Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?

Mutsje1982 schreef op 01-08-2025 om 11:44:

[..]

Ik ben voor de liefde de andere kant van het land op verhuisd, dus een huurhuis aanhouden was niet te doen.

De kinderen zijn het probleem niet. Ze zijn ook erg blij met mij en zijn graag bij mij. Wanneer ze er zijn houd ik mij in en is er een ‘normale’ sfeer. Irritatie tussen ons komt er bij hem uit wanneer ze er niet zijn (bij ex) of op bed liggen, want dan is vriend naar zijn zeggen bekaf en wil dan meestal niet praten, verstand op nul en rust aan de kop, waar ik weleens iets wil delen met hem of iets wil weten. Waarvoor heb je anders een relatie he.

Heb je zelf eigen kinderen?  hier zijn we beide bekaf en na 9 uur wordt er weinig gekletst / gesekst en is het echt netflix en chill ... als je nu 4 maanden meedraaid is alles nog leuk en nieuw met de kids. Ik gaf juist aan dat spanningen tussen jou en je vriend niet goed zijn voor de kinderen, zoiezo lijk je best selectief te reageren voor iemand die communicatie heel belangrijk vind. Jullie hebben 2 jaar pas een relatie en wonen nu al een aantal maanden samen en sinds het samenwonen is er spanning. Er is een zorgenkind bij betrokken , vind je niet dat het voor die kinderen niet ok is dat ze nu een huis vol spanning hebben ze voelen dat echt wel aan ook al zet je een leuk gezicht op. En nee samenwonen hoeft niet altijd zo moeizaam te gaan sterker vaak heb je juist een roze wolk voor de irritaties komen . Jullie lijken wel heel snel te zijn gegaan. Heb je een plan voor als het toch niet beter wordt?

Mutsje1982 schreef op 01-08-2025 om 12:02:

[..]
Mijn moeder zei eens tegen mij ‘ach, overal is weleens wat, mensen zijn niet perfect en hebben elk hun eigen ervaring en verleden. En het leven is nu eenmaal niet altijd makkelijk.’ Tja, daar zit ook wel wat in. Tegenwoordig scheiden mensen om iets waar mijn moeder haar schouders over op haalt.

Zo ben ik ook opgevoed, en ook met doorzetten, niet zeuren. Allemaal prachtige uitgangspunten, maar in combinatie met mijn empatische karakter maakte dat me een gemakkelijk doelwit voor misbruik. Daardoor ben ik 20+ jaar aan mijn ex blijven hangen, en ik lag behoorlijk in de kreukels daarna. 

Alle dates daarna die mijn grenzen wilden opzoeken of overschrijden, of die mijn energie opslorpten zonder evenveel terug te geven, heb ik de deur gewezen. Vaak met een zwaar hart hoor, want ze waren ook lief en ook beschadigd, verdrietig, stonden onder druk. Ik wilde daar begrip voor hebben en ze zelfs helpen (onmogelijk). Maar hun sores maakt hun wangedrag niet goed. 

Mijn partner moet lief voor mij zijn, ook als hij beschadigd, verdrietig of gestresst is. Als dat de basis is, dan kan er af en toe wel een uitglijder zijn, op voorwaarde dat hij dan ook ziet dat zijn uitglijder niet oké was en zijn excuses maakt, en dat doe ik ook (groot contrast met "dat heb ik niet gedaan" en "zoek het maar uit, rot maar op"). Zo'n uitglijder kan zeker niet regelmatig, laat staan vrijwel elke avond gebeuren, zo kan ik niet leven. Zo is dat voor mij, voor een ander zal de grens elders liggen.

Goede, lieve mensen bestaan hoor, ik heb na een paar keer mijn neus stoten een nieuwe partner gevonden die emotioneel volwassen en gezond is. Ook hij heeft een rugzak, maar hij draagt die zelf. En hij is een grote lieverd.

Anoniemvoornu schreef op 01-08-2025 om 12:28:

[..] Jullie hebben 2 jaar pas een relatie en wonen nu al een aantal maanden samen en sinds het samenwonen is er spanning. Er is een zorgenkind bij betrokken , vind je niet dat het voor die kinderen niet ok is dat ze nu een huis vol spanning hebben ze voelen dat echt wel aan ook al zet je een leuk gezicht op. En nee samenwonen hoeft niet altijd zo moeizaam te gaan sterker vaak heb je juist een roze wolk voor de irritaties komen . Jullie lijken wel heel snel te zijn gegaan. Heb je een plan voor als het toch niet beter wordt?

Ja, dat had ik ook al bedacht, maar Mutsje is al verhuisd. Dus hoe nu verder?

Meestal valt na 2 a 2,5 jaar de roze bril af en zie je je partner steeds beter voor wie hij/zij echt is. Dan is de vraag: vind ik hem/haar nog leuk genoeg? Het antwoord kan en mag ook nee zijn.

Mutsje, heb je in elk geval een baan waarmee je jezelf kunt bedruipen, als het uiteindelijk toch niet werkt?

IMI-x2 schreef op 01-08-2025 om 11:58:

[..]

Mag ik je een privé-bericht sturen? Ik gooi liever niet te veel details over mijn ex op een openbaar forum.

Je hebt mail

Dus jij hebt PTSS en bent chronisch ziek. Maar jij moet rekening houden met hem want hij heeft stress, maar hij niet met jou?

Als een vriendin dit tegen je zou zeggen, wat zou je daar dan van vinden?

Mutsje1982 schreef op 01-08-2025 om 17:48:

[..]

Ik ben chronisch ziek (auto immuun ziekte)en ben afgekeurd. Ik ontvang een WIA uitkering. Wel probeer ik nog het eea buitenshuis te doen om nog deel te nemen aan de maatschappij en een zg ‘sociaal netwerk’ te hebben.

Wel heb ik een eigen bankrekening en spaarrekening. Dat wil ik ook graag zo houden.

Je hebt dus geen plan voor als dit niet beter wordt? Dat bedoel ik o.a. met selectief reageren 😉 hetzelfde als het stukje dat dit  invloed heeft op zijn kinderen..

Je vraagt in je openingspost wat wij vinden. Je zegt dat jij het netjes probeert op te lossen en dat je tegen een muur aanloopt.
Je probeert het netjes op te lossen. En je loopt tegen een muur op. Misschien moet je (en wij) dan nu wel creatiever zijn dan dat alleen maar constateren. Ik zou in jouw situatie als ik genoeg afstand zou kunnen nemen (dat is vaak het probleem denk ik) bedenken hoe ik het op een andere manier zou kunnen benaderen. Een lijstje maken en dan een voor een uit proberen eren. Klinkt niet zo romantisch, maar je kunt daar toch beter je energie in steken dan blijven nadenken over dat hij een muur is en jij het toch netjes probeert, ook al is dat waar. En dan niet uit angst dat het mis zal lopen, maar uit liefde.

IMI-x2 schreef op 01-08-2025 om 18:01:

Dus jij hebt PTSS en bent chronisch ziek. Maar jij moet rekening houden met hem want hij heeft stress, maar hij niet met jou?

Als een vriendin dit tegen je zou zeggen, wat zou je daar dan van vinden?

Kan het zijn dat dit bij het zwaartepakket van je vriend komt? Dat hij daar rekening mee wil houden en je daarom niet wil belasten met bepaalde problemen waar hij tegenaan loopt? Bijvoorbeeld rond de financiële kant van zijn scheiding en zijn werk als zzp-er? 

Als uitspraak echt een probleem is zou hij naar een logopedist kunnen gaan, maar dan moet voor hem wel duidelijk zijn dat daar een probleem ligt. Als er nog veel andere problemen zijn zal daar niet meteen ruimte voor zijn. 

Wat kun je zelf doen? Je hebt zelf al geconstateerd dat herhalen van wat hij heeft gezegd irritant is. Voorheen was de communicatie geen probleem. Kan het zijn dat je dan met elkaar sprak als er echt tijd was voor elkaar, terwijl je nu in de alledaagse toestanden met elkaar probeert te communiceren? Of dat je gehoor achteruit is gegaan (is al geopperd)? Zijn er andere vormen van communicatie te vinden die gemakkelijker gaan, bijvoorbeeld afspreken wanneer jullie echt een kwartiertje tijd voor elkaar hebben? 

Mooi dat Tsjor in haar reacties probeert begrip te hebben voor je vriend en suggesties doet voor oplossingen die zouden kunnen werken. Zeker proberen. Er moet natuurlijk wel iets veranderen, nu is de situatie niet oke voor jou. En als die oplossingen (of andere gedane suggesties) helpen, zodat hij weer reageert (en niet geïrriteerd) als jij hem niet verstaat, dan is dat mooi.

Mocht je vriend niet willen meewerken aan die suggesties, dan kan je je afvragen:
- loop ik nu erg vaak op eieren? 
- vind ik dat fijn?
- vind ik het oke dat ik aldoor/regelmatig op eieren loop en hij mij als boksbal gebruikt als hij narrig is als hij moe en geïrriteerd is?
- als ik het oké vind om aldoor/regelmatig op eieren te lopen en dat hij mij als boksbal gebruikt, wat maakt het dan dat ik dat oké vind?
- als je het niet oké vindt om aldoor/regelmatig op eieren te lopen en dat hij jou als boksbal gebruikt, dan zou ik op een goed moment (niet als hij al narrig is) aan hem zeggen dat je merkt dat dit gebeurt (het op eieren lopen en dat hij jou als boksbal gebruikt) en dan vragen of hij dat oké vindt van hemzelf
- als hij dan zegt dat hij dat ook niet oke vindt, kan je dan met hem bespreken wat jullie kunnen doen zodat dat niet meer gebeurt.
- als hij zegt dat hij dat oke vindt, dat het wel meevalt, dat hij vindt dat jij iets moet veranderen (bijv dat niet zo zwaar op moet nemen) en/of dat het door jou komt dat hij zo reageert (jou dus de schuld geeft), dan is dat een superrode vlag. Dan zegt hij dus in wezen dat het hem niet boeit dat jij je door zijn gedrag ongelukkig voelt. Dat doet iemand die van je houdt niet.
- En de vraag is dan of je desondanks bij hem wilt blijven. En als je dat zou willen, kan je je afvragen wat maakt dat je dat wilt en jezelf wilt aandoen. Daar kan je dan denk ik wel therapie bij gebruiken.

Goed dat je de vraag hier stelt. Ik zie veel rode vlaggen in jouw berichten, maar misschien komt het nog goed als hij goed reageert op jouw vragen of hij het oke vindt dat jij op eieren loopt en dat hij jou als boksbal gebruikt.
Veel sterkte.

Leerzaam verhaal. Ik herken het heel erg… dat onduidelijke praten bij mijn vriend, en dat hij dan narrig reageert als ik vraag: “Wat zeg je?”
En ineens viel er een kwartje: hij hoort maar 40% met z’n ene oor (andere oor is 100%), maar ik had dus niet in de gaten dat hij daardoor zélf soms ook onduidelijker gaat praten. Ik ben zelf opgegroeid met een vader die gehoorproblemen had, dus ik ben gewend om dingen vaak te herhalen, en altijd vriendelijk te blijven in mijn toon (dat zit er gewoon helemaal in, na al die jaren met m’n vader).
Alleen... als híj iets moet herhalen, doet hij dat lang niet altijd. Soms zegt hij het gewoon niet nog een keer. En omdat ik nieuwsgierig ben wil ik dan toch weten wat hij nou zei, dus vraag ik nog een keer: “Wat zei je nou?” Dan herhaalt hij het wel, maar vaak een stuk harder en met een heel norse toon. En dan flap ik eruit: “Praat eens even normaal tegen me!”
Andersom is trouwens ook wel grappig. Als hij mij niet verstaat, herhaalt hij wat hij dénkt dat hij hoorde, en dat levert vaak de meest hilarische dingen op. Dan zeg ik bijvoorbeeld: “Ik was gisteren op de markt” en hij zegt: “Wat heb je aangeharkt?”
Dat soort momenten maken het gelukkig ook weer luchtig.
Ik probeer het nu ook met een beetje humor te benaderen. In plaats van direct “Wat zeg je?” te zeggen, probeer ik het ook letterlijk te ‘vertalen’ al lukt dat niet altijd, want de vraag “wat zeg je?” zit gewoon in m’n systeem.
Het valt me ook op dat het erger is als hij moe is of veel aan z’n hoofd heeft. Dan reageert hij gewoon minder leuk, en dat maakt het soms lastig.
Een echte oplossing heb ik niet, maar ik wilde even delen dat ik het heel herkenbaar vind.