hebben over het ontstaan van deze crisis. Volgens een amerikaanse blogger is de crisis geregisseerd met name door euro globalisten, die de concurrentie positie met de opkomende markten willen aangaan. Daartoe moet je eerst je beroeps bevolking reduceren tot " groveling peasants", die blij en dankbaar zijn voor ieder kruimeltje.

Aan deze draad te zien lukt dat aardig.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

En hier ook nogmaals

je mag van balen en klagen zoveel je wilt.

Ik zelf vanaf wederom mijn comfortabele positie af, het is ook niet leuk als je gekort wordt, het niet breder ziet worden maar juist smaller en je al veel hebt geschrapt.

Ik vind dat elk gezin dan meer dan 3x modaal verdient gewoon meer belasting moet gaan betalen of geen kinderbijslag, hra beperking, want echt meer dan 3x modaal is alleen maar luxe. Enige wat we hier nog kunnen doen is groter gaan wonen, meer vakantie, duurder eten... en dan van die dingen word je dus niet gelukkiger vooral ook omdat niet iedereen in je omgeving het financieel makkelijk heeft, sterker nog het gewoon rottig hebben.

Tuurlijk manda

Maar dan nog is het fascinerend te zien hoe mensen in een paar jaar tijd blij en dankbaar zijn voor het feit dat ze werk hebben. En dan aldivoer en tweedehandskleding genoeg vinden. Groveling.
Overigens zijn er ook een heleboel andere theorien die net zo interessant zijn, maar die waren hier niet zo van toepassing. Over wat ik zelf geloof of denk, zeg ik niets, ik heb nl. geen idee.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Madelon

Mijn openingszin: het is prima dat je af en toe je hart lucht, dus in dat opzicht prima dat je hier even van je af komt klagen!
Maar ik heb wel commentaar:
"Als ik in de bijstand zou zitten zou ik op allerlei manieren worden gecompenseerd of tegemoet gekomen. Maar omdat wij gewoon beiden keihard werken om onze kop boven water te houden betalen we overal het volle pond. "
Natuurlijk is het zo dat mensen in de bijstand tegemoetkomingen krijgen in de vorm van hogere toeslagen, kwijtschelding van gemeentelijke belastingen e.d., maar bedenk ook even waar die mensen het van moeten doen. Een gezin met kinderen doet het zo'n beetje met het minimumloon van 1 persoon. Een gezin met een ouder, doet het met driekwart daarvan, zo'n beetje. Jij met je Jan Modaal, hebt het echt beter, geloof mij. Ik vind wel dat mensen met écht modaal ook meegenomen zouden moeten worden in bijvoorbeeld de kwijtschelding van gemeentebelasting. Deels tenminste. Het zou sympathiek zijn als de uitgaven aan vaste lasten de inkomsten niet overstijgen voor deze groep.
Trouwens, als jij en je man béiden werken, dan zit je niet op modaal, tenzij jullie beiden het minimumloon hebben en beiden geen volle week maken, maar dat is niet zo. Ik kan mij niet voorstellen dat je na 26 jaar werken nog op zo'n echt minimum zit. Ik werk 'nog maar' 5 jaar aaneengesloten na een lange periode van wao en niet werken en ik heb na die vijf jaar al niet meer het echte minimum en samen zitten wij boven modaal. Qua inkomen sta je er dus eigenlijk helemaal niet zo vreselijk voor. De vraag is wat je er allemaal van moet betalen. Moet en 'moet'.

"maar toch begin ik steeds meer te balen van lamlendigen die te beroerd zijn om te werken (hoe krijgen ze het toch voor elkaar om een uitkering te behouden), mensen die roken en drinken en daardoor gezondheidsproblemen krijgen (die worden nl. wèl vergoed, bijv. hartkwalen en diabetes, gaat NIET van je eigen risico af), jongeren die een studie doen waarbij je van te voren weet dat je werkeloos wordt en dus een uitkering gaan halen, mensen die zwart bijbeunen etc. "
Ik ben blij dat wij in Nederland het soort beschaving hebben (nog wel) waarin menselijkheid geen vies woord is en waarin op gebied van gezondheidszorg geen onderscheid wordt gemaakt tussen braveriken en foute lui. Dat jij niet rookt en of teveel drinkt siert je, ik ben net zo, maar geeft ons dat het recht om van een ander te vinden dat hij zijn zorgverzekerings-vergoeding verspeelt als hij wel rookt of (teveel) drinkt? Waar ga je heen als het "Hollandse vingertje" de richtlijn wordt voor wie uit de zorgverzekering vergoed mag worden.
Zolang scholen en universiteiten studies aanbieden mogen studenten zich ervoor aanmelden lijkt mij. Als het een schande is om toch een studie met weinig perspectief te kiezen, moet het opleidingsinstituut zich eens achter de oren krabben over de vraag of het misschien beter is die opleiding (tijdelijk) te schrappen. Maar wanneer wordt een studierichting echt verspilling? Kennisvergroting is nooit verkeerd.
En misschien helemaal fout van mij, ik heb eigenlijk wel begrip voor iemand die af en toe wat bijbeunt. Zou de klantenkring van beunhazen echt massaal naar de vakman gaan als de beunhaas er niet was? Dat vraag ik me af. Wij hebben tijden gekend waarin we een witte vakman niet konden betalen. Mijn man heeft toen geleerd om het bewuste klusje te klaren, maar bleef met een onderdeel problemen houden. Wij werden toen op een gepensioneerd 'mannetje' gewezen die geen afscheid kon nemen van zijn beroep en voor een haalbaar bedrag het klusje wilde klaren. Waren we dat 'mannetje' niet tegengekomen, dan hadden we een probleem gehad, maar naar de witte vakman waren we niet gegaan. Te duur.
Over je zorgkosten verbaas ik mij ook. Hoe heb je zo'n dure zorgverzekeraar gevonden?
Wat noem jij 'niet veel zakgeld'?
En ik moet je misschien ook waarschuwen voor het gegeven dat de duurste tijd eigenlijk nog moet komen. De tijd waarin je kinderen van het voortgezet onderwijs gaan en een beroeps opleiding/studie gaan volgen. Ik vind het af en toe ook afzien. Ik heb dus echt begrip voor je vraag wanneer jullie eindelijk eens aan de beurt zijn. Het is misschien een schrale troost, dat je niet de enige bent die een beetje moet sappelen tijdens de periode waarin er voor de kinderen gezorgd moet worden, maar die tijd gaat ook weer voorbij.
Misschien moet je jezelf toestaan af en toe iets egoïstischer te zijn. Als het jouw en je man goed doet om even tijd voor jezelf op te eisen, probeer dat dan ook te doen. Ik kan niet in je portemonnee kijken, maar ik schat in dat je best eens een goedkoop etentje kunt regelen met je man. Mijn stokpaardje: vakantieveilingen.nl of o.a. groupon.nl. Ik heb afgelopen week een etentje geregeld voor 44 euro voor 4 personen. Leuk toch? Probeer dus met het weinige wat je hebt toch plezier te maken. Dat kan helpen om tevreden te zijn met wat je hebt.

Modaal, wonen is domweg te duur, en wat kun je financieel nog do

Als ik de openingspost lees valt me op dat je het gewoon zat bent, geen uitweg meer ziet, omdat je in deze periode vrijwel geen geld overhoudt en moet schrapen om de extra kosten voor bijvoorbeeld de school van je kinderen te betalen. In mijn omgeving zie ik mensen van wie de kinderen al helemaal zelfstandig zijn, maar die zelf vanwege een laag inkomen en een forse huur toch krap blijven zitten. Aan de andere kant zie ik in mijn omgeving ook mensen (meerdere hoor) die voor hun studerende kinderen 'gewoon' een appartement kopen. Die kinderen vinden een dergelijk niveau van wonen eigenlijk ook heel gewoon, alsof ze recht hebben om op een zo luxe manier te studeren. Wij vinden dat redelijk bizar. Maar goed, er zijn verschillen en wij komen niks tekort. Ik denk wel dat juist die kinderen het wat moeilijk vinden om na de studie op eigen benen te staan. Maar misschien dat die ouders blijven helpen, dat zou ook kunnen natuurlijk.
Zelf hebben we het ruim. Misschien niet in vergelijking met die mensen die huizen kopen voor hun kinderen, maar we hebben onze kinderen altijd voorgehouden dat we rijk zijn. We hebben genoeg! De oudste zei laatst: jullie gaven ons altijd het idee dat we heel rijk zijn, maar eigenlijk valt dat wel mee? Tuurlijk, maar in absolute zin, als je je bedenkt hoe we hier in Nederland leven, dan mogen we daar wel heel erg blij mee zijn. Dat is mijn basishouding. Overigens wonen wij in een rijtjeshuis, we hebben een kleine hypotheek, rijden een oude auto, gaan op kampeervakantie 1x per jaar, eten vnl. vegetarisch, we letten op de grote maar ook op de kleine uitgaven. Wel is het zo dat we door de jaren heen veel meer inkomsten hebben gekregen. Maar dat hebben we niet of niet heel erg ons uitgavenpatroon laten beïnvloeden, wel hebben we daarvan de verbouwingen betaald zonder hypotheek te verhogen of een lening aan te gaan. In die zin geef ik Mirjam wel gelijk: als je meer gaat verdienen is de kans groot dat je dan ook vindt dat je nu echt... vul maar in... nodig hebt. Een tweede baan in een huishouden betekent ook vaak een tweede auto bijvoorbeeld (en nee, zeker niet in alle gevallen, maar als voorbeeld geef ik het maar aan. Ik heb dat ook heel vaak gezien. Anders wordt het bijvoorbeeld moeilijk om op tijd bij het kinderdagverblijf/school te zijn).

Neemt niet weg dat ik me ook wel eens (kort) afvraag hoe andere mensen nou dingen kunnen betalen als hele verre en luxe reizen, een nog groter huis, een tweede huis, een vreselijk dure auto - maar dan denk ik: leuk voor ze, maar ik ben toch blij met waar ik zit. Ik hoef ook niet op een verre reis o.i.d. of elke maand naar de schoonheidsspecialiste/manicure/sauna/meerdere keren uit eten. Maar ik vind het wel erg fijn om onze kinderen zonder lening te kunnen laten studeren.

Ooit heb ik het boek: 'je geld of je leven' gelezen en dat was wel een eyeopener. Het idee dat je geld spaart om uiteindelijk van de opbrengsten daarvan te kunnen leven - wij hebben het nooit bereikt, dat hoerapunt. Het is dat we nu twee inkomens hebben en ons uitgavenpatroon jarenlang (en eigenlijk nog steeds) op 1 inkomen gebaseerd is.
Volgens mij is wonen gewoon veel te duur nu. Madelon, als je een goedkoper huurhuis had, zou het dan niet allemaal veel makkelijker gaan? De uitgaven voor de zorg nemen ook erg toe, daar hebben we hier in huis ook mee te maken. En ja, die uitgaven staan vast, dus je zit ook klem op een bepaalde manier. Toch raad ik je aan om te kijken naar wat je allemaal wel kan. En dat is best veel als ik het zo lees!

Meerdanmodaal

"Maar dan nog is het fascinerend te zien hoe mensen in een paar jaar tijd blij en dankbaar zijn voor het feit dat ze werk hebben. En dan aldivoer en tweedehandskleding genoeg vinden. Groveling."
Ik denk dat je altijd in je handjes mag knijpen dat je werk hebt (en in Nederland woont), ook in tijden van hoogconjunctuur. Maar misschien kom ik iets te vaak in een derdewereldland en heb ik daardoor een oncomfortabel relativistische blik gekregen op wat wij als normaal beschouwen.
Ik zie ook niets mis met goedkope supermarkten of tweedehands kleding. Waarom ga je door het stof als je tevreden kunt zijn met een minder luxueus bestaan?
Ik hoor wel eens vaker dit soort geluiden om ons heen: "Ze proberen ons bang te maken", "De grote bedrijven zitten overal achter". Misschien. Ik vind het wel goed dat we collectief een stapje terugdoen. Verfrissend. Maar ik weet dan ook zeker dat geluk niet ligt in een wintersportvakantie of een duur huis. Geluk ligt in je dreumes die als jij schoonmaakt achter je aanhobbelt met een stoffer en ijverig meedoet. Geluk ligt in je hoofd 's ochtends vroeg uit het raam steken en merels hemelhoog horen fluiten. Geluk is ongrijpbaar en heeft weinig met luxe te maken.
Wat niet wegneemt dat het natuurlijk afschuwelijk is als je niet in je eigen basisbehoeften (of die van je gezin) kunt voorzien, maar dat is niet het onderwerp van dit draadje.

Madelon

Ik herkende je verhaal, heb dat ook gezegd.
Maar dat je ging afgeven op anderen dat viel bij mij verkeerd. Vind ik vervelend en onnodig.

Tja

we kunnen wel blijven door discussieren of een auto of een sta caravan op vakantie luxe is, alles is nogal erg relatief.

Gisteren een feestje gehad van iemand die 40 werd, heel grappig hoe de mindset van mensen kunnen verschillen. De jarige haalde haar vriendin aan die geen kinderen heeft gekregen omdat ze jaren ziek is geweest. Tuurlijk dat is enorm verdrietig, aan de andere kant vind k dat je gewoon lekker mag klagen en je aanstellen over dat getal 40.

enige wat zinvol is bij dit soort kwesties is te bedenken welke dingen je niet kan doen omdat er te weinig over blijft en welke dingen je wel kan doen.

Kijk alles door, stel andere prioriteiten, maak een 5 jarenplan oid en werk en denk daar naar toe. Sinds ik mijn mindset (het kan ook later, het kan ook voor minder, het is een proces) heb veranderd over ons geldslurpende huis geniet ik er weer enorm van, ben nu druk bezig te bedenken welke kleur beits op de nieuwe schuur moet komen, heerlijk als het af is dan ga ik er de hele tijd naar kijken.

Bijstandsprofiteurs en modale miepers

Een paar jaar geleden ben ik beroepshalve betrokken geweest met o.a. mensen met financiële problemen. Zowel bijstandgerechtigden als modalen. Het was fascinerend hoe verschillend alle mensen, ongeacht hun financiële achtergrond, daarmee omgingen.
Iedereen baalde natuurlijk, was bang en geschrokken dat het zover had kunnen komen. Maar de ene groep haalde diep adem en ging de mogelijkheden onderzoeken om er weer uit te komen. Wat zeker voor de bijstandgerechtigden en de minima nog niet meeviel, want de tijd dat de gemeente royaal tv's, wasmachines en zo uitdeelde was al grotendeels voorbij.
De andere groep was boos. Het is ook niet niets om je levensstandaard te downgraden, maar zij bleven er verzuurd in hangen. Ik heb récht op luxe, mokten de modalen. Ik heb récht op die wasmachine, die extra toeslag of kwijtschelding, mopperden de bijstandgerechtigden en de minima. En beiden wezen verwijtend naar elkaar.
Een aantal gingen de schuldsanering in en juist in de moppergroep zaten de meeste mensen die er weer uitgezet werden omdat ze tijdens dat traject nieuwe schulden maakten. Omdat ze geen Aldivoer en Zeemantroep wilden kopen, maar vonden dat ze "recht hadden" op Albert Heijn merkartikelen en kleding van Mexx. Een dagje picknicken in het park of op het strand vonden ze een regelrechte schande, ze wilden hun luxe vakanties aanhouden, want zo luxe vonden ze twee weken in een appartement in Egypte niet. "Die all-ins zijn nergens goedkoper!".
Ik heb een grote bewondering gekregen voor de mensen die zich aanpasten. Aan de moeders die zonder schuldgevoel tegen hun tieners zeiden: "Als je die mobiel wil, ga je er maar voor werken." Die, als ze echt niet zonder hun merkleding konden, op Marktplaats gingen kijken. Die hun statussymbool op wielen inruilden voor een goedkoper, kleiner vervoermiddel of een OV-abonnement. En die regelmatig naar de Aldi fietsten, of zich niet schaamden om bij Albert Heijn hun karretje vol te laden met Euroshopper (dat vaak nog goedkoper is dan Aldi en Lidl, leerde ik van de positief gestemde mensen).

Je mag raden waar ik het meeste respect voor kreeg. De klagers, die vonden dat ze gewoon recht hadden op hun luxe "want ik heb er hard voor gewerkt en gestudeerd" en et een scheef oog naar anderen keken, of de mensen die zich aanpasten en hun best deden toch iets te maken van een vervelende situatie zonder zich wat aan te trekken van anderen.

Ooit heb ik zo'n modale mieper gezegd dat ze zich dan maar moest laten afzakken naar bijstandsniveau, dan kreeg zij misschien ook wel een koelkast van de gemeente, kwijtscheldingen en toeslagen. Mevrouw was hoogstbeledigd dat ik zoiets durfde te zeggen! Bijstandgerechtigden waren volgens haar het laagste van het laagste! De jaloezie op dat laagste van het laagste, haar woorden, werd er helaas niet minder door.

Een deel van de crisis waarin we nu zitten is mede veroorzaakt door ontevredenheid en alsmaar méér willen hebben. Grotere huizen, duurdere auto's, mooiere kleding. Dat is in 2008 in elkaar geploft. Accepteer je verlies en loop niet te mokken als een klein kind dat haar zin niet krijgt! Als ik iemand hoor mopperen dat ze het verdient want ze werkt er hard voor, en hoor afgeven op bijstandgerechtigden die alleen maar van alles krijgen waar zij zelf buiten vallen, denk ik: word eens wakker, Rupsje Nooitgenoeg, en kijk eens naar wat je nog wél hebt!

Zie je

klagen mag niet. Je moet tevreden zijn met wat je hebt. Ook al moet je je broekriem strak aanhalen. Tevreden zijn. Niet klagen. Het is tenslotte je eigen schuld. Had je maar niet meer geld moeten willen (???). Had je maar niet enz enz enz. Eigen schuld, dikke bult.
En over die 2 auto's? Die discussie ga ik niet eens meer aan. Zolang niemand mijn situatie echt kent, kun je ook niet oordelen of ik wel of niet 2 auto's nodig heb.

Klagen mag...

Maar kijk wel uit waar je dat doet en in welk gezelschap. Als je weet dat er (zoals op dit forum) minima meelezen die net zo hard hun stinkende best doen kun je kritiek verwachten.
Daarnaast vind ik dit soort klaagzangen als je er geen boterham minder om hoeft te eten prinsessen gedrag.

Gr. Poezie.

Knurf, over kosten van wonen

Natuurlijk is wonen een basisbehoefte. Maar ik denk dat het voor veel mensen ook 'fun' is (geweest) om dat huis op te pimpen, met kleine en grote dingen, en om een droomhuis (de term alleen al) dat eigenlijk buiten bereik lag maar waarvoor je met allerlei hypothecaire toeters en bellen wel voor in aanmerking kwam te kopen.

Ik ben het dus met je eens hoor. Ik denk ook dat het voor veel mensen straks nog duurder wordt dan het nu al is, vooral voor mensen met een hypotheek.
Dit klinkt een beetje als: je had het kunnen weten, waar Truus op doelt als ze zegt: je mag niet klagen. Maar ja. Het is een feit dat allerlei belastingtechnische voordelen voor iedereen nu teruggedraaid/minder gaan worden. Het leven is duur!

Poezie

hoor jij mij over de minima? Maar er zijn hele groepen (nee ik niet) die net boven de grens zitten en dan al die kwijtscheldingen niet hebben. Voor hen is het nog zuurder. Ik weet heus wel dat wij een leuk salaris hebben. Maar het lijkt er op dat je dan blijkbaar niet mag klagen. Want goh, je hebt een leuk salaris. Maar dat de pijn momenteel vooral bij hen wordt neergelegd (de middeninkomens), dat wordt gemakshalve even vergeten. Die groep is namelijk het grootst, dus is daar ook het meest te halen. Klinkt heel logisch. Maar daarom hoef ik het nog niet juichend genoegen mee te nemen. Ik vind het zwaar, ja. Ik had het me heel anders voorgesteld. En ik heb helemaal niet een "droom" huis. Ja, we wonen leuk, maar ik ken echt wel plekken die meer voldoen aan de omschrijving "droom" huis. Wij doen helemaal geen gekke uitgaven. Schaam me totaal niet voor kleding van Wibra, Zeeman of wat dan ook! Ik koop eigenlijk alleen maar daar. Merkkleding koop ik zelden, tenzij zoveel afgeprijsd dat het bijna een Zeeman/Wibra prijsje is. Wij winkelen veel bij Lidl/Aldi/Jumbo/Bas en bij die laatste 2 vooral heel veel eigen merken. En nog lukt het niet om geld over te houden!

Poezie, klagen mag etc

Poezie
"Maar kijk wel uit waar je dat doet en in welk gezelschap. Als je weet dat er (zoals op dit forum) minima meelezen die net zo hard hun stinkende best doen kun je kritiek verwachten. Daarnaast vind ik dit soort klaagzangen als je er geen boterham minder om hoeft te eten prinsessen gedrag."
Ja en nee. Het is geen wedstrijdje zielig doen, wat mij betreft. Maar wat wel speelt, is een systematische onderschatting van hoe zwaar ook/juist mensen met pakweg 1 tot anderhalf keer modaal het hebben.
Vanuit de bijstand lijkt het allemaal heel royaal, maar de werkelijke inkomsten verbetering (maw wat je netto overhoudt van elke bruto meer verdiende euro) is soms schokkend laag. Dat geldt zeker voor mensen die betrekkelijk jong zijn, kortgeleden een huis hebben gekocht of gehuurd, en kinderen hebben.

Ik herken dat, vanuit iets ander perspectief. Direct na mijn scheiding had ik een salaris van meer-dan-modaal, maar na aftrek van de alimentatie, mijn relatief dure vrijesectorhuurhuis (want geen sociale woningbouw want teveel inkomen), een derdehandsauto, en wat van dat soort dingen, bleef er plots opvallend weinig over. Let wel, ik had bv veel plezier van mijn volvo460, maar ik was toen al verbaasd over het feit dat de meeste mensen om me heen een grotere/nieuwere auto hadden dan ik, terwijl ik bruto waarschijnlijk meer verdiende.

Inderdaad tinus-p

dat is ook zo'n situatie.
Als straks bijv. die reiskosten Woon-werk verdwijnen, dan kost ons dat zo'n 100 euro per maand. Die ik er dus ineens weer op achteruit ga. Heb ik zelf geen enkele invloed op. Kun je zeggen, moet je dichter bij het werk gaan wonen. Tja, iemand opperde dat ook al. Dat doe je niet voor tijdelijk. En omdat ik niet weet wat er met mijn baan gaat gebeuren. Voor hetzelfde geld zit ik volgend jaar rond deze tijd thuis, werkloos. Daarbij, de huizenmarkt is dramatisch. Ook al hebben wij niet eens zo'n duur huis, nu verkopen betekent toch onderwaarde. En zie het nu maar eens te verkopen. Huizen in de buurt staan vaak al meer dan 1 jaar te koop.

23 dingen

Meerdanmodaal:
"Volgens een amerikaanse blogger is de crisis geregisseerd met name door euro globalisten, die de concurrentie positie met de opkomende markten willen aangaan. Daartoe moet je eerst je beroeps bevolking reduceren tot " groveling peasants", die blij en dankbaar zijn voor ieder kruimeltje."
LOL. Om de concurrentie aan te gaan, moet de beroepsbevolking veranderen in groveling peasants, door maatregelen die heel slecht zijn voor die concurrentie.

Ik geloof in hanlon's razor: never attribute to malice that which can be explained by stupidity. In dit geval zit de stupidity vooral in neoliberaal vrijemarkt denken, en in het idee dat banken/financiële markten welvaart creëren en dus centraal moeten staan. Maar welvaart ontstaat juist door specialisatie, dus door arbeidsdeling, dus door organisatie -en daar heb je overheid en industrie voor nodig. Kortom, welvaart ontstaat bij Corus in IJmuiden, bij de Duitse Mittelstand (het Duitse MKB dat allerlei speciale hoogtechnologische producten maakt), bij de zaibatsu en chaebol in Japan en Korea, etc. Merk op, dat de rijkste en welvarendste landen (Duitsland en Japan, en tot op zekere hoogte ook de VS, dor de vakbonden) helemala gene flexibel ontslagrecht hebben -blijkbaar is dat ontslagrecht helemaal niet nodig om competitief en welvarend te worden. Zie (ik heb het vaker genoemd) Ha-Joon Chang, vooral zijn boek 23 things they don't tell you about capitalism

http://en.wikipedia.org/wiki/Ha-Joon_Chang