Begin van postpartum depressie dankzij relatie?

Nou ja ik schreef het al eerder, maar je bent gewoon een enorme lamlul als je je hoogzwangere vrouw mededeelt dat je twijfelt over je relatie. En helemaal als je haar een week na de bevalling vertelt dat er een ander in beeld is. Dat is gewoon heel erg fout en dat mag best gezegd worden. 

Maar daar heb je niks meer aan TO, en je hebt er ook niks aan om je op haar te richten. Richt je op jezelf en je kinderen. Ik had zelf veel aan de app Meditation Moments. Paar minuutjes in de ochtend en ik voelde me sterker in de dag staan.

Een therapeut geschikt voor scheiden, zie je dat zitten? Wil je daar nu al over in gesprek? Wat Tsjor zegt klopt, je hebt echt een goede mediator nodig, die verstand heeft van financiën en recht. Dus een advocaat die ook mediation doet. Maar ik zou daar nog mee wachten, je zit nog vers in je emoties en je lijf zit ook nog vol hormonen. 

Het is heel goed om zoveel mogelijk bij hem uit de buurt te blijven nu.  Dat is echt niet goed voor je. Dus zeg hem dat hij niet terug kan komen en dat hij een plek voor zichzelf zoekt. Liefst eentje waar hij de kinderen ook kan ontvangen, en anders kan hij regelmatig een paar uur zorgen in jouw huis, maar wel als jij weg bent. 

Wat ook kan helpen om je sterker te voelen: krijg inzicht in je financiën. Zijn jullie in gemeenschap van goederen getrouwd,  heb je een koophuis en zo ja, hoe hoog is de hypotheek. Hoeveel verdien je en hoeveel verdient hij. Zijn er verder nog bezittingen of spaargeld? Kun jij het huis betalen?

Het kan natuurlijk dat hij al langer vond dat de relatie niet goed was. Maar ik neem aan dat jullie niet zomaar een 2de kindje hebben gekregen. Dat is waarschijnlijk een keuze van jullie beide geweest. Dus of hij nu verliefd is of niet, met zijn gezonde verstand had hij voor jullie gezin mogen vechten. En zijn energie in jullie huwelijk kunnen steken. Dat hij nu gewoon wegloopt van zijn verantwoordelijkheden mag je hem kwalijk nemen en daar echt boos over zijn.  

Zorg inderdaad heel goed voor jezelf, hij doet dat nu niet. Bedenk wat jij nodig hebt om overeind te blijven. Houd geen rekening met hem. Je zit nog midden in je kraamtijd, je hebt al genoeg aan de zorgen voor je kindjes. 

Na het uitkomen van de affaire van mijn man, hielden de kinderen mij overeind. Ik hoop dat dit voor jou ook zo is maar vraag de hulp die je nodig hebt. Misschien heb je hier iets aan: https://www.babythuiszorg.nl/ en misschien kunnen buurtgezinnen of maatschappelijk werk iets voor je betekenen.

Ik moet aan je denken. Je zit in een verschrikkelijke situatie met zulke kleine kindjes. Soms denk je misschien dat je dit niet gaat volhouden. Maar je kan dit! Je ben waarschijnlijk sterker dan je nu denkt. Ben trots op jezelf dat je er steeds weer voor je kindjes bent. Je hebt nog een lange weg te gaan. Maar de tijd van herstel zal uiteindelijk ook voor jou komen. Heel veel sterkte ♡

Goed dat je even weg gaat. Niet makkelijk, maar wel een goede stap. Zorg dat je voorlopig met je kinderen in het huis blijft wonen en hij elders. Meer hoef je nu niet te doen. 

Voorlopig nog even niet praten over regelingen. En vooral niets vastleggen, ook niet in enails! Kan allemaal wachten.

'zijn verhaal nu is dat hij tijdens zijn dip rond de herfst heeft gereflecteerd op zijn leven en op onze relatie. Is tot de conclusie gekomen dat hij mij teveel heeft gepleased en zijn eigen wensen voorbij is geschoten. Ik heb aangegeven best met hem te willen kijken wat er dan zo anders zou moeten zijn, maar hij wil niet dat ik me zo veel moet
gaan aanpassen. Hij vindt gewoon dat we niet genoeg meer bij elkaar
passen.
Ik vind dat moeilijk, we zijn verschillend, maar hebben echt wel dezelfde interesses.'

Het kan ook zijn dat deze conclusie het gevolg is van gesprekken met de praktijkondersteuner.  Het recept 'kies voor jezelf' heb ik ook wel eens voorbij horen komen bij ex-man, waarop zoon zich afvroeg of dat het probleem is.
Later, na vele jaren, bleken dezelfde interesses nog steeds dezelfde interesses te zijn en hebben ex-man en ik daar toch wel weer redelijk goed contact op kunnen bouwen.

Probeer jezelf te beschermen tegen verbitterd raken. Het is gewoon moeilijk, en het kost tijd, vooral tijd. Wat je kunt aangeven bij het gesprek met de echtscheidingsdeskundige is hoe jij er nu in staat. Voorlopig geen stap verder zetten dan dat: 'daar ben ik nu nog niet aan toe' is op dit moment een goed antwoord.

Tsjor

wat een goede stap heb je gezet al voelt het verschrikkelijk, dat snap ik helemaal. 

Wat betreft mediator of advocaat maakt het wel uit hoe ingewikkeld de situatie is (zijn er bv schenkingen, huwelijkse voorwaarden heeft 1 van jullie een bedrijf). En hoe goed jij voor jezelf op kan komen. Een mediator doet dat niet, het hoeft niet rechtvaardig te zijn, als er maar overeenstemming is. Een advocaat gaat echt voor jou staan, bij een mediator zit je zelf aan tafel en ben je in feite aan het onderhandelen. 

Ik heb mediation geprobeerd maar ben overgestapt naar een advocaat. Dat beviel me een stuk beter. Vraag rond naar een goede, of je nu voor een mediator kiest of een advocaat. 

Ylja94 schreef op 27-02-2024 om 03:27:

Dank, Roodvruchtje!

Moeilijk om niet verbitterd te raken in deze situatie...
In oktober opperde hij nog dat ik misschien een jaartje kon stoppen met werken met 2 kleine kindjes. Ik mag hopen dat hij toen nog helemaal niet bezig was met twijfels...
En dan 4 maanden later neemt hij opeens zo'n drastisch besluit, waarbij hij een huwelijk, huis en 2 kindjes zomaar 'weggooit'. Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Het doet gewoon pijn dat iemand dit in zo'n kort tijdsbestek allemaal op het spel zet, en het dan het liefst zo snel mogelijk alles maar heeft geregeld. En dát met een 2 maanden oude baby. Ik snap er gewoon echt helemaal niks van.
Maar dat is iets om met de therapeut te bespreken..

Als mensen erg twijfelen gaan ze soms eerst heel vastberaden op de oude voet voort, omdat ze daar toch maar voor kiezen en dat houvast geeft.
Vervolgens, als ze daar helemaal induiken, merken ze dat dat het toch echt niet is en dan maken ze ineens overtuigd een haakse bocht naar de andere optie. Dat is voor de buitenwereld wereld heel erg schrikken natuurlijk, want die weet niet van de innerlijke worsteling en wordt ineens met een voldongen feit geconfronteerd en ook nog eens eentje die haaks lijkt te staan op het voorafgaande. 
Op zich is het bij twijfel wel een goede manier om er achter te komen welke keuze het beste voelt, eerst helemaal voor een van de opties gaan en dat doorleven, maar als je daar niet iemand in mee neemt die daar last van gaat krijgen is dat natuurlijk heel overdonderend als je toch voor de andere optie gaat.

To het lijkt misschien alsof hij alles weggooit. Maar zou je willen dat hij alleen bij jou blijft ivm de kinderen, het huis of een makkelijk leven. En jou op de koop toeneemt? Je bent beter af alleen dan met iemand die jou als persoon niet (meer) wil. En bedenk dat heel veel mensen blijven hangen aan een partner om de verkeerde redenen. 

En die collega is natuurlijk niet de oorzaak. Wellicht het laatste zetje. Maar het zat voor hem al langer niet goed. Ik zou dat verhaal met die collega verder loslaten (is maar de vraagof die zit te wachten op een baby en dreumes). Het gaat om jou en jouw nieuwe leven en situatie. 

Daar kun je dus mee ophouden, met op je tenen lopen om het hem maar naar de zin te maken en zo de boel niet te laten ploffen. Want het is geploft, en nu is het zaak om wat van de scherven te maken. Je hoeft niet terug en je kan niet terug, er is alleen vooruit. 
Verwacht niks meer van hem en geef niks aan hem. Je bent zijn moeder niet, en je hoeft dus niet onvoorwaardelijk van hem te houden. Hij is ook niet jouw ouder, en je kunt van hem geen steun verwachten. Juist van hem niet.
Misschien wel heel verstandig om juist niet te praten, tenzij met de therapeut.