Begin van postpartum depressie dankzij relatie?

Hoi allemaal,

Ik moet even van me afschrijven. 
Mijn man en ik zijn nu zo'n 8 jaar samen en 3 jaar getrouwd. We hebben samen 2 zoons, 1 van 20 maanden en 1 van een week oud.
Toen ik 35 weken zwanger was, vertelde mijn man dat hij twijfels had bij onze relatie. Een klap in mijn gezicht. Maar hij was al een halfjaar aan het struggelen met zijn mentale gezondheid door allerlei persoonlijke problemen (jeugd, familie, werk). Ik heb geëist dat hij hulp zoekt en dit heeft hij ook gedaan, hij praat nu met de praktijkondersteuner. Ook is hij het sporten aan het oppakken. Hij werkt aan zichzelf en doet dit ook voor ons, zegt hij. 
Toch is er bij mij iets geknapt. Ik vertrouw onze relatie niet meer, ben beschadigd. Ik twijfel aan alles wat hij doet: doet hij dit uit liefde, of uit medelijden? Gaat hij me verlaten? En ik heb meerdere huilbuien gehad. Had nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren bij ons. Waren altijd 1 team. De eerste grote barst in onze relatie lijkt een feit. 
Tot overmaat van ramp is ook het volgende aan de hand; 2 weken vooraf aan dit gesprek gaf hij aan dat hij een leuke klik had met een vrouwelijke collega. Op dat moment zocht ik er niks achter en juichte het zelfs toe. Hij had namelijk nooit echt leuke collega's. Hij appt nu regelmatig met haar. Nogmaals, 2 maanden geleden had ik hier nooit iets achter gezocht. Sinds dat gesprek echter komen er allemaal doemscenario's voorbij. En alles eindigt met dat mijn man en die vrouw er samen vandoor gaan. Dit maakt me enorm verdrietig en hoewel ik weet dat het echt onzin is (zij heeft ook een jong gezin en is pas getrouwd) blijft er altijd dat stemmetje dat zegt: ja maar het kan later alsnog gebeuren... 
Hij weet hier ook van, we hebben goede gesprekken met elkaar en ik kan hem echt wel vertellen waarom ik af en toe zulke huilbuien heb. Hij voelt zich enorm schuldig. Ik heb al gezegd dat zijn timing verschrikkelijk is geweest, al kan hij daar niks aan doen. Hoogzwanger en nu net bevallen, de hormonen en het slaapgebrek maken me nog emotioneler. 
Ik kan door de stress en de baby nauwelijks slapen, wat een neerwaartse spiraal creëert.  
Is dit het begin van een postnatale depressie? Of lijkt het toch nog de babyblues te zijn? Moet ik het nog even aankijken tot we wat meer gewend zijn aan de nieuwe baby? Ik weet het niet... De ene keer kijk ik er positief naar en zie ik de toekomst met vertrouwen, om een uur later niet meer in onze relatie te geloven... 
Herkennen jullie dit? 
Bedankt voor het lezen.