Begin van postpartum depressie dankzij relatie?
Hoi allemaal,
Ik moet even van me afschrijven.
Mijn man en ik zijn nu zo'n 8 jaar samen en 3 jaar getrouwd. We hebben samen 2 zoons, 1 van 20 maanden en 1 van een week oud.
Toen ik 35 weken zwanger was, vertelde mijn man dat hij twijfels had bij onze relatie. Een klap in mijn gezicht. Maar hij was al een halfjaar aan het struggelen met zijn mentale gezondheid door allerlei persoonlijke problemen (jeugd, familie, werk). Ik heb geëist dat hij hulp zoekt en dit heeft hij ook gedaan, hij praat nu met de praktijkondersteuner. Ook is hij het sporten aan het oppakken. Hij werkt aan zichzelf en doet dit ook voor ons, zegt hij.
Toch is er bij mij iets geknapt. Ik vertrouw onze relatie niet meer, ben beschadigd. Ik twijfel aan alles wat hij doet: doet hij dit uit liefde, of uit medelijden? Gaat hij me verlaten? En ik heb meerdere huilbuien gehad. Had nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren bij ons. Waren altijd 1 team. De eerste grote barst in onze relatie lijkt een feit.
Tot overmaat van ramp is ook het volgende aan de hand; 2 weken vooraf aan dit gesprek gaf hij aan dat hij een leuke klik had met een vrouwelijke collega. Op dat moment zocht ik er niks achter en juichte het zelfs toe. Hij had namelijk nooit echt leuke collega's. Hij appt nu regelmatig met haar. Nogmaals, 2 maanden geleden had ik hier nooit iets achter gezocht. Sinds dat gesprek echter komen er allemaal doemscenario's voorbij. En alles eindigt met dat mijn man en die vrouw er samen vandoor gaan. Dit maakt me enorm verdrietig en hoewel ik weet dat het echt onzin is (zij heeft ook een jong gezin en is pas getrouwd) blijft er altijd dat stemmetje dat zegt: ja maar het kan later alsnog gebeuren...
Hij weet hier ook van, we hebben goede gesprekken met elkaar en ik kan hem echt wel vertellen waarom ik af en toe zulke huilbuien heb. Hij voelt zich enorm schuldig. Ik heb al gezegd dat zijn timing verschrikkelijk is geweest, al kan hij daar niks aan doen. Hoogzwanger en nu net bevallen, de hormonen en het slaapgebrek maken me nog emotioneler.
Ik kan door de stress en de baby nauwelijks slapen, wat een neerwaartse spiraal creëert.
Is dit het begin van een postnatale depressie? Of lijkt het toch nog de babyblues te zijn? Moet ik het nog even aankijken tot we wat meer gewend zijn aan de nieuwe baby? Ik weet het niet... De ene keer kijk ik er positief naar en zie ik de toekomst met vertrouwen, om een uur later niet meer in onze relatie te geloven...
Herkennen jullie dit?
Bedankt voor het lezen.
Jammer dat jullie een verkeerde relatietherapeut hebben gekozen. Waar de ene therapeut vecht voor het huwelijk is de ander van oo je twijfelt stop er dan maar mee. Geef elkaar wat lucht. Spreek een time- out af. Ga allebei nadenken. Tussen uitspreken scheiding en echt scheiden zit nog een lange weg. Sterkte
Nou nee Ruud, de man wil scheiden, heeft iedereen meteen geïnformeerd en woont al elders. Dat is een hele duidelijke boodschap. Hij heeft ook al een nieuwe liefde. Dit heeft niks met de therapeut te maken. Het is juist goed dat deze hem tot duidelijkheid heeft kunnen manen. De man is al lang met zijn toekomst bezig, nu kan Ylya ook aan de verwerking beginnen en naar de toekomst gaan kijken.
Heel verdrietig inderdaad. En voor jou helemaal op een verkeerd moment, zo vlak na de bevalling.
Ik zou allereerst rust en tijd vragen/eisen: hij is al veel verder, maar jij bent nog aan het herstellen van de bevalling. Dus ik zou zeggen: over twee maanden pas verder praten, eerder geen woord meer hierover.
Als hij dit weekend komt is het misschien een goed moment voor jou om een nachtje ergens anders naartoe te gaan, naar familie of vrienden, waar je even goed kunt uitpraten en uithuilen, want dat gaat ook moeilijk met twee kleine kinderen. Dan kan hij meteen oefenen in de zorg voor twee kleine kinderen, want ik vermoed dat dat nu niet in zijn toekomstplaatje zit, maar het zou er wel bij moeten horen. Ik zou dat ter plekke doen, dus niet vooraf afspreken. Maar zodra hij komt de tas die klaar staat pakken: hier is het voedingsschema, daar is de koelkast, tot morgen rond 17.00 uur. Geen discussies of uitleg. Echt even tijd voor jezelf. Je hebt het nodig.
Tsjor
Ylja94 schreef op 22-02-2024 om 03:17:
helaas.. de kogel is door de kerk. Man wil scheiden.
Afgelopen maandag een gezamenlijk gesprek gehad bij de relatietherapeut. Gisteren allebei apart. De therapeut heeft hem als het ware over het randje geholpen. Voor hem was het eigenlijk al klaar, maar hij wilde mij niet kwetsen.
De therapeut heeft vervolgens in mijn gesprek gezegd: je weet niet waar je staat nu, eis duidelijkheid, anders ga je hieraan onderdoor. Tijdens dat gesprek kreeg ik al het gevoel wat voor gesprek hij met mijn man had gevoerd.
Nou goed, gister na de therapie meteen gesprek gehad samen en ja hoor, hij is er klaar mee.
Ik ben in shock, al voelde ik hem al wel aankomen sinds een week. Ik vermoed dat hij zo diep in de put zit, dat dit zijn enige uitweg lijkt te zijn.
Toen ik zei: ik hoop niet dat je hier spijt van gaat krijgen, zei hij zelfs: ik denk het wel...
Natuurlijk zal die collega ook een grote rol spelen. Hij zegt van niet, maar het zal me niks verbazen als ze er samen vandoor gaan.
Hij heeft gister meteen appjes(!!) In onze vriendengroep gezet en in mijn familie groep en is eruit vertrokken. Wat een grap. Mijn ouders zijn hierdoor flink geraakt. Is dit alles wat ze zijn?
Hij zit nu bij zijn moeder. Zijn broer heeft me ook al geschokt een berichtje gestuurd wat er in godsnaam aan de hand is.
Ik ben vooral verdrietig voor de kinderen... weet niet hoe dit eruit gaat komen te zien en heel eerlijk? Ik wil er ook nog niet aan denken. Maar hij is al bezig met de toekomst. Wilde eigenlijk al meteen gaan nadenken en overleggen hoe we dit gaan vormgeven.
Ik heb gezegd dat ik tijd wilde en heb hem weggestuurd. Maar ja, met 2 zeer jonge kinderen is dat ook eigenlijk niet te doen (al moet dat straks toch...). Hij komt nu het weekend terug, maar weet niet zo goed wat ik dan al moet.
Gelukkig heb ik een fijne kring om me heen die me goed bijstaat.
Pfff, wat een rollercoaster.
Ergens ben ik hartstikke boos op hem en denk ik: ga maar! Maar aan de andere kant ook zo verdrietig... hij heeft me geen kans gegeven er iets aan te doen.
Ylja94, wat verdrietig voor je. Maar ik wil je wel een groot compliment geven voor je reactie. Hem wegsturen is heel erg belangrijk om jezelf de ruimte te geven om het proces van losmaken te beginnen. En het gesprek over regelingen afkappen, dat is zo verstandig van je!
En dan nu wat tips: hij is niet zielig en in de war. Hij denkt niet dat hij er spijt van krijgt. Ik weet niet of alle mannen dat zeggen in deze situatie, maar de mijne zei het ook. En ik maar medelijden hebben met hem, zijn was doen, hem uitnodigen te eten, terwijl er (heimelijk) al een nieuwe vriendin klaar zat. Zorgt dat je hem niet gaat 'helpen'. Iemand heeft me toen heel erg duidelijk moeten maken: het gaat nu niet meer om jullie gezin. Jij denkt aan de belangen van jezelf en de kinderen. Die staan voorop. En niet die van hem.
Met het regelen en evt mediation zou ik wachten totdat bij jou de eerste emotie gezakt is. Dat is namelijk een rationeel en zakelijk proces. In het begin wilde ik alles toegeven om maar 'vrienden' te blijven. Dus je gevoel moet een beetje onder controle zijn, je moet wat afstand hebben opgebouwd en zorg voor mensen die met jou meedenken. Alleen voor jou! En als je ergens in het proces twijfelt: neem een eigen advocaat.
Natuurlijk is het wel belangrijk dat hij de kinderen blijft zien en in jullie geval zou ik zorgen dat hij de zorg ook regelmatig een paar uur alleen heeft. Dan kan hij echt vader zijn en kan jij even rust pakken. Ook echt even weg gaan. Bij je ouders op de bank gaan liggen of zo. Niet alleen in het weekeinde, maar ook een paar keer door de weeks.
En verder is het in het begin alleen maar de ene voet voor de andere zetten. Je bent gebroken, want je hebt je liefde verloren. Vraag hulp, probeer genoeg tijd te vinden om alleen te zijn en verdrietig te zijn. Download een mindfullness app. Ga wandelen, fietsen, sporten. Het helpt.
tsjor schreef op 22-02-2024 om 08:36:
Heel verdrietig inderdaad. En voor jou helemaal op een verkeerd moment, zo vlak na de bevalling.
Ik zou allereerst rust en tijd vragen/eisen: hij is al veel verder, maar jij bent nog aan het herstellen van de bevalling. Dus ik zou zeggen: over twee maanden pas verder praten, eerder geen woord meer hierover.
Als hij dit weekend komt is het misschien een goed moment voor jou om een nachtje ergens anders naartoe te gaan, naar familie of vrienden, waar je even goed kunt uitpraten en uithuilen, want dat gaat ook moeilijk met twee kleine kinderen. Dan kan hij meteen oefenen in de zorg voor twee kleine kinderen, want ik vermoed dat dat nu niet in zijn toekomstplaatje zit, maar het zou er wel bij moeten horen. Ik zou dat ter plekke doen, dus niet vooraf afspreken. Maar zodra hij komt de tas die klaar staat pakken: hier is het voedingsschema, daar is de koelkast, tot morgen rond 17.00 uur. Geen discussies of uitleg. Echt even tijd voor jezelf. Je hebt het nodig.
Tsjor
Exact dit, denk niet in zinnen van: hij is in de war, denk aan jezelf en de kinderen.
Je mag van mij nog wel denken 'hij is in de war' of 'hij krijgt hier spijt van'. Alleen: de mogelijkheid van jou om daar nog iets mee te doen is voorbij. Je kunt daar niets meer mee. Hij kan en wil je op dat gebied niet meer toelaten. Dat is de pijnlijke realiteit. Mijn pleidooi is vooral om de tijd te nemen om dat even goed tot je door te laten dringen, zodat je dat begrijpt, want daarna zijn de stappen wat gemakkelijker. Het is dus niet simpel 'kiezen voor jezelf', maar vooral: neem de tijd voor jezelf om het goed tot je door te laten dringen.
Overigens: postpartum depressie heeft volgens mij andere oorzaken en komt ook voor bij zeer gelukkige huwelijken. Je kunt wel intens verdrietig zijn vanwege de situatie zonder dat het om een depressie gaat.
Tsjor
Jeetje, wat een 
. Iedereen per app inlichten dat jullie gaan scheiden? Je zou inderdaad denken dat hij niet goed in zijn hoofd is.
Wat erg voor je Ylja. Ik weet niet of ik hem bij mijn kleine kindertjes zou willen hebben op dit moment, want hij is (nu) niet betrouwbaar. Gelukkig heb je een goed vangnet zoals je schrijft, en goed dat je hem hebt weggestuurd. Natuurlijk moeten de kinderen hun vader kennen op termijn, maar als ik in jouw schoenen zou staan zou dat nog wel een tijdje kunnen duren. Heel veel sterkte.
dank voor jullie reacties!
Ik denk ook niet dat ik een depressie heb, dat idee heb ik al een tijdje terug losgelaten. Dit is pure emotie op de situatie.
Dank voor je complimenten, Foetsie. Maar heel eerlijk: de reden dat ik hem weg heb gestuurd was deels vanwege wat de therapeut zei: creëer afstand, wie weet komt hij dan tot inkeer.
Ik zie echt wel in dat ik er niet op moet hopen, maar goed, het gevoel wint het op dit moment al snel van het verstand. Het is nog vers.
Ik ga hem zaterdag nog één keer vragen naar eerlijkheid over die collega. Niet dat ik hem geloof mocht hij zeggen van niet. Maar ik wil hem wel de kans geven om bij mij nu nog het laatste bommetje te droppen, zodat ik daar niet over een paar maanden nog achter moet komen.
Als die verliefdheid er is, dan kan ik ook meer richten op afsluiting voor mijn gevoel, dan weet ik zeker dat het niet meer goed komt. Klinkt gek?
Ik ben overigens niet van plan om hem te pleasen om hem bij me te houden. Daarvoor ben ik teveel gekwetst en dat stadium ben ik voorbij, te trots ook. Helaas gooi ik het nu af en toe op de: zie je niet hoeveel verdriet je me doet?! Ik weet het, ook niet handig.
Mocht hij nog terug willen komen binnen niet al te lange tijd, ik verwacht van niet, dan worden er flinke eisen gesteld. Hij blijft de vader van mijn kinderen en fouten maken doet iedereen toch?
Fijne tips om inderdaad die tijd te pakken, eerst de emotie te laten zakken en er ook uit te gaan een keer. Ik denk dat ik zaterdag maar inderdaad ergens anders ga slapen. Ik geef borstvoeding, maar helaas is door de stress mijn productie flink achteruit gegaan.. Ik heb het maar even gelaten, want mijn gezondheid staat voorop. Toch is zomaar weg gaan dan lastig, want ik heb de baby alsnog gewoon te voeden/kolven.
Ik ben alleen een beetje huiverig voor daarna. Hij gaf nu aan: ik blijf weg, maar zaterdag ben ik zeker terug en dan ga ik niet meer weg.
Ik ben niet zo sterk hierin. Kan ik hem alsnog weer wegsturen voor die week erna? Ergens vind ik de hulp ook gewoon wel fijn, want de nachten zijn zeer pittig. Maar ik kan me niet voorstellen om nu 'gezellig' als gezinnetje te dineren de komende weken.
Ik reageer ook continu kortaf en bot op hem, weet echt niet hoe ik dat anders moet doen. Hij heeft de afgelopen weken telkens geprobeerd over koetjes en kalfjes te praten. Alsof ik daar mee bezig was? Maar dat botte reageren vind ik voor de kinderen, vooral de oudste dan, zo erg. En dan zegt hij: het zou fijn zijn als we zo normaal mogelijk kunnen doen voor de kids.
Maakt mij weer woedend, dat weet ik ook wel.
Ik heb met vriendinnen afgesproken dat ik over een paar weken een midweekje met de kids naar een park ga. Even uit de situatie stappen.
Dank nogmaals voor jullie snelle reacties, doet me goed!
'Ik ga hem zaterdag nog één keer vragen naar eerlijkheid over die collega.'. Ik vrees dat die collega niet de oorzaak is van het verwijderd zijn van elkaar. Waarschijnlijk is die collega alleen maar zoiets als het lontje. Het zou me ook verbazen van die collega, pas getrouwd, jong gezin (hij ook trouwens). Het wordt een gesprek dat alleen maar pijnlijk kan zijn voor jou, of je krijgt keihard te horen dat die ander veel leuker, liever, interessanter en sexyer is dan jij bent en dat hij zo goed kan praten met haar; of je hebt het gevoel dat hij toch niet de hele waarheid spreekt, dus liegt. Ik zou er nu niet over beginnen. Er is geen waarheid die jou kan helpen.
Wel over dat je minstens twee maanden nodig hebt om lichamelijk en emotioneel enigszins op orde te komen, dat hij dus voor twee maanden ergens onderdak moet zien te vinden; en dat jij toch weg gaat. Eventueel neem je de baby mee, kolven kan ook. Zoek een plekje waar je rustig kunt uithuilen.
Tsjor
Tsjonge Ylja, wat kan het leven op z’n kop staan. Je hebt een zware tijd voor de boeg. Waarin je hopelijk ook versteld gaat staan van de kracht die in je zit. Sterkte voor jou en de kids!
Mbt de collega: van alle verhalen die ik heb gelezen klinkt het ongeloofwaardig dat er niet meer is gebeurd. Zijn gedrag en vluchten nu klinken voor mij als iemand die verblind is en niet nuchter kan nadenken. Lijkt erop alsof hij niet aanspreekbaar wil zijn. En dat is wat vreemdgaan kan doen, je overnemen en in de meest bizarre kronkels terecht komen. Als illustratie van hoe doortrapt het kan zijn: mijn vrouw belandde in een affaire. Toen zij last kreeg van haar geweten en er met iemand over wilde praten was advies van de derde: als je dat echt wilt, blijf dan zo dicht mogelijk bij de waarheid. Oftewel: lieg zo dat je schuldgevoel wat minder wordt, maar wij wel kunnen doorgaan. Je weet dus echt niet wat je kunt geloven.
En toch vind ik dat je van hem mag vragen (eisen) hoe het zit omdat je alleen dan weet wat je precies te verwerken hebt. De werkelijkheid onder ogen zien is een heel belangrijke stap in de verwerking omdat je dan weet waar je boos en verdrietig over kunt zijn. Dat is belangrijk voor jou en jullie kinderen.
Als jouw motto is: wat is het beste voor mij en de kinderen? Dan is het antwoord: ja, je kan hem zeker zeggen dat hij toch echt onderdak moet vinden elders voor de komende maanden. Jij kan het niet aan om met hem onder 1 dak te wonen (en dat is heel normaal hoor, denk niet dat jij daarin raar bent) en je hebt de afstand nodig om te verwerken. Dus: beter voor jou. De kinderen hebben last van jullie conflict als jullie samen zijn. Dus: het is beter voor je kinderen.
Als je het zo benadert is het simpel.
Ik zou ook niet beginnen over die andere vrouw. Ik zou doen wat Tsjor zegt. Tasje klaarzetten, gekolfde flesjes in de koelkast (evt hypoallergene voeding erbij kopen voor tekorten) en zodra hij binnen is vertrekken. Je kan dan savonds komen om de baby te halen zodat de baby snachts bij je is voor het voeden. En in de ochtend de baby weer voor een paar uurtjes bij hem afleveren. En duidelijk zijn; om 19 uur ben ik terug en dan vertrek jij meteen weer.
Je pakt de regie, neemt afstand en zorgt ervoor dat hij goed in contact blijft met zijn kinderen. Goed voor jou, goed voor de kinderen.
to wat een verdrietige situatie. Om te beginnen is het belangrijk om te beseffen dat een eventuele derde niet de oorzaak is van deze breuk. Het ging al veel langer niet goed. Alle redenen waarom maken eigenlijk niet uit. Zijn liefde voor jou is voorbij. Heel hard maar dat is wat het is. Een derde maakt het ook niet anders. Want hij wil niet meer. Met of zonder ander persoon. Richt je daarom niet op de waarheid. Die zal je toch niet krijgen. Of zijn versie van de waarheid en wat heb jij daar aan? Niets. Je gelooft hem waarschijnlijk toch niet. En hij heeft er alle belang bij om te ontkennen of af te zwakken.
Wat betreft de baby. Die zou ik meenemen. Een baby heeft in de eerste plaats zijn moeder nodig. Die heeft nog weinig besef van andere mensen. En een band opbouwen met vader kan ook door hem regelmatig kort te zien. Voor een ouder kind is dat natuurlijk anders.
ik geloof ook zeker dat onze relatie voor hem niet meer zaligmakend was, die collega was alleen maar een bevestiging voor hem dat het inderdaad niet goed meer was tussen ons. Helaas heeft hij mij daarin nooit meegenomen deze afgelopen maanden. Hij heeft aangegeven dat ik niet het probleem was, waarschijnlijk om mij niet te willen kwetsen. Dat doet pijn, want zo ontstaat voor mij het gevoel dat ik er nog wel wat aan had kunnen doen als ik er vanaf wist. Het had niet zover hoeven komen? En als die collega er niet was, had hij dan wel de stap gezet om aan onze relatie te werken?
Dat moet ik loslaten, dat weet ik. Kost tijd.
Hij heeft vorige week aangegeven: ik ben niet verliefd, maar had wel verliefd kunnen worden op haar. Nou ja, dat vond ik al overduidelijk genoeg.
Het gaat er mij meer om qua verwerking. Ik heb er natuurlijk geen vat op, maar de angst is zeer groot dat ik er over een half jaar weer een beetje van bekomen ben, en dat hij opeens aangeeft met haar verder te gaan. Weer een bommetje. En misschien ook wel niet, maar die vrouw is ondertussen onderdeel van mijn trauma geworden. Ik weet het niet, en hij waarschijnlijk ook niet... maar merk dat ik daar nu veel mee bezig ben.
Ik schrok van mezelf vandaag. Hij kwam langs om wat spullen te halen en bleef ietsje langer om even met de oudste te spelen. Ik merkte dat mijn stresslevels omhoog schoten, dat ik half verstarde en dat ik zat te trillen. Gelukkig was er een vriendin bij. Toen hij ging, ontspande ik, begon ik te huilen en te rillen. Nu dat we wat meer afstand hebben, voel ik pas wat voor stress ik heb gehad de afgelopen maanden, dat ik zo continu heb rondgelopen als hij thuis was. Dat geeft mij de bevestiging dat ik echt niet in een huis kan wonen met hem nu. Dus we zullen wat moeten regelen.
We hadden nog een afspraak staan bij een andere relatietherapeut, die kon pas over een paar weken. Deze is ook gespecialiseerd in alles op het gebied van scheiden. Ik denk dat we die maar even moeten afwachten.
'We hadden nog een afspraak staan bij een andere relatietherapeut, die kon pas over een paar weken. Deze is ook gespecialiseerd in alles op het gebied van scheiden.'
Het feit dat jullie nog afspraken hadden staan bij een relatietherapeut geeft wel aan dat er iets aan de hand was. Wellicht heb je het onderschat. Kan gebeuren. Het verhaal dat je als vrouw in de steek gelaten bent door een man die vreemd gaat (arme vrouw, stoute man) is op een of andere manier aantrekkelijker en beter te verteren dan het verhaal dat een relatie niet meer werkt (beiden schuld oftewel niemand schuld). Het kan zijn dat je daarom zo gefascineerd bent door die collega. Over een half jaar kan het best zijn dat hij iemand anders heeft, of dat jij iemand anders hebt, daarna gaat het leven verder, voor allebei.
Als het moment gekomen is om echte afspraken te maken rond de echtscheiding, dan zou mijn advies toch zijn om te kijken naar een gespecialiseerde advocaat of advocaat-mediator. Op dit forum kun je veel voorbeelden zien van zogenaamde experts rond echtscheidingen die toch grote fouten maken in het proces, waardoor er heel moeilijke situaties ontstaan. Je moet iemand hebben die verstaan heeft van familierecht en van financiën.
Tsjor
tsjor schreef op 23-02-2024 om 08:48:
'We hadden nog een afspraak staan bij een andere relatietherapeut, die kon pas over een paar weken. Deze is ook gespecialiseerd in alles op het gebied van scheiden.'
Het feit dat jullie nog afspraken hadden staan bij een relatietherapeut geeft wel aan dat er iets aan de hand was. Wellicht heb je het onderschat. Kan gebeuren. Het verhaal dat je als vrouw in de steek gelaten bent door een man die vreemd gaat (arme vrouw, stoute man) is op een of andere manier aantrekkelijker en beter te verteren dan het verhaal dat een relatie niet meer werkt (beiden schuld oftewel niemand schuld). Het kan zijn dat je daarom zo gefascineerd bent door die collega. Over een half jaar kan het best zijn dat hij iemand anders heeft, of dat jij iemand anders hebt, daarna gaat het leven verder, voor allebei.
Als het moment gekomen is om echte afspraken te maken rond de echtscheiding, dan zou mijn advies toch zijn om te kijken naar een gespecialiseerde advocaat of advocaat-mediator. Op dit forum kun je veel voorbeelden zien van zogenaamde experts rond echtscheidingen die toch grote fouten maken in het proces, waardoor er heel moeilijke situaties ontstaan. Je moet iemand hebben die verstaan heeft van familierecht en van financiën.
Tsjor
We hadden deze als eerste gepland staan, omdat dit onze voorkeur was. Maar omdat het zo lang duurde zijn we eerst naar een andere therapeut gegaan. Dus het is wel allemaal tegelijk gepland nadat ik erachter kwam dat hij die contacten met collega had.
Ik zal in mijn achterhoofd houden om iemand te zoeken die gespecialiseerd is, dank!
