Werk, Recht en Geld Werk, Recht en Geld

Werk, Recht en Geld

Elisa Gemani

Elisa Gemani

06-04-2012 om 13:03

Weer werken maar hoe/wat?

Ik ben sinds de geboorte van mijn zoon (net 11, hb en ADHD) werkloos. Door allerlei problemen belandde ik in de WAO; eerst voor 80-100%, nu ben ik voor 25-35% afgekeurd.
Omdat ik altijd parttime heb gewerkt bedraagt mijn WAO uitkering maar zo'n 320 euro en daarbovenop heb ik van het UWV een toeslag aangevuld tot het sociaal minimum voor een alleenstaande ouder.
Gelukkig heb ik recht op bijzondere bijstand en allerlei toeslagen/gemeentelijke vergoedingen.
Sinds vier jaar heb ik via het UWV verschillende reintegratietrajecten gevolgd die om verschillende redenen niet succesvol waren.
Het UWV liet mij de laatste anderhalf jaar gelukkig met rust omdat ik die rust ook echt nodig had vanwege lichamelijke en geestelijke overbelasting; met name het alleen zorgen voor een zorgenkind is een belasting.
Nu het redelijk goed met zoon gaat en hij op de middelbare school is wil ik toch eindelijk echt eens iets voor mezelf gaan doen; mezelf weer ontwikkelen, niet alleen maar "moederen" en gewoon weer een leven opbouwen. Daarnaast zou het natuurlijk fijn zijn om weer mijn eigen geld te verdienen en uiteindelijk liefst ook financieel ruimer te komen zitten.
Afijn, ik heb spontaan gesolliciteerd op een parttime functie in de buurt en tot mijn grote verrassing ben ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek volgende week.
Heel erg spannend! Nu heb ik vroeger al heel vaak gesolliciteerd en gesprekken voeren kan ik wel. Ik kan mijn "gatenkaas CV" goed verkopen dus daar ben ik niet bang voor.
Wat ik mij wel afvraag is wat ik wel en niet kan zeggen in het gesprek over mijn WAO, handicap en situatie. Ik wil en ben altijd zo eerlijk mogelijk geweest en dat wil ik nu ook zijn.
Ik heb nu eenmaal een kind wat mij nog wel nodig heeft om bijvoorbeeld naar school te vertrekken, naar de voetbalclub te gaan, naar bijles etc. Er is niemand anders die hem zou kunnen opvangen of zorgen dat hij op tijd met al zijn spullen ergens veilig aankomt.
Daarnaast zijn er afspraken zoals straks de maandelijkse afspraak met de orthodontist etc. Daarmee moet ik rekening houden wat betreft werkdagen en -tijden.
Belangrijkste nog, hoe gaat het er financieel uitzien. Met parttime werken zal ik niet veel verdienen. Dat maakt mij op het moment ook niets uit zolang ik maar wel mijn recht op bijzondere bijstand en andere vergoedingen hou. Dus dan kom je op 110% van het sociaal minimum uit oftewel maar ietsje meer dan ik nu maandelijks binnenkrijg.
Stel dat het loon wel boven die norm ligt kom in in de beruchte armoedeval terecht en ga ik er per saldo behoorlijk op achteruit omdat het recht op die vergoedingen en bijzondere bijstand wegvalt en dat is nogal wat. Ook iets als huurtoeslag zal dan fors lager zijn.
Om er dan echt financieel op vooruit te gaan zal ik bijna fulltime moeten gaan werken en dat zit er niet in. Dat kan ik niet en dat wil ik trouwens ook niet. Zeker niet nu maar ook in de toekomst denk ik niet. Soweiso zal ik, als ik aangenomen word, enorm moeten wennen aan weer werken, de deur uit zijn en het combineren van opvoeding en werk. Ik ben er toch bijna 12 jaar uit geweest...
Ik weet dat ik via het UWV eerst drie maanden op proefplaatsing zou kunnen. Ik hou dan gewoon mijn uitkering en de werkgever hoeft voor mij niets te betalen. Neemt hij mij aan, krijgt hij een subsidie vanwege het in dienst nemen van een WAO'er/arbeidsgehandicapte.
Ik ben gewoon super enthousiast; heb er zin in en wil die baan heel graag. Ik wil gewoon weer aan de slag. Ik zorg gewoon dat het mogelijk is met mijn zoon (ik weet nog niet hoe maar ik denk liever in oplossingen dan in problemen) en dat het financiele plaatje klopt. Maar ik zou heel graag wat tips, adviezen en feedback willen. Alvast bedankt


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Vic

Vic

06-04-2012 om 13:56

Wat wil je precies weten

Ik denk dat het een goede stap is om weer aan de slag te gaan. Wat voor tips wil je precies hebben? Zelf heb ik als alleenstaande moeder altijd 4 of 5 dagen gewerkt en eigenlijk wordt dat alleen maar makkelijker nu de kinderen groter worden (12 en 7). Waar ik wel moeite mee heb gehad is dat oudste nu in vakanties soms hele dagen thuis is. Dat kunnen mijn ex en ik niet allemaal opvangen met vrije dagen. Dochter vermaakt zich echter wel en gaat ook altijd wel een paar dagen logeren in vakanties. Ook denk ik dat je er rekening mee moet houden dat je je zoon niet altijd de deur uit kunt helpen 's morgens. Als er ineens uren uitvallen aan het begin van de dag, zul je toch naar je werk moeten en erop vertrouwen dat hij het huis netjes afsluit. Voor dokters- en tandartsafspraken neem ik meestal vrij, en gelukkig is dat bij ons ook (bijna) altijd mogelijk.

Rosase

Rosase

06-04-2012 om 15:37

Ik ga niet bot doen

Maar ik denk wel dat je het andersom zou moeten benaderen.

's ochtends wat later beginnen en af en toe vrij nemen voor een dokterbezoek oid is in de meeste banen niet zo'n probleem. Dus daar zou ik gewoon open in zijn.

Maar voor wat de rest betreft: dat is niet het probleem van je toekomstige werkgever. Daar moet je (en zul je) een oplossing voor moeten bedenken. En meestal voegt dat zich wel vanzelf als je eenmaal aan het werk bent. Kwestie van geven en nemen. Maar door het nu allemaal aan te stippen maak je het extra zwaar. Meeste bazen snappen wel dat een alleenstaande moeder het hard te halen heeft.

Ik zou vooral het financiële aspect goed uitzoeken. En ik zou vooral ook benadrukken dat ze jou 3 maanden gratis en voor niks en op proef kunnen krijgen. Dat lijkt mij nou echt een pré.

Kwetsbaar

Het is gewoon Kwetsbaar Elisa. Maar komt tijd komt raad. Ik had geen keus. Met mijn beperking heb ik altijd 100% gewerkt en voor mijn 2 kinderen gezorgd. Gelukkig ook met hulp van mijn ouders en vrienden en familie. En in de zwaarste periode had ik gelukkig een werkgever die volkomen begreep hoe ik erin zat. Ik ben weleens acuut uit een vergadering weggegaan omdat er weer een crisis was op school. Iedereen heeft bovendien tegenwoordig kinderen. Het is dan ook iets dat vanzelf spreekt. Maar het is gewoon zwaar voor jezelf.
En nu mijn kinderen pubers zijn is het schipperen. Mijn arbeidssituatie is niet meer zo rooskleurig. Dus inderdaad vorige week een kind dat niet naar school gegaan is omdat het eerste uur vrij niet direct met mij het huis kon verlaten. Het is niet anders. Ik kon niet later naar mijn werk gaan. Maar de kinderen zijn ook groter en ik kan steeds beter een beroep doen op hun eigen motivatie en inzet. Gewoon door voor te bespreken en contact te houden via sms.
Zoon was van mening dat hij vrijdag vrij was van school. Maar ik kreeg een mail van school. Zoon gsmst dat hij wel naar school moest. Kreeg prompt een woedeaanval in de klas. Gelukkig tegenwoordig alleen maar in zijn hoofd. Vroeg even aan omstanders om hem met rust te laten.
Je zoekt samen met je kind creatief naar oplossingen. In mijn geval misschien ook wat makkelijker. Ik had gewoon geen keus.

Afspraken

Voor de kinderen doe ik op mijn vrije middag of 's avonds. zonodig kies ik daar de hulpverleners op uit. Of ik maak afspraken aan de randen van de dag of ik moet noodgedwongen vakantieuren opnemen. Of ik haal die uren in op mijn vrije middag.
Het geregel is soms wat veel maar het kan.

Chippie

Chippie

06-04-2012 om 16:37

Ook net wat botter...

Iedereen in Nederland die kan werken (en dat kun je, want je bent maar deels afgekeurd) heeft de plicht om te werken. Of je werkt niet, maar maak dan aub ook geen aanspraak op allerlei regelingen die werkend NL voor jou op moet brengen.

Dat financiële aspect, armoede val, je moet bijna fulltime werken: that's life.

"Met parttime werken zal ik niet veel verdienen. Dat maakt mij op het moment ook niets uit zolang ik maar wel mijn recht op bijzondere bijstand en andere vergoedingen hou. Dus dan kom je op 110% van het sociaal minimum uit oftewel maar ietsje meer dan ik nu maandelijks binnenkrijg.

En wat is je punt? Realiseer je je dan niet dat de rest van NL jouw inkomen bij elkaar schraapt?
Pak jezelf bij elkaar en realiseer je dat er maar een verantwoordelijk is voor jouw leven en jouw inkomen en dat ben jij. "Wil ik trouwens niet' mag je ook uit je woordenboek schrappen.

Je komt wel wat zeurderig over: "enorm moeten wennen aan weer werken, de deur uit zijn en het combineren van opvoeding en werk. Ik ben er toch bijna 12 jaar uit geweest..." en "Ik heb nu eenmaal een kind wat mij nog wel nodig heeft om bijvoorbeeld naar school te vertrekken, naar de voetbalclub te gaan, naar bijles etc." en "straks de maandelijkse afspraak met de orthodontist etc."

Er zijn echt meer (alleenstaande) moeders zijn met (meerdere) zorgenkinderen, die op hun vrije dag van voetbaltraining, naar orthodontist, etc racen. Ja, het is af en toe flink aanpoten voor werkende moeders maar ik garandeer je ook dat je daar veel voor terug krijgt: het gevoel dat je op eigen benen kunt staan. Die orthodontist plan je gewoon op je vrije dag ipv je werk aanpast.

En inderdaad, werkgevers zijn niet dol op moeders die om elk wissewasje vrij moeten nemen. Werkgevers doen echt niet moeilijk voor een enkel wissewasje, verschuiven van dagen, etc maar het is echt jouw 'probleem'. Je hebt nu niet echt de uitstraling dat je liever denkt in oplossingen dan in problemen.

Zeker als iemand er 12 jaar uit is geweest, kun je vragen verwachten inzake 'waarom?' maar ook 'hoe denk je dat op te lossen'. Heb dan gewoon al een kant en klaar plan in de kast staan.

Ook omdraaien

Ik vind ook echt dat je het moet omdraaien, sorry! Ik heb zelf altijd gewerkt met 2 kinderen en ja, dat is lastig. Ik ren me rot op m'n vrije woensdagmiddag: tandarts, kapper, sportschoenen kopen, vriendjes te spelen, gesprekje op school, bijna het complete huishouden, de boodschappen........ Het vergt heel heel veel planning. En soms draait de boel in de soep, dan zit ik 50 km verderop terwijl kind een lekke band heeft oid. Of is er eentje ziek.
Ik geloof dat jouw kind wat extra kwetsbaar is, maar het is niet anders. Hij zal zich moeten aanpassen en jij ook! Wat ik niet helemaal begrijp is: je hebt het over een parttime baan. Die orthodentist kan dan toch in je vrije uren? En de voetbaltraining en al die andere zaken ook?

Aanpassen

Dat is dus niet handig. Het kind van Elisa kan zich niet spontaan aanpassen, dat zijn de puzzels van Elisa en haar zoon en hij zal er heus steeds meer bedreven in worden maar aanpassen is echt teveel gevraagd. Dat maakt die hele zaak zo kwetsbaar, vooral in je hoofd.
Ik vind het overigens wel wat triomfantelijk allemaal. Dus Elisa, hoe waar het ook is dat sommige vrouwen wel doorgewerkt hebben enzovoort er zijn ook vrouwen die daar de consequenties van ondervonden hebben en dat kan lelijk aflopen. Ik denk niet dat iedereen hier begrijpt hoe lastig het is om een kind op te voeden dat zich juist niet makkelijk aan kan passen en waar het steeds weer opnieuw een puzzeltje is hoe je nu verder gaat. Die kinderen heetten vroeger dan ook moeilijk opvoedbaar en ik denk dat iets meer compassie wel gepast is want ik geef het je te doen. Soms snap ik gewoon niet dat het me gelukt is, echt ik snap het niet en ik gun het ook niemand.

Annej

Annej, ik merk dat ik best boos word om je bericht. Ik heb ook een kind dat niet makkelijk is. Oordeel niet zo snel! Ik heb zelf de keuze gemaakt om te blijven werken en dat is mijn keuze, mijn verantwoordelijkheid en de consequenties zijn voor mij. Maar ga dan niet zeggen dat anderen niet begrijpen hoe lastig het is om een kind op te voeden. Ik vind dat echt impertinent. En ik geloof direct dat Elisa het zwaarder heeft dan ik, voor zover je dit soort dingen kan vergelijken. Maar neem me niet kwalijk dat ik niet onder de indruk ben van een logistiek probleem mbt voetbaltraining. ik heb wel voor hetere vuren gestaan, en velen met mij.
Ik vind het goed dat Elisa zich uitspreekt, en ik vind het ook goed dat ze zegt waar ze tegenop ziet. Ik denk dat anderen en ik hierboven haar een soort wake-up call proberen te geven. Het is niet makkelijkvoor haar om terug te keren in het werkende leven maar ze is op de goede weg! Laat haar dan in ieder geval hier horen hoe 'de buitenwereld' erover denkt, daar heeft ze meer aan dan aan jouw halfhartige bericht.

Buitenwereld

Oordeelt al genoeg hoef je niets aan toe te voegen. Elisa vraagt tips en daar heeft ze meer aan. Als je zelf zo'n kind hebt denk ik dat je extra alert kunt zijn om iemand niet te ontmoedigen en misschien juist wel te wapenen tegen dit soort commentaar. En ja, ik ben ook weleens wat jaloers op mensen die het wel gelukt is om met zorgenkind goede begeleiding te vinden en thuis konden blijven, het leven is nou eenmaal niet eerlijk denk ik dan maar. Ik denk dan maar zo dat ik dankzij mijn werk ook een boel afleiding heb gehad en structuur en inkomen. En collega's.

Moet allemaal wennen

Na 12 jaar weer terug in het arbeidsproces zal best wennen zijn. Nu denk je dat je thuis onmisbaar bent en alles in het 100 loopt als je er niet bent. Straks blijkt je zoon echt meer alleen te kunnen als dat jij nu denkt. Gewoon omdat het moet, het is niet anders.
Niet teveel beren op de weg zien en een proeftijd is er niet voor niets.Je zal in het begin doodmoe zijn en op je werk is je hoofd thuis. Maar het went heel snel.
Waarom? Omdat het moet. Veel dingen lossen zich vanzelf op, ook je zoon gaat als puber steeds meer met je meedenken naar de oplossingen. De ortho bijvoorbeeld, die kies je dicht bij school, kan hij zo zelf naar toe. En als je af en toe mee moet plan je dat op je vrije dag.
Heel veel succes met je sollicitatiegesprek. Spannend!

krin

krin

06-04-2012 om 20:47

Grutjes

De tips bestaan tot nu toe uit: Niet zeuren, ga werken, we hebben lang genoeg voor je betaald. Heel stimulerend.
Ik wens je succes, Elisa. Het lijkt me inderdaad best raar en moeilijk om na twaalf jaar weer aan het werk te gaan, dat zal niet meevallen. Staar je niet blind op het geld en de mogelijke armoedeval; ik denk dat werken, iets voor jezelf doen, weer deel uitmaken van de werkende wereld de investering meer dan waard zijn.

Kaaskopje

Kaaskopje

07-04-2012 om 00:26

Angst

Als je jaren thuis hebt gezeten en vanuit een bepaald denkpatroon gewend bent om naar je zelf en je situatie te kijken, is het best moeilijk om daaruit te stappen en je leven een andere wending te geven. Ik wil Elisa dan ook voor alles een complimentje geven voor dat ze zo dapper is geweest om te solliciteren.
Ik word eigenlijk heel erg kriegel van de opmerking dat het tijd wordt dat ze iets terug gaat doen voor alles wat ze de gemeenschap gekost heeft. Tjoh... zullen we het even hebben over wat iedereen ooit uit de gemeenschapspot heeft ontvangen? Hoeveel draagt de gemeenschap (dus ook kinderlozen, senioren, huizenhuurders e.d.) bij aan kinderopvang of hypotheekrenteaftrek? In een maatschappij als de onze zorgen we voor elkaar.
Ik vind de inkomensval overigens een serieus probleem. Hoewel ik ook wel zie dat het niet de bedoeling kan zijn dat je daarom maar 'net genoeg' werkt om toch alle kwijtscheldingen en tegemoetkomingen te kunnen behouden, heb ik er wel begrip voor. Bijstandsniveau is sappelen, maar als je daar met een baan nog onder raakt is dat echt zuur. Het is best makkelijk praten als je een beter inkomen hebt dan in dat grijze gebied.
Met een aantal punten ben ik het eens: als je serieus van plan bent om een nieuwe baan tot een succes te maken, moet je de lasten van je gezinsleven niet bij je werkgever leggen. Als je een parttime baan krijgt kun je wel praten over een voor jou zo gunstig mogelijke indeling van je uren. Alles wat daarnaast botst met wat je voor je zoon moet doen, vraagt misschien om creatievere oplossingen dan je gewend bent, maar je zoon zal toch los van jou moeten gaan functioneren. Dat is wennen, maar op den duur wel nodig. Makkelijk praten voor mij, maar ik heb gemerkt dat de beren op de weg in de praktijk minder groot zijn dan je van te voren denkt.
Nogmaals: dapper dat je de stap gezet hebt Elisa, ik hoop dat je aangenomen wordt. Ik zou overigens niet meteen over eventuele subsidie beginnen. Dat kun je altijd nog in de strijd gooien als dat nodig blijkt. Succes.

Fiorucci

Fiorucci

07-04-2012 om 08:49

Kaaskopje

In een maatschappij als de onze zorgen we voor elkaar.
Precies kaaskopje, dat ben ik helemaal met je eens. Elisa, veel succes!!

Mea Proefrok

Mea Proefrok

07-04-2012 om 14:38

Elisa

Ik vind het een buitengewoon verstandige stap om jouw wereld en die van je zoon op deze manier te vergroten. Het zal wennen zijn, maar aan vrijwel alles is een mouw te breien, zeker als je geen 40 maar 20 uur gaat werken. Dan houd je echt genoeg tijd over voor de ortho en de tandarts.
Je zoon zal dan in het begin waarschijnlijk een paar keer dingen vergeten voor school, of de schuurdeur open laten. Dat is grotendeels tijdelijk. Ook hij zal eraan wennen dat hij bepaalde dingen alleen moet en kan doen. Echt. Hij kan het. Misschien niet meteen, maar jullie vinden je weg er wel in.
En qua geld moet je je niet teveel zorgen maken. Iemand die 110% van het minimumloon verdient, heeft recht op zo ongeveer alle toeslagen, kwijtscheldingen en wat dies meer zij die nietwerkenden ook hebben. Bovendien heb je ALS je wordt aangenomen (en dat hoop ik oprecht voor je) drie maanden de tijd om dat allemaal uit te zoeken. Zou je nu al kunnen doen, trouwens.
En tot slot: vooral niet teveel vertellen over je zoon, je handicap en je zorgen. Ik zou het echt zakelijk houden. Zie dit als een uitgelezen kans om een en ander in het echie uit te proberen!
Succes!

Chippie

Chippie

07-04-2012 om 18:19

Kaaskopje

Kaaskopje, ik ga er vanuit dat jij mij bedoelt met "Ik word eigenlijk heel erg kriegel van de opmerking dat het tijd wordt dat ze iets terug gaat doen voor alles wat ze de gemeenschap gekost heeft."

Alles wat ik heb gezegd is "Iedereen in Nederland die kan werken (en dat kun je, want je bent maar deels afgekeurd) heeft de plicht om te werken. Of je werkt niet, maar maak dan aub ook geen aanspraak op allerlei regelingen die werkend NL voor jou op moet brengen".

Ik zeg helemaal nergens dat het tijd wordt dat ze iets terug gaat doen en ik zeg ook niet dat het de gemeenschap al genoeg heeft gekost. Ik zeg dat iedereen die kan werken, wordt geacht zelf in zijn/haar inkomen te voorzien. Ik vind het moedig dat ze aan de slag gaat, maar ik vind het een beetje raar om langs de kant te gaan applaudisseren: dan doe ik al die vrouwen (alleenstaand en met zorgen) te kort. En ja, ik heb een secretaresse met heel veel problemen en ik waardeer het enorm dat ze er bijna altijd is en goed werk aflevert. Die keren dat het echt niet anders kan (zoveelste rechtbankzitting, gesprek met Jeugdzorg) doe ik echt niet moeilijk.

"Tjoh... zullen we het even hebben over wat iedereen ooit uit de gemeenschapspot heeft ontvangen? Hoeveel draagt de gemeenschap (dus ook kinderlozen, senioren, huizenhuurders e.d.) bij aan kinderopvang of hypotheekrenteaftrek?"

Zullen we het even over deze discussie hebben en er geen andere dingen aan vastknopen. Trouwens al die regelingen komen in zicht als je gaat werken. En a die werkenden betalen ontzettend veel meer belasting dan dat ze terug krijgen.

"In een maatschappij als de onze zorgen we voor elkaar."

Dat onderstreep ik voor de volle honderd procent. We zorgen voor elkaar maar daarbij kun je je eigen verantwoordelijkheid om te zorgen voor elkaar niet uit de weg gaan. Als je wilt zorgen voor elkaar, is het meer dan logisch dat je zelf aan het werkt gaat en in je eigen inkomen voorziet en meebetaalt middels belastingen aan onze maatschappij. In een maatschappij as de onze is het namelijk niet zo dat we ons laten verzorgen!

Ben wel benieuwd: ik zorg dus niet voor een ander? Omdat ik iemand een schopje onder de kont geef? Of omdat ik hypotheekrente aftrek? Of....?

Ik begin wel steeds meer te begrijpen waarom mensen rechts stemmen...

Chippie

Chippie

07-04-2012 om 19:23

Elisa

Geen applausje, maar wel een welgemeend 'succes'! Ga er voor, ik denk dat het je veel meer brengt dan een beetje meer inkomen: perspectief, kansen, contacten, verrijking, zelfvertrouwen, een voorbeeld voor je zoon en last but not least: een trotse zoon!

En mocht het met deze baan niet lukken, ga dan aub niet bij de pakken neerzitten.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

07-04-2012 om 20:16

Niet helemaal vergelijkbaar, maar..

Elisa, ik ben niet helemaal vergelijkbaar met jou, maar ik ben wel een deeltijdwerkende Zorgenkindmoeder met een 100% WAO-verleden. Verschil is dat ik niet alleenstaand ben en dat ik geen cv-gat heb.
Bovenal: dit is een buitenkans die je koste wat kost moet grijpen. Een perfecte gelegenheid om weer in het arbeidsproces te stappen, je eigen horizon te verbreden.
Bij mijn sollicitaties tot nu toe heb ik eigenlijk nooit uit mezelf vermeld dat ik WAO heb (en 100% gehad heb). Wat mij betreft was het niet terzake doende. Uiteraard is het op andere wijze in het gesprek toch wél naar voren gekomen, maar ik heb dan ook nooit de neiging gehad geheimzinnig te doen over mijn aandoening. Ik praat er realistisch over en geef vooral aan dat ik dankzij een correcte diagnose, de juiste medicatie en levenswijze fysiek erg goed aan toe ben (dergelijke dingen bij voorkeur aantonen door een actieve levenswijze aan te tonen in je c.v. of je verhaal). Tot nu toe heb ik niet gemerkt dat een potentieel werkgever zich door mijn achtergrond heeft laten afschrikken (wel eens door het door mij gewenste maximum aantal uren). Vertel als het ter sprake komt dat je blij bent dat je nu bijna volledig bent goedgekeurd, omdat je je weer optimaal voelt en de kans op terugval verdwenen is (ja, ik weet het, ik weet niet of dat bij jou zo is, dit is maar een voorbeeld van wat je zou kunnen zeggen).
Ik werk zelf grotendeels onder schooltijd, dat betekent wel dat zoon zo af en toe geacht wordt om zelfstandig naar huis te komen of zelfstandig naar school te fietsen (zoon is iets jonger dan de jouwe, 9). Alles wat wij aan arts- en therapieafspraken hebben plan ik sowieso zoveel mogelijk buiten schooltijd, aangezien ik toch van mening ben dat hij onder schooltijd op school hoort. En dat werkt allemaal goed, want ik heb net vorige week nog van mijn baas gehoord hoe enorm flexibel ik mijn privé combineer met het werk en hoe dat voor alle partijen goed uitpakt, tevens dat mijn belastbaarheid zo enorm was meegevallen (ik werk nu ruim een jaar voor deze baas).
Vertel vooral niet dat je een bewerkelijk kind hebt met een gebruiksaanwijzing, dat kan alleen maar tegen je werken. Zeg wel dat je een (voor zijn leeftijd zelfstandige!) zoon hebt op het middelbaar onderwijs en vraag hoe je je werktijden zou mogen indelen.
Ik ben het met een van de voorgaande schrijvers eens dat je daar vooral moet zitten omdat je aantrekkelijk moet zijn voor de werkgever, en niet om je privé-omstandigheden uit de doeken te doen. Laat je kracht zien! Als ze je aannemen, zul je de eerste tijd knap moe zijn, dat betekent dat je dan alle activiteiten thuis op een zeer laag pitje zal moeten zetten en vooral veel hulp vragen van anderen, totdat je gewend bent (elke dag chinees en pizza eten of soep met brood...).
Verder heb ik geen verstand van regelingen waar je een beroep op kunt doen, misschien kun je op de site van het UWV meer info vinden?

Elisa Gemani

Elisa Gemani

07-04-2012 om 21:00

Reactie

Ik vind het echt heel eng om weer te gaan werken maar ik ben er zo ontzettend aan toe en ik heb er ongelooflijk veel zin in! Het is eng omdat het voor het eerst is dat ik zou gaan werken sinds ik een kind heb en omdat ik er al zo lang "uit" ben.
Je krijgt geen WAO voor een gebroken teen en 80-100% afkeuren doet het UWV ook niet zomaar. Laat ik het zo zeggen dat de afgelopen 12 jaar beslist geen feestje waren. Veel lichamelijke tegenslagen; lange periodes van chronische stress en overspannenheid; financieel op het sociaal minimum en daarnaast nog eens vijf jaar in de schuldsanering; alleen voor je zorgenkind zorgen (ik heb dus geen ex die een bijdrage levert; in welke vorm dan ook); geen uitgebreid sociaal netwerk en mijn moeder kan ook niet veel betekenen. Mijn moeder zou het liefst zien dat ik nog steeds 80-100% afgekeurd zou zijn. Ik heb zelf een paar jaar geleden aangegeven bij het UWV dat ik zo'n hoog arbeidsongeschiktheidspercentage niet meer wilde omdat ik vind dat ik best nog wel in staat ben om te werken en ook heel graag wil werken. Het UWV heeft mijn arbeidsbelasting uiteindelijk vastgesteld op maximaal 24 uur per week en de sollicitatieplicht voor een periode opgeheven zodat ik eerst mijn leven weer enigszins op de rails kon krijgen en mijn zoon een stabiele basis zou kunnen geven.
De functie waar ik op heb gesolliciteerd (spontaan en uit mezelf) is voor 24 of 32 uur per week en de werktijden liggen tussen 9.30-17.30. Ik heb aangegeven dat ik het liefst voor 24 uur wil gaan maar dat eea uiteraard bespreekbaar is.
Mijn zoon heeft dus ADHD en niet zo'n klein beetje ook alhoewel hij het stukken beter doet met medicatie en natuurlijk structuur, aansporing, begeleiding etc. Hij heeft met heel veel zaken (nog) aansporing en begeleiding nodig. Hij is ook nog maar net 11. Ik zie hem op dit moment absoluut niet in staat om bepaalde zaken geheel alleen en zelfstandig te doen. Zo laat ik hem echt niet eind van de middag en 's avonds op de fiets en met het ov drie keer per week naar de voetbaltraining en dan weer terug naar huis gaan. Ook al omdat 's avonds zijn medicatie is uitgewerkt en dat zou zwaar onverantwoord zijn. Ik ga dus met hem mee (ik heb overigens geen auto dus alles gaat met het ov en de fiets). Ik heb natuurlijk al lang gevraagd of hij met iemand anders mee zou kunnen maar er woont helaas niemand bij ons in de buurt. Een andere club is geen optie; hij is geselecteerd voor deze topselectie en dat is al een unieke kans. Maar hoe pas ik dat dus in; stel dat de werkdagen juist op die dagen zijn? En veel hulpverleners werken alleen maar op bepaalde dagen. Zomaar van een vertrouwde, goede hulpverlener wisselen waar je al jaren komt doe je niet; zeker wij niet na al die jaren van hulpverlening met rotte appels en de weinige goede die je tegenkomt. Dat zijn dingen waar ik dus een oplossing voor probeer te verzinnen en te bedenken wat nu wijsheid is.
Mijn (arbeids)handicap is een feit en zal ik zeker wel vermelden alleen al omdat een werkgever bepaalde aanpassingen zal moeten doen. Dat wordt natuurlijk allemaal vergoed en de werkgever krijgt dan ook bepaalde gunstige regelingen. Een proefplaatsing is zo'n regeling die voordelig is voor zowel de werkgever als voor mij.
Financieel red ik het nu net dankzij de toeslagen en de bijzondere bijstand. Waardoor ik ook bijvoorbeeld weer de contributie van zoon, zijn sportkleding etc. kan bekostigen. Ik wil een salaris vragen wat aan de behoorlijk lage kant is zodat ik net iets meer overhou (zeg 100 euro) maar nog wel aanspraak kan maken op de zo broodnodige voorzieningen anders hou ik per saldo veel minder over dan ik nu heb en zou ik niet meer rond kunnen komen. Uiteindelijk doe ik het in eerste instantie niet voor het geld maar voor mezelf. Als het allemaal goed gaat, met ook een zoon die ouder en zelfstandiger wordt kan ik in de toekomst wellicht meer werken en meer verdienen.
Uiteraard ben ik niet van plan om teveel te vertellen (alles wat ik in mijn beginposting en nu schreef was alleen voor hier en niet wat ik in een gesprek op tafel zou brengen) in het gesprek maar je moet wel eerlijk zijn over bepaalde zaken. Dat heb ik altijd gedaan en tot nog toe ben ik vrijwel altijd aangenomen na een gesprek dus ergens heb ik dat wel goed gedaan Nu heb ik alleen wel een kind en dus veel extra dingen om rekening mee te houden.
Ja, misschien zie ik teveel beren op de weg maar dat lijkt mij logisch. En beter teveel dan er te licht over denken. Ik vraag me gewoon af hoe andere ouders het doen en regelen en of er nog handige praktische tips zijn waar ik nog niet aan heb gedacht.
Als dit niet lukt is het jammer maar dan komt er wel een andere kans. Dit is de eerste stap; de eerste sollicitatie en de eerste uitnodiging en dat voelt al als een enorme opsteker. Het is ook heel jammer dat ik het mijn moeder niet kan vertellen want die zal alleen maar negatief reageren en zeggen dat ik het toch niet kan en dat het toch niet lukt en dat ik niet op haar hulp hoef te rekenen. Wat bemoedigende woorden kan ik gewoon heel goed gebruiken want ik voel me hier behoorlijk alleen in staan en ik ben zoekende naar oplossingen en advies om hier het beste van te kunnen maken. Niet alleen voor mezelf, maar uiteindelijk ook voor zoon. Voor hem zal een werkende moeder heel vreemd zijn en ook heel spannend en in het begin zelfs een beetje eng.
Afijn, dat is het wel zo'n beetje. Ik ga gewoon met open vizier en open mind het gesprek in; probeer alvast vooruit te denken en doe mijn best. Meer kan ik niet doen en dan zien we wel.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

07-04-2012 om 21:57

Beren

Stuur die beren nou maar naar de dierentuin en ga praktisch denken. Waar een wil is, is een weg (zonder beer erop). Om te beginnen zou ik me concentreren op het verkrijgen van die baan. En als je door die fase heen bent, ga je je concentreren op praktische oplossingen.
Ik ga er vast een paar noemen: medicatie bijgeven, zodat je zoon wél verantwoord door het verkeer kan. Alleen op de fiets op de heenweg, ophalen door jou ná het sporten. Die hulpverleners werken ongetwijfeld precies op jóuw vrije dagen, en anders kun je misschien een keer ruilen met een collega.
Verder vraag ik me af hoe "hard" die werktijden zijn, bij ons zijn die flexibel maar dat ligt natuurlijk ook aan het soort werk.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

07-04-2012 om 22:22

Quin

Medicatie bijgeven is uitgesloten. De kinderarts had het erover om wellicht tijdelijk evt. de dosering te verlagen en/of op bepaalde dagen geen medicatie (hij krijgt Concerta) omdat zijn groei sinds een tijdje stilstaat. En als hij zo laat nog medicatie erbij zou krijgen slaapt hij 's avonds weer niet op tijd.
De voetbalclub is met de fiets (drukke, gevaarlijke weg) en het ov; verschillende keren overstappen. Ook al is het een semi-professionele club helaas worden de kids niet opgehaald met de bus zoals bij een club als Ajax.
Ik weet niet of de werkdagen vast liggen; de werktijden in elk geval wel. Maar ik moet nu wel alvast gaan bedenken welke dagen het beste uitkomen om te werken qua andere afspraken/school/voetbal.
Zoon kan wel alleen thuis zijn maar niet 's ochtends zelf opstaan, op tijd vertrekken, thuis komen, niets vergeten, huiswerk maken en weer zelfstandig de deur uit zonder iets te vergeten. Hij krijgt niet eens in zijn eentje de deur van de flat open om zijn fiets te pakken want het is een heel lastig slot met een hele zware deur en hij is een lichtgewichtje van 26kg. Dit zijn wel allemaal dingen die we oefenen maar op dit moment zijn bepaalde dingen te hoog gegrepen en te veel gevraagd.
Voor die deur was ik wel van plan om te vragen of er zo'n knop naast kan komen voor mensen met een rolstoel. Dan heeft hij er niet alleen baat bij, maar ook anderen.
Je hebt natuurlijk verder gelijk; eerst focussen op die baan krijgen en dan verder denken maar aangezien ik dan per direct zou beginnen moet ik toch alvast wat plannetjes en oplossingen klaar hebben liggen. M'n hersenen draaien overuren

Kaaskopje

Kaaskopje

07-04-2012 om 22:32

Chippie

Nee, mijn kritiek lag iets algemener dan alleen jouw opmerkingen.
Bij een onderwerp als dit is het goed om iemand moed in te praten en wakker schudden kan heel nuttig zijn, maar een ander kan nooit beoordelen hoe moeilijk een nieuwe stap is. De een floreert misschien wel op applaus bij een nieuwe stap, terwijl een ander dat wegwuift en fluitend van de ene baan naar de ander hopt, omdat dat een uitdaging is. Ik denk dat iedere werkgever weet dat je de een moet stimuleren met complimentjes en de ander juist met een schop onder de kont. Ik als niet werkgever zit er ook niet mee om bij de een anders te reageren dan bij de ander. Als mensen zich daar tekortgedaan door voelen, moeten ze misschien meer op zichzelf letten.
Chippie, jij zorgt ook voor een ander, middels de premies en belasting die je betaalt. Dat ontken ik niet.
In Nederland is het zo dat 'we' niemand laten verkommeren, dus kan het voorkomen dat iemand neemt en anderen daarvoor moeten geven. Ik accepteer dat.
Ik snap eigenlijk niet waarom mensen rechts gaan stemmen.

Kaaskopje

Kaaskopje

07-04-2012 om 22:45

Elisa

Ik weet niet wat je (arbeids)handicap is, maar ik heb nogal negatieve ervaringen met eerlijkheid helaas. Vandaar dat ik er bij mijn huidige baas niet over begonnen ben tijdens het sollicitatiegesprek. Dat voelde bijna als jokken, maar dat deed ik niet vind ik. Ik kan gewoon met een computer overweg, maar mijn tempo wordt wel beïnvloed door mijn zicht.
Als deze baan het niet wordt, is dat niet leuk, maar wel een ervaring. Als je om de reden vraagt kun je bij een volgende sollicitatie gebruik maken van die kennis.

GS

GS

07-04-2012 om 23:14

24 uur over 5 dagen?

Als je die 24 uur verspreid over 5 dagen, dan is dat per dag nog geen 5 uur. Prima binnen schooltijden te doen en werkgevers zijn vaak heel blij als mensen toch elke dag komen.
Ik zou voorzichtig zijn met 32 uur aan te bieden, zeker als je zo zoekende bent met de rest van je prive agenda. Laat je niet overbluffen, heb helder in je hoofd welke dagen/uren je wel en niet kunt en wees daar duidelijk over.
We hebben hier hordes sollicitanten die op bepaalde dagen beslist niet kunnen werken om de een of andere reden. Da's echt niet vreemd. Een werkgever zal iemand die zijn eigen agenda goed kan beheren en duidelijk is in wat ze kunnen bieden meer waarderen, dan mensen die 32 uur toezeggen dan dan telkens afbellen, ziekmelden enz. Succes met je gesprek! Werken is ook hardstikke leuk, want je doet weer veel andere info en contacten op!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

07-04-2012 om 23:37

Kijk, daar had ik nog niet eens aan gedacht om 24 uur niet over drie maar vijf dagen te verspreiden als dat mogelijk zou zijn.
Fijn die tips, bedankt!

De deur uit

Zou je zelf zo vroeg de deur uit moeten dat je zoon dan nog ligt te slapen? Om te zorgen dat hij op tijd vertrekt kan je hem onderweg naar je werk, of net aangekomen op je werk, even bellen. En misschien kan je met een lieve buurvrouw afspreken dat ze even de deur voor hem open doet? Zijn tas moet hij 's ochtends inpakken en de lunch klaarzetten. Hetzelfde met de voetbaltas. Overstappen met het ov zou ik meteen gaan oefenen zodat hij zelf veilig naar voetbal kan gaan.

skik

Beren

Ik zie ook niet zoveel beren op de weg. De werktijden liggen tussen 9:30 en 17:30, dus je kunt je zoon in ieder geval ruimschoots begeleiden naar school. En tja, een kind van 11 (met of zonder ADHD) moet je toch voorbereiden op meer zelfstandigheid. Stukje bij beetje zul je hem toch dingen zelf moeten laten doen, te beginnen met hem zelfstandig van school naar huis laten gaan. En als hij (nog) niet zelfstandig naar en van de voetbal kan, dan is het heel jammer, maar zal hij toch wat minder moeten gaan voetballen. Je kunt toch onmogelijk een baan laten schieten omdat de voorkeur geeft om je kind naar z'n hobby brengen? Succes met je sollicitatie in ieder geval.

Gr. Poezie.

Chippie

Chippie

08-04-2012 om 00:39

Elisa

Ik zal je enkele tips uit het leven van een werkende moeder (met jongere kinderen):

In het weekend was ik alle gym- en sportkleren. Ik pak alle sport- en gymtassen in (en eigenlijk vind ik dat ze dat ook zelf een keertje moeten kunnen). De kinderen hangen de avond van te voren de juiste gymtas aan de deur.

In het weekend smeer ik ook alle lunchboterhammetjes, doe ze in zakjes etc. Je kunt de lunch dan al helemaal klaar maken.

Schooltas kun je de avond van te voren inpakken, zelfs met lunchspullen. Kleren leggen we hier de avond van te voren klaar. Als het moet kun je zelfs de ontbijtspullen klaar leggen.

Een kind dat op het VO zit kan toch wel bedenken dat hij kleren aan moet, schooltas mee moet nemen en dat het handig is om iets te eten voor hij weggaat en huis op slot doen. Dat zijn vier dingen. Tja, als je het altijd voor hem doet, wordt hij er nooit verantwoordelijk voor. Dat geldt voor ADHD en voor niet ADHD kinderen.

En ja, er zijn genoeg kinderen waarbij de sport enigszins is aangepast op het werkritme van de ouders. Ander team, ander tijdstip trainen, andere ouders vragen, etc. Dat is denk ik precies het punt: je hebt nu alle tijd en ruimte om het leven om hem heen te plannen (in mijn ogen is dat voor niemand gezond) en het is nu omschakelen. Omschakelen naar een - in mijn ogen - reguliere situatie.

Die knop naast de deur, er zijn toch wel wat handiger oplossingen te bedenken. Fiets alvast buiten zetten bv?

Op tijd vertrekken, als hij dat niet zelfstandig kan dan is er toch wel een hulpmiddel te verzinnen. Telefoon met alarmfunctie? Tja, en dan komt hij maar een keer te laat. Vallen, opstaan en weer doorgaan.

En misschien een hele domme vraag: hoe redt je kind zich op het VO? Daar komt hij toch wel meer dingen tegen dan een ietwat zware deur? Daar moet hij toch ook op tijd in de les zitten? Hoe gaat hij om met tussenuren?

Chippie

Chippie

08-04-2012 om 00:46

Kaaskopje

"In Nederland is het zo dat 'we' niemand laten verkommeren, dus kan het voorkomen dat iemand neemt en anderen daarvoor moeten geven. Ik accepteer dat."

En wat is je punt? Ik ben de rechtse batch die zeurt en het niet accepteert? Kom op, zeg...

suus36

suus36

08-04-2012 om 08:21

Als je eenmaal werkt.....

Ik heb 3 kinderen van 5 tot 12 jaar. Heb fulltime gewerkt, niet gewerkt en wisselend gewerkt. Ik heb altijd beren op de weg gezien, maar uiteindelijk loopt het wel. Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest. Als je werkt, word je veel makkelijker. Mijn kinderen zijn nu een stuk zelfstandiger dan toen ik niet werkte. Ik pieker ook minder over hun welzijn. daar heb ik geen tijd voor. Het is wel fijn aks je wat vriendinnen/buren hebt die je kunnen helpen. Ook ik heb een zorgenkind, maar ik vind het veel fijner dat ik werk, dan dat ik thuis ben. Sjonge wat ben ik eigenlijk relaxter dan daarvoor. terwijl ik wel van hot naar her ren.

Je eerste posting vond ik ook wat paniekerig overkomen. als je bij een werkgever met zo'n verhaal over je privedingen aan komt, is de kans heel klein dat je een baan vindt. Je zou aan het einde van het laatste gesprek eens kunnen vragen hoe het zit met flexibele tijden enz., maar zou ik zeker niet mee beginnen! De problemen die jij groot maakt (voetbal) zijn voor werkende mensen (denk ik) echt marginaal hoor!

Heb je wel een netwerk om je te helpen?

Groetjes,
Suus

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sport

...is een van de zaken die hier hebben moeten wijken.
Competitieteamsport was te veel in de combi met werk en mantelzorg. Jammer maar helaas.

En ik vind het soms ook echt te zwaar. Alles combineren. Dan kijk ik weer wat er moet wijken. Soms is dat een hobby van de kinderen. Soms is dat de zorg voor mijn vader.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.