De kwetsbare man
Beste allen,
Zo'n 1,5 jaar geleden ben ik gescheiden. Heel erg naar. Overspel, jonge kinderen, twee enorm dure huizen en een hoop verdriet. Hoewel ik me realiseer dat de menselijke geest de neiging heeft voor alles een rationele verklaring te zoeken ook als die er niet is, blijft er een vraag terugkomen. De vraag over de kwetsbare man.
Van huis uit praatte ik altijd veel over gevoelens, kon ik veel kwijt in de muziek die ik maakte, en als ik zag dat iemand geëmotioneerd was, gaf ik daar altijd eerst even aandacht aan om te zien of een inhoudelijk gesprek mogelijk was. Ik beschouwde dat altijd als iets moois, iets normaals en zeker niet als iets vrouwelijks.
Echter, in mijn afgelopen relatie was de dynamiek dat ik zorgde, luisterde, praktisch werk deed en in staat stelde. Voor elke angst -voor bijvoorbeeld nieuwe coschappen-, ruzies met familieleden, bedreigingen of andere emotioneel heftige zaken luisterde ik letterlijk nachten lang. Proberend geen advies te geven, te luisteren te erkennen etc.
Toen ik het echter jaren later zelf wat moeilijk had en dat aangaf, werd dat vrij snel afgedaan. En als ik verdrietig was was dat 'vervelend' maar echt luisteren naar wat ik voelde zat er niet in. Dit maakte dat ik wrok begon te voelen en dit probeerde te bespreken maar daar was geen ruimte voor. Ik moest niet zo zeuren en vooral niet teveel emotie tonen maar wel luisteren naar die van haar.
Op het laatst, toen er een minnaar in het spel kwam werd het gebrek aan aantrekkingskracht zelfs verklaard als mijn 'gebrek aan mannelijkheid'. Wat dat dan was 'mannelijkheid' daar kwam nooit antwoord op. Ik ga conflict niet uit de weg, ben vrijwel nooit lui, ben sociaal en ben fanatiek bezig met mijn muziekhobby, heb een goede baan, best veel vrienden en sport graag.
Hoewel ik nu een heel leuke nieuwe relatie heb waarin ik juist word aangemoedigd om gevoelens te tonen en te delen, ben ik wel voorzichtig geworden. Mijn eigen strenge stem zegt soms: 'Deel niet teveel, daar zitten vrouwen niet op te wachten. We zijn gelijkwaardig maar niet gelijk. Zij wil kunnen uithuilen maar verwacht dat niet andersom.'
Mijn vraag aan jullie: Is dit echt onzin en zijn we gewoon mensen en niet perse mannen of vrouwen of zit hier wel degelijk een verschil?
Vast dank voor de moeite van het reageren!
Elpisto schreef op 07-10-2025 om 11:46:
[..]
Dat is opzich niet zo gek. Mannen onderling is gewoon vaak wat, ja wat moet ik het noemen. Ik wil zeggen oppervlakkig, maar daarmee doe ik mijn vrienden wel echt te kort. Maar het is allemaal wat minder inlevend ofzo?
Stom voorbeeld misschien, maar de eerste 2,3 keer dat ik bijvoorbeeld op het voetbalveld kwam, nadat uit kwam dat ex de boel bedonderd had, was het " Hoe gaat het"? " Wat een gedoe he?' " red je je wel een beetje"?
de 4e keer is de toonzetting al heel anders bij wijze van. Dan gaat het al, zo plat als dat dan op een voetbalveld kan wezen, " Je zult het er wel van nemen" " Poh, jij kunt nu mooi achter de vrouwen aan" " Je zult er wel aardig op los ....". Terwijl je zelf op dat moment, noem het na ee week of 3/4, vooral nog bezig bent met overleven.
Als je dat dan eerlijk antwoord, krijg je van die scheve blikken, of staren ze je vol ongeloof aan. Of de " ach man, verman je toch".
Nee dankje, ik hou dat dus wel gewoon voor me en zeg: gaat zn gangetje.
Ik las deze nog eens na en ik herken dat ook enorm. Wel makkelijk om het bij vrouwen te zoeken (voor mezelf) maar mannen doen er minstens zo hard aan mee. Het stereotype van de hard werkende sterke man is erg hardnekkig. En eerlijk; het is natuurlijk ook heerlijk als je superman kunt zijn, iets winnen, aanzien, je kinderen boven je hoofd gooien. Maar dat superman soms ook huilt... Misschien moet ik Disney eens een mailtje sturen...(superman is niet van Disney, weet ik)
Dat 'mannen mogen niet huilen' is in de islamitische cultuur anders. Daar mogen mannen huilen. In vele overleveringen en hadith-teksten huilt de profeet en huilen de mensen met hem. Het wordt gezien als iets natuurlijks, omdat het gevoeligheid en barmhartigheid laat zien. Een hard hart, wat nooit huilt, wordt daar als een spiritueel probleem gezien.
Heel zwart-wit is het natuurlijk niet, ook daar overheerst op vele plekken de cultuur van de 'stoïcijnse man'.
