Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
De man van moederlief
Ik hoop voor de man van moederlief dat die ene truus hem na de scheiding niet als een baksteen laat vallen wanneer hij in financiële nood zit en geen geld meer heeft om leuke uitstapjes te maken. Want dan gaan de oogkleppen pas echt open alleen is hij zijn vrouw en gezin dan ook kwijt.
Het is goed mogelijk dat hij die truus een onjuist beeld voorspiegelt met zoete woordjes als het beloven van leuke weekendjes uit met haar als hij bij zijn vrouw weg is. Het is maar de vraag of ze hem nog wilt zien als ze weet hoe hij er werkelijk voor staat.
En natuurlijk mag je je afvragen of je een man nog wel terug wilt die zo met zichzelf in de knoop zit en jou zijn boontjes laat doppen en niet ziet wat dit van jou vraagt.
Maar die truus vind ik de etterpuist in jullie wond.
Flanagan
" Natuurlijk zijn de acties van haar man (ic man Pennestreek) bedenkelijk" Waarom eigenlijk? Deze man weet dat hij ongeveer alles kan doen, omdat Pennestreek nooit zelf de scheiding zal doorzetten. Zij wil hem hoe dan ook terug. Dat maakt dat een ander het idee krijgt (en dat kun je hem nauwelijks kwalijk nemen) dat hij alles kan doen. Scheiden, toch niet, toch wel, ik mis je, mis je niet, houd niet van je, houd wel van je etc etc.
Het is de hopen dat mijnheer Pennestreek in ieder geval omwille van de kinderen heel snel duidelijk verschaft. Want voor hen moet het helemaal lastig zijn als je niet weet wat er gaat gebeuren. Ik lees al tijd mee maar denk niet dat Pennestreek een knoop gaat doorhakken.
Terug?
Ik denk daar eigenlijk maar weinig over na, over de vraag of ik moederzielman terug zou willen. Of dat zou kunnen. Mijn eerste gedachte bij die vraag is dat je iemand pas (niet) terug kunt willen als je hem echt kwijt bent. Daar zit een addertje. Steeds als het echte verwijderen aan de orde komt, ofwel in woorden ofwel in daden, volgt een omgekeerde beweging, een 'goedmakertje', een roep om niet te ver op afstand te komen. Moederzielman houdt mij zo stiekem nog beschikbaar. Emotioneel vooral, maar ook door het financiële niet los te koppelen. Hij houdt me indie zin ook afhankelijk van hem.
Ik heb de afgelopen week heel veel nagedacht. Er is heel veel appverkeer geweest, over oplossingen voor de financiën, zijn optimistische plannen voor werk. Hij betrekt me in alles, enthousiast, vragend, net als altijd/vroeger.
Moederzielman is een vermijder pur sang. In onze relatie ontliep hij de conflicten, in onze scheiding ontloopt hij de confrontatie. Wil hij echt zonder mij verder leven? Of houdt hij mij op veilige afstand: ver genoeg om niet emotioneel geraakt te kunnen worden en dichtbij genoeg om mij niet te hoeven verliezen. Hij is daar zelf nog lang niet uit, zoveel is duidelijk. Therapie zou hem inzicht kunnen geven, broodnodig inzicht, maar vermijdend als hij is schuift hij dat voor zich uit. Ik zie het allemaal steeds scherper.
Kijk naar daden, niet naar woorden. Dat doe ik. En de woorden en daden matchen zo slecht omdat moederzielman is uitgeschakeld. Verdedigingsmechanisme aan, gevoelens uit. Tot ik er door breek, dan komt het, dan komen de woorden die wel uit het hart komen. Vol verwarring en twijfel. Het overkomt hem.
Ja, ik zet door. Ik wil koersen naar een scheiding van tafel en bed. Huis blijft voorlopig samen eigendom. Schulden worden op dit moment aangepakt met hulp. Nu de grootste klus nog: de etterende steenpuist verwijderen (mooie woordkeuze Flanagan 
, maar dat lukt pas als de ontsteking rustig is, en man tot inzichten krijgen. Echte inzichten, die hem kunnen duidelijk maken dat hij niet hoeft te verliezen wat hem zo dierbaar was.
En ik? Ik ben vooral heel erg verdrietig en ik mis oude moederzielman heel erg. Niet deze versie, die eerdere.
Een dokter
@moederziel, een dokter snijdt eerst de puist weg en spuit er dan antibiotica in.
Ik kan mij herinneren dat in een draadje van iemand anders, welke reeds gesloten is, ( haar naam begint met een s), zij truus aansprak.
In dat geval ...
moet Moederlief wel zeker weten wie de Truus is.
Dokter Flanagan
Ja, daar heb je natuurlijk gelijk in. Maar in dit geval ziet de patiënt nog niet helemaal dat er iets weg moet.
Over dat confronteren van truus hebben we al vaker hier gediscussieerd. Hoewel het me werkelijk een heerlijk vooruitzicht lijkt om truus te confronteren met wat er echt aan de hand is, met haar egoïsme, haar wanhopig claimen en gebrek aan geweten, denk ik dat het een backfire wordt. Het zal als een boemerang naar me terugkomen. Daarbij geef ik dan een symptoom de aandacht die het niet verdient. Natuurlijk is zij een [vulmaarin], ze weet dat ze mede een huwelijk om zeep heeft geholpen. Hoe integer ben je dan? Tegelijk zie en hoor ik (van de kinderen helaas) hoe vaak ze zijn aandacht claimt als hij overduidelijk met iets anders bezig is, of als ze weet dat de kinderen bij hem zijn. (Hij belt nu in elk geval na een verzoek van mij niet meer hoorbaar met truus als de kinderen bij hem zijn, en praat ook niet meer over de kinderen met haar als zij op hoorafstand zijn. dat vonden ze namelijk echt heel erg vervelend).
Nee, dat wegsnijden, dat zal dokter moederzielman echt zelf moeten doen. Met wat hulp en ik wil best assisteren, hoor
Of nog beter: de puist ga zo enorm etteren dat ie uitbarst en er alleen nog maar rottigheid uitkomt. Sorry, mijn fantasie gaat met me op de loop
Maar zonder gekheid: ik denk te zien dat truus heel erg graag verder wil met moederzielman. Heel erg graag. Ik weet dat zij na ca. 3 maanden al aan hem heeft laten weten dat ze een toekomst samen zeker ziet zitten.
Ik zit dus eigenlijk te wachten tot ze geen genoegen meer neemt met een rol in de schaduw, op plek nummer 3 (of 4) in het leven van man. 1 is werk, 2 is kinderen, 3 is truus - if ever, want hij besteedt al met al ook nog aardig wat tijd en aandacht aan mij. Laat ze vooral snel de druk opvoeren en de vermijdende moederzielman zo de stuipen op het lijf jagen. Ik kan niet wachten.
wie truus is?
Oh, dat weet ik precies. Ik ken haar niet, maar ik weet wel precies wie het is. En ik moet eerlijk zeggen: het is zo op het eerste gezicht geen vooruitgang.
Moederziel, dat zie ik anders
Het gaat namelijk eigenlijk helemaal niet om truus. Truus is een willekeurige truus. Als het deze truus niet was, was het een andere truus.
Het gaat om je man. En je man is niet van jou. Ook al ben je (nog) getrouwd, althans zo zie ik het. Een ander is niet van jou.
Je kunt met je mán praten over truus, of over zijn behoefte aan truus of vul maar in. Maar met truus praten zou ik niet doen. Los van dat het toch geen effect zal hebben, vind ik dat het ook geen recht doet aan de autonomie van je man. Hoe verward hij ook is, hij is wel die mens die dit doet, die dit laat gebeuren. Zij is niet degene die in een goed huwelijk zit te poeren, híj is degene die dit doet, die zich openstelde, die blijkbaar ooit heeft aangegeven dat hij iets miste of iets anders wilde, of niet gelukkig was of noem maar op. Tuurlijk is zij de andere partij, maar nogmaals, als zij er niet was, was er vast iemand anders.
Dit is iets tussen jullie. En vooral iets van hemzelf. Ik snap dat je soms met haar bezig bent, of dat ze in je gedachten zit, dat je haar in je fantasie misschien wel iets aan kunt doen. Maar zoals ik het zie is ze volkomen irrelevant.
Je man is ook degene die het nu in stand houdt. Als hij niet meer zou willen, zou het heus niet meer gaande zijn.
Enfin, my 2 cents...
Sterkte weer! Fijn om weer af en toe van je te lezen 
floor
je reageerde laatst op een post van mij, over een 'diepe, waarachtige band'.
Ik zit al een poosje te denken over je reactie en mijn reactie (die ik dus nog steeds niet heb geschreven) op de jouwe.
Binnenkort reageer ik. Nu niet genoeg tijd...
Helemaal waar, Mirreke
Natuurlijk, er is (los van de heerlijke wraak-fantasie die weer een ander doelt dient: agressie uiten en dat is makkelijk tegen haar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt truus op te zoeken. Ze is irrelevant, een symproom maar niet de kwaal.
Maar moederzielman wil niet over truus praten en dan wordt het moeilijk om hem te confronteren of met hem af te tasten wat precies zijn drive is, of er samen over te praten. Hij wil mij er niet mee kwetsen, of hij wil er zelf niet mee geconfronteerd worden, ik weet het niet.
In de enkele keren dat hij er toch iets over los liet, zei hij dat het 'natuurlijk nooit zo hecht' wordt als met mij, dat truus geen vervanger is voor wat wij hadden, dat 'er toch geen toekomst' in zit.
Je zou denken dat dit een opluchting geeft, maar niets is minder waar. Ik begrijp daaruit nog minder wat hem bij haar houdt. Ik vermoed de bewondering die zij hem geeft, het voetstuk waarop hij bij haar staat, maar ook de afleiding, de lichtheid, het niet hoeven denken over alles wat er mis is in zijn leven, een bepaalde zorgeloosheid, oppervlakkigheid. En wat ook meespeelt: als hij truus nu opgeeft, is hij alles voor niets kwijtgeraakt. Dan móet hij naar zichzelf gaan kijken. Truus is een pleister op de wond, zolang die er zit, hoeft hij de wond niet te zien.
Maar dat hij nota bene erkent dat dit geen vervanging is, maar er toch de voorkeur aan geeft boven een relatie met mij (en een heel gezin!) kan me machteloos en razend maken.
Maar ik weet ook dat zij hem niet 'heeft', dat hij met haar de seks deelt, maar de emotionele intimiteit met mij deelt. Ik weet dat omdat hij dat steeds bij mij opzoekt. En dat zorgt bij mij natuurlijk ook voor een innerlijk conflict. Moet ik dat blijven doen en zo aan zijn 'draadje' blijven bungelen? Of niet meer doen en hem dan helemaal verliezen (en hij mij)?
Maar truus is voor mij ook de bittere pit in het hele verhaal. Diep bitter. Het is wreed dat ik na 22 jaar geen enkele fysieke affectie meer krijg, letterlijk van de ene op de andere dag. In de eerste weken hebben we nog gevreeën, meerder keren. Toen was truus er ook al. Hij heeft het smooth van het ene in het andere laten overgaan. Ik kan daar niet bij. Het voelt als diep gestraft worden, maar waarvoor weet ik niet.
Maar moederziel
ik weet niet of het troost, maar het heeft ook niets met jou te maken. Het heeft met hém te maken. Hij is jou niet aan het straffen. Hij is zichzelf aan het straffen.
Je had het over die diepe band die jullie hadden, en die jij nog steeds vermoedt. Ik denk ook dat die nog bestaat. Zoals jij het beschrijft. En soms vereist een dergelijke diepe band dat je iemand laat gaan, wellicht tijdelijk. Het leest wat wazig nu en wollig. Ik heb even geen tijd om het goed uit te leggen.
Soms ben je in je jeugd zo gekwetst en heb je zo weinig eigenwaarde meegekregen, dat je deep down niet kunt geloven dat je ook maar iets waard bent. Maar zeker in de eerste jaren van de volwassenheid ben je daar helemaal niet mee bezig, dan ben je aan het leven. Maar als een boemerang komt het ooit bij je terug: het gevoel dat je niets waard bent, en dat je al het moois wat je hebt opgebouwd niet verdient. En dan maak je het stuk, dat wat je hebt. En hoe meer je van iets houdt, hoe stukker het moet.
Ik denk: je man moet terug naar dat kind wat hij ooit was, en van daaruit opnieuw opbouwen. En daar moet je aan toe zijn, dat moet je inzien, dat moet je willen en kunnen... En tot het zover is, is hij destructief. En moederziel, soms duurt dat een leven lang... Er zijn geen garanties...
Ik denk, als jij pijn voelt, voelt hij het tien keer erger. Als jij hem mist, mist hij jou tien keer erger...
Sorry, moet nu weg...
hij houdt gewoon niet meer van je!
Dat is denk ik gewoon de rauwe werkelijkheid maar hij heeft natuurlijk nog best gevoelens voor je. Misschien meer als zus en broer, je bent vertrouwd voor hem daarom kan hij dingen met je delen die hij met Truus nog niet zo goed kan.
Je bent de moeder van zijn kinderen en hij wil je eigenlijk geen pijn doen maar als hij echt om je zou geven dan zou hij direct de scheiding in gang zetten want dit is wreed.
Lieve Mirreke
Je bericht raakt me recht in mijn hart. Ik voel het precies zo. En ik weet ook dat ik er geen invloed op heb, er niets aan kan veranderen. Alleen proberen niet te veroordelen, mild te zijn, mededogen te hebben. En dan zonder mezelf te verliezen en met bescherming van mijn kinderen en mij.
Ik moet huilen bij het lezen. Het is voor mij de kern. Het maakt het niet minder pijnlijk, en hem niet minder verantwoordelijk voor wat hij in gang heeft gezet. Maar het maakt ook mijn machteloosheid zo groot.
Miekemieke
Ik geloof daar niet zo in, dat mensen die heel erg veel van elkaar hebben gehouden, daar zomaar opeens mee ophouden. En we leefden niet bepaald als broer en zus, niet emotioneel en niet fysiek.
Liefde kan wel bedolven worden onder een laag puin. En die laag die is er bij ons zeker bij gekomen in de afgelopen jaren.
Waarom ik dit zo zeker durf te stellen is door wat man mij zegt, en ook door wat hij (niet) doet. (En ik weet dat ik daar onder aan de streep geen klap aan heb.)
Hij had die scheiding al lang kunnen inzetten, hij had de band met de kinderen al lang kunnen aanhalen, hij had truus al lang kunnen introduceren. Hij is vast aardig genoeg om mij geen pijn te willen doen, maar dat doet hij wel. En op een heel onbeholpen manier waar hij zelf ook erg veel last van heeft.
'Ik ben teleurgesteld geraakt, in jou, ons, mezelf, in alles', schreef hij eerder. 'Dat heeft mij tot een oppervlakkig mens gemaakt en dat is nu mijn weg geworden waarin ik mijn weg zal moeten vinden.'
Klinkt voor mij niet als: ik hou gewoon niet meer van je, maar je bent de moeder van mijn kinderen en dus zal ik aardig tegen je blijven.
Schopje onder de kont
Door het bericht over de afschrijving van het hotel, besefte ik dat hij zich nog steeds door haar laat beïnvloeden. Daardoor is zij zijn comfortzone. Ik dacht na post van de laatste tijd dat die zone wat aan het vervagen was. Mede door de post waarin je man tegen een vriend zijn twijfel over haar en een toekomst uitsprak.
Nu, als de ene nog poeslief en aardig doet, is er geen schop onder de kont om aan verwerking te werken.
Soms kan je de natuur een handje helpen, is mijn visie.
Maar ik zal verder niet meer over haar beginnen want we hebben zoals je al aangaf er al eens eerder over gediscussieerd.
Waarom scheiden van tafel en bed?
Voor het huis maakt het geen verschil. In beide gevallen kun je samen eigenaar van huis zijn, alleen mag je maar ca 2 jaar de hypotheekrente aftrekken.
Lente, even kort
Dank voor je opmerking, ik weet het. Ik heb goed praktisch en professioneel advies, en vraag die we moeten onderzoeken is idd wat de handigste en meest passende weg is. Wordt vervolgd.
Verder wil ik de financien hier liever niet (meer) uitmeten. Alle tips zijn uiteraard welkom, maar ik heb vooral enorm veel steun nodig op het emotionele vlak.
Flanagan
Truus is volgens mij inderdaad nog poeslief. Moederzielman ook. Dat kan ook, aangezien hun 'relatie' de vorm heeft van de ultieme droom-affaire. Ze zien elkaar alleen op vrije momenten, zonder kinderen, als er geen werk, geen gezin, geen financien -laat staan schulden, geen alledaags gezeik bij komt kijken. Er hoeft geen kind naar voetbal, geen hond uitgelaten, geen vloer gedweild en geen lamp vervangen. Ze hebben alle tijd voor elkaar. Het is een eilandje van rust, lichtheid en ontspanning. Ik snap ze wel, hoor.
Ik had natuurlijk veel liever gezien dat ze zich staande moeten zien te houden tussen de chaos van 2 gebroken gezinnen in de dagelijkse jungle. Pas dan weet je wat je echt aan de ander hebt. Is truus nog steeds een stomende liefdesgodin als man chagrijnig en veel te laat uit zijn werk komt? Is man nog steeds de held op het voetstuk als truus loopt te zeuren over gebrek aan geld voor boodschappen? Zijn ze samen nog steeds zo dolverliefd als het echte leven zijn intrede doet in hun paradijs? Volgens mij doen ze er alles aan om dat zorgvuldig buiten de deur te houden.
Overigens zei man het tegen mij, dat er geen toekomst in zit. Dat zei hij na 3 maanden relatie met truus. Een week of 8 terug zei hij tegen me dat het 'nooit meer zo hecht' wordt als met ons. Hij lijkt te aanvaarden dat het minder is, waarom mag joost weten...
Man zei
"Overigens zei man"...
Een heleboel.
Lekker dan, die man.
Hoe
Doe jij dat?
De woorden van die man zo serieus nemen?
Ik vraag me dat echt af.
Echt.
Uh... RoosjeRaas
Ik hecht altijd erg aan je reacties, maar in dit geval begrijp ik ze niet. Hoe ik de gesprekken tussen man en mij serieus neem? Moet ik je dat echt uitleggen?
Ik snap best dat je vindt dat moederzielman een bedrieger is die mijn liefde niet verdient. Maar helaas is het voor mij niet zo eenvoudig.
in m'n schulp
Op deze momenten zou ik het liefst weer in m'n schulp kruipen. Staying is the new shame, zegt Esther Perel. http://www.ted.com/talks/esther_perel_rethinking_infidelity_a_talk_for_anyone_who_has_ever_loved/transcript?language=en
Ik praat niets goed, ik poets niets weg. Maar ik negeer ook niet de gelaagdheid van wie ik ben, wie hij is, van waar we in zitten.
jee Moederziel
Eigenlijk schrik ik toch wel van je reacties weer, al is ook dat meer van hetzelfde.
Weet je, je kunt 'haar' in je hoofd afmaken wat je wilt, feit blijft wel dat 'zij hem heeft' en jij gewoon niet. En tuurlijk hebben hij en jij een hoop samen, jullie delen nogal wat. Een heel verleden en natuurlijk de kinderen.
Maar een liefdesrelatie hebben jullie niet meer. Allang niet meer. Die heeft hij met haar! Al een hele poos. En natuurlijk wordt het met haar nooit zo als met jou, alleen al vanwege de kinderen.
Wel een verdomd comfortabel leven zo voor hem trouwens. Hij krijgt overal precies wat hij wil.
Houd toch ook rekening met mogelijkheid dat hij relatie met haar naar jou toe kleiner maakt dan dat deze is, hij weet vast ook het goede te zeggen om jou tevreden te houden. (hij wil al dat wat hij krijgt van jou ook vast niet kwijt, jij zorgt nl erg goed voor hem)
Ik ook Floor
Ik schrik ook weer. Het moet en zal zwart-wit zijn en ik kan het niet vaak genoeg zeggen: dat is het voor mij niet. Helaas niet, ik kan het ondanks flink realisme en een heldere blik niet zo zien. En sjonge, nee, truus is voor mij geen issue. Natuurlijk gaat het om man.
Ik weet wel waarom ik me de vorige keer hier terugtrok. Het lukt me niet om de onderlaag onder woorden te krijgen. Dat geeft me het gevoel me te moeten verdedigen en die energie heb ik niet.
Ik voel herkenning in de posts van Pennestreek en Mirreke, en heb ook de andere reacties met grote belangstelling gelezen. Dank voor jullie geduld en tijd. Echt. Ik heb er zoveel aan. Maar toch kruip ik weer even in Mn schulp.
Liefs xxx
hecht
Moederziel, jammer dat je in je schulp gaat van iedere reactie die jou een beetje 'prikkelt' of 'confronteert'. Jij gaat jouw weg en hier krijg je af en toe andere invalshoeken, die kun je ook naast je neer leggen.
Mijn kleine bijdrage: Ik sta op het punt om te scheiden. Dit is na een relatie van 25 jaar met een man waar ik ontzettend veel van gehouden heb en twee prachtige kinderen mee heb. Ik durf ook zo te stellen dat ik van geen man ooit zoveel meer ga houden als van hem, en dat ik met niemand ooit zo'n hechte band zal hebben als met hem. Toch is het nu over, en het is al jaren over, door allerlei interne en externe factoren. Ik ben ongelukkig, en ik kan niet meer, echt niet. In die zin denk ik ook dat je de woorden van jouw man op veel manieren kunt interpreteren, en dat zijn gedrag toch meer zegt dan zijn woorden.
Misschien ook niet wat je wil horen, maar ik geef het toch mee.
Moederziel
Ik vraag me gewoon af waarom jij man gelooft als hij zegt dat hij niet bij Truus blijft. Dat doet hij namelijk wel. Ik denk dat het feit dat je hem man noemt meespeelt. Je kunt en wilt hem niet loslaten. Maar dat kan ook terwijl je onveranderd gaN hem blijft houden. Ik begrijp niet waaraan jij je vasthoudt. En dat is in mijn ogen niet de nuance van jouw woorden niet begrijpen. De gelaagdheid. De grootsheid van jullie liefde. Ik vind gewoon dat hij je kwetst. En begrijp niet dat jij dat verduurt. Dat is niet om je weg te jagen. Ik probeer je te begrijpen en dat lukt me niet. Meer over jullie liefde horen en dat man eigenlijk dit of dat, helpt bij dat begrijpen niet. Ik wil niet een verdediging horen. Het is geen aanval. Ik begrijp niet hoe je nu leeft. Maar weet je? Ik zal stoppen met schrijven. Dan kun jij er mee doorgaan.
RoosjeRaas
Je woorden lijken heel goedbedoeld, maar ik voel ook hoe dwingend ze zijn. En hoe je aan mijn nuances voorbij gaat. Er zit een ondertoon in je laatste posts, die mij ergens raakt op een nare manier. Dat drukt mij in het defensief, waar ik op dit moment geen energie voor heb.
Voorbeeld: ik noem man zo, of moederzielman, en niet 'mijn man'. Zolang we getrouwd zijn, is hij nog steeds mijn man. Ik heb daar geen enkele bedoeling bij anders dan de bijdragen begrijpelijk houden.
En wat de 'grootsheid' van onze liefde betreft: niets unieks hoor, wel van enorme betekenis voor 2 mensen die zo'n verbondenheid van huis uit niet kenden. Daarom is het losmaken nu ook zo ontzettend moeizaam.
Jouw woorden
Wekken bij mij nog steeds de suggestie dat man vertwijfeld is. Niet kiest. Eigenlijk dit niet wil. Dat raakt míj, dat je daar van uit lijkt te gaan. Natuurlijk is het pijnlijk maar jij en ook Pennenstreek lijken deze status quo - want dat is het - te prefereren boven daadwerkelijk aanvaarden wat is en niet is. En ik zie net als Floor geen liefdesrelatie. Misschien streef je die ook niet na. Ach. Ik had je gezegd niet meer te zullen schrijven. Dat is ook beter als je mijn woorden voelt als goedbedoeld maar dwingend. Dan twijfel je wellicht aan de goede bedoeling en dan is schrijven ook geen gelijkwaardige uitwisseling van gedachten meer. Dan moeten we gaan oppassen wat we zeggen. Dat vind ik moeilijk bij een onderwerp als dit, waar ik ook zo persoonlijk en subjectief in zit. Dan moet ik mijn woorden gaan wegen om te voorkomen dat het de verkeerde reactie kan zijn. Dat ga ik niet doen. Adieu. Ik wens je alles wat je nodig hebt. Ja, oprecht.
Anno
Wat rot dat je in deze situatie zit. Dankjewel voor je bijdrage. Je schrijft dat het voor jou al jaren over is en dat je ongelukkig bent. Je kunt niet meer.
Ik heb dat bij een goede vriendin ook gezien. Ik kan me heel goed voorstellen dat als een relatie ongelukkig maakt, echt ongelukkig, je daar een uitweg uit zoekt.
En toch herken ik het niet met wat hier thuis is gebeurd. Man was niet ongelukkig, wel onrustig. Dat was er al zolang ik hem ken, in meer of mindere mate. Niet zozeer relatiegebonden, meer een diepe onrust in hemzelf. Altijd op zoek naar een betere baan, een leukere hobby, een nieuw hoogtepunt in het leven. Dat hij uit de relatie is gestapt, is niet omdat het al jaren over was. Tenminste, niet dat ik weet. In december heeft hij mij letterlijk nog uitgebreid de liefde verklaard, dat hij zo blij met me was, samen oud worden etc. 9 weken later trok hij de stekker eruit en bleek er sinds 3 weken een truus.
Mijn theorie is een veel simpelere: moederzielman zat klem in veel onderdelen van zijn leven, vooral werk en financieel. Hij reageerde daarop door zich teleurgesteld en verbitterd terug te trekken uit het gezin. Concept van veilige haven vertrouwde hij van oudsher toch niet helemaal. In werkelijkheid was het huwelijk na 22 jaar goed (genoeg), maar vroeg wel onderhoud en intimiteit. Investering die man vermeed, want emotioneel ingrijpend. Man liep tegen truus op en zag een quick fix. Maar een jaar later ligt het gezin in puin maar is er nog niets gefixt.
Ik weet van mezelf waarom het zoveel moeite kost om hier uit los te komen. Ik heb ook mijn bagage. Man heb ik zo ver als ik kan losgelaten, maar de pijn van de kinderen en de puinhoop die hij van zijn leven maakt, zijn niet om aan te zien. Dat snijdt echt dwars door me heen. Dat proces gaat met horten en stoten en de weerslag daarvan lezen jullie hier.
Zo helder als jij het uiteenzet, Anno, zo helder is man nooit geweest. Daar overheerst de chaos, het vermijden van de pijn en de vlucht. Daar worstel ik mee, want ik zit er nog aan vast.
Ik vergelijk mezelf met een vos in een vossenklem. Om verder te kunnen moet ik mijn poot afknagen. Pijnlijk, en het gaat niet zo snel.
Anno
Hoe gaat je partner met de situatie om?
