Eventjes graag jullie mening aub...

helpt het

Helpt het als ik zeg dat mijn man eigenlijk altijd al zo geweest is, maar dat het de laatste 3 jaar erger werd? Bij hem werd toen een burn-out vastgesteld, maar omdat dat bleef duren, ging hij voor een tweede opinie bij een andere dokter. Bleek dat hij helemaal geen burn-out heeft, maar wel slaapapneu. Hierdoor heeft hij een erge vermoeidheid opgestapeld. Hij heeft hiervoor sinds eind april een beugel, maar of het hiermee beter is, dat zie ik niet meteen.
Ik ga niet zeggen dat hij sinds het gesprek met het CLB niet veranderd is naar dochter toe, maar zoals jullie zien/lezen zijn er dagelijks nog van die dingen die voor ons heel gewoon zijn, maar die hij dan niet kan plaatsen en dan wegloopt en heel de avond over niets anders meer wil praten.
Is het abnormaal dat ik er nog altijd bij ben, ja misschien wel, maar ik wil niet achteraf met een gigantisch schuldgevoel zitten, van was ik toch maar gebleven. Maar zoals Sandra zegt, inderdaad, het zou echt zoveel rust voor ons betekenen mocht ik gewoon eens het dopje van de tandpasta vergeten zonder erge commentaar te krijgen. Soms ben ik gewoon op mijn werk en denk ik 'o nee, ik ben dat vergeten te doen thuis, en dat ik dan vlug naar huis rij, om 's avonds dan discussies te vermijden'. Okee, dit is niet normaal.
Vanavond vraag ik of hij mij wil naar mijn psychologe, het is dan echt now or never denk ik.

Eens met Pennestreek

Jullie hebben alledrie heel dringend rust nodig. Dat is belangrijker dan de vraag of jullie huwelijk het redt. Of wat voor labeltje er op je man geplakt kan worden. Dat laatste is totaal irrelevant en bovendien komt dat labeltje er waarschijnlijk nooit. Nee, jullie moeten nu eerst overleven.

Ga naar je moeder. Zeg gewoon duidelijk wanneer je weer terugkomt. Zeg alleen dat je dochter en jij eventjes rust nodig hebben. Niet meer. Je hoeft hem nergens van te beschuldigen, hou het bij jezelf.

In mijn geval is mijn man uiteindelijk "tijdelijk" ergens anders gaan wonen. Hij vond de rust een weldaad, al miste hij ons natuurlijk ook. Hij kwam aanvankelijk in de weekenden nog "thuis". De eerste paar keer dat hij in het weekend kwam, deed hij zijn best, maar die weekenden werden al snel weer even afschuwelijk als de periode dat hij nog bij ons woonde. Doordat ik tijdens de week rust had, was ik zelf wel rustiger en sterker. Ik kreeg al die tijd ook psychologische begeleiding. Ik zag dus veel scherper hoe onze relatie ervoor stond. Na een halfjaar hebben we de scheiding in gang gezet. Het fijne was wel dat de eerste heftige emoties bij ons allebei toen al gezakt waren. De scheiding verliep vrij vlot met mediation van het CAW.

Nina

Heb je altijd zo snel last van schuldgevoel gehad?

Ja, dat heb ik. Ik weet exact welke emoties er bij een persoon leven. Ik sense dat. Zo ook bij mijn man, zie ik perfect wanneer ik wat 'misdaan' heb.

Weekend Nina

Misschien kun je wel het weekend naar je moeder Nina?
Van vrijdagavond tot zondagavond.

Dat geeft iedereen rust.

Scheiden kost ook geld.

Er zijn zat gezinnen die het weekend naar hun weekendhuisje gaan.

Je kunt het je man aanzeggen: we hebben allemaal rust nodig, dus gaan dochter en ikzelf het weekend naar mijn moeder.

Kan de hond dan wel mee?

Ik snap dat er kwetsbaarheden in zijn. Heb je wel de beschikking over je eigen geld?
Maak je je zorgen dat je man het weekend voor zichzelf moet zorgen?

Je kunt donderdagavond al de koffer pakken voor vrijdagmiddag en die meenemen naar je werk. Laat dochter vast naar je werk komen of misschien wel vast naar oma gaan?

Nina

Dat schuldgevoel altijd maar maakt jou manipuleerbaar. Wil je daar niet eens van af? Zo slecht over jezelf denken? Je bent een mens, je hoeft niet perfect te zijn.

Schuldgevoel is zo'n geniepige emotie. Bij mensen die al iets gedaan hebben: 'ja ik doe het maar ik heb er schuldgevoel over, nu is het niet erg he?' dus het wel doen maar de consequenties niet onder ogen zien

Maar bij jou lijkt het andersom te werken: je durft niets omdat je bang ben voor het schuldgevoel.
Dat maakt dat ook de ander jou alle verantwoordelijkheid in de schoenen kan schuiven. Sterker nog: die neem je al voordat de ander het doet: je man komt moe/depri thuis en en jij voelt je schuldig. Waarom? Dat is jouw zaak niet

Problemen

Het moet niet per se bij je moeder zijn. Je mag ook ergens anders heen: andere familie, vrienden, kennissen, buren, collega, hotel, airbnb, bij een van ons...

Je kunt je ook prima een weekje ziek melden. Je bent ook ziek nu. Je ziet het niet helder en je bent op. Je huisarts zal dat absoluut begrijpen en een attest schrijven. De mijne heeft het al meermaals gedaan.

Zie je wat je doet? Je blijft maar problemen verzinnen waarom een oplossing niet mogelijk is. Problemen zullen er altijd zijn. Het komt niet zo ver dat jij naar een prachtige plek naast je werk kunt en hij je vrolijk staat uit te zwaaien. Accepteer dat er problemen zijn en zorg desondanks goed voor jezelf en vooral voor je dochter. Waarom moet jij voor je man zorgen door bij hem te blijven, en niet voor jezelf of je dochter? Is hij belangrijker?

Moeten

Oh Nina, dat is zo herkenbaar, dat moeten. Maar weet je, het enige dat je moet, echt MOET doen, is goed voor jezelf zorgen. En dat is zo vreselijk moeilijk, want dat heb je nooit gedaan. En het gaat daarom ook nog wel even duren voor je dat geleerd hebt.

Maar wil je van ons, als ervaringsdeskundigen, dan misschien aannemen dat even weg gaan echt het allerverstandigste is om nu te doen? Velen van ons zijn te lang gebleven, hebben te weinig gedaan voor onszelf, en het heeft ons niet geholpen. Hoezeer je ook denkt je man een plezier te doen door te blijven, het is niet zo. Deze situatie moet, ook voor hem, veranderen. En hij en je dochter zijn niet bij machte om dat te doen. Jij zult nu moeten doorpakken. En dat kan je! Je bent al bij een psycholoog, je schrijft hier, je bent er mee bezig. Hartstikke goed!

Het is net als met verwende kinderen Nina. Mensen verwennen hun kinderen niet omdat ze graag zien dat die kinderen later niet met tegenslag of het woordje Nee om kunnen gaan, maar dat is uiteindelijk wel wat ze bereiken. Zo houd je nu je man uit de wind, door te blijven en je gedrag aan te passen aan hem. Maar daar help je hem op de lange duur niet mee. Hij moet zelf aan de slag met zijn problemen, maar dat hoeft nu niet omdat jij helpt ze binnen de perken te houden. Ten koste van jezelf.

Maar meld je nu ziek en ga een paar dagen/weken weg. Je hebt na zo'n zware tijd recht op even échte vakantie. En je dochter ook. En je man heeft dat nodig om zich voor te kunnen bereiden op school. Als je doorgaat zoals nu stort jij op een dag in. Dan kun je écht niet meer werken. Ik weet zeker dat je werkgever liever heeft dat jij je nu even preventief ziek meld dan dat je straks helemaal instort. En als het je geruststelt, ga dan terug naar de huisarts, of vertel dan je verhaal aan de vertrouwenspersoon op je werk, of de arbo-arts en overleg. Ik weet bijna zeker dat ze je gelijk geven.

Noor e.a.

Ik doe niet mee met je bedoeling om narcisme in twijfel te trekken. Ik heb net zo min de kennis om die diagnose te kunnen stellen als om hem als onzin af te voeren. Er was álle reden om narcisme tot een reële 'boosdoener' in dit draadje te halen. Naar door wat Nina vertelt, komt het gedrag van haar man op mij ook over als 'contactgestoord' en/of niet in staat zijn om menselijk gedrag te kunnen lezen. Hij snapt lijkt wel niets van normaal sociaal gedrag, óf hij trekt dat zover door naar 'hoe het heurt', dat het in die hoek extreem is, óf hij vertoont tekenen dat hij gewoon niet snapt wat normaal is. Hij reageert abnormaal op normale situaties. Dat kan in een relatie net zo ernstig zijn als bijvoorbeeld narcisme. Hoe dan ook lijkt mij dat het belangrijk is, dat duidelijk wordt wát er is, of man daar mee aan het werk wil, of dat Nina beslist dat ze daar zélf niet mee aan het werk wil. Als ze nou 70 was, zou ik zeggen... kijk wat jullie deze laatste fase nog voor elkaar kunnen betekenen, maar ze heeft waarschijnlijk nog zo'n 40 jaar voor de boeg, sowieso en dan moet je wel uit bijzonder hout gesneden zijn om dit leven vol te houden.

AnneJ

AnneJ, ik ben gestopt met het geven van adviezen vanuit de narcisme visie. Omdat we inderdaad van hieruit niet kunnen zien wat er met Ninaman aan de hand is.
Jij gaat door met het geven van adviezen vanuit de autisme variant. Ik begrijp dat heel goed: omdat je zoveel kenmerken ziet die naadloos passen met wat jij hebt meegemaakt. Maar ook jij kan niet weten wat er met Ninaman aan de hand is.

Ik begrijp je, maar ik vind het ook wat lastig deze adviezen. Waarom ik het lastig vind is dat Nina zegt iemand te zijn die zich snel schuldig voelt, snel alle verantwoordelijkheid voor een situatie naar zich toe trekt, snel denkt dat zij het beter moet doen.

Deze adviezen zijn vooral gericht juist daar op: het begrip kweken bij de partner van de autist en daarvan een bepaalde opstelling verwachten.

Als Ninaman autist is, is dat natuurlijk fijne goede raad. Maar dat weet je dus niet. Als er met Ninaman iets anders aan de hand is, zou het juist contraproductief kunnen werken.

Rust Mari

Mijn ervaring is dat de tips die helpen bij autisme, ook heel goed zijn in meer normale situaties.
Vooral omdat het te maken heeft met rust, vermindering van elkaar prikkelen, de escaleren en niet het conflict opzoeken.

Afstand houden. Consequent zijn. Goed routines.

En dat lijkt me ook hier juist heel handig.

ok maar

wat ik probeer te zeggen is: natuurlijk is het fijn als door dit soort adviezen de situatie voor alle partijen dragelijker wordt. Als het er maar niet leidt tot een situatie waarin degene die op eieren loopt en zich al veel te snel schuldig voelt, zich nog verantwoordelijker voor de situatie gaat voelen.
Mocht Ninaman namelijk narcistische trekken in zich hebben en met nadruk mocht, dan speelt dat het narcistische construct namelijk voluit in de kaart.

Maar dat rust gunstig werkt ben ik volkomen mee eens: daarom zeg ik ook al vaak tegen Nina: ga niet in discussie

niet in discussie

ja hallo, niet in discussie gaan, leidt tot nog meer woede. Dus best toch maar wel geloof ik. Hij kan heel onaardig uit de hoek komen als ik niet antwoord.

Statement

Geen discussie, veel praten heeft geen zin, maar een goed gekozen statement, kan zaken laten kalmeren.

"laat het maar rusten'

'Ik hoor je'

'Goh'

'Genoeg weer'

'We doen het zo: ....."

Het is een kwestie van oefening. Altijd positief formuleren.

Dus niet: Ik ga niet met je mee! Maar: Dochter en ikzelf gaan naar mijn moeder (altijd zo expliciet mogelijk)

En verwijder jezelf als het op een debat uitloopt.

Of hoor het even aan en zeg dan: Genoeg weer, laten we het laten rusten.

Wat hier ook helpt is zo concreet, positief en neutraal mogelijk een mededeling doen per email.

Geen discussie.

Samenwerken kan gewoon niet.

Theater

Ik nam ex ook wel eens mee naar de boksbal op de kamer van zoon als hij weer zo te keer ging.

Alleen wijzen was genoeg.

Oefening

De grootste moeilijkheid voor mij was om mijn klep te houden en een rustige zin te formuleren.

Van mijzelf ben ik geneigd om op van alles te reageren wat beweegt, grapjes te maken en een weerwoord te hebben en dat is hier niet handig.

Jeetje

AnneJ, dat is erg. Maar rest de vraag, wil ik zo leven? Constant denken als ik zo doe, zou het dan goed zijn? Heb ik daar zin in?

Inderdaad

Ben ook zoals jij. Wil graag grapjes maken en het leven aangenamer maken. Met hem erbij moet ik dat niet doen hoor...

Tja

Ik had op die drempel ook het gevoel dat mijn leven gecorrumpeerd zou worden als ik mijn gedrag zo zou moeten aanpassen.
Echter, ook mijn kinderen hadden dat nodig en dan wil je wel.

Bovendien helpt het en wilde ik dat ik die tips eerder gehad had. Enerzijds dan, het was ook goed om apart te gaan wonen. Behalve voor de kinderen. Maar het was waarschijnlijk wel minder explosief gegaan als ik dit wel eerder beter had beheerst.

En nog steeds ga ik op vrijdagavond met een paar vriendinnen gewoon ongestoord door elkaar heen praten, terwijl de tv staat te brullen. Heerlijke geluidschaos.

En als je het weekend wegbent heb je een vaste plek om op adem te komen.

@ AnneJ

Ben jij nog bij je man Anne?
Indien ja, is dat leefbaar?

@ Doenja

Zou 'forumbeheer' je mijn berichtje doorgestuurd hebben? Verstuurd rond 12u30...

Nina, je stelt de verkeerde vraag

Maar rest de vraag, wil ik zo leven? Constant denken als ik zo doe, zou het dan goed zijn? Heb ik daar zin in?

NEE, dat is nu niet aan de orde, daar moet je nu niet mee bezig zijn, want dat is te groot en dat verlamt. Wat je moet vragen is: wat kan ik NU doen om de druk van de ketel te halen? Wat kan ik NU doen om mijn dochter veiligheid te bieden? Wat kan ik NU doen om mezelf te helpen? En dat is een paar dagen/weken weg.

Exman Nina

Mijn exman woont vlakbij. We zijn al lang uit elkaar maar we helpen elkaar wel.
Het blijft moeilijk.

Mijn dochter is nu volwassen maar overweegt om een periode afstand te nemen van haar vader omdat ze zich nog steeds zo bezet voelt.
En we wonen al apart vanaf dat ze zes jaar is. Maar ja, de omgangsregeling dus.

Rust dit weekend/komende week

Jullie hebben alledrie dringend rust nodig. Je dochter en jij (en zo nodig ook de hond) zijn welkom in Brussel morgen (vrijdag) na je werk. Mijn huis is goed te bereiken met de auto of het openbaar vervoer. Ik ben het hele weekend weg, je hebt een heel huis voor jezelf. Je hoeft niets met mij, niet met me te praten, geen verantwoording af te leggen. Het enige wat echt moet, is mijn telefoonnummer en adres geheim houden. Je hoeft geen stapels kleren mee te nemen, ik heb een wasmachine. Ik heb ook genoeg spullen/knutsel/speelgoed om jou en je dochter mee te vermaken.

De hele volgende week kunnen we het ook zo regelen als je wilt: ik kan bij mijn vriend slapen. Of thuis als jij gezelschap/steun nodig hebt. De keuze is aan jou.
Ik zet nu mijn gsm-nummer in mijn profiel. Ik geef aan het forumbeheer door dat ze mijn informatie mogen doorgeven. Bel me vandaag of morgen gerust, dat is vrijblijvend, daarna kun je beslissen wat je doet. Ik werk morgen thuis, je kunt vanaf je werk bellen.

Wil je het niet, dan ben ik heus niet boos, ik weet maar al te goed hoe moeilijk het is. Maar weet dat mijn deur écht voor je open staat. Gun jezelf, je dochter en je man even rust.

Apart

Terugkijkend komt in mijn familie, aan beide kanten, autisme voor.Waaronder een paar explosieve types.

Maar ik heb de indruk dat huwelijken vroeger meer duidelijk waren, een duidelijker taakverdeling, minder samenwerking, maar ook ruimtelijk meer afstand en minder kwalitatief contact.

Een tante kan ik uittekenen in de keuken terwijl oom in de kamer verhalen zat te vertellen en het bezoek te vermaken. Een enkele keer ging het echt helemaal fout en dan was er weer even ruzie en afstand in de familie.
Maar niet dat tante zich daarmee bemoeide. Die zei niets.

Een grootvader werkte, vaak alleen, bij de koeien en op het land. Ging in de ochtend vroeg uit bed, alleen, en 's avonds er vroeg weer in. Alleen thuis om te eten.
Kon ook donderen, maar ach, het was zo voorbij, ging die toch weer weg.

Bovendien waren het verder ook actieve, behulpzame eerlijke, loyale, hard werkende mannen.

Daardoor was het denk ik beter uit te houden of te negeren. Maar leuk is anders uiteraard.