Tv-uitzending: ieder kind een etiket

Vroegah

werden dit soort kinderen naar bijv de Leo stichting gestuurd! Vroegah kregen dit soort kinderen een plakker zwak begaafd opgeplakt! Mijn man bijvoorbeeld is door zijn moeder als zwakzinnig behandeld. Hij is dat allerminst, de man heeft klasiek autisme en dat beperkt hem zeer maar hij is niet zwakbegaafd. Hoewel autisme nog steeds ter boek staat als LVG! Ook in de hulpverlening.

Het is te makkelijk om te zeggen dat dit de muurbloempjes waren. Het is gedeeltelijk zo. Maar dan zijn het wel de minst heftige gevallen! Wat had ik mijn vader bijvoorbeeld gegund (en mezelf ook) dat hij in deze tijd kind was geweest.

Nog een voorbeeld.

Mij neef is nu 25, komt dus niet uit het label tijdperk. Er is wel hulpverlening op losgelaten maar inmiddels is hij dakloos en verslaafd! (Familie van mijn man) Zijn broer waar niks mee is doet het geweldig! Zo zonde want het was zo'n leuk joch!

Sociaal

Het blijft een gevoelig onderwerp, is het al bij mij zelf, pgb etc. De vraag bijvoorbeeld of je je vakantie zou opzeggen om je kind die hulp te geven die het nodig heeft. Zou je je auto weg doen. ik kan op die vragen bevestigend antwoorden. Als het er al toe doet.

Auto is weg. Werken kon ik niet meer. Mijn dochter was zo angstig geworden dat BSO niet meer mogelijk was. Zij vluchtte voor de leiding. Vakantie hebben we vorig jaar ook overgeslagen. Dat hebben we meer besteed aan begeleiding van vooral zoon (adhd) die toen nog altijd erg vaak onbegrensd boos werd. Een weekend met begeleiding hebben we ook geprobeerd, maar zoon kwam helemaal geflipt terug. Dat werkte de andere kant op.

Die auto mis ik enorm want het is heen en weer rijden naar zorg etc. Wat een ge-tover. Geen vakantie gehad vorig jaar. Ik moet zeggen dat ik me tegen overspannen aan voel. De relatie met mijn man is ook niet echt geweldig meer. Het eist iets te veel. Dat hebben we dus blijkbaar ook ingeleverd, maar dat valt niet in geld uit te drukken.

Het is heel eenvoudig hoor, je vakantie opzeggen enzo. Maar het biedt gewoon geen oplossing.

Het label voor onze kinderen hebben we heel hard nodig gehad voor begrip etc. Het gaat niet om het label, maar om de juiste benadering voor mijn kinderen die dat oplevert. Ik moet zeggen dat daar nog veel tegenvalt. Bij een ADHD'er wordt al snel gedacht aan een ettertje die je flink strak moet houden. Mensen denken te veel in cliché's. Ook met labels. Van de discussies er omheen en de oordelen wordt ik ook zo vreselijk moe.

Ik denk trouwens ook dat Sharon gelijk heeft. Al dat sociale, planmatige gedoe op school. Dat vraagt veel van kinderen en als daar je zwakte zit, komt er ook een probleem.

De vraag is overigens hoe sociaal dat sociale is. Als ik als moeder moet horen dat mijn dochter misschien niet meer op school kan blijven omdat in het projecten werk, waar veel samenwerking aan te pas komt, zij niet mee kan. Hoe sociaal, dat de kinderen blijkbaar niet kunnen leren om sociaal-zwakkeren er ook bij betrokken kunnen worden. Kwaliteiten zat. Sociaal maar wel met grenzen denk ik dan.

Sijsje

Het zit je wel dwars he, die zorgboerderij?

Wajong, oplossing sijs?

Tel uit je winst. Vanuit het speciaal onderwijs en vanuit je diagnose rechtstreeks de uitkering in. Dat is vast niet de goede plek die jij bedoelt.@@@@

Wat moet er dan anders? Kom dan eens met een plan! De DSM afschaffen haalt de stoornis niet weg.(ik ben trouwens best voor afschaf van de DSMIV) Ik kan mij niet voorstellen dat er hier maar 1 ouder is die niet wil dat hun gelabelde kind niet meedoet op de arbeidsmarkt. Dat is toch het doel waar ze naar streven? Naar zelfstandigheid?

Cluster 3

Ik lees hier regelmatig op zorgenkinderen mee maar kom weinig moeders van kinderen met een lichamelijke ziekte tegen, het gros van de moeders heeft een psych. ziek kind, wat overigens niet minder ernstig is. Nikus, ik dacht dat jouw kind ook lichamelijk ziek is naast autistisch toch vandaar ook cluster 3. Wat betreft de stijging van kinderen op het speciaal onderwijs (cluster scholen, niet het SBO) dat is idd cluster 4. De cluster 3 school waarop mijn kind zit (langdurig lichamelijk ziek) daar is namelijk een terugloop van het leerlingaantal ! wat helaas ten koste gaat van het aantal financiele middelen die ze ter beschikking hebben, een en ander stond aflopen week in de nieuwsbrief die we ontvingen, dat baart me wel zorgen. Het gaat hier om zieke kinderen die bv kanker hebben gehad, ernstige longaandoeningen en epilepsie hebben e.d. We hebben geen PGB, hoe het verder met TOG gaat valt te bezien. Ik maak me wel veel zorgen om te toekomst, dat wel...Ik hoop wel dat de zorg voor mijn kind op school (cluster 3) gecontinueerd blijft / kan blijven.

Sijs, interactie

Dat is precies wat de diagnose van mijn flippende, schreeuwende, krijsende, tegenwerkende, agressieve en regelmatig doodsbange kind mij heeft opgeleverd. Een handleiding om met hem om te gaan. Hoe een goede interactie met hem te bewerkstelligen die zowel hem als mij ten goede komt. En het is gelukt. Het gaat zo ontzettend veel beter met onze zoon, thuis, in de interactie (leuk woord) met zijn broers en zus, de interactie met de leidinggevenden van de OGATA (naschoolse opvang zeg maar), in de interactie met vriendjes. Omdat ik nu weet, want ik kan het zelf uittesten, hoe het bij hem van binnen zo ongeveer werkt, kan ik hem veel beter begrijpen en invoelen, en kan ik zorgen dat hij veel beter met toegerust is om het leven tegemoet te treden. Mijn zoon is veel gelukkiger nu, en dat is voor mij evidence based. Want híj ís het bewijs. Het gaat voor een negenjarig ventje met pdd-nos dat van Nederland naar Duitsland is verhuisd hartstikke goed met hem. Dankzij dat label. Want dankzij dat label neemt school mij en mijn tips en uitleg serieus. Als ik zwaai met een diagnose (en wat dat betreft is het in Duitsland heel erg fijn, als iets er officieel uitziet gehoorzaamt men) nemen ze dingen van mij aan. En dankzij die diagnose weet ik waar ik zoeken moet naar tips en tricks voor mijn zoon. Ik zou willen dat ik het jaren eerder wist, want dat had hem behoorlijk veel frustratie en verdriet gescheeld, en mij ook.
Weet je Sijs, ik denk dat je een eerdere posting van mij niet gelezen hebt. Onze maatschappij stelt veel meer eisen aan mensen dan de maatschappij van veertig jaar geleden. Iemand schreef hier in het rijtje over een Daltonschool die teveel prikkels gaf. Onze zoon zat in Nederland ook op een Daltonschool. Fantastische school, onze drie andere kinderen gedijden er. Maar hij niet, want te onrustig, teveel afleiding, teveel keuzes waar hij helemaal dol van werd. Teveel speelhoeken, werkplekken. Enfin, die leuke school die mij zo goed beviel voor de kinderen beviel hem niet. En dat is alleen maar de school. Wat dacht je van die maatschappij. Denk je dat als je het label wegneemt, en zorgt dat de interactie voor zorgenkinderen op school wat beter gaat, dat alles dan van een leien dakje gaat? Dream on, Sijs. Ten eerste komt die interactie toegespitst op dat kind er helemaal niet, omdat pas met die diagnose anderen je serieus nemen. Was met onze zoon ook zo, hee, pdd-nos, dus hij is helemaal geen etterbak die de boel daar zit op te draaien, hij kan er gewoon niets aan doen. HOp, en toen werd de interactie naar mijn zoon al een stuk gewijzigd en zag ik al verbetering. Maar dat doet de maatschappij echt niet uit zichzelf. Denk je nou echt, dat het probleem verdwijnt als je de labels weghaalt? Dan zit er misschien niemand meer in de Wajong, maar er zijn wel meer onaangepaste kinderen en jongeren, misschien wel zwervend over straat. Want bv. onderzoeken in de VS laten zien dat er vooral veel psychiatrisch patiënten dakloos zijn. Dat wens ik mijn kind niet toe. Weet je hoe gewelddadig en agressief een onbegrepen pdd-nosser kan zijn? Gewoon uit frustratie en angst? Ik denk dat niemand daar zomaar zijn interactie op afstemt.
Overigens denk ik dat er inderdaad toch een schone taak voor ons ligt. Namelijk zorgen dat er in de toekomst voor onze kinderen ook een plek is in die maatschappij. Ik wil helemaal geen kind in de wajong, ik wil een kind van wie men ziet hoe grappig hij is, hoe slim, hoe hij door zijn eigen unieke denkwijze kan bijdragen tot inzichten. Maar niet een kind dat wordt afgeserveerd als muurbloem.

Nancy

Klopt! Onze zoon heeft inderdaad een cluster 3 indicatie omdat hij een energie stofwisselingsziekte heeft. Ik hoop van harte met je mee dat je kind daar kan blijven! Het zou desastreus zijn als dat niet het geval zou zijn!

Mirreke

Weet je hoe gewelddadig en agressief een onbegrepen pdd-nosser kan zijn? Gewoon uit frustratie en angst? Ik denk dat niemand daar zomaar zijn interactie op afstemt. ***

Sijs moet maar eens een poosje met een groep meelopen binnen de Keerkring! Dan kan Sijs zien hoe goed het te doen is als je geen label hebt en toch moet meedoen in de maatschappij. Ik heb volwassen mannen en vrouwen zien huilen omdat ze eindelijk weten waarom ze zo buiten de maatschappij staan! Waarom ze geen controle hebben over hun impulsen. Mannen die in de bak hebben gezeten omdat ze uit pure frustratie hun vrouw en kinderen sloegen. (ow nee dat zijn gewoon criminelen...die moeten gewoon in een strafkamp)

Mijn neef, niet gelabeld. Dakloos en verslaafd. (Ach...dat zijn de mensen die niet willen, laat ze maar gaan werken!)

Nikus

"Mijn neef, niet gelabeld. Dakloos en verslaafd. (Ach...dat zijn de mensen die niet willen, laat ze maar gaan werken!)"
Over werken is hier niets gezegd en over niet willen ook niet.Ik kan jou echt niet serieus nemen.
Nee, ik denk niet dat een diagnose iemand tijdens en na de puberteit behoedt voor verslaving, dakloosheid en andere mogelijke problemen. Een zo goed mogelijke benadering heeft misschien wel preventieve waarde. Maar het is de vraag of diagnosen, zorgboerderijen, zorgkantoren en overige intermediairs en dienstverleners daar iets aan toe- of af gaan doen.
Voor de rest: ik ben bang dat het melden van een diagnose als: "autistiforme stoornis" werkgevers niet stimuleert om iemand in te huren. Vandaar die Wajong. Dat is verkeerd van die werkgevers, zeker. Maar daarmee zullen ze het nog niet morgen anders doen. Het probleem is ook dat de diagnosen dat wel niet berusten op harde criteria, maar dat wel wordt gezegd dat het persoonlijkheidskenmerken zijn waar iemand dus levenslang aan vast zit. Dat helpt niet.

Maar sijs

Zoon gaat natuurlijk niet melden dat hij die diagnose heeft. Hallo zeg, ik ga hem natuurlijk wel leren op eigen benen te staan, en niet met het papiertje wapperend voor zich uit als een excuusbrief door het leven te gaan. Ik denk dat dat prima mogelijk is. Wij hebben de diagnose in eigen beheer laten uitvoeren, wel door een erkende instantie. De diagnose is ons eigendom, van zoon natuurlii
En dan nog Sijs, de labels dan simpelweg maar wegnemen, omdat het met labels niet zou gaan lukken (en dat is volgens mij nog helemaal niet evidence based) neemt het probleem niet weg. Je hebt nog steeds die mensen met die problemen. En het grote voordeel van deze diagnoses is dat duidelijk wordt dat het helemaal geen domme mensen zijn, vaak zelfs behoorlijk slim. En je dus met pdd-nos helemaal niet veroordeeld hoeft te zijn tot de sociale werkplaats.
Ik zie eerlijk gezegd in standpunten alleen maar negatieve tegenwerpsels. Zie het toch eens positief. Je hebt nu gewoon meer handvatten, die inderdaad daar heb je het weer, die interactie kunnen verbeteren.
Misschien zou het een mogelijke oplossing zijn om het geen psychiatrische afwijking te noemen, maar gewoon een gebruiksaanwijzing, één van de vele karakterkenmerken van mensen, die nu toevallig niet zo goed passen binnen deze maatschappij, als je geen sturing en begeleiding biedt.
En ik zie dit ook niet permanent. Ik hoop mijn zoon zodanig te kunnen helpen dat hij zoveel mogelijk op eigen benen kan staan.

Aangesproken voelen of niet

Sijs, het is lastig voor de mensen hier om zich niet persoonlijk aangevallen te voelen. Je hebt het immers over het PGB, over cluster 4, over 'onze' kinderen die kansloos zouden zijn. (dat was wat Onno ook beweerde, daarom dat ik ff aan hem)
Maar deze discussie is hier al veel vaker gevoerd, en de discussie blijft niets opleveren. Natuurlijk, ik teken voor het oprekken van de 'diagnose normaal'. Ik teken voor het optimaliseren van de hulp op school die ieder kind nodig heeft. Maar dat bereiken we niet door alle ouders aan te vallen, die dankzij een PGB hun kind thuis kunnen laten wonen, hun kind thuis de hulp kunnen geven die het kind nodig heeft om tot ontwikkeling te komen.

Om het toch ff persoonlijk te houden: je vraagt wat het voor je zou betekenen als het PGB zou wegvallen. Zonder PGB was het niet gelukt om mijn kind van alleen maar spelend met knikker in frisbee vooruit te helpen naar een reguliere atheneum. Maar goed, in een ander berichtje schrijf je opeens dat je het niet hebt over klassiek-autisten. Gelukkig, ik mag van jou het PGB houden. Pfjoe.
De vrije besteding is trouwens 1,5% van het netto jaarbudget. Dat is nauwelijks ruimte om te frauderen. Ik besteed het aan de kosten van de betaalrekening, vakliteratuur, en de aanschaf van specifieke speelmaterialen/hulpmiddelen. Ofwel: het komt mijn kind ten goede. En dat is het driedubbeldwars waard. Ik ben er zeer dankbaar voor dat we in een land wonen waar dit mogelijk is.

Als we willen dat er minder diagnoses worden gesteld, dan moet de noodzaak minder bestaan. Dus wat ik al zei: op school moet men kinderen makkelijker passende hulp kunnen aanbieden, en misschien voor thuis iets makkelijker/ laagdrempeliger hulp bij het opvoeden. Zonder 'eng' dossier wat je blijft achtervolgen. Maar je moet dus beginnen op school, niet met het aanvallen van ouders van zorgenkinderen. Dus begin een nieuw draadje, in Ouders en School, met de vraag: hoe zorgen we ervoor dat alle kinderen de hulp krijgen die ze nodig hebben? Welk onderwijssysteem sluit geen kind buiten? Welke kennis heeft een goede leerkracht nodig om alle kinderen tot leren te laten komen?
Die vragen vind ik een stuk interessanter dan: hoeveel kost de zorgboerderij en is dat het wel waard? Het zal geen viersterren-ontbijtbuffet zijn, de effecten zullen vrij lastig meetbaar zijn. Hoe meet je het uitrusten/ bijkomen van ouders en brusjes? Hoe meet je het zelfvertrouwen en geluk van het kind op de zorgboerderij?
Je kan kinderen hun diagnose en PGB pas ontnemen als er een volwaardig alternatief beschikbaar is. Wat is het alternatief? (en nee, ik wil niet terug naar de katholieke gestichten van weleer, dat vind ik geen volwaardig/ menswaardig alternatief)

Kaatje

Voortreffelijk verwoord.

Overigens kan een diagnose een kind wel degelijk behoeden voor verslaving. Mits je als ouder allert blijft! Je hebt het wel over wel of niet willen werken want je hebt het over de wajong die volstroomt. Jij neemt mij niet serieus, mooi dan hoef ik dat met jou ook niet te doen. Scheelt mij een hoop frustratie!

Vorig bericht is ook voor sijs

Sorry kaatje

Wel een serieus punt

autistiforme stoornis" werkgevers niet stimuleert om iemand in te huren. Vandaar die Wajong. Dat is verkeerd van die werkgevers, zeker. Maar daarmee zullen ze het nog niet morgen anders doen. Het probleem is ook dat de diagnosen dat wel niet berusten op harde criteria, maar dat wel wordt gezegd dat het persoonlijkheidskenmerken zijn waar iemand dus levenslang aan vast zit. Dat helpt niet.

***

Hier heb je inderdaad een heel groot punt te pakken ware het niet dat deze mensen er vroeger ook waren en wel gewoon werk hadden. Werk dat bij hen paste! Heel lang heeft men mijn man gewoon geaccepteerd. Nu is er een diagnose en is het enkel een bevestiging van de feiten die ze waarnamen. Overigens werkt mijn man al 18 jaar op een bedrijf waar ze ongeschoold, ongezond en vies werk doen. Meer dan de helft van de werknemers heeft "iets". Het was nimmer een probleem. De maatschappij echter is zo aan het veranderen dat men niet meer kijkt naar de mens achter de werknemer maar sec naar de procuctie capaciteiten die iemand kan leveren! Dus ja, je hebt een punt! Een heel belangrijk punt!

Mirreke

hoi mirreke,

wat een wijze zin!

(quote)'Al die mensen/kinderen met die labels hebben hun eigen talenten en speciale mogelijkheden, zij zijn een deel van ons kapitaal voor de toekomst. Ik ben er erg voor om dat te koesteren, zodanig te stimuleren dat eruit kan komen wat erin zit. Zodat je de sprankelende energieke adhd'r met de waanzinnige invalshoeken later op een goede plek krijgt en dat het niet iemand wordt die met een gebrek aan zelfvertrouwen kampt.'

Ik ben het zó met je eens! Dit zou de grondhouding moeten zijn voor iedereen. Niet alleen voor mensen met een aan autisme verwante stoornis, maar voor iedereen met een beperking of iets dat afwijkt van de norm!

Als al dat geld wat er besteed wordt in de therapie en begeleiding van onze kinderen nou eens hiertoe zou leiden in plaats van tot (veel)meer jongeren die gebrandmerkt raken en in de wajong terecht komen.. wat zou dat prachtig zijn.

Alleen is het maar de vraag of dat ook zo is..

Tendentieus

"Wat is het alternatief? (en nee, ik wil niet terug naar de katholieke gestichten van weleer, dat vind ik geen volwaardig/ menswaardig alternatief)"
Net als Nikus: dingen aanhalen die niet gezegd zijn. Had ik gezegd dat iedereen maar in een katholiek gesticht moet? En dan dat suggereren in een eerdere posting dat ik wel gefrustreerd zal zijn en vragen of ik Onno's alter ego ben. Sommigen van jullie, waaronder Nikus en jij, spelen voortdurend op de man en bijzonder weinig op de bal. Daar lig ik niet wakker van. Maar het noodzaakt me wel om iedere keer nadrukkelijk terug te keren naar die bal.
Ik heb dus ook geen ouders aangevallen, want het gaat om de bal en niet om de man. Kijk maar terug in de draad. Je hebt mij nergens zien zeggen dat ouders met een PGB niet deugen, dat ze het in zouden moeten leveren, dat ze niet goed snik zijn, whatever...
Ik heb wel toegelicht wat mijns inziens de nadelen zijn van de huidige regelingen. Ik heb het daarbij steeds gehad over regelingen, instellingen (waaronder zorgboerderijen) en dergelijke. En niet over personen, zoals jullie je wel permitteren over mij. En ja, ik ben het niet met jullie eens en dat mag. Ik zeg niet alleen: "wat fijn dat dit mogelijk is in dit land". Maar ik vraag ook: welke effecten heeft deze regeling verder? Die effecten zijn onder andere: 1. Opdrijvend effect op de prijzen van opvang. 2. Diagnose-inflatie omdat een diagnose geld en extra hulp oplevert 3. Volstromen van de Wa-Jong met jonge mensen met een "vlek" c.q. "dossier". 4. Het versluiert het gegeven dat het uiteindelijk een politieke keuze is wie een PGB krijgt. Want een aantal "diagnoses" zijn ingesloten maar een veel groter aantal mogelijke problemen zijn uitgesloten. De keuze blijft altijd arbitrair. Kaatjes kind gaat naar het Atheneum, maar een kind dat wegens andere redenen, die toevallig geen rijtje in de DSM hebben, tegen zijn of haar zin op het VMBO terecht komt, krijgt geen PGB. 5. Het biedt slecht functionerende leerkrachten de gelegenheid om oorzaken van slechte vorderingen bij leerlingen neer te leggen en het weerhoudt ze ervan om bij zichzelf na te gaan of ze bij 'moeilijk gedrag' misschien zelf ook een rol hebben. 6. Het PGB is inkomensonafhankelijk. Het verdeelt de lasten niet. 7. Als we zo doorgaan wordt de regeling binnen afzienbare tijd onbetaalbaar. En dan moet iedereen eruit of minder, ongeacht de zwaarte van de problematiek. 8. Tenslotte: Vooral de PGBregeling trekt slechte zorgverleners en dubieuze intermediairs. De dubieuze bureautjes zijn inmiddels berucht.
Naast de voordelen zijn dat zo wat nadelen.
Amen.

Sijsje

. Diagnose-inflatie omdat een diagnose geld en extra hulp oplevert 3. Volstromen van de Wa-Jong met jonge mensen met een "vlek" c.q. "dossier".

Nogmaals, kom eens met een oplossing dan?

Zofia, dan moeten we daar gewoon voor gaan!

Voor een wereld die mensen op hun mogelijkheden beoordeelt, en niet op hun onmogelijkheden. En dan is het toch helemaal niet gek dat een kind met een dsmIV -labeltje geholpen wordt op de manier die hij of zij nodig heeft. Omdat je je potentieel kan bereiken, en geen muurbloem hoeft te blijven.
Ik zie het eerlijk gezegd best positief. Maar nu geen tijd om goed te reageren...

Ellen

Maar dat is toch prima dan. Als jij je kind niet herkend in de diagnose is dat alleen maar fijn toch? Het zegt wel wat over de steller van de diagnose! In dat opzicht heeft Sijs een punt! Er zijn mensen die wel erg snel klaar staan met het stempelkussen. Zeker als het vanuit school is! Voor mij is er maar 1 geldige regel. Juffen en meesters zijn niet bevoegd een kind te stempelen! Voor mijn gevoel moet er gewoon echt wat aan de hand zijn voor je het diagnose traject in gaat!

Overigens wel eens, sijs

over wat je schrijft over wildgroei van private zorginstellingen. Toevallig hebben wij er (ivm stiefdochter) een zeer dubieuze meegemaakt. Deze zorgboerderij vangt voor elk kind het maximum vangt. zo'n 50.000 euro, er zitten twaalf meisjes per keer, zes ton per jaar. Tel uit je winst. Toezicht is minimaal, het personeel is niet geschoold maar pretendeert wel getraumatiseerde meisjes therapie te geven. Levensgevaarlijk, en erg duur.
Want leg mij maar eens uit waarom het vijftig duizend euro per jaar kost om een meisje keihard op een paardenboerderij te laten werken, waar ze met zn tweeën een kamertje met oude aftandse spullen delen, terwijl de eigenaren hun prachtige boerderij en paardenrijschool fijn opknappen...
En ik vermoed dat dat heus niet de enige is die misbruik maakt van de nood van ouders.
Ik pleit wel voor een veel betere controlerende instantie, onafhankelijk, waar je bv. ook met je klachten heen kunt. Ik denk dat dat veel constructiever is dan lopen mopperen over pgb's en zo. zorg dat de gelden efficiënter besteed worden. Want ik begrijp het eerlijk gezegd ook niet, waarom een weekeinde voor één kind vijfhonderd euro moet kosten... (waarmee ik dus niets wil zeggen over degenen die die opvang zo hard nodig hebben hoor, hou me ten goede. Mijn kind heeft geen pgb, maar ik zou eigenlijk willen dat hij het wel had.

Laatste posting

Sijsje, zo balvast ben jij niet!

Nikus (hier juist wel pgb nodig)

Dat het goed gaat op school, dat zoon op school oogt als een brave modelleerling, wil niet zeggen dat het thuis goed gaat. Op school houdt zoon zich in en thuis fladdert hij aan 1 stuk, bonkt op de muren, gilt, gooit met spullen, maakt de inrichting kapot en schopt, bijt en slaat z'n zusjes. Volgens Jeugdzorg zouden wij aan uithuisplaatsing moeten denken. Er zijn hulpverleners geweest die zijn gedrag thuis hebben gezien en zij schrokken zich rot. Zo kende ze hem helemaal niet.
Zonder PGB kunnen we helaas niet als hij wel thuis blijft (wat we wel willen), we hebben zelfs een enorm groot PGB met heel veel uren begeleiding, maar met ook heel veel uren tijdelijk verblijf. Jeugdzorg wil dat we elke dag hulp inschakelen, voor zowat alles. Helaas is dat bijna onmogelijk in praktijk. Zoon wil zo wie zo totaal geen hulp.

Sijs

>>Want Anna, een verblijf van vrijdagavond tot zondagmiddag voor 495 euro benadert de prijs van een heel goed hotel met tenminste vier sterren een uitstekend ontbijtbuffet. Dan heb ik het nog niet eens over de prijs die Astrid betaalt, maar neem ik jouw lagere. Jouw zoon zal wel geen riant ontbijtbuffet geserveerd krijgen en ook niet kunnen beschikken over een dito-kamer-met-bad. Dus waar gaan de kosten in zitten? Waar wordt hij in begeleid? Krijgen ze les/training? Gesprekken? Therapie? Dit is een serieuze vraag en geen verdachtmaking. Ik kan me voorstellen dat het voor zowel een gezin als een kind lucht geeft als er eens een weekeinde pauze in zit. Maar ik neem aan dat voor die prijs, er meer gerealiseerd wordt dan dat.< <

Uiteraard zit daar veel meer in, begeleiding e.d. omgaan met anderen, maar ook, zien dat er meer kinderen zijn die ADHD hebben(hij vond het in het begin heel moeilijk, zo zag hij dat hij niet de enige was). Daarnaast betaal je mee aan salaris van het personeel, onderhoud van de boerderij, gas, water, licht, eten (nee, geen zoveelgangenmenu, maar ze krijgen goed te eten )

Dus dan vind ik dat bedrag nog best meevallen....

Vrij besteedbaar

is maar 250 euro max....

Vroeger

>>werden dit soort kinderen naar bijv de Leo stichting gestuurd!< <

Ik herinner me een kind van de lagere school die maandenlang elders verbleef, het was nogal een aanwezig mannetje (op klassenfoto's trok ie altijd een gekke bek)....Ik heb nooit geweten waarom, maar ik vermoed dat hier ook een stoornis aan ten grondslag lag...

Sijs

>>Nee, ik denk niet dat een diagnose iemand tijdens en na de puberteit behoedt voor verslaving, dakloosheid en andere mogelijke problemen. Een zo goed mogelijke benadering heeft misschien wel preventieve waarde. Maar het is de vraag of diagnosen, zorgboerderijen, zorgkantoren en overige intermediairs en dienstverleners daar iets aan toe- of af gaan doen. < <

Ik denk het wel, want de diagnose betekent dat je weet hoe je iemand kunt benaderen. Daarbij is bekend dat ADHD-ers die niet behandeld worden sneller naar drugs e.d. grijpen dan wanneer ze wel behandeld zijn...Veel ADHD-ers zijn pas toegankelijk voor behandeling als ze door de medicatie beter kunnen concentreren

Wat ik schokkend vind

Ik hoorde laatst van collega dat haar broertje ook adhd heeft en dat hij die diagnose 10jaar geleden heeft gekregen na 1 hele week te zijn opgenomen geweest in een instelling....
10 jaar geleden nog maar?!?!? een hele week weg van je veilige omgeving, dat moet wel heel heftig zijn geweest, voor de kinderen en de ouders.
Ik ben heel blij dat mijn zoons de onderzoeken op een andere manier hebben gehad,
oudste met intake, 10 uur thuis observatie, en 3 uur spelobservatie.
middelste met 2 dagen onderzoeken en testen op locatie bij een psychiater.
Ik twijfel er echter niet aan of hun diagnose te snel is gesteld, en ik denk echt niet dat ze met een week opname een beter beeld krijgen van een kind. Want juist als je zolang van huis bent als je nog zo jong bent vertoon je misschien ander gedrag dan "normaal".

wat denken jullie?
groet, polly

Mijn zoon

is in dagbehandeling geweest om een diagnose te krijgen...hij kwam dus wel elke dag thuis....ik denk wel dat zijn diagnose daardoor heel goed is gesteld, ze zagen hem de hele dag in alle situaties, school was ook intern....

Diagnose zonder dat kind 1 woord zegt

Mijn zoon heeft toen hij 4 was tijdens onze gesprekken (een stuk of 5) er bij gezeten, maar geen woord gezegd. Daarna nog 5 min. bekeken door een psychiater. Die wilde dat zoon ging spelen, maar die deed niks. Daarna diagnose zonder dat zoon 1 woord had gezegd. Toch knap. Wij hadden natuurlijk wel heel veel gezegd en ze wisten na 1 gesprek al wat hij had: PDD-Nos. Wij dachten zelf ook aan autisme, maar dan Asperger. Hij had ook echt gedrag uit de boekjes, aldus de psych.. Dat gedrag is overigens later volkomen verdwenen. Wel kwam er ander gedrag voor in de plaats.

2e Diagnose kwam toen hij 9 was en nadat hij bij de GGZ een cursus had gevolgd. Uiteraard had hij toen wel heel veel moeten zeggen. Toen kreeg hij de diagnose Asperger. Nu weer een Asperger uit een boekje. Overigens denk ik wel dat hij Asperger heeft, maar ik vind het geen typisch Asperger kind. Heel veel punten heeft hij ook niet.

Daarnaast heeft hij volgens mij ook thuis ADHD (echt heel erg) en last van tics. Maar ik laat het maar zo. O ja, hij is ook nog hoogbegaafd, maar ook dat hoef ik niet officieel te hebben.