Kind geeft feest bij ex

De dochter van mijn partner is inmiddels gestopt met moeder apart uitnodigen omdat moeder de dingen niet aankan. Het is namelijk nooit goed en alleen maar klaagzang van haar kant. De dochter (ze is 25)  heeft nu een vriend en die deugt ook niet in haar ogen. 
Er zit 10 jaar tussen zijn relatie met haar en mij. Nu weer 9 jaar verder, maar het wordt steeds moeilijker voor haar. Geen spetterende bruiloft hier, en al helemaal niet voor de 3e keer in een witte jurk.
Maar het is moeilijk voor haar en daar blijft ze bij. Voor haar dochter ook. Ze heeft de relatie met haar moeder nog niet opgegeven maar het is bijzonder gecompliceerd inmiddels. 
Ik kan niet helemaal beoordelen hoe het is voor jou Elledoris, maar ik hoop voor jou en je kinderen dat er een modus komt om met elkaar te blijven omgaan.

elledoris schreef op 02-06-2025 om 08:57:

[..]

Schuldgevoel aanpraten? Je hebt wel een bijzondere manier van interpreteren. Ik reageerde op het feit dat er mensen zijn die zeggen dat ik wat meer actief moet ondernemen. Dat is lastig als je ziek bent.

Ik lees niet dat je actief meer moet ondernemen ik lees wel meerdere reacties van mensen die zelf ook ziek zijn en dat zij ondanks dat wel fijne contacten onderhouden , o.a. gingergirl die dit schreef;

veel mensen om je heen hebben heb je grotendeels zelf in de hand door de keuzes die je maakt en hoe je je opstelt en opensteld naar anderen toe. Ik ben zelf ook niet gezond heb een ernstige medische aandoening die van grote invloed is op mijn leven, dus ik weet prima waar ik het over heb. Dat To in de situatie zit waarin ze nu zit heeft grotendeels echt met haar eigen keuzes te maken.

elledoris schreef op 01-06-2025 om 21:55:

Ik kopieer even een stukje van Gekke Henkie uit het draadje Verder na ontrouw:
"Dan kun je natuurlijk beginnen over achter je laten, een nieuwe relatie, etc. Ik zie het anders: trauma en rouw zijn simpelweg dingen die we met ons meenemen. Of het nu overlijden, bedrog, in de steek gelaten, een ongeval, slecht nieuws of wat dan ook is. Het is er en wordt geregeld geactiveerd. Helaas… En tegelijk is het ook door dit soort dingen dat we kunnen ervaren wat liefde is, wat veiligheid is, wat vrijheid is. Hoofd omhoog maar weer"
Dat vind ik het mooi omschrijven.

Als je tijd van leven hebt, loop je allemaal littekens op die schrijnen van tijd tot tijd. Je bent daar echt niet uniek in.  De een krijgt meer te verduren dan de ander.  En ook de veerkracht om er mee om te gaan is niet eerlijk verdeeld. Maar er is een tussenweg tussen 'iets achter je laten' of eindeloos herkauwen. Dat helpt niet om een fijner leven te krijgen.

Heb je gecheckt of je wel bent uitgenodigd?

Ik wilde nooit mijn beide ouders samen hebben, feest bij pa betekende geen moeder erbij.

MMcGonagall schreef op 01-06-2025 om 19:16:

[..]

‘Iedereen mag het zelf weten’, maar het oordeel spat er vanaf! Derde huwelijk, overspel en zich dan nog een prinses voelen, toe maar. Gelukkig ben jij een beter mens.

Waarom zo op de vrouw? Jouw oordeel over mij spat ervan af en je kent met niet eens!
Het was gewoon een uitleg op de vraag of 'alleen wit voor een eerste huwelijk' nog een ding was. Mijn dochter en ik hebben met die man een hoop ellendigs meegemaakt en zagen hem vervolgens een tot mislukken gedoemd sprookjeshuwelijk in stappen. Ik mag vervolgens dochter weer opvangen als het misgaat (en dat ging het - en het sprookjeshuwelijk daarna ook). Mijn moeder zei altijd over huwelijken: "Het gaat niet om de dag, maar om het leven." Met andere woorden: na de poppenkast met de witte jurk moet je het ook met elkaar kunnen uithouden. Als je dat niet kan, moet je misschien gewoon lekker gaan samenwonen, dat scheelt enorm in de kosten als je uit elkaar gaat. 

'Dat To in de situatie zit waarin ze nu zit heeft grotendeels echt met haar eigen keuzes te maken.'
Dat is ook weer zo kort door de bocht. Het kan gebeuren dat je beslissingen neemt, waarvan je op dat moment denkt dat het echt het beste is wat je kunt doen. en dat kan helemaal verkeerd uitpakken. Een restaurant beginnen, komt corona, failliet met een ondraaglijke schuldenlast. Een prachtige zangcarriere, uitverkocht ziggo dome, word je ernstig ziek, alle optredens stoppen. Je ellendig voelen, denken dat de oorzaak in de relatie ligt, scheiden, blijkt daarna dat je eigenlijk een moeilijk te diagnostiseren chronische ziekte onder de leden hebt waardoor je geen energie hebt om je eigen leven weer op te bouwen. Het kan allemaal gebeuren. Het laatste overkwam mijn vriendin, die daarna het contact met haar twee kinderen verloor en (ten overvloede) een ontzettend lieve, slimme, sociale vrouw is die alles voor haar kinderen overhad.
Desanne van Brederode noemt vandaag in de krant, in en artikel over Suzan&Freek zo'n statement als anoniemvoornu schrijft mogelijk een vorm van bezwering is: "Zodat je niet hoeft na te denken over het feit dat ook je eigen leven heel kwetsbaar is, dat ook jou dit kan overkomen, ook al probeer je het allemaal goed te doen.".

elledoris schreef op 02-06-2025 om 08:54:

[..]

Dat is niet het geval bij mij. We doen geen verjaardagen apart, ik zeg mijn ex goedendag. Maar ik heb verdee geen behoefte aan enig contact met hem. Dus naar "zijn huis" gaan, daar vloog ik weer even van uit de bocht.

Goed dat je bedacht hebt dat je toch wel even wil gaan. Nu nog een leuk cadeau bedenken. Kan een uitnodiging zijn voor een lunch bijvoorbeeld. 

Ik hoop dat je meeneemt dat het 'uit de bocht vliegen' wellicht wel verklaarbaar is, maar niet erg behulpzaam, omdat het je zoveel energie kost om het weer recht te trekken. 

tsjor schreef op 02-06-2025 om 11:20:

[..]

Goed dat je bedacht hebt dat je toch wel even wil gaan. Nu nog een leuk cadeau bedenken. Kan een uitnodiging zijn voor een lunch bijvoorbeeld.

Ik hoop dat je meeneemt dat het 'uit de bocht vliegen' wellicht wel verklaarbaar is, maar niet erg behulpzaam, omdat het je zoveel energie kost om het weer recht te trekken.

En heel goed dat je zelf ziet waar je gedachten en gevoelens "op hol" gaan, Elledoris. Als je het ziet en erkent, kun je er wat aan doen. 

tsjor schreef op 02-06-2025 om 11:17:

'Dat To in de situatie zit waarin ze nu zit heeft grotendeels echt met haar eigen keuzes te maken.'
Dat is ook weer zo kort door de bocht. Het kan gebeuren dat je beslissingen neemt, waarvan je op dat moment denkt dat het echt het beste is wat je kunt doen. en dat kan helemaal verkeerd uitpakken. Een restaurant beginnen, komt corona, failliet met een ondraaglijke schuldenlast. Een prachtige zangcarriere, uitverkocht ziggo dome, word je ernstig ziek, alle optredens stoppen. Je ellendig voelen, denken dat de oorzaak in de relatie ligt, scheiden, blijkt daarna dat je eigenlijk een moeilijk te diagnostiseren chronische ziekte onder de leden hebt waardoor je geen energie hebt om je eigen leven weer op te bouwen. Het kan allemaal gebeuren. Het laatste overkwam mijn vriendin, die daarna het contact met haar twee kinderen verloor en (ten overvloede) een ontzettend lieve, slimme, sociale vrouw is die alles voor haar kinderen overhad.
Desanne van Brederode noemt vandaag in de krant, in en artikel over Suzan&Freek zo'n statement als anoniemvoornu schrijft mogelijk een vorm van bezwering is: "Zodat je niet hoeft na te denken over het feit dat ook je eigen leven heel kwetsbaar is, dat ook jou dit kan overkomen, ook al probeer je het allemaal goed te doen.".

Ik weet hoe kwetsbaar het leven is.

Je hebt geen invloed op wat je overkomt maar wel hoe je ermee omgaat, mijn man heeft blijvende medische schade en was er bijna niet meer geweest na een auto ongeluk 3 jaar geleden, beide ouders en een sibling verloren voor mijn 25ste verjaardag, meerdere miskramen. Een heftige scheiding vind ik niet te vergelijken met longkanker op je 32 ...

Anoniemvoornu schreef op 02-06-2025 om 11:49:

[..]

Ik weet hoe kwetsbaar het leven is.

Je hebt geen invloed op wat je overkomt maar wel hoe je ermee omgaat, mijn man heeft blijvende medische schade en was er bijna niet meer geweest na een auto ongeluk 3 jaar geleden, beide ouders en een sibling verloren voor mijn 25ste verjaardag, meerdere miskramen. Een heftige scheiding vind ik niet te vergelijken met longkanker op je 32 ...

Maar dat vergelijken doe je nu wel, toch? 

Natuurlijk is het pijnlijk dat je in een liefdeloos huwelijk zat en na de scheiding ziek werd en veel niet meer kan. Dat zie ik ook niet als een keuze. Maar het is niet terecht om je kinderen verantwoordelijk te maken voor jouw levensgeluk en jouw situatie.
Dit is een situatie waarbij je kind iets te vieren heeft en ervoor kiest om dat bij zijn/haar vader thuis te doen. Gezien de locatie niet zo gek, denk ik. Kind kiest er ook voor om jou uit te nodigen, dus blijkbaar vindt kind het fijn/belangrijk dat jij erbij bent. En daarom zou ik dus ook gaan. Je hoeft echt niet de hele dag/avond met je ex te praten. Er zijn vast meer mensen. En je hoeft ook niet heel lang te blijven. 
Als je het belangrijk vindt om één op één iets met je kinderen te doen, kun je dat ook zelf voorstellen. Bijvoorbeeld met jouw verjaardag. Dan nodig je je kinderen uit bij jou thuis. Of je gaat ergens wat eten. 
Deze dag draait niet om jou, maar om je kind. Dan mag kind bepalen waar het is en wie er komt. Los van alle pijn in jouw leven en uit het verleden. Die pijn is van jou en niet van je kinderen.

MRI schreef op 01-06-2025 om 21:57:

[..]

Nou omdat je, als het goed is, op een gegeven moment gewoon allebei volwassen mensen bent. Dan kan het kind het fijn vinden, maar ik vind dan het dringende 'kinderen moeten in alles op de eerste plaats staan' niet meer zo pregnant aanwezig als op het moment dat ze jong zijn. Dan moet je idd je over je eigen blokkades heen zetten vind ik ook hoor. En ja, het kan natuurlijk zijn dat ED klagend over komt omdat ze hier stoom af komt blazen over zaken die lastig voor haar zijn, maar dat dat een eenzijdig beeld is.

Ik snap je hoor. Het gaat mij er ook niet zozeer om dat kinderen als ze volwassen zijn ten alle tijden op de eerste plek moeten staan. Ik zie het meer: iemand kiest er zelf voor hoe hij zijn feestjes viert en dat kun je als genodigde respecteren; of je gaat er heen of niet. I.p.v. bijvoorbeeld te verwachten dat je wel weer op een ander moment kunt komen, iets anders samen afspreekt etc. En in de praktijk gebeurd het vaak dat helaas vaak dat die verwachting er is en zit niet iedereen daar op te wachten.

Ik sloeg aan op de opmerking waarom niet gewoon een keer samen lunchen: dat kan heel leuk en gezellig zijn maar alleen als beide partijen dat zo willen. Ook volwassen kinderen zitten daar niet altijd op te wachten om telkens alles dubbel te moeten vieren. Ik heb dat zelf aan de hand gehad met mijn eigen ouder: niet willen komen "want de ander is er" maar dan wel op een ander moment willen en dan verwachten dat de verjaardag min of meer exact opnieuw gedaan zou worden met taart , hapjes etc. en dat keer 6 want wij hebben 4 kinderen. Ja dat werkt niet; je komt of je komt niet en dat is het. Begrip hebben voor andermans emoties is 1 ding maar telkens het op moeten lossen is een 2e.

elledoris schreef op 01-06-2025 om 21:55:

Ik kopieer even een stukje van Gekke Henkie uit het draadje Verder na ontrouw:
"Dan kun je natuurlijk beginnen over achter je laten, een nieuwe relatie, etc. Ik zie het anders: trauma en rouw zijn simpelweg dingen die we met ons meenemen. Of het nu overlijden, bedrog, in de steek gelaten, een ongeval, slecht nieuws of wat dan ook is. Het is er en wordt geregeld geactiveerd. Helaas… En tegelijk is het ook door dit soort dingen dat we kunnen ervaren wat liefde is, wat veiligheid is, wat vrijheid is. Hoofd omhoog maar weer"
Dat vind ik het mooi omschrijven.

Iedereen maakt nare dingen mee in zijn leven. En dat je dat met je meedraagt is zondermeer waar. Niemand wil dat bagatelliseren. Maar dat het telkens geactiveerd wordt is persoonlijk; bij de een misschien wel maar lang niet bij iedereen. De ene persoon kan beter dingen achter zich laten dan de ander. Dat is wel iets om te beseffen. Je schrijft bijvoorbeeld dat je niet vind dat je kind dit van jou kan verwachten dat je naar dat feest gaat. Maak je het dan niet heel zwaar? Want zo heel gek is de vraag van kind niet. 

Bij jou werd het geactiveerd doordat dit feest bij je ex thuis is: waarom is dat zo heftig voor je? Jullie zijn al een lange tijd uit elkaar, kun je je ex en zijn vrouw ook gewoon het levensgeluk gunnen ook al is het jou en je ex niet gelukt en jij meer pech hebt op het gebied van gezondheid. Het is absoluut niet lullig bedoeld maar je komt zo verbitterd en ook wel wat jaloers over; en daar zit je denk ik vooral jezelf mee in de weg, en is het niet bevorderlijk voor de band met je kinderen als je dit zo uitstraalt.