Eventjes graag jullie mening aub...
Hallo
Wil iemand even naar mijn verhaal luisteren aub.
Wij hadden deze week een gesprek met de leerkracht van onze dochter omdat ze zich slecht in haar vel voelt. Ze voelt zich compleet nutteloos, dom enz. De schuld legt ze hiervoor bij mijn man. En ik moet bevestigen: hij breekt haar altijd af, zegt lelijke dingen. In december had ze daardoor deels een slecht rapport. Mijn dochter wou de toetsen op haar manier aanpakken en daar is ze vorig jaar heel goed in geslaagd, dit jaar in december is dat niet helemaal gelukt. Mijn man is leraar en had haar toekomst allemaal al zo mooi voorgesteld, ze zou Latijn studeren. Volgens de cijfers die ze toen haalde, is dat niet meer mogelijk. Mijn man zijn wereld is toen ingestort, geloof ik. Ze beloofde toen om weer zijn manier van aanpakken te volgen. Wat ze eigenlijk keer op keer niet deed, omdat telkens ze bij hem bevestiging ging zoeken, hij haar weer afbrak (en dat gaat dan soms over kleine dingen zoals bijvoorbeeld een kantlijn vergeten te trekken in haar schrift). Hij maakt haar dan telkens uit en verwijt haar dat ze nooit een goeie job zal hebben later als ze zo verder doet. Laatst komt ze naar huis met 9/10 voor Frans en 10/10 voor Nederlands en 12/30 voor een quiz die ze nota bene moest oplossen op een boot (schooluitstap). Het kind kon zich niet concentreren op die boot en scoorde daardoor slecht. Heeft ze ook weer een uitbrander gekregen, zoals te lui om op te letten enz. Mijn man verwijt mij dat ik niet zijn opvoeding volg (dus met de verwijten erbij) en telkens hij haar in mijn bijzijn afbreekt, ga ik er tegenin. Had ik dus blijkbaar niet moeten doen in haar bijzijn, dat kan ik nog begrijpen, maar hoe kan je een kind motiveren als het zogezegd NOOIT iets goed doet? Het gevolg is dus dat mijn dochter zich gesneden heeft, ze kon het niet meer aan. De juf heeft het niet uitgesproken, maar ik voelde dat ze mijn kant koos. Mijn man is heel gekwetst en teleurgesteld en zegt nu openlijk tegen mij en mijn dochter dat hij niets meer met ons te maken wil hebben en dat we gaan scheiden. Heel pijnlijk voor het kind, het zijn weldra proefwerken en ze kan zich niet concentreren. Zondag is het vadertjesdag en hij heeft haar al gezegd dat ze niet met een cadeautje moet langskomen, want hij is haar vader niet meer.
Wat vinden jullie? Ga ik te ver in het steunen van mijn kind?
Groetjes
waarom?
Waarom Nina nog niet weg is?
Het zou maar zo kunnen dat ze op dit moment nog gelooft en hoopt dat als ze het hem goed duidelijk maakt hoe fout het is wat hij doet, hij dan anders zal gaan reageren.
Daarmee ligt overigens ook de schuld weer bij haarzelf: ze kan het namelijk/kennelijk niet goed genoeg duidelijk maken....dus veranderd hij niet.
Misschien is dat het niet, maar zo was het voor mij met mijn ouders en met mijn ex wel. Pas op het moment dat ik echt kon geloven dat ze het niet wilden (narcisme) of niet konden (autisme) begrijpen en dat dat niet mijn schuld was, toen kon ik de stap nemen om de relatie te verbreken. Toen kon ik ook tegen mezelf zeggen: ik mag mijzelf beschermen tegen destructieve mensen in mijn leven.
Pleit
Ik pleit helemaal nergens voor. Ik probeer de kortste route aan te geven voor rust. En dat is niet alles uit je handen laten vallen en vertrekken.
Dat is wel de dochter uit de wind houden en niet meer alleen laten zijn met vader. En dan kan Nina op haar eigen tempo besluiten hoe ze verder wil, apart of samen.
Apart heeft ook nadelen. De meeste schade is hier ontstaan door incidenten die zich tijdens de omgangsregeling hebben voorgedaan op momenten dat ik er niet bij was.
Ondanks al mijn voorzorgen.
Het is een delicate situatie waar Nina de regie in moet nemen. Zodra ze dat kan. Niemand kan dat voor haar overnemen. Ja, tot de boel uit haar handen valt en dochter zelf vertrekt.
Dochter lijkt me gelukkig wel een pientere tante.
Mari
Je kunt niet samenleven met iemand met autisme zonder daar altijd rekening mee te houden. Nou ja, grove generalisatie, misschien zijn er wel mensen met autisme die jou, misschien wel redelijke ingetogen en voorspelbare karakter, altijd kunnen verdragen en waarderen. Die ken ik niet.
Ook met mijn kinderen moet ik altijd rekening houden. En zij met mij. En die wederkerigheid, die bespreekbaarheid, daar ga je voor.
Empathie is er juist volop als het maar gecommuniceerd wordt want gebrekkige signalen worden verkeerd begrepen of niet opgepakt. En vergevingsgezindheid, het gaat heus weleens mis, er zijn misverstanden, maar je vergeeft elkaar, en er is altijd sprake van goede bedoelingen.
Vooral bij ex, maar soms ook bij de kinderen is er soms paniek, of egobescherming, uit zelfbescherming. Dat is een signaal om even een stapje terug te doen. Dat moet je dan wel doen. Dat kan dan niet wachten.
Maar ik heb nogal wat collega's gehad met een vorm van autisme, in de IT, die verder een prima huwelijk hadden waarbij beide partners op de hoogte waren van elkaar's verschillen en het soms zelfs lukte om goede relatiehulp te krijgen.
En er ook, of juist, bij de mensen met autistme veel begrip was voor de hoge extra inzet van de 'normale'' partner in het gezin.
Dus ja. Ik ben daar wel optimistisch over.
autorijden
degene die rijdt, aan het stuur zit, is degene die beslist. Als jij rijdt dan beslis jij waar je parkeert, hij kan natuurlijk wel zeggen of hij een plekje ziet of uitleggen waarom hij een ander gekozen zou hebben. Zo hebben wij weleens discussie gehad over welke plek wanneer schaduw zou hebben, of welke fijner is bij het weer wegrijden. Uitleg hoort er dan bij.
AnneJ
Alles leuk en aardig, maar het lijkt me dat er weinig hoop op verbetering is voor Nina en haar man als man niet inziet dat hij een probleem heeft. En een probleem is.
Het kan best dat het rustiger is als Nina confrontaties vermijdt, maar er zal toch iets moeten veranderen. Nina zal dan, denk ik, aan man moeten vragen of hij inziet dat hij een aandeel in de problemen heeft en of hij bereid is daar concreet wat aan te doen.
Ik vind ook dat ze dat inderdaad zou moeten doen. Blijkt hij bereid om naar zijn eigen aandeel te kijken, dan valt er misschien nog wat te redden. Blijft hij halsstarrig volhouden dat de rest van de wereld het probleem is en hijzelf volledig ok, dan maakt het geen barst uit door welke persoonlijkheidsstoornis - als daar sprake van is - dit veroorzaakt wordt, dan is het trekken aan een dood paard.Niet dat ik vind dat Nina niet ook naar *haar* eventuele aandeel zou moeten kijken - gelijk oversteken - maar man moet toch in elk geval bereid zijn na te denken over de mogelijkheid dat hij dingen niet goed aanpakt.
Het lijkt er ernstig op dat het de man van Nina aan elk begin van ziekte-inzicht ontbreekt. Dan houdt het op een gegeven moment wel een beetje op. Nina hoeft haar leven niet op te offeren aan de problematiek van haar man - om over haar dochter maar helemaal te zwijgen.
Groeten,
Temet
AnneJ en anderen
je schrijft: "Empathie is er juist volop als het maar gecommuniceerd wordt want gebrekkige signalen worden verkeerd begrepen of niet opgepakt. En vergevingsgezindheid, het gaat heus weleens mis, er zijn misverstanden, maar je vergeeft elkaar, en er is altijd sprake van goede bedoelingen."
Kijk en hierom is het juist van belang te weten of iemand een stoornis in het autistisch dan wel narcistisch centrum heeft. Omdat je kijkt met de bril van iemand die geleefd heeft met een autist, leg je het gedrag van Ninaman autistisch uit. Maar dit wat je hier boven schrijft, blijkt hij tot nu toe nog niet te hebben vertoond aan gedrag. Daarbij komen de dingen die ik eerder noem die ik niet als autistisch herken: claimen, manipuleren, entitlement, jaloezie, slachtofferschap, hoge waarde hechten aan het beeld wat de buitenwereld van hem heeft.
Zoals ik al zei heb ik met zowel narcisten als een autist in mijn leven te maken gehad. Alle gediagnosticeerd overigens.
Waarom ik het van belang vind niet te veel de poort naar autisme open te houden (maar zeker wel op een kier te houden) is: een narcist is cunning, manipulatief doortrapt en uit op macht over de ander. De autist niet. Die is zelf aan het overleven doordat hij makkelijk overprikkeld raakt bijvoorbeeld.
Als je de mogelijkheid in deze fase blijft benadrukken dat hij wellicht autist is, er empathie mogelijk is, als Nina maar de juist interventies pleegt, loopt iemand in haar omstandigheid het gevaar er dieper in verzeild te raken: zij is van goede wil maar haar eigenwaarde is verzwakt, ze is murw, zo is ze een sitting duck voor een narcist die als mogelijke autist het voordeel van de twijfel krijgt.
Autist of narcist, op dit moment doet dat er niet toe. Hij heeft genoeg schade aangericht. Nu gewoon weg. Stappen ondernemen. En dan als Nina tot haar zelf gekomen is, kan ze altijd nog kijken wat ze er mee wil.
Nu steeds maar de mogelijkheid opperen dat hij misschien heus wel wil verbeteren houdt Nina en dochter waarschijnlijk langer in de mishandelingssituatie. Puur omdat ze verzwakt is door zijn gedrag aan de ene kant maar aan de andere kant bang is voor hem (dat zou al reden genoeg moeten zijn) maar ook juist omdat ze hoopt dat hij het meent dat hij wil verbeteren. Ik denk dat het nadelig is voor dochter en misschien zelfs gevaarlijk om die hoop te voeden met het autisme verhaal terwijl narcisme ook echt nog niet uitgesloten is.
Ik zeg: als hij dat nu zegt en het meent, meent hij dat over een half jaar nog. Nu stappen zetten, later evalueren
Nee hoor
Wat mij betreft doet het er niet eens toe wat het etiketje is. Dat is maar toelichting van mijn kant om ook eens anders naar die situaties te kijken of je er iets mee kunt. Wat het minder vreemd of beangstigend kan maken.
Primair is de veiligheid van de dochter of Nina wel of niet apart woont.
En dat is echt geen makkelijke keuze want apart krijgt vader omgangsrecht waar jij niet bij bent. Terwijl je anders nog kunt regelen dat dochter niet meer alleen is met vader.
Even rechtlijnig gedacht dan.
Nina
Wat vind je van het idee om tijdelijk met je dochter het huis te verlaten en in een (goedkoop) vakantiehuisje te gaan zitten (op goede afstand van je werk) onder het mom van "even rust voor iedereen". Of ben je bang dat je man dan nare dingen gaat doen? Zo ja, waar ben je dan concreet bang voor?
Je hoeft niet meteen drastische en definitieve stappen te zetten.
Kan je dochter al langer alleen thuis zijn?
Of, heb je al eens gevraagd aan je moeder of ze een tijdje bij haar mag logeren (komende week - daar achterlaten na het feest)? Heb je haar verteld dat je dochter zich snijdt vanwege haar vader?
Ha Mari
Interessant! Ik stuur het even door naar zoon die ineens ook van die autismefilmpjes aan het bekijken is.
Deze gast heeft in elk geval duidelijk contact met mensen met Asperger die vanzelfsprekend over hun alternatieve karakter, de beperkingen en de mogelijkheden, willen praten, alleen al uit interesse. En dat is een verschil met mensen met narcisme.
Nog meer interessante observaties hier maar die zal ik buiten de discussie houden.
Bedankt!
huisarts
En wat zei de huisarts nou over de situatie met je man en het snijden van je dochter?
AnneJ )
you are welcome. Ik ben dol op Richard Grannon, heb heel veel aan hem gehad in mijn zoektocht naar heling van narcistische mishandeling. Heb zijn totaal programma gedaan
Andere link Mari?
Je hebt de link van de eerdere video nog een keer geplaatst.
Huisarts
Larissa vroeg het al in #402: wat zei de huisarts?
Hierboven las ik de tip achterlaten van je dochter bij oma na het feest zondag. Dat vind ik echt een heel slim plan.
Vakantie
Het is vakantie nu, dit is de tijd om bij te tanken en energie op te doen voor het komende schooljaar.
Je dochter heeft zeker die tijd en energie nodig, ze moet tot rust kunnen komen. Thuis bij haar vader loopt ze op eieren en is ze gespannen. Misschien dat het ontspannener wordt als jullie samen op vakantie gaan (ga je dat eigenlijk?). Maar het lijkt mij heel verstandig voor je dochter om even lekker te gaan logeren bij oma, of desnoods een nachtje bij een vriendin.
Je man zal soms toch echt moeten leren dat hij niet het middelpunt van het universum is. Hij zal een logeerpartijtje soms gewoon moeten toestaan.
Gewoon laten logeren
Je man zal overal boos over worden c.q. een mening over hebben. Als ze thuis is doet ze alles verkeerd en als ze gaat logeren ook.
Het gaat namelijk niet om de inhoud van zijn mening. Hij zoekt ' stokken' om mee te slaan / grip te krijgen op zijn angsten.
Daar leen je je dochter toch niet voor?
Gr Angela
de huisarts
nou, wat zei de huisarts, niets bijzonders eigenlijk.
die zei dat ze denkt dat het kind niet is gaan beginnen snijden door de vader, maar eerder door de ruzies tussen mij en mijn man.
en dat ik toch goed moet opletten hoor, want het leven is niet gemakkelijk als je alleen bent met een kind. Kortom, ze vond dat ik het nog maar eens goed moest overwegen.
Ik voelde me stom.
Nee
Bij ruzie zijn er twee schuld.
Uit jouw verhaal maak ik op dat je man kan razen en tieren om details en dat jullie niet zozeer iedere keer ruzie maken maar dat hij een onredelijk stramien oplegt.
En je man legt je dochter onredelijke eisen op en zadelt haar dan nog op met een schuldgevoel omdat ze hem zo gekwetst heeft en/of voor schut gezet.
Deze huisarts heeft je man waarschijnlijk nog nooit in een onredelijke bui meegemaakt.
Voel je niet stom, zorg dat je dochter kan ontspannen en dat jij een paar goede gesprekken kan voeren met je man.
Man is onredelijk, dat moet veranderen. Wat denkt hij daar aan te doen?
En als hij wil dat de ouders 1 blok vormen mag hij ook beloven altijd jouw mening te volgen, tot nu toe hebben jullie nagenoeg altijd zijn mening gevolgd en dat heeft niet tot zo'n gelukkig gezin geleid.
Mocht je man niet openstaan voor psychologische hulp voor zichzelf, maar erop staan dat jij en dochter moeten veranderen, dan weet je gewoon genoeg.
je voelde je stom
maar gelukkig hoef je niet alles te geloven wat je denkt. Adem in adem uit en misschien je draadje een keer rustig terug lezen en dan huisarts loslaten... Is ook maar een mens met een mening (een medische vraag had je immers niet). Jij leeft bij jullie thuis en je dochter ook....
Maar...
Waarom denkt de huisarts überhaupt dat het door de vader komt, tenzij jij dat heel expliciet gezegd hebt? Ik neem toch aan dat je daar voor hulp voor je dochter kwam, in eerste plaats. Wat voor hulp heeft de huisarts aangeraden?
huisarts
Ojee een huisarts die duidelijk geen ervaring heeft met dit soort mensen (als jouw man) en denkt dat het DUS aan jullie beiden (waar twee vechten...) ligt. Ik herken het heel erg. Het punt is dat jij niet ruziet (jij probeert vast alles te sussen en problemen te voorkomen door je aan te passen net als ik), maar tegen zijn stress en ergernis kan je niet op.
Maar je dochter was toch mee naar de huisarts?
Vroeg de huisarts niet aan haar "wat is de reden dat je dat doet?".
En vond de huisarts dat snijden geen punt?
Geen advies?
Of was advies: Geen ruzie maken?
Eigenlijk wel goed.
Want dat "geen ruzie maken" met je man kan je alleen realiseren door ... Te zorgen dat je dochter niet in de buurt van je man is (aangezien er alleen "ruzie" is als hij er is).
Het is hard, maar ook jij weet dat dat de enige optie is. Dus n de vraag: Hoe ga je dat voor komende week realiseren?
Zou je moeder het goed vinden?
Weet ze van het snijden en de urgentie om je dochter niet daar (alleen!) met hem te laten?
Wat gebeurt er met je man als je zegt dat ze daar een weekje blijft logeren? Ben je bang dat hij gaat schreeuwen? Dingen kort en klein slaan? Jou fysiek wat aandoen?
lieve Nina
Lieve Nina, kom dit weekend bij mij. Heb een kamer met twee grote bedden over en een heerlijke tuin. Echt doe het! Ik weet wat je doormaakt en je ziet geen uitweg. Ik bied je even rust en een luisterend oor. Je mag mijn mailadres bij t forumbeheer opvragen.
Doenja
Wat een lief aanbod.
@Nina, wat heb je nodig om in te gaan op zo'n aanbod als van Doenja? (ervan uitgaande dat jij het best zou willen doen, maar niet durft vanwege de gevreesde reactie van je man)
Ik ben bang dat jij te bang bent om op het aanbod in te gaan.
Terwijl ik denk dat het heel goed voor jou zou zijn om dat te doen. Ook al zal je man het raar, vreemd of belachelijk vinden. Who cares?
En geloof me, Doenja snapt jou heel erg goed! Dus die kan vanuit haar eigen ervaringen goed met jou meedenken.
Zo'n arts...
Daar word ik toch wel een beetje verdrietig van. Persoonlijk vind ik het gedrag van Ninaman terreur tegenover zijn vrouw en zeker tegenover zijn kind. Zo erg dat iemand die zou moeten helpen het brengt als 'waar er twee vechten hebben er twee schuld'. Maar persoonlijk heb ik ook vaak gemerkt dat je het niet van deskundigen moet hebben. Zo'n huisarts is geen psycholoog of psychiater en die weten het vaak al niet. Ik denk dat een en ander erg aan voortschrijdend inzicht onderhevig is.
Nina/ Doenja
Zo lief van je Doenja... ik had ook al gedacht aan te bieden dat je dochter hier een paar dagen mocht slapen... te klein huisje voor beiden. En ja je kent me niet.... Maar ik bedenk net iets anders... vanaf vrijdag over een week krijg ik de sleutel van huisje van een vriendin die met vakantie is. Als ik het uitleg mogen jullie daar vast ook een weekje in... of een weekendje. Het is een lief huisje met een tuintje en een kat in het westen van Nederland. Heerlijk om uit te rusten maar zoon en ik zouden jullie ook heel graag onze stad en omgeving laten zien, tripjes maken naar het strand, musea, theater etc.
Dan zou je dus wel een weekje vrij moeten nemen (maar in het weekend vanaf de 22e kan ook) maar komen jullie wel tot rust.
Voel maar even
Ik denk steeds aan coercive control
AnneJ
Ik heb de indruk dat jij de voorkeur geeft aan dat Nina zich moet opofferen in het belang van haar dochter door bij haar man te blijven. Liever bij deze man blijven en het toezicht houden, dan scheiden en co-ouderschap.Of zie ik dat verkeerd?
Nee Kaaskopje
Dat soort keuzes zijn voor Nina zelf. Dat kan niemand voor haar maken.
Olie op het vuur
‘Ik ben bang dat jij te bang bent om op het aanbod in te gaan.
Terwijl ik denk dat het heel goed voor jou zou zijn om dat te doen. Ook al zal je man het raar, vreemd of belachelijk vinden. Who cares?’
Logeren:
Zou haar man dan niet willen weten waar ze verblijven? Een weekje bij oma is nog niet zo raar, maar een weekje bij mensen die hij niet kent, kan exploderen als olie op het vuur. Ik denk dat Nina hem niet kan verzwijgen hoe ze die onbekende mensen heeft leren kennen, nl via OO.
Zo komt hij ook snel erachter hoe zijn vrouw over hem schrijft. Hij heeft zich al negatief uitgelaten over het feit dat dochter met mentor over hem klaagde.
Kan je nagaan als hij er achter komt hoe een landelijk forum over hem schrijft.
Een week is zo voorbij, Nina moet ook nog terug omdat ze nog geen ander adres heeft.
Het aanbod is lief bedoeld maar ik denk dat de dochter beter een paar weken bij oma kan logeren, zodat Nina en haar man belangrijke zaken kunnen oppakken.
Het is ook moeilijk te communiceren over gedrag van elkaar als kinderen het ook kunnen horen.
De huisarts:
Het is moeilijk om tijdens een consult een huisarts een juist beeld te krijgen van een crisis. De echtgenoot is docent, dan is het voor een huisarts moeilijk te geloven dat zijn vrouw te maken heeft met een ‘narcist’. Daarvoor bevindt hij zich te veel in een sociale omgeving met veel collega’s en nog meer leerlingen.
De mentor en die andere dame die hem wel door had, kunnen je meer adviseren.
Ondertussen vraag ik mij wel af of VT ook wordt ingeseind, door wie en wanneer.
Pas dus op aan wie je wat vertelt. Houdt je dochter in de luwte.
Eerst moeten er wat veranderingen komen.
