Ik weet niet (meer) wat ik met mijn zoontje (5 maand) aan moet.... help!
Vreselijk om dit te moeten schrijven, maar ik zie het niet meer zitten... Eerst even wat voorgeschiedenis:
Mijn zoontje is ruim 5 maand geleden geboren na een stortbevalling van 50 minuten. Alsof het een voorbode was van wat ging komen. De eerste 10 dagen was hij voorbeeldig. Daarna begon het huilen...
In de auto? Huilen. In de wandelwagen? Huilen. Aankleden? Huilen. In het wippertje? Huilen! In de box? Huilen. Het enige wat hij wil(de) was of aan de borst of in de draagzak. Zo zagen mijn dagen er ook uit. Urenlang op de bank met zoontje aan de borst of met hem in de draagzak...
Slapen doet hij niet in zijn bed. Overdag slaapt hij meestal hazenslaapjes nadat ik hem gewiegd heb, gevoed heb of in slaap gevallen is in de wagen (dit is sinds een paar weken...). Daarna wordt hij huilend wakker en begint de strijd van voren af aan. Hij wil 5 minuten dit, 5 minuten dat. Lijkt zelden tevreden...
's Nachts ging het best goed. Ik geef borstvoeding en hij kwam al snel om de 3 uur en later zelfs om de 4 of 5 uur. Maar sinds kort is ook dit afgelopen. Hij slaapt noodgedwongen bij ons in bed omdat hij dan nog een beetje slaapt... En ik dus ook. Maar hij wordt ook nu vaak wakker en wil dan echt troost van de borst. Geef ik hem die niet dan is hij 9 van de 10 keer ontroostbaar. En huilt dan niet een beetje, maar hysterisch...
Ik heb al van alles geprobeerd en gelezen. En wat ik echt moeilijk vind is dat in elk boek wat anders staat en elke deskundige wat anders zegt. In het ene boek staat de 'gecontroleerd huilen methode' wat eigenlijk niet meer betekent dan dat je je kind zichzelf in slaap laat huilen. Eigenlijk voel ik daar niet veel voor omdat ik het idee heb dat een baby niet anders kan dan huilen en je hem dan monddood maakt door hem feitelijk te negeren...
In het andere boek staat dat laten huilen 'misdadig' is en dat je je baby de hele dag maar bij je moet dragen, maar goed, dat is het andere uiterste wat ik niet wil en kan. Ik heb nog een zoontje van 4 en die heeft ook aandacht nodig.
Ik ben 6x bij een osteopaat geweest, het maximum aantal keren. Hij kon verder niets voor me doen. Bij een natuurgeneeskundige wat niet echt iets heeft opgeleverd. En nu?? Ik weet het gewoon niet meer.
Op dit moment vind ik het gewoon echt vreselijk om bij hem te moeten zijn. En uit handen geven gaat ook niet want hij wordt hysterisch als hij bij een ander is dan bij mij, of mijn vriend.
Het 24 u per dag met hem bezig zijn begint me op te breken. Overdag ben ik de hele dag met hem bezig, 's avonds ligt ik om 19.30 in bed om hem in slaap te voeden, waarna het hele circus vanaf een uurtje of 10-11 weer begint. Ik ben gesloopt van het gebrek aan slaap en de radeloosheid van wat te doen.
Wat kan ik doen dat hij in zijn eigen bed - wat langer - gaat slapen en niet huilend wakker wordt
Wat kan ik doen dat hij mij niet zo nodig heeft om te gaan slapen
Wat kan ik doen zodat hij overdag wat tevredener is?
Hopelijk hebben jullie wat tips, want ik weet het niet meer...
Sears
Hoi,
Ik vind Primavera behoorlijk dogmatisch eerlijk gezegd. Net als laten huilen en regelmaat niet voor elke baby werkt, werkt vasthouden en in bed nemen ook niet voor elke baby (of ouder). Ik zie nu dat mijn tweede ook weer zo anders is dan mijn eerste, ook met slapen.
Dr Sears vind ik op dit gebied erg verstandig. Hij adviseert om kinderen niet alleen op 1 manier in slaap te leren vallen (wiegend in draagdoek alleen, of alleen in eigen bedje na fles of borst, etc.) omdat je dan riskeert dat deze baby's alleen op die ene manier in slaap kunnen komen. Beter is dus enige variatie hierin aan te brengen, maar ook dat zal bij de ene baby makkelijker zijn dan bij de andere.
Liora
Dankje asa
Dat scheelt weer een hoop speurwerk.
Groetjes Primavera
Asa
Ik zie met het nieuwe kereltje inderdaad dat kinderen al op die leeftijd (3m) enorm van elkaar kunnen verschillen. Afwijzen van 'de natuur' is natuurlijk ook onzin, alsof dat al zou kunnen...
Ik denk dat je in de Ria Blom methode de factoren R&R, alleen slapen en inbakeren apart zou moeten onderzoeken. Bij inbakeren is dat al gebeurt met de bekende resultaten. Goed mogelijk dat datzelfde voor alleen slapen geldt, maar de voordelen van co-slapen moeten wel gigantisch zijn wil ik me daar ooit nog aan wagen.
Dat je kind bij je wil zijn geloof ik best (wil hij nog steeds), maar het punt van met opvoeden is juist dat wat het kind zelf wil vaak niet zo goed voor 'm is. Hij moet toch echt de wereld in.
Almonde
Ik denk dat het mantra 'dat doet ie vast niet meer als ie 18 is' heel bruikbaar is bij gepieker over loskomen en de wereld in gaan. In de tussentijd vind ik het zelf alleen maar heerlijk en makkelijk om mijn peuter gewoon te knuffelen als ze s ochtends in mijn bed kruipt. Natuurlijk hoeft helemaal niet iedereen dat fijn te vinden, maar het toch wel vrij overheersende 'begin er niet aan want je komt er nooit meer van af', daar begrijp ik echt steeds minder van. Waarom zouden die behoeftes van kinderen altijd hetzelfde blijven?
Geen verheerlijking
Ik verheerlijk de natuur niet.
Ik geef alleen aan dat babies met een bepaalde verwachting m.b.t. het gedrag van hun ouders geboren worden. Erg lullig om dan over 50% kindersterfte te beginnen. Je bent maar gewoon een mens hoor, en je hebt nou eenmaal aangeboren instincten, anders was je al uitgestorven.
Je kunt op alles wel googelen met het woordje 'risk' eromheen, zoiets zegt natuurlijk erg weinig.
Op het punt van omgaan met mijn kinderen (die als ik me aan Ria Blom en trawanten gehouden had absoluut in de categorie 'huilbaby' gevallen hadden) heb ik altijd erg veel gehad aan de boeken van William Sears. Die de termen 'high need baby' en 'attachment parenting' heeft uitgevonden. Ik kan me erg in zijn aanpak vinden.
Niet goed voor baby
Almonde, niet goed voor baby of niet goed voor jou? (lees ons, ouders) Ik ben het fundamenteel met je oneens. Ik denk dat baby´s heel goed weten wat goed voor ze is. En ja, ze moeten de wereld in, maar normaal gesproken willen en doen ze niet anders.
Een ander verhaal is de cultuur waar ze in terecht komen. En dan kom je bij onze belangen. Zeker in eerste instantie, op langere termijn kan ik me daar wel voordelen voor kind bij voorstellen. (uiteindelijk zullen ook zij zich moeten aanpassen aan die cultuur)
(ik was dan ook meer een baby-volger, hetgeen soms best moeilijk te combineren was met bijv werk)
Almonde: spijt
"De crux van het hele verhaal is naar mijn mening dat je een baby niet mag helpen bij het inslapen (wel van te voren door hem/haar met een ritueeltje in de stemming te brengen. Je moet ze wakker neerleggen. Daardoor leert de baby zelf zonder hulp in slaap te komen."
Oooow wat heb ik een spijt dat ik dit in mijn argeloosheid heb geprobeerd in het begin. Penelope Leach raadt dit nl. ook aan: baby wakker in eigen bedje leggen. (En verder vind ik het boek van Penelope Leach erg goed.) Maar wat is er natuurlijker voor een kleine baby om aan de borst tevreden in slaap te vallen? Ik kon dat moeilijk verhinderen trouwens, of had ik mijn baby na de borstvoeding wakker moeten schudden? En die borstvoeding was met een zeer premature baby al probleem genoeg, ik had gewoon vanaf het begin af aan van dit heilzame effect moeten genieten! En hoe meer lichaamscontact en koestering voor zo'n kleine baby, hoe beter.
O wat heb ik een spijt dat ik het mijzelf en mijn baby in het begin zo moeilijk heb gemaakt met wakker in het bedje leggen, en maar proberen een huilende baby in slaap te laten vallen...
En weet je wat? Het heeft niet geholpen! Mijn kind heeft er niet door geleerd om alleen in slaap te vallen! Al die moeite, huilen en lijden voor niets dus. Lekker aan de borst in slaap laten vallen was in ieder geval voor ons beide veel prettiger. En mijn kind leert beter slapen door goede slaapervaringen op te doen, niet door hem in bed te laten huilen.
Overigens was hij geen "huilbaby" (maar wel veeleisend).
(Ik heb verder niet het hele draadje gelezen.)
Ook nooit geprobeerd
en ik heb 's werelds slechtste slapers. Mijn oudste sliep pas na twee jaar door en mijn jongste van geen kanten. Af en toe wel aan zitten denken dat we strenger moeten zijn, maar ik kan gewoon geen baby laten huilen.
Mijn jongste slaapt bij ons in bed of in zijn wieg waar we wieltjes onder hebben gezet.
We wiegen hem in slaap of bij valt in slaap aan de borst.
Maar ik kan mij, na de zoveelste onderbroken nacht, heel goed de mensen voorstellen die hun baby in een ritme dwingen. Ieder doet waar hij/zij zich het prettigst bij voelt.
Dus ik zou niet perse een methode, anders dan de mijne, afschieten of de mijne als het evangelie beschouwen.
Asa
Waar lees je dat onze peuter niet 's morgens in (ons) bed geknuffeld wordt? Want dat lees je dan toch echt verkeerd. (hij wil alleen vaak wat vroeger dan wij)
Hennah
Tja, bij ons werkte het wel en zelf twee keer. Dat aan de borst in slaap vallen dus niet. Blijkbaar zijn er nogal wat verschillende babies... (en ouders)
Praktijk?
Poeh, ik word altijd weer erg onzeker van dit soort draadjes. (overigens geen verwijt naar iemand, want dan moet ik ze gewoon niet lezen...) Ben het er namelijk altijd gevoelsmatig erg mee eens. En zeker als ik dan ook nog die onderzoeken lees. Maar in de praktijk vind ik het toch altijd weer lastig. Mijn baby (nu 4 maanden) schrikt nu toch regelmatig wakker als hij toevallig overdag in de wandelwagen ligt bij ons. Terwijl dat de eerste maanden prima ging. En als jullie weer moeten gaan werken, wat kunnen jullie dan nog van deze mooie theorie in de praktijk brengen? Of zijn jullie vooral veel thuis bij de baby? Of hebben jullie het echt alleen over de eerste maanden van een baby, dat het dan beter is om in de nabijheid van de ouders te slapen? (bv de eerste zes maanden) Kortom, erg mooi in theorie vind ik, maar ik zou ook graag de praktijk verhalen willen lezen.
Ha almonde
ikzelf zeg ook weer niet dat jij je peuter niet in jullie bed knuffelt 
. Dat was meer gericht tegen de algemene opinie, er wordt door deskundigen zoveel over het vermijden van dat soort situaties gezegd, vandaar. Maar uit je vorige post met de alinea over 'nabijheid niet altijd goed voor kind' kreeg ik wel de indruk dat daar bij jou thuis enige nadruk op ligt, wellicht ten onrechte.
Ondertussen
hoop ik dat het bij DH thuis allemaal veel beter gaat inmiddels!
Onzekere mama
Ik zat het eerste halfjaar bijna continu "bovenop" mijn baby. Dat is moeilijk te combineren met een baan ja. Ik heb daarom speciaal langer vakantie genomen. Niet alleen daarom trouwens, ik was er gewoon nog niet klaar voor om hem uit handen te geven.
Als je wel aan het werk gaat is dat inderdaad moeilijk te combineren, maar ik denk ook dat het geen kwestie van alles of niets is. En bovendien zijn de risico's ook maar heel erg klein. Het nadeel van dit soort discussies vind ik altijd dat het dan net lijkt alsof je een levensgroot risico loopt als je je kind alleen laat slapen , maar dat valt in de praktijk best wel mee hoor. Ik geloof dat er in Nederland momenteel jaarlijks net iets meer dan 10 baby aan SIDS overlijden. Het is natuurlijk verschrikkelijk als het je overkomt, maar op het grote geheel is die kans wel heel erg klein.
Wij zijn trouwens op een gegeven moment wel begonnen om hem 's avonds in zijn bedje te leggen, daar sliep hij toch rustiger. En met 7 maanden rolde hij zowat uit zijn wiegje en hebben we hem 's nachts in zijn ledikantje op zijn eigen kamer gelegd. Ik heb nog even geprobeerd om mijn man zover te krijgen dat hij het ledikantje zou afbreken en op onze kamer zou opzetten, maar dat was helaas onbespreekbaar .
Werken en kinderen hebben is consessies doen, het is helaas niet anders. Ik heb dat gevoel trouwens ook als ik hoor wat sommige mama's aan programma's draaien met hun kleintjes (spelen-naar de eendjes-knuffelen-boodschappen doen). Dat heb ik ook niet want ik ben 's morgens doorgaans aan het werk, en als ik thuis ben slaapt mijnheer dus. Tja is helaas ook niet anders...
