Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Wat een rare vraag, VL
Misschien begrijp ik je verkeerd, maar bestaat er echt zoiets als 'voor de kinderen bij elkaar blijven'? En wat precies leef je die kinderen dan voor?
Moederziel, antwoord op je vraag
" Maar hoe bescherm ik mezelf zonder hem geweld aan te doen?" heb ik niet echt. Wat ik merk bij mijn bonusdochter is dat soms even afstand nemen goed werkt. En wat bij ons echt heel goed werkt is praten via de app. Dan kan ik soms gedoseerd iets zeggen wat ik face to face niet zou kunnen, omdat er dan emoties bij komen.
Maar bij jou gaat het om je partner. Dat is een heel andere relatie. Ik zou toch kijken bij hulpverleners die ervaring hebben met hechtingsproblemen. Vooral omdat jullie allebei een vergelijkbare achtergrond hebben schrijf je, en een diepe verbondenheid hebben vanuit die 'kindpijn' zoals je het zo mooi noemt, denk ik (nu weer) dat jij toch wel heel belangrijk zou kunnen zijn in zijn proces.
Hechtingsproblematiek (want dat is dit in feite) is heel specifiek. Mensen zijn een kei in het verstoppen ervan, en komen met allerlei andere dingen om dit te verbloemen, werpen rookgordijnen op en zo. Maar het is de basis van hoe je in het leven staat of kunt staan... Het is de basis van het contact dat je legt, hoe je bent in het onderhouden van relaties. Ik denk dat je man heel lang op pure wilskracht is doorgegaan, zich steeds eenzamer is gaan voelen, en nu is geknakt.
Veel is afhankelijk van het feit of hij nu openstaat om hier echt in te duiken, of dat hij zo is geschrokken dat hij ervoor wegrent, naar bijv. een Truus.
Ik denk dat ik zelf op zoek zou gaan naar een hulpverlener die echt ervaring hiermee heeft. Om de situatie zelf (dus voor en vanuit jouzelf) neer te leggen. Wellicht kun je goede ondersteuning krijgen hierin. Wat ik ook zou doen: vertrouw op jezelf, op je eigen intuïtie. Als je man de ruimte zou krijgen om hier vol in te duiken en er een weg in te vinden, denk je dan dat hij uiteindelijk bij jullie, jou en je gezin, zou eindigen? Als je dat denkt, en ik krijg het gevoel van wel, handel dan ook vanuit dat vertrouwen... Je man een periode de ruimte geven die hij nu nodig heeft, zegt echt niet dat jij nu heel opofferend bent, je laat gebruiken, de zwakke bent in deze relatie. Dit is ernstig psychisch lijden, niet hetzelfde als zomaar een midlife crisis. Je moet idd een modus vivendi hierin vinden. Zie het ook niet als verraad naar jou toe. Ik zie het eerder als onnoemelijk krachtig en trouw aan jou en het gezin dat hij het zo lang heeft volgehouden!
Ik denk ook dat je niet (echt) bang hoeft te zijn voor Truus. Althans, niet in de zin dat het gaat tussen liefde voor jou of liefde voor haar. Truus is een rookgordijn. Waar hij zich achter verschuilt.
Ik weet het niet, ik ken jouw man niet, weet niet hoe hij zich nu gedraagt natuurlijk. Maar kun je dit hem niet eens zeggen? Aftasten wanneer het zou kunnen, en zeggen dat jij zoekende bent naar een mogelijkheid om hem de gelegenheid te geven zijn problemen aan te gaan zonder het draadje door te snijden, zonder er zelf aan onder door te gaan, zonder dat de kinderen er teveel onder lijden.
Mannetje
Ik zat net even met een kop koffie en dacht dat ik nog een aanvulling moest schrijven. Ik ken je niet en zal er vast naast zitten even vaak als raak of half.
Maar je toestand raakt me, evenals de toestand van moederziel, pennenstreek en toendertijd stip me hebben geraakt.
Dit omdat ik toen door soortgelijke processen ben gegaan.
Ik schreef niet om je op je plaats te zetten of te vernederen. Wel om de reden die Moederziel schreef:
--Nogmaals: de oorzaken liggen niet in dingen/gebeurtenissen/personen buiten jezelf, maar besloten in jezelf. Jouw persoonlijke mix van levenszaken heeft je gemaakt tot wie je bent. Aanvaard dat. En aanvaard ook dat gedane zaken geen keer nemen en anderen niet kunnen oplossen wat je zelf hebt veroorzaakt.
Dat is denk ik ook wat Tops bedoelt met haar 'auto-ongeluk'.--
Je reactie op gebeurtenissen is een veel voorkomende maar geen goede; niet voor jezelf, niet voor je vrouw. Je kunt naar oorzaken zoeken, analyseren, graven, begrijpen, maar je doet het omdat het je (ooit)beloningen opgeleverd heeft. Je beloning hier is bv troost die je bij truus ontving. Is maar een voorbeeld, vul het ware antwoord zelf maar in.
Nu kun je je suf zoeken naar het hoe en waarom, zaak is dat je er iets mee moet. Gedachtes omzetten in daden. Terug naar een gedrag automatiseren dat juist is. Voor jou en daarmee voor je vrouw.
Dat kun je leren, maar een reden/uitleg/excuus zoeken in je verleden voor het gedrag van heden is niet voldoende.
Het kan je een rust geven, maar het geeft je vrouw geen rust.
Zij verdient hetzelfde als jij doet, zij heeft recht op dezelfde beloning. Daarom moet je er nog steeds iets mee.
Goed dat je een therapeut zal contacteren. Ik denk dat er veel winst te behalen valt zodat je kunt zwemmen ipv nu toch een beetje stuurloos ronddobberen. Durf daar kwetsbaar te zijn en verantwoordelijk. Sterkte.
Moedeloos
Jou relatie met je moeder had de mijne kunnen zijn. Alleen ben ik voor de buitenwereld normaal (...) opgevoed. Heb er zelf ook nooit iets van gemerkt of bewust last van gehad.
De liefde die ik heb ontvangen was voorwaardelijk. Als ik dit of dat maar deed dan was ik lief anders niet. Als ik haar nodig had was ze er niet of moest ik me niet aanstellen. Huilen mocht niet, was lastig. Vader was altijd emotioneel onbereikbaar. Veel ruzie tussen vader en moeder.
Zus werd altijd goed behandeld en voorgetrokken.
Pas als je je in een situatie stort zoals deze en je met je neus op de feiten wordt gedrukt, gaat nadenken hoe en wat, over je huwelijk, rol van je vrouw daarin in relatie tot je moeder etc... dan komt pas de zaken naar boven.
En nog denk ik.... is dat nu de aanleiding voor alles geweest. Maar zoals je stelt, ik onderschat de problemen van hechting denk ik
Ook de opvoeding van mijn moeder was bepaald niet fijn en dit heeft denk ik ook wel impact gehad op de manier waarop ze haar kinderen heeft opgevoed.
Mannetje ik denk dat jouw analyseren
ook een rookgordijn is... Je kunt het goed verwoorden, maar achter woorden kun je je goed verstoppen. Je moet niet alleen verWOORDEN, maar ook doorVOELEN.
Het lijkt er sterk op dat je vooral in je hoofd zit, en niet of nauwelijks bij je gevoel kan komen. Dat is dus eigenlijk al afgesneden...
Ik vind reactie 658 van moedeloos/hoopvol een goede. Idd, accepteer dat iets zo is. Ga niet verklaren, analyseren, excuseren... Maar het is een proces, zoiets doe je niet in 1 keer. Ik vind dat je steeds meer laat zien van jezelf. Fijn dat je een therapeut gaat zoeken. Echt doen hoor!!
Moedeloos of moederziel?
Mannetje, is je laatste post aan mij gericht of aan Moedeloos/hoopvol?
Als het over mij gaat, is er geen link met de relatie tussen mij en mijn moeder. Ik heb gelukkig een hele hechte relatie met mijn moeder.
Groepstherapie
Moederziel, als therapie te duur is, is een groepstherapie een alternatief. Een groep mensen of echtparen met vergelijkbare voorgeschiedenis zodat je niet hoeft uit te leggen hoe je je voelt aan iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. De geschiedenis is ook niet over te doen maar gedeelde pijn is halve pijn en minder uitzichtloos. Herstel bij anderen is een stimulans voor jezelf.
Je geeft aan het vroeger ook zelf opgepakt te hebben. Kan je je man uitleggen hoe jij dat proces verwerkt hebt?
Tegelijkertijd kan hij ook moeite hebben met het feit dat jij wel in staat was om die emoties te accepteren en daarom nooit jou hulp heeft ingeroepen. Toch kan jij voor hem ook een voorbeeld zijn, een voorbeeld dat ook hij uit dat dal kan klimmen. Niet als een betweter maar als iemand die weet hoe het voelt omdat die het ook heeft meegemaakt.
Moederziel
Grapje zeker? Ik heb al minstens 40 draadjes gelezen van mensen in een slecht huwelijk die proberen vol te houden om hun kinderen geen scheiding aan te doen.
Daarmee leef je dus voor dat het jarenlang over je grenzen laten gaan door je partner acceptabel is en je het (langdurige) huwelijk als grootste goed ziet.
# 666
#666
De liefde die ik heb ontvangen was voorwaardelijk. Als ik dit of dat maar deed dan was ik lief anders niet. Als ik haar nodig had was ze er niet of moest ik me niet aanstellen. Huilen mocht niet, was lastig. Vader was altijd emotioneel onbereikbaar. Veel ruzie tussen vader en moeder.
Zus werd altijd goed behandeld en voorgetrokken.
Mannetje: sta eens stil bij dit wat je zo plastich beschrijft.
Wat betekent dit voor jou?
hoe kijk je tegen deze vorm van omgang, opvoeding, gedrag?
wat deed t met jou als je weer eens zo koud en kil werd benaderd\behandeld?
Wat deed t met jou als jouw verdriet werd ontkent of dat jij je verdriet niet mocht uiten of niet laten zien?
ik zie herkenning van patronen, jouw vader emotioneel onbereikbaar en jouw vrouw ook. triggert dat? of trekt jou dat juist aan? vind je het gedrag van beiden normaal geaccepteerd gedrag ? hoe zou jij dat gedrag liever opgelost willen zien?
Vesper Lynd
Vergeef me mijn gevoeligheid, maar het huwelijk van mijn eigen ouders was ontzettend slecht. Zo slecht dat er met veel geweld (letterlijk) godzijdank na een groot aantal jaren alsnog een einde aan kwam. Maar toen was vóór de scheiding al heel erg veel schade aangericht. De scheiding was de opluchting van de eeuw.
Iedereen moet voor zichzelf afwegen of hij wel of niet bij zijn partner wil zijn en blijven. Maar de kinderen als excuus gebruiken om een slechte situatie te laten voortbestaan, gaat er bij mij niet in.
Dus, nee, sorry, geen grapje.
Aanvullend aan #671
Het contact tussen Mannetje en zijn vrouw is m.i. van vergelijkbare orde als die tussen zijn moeder en hem; mannetje verborg zijn leed en pijn zoals zijn vrouw nu haar pijn verbergt.
Vroeger was de liefde van zijn moeder voorwaardelijk, nu is zijn liefde voor zijn vrouw net zo voorwaardelijk.
Hoe graag had Mannetje het vroeger anders gezien. En hoe zeer doet zijn vrouw haar best..
Toch weer: De Duivelsdriehoek
Mannetje, ook naar aanleiding van de 'therapeutische' posts hierboven: léés De Duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets en lees met eigen ogen hoe de rode draad in jouw leven loopt. Raad ik je echt aan. En zo goed als je het zelf kunt ontdekken, kan geen therapeut. Die kan er hooguit bij begeleiden.
Prikkel
Als een ouder met kinderen een band heeft die zichtbaar goed is, kan de andere ouder geprikkeld worden om hierin een deelgenoot te willen zijn.
Als de man van moederziel van de kinderen hoort wat voor leuke dingen zij dat weekend gedaan hebben, kan hij voelen dat hij iets mist.
Het ondernemen van gezellige uitjes zie ik niet als een middel om hem de ogen uit te steken met leuke verhalen, maar als een behoefte om te ontspannen en aan jezelf te denken. Nodig hem uit, zodat hij weet dat hij erbij hoort.
De keus is aan hem of hij die kans aangrijpt.
Als gezin iets te ondernemen, kan genezend werken. Ja, zijn tijd was rot; nu heeft hij de kans om het zelf wel goed te doen. Met mooie van pubers is dat ze eigenwijzer worden maar je ook meer volwassener acties met ze kan ondernemen. Eerlijk gezegd gaan we hier ook vaak opgesplist op pad. Een soort van quality-time met één van de kinderen.
Een herstel waar niet alleen aandacht is voor praten maar ook tijd voor ontspanning, is succesvoller.
Tja ..
.... ik denk dat mannen toch anders omgaan met oorzaak en gevolg dan vrouwen. Veel mannen willen de oorzaak weten om zo ook de gevolgen te kunnen aanpakken. Iets terugstoppen in een doosje wat niet opgelost is zorgt ervoor dat doosje bolle wangen krijgt en andere doosjes in gedrang komt. Bij vrouwen werkt dat denk ik anders. Emotiedraadjes doorsnijden en het probleem is geïsoleerd....
Sorry beetje ironisch/theatraal 
@moederziel: #681 betrof moedeloos.
PS. Ik wil niet je draadje kapen. Maar het maakt nu eenmaal veel los. Als je vindt dat teveel gaat afwijken van TS dan maak ik even eigen topic aan.
@mirreke: heb idd moeite om bij mijn gevoel te komen. Probeer het wel. Gaat moeizaam. Temeer ook omdat iedereen buiten mijzelf een mening heeft en denkt te weten wat goed voor me is. Bijna iedereen (ouders, mijn familie) adviseert me om met Truus door te gaan. Door haar ben ik meer gaan leven. Alleen voelt het niet zo. Alleen doorgaan? Beter mss, maar ook dat is niet mijn eerste keuze. Wat is dan wel mijn keuze? Daar probeer ik nu achter te komen.
Gevoel is altijd naar de achtergrond gedrukt en op gegeven moment ga je alleen maar rationaliseren. Gevoel is niet meer van belang.
@moedeloos
Ik heb me laatste tijd vaak afgevraagd welke rol mijn vrouw in mijn leven heeft en dat ook in vergelijk met mijn moeder (ouders). Er is mij ooit eens gezegd en denk daar ook laatste tijd wel over na: dat ik erg vaderlijk met leeftijdsgenoten om ga. Merk dat ook in mijn relatie met mijn vrouw. Die heeft vanuit haar jeugd behoefte gehad aan een vaderfiguur. Dus dat versterkte elkaar. Heb al eens eerder aangegeven dat het nooit echt een gelijkwaardige relatie is geweest.
Daarnaast heb ik altijd ervoor gezorgd dat vrouw niks te kort kwam. Zij blij ik ook blij. E.e.a. gaat kortsluiten als er eens iets andersom wordt gevraagd en niet op wordt ingegaan.
#677
je geeft een vergelijking/een uitkomst van jouw gedrag mbt jouw vrouw.
Mijn vraag is/was
Wat doet dat gedrag van jouw ouders met jou?
Wat betekent dit voor jou?
hoe kijk je tegen deze vorm van omgang, opvoeding, gedrag?
wat deed t met jou als je weer eens zo koud en kil werd benaderd\behandeld?
Wat deed t met jou als jouw verdriet werd ontkent of dat jij je verdriet niet mocht uiten of niet laten zien?
Hoe voelde jij je als je merkte dat jouw zus werd voorgetrokken? waarin voorgetrokken? hoe vaak?
hoe gedroeg men zich tegen jou?
wat deed jij als jij merkte jouw zus werd voorgetrokken?
hoe reageerde jouw zus op dat voortrekkerij?
wat deed je als je vader en moeder miste? of iets wilde vertellen/delen?
Moedeloos
Even genummerd:
1: Ging me opstandig gedragen, zocht de aandacht met als gevolg dat de liefde nog voorwaardelijker werd.
2: Achteraf merk je dat dit betekent dat je constant moet vechten voor de liefde of aandacht
3: snap wel dat ik soms onhandelbaar was. Dus snap het wel, maar de methode is niet juist
4: Voelde afgestoten
5: Je uitte het niet. Kreeg een krop in je keel en zocht een rustig plekje om iets te gaan doen
6: Dat merkte ik toen niet, kreeg pas later in de gaten.
7: Ik was grote broer, mocht niet huilen moest voorbeeld geven anders deed je je moeder verdriet
8: Toen ik het later merkte haalde ik daar onverschillig mijn schouders over op. Later snapte ik het wel. Maar voelde niet fijn.
9: Weet niet of ze in de gaten had. Later wel eens gevraagd maar ze heeft nooit zo gezien.
10: Trok me terug. Slechte berichten hield ik achter om ze niet teleurtestellen.
Zie in dat laatste ook wel de basis voor mijn uitstellend gedrag nu.
En wat had je gewild, nodig gehad, als kind?
Je doet het weer 
. Klinisch de vragen beantwoorden, maar zonder gevoel. Probeer voor jezelf (hoeft niet hier) echt te VOELEN wat je als kind nodig had gehad van je ouders, om je geliefd, gewaardeerd, begrepen en geborgen te voelen. Je kunt dat ook in een brief aan je ouders schrijven, die je niet hoeft te versturen natuurlijk, maar zelf opschrijven (en misschien ook hardop voorlezen daarna) helpt je in je verwerkingsproces.
Ken je het concept van transactionele analyse? Daarmee kun je leren herkennen wanneer je in de relatie de ouderrol of juist de kindrol vervult. En wat je eigenlijk zou willen is allebei de volwassen rol vervullen, pas dan ben je allebei gelijkwaardig.
Dit heb ik geleerd/gedaan bij mijn NLP-coach, ik heb er zeker wat aan gehad.
Pennestreek
Merk ook dat ik niet bij mijn gevoelens kom. Voel ook de gevoelens van een ander naar mij niet. Kan ze ook niet verwoorden.
Zal eens verdiepen in de transactionele analyse.
Analyse ligt mij wel weer 
indd klinisch
ik gebruik nu MH als afkorting wordt zelf "moedeloos" van het woord typen hahahaha
indd neiging tot klinisch beantwoorden # 678 ...en meer gedrag genoemd
sta stil bij die begrippen die je hebt genoemd:
wat doet t met jou als je nu er aan terug denkt.
hoe was t voor jou als kleine manneke die geen manneke mocht zijn.
maar een kopie van ouders moest zijn/worden/.
die het gevoel had alleen op de wereld te staan en niet terecht te kunnen bij degenene die onvoorwaardelijk aanwezig moesten zijn voor hem?
opstandig = gedrag } hoe voelde je je om je zo te moeten gedragen
vechten = gedrag} hoe voelde het om te moeten vechten om dan pas gezien te worden
afstoten = gedrag} hoe voelde dat om afgewezen afgestoten te worden
uitte niet = gedrag } hoe voelt het om alles binnen te kroppen
rustig plekje opzoeken - afzonderen = gedrag
niet huilen = gedrag
voorbeeld geven = gedrag
onverschillig = gedrag
Trok me terug = gedrag
Slechte berichten hield ik achter = gedrag
niet teleurstellen = gedrag
en je hoeft die vragen niet hier te beantwoorden indd
Hechting
Moederziel, in #645 deel je wat over de jeugd van je man. Dit is ernstige problematiek. Mirreke kan goed de gevolgen beschrijven. Ik dacht toen ik het las ook; dit gaat veel verder dan een midlife crisis. Dit gaat om een stoornis in hechting, opgelopen in jonge jaren. Ik ben enigszins thuis in de contextuele leer. Hier wordt verbinding gelegd tussen opgedane ervaringen en invloed hiervan op het latere leven. Misschien goed om op zoel te gaan naar een hulpverlener met kennis van de contextuele leer. ( ook voor Mannetje).
Dit gaat niet om een midlife crisis. Hoogstens komt t tot uiting door een midlifecrisis.
Ik heb de postings gelezen tussen mirreke en jou. Ik weet niet of ik het goed zie en of ik het goed onder woorden kan brengen. Het is geenszins kwetsend of bagatelliserend bedoeld. Ik krijg de indruk dat je enorm blij bent met de herkenning en kennis( volkomen begrijpelijk) en dat je driftig op zoek bent om je gedrag op deze ' kennis' af te stemmen. Ook begrijpelijk. Toch wil ik je waarschuwen; het is je man- niet je kind zoals bij mirreke. En het is ook jouw leven. En hoe je het ook wendt of keert; man gaat jouw grenzen over. Hoe begrijpelijk misschien ook. Toch heb jij het recht ( in mijn ogen zelfs de plicht) om jouw grenzen aan te geven. Daarmee beeindig jij niet jullie huwelijk/ relatie maar zeg je wel; hoe beschadigd jij ook bent- tot hier en niet verder. Liefdevol. Dat kan man als afwijzing opvatten. Je kunt daarbij aangeven dat je hem niet afwijst - jij wil te slotte graag met hem verder - maar wel dit gedrag van hem.
Dit doet recht aan jou. En aan jullie kinderen. Jullie kinderen ervaten nu een onzekere, instabiele situatie. Ze gaan ongepast zorgen ( voor jou, voor hun vader). Het is aan jou om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt. Dat kinderen in hun primaire behoeften ( veiligheid) aangetast worden. Hun vader kan dat nu niet, jij wel tot op zekere hoogte. Jij kunt laten zien dat er grenzen zijn, dat je voor jezelf op mag komen met respect voor de ander, jij kunt duidelijkheid scheppen.
En ik besef echt dat ik aan de zijlijn sta, dat t loodzwaar is. Maar uit begrip voor je man kan deze onveilige dituatie voor jou en de kinderen niet blijven bestaan. Uit liefde grenzen stellen.
Ik leef enorm met je mee. Heb ik goed begrepen dat je professionele hulp hebt? Zoniet; raad ik je aan die te zoeken. Dit is heel veel om in je uppie te doen.
Lieve Stip
Dank voor je zorg. Ja, ik heb gelukkig professionele zorg. Mede dankzij die 'spiegel' lukt het me om steeds beter mijn grenzen te bewaken. Ze stelde de laatste keer terecht dat ik die grenzen MOET stellen. Al was het maar omdat man eerst moet onthechten om weer gezond te kunnen hechten. Anders gezegd: ik moet hem nu los laten, echt los laten en zelfs een duwtje het diepe in geven, zodat hij zijn weg gaat vinden. Zonder in het water te springen, leer je niet zwemmen - om het maar even wat plastisch te stellen.
Voor Mannetje is dit misschien ook nog een zinvol advies: maak je eerst helemaal los van beide vrouwen. Eerder kun je niet bij je echte gevoel. (En ik vind niet dat je het draadje kaapt, hoor).
In liefde loslaten. Ik geloof dat ik nu pas begin te begrijpen wat dat écht betekent. In liefde loslaten. Dát is wat ik het beste kan doen.
Midlife en verleden
'Dit gaat niet om een midlife crisis. Hoogstens komt t tot uiting door een midlifecrisis.'
Mijn psycholoog noemde man iemand in een midlifecrisis die ook nog eens hard wordt ingehaald door zijn verleden. Wat mij betreft een tautologie Want zoals ik eerder begreep uit leesvoer op internet, is een stevige midlifecrisis vooral een uiting van onverwerkt verleden. En zo is het cirkeltje weer rond.
Stip, ik werd extra geraakt door deze zin: 'Het is aan jou om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt'. Ik kan je oprecht zeggen dat precies dit mijn drijfveer is voor zo'n beetje alles wat ik in deze k**-situatie doe...
Onthechten / hechten
Hoe werkt het onthechten en hechten?
Wat gebeurt er dan in in de persoon en hoe lang duurt dit?
Is dit proces noodzakelijk om goed door te kunnen?
Pfoeh Mannetje
Ik denk echt dat dit vragen zijn voor een goede psycholoog.
mannetje
---Veel mannen willen de oorzaak weten om zo ook de gevolgen te kunnen aanpakken. Iets terugstoppen in een doosje wat niet opgelost is zorgt ervoor dat doosje bolle wangen krijgt en andere doosjes in gedrang komt. Bij vrouwen werkt dat denk ik anders. Emotiedraadjes doorsnijden en het probleem is geïsoleerd....---
Vrouwen zijn vaak veel praktische in het oplossing van problemen dan mannen. (niet beledigend bedoeld)Maar ook emotioneler. Ik herken niet, eigenlijk totaal niet wat je zegt van de man en de doosjes en de vrouw die het emotiedraadje doorsnijdt.
Je kunt naar het doosje staren en duwen, maar dat lukt je als man en vrouw niet om het doosje er met bolle zijdes in terug te stoppen.
De vrouw zal waarschijnlijk het doosje legen, andere doosjes legen, herschikken tot het lukt, overnieuw inpakken, doosje kreukvrij maken enz. Ze doet wat. Huilend, maar ze doet wat.
Mijn ex bleef naar het doosje staren en zei: past niet.
Totale passiviteit, emotieloos.
Kun je nog eens uitleggen wat je bedoelt met emotiedraadjes doorsnijden en het probleem isoleren want ik kom bij mezelf met geen enkele evt. uitleg uit op een: aha, herkenning als vrouw zijnde. Eerder onbegrepen als vrouw zijnde, maar dat kan natuurlijk aan mij liggen.
mannetje
#684
Hoe werkt het onthechten en hechten?
Wat gebeurt er dan in in de persoon en hoe lang duurt dit?
Is dit proces noodzakelijk om goed door te kunnen?
Mi =
loslaten van storend gedrag (voor jouw zelf en voor jouw omgeving),
en
die omzetten naar geaccepteerd gedrag waar JIJ VREDE mee hebt
bijv
als je iets wilde vertellen dan wilde je dat er naar jou geluisterd werd( dat is gewenst gedrag van jou van jouw ouders naar jou toe.)
in plaats naar jou te luisteren werd jij genegeerd of afgewimpeld door hen.
jij voelde je afgewezen door jouw ouders, kon niet tegen hen opboksen, dus haalde jij je schouders op , liep weg, zocht een stille plek op om te grienen.
die onvrede wroet nu nog steeds in jou.
toen was jij klein, machteloos, ontbrak er sociale vaardigheden bij jou, kon je hen niet afdwingen om naar jou te luisteren. je was bang voor ze, je was bang voor afwijzing ....? je accepteerde gedrag van ouders die pijnlijk waren voor jou.
als volwassene kun je nu kiezen uit een aantal opties als iemand niet naar jou luistert:
- laat maar gaan ze luistert toch nooit/je vertelt niets aan de ander
- ik vertel het verhaal later nog eens op een ander tijdstip
- ik dwing de ander tot luisteren en dan zien we wel wat er gebeurd
- ik vraag net zo lang om naar mij te luisteren tot ik het gevoel heb dat ik gehoord ben
welk gedrag opties geeft een bevredigend resultaat en met welk gedrag heb je vrede
de geschiedenis herhaalt zich weer ook bij jou...jouw vrouw loopt weg als jij iets wilt vertellen. of jij sluit je af als jouw vrouw iets wilt vertellen.
Ik denk dat het iets minder eenvoudig is, MH
MH, als het gaat om hechten en onthechten is er denk ik meer aan de hand dan het beïnvloeden van (on)gewenst gedrag. Hechting, of het gebrek eraan, heeft te maken met basisveiligheid en basaal vertrouwen in anderen om je heen. Daar hoort geen 'gekozen' maar in de basis aangeleerd vermijdend of juist 'pleasend' gedrag bij. Namelijk het gedrag dat je als kind moest vertonen om te zorgen dat toch aan je basisbehoefte van veiligheid, aandacht en liefde werd voldaan. Het ging dan om rauw overleven.
Een kind dat onveilig is gehecht leert zichzelf een (extreme) overlevingstactiek aan om zich staande te houden. Dat gaat wel flink verder dan dat er niet naar je wordt geluisterd. Dat raakt aan fundamentele en reële angst voor een ouder die de andere ouder in elkaar slaat, zelfmoord wil plegen, het gezin terroriseert, psychisch labiel of op andere manieren totaal onberekenbaar en onveilig is voor een kind.
Als Mannetje wil graven in zijn kindertijd, kan hij dat het beste doen onder deskundige begeleiding.
moederziel
ik beweer ook nergens dat dit eenvoudig is.
t is een lang proces en zeker geen eenvoudig proces om er achter te komen waarom iemand zich gedraagt zoals die zich gedraagt 
je moet wel bereid zijn dieper in je zelf te willen kijken
je moet bereid zijn je eigen gedrag kritisch te willen bekijken
je moet bereid zijn te willen veranderen
je moet bereid zijn een nieuwe start met jezelf te willen maken
je moet bereid zijn nieuw gedrag aan te leren en toe te passen en het oude gedrag vaarwel te zeggen
je moet bereid zijn naar de geschiedenis van de ander te willen kijken en daar begrip voor op te brengen(want die gedraagt zich ook conform haar/zijn referentie kader en ontwikkeling)
so its not easy no
Zelf dokteren
Een forum is een prima middel om zlf te dokteren. Zelf dokteren vind plaats als je geen vertrouwen hebt in een psych of te horen kreeg dat het zoveel zou kosten of omdat door zelf dokteren je in de vrijheid bent uit de post te halen waar je iets mee denkt te behalen/ herstellen.
Nadeel zelf dokteren is het ontbreken aan corriigeren; je hoeft geen persoonlijke gespreken aan te gaan, wel zo veilig.
Een andere oplossing is kiezen voor een gespreksgroep met mensen met vergelijkende problemen. Meer herkenning, meer acceptatie want je bent niet de enige, uit de taboe-sfeer.
Ik mis in de post van Mannetje het delne van gevoel. In zijn antwoorden op de vragen van MH rees een muur. Geen emoties meer willen voelen als bescherming tegen de pijn.
Ik denk dat mannen van binnen juist heeeeel gevoelig zijn, alleen zit die box potdicht. Ik hoop dat gesprekken met andere mannen hem kunnen helpen. Alleen dokteren kan juist averechts werken.
Delne=delen
---
