Ergeren aan kinderen, een nieuwe hobby voor ouderen?

Jippox

Ja hoor! We kunnen trouwens wel al meteen beginnen, ik erger mij in het algemeen overal wel snel aan alles (mensen die de tram instappen voordat de anderen uitgestapt zijn, loslopende honden, joggers op het fietspad). Maar naar tehuis ga ik niet, ik ga lekker zorgmijdend verkommeren vanuit een flatje met zo'n spiekspiegel waarmee ik alles in de gaten kan houden en oordelen.

skik

skik

Oh maar zo'n tehuis is ook lekker hoor. Dan kun je nog zo fijn afsteken bij die andere bejaarden met hun eeuwige kwaaltjes. Misschien kunnen we bij elkaar op bezoek.

Ik moet trouwens soms wel oppassen met mijn licht ironisch-misantropische grondhouding, want de kinderen nemen dat over, maar dan zonder de ironie. Da's natuurlijk niet de bedoeling...

Mijn moto: geen groter genoegen, dan ongenoegen

Overigens

Ik vind het zelf wel prettig als mensen mijn kinderen aanspreken als ze te veel lawaai produceren. Ik ben zelf na jaren tussen de kleine kinderen lichtelijk doof geworden voor kinderlawaai heb ik soms het idee dus ik heb het niet altijd meer door. Gisteren bijvoorbeeld had ik mijn nichtje bij me met een vriendinnetje. Ik ging met een vriendin een kop koffie drinken en de kinderen speelden in een kleine speeltuin daar in de buurt. Na afloop toen ik de kinderen op ging halen merkte ik pas hoeveel lawaai ze maakten. Ik hoop maar dat niemand zich enorm aan ze geërgerd heeft en in zo'n situatie zou ik het fijn vinden als die persoon de kinderen of mij aan zou spreken als ze overlast geven.

Mijn oren tuitten

van mijn eigen kinderen.
"Doe eens wat zachter" was vanmiddag tegen dovemansoren gezegd. Maar misschien hoorden ze me niet. Gelukkig duurde het niet lang, toen ze merkten dat ze geen van beide konden winnen met de wedstrijd "wie maakt de meeste herrie". Ik hoop dat het ook was omdat ik heel zielig keek.

puber

Nou, dan wordt mijn puber snel oud! Ze heeft me na de laatste vakantie vriendelijk verzocht volgend jaar te boeken op een seniorencamping zonder honden. ( "maar mam, wel graag met een zwembad") Wat hebben mijn kinderen zich geërgerd aan blèrende (niet spelende) kinderen en niet-opgevoede honden die je 's morgens wakker maken.

oude puber

Haha, grappig! Ik zie zo een zwembad voor me vol zwijgzame, baantjes trekkende bejaarden. Tja, en die honden horen weer in een ander draadje thuis...

wens

ik denk dat het lastig zal worden om helemaal aan de wens te voldoen, maar ik ga m'n best doen.

Ergeren

Ergeren aan de andere groep is van alle tijden. Je wordt trouwens vanzelf de andere groep als je ouder wordt. Daarbij kun je je voornemen dat jij nooooit zo zal worden, maar of dat zal lukken? In jouw ogen waarschijnlijk wel, maar dat zegt niks.
Waar ik me om verbaas is dat leuk en feest per se lawaai moet betekenen.
Heb ik bij mijn eigen kinderen ook nooit geaccepteerd, nutteloos lawaai. Lol is wat anders uiteraard, maar het grut jut elkaar op.
Ik kan slecht tegen nutteloos lawaai en het maakt me niet uit wie of wat dat produceert; wel wie dat corrigeert.

Ouderen mopperen tegen anderen omdat idd hun leefwereld kleiner wordt, maar ook steeds verder van de normen en waarden van NU af komt te staan door hun lange leven. En de jongere generatie moppert op een forum. Geen verschil, alleen de manier waarop.
En of het nu een rollator of kinderwagen is, ik zou het fijn vinden als mensen zich niet als God in Frankrijk gedroegen.

Dus ouders gewoon soms bijsturen die kinderen, niet zo mopperen op het gemopper van een ander en bidden dat je niet zo wordt als de ouderen. Nou, dan wordt het tóch weer gezellig in de bieb!

juist studenten

Ik erger me juist vaak aan van die jong-volwassenen die denken dat de hele wereld van hen is. Die luidkeels in telefoons tetteren midden in winkels, die midden in de nacht met een hoop alcohol op hier door het centrum dwalen en iedereen wakker houden. Die op een vriendelijk verzoek (bijvoorbeeld of ze hun fiets zo willen parkeren dat ik mijn eigen uitrit met mijn auto kan verlaten) antwoorden met 'Whatever' en een onbeschoft gebaar. Bij kleine kinderen heb ik altijd het idee dat het nog wel goed kan komen (op een enkeling na), maar de opvoeding van jong-volwassenen zou toch klaar moeten zijn.

Oude mensen

En over oude mensen: ik merk vaak in de supermarkt of zo dat ze heel eenzaam zijn. Laatst stond ik bij een grote bak met appels in de aanbieding. Joekel van een bord erboven: 99 cent per kilo. Komt er een krom mevrouwtje met een rollator naar me toe: 'wat kosten die appels?' Dus ik vertellen wat ze kostten, komt er een heel verhaal, hoe ze vroeger voor haar vijf kinderen appelmoes maakte als de appels in de aanbieding waren, met suiker en kaneel. Maar de kinderen woonden nu allemaal ver weg en ze zag ze haast niet meer. Een kilo appels was echt te veel voor haar alleen, terwijl ze vroeger wel zes kilo nodig had, voor al die kinderen in de groei. Dit dametje liep niet te zeuren of te klagen, het was meer weemoed. Ik had het echt met haar te doen. Misschien dat andere ouderen dan narrig worden en gaan klagen, uit eenzaamheid.

Toch

Er is ook meer lawaai dan vroeger. Dat ligt niet aan onze afbrokkelende tolerantie maar aan de corrigerende factor van de ouders, die aan het afbrokkelen is. Als in mijn jeugd iemand zijn mond tot formaatje misthoorn opentrok werd hij of zij meteen terechtgewezen. Nu laten opvoeders het gaan onder het mom van vrije opvoeding en “ze moeten zich toch al zo inhouden in de klas”. Ik zie het ook in gelegenheden waar men kan verwachten dat het publiek stil is. Kerk, theater, en inderdaad bibliotheek. Zo’n 20 jaar geleden werd er ook op kindermiddagen niet zo gegild en gerend, als nu aan de orde is. Door volwassenen werden kinderen aangesproken en er werd ook nog geluisterd door dezelfde kinderen. Je kunt je dat nu niet meer voorstellen. Als ik vraag of het wat minder kan wordt er juist een tandje bijgezet.
Het voorbeeld van de kerk. Daar is stilte geboden, kinderen werd ook geleerd stil te zijn en niemand kwam op het idee om dan toch herrie te gaan schoppen. Nu is het af en toe een kippenhok, daar is een kerk niet voor, ga dan lekker naar de speeltuin met je kinderen.
Ik vind sommige kinderen tegenwoordig ongeleide projectielen. En ja, soms erger ik me wezenloos. Op zomerdagen als oma achter met haar oppaskinderen de hele dag probeert het geluidsvolume naar beneden te krijgen en dat lukt voor geen meter. Ik zit alleen in de tuin als ouders de kinderen hebben opgehaald.

Eens met Brianna F

Ik ben het helemaal eens met de posting van Brianna. Het lijkt wel alsof veel ouders niet durven in te grijpen. Het is alleen maar goed als je de kinderen al vroeg leert dat ze niet alleen op de wereld zjin en dat ze ook rekening kunnen houden met anderen.

Zelf kan ik ook niet tegen de sirene- en misthoorngeluiden die kinderen kunnen produceren. Mijn kinderen mochten dit niet doen.
Wij wonen zelf op 3 hoog waar de vloeren van hout zijn. Van jongs af aan heb ik de kinderen (en ook andere kinderen die bij ons speelden) geleerd dat ze niet mogen stampen en rennen in huis. Dat konden ze buiten naar hartenlust doen. Helaas ben ik ook vaak mensen tegengekomen waarbij hun benedenburen klagen dat ze gek werden van gestamp en geren boven hun hoofd. "Tja, het zijn maar kinderen," wordt er dan gezegd. "U bent toch ook jong geweest?"

Hebben die klagende bejaarden dan niet een beetje gelijk?

En inderdaad, kinderen kunnen met hun klas een leerzaam middagje in de bibliotheek houden, maar ze kunnen ook erop gewezen worden dat ze dat niet met heel veel lawaai hoeven te doen. Er zijn ook nog andere mensen in de bibliotheek, die rustig een boek willen uitzoeken/lezen of studeren.

Eenzaam Omaatje

Wat harteloos, van die kinderen, dat ze nooit meer langs komen bij hun moeder die vroeger zo lief zelfgemaakte appelmoes maakte...

....of zou er ook een andere kant van het verhaal zijn?

Ik ben zelf opgegroeid in een liefdevol gezin, met als boodschap dat ik er altijd mocht zijn, en ik zal mijn ouders als dank daarvoor nooit zomaar in de steek laten.

Ik denk dat er wel het een of ander is misgegaan als mensen niet de behoefte hebben om naar hun eigen moeder om te kijken...

arm oma'tje

Het zou mijn moeder kunnen zijn! Er zit een andere kant aan zo'n verhaal. Ik werk in de zorg en kinderen zijn veel loyaler aan hun ouders dan andersom hoor. Er moet heel wat gebeurd zijn wil een kind zijn of haar ouders laten vereenzamen.
Mijn broer en zus willen niet meer naar hun hoogbejaarde moeder. Ik begrijp ze helemaal, er is bij ons het nodige gebeurd. Ik ga zelf wel, ik ben beter 'bewapend' door mijn werk in de zorg. Vergeet niet dat bejaarden ook mensen zijn, hoe oud ook. Slechte eigenschappen verdwijnen niet zomaar als sneeuw voor de zon als de aow zich aandiend. Neem nou manipulatie met het ouder worden heeft men een nog sterkere troef in handen, oud en 'zwak'. De zelfgemaakte appelmoes, heel lief maar mij zal je dat soort dingen later niet horen zeggen in een supermarkt.

Meer lawaai dan vroeger?

Dat geloof ik dus voor geen meter. Ja, wel meer mechanisch lawaai: auto's, vrachtwagens, bladblazers, scooters, muziek. Het is een wonder dat die schreeuwende kinderen daar nog bovenuit komen.

Vergeet niet dat ook Socrates al klaagde dat de jeugd van tegenwoordig zo slecht opgevoed was en niet meer naar de ouders luisterde. Het is van alle tijden.

Brianna F

Natuurlijk is in een kerk stilte geboden, dat leer ik mijn kinderen ook. Waar hwt mij om ging is dat ouderen zich bewust begeven in een situatie waar kinderen zijn en zich dan ergeren aan die kinderen. Bij een doopviering is er een dopeling (meestal baby en die huilen soms) er zijn zusjes en broertjes van de dopeling, en andere belangstellenden met kinderen. De voorganger past zijn dienst daar op aan. Als je daar als oudere niet tegen kan moet je beter kijken wanneer er vieringen zijn zonder dopen.

Ik grijp ook echt in als mijn schatjes teveel herrie maken in mijn beleving. Helaas ligt de beleving van de buurvrouw anders. Buurvrouw is nog niet oud, mijn leeftijd, maar qua geluidsbeleving hoort ze bij de hoog bejaarden. Als we aan haar normen wilden voldoen mochten we alleen nog maar kaartspellen spelen buiten, dobbelstenen maken al teveel geluid op een mens erger je niet bord, laat staan een stepje over de grindtegels.

en bij ons...

maakten niet alleen mijn onopgevoede kinderen teveel lawaai, maar ook de keukenkraan. Of we er een nieuwe in hadden gezet. Nou nee, hij zat er al toen we hier kwamen wonen en maakt ook nog steeds hetzelfde geluid.

Het is maar wie er naar luistert en met welke intentie.

Ouderdom; slechte benen en slechte oren

Mijn moeder op leeftijd, een schat van een vrouw, heeft al een tijd een gehoorapparaat. De drukte van verjaardagen mijdt ze omdat luid geluid het apparaat irritant doet fluiten. De juiste afstelling is heel moeilijk. Ze vind het heel erg dat die achteruitgang in het gehoor haar isoleert. De confrontatie met lichamelijke achteruitgang kan een mens mopperig maken.

Zo werk ik in een bejaardentehuis, vrijwilligerswerk. Ook hier zie ik mensen die het moeilijk vinden dat ze minder mobiel zijn. Ze willen zich vasthouden aan hun dagelijkse routine zoals boodschappen doen op de tijden dat ze gewend zijn. Het is niet verstandig, maar ze zijn al zo beperkt ten opzichte van hun leven in de tijd dat ze nog midden in de kinderen zaten.

Toen ik nog geen vrijwilligerswerk deed, ging ik bij mijn moeder een kopje thee drinken en wat kletsen. Nu ben ik er meer van bewust door wat ik zie en hoor , hoe zwaar het is ouder worden is. Ze worstelen met hun zorg voor hun dementerende partner of met het dagelijkse gemis van hun partner. Ze worstelen mijn hun eigen gezondheid, ze zitten in een fase waaraan ze moeilijk kunnen wennen.

Dat beseffende, stoor ik mij niet zo aan het gemopper van de oudere medemens onder ons. Ik heb mij eigenlijk nooit zo aan oudere mensen geërgerd .

Winkelpanden,

Als ik vroeger een slecht ter been zijnde iemand in de winkelpanden passeerde was dat geen probleem want de gangen waren ruim genoeg om elkaar zonder oponthoud te passeren. Tegenwoordig worden de wnkelgangen zo smal gemaakt zodat dan kan er een extra wand met producten geplaatst worden. Zo worden we meer naar elkaar toe gedreven. Onze bewegingsruimte wordt kleiner en gaan we sneller 'zeuren'. Oudere mensen over hoge piepgeluiden en jonge mensen over die trage oudjes die niet mee gaan met de tijd.

Tijgeroog

Ik denk daar natuurlijk ook over na. De kans is aanwezig dat mijn tolerantie iets afgenomen is. Ik keek vroeger ook naar allerlei tekenfilms en was bijna enthousiaster dan de kinderen in hoe grappig het allemaal was, terwijl ik nu denk 'als het niet hoeft... uit die handel!' Maar náást dat mijn tolerantie iets gekrompen kan zijn, denk ik echt dat in de loop der jaren meer lawaai geproduceerd wordt.

Evanlyn

Ik twijfel makkelijk aan mijzelf als ik iets gezegd heb. Dus ik vroeg mijn dochter van 21 die geboren en getogen is in dit huis, of het aan mij kan liggen dat ik het idee heb dat de kinderen naast ons huis meer lawaai zijn gaan maken. Ik zal niet herhalen wat ze precies zei, maar het kwam erop neer dat ze niet blij werd van het volume wat die kinderen in toenemende mate zijn gaan produceren. Ook zij heeft het gevoel dat het meer is dan vroeger. En bij ons is géén sprake van omgevingslawaai wat zo hard is dat je wel moet gillen om erbovenuit te komen. Het lijkt me niet prettig om in een buurt te wonen en naar school te moeten waar zoveel omgevingslawaai normaal is dat je niet gewoon kunt praten.

Dat ouderen over jongeren klagen, dat is inderdaad al zo oud als dat er mensen zijn denk ik. Ik zal vast ook wel eens in die fout vervallen, maar ik probeer daar echt voor te waken. Ik weet zelf nog vrij goed hoe het was om kind te zijn en probeer het altijd vanuit dat beeld te beoordelen.

Flanagan

Mijn schoonmoeder sukkelde ook altijd zo met haar gehoorapparaat. En inderdaad waren voor haar verjaardagen en dergelijke ook een ramp.

Ik moet nog maar afwachten hoe ik oud word, maar ik hoop toch wel dat ik zolang ik naar de winkel kan en in staat ben boodschappen te doen, ik mij wel sociaal kan blijven opstellen. Natuurlijk moet je begrip hebben voor iemand die niet zo snel meer is, of even niet in de gaten heeft wat de bedoeling is, maar dat wil niet zeggen dat je als oudere maar in standje ramkoers kunt gaan staan met de verwachting dat iedereen voor je opzij gaat. Lang niet elke oudere is zo gelukkig anders werd het een dolle boel in de winkel

Monique

maar ze kunnen ook erop gewezen worden dat ze dat niet met heel veel lawaai hoeven te doen. ===

Precies, dat is wat ik bedoel. Ik had vroeger een vriendin met meer kinderen, maar een paar van dezelfde leeftijd als mijn dochters. Als ik met hen in de trein zat voelde ik me altijd een beetje gegeneerd vanwege het gedrag van die kinderen, maar meer nog doordat mijn vriendin veel te lang wachtte voor ze er iets van zei. De kinderen maakten lawaai en werden daar pas in gecorrigeerd als ik al met samengeknepen billen bedacht had wat de andere mensen in de coupé wel niet moesten denken. Waarschijnlijk dacht een aantal 'Dóe er iets aan!' Dat denk ik tenminste. Dat is namelijk ook wat ik denk, als gedrag van een kind mij begint te storen.

gedrag stoppen

Natuurlijk moet je in gezamenlijke ruimte als een trein je beleefd leren gedragen als kind. Dat de een daar beter grip op heeft dan de ander is volgens mij ook van alle tijden.

Vroeger waren de gezinnen groter en de moeders hadden het druk. Ik kan me niet voorstellen dat die constant het gedrag van al hun kinderen in de gaten hielden. De generatie van onze ouders werd juist veel meer aan hun lot overgelaten dan wij, en wij weer meer dan onze kinderen. Maar dat kon ook, want er was meer ruimte en minder verkeer.

Dat je dochter van 21 zich nu ergert aan het toenemende lawaai, bewijst voor mij alleen maar dat ze tot de wereld van de volwassenen is toegetreden. En dat gaat weer helemaal veranderen als ze moeder wordt en last krijgt van zeurende oudjes...

Verschil

Vroeger waren de gezinnen gemiddeld inderdaad groter en hadden kinderen buiten meer vrijheid om te spelen zonder toezicht van volwassenen. Ik weet ook vrijwel zeker dat kinderen op die momenten ook behoorlijk veel lawaai konden maken. Wat echter wel een verschil was dat er gemiddeld genomen ook veel minder getolereerd werd van kinderen. Zelfs op school merk je dat al. Sommige basisscholen tegenwoordig zijn best chaotisch. In mijn jeugd zat je gewoon stil en stonden de banken in een rijtje en als je lawaai maakte dan kreeg je dat gelijk te horen (en soms ook te voelen). Dat is nu echt anders.

En ouders waren in die tijd een stuk minder zachtzinnig in hun ingrijpen gemiddeld dan tegenwoordig. Ook andere volwassenen spraken je vaker aan dan ze nu zouden doen. Kinderen hadden veel meer door dan nu dat er grenzen waren en dat je in het gezelschap van volwassenen in een publieke ruimte stil bent.

En met een groot gezin is het juist belangrijk om er stevig de wind onder te hebben thuis. Anders is het absolute chaos en dat wil je ook vermijden. En dat was vroeger natuurlijk ook zo, zeker in kleine huizen en zeker als het huishouden veel tijd vroeg.

Kaaskopje

Kan het ook zo zijn dat de school in leerlingenaantal is gegroeid? Als ik naar onze wijk kijk, waren er vroeger meer, maar kleinere scholen.

skik