Begin van postpartum depressie dankzij relatie?
Hoi allemaal,
Ik moet even van me afschrijven.
Mijn man en ik zijn nu zo'n 8 jaar samen en 3 jaar getrouwd. We hebben samen 2 zoons, 1 van 20 maanden en 1 van een week oud.
Toen ik 35 weken zwanger was, vertelde mijn man dat hij twijfels had bij onze relatie. Een klap in mijn gezicht. Maar hij was al een halfjaar aan het struggelen met zijn mentale gezondheid door allerlei persoonlijke problemen (jeugd, familie, werk). Ik heb geëist dat hij hulp zoekt en dit heeft hij ook gedaan, hij praat nu met de praktijkondersteuner. Ook is hij het sporten aan het oppakken. Hij werkt aan zichzelf en doet dit ook voor ons, zegt hij.
Toch is er bij mij iets geknapt. Ik vertrouw onze relatie niet meer, ben beschadigd. Ik twijfel aan alles wat hij doet: doet hij dit uit liefde, of uit medelijden? Gaat hij me verlaten? En ik heb meerdere huilbuien gehad. Had nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren bij ons. Waren altijd 1 team. De eerste grote barst in onze relatie lijkt een feit.
Tot overmaat van ramp is ook het volgende aan de hand; 2 weken vooraf aan dit gesprek gaf hij aan dat hij een leuke klik had met een vrouwelijke collega. Op dat moment zocht ik er niks achter en juichte het zelfs toe. Hij had namelijk nooit echt leuke collega's. Hij appt nu regelmatig met haar. Nogmaals, 2 maanden geleden had ik hier nooit iets achter gezocht. Sinds dat gesprek echter komen er allemaal doemscenario's voorbij. En alles eindigt met dat mijn man en die vrouw er samen vandoor gaan. Dit maakt me enorm verdrietig en hoewel ik weet dat het echt onzin is (zij heeft ook een jong gezin en is pas getrouwd) blijft er altijd dat stemmetje dat zegt: ja maar het kan later alsnog gebeuren...
Hij weet hier ook van, we hebben goede gesprekken met elkaar en ik kan hem echt wel vertellen waarom ik af en toe zulke huilbuien heb. Hij voelt zich enorm schuldig. Ik heb al gezegd dat zijn timing verschrikkelijk is geweest, al kan hij daar niks aan doen. Hoogzwanger en nu net bevallen, de hormonen en het slaapgebrek maken me nog emotioneler.
Ik kan door de stress en de baby nauwelijks slapen, wat een neerwaartse spiraal creëert.
Is dit het begin van een postnatale depressie? Of lijkt het toch nog de babyblues te zijn? Moet ik het nog even aankijken tot we wat meer gewend zijn aan de nieuwe baby? Ik weet het niet... De ene keer kijk ik er positief naar en zie ik de toekomst met vertrouwen, om een uur later niet meer in onze relatie te geloven...
Herkennen jullie dit?
Bedankt voor het lezen.
Volledig eens met Elpisto. To je bent naïef en zult nooit weten wat hij werkelijk heeft gedaan. En zolang hij daar blijft werken zal deze verslaving ook blijven bestaan. En dan weet jij nog steeds van niets.
ik snap het allemaal. Er kan van alles gebeurd zijn. Maar jullie berichten maken me erg somber, alsof het sowieso nu klaar is en er geen mogelijkheden meer zijn. Ik zit er al zo goed als doorheen en mijn kindjes lijden eronder. Ik heb nog iets van hoop nodig om deze komende tijd tot de relatietherapie door te komen. Zoals iedereen zegt: scheiden kan altijd nog.
Hij heeft in ieder geval zijn collega verteld het contact te stoppen, dat is nu de eerste stap. Maar geloof me, ik vertrouw het allemaal niks.
Ik ga de tijd tot het gesprek met de relatietherapeut (nog niks van gehoord) goed nadenken wat ik nu precies nodig heb om überhaupt iets van vertrouwen terug te kunnen krijgen. Maar ik denk dat ik dat al wel duidelijk heb. In ieder geval wil ik dit pas echt bespreken met de therapeut erbij, want ik kan begrijpen dat mijn eisen waarschijnlijk vragen en onbegrip zullen opwekken. Dan is het fijn als er een derde bij is die uitleg kan verschaffen.
Ik wil er alles aan doen om ons huwelijk te redden, maar ben ondertussen ook steeds meer aan het idee aan het wennen dat het helaas allemaal anders kan gaan lopen. Dat ligt in eerste instantie aan hoe hij gaat reageren op mijn eisen.
Ik denk dat dat een goed plan is: schrijf je punten op en bespreek die met de therapeut erbij. Wie regelt die therapeut? Denk dat het goed is om hier haast achter te zetten. En maak wat meer tijd voor jezelf vrij. Laat de kinderen vaker aan je man over. Het is voor hen ook belangrijk dat jij het volhoudt.
Oh ik zie het al: hij zou dit doen. Heeft hij dit al geregeld? Zo niet dan denk ik dat je beter zelf op zoek kan gaan naar een therapeut waar je vertrouwen in hebt en snel terecht kunt.
Ylja94 schreef op 12-02-2024 om 16:59:
ik snap het allemaal. Er kan van alles gebeurd zijn. Maar jullie berichten maken me erg somber, alsof het sowieso nu klaar is en er geen mogelijkheden meer zijn. Ik zit er al zo goed als doorheen en mijn kindjes lijden eronder. Ik heb nog iets van hoop nodig om deze komende tijd tot de relatietherapie door te komen. Zoals iedereen zegt: scheiden kan altijd nog.
Hij heeft in ieder geval zijn collega verteld het contact te stoppen, dat is nu de eerste stap. Maar geloof me, ik vertrouw het allemaal niks.
Ik ga de tijd tot het gesprek met de relatietherapeut (nog niks van gehoord) goed nadenken wat ik nu precies nodig heb om überhaupt iets van vertrouwen terug te kunnen krijgen. Maar ik denk dat ik dat al wel duidelijk heb. In ieder geval wil ik dit pas echt bespreken met de therapeut erbij, want ik kan begrijpen dat mijn eisen waarschijnlijk vragen en onbegrip zullen opwekken. Dan is het fijn als er een derde bij is die uitleg kan verschaffen.
Ik wil er alles aan doen om ons huwelijk te redden, maar ben ondertussen ook steeds meer aan het idee aan het wennen dat het helaas allemaal anders kan gaan lopen. Dat ligt in eerste instantie aan hoe hij gaat reageren op mijn eisen.
Maar even heel eerlijk: een kerel die terwijl zijn vrouw zwanger op zoek gaat naar spanning buiten de relatie..... dat is toch compleet immoreel? Ook al zou hij niet echt met haar naar bed zijn geweest, hij is al hartstikke vreemdgegaan.
Therapeut hebben we meteen samen uitgezocht en heeft hij aangeschreven. Het is nu wachten op antwoord en wanneer we terecht kunnen.
Ylja94 schreef op 12-02-2024 om 18:19:
Therapeut hebben we meteen samen uitgezocht en heeft hij aangeschreven. Het is nu wachten op antwoord en wanneer we terecht kunnen.
Ik weet niet wanneer jullie voor het eerst contact hebben gezocht, maar ik zou zeker morgen even nabellen (althans, door man) of er al een afspraak kan worden ingepland op korte termijn? Zo niet, dan iemand anders zoeken (bij voorkeur telefonisch) die wél op korte termijn kan afspreken! Het allemaal maar afwachten is alleen in voordeel van je man…..
troelahoep schreef op 12-02-2024 om 17:50:
[..]
Maar even heel eerlijk: een kerel die terwijl zijn vrouw zwanger op zoek gaat naar spanning buiten de relatie..... dat is toch compleet immoreel? Ook al zou hij niet echt met haar naar bed zijn geweest, hij is al hartstikke vreemdgegaan.
Er is natuurlijk wel een verschil tussen emotioneel vreemdgaan en fysiek vreemdgaan.
Het lastige is dat van beide waarschijnlijk wel sprake is geweest. Maar dat er tussen mensen vaak onduidelijkheid bestaat over wat nu precies vreemdgaan is. En dat je er in veel gevallen nooit echt achter zult komen. Die man heeft ook genoeg te verliezen (niet alleen to of zijn gezin. Maar ook zijn sociaal en maatschappelijk aanzien als dit bekend raakt). Die heeft er alle voordeel bij om zoveel mogelijk te ontkennen en afzwakken. Terwijl dat niet helpend is voor herstel.
Ik zou inderdaad zelf bellen hoe het ervoor staat met die therapie. Een goede therapeut heeft in ieder geval op tijd plek voor een intake. Anders heeft het in veel gevallen al geen zin meer.
En to neem iemand in je omgeving in vertrouwen! Wat hij daar ook over zegt. Jij hebt iemand nodig om dit te delen.
Voor mij voelt dit hoe dan ook als vreemdgaan, ook als er geen fysiek contact plaats zou hebben gevonden. Daar is hij zich ondertussen van bewust.
Ik heb dit zeker al gedeeld met een paar vriendinnen en mijn ouders, hij weet dat ook en snapt het, heeft zelfs aangegeven dat ik dat moet doen.
Ik ga morgen even bellen naar de therapeut. Ik vermoed dat het door carnaval/vakantie allemaal wat langer duurt.
Izza schreef op 13-02-2024 om 09:37:
[..]
Er is natuurlijk wel een verschil tussen emotioneel vreemdgaan en fysiek vreemdgaan.
Het lastige is dat van beide waarschijnlijk wel sprake is geweest. Maar dat er tussen mensen vaak onduidelijkheid bestaat over wat nu precies vreemdgaan is. En dat je er in veel gevallen nooit echt achter zult komen. Die man heeft ook genoeg te verliezen (niet alleen to of zijn gezin. Maar ook zijn sociaal en maatschappelijk aanzien als dit bekend raakt). Die heeft er alle voordeel bij om zoveel mogelijk te ontkennen en afzwakken. Terwijl dat niet helpend is voor herstel.
Ik zou inderdaad zelf bellen hoe het ervoor staat met die therapie. Een goede therapeut heeft in ieder geval op tijd plek voor een intake. Anders heeft het in veel gevallen al geen zin meer.
En to neem iemand in je omgeving in vertrouwen! Wat hij daar ook over zegt. Jij hebt iemand nodig om dit te delen.
Nou, maar dat je bij iemand anders gaat buurten om spanning op te zoeken, ook al heb je 'het' eventueel nog niet gedaan, is ook niet iets wat je per ongeluk doet. Lijkt mij. Dus dat is wat mij betreft echt wel vreemdgaan, haar man heeft zichzelf toegestaan zulke gedachtes te hebben, niet eens alleen over, maar ook mét een ander.
En dan is het totaal verachtelijk dat hij dat doet omdat de spanning weg is uit de eigen relatie, wanneer zijn vrouw zwanger is en mega-kwetsbaar. Ik heb daar echt geen goed woord voor over.
troelahoep schreef op 12-02-2024 om 17:50:
[..]
Maar even heel eerlijk: een kerel die terwijl zijn vrouw zwanger op zoek gaat naar spanning buiten de relatie..... dat is toch compleet immoreel? Ook al zou hij niet echt met haar naar bed zijn geweest, hij is al hartstikke vreemdgegaan.
Zeker, allemaal waar. Maar ik snap ook dat TO hoopt op wat bemoediging en begrip in deze moeilijke tijd. ”Dump hem” is dan niet zo hoopvol.
Nu is dit een forum en dat vliegt dus al gauw alle kanten uit, als je een begripvol medium zoekt zou je ook eens kunnen kijken bij een chatlijn zoals de luisterlijn. Dat is een stuk anoniemer dan hier want wat je hier deelt staat voor eeuwig op het internet en is voor iedereen te lezen, al staat je eigen naam er dan niet bij, en het is een op een met getrainde vrijwilligers, ook anders dan hier.
AnnaPollewop schreef op 13-02-2024 om 19:49:
[..]
Zeker, allemaal waar. Maar ik snap ook dat TO hoopt op wat bemoediging en begrip in deze moeilijke tijd. ”Dump hem” is dan niet zo hoopvol.
Nu is dit een forum en dat vliegt dus al gauw alle kanten uit, als je een begripvol medium zoekt zou je ook eens kunnen kijken bij een chatlijn zoals de luisterlijn. Dat is een stuk anoniemer dan hier want wat je hier deelt staat voor eeuwig op het internet en is voor iedereen te lezen, al staat je eigen naam er dan niet bij, en het is een op een met getrainde vrijwilligers, ook anders dan hier.
Ik zeg nergens "dump hem", maar bevestig dat haar man zeer fout zit. TO mag daar heel erg boos en verdrietig om zijn en ik kan me heel erg goed voorstellen dat ze hem niet meer vertrouwt. Natuurlijk wil je je relatie redden en dat hoop ik ook echt voor TO en haar kindertjes, maar ik denk niet dat het realistisch is om voor haar te hopen dat het met wat relatietherapie weer onbezorgd en koek en ei is allemaal.
Dus? Als je kijkt naar alle woorden waarmee je de acties van de man hebt omschreven, zonder hem te kennen overigens, als je kijkt naar hoe je zijn acties aandikt, en negeert dat hij een begin maakt om de relatie te herstellen, als je de poging tot herstel zo negatief beschrijft, wat is dan je alternatief?
Ylja94, wat iemand schrijft zegt vaak meer over die persoon zelf dan dat het over jou gaat. Het is jouw leven, jij bent de enige die weet wat jij aankunt en wat jullie relatie aankan.
Tsjor
Wat u ervaart, kan verband houden met zowel de babyblues als het begin van een postpartumdepressie, vooral omdat u aanzienlijke stress ervaart, zich zorgen maakt over uw huwelijk en moeite heeft met slapen.
Blijf uw zorgen delen met uw echtgenoot en dierbaren, die u steun en begrip kunnen bieden. Het is belangrijk dat u zich in deze periode niet eenzaam voelt.
Probeer tijd voor jezelf te vinden, ook al lijkt het bijna onmogelijk met een pasgeboren baby en nog een kind. Korte pauzes om uit te rusten, wandelingen in de frisse lucht of een favoriete hobby.
Probeer manieren te vinden om uw slaap te optimaliseren, misschien met de hulp van uw echtgenoot of andere familieleden, zodat zij u kunnen helpen rusten.
Vergeet niet dat je niet de enige bent, en om hulp vragen is een teken van kracht en niet van zwakte. Ondersteuning en begrip kunnen u enorm helpen herstellen en terugkeren naar een stabielere emotionele toestand.
helaas.. de kogel is door de kerk. Man wil scheiden.
Afgelopen maandag een gezamenlijk gesprek gehad bij de relatietherapeut. Gisteren allebei apart. De therapeut heeft hem als het ware over het randje geholpen. Voor hem was het eigenlijk al klaar, maar hij wilde mij niet kwetsen.
De therapeut heeft vervolgens in mijn gesprek gezegd: je weet niet waar je staat nu, eis duidelijkheid, anders ga je hieraan onderdoor. Tijdens dat gesprek kreeg ik al het gevoel wat voor gesprek hij met mijn man had gevoerd.
Nou goed, gister na de therapie meteen gesprek gehad samen en ja hoor, hij is er klaar mee.
Ik ben in shock, al voelde ik hem al wel aankomen sinds een week. Ik vermoed dat hij zo diep in de put zit, dat dit zijn enige uitweg lijkt te zijn.
Toen ik zei: ik hoop niet dat je hier spijt van gaat krijgen, zei hij zelfs: ik denk het wel...
Natuurlijk zal die collega ook een grote rol spelen. Hij zegt van niet, maar het zal me niks verbazen als ze er samen vandoor gaan.
Hij heeft gister meteen appjes(!!) In onze vriendengroep gezet en in mijn familie groep en is eruit vertrokken. Wat een grap. Mijn ouders zijn hierdoor flink geraakt. Is dit alles wat ze zijn?
Hij zit nu bij zijn moeder. Zijn broer heeft me ook al geschokt een berichtje gestuurd wat er in godsnaam aan de hand is.
Ik ben vooral verdrietig voor de kinderen... weet niet hoe dit eruit gaat komen te zien en heel eerlijk? Ik wil er ook nog niet aan denken. Maar hij is al bezig met de toekomst. Wilde eigenlijk al meteen gaan nadenken en overleggen hoe we dit gaan vormgeven.
Ik heb gezegd dat ik tijd wilde en heb hem weggestuurd. Maar ja, met 2 zeer jonge kinderen is dat ook eigenlijk niet te doen (al moet dat straks toch...). Hij komt nu het weekend terug, maar weet niet zo goed wat ik dan al moet.
Gelukkig heb ik een fijne kring om me heen die me goed bijstaat.
Pfff, wat een rollercoaster.
Ergens ben ik hartstikke boos op hem en denk ik: ga maar! Maar aan de andere kant ook zo verdrietig... hij heeft me geen kans gegeven er iets aan te doen.
