Het gevoel is weg, weinig intimiteit en spanningen

Ik zeg nergens dat je je verstand niet moet gebruiken. Om in belans te blijven heb je zowel gevoel als verstand nodig. Maar voor mij is mijn gevoel volgen zeker in persoonlijke kwesties heel belangrijk (in werk, contacten met anderen etc). Er kunnen tal van zeer goede verstandelijke redenen zijn om in een relatie te blijven. Maar als mijn gevoel weg is en weg blijft (en dan spreek je natuurlijk niet over een paar weken) dan zit er iets niet goed. Dan kan je alles nog zo mooi voor elkaar hebben maar dat zou voor mij onvoldoende zijn. En hopelijk is dat andersom ook zo. 

Gevoel is emotie en een soort waarschuwingsmechanisme. Net als pijn eigenlijk. Zonder gevoel zou je een soort robot zijn. 

Bjorn ik zou zeker individuele hulp zoeken. Relatietherapie is gericht op jullie samen. Maar zoals je merkt maakt het heel veel los bij jou als persoon. Je partner heeft geen gevoel of aantrekkingskracht meer tot jou en overweegt de relatie te beëindigen. Dat doet enorm veel met jou als persoon! Therapie kan helpen om zelf sterker te worden als individu. Om hiermee te leren omgaan. En ook beter je eigen beslissingen te nemen. Nu ben jij afhankelijk van haar. Zij bepaald wat ze wil gaan doen en jij kunt of doet eigenlijk weinig behalve afwachten. Leren hiermee om te gaan kan enorm helpen. Ook om grenzen aan te geven. Want hoelang wil je dit zo laten doorgaan. En waar is jouw grens?

Dat ze nu weinig of niets voelt naar jou toe, dat hoeft ze steeds te herhalen. Dat heeft ze uitgesproken. Laat zij zich hier niet van haar stuk brengen en doe jij dit ook niet. Parkeren nu dit gevoel. Ze ziet jou in een ander licht. Ontnuchterend, want je blijkt een heel gewoon mens, waarin jullie ook nog verschillend blijken. Dat is slikken. Doe dat dan slikken en daar niet in blijven hangen. 
Ga nou niet de fout in om naar dat 'oude symbiotische gevoel van veilig en thuis' terug te verlangen. Jullie staan nu op eigen grond. (Ken je de wijsheidstekst 'over het huwelijk' van Kahlil Gibran?) Jullie zijn nu in een meer 'volwassen' fase beland in jullie relatie, waarin je leert om verantwoordelijkheid te nemen voor de eigen gevoelens en behoeften. En die niet meer bij de ander neer te leggen.  Emotionele veiligheid ontstaan nu op een andere manier. Niet meer door samensmelting, door weg te vluchten, oppervlakkig te blijven, aan te vallen of te overleven. Die triggers kunnen naar boven komen, dat is nu de uitdaging, om die te gaan verslaan en om te leren uiten, open te communiceren, grenzen aan te geven. 
Waarom denk je dat ze zoveel tijd krijgt om met elkaar samen te leven? Om dit stapsgewijs te leren. 

Ik heb zelf veel inzichten opgedaan en praktisch geoefend in hoe je dit doen door trainingen verbindend communiceren te volgen. Goed boek is Stop met aardig zijn van Thomas D'Asembourg. Grondlegger is Marshall Rosenberg, veel over te vinden. Ook hele trainingen op internet. 

Labyrinth schreef op 15-10-2023 om 16:00:

Dat ze nu weinig of niets voelt naar jou toe, dat hoeft ze niet steeds te herhalen. Dat heeft ze uitgesproken. Laat zij zich hier niet van haar stuk brengen en doe jij dit ook niet. Parkeren nu dit gevoel. Ze ziet jou in een ander licht. Ontnuchterend, want je blijkt een heel gewoon mens, waarin jullie ook nog verschillend blijken. Dat is slikken. Doe dat dan slikken en daar niet in blijven hangen.
Ga nou niet de fout in om naar dat 'oude symbiotische gevoel van veilig en thuis' terug te verlangen. Jullie staan nu op eigen grond. (Ken je de wijsheidstekst 'over het huwelijk' van Kahlil Gibran?) Jullie zijn nu in een meer 'volwassen' fase beland in jullie relatie, waarin je leert om verantwoordelijkheid te nemen voor de eigen gevoelens en behoeften. En die niet meer bij de ander neer te leggen. Emotionele veiligheid ontstaat nu op een andere manier. Niet meer door samensmelting, door weg te vluchten, oppervlakkig te blijven, aan te vallen of te overleven. Die triggers kunnen naar boven komen, dat is nu de uitdaging, om die te gaan verslaan en om te leren uiten, open te communiceren, grenzen aan te geven.
Waarom denk je dat ze zoveel tijd krijgt om met elkaar samen te leven? Om dit stapsgewijs te leren.

Ik heb zelf veel inzichten opgedaan en praktisch geoefend in hoe je dit doen door trainingen verbindend communiceren te volgen. Goed boek is Stop met aardig zijn van Thomas D'Asembourg. Grondlegger is Marshall Rosenberg, veel over te vinden. Ook hele trainingen op internet.

”Het gevoel is weg” is naar mijn ervaring nogal een dooddoener. Je gevoel ineens weg voor iemand waar je om geeft? Dat gebeurt toch ook met je kinderen niet? Of met andere mensen waar je veel om geeft? In mijn ervaring is er gewoon iets anders aan de hand als mensen zeggen dat “het gevoel weg is”. Soms heel concreet (aandacht van een ander) of soms heel verstopt (ook voor diegene die dit zegt zelf). Niemand zegt dat een relatie altijd over rozen loopt. Ik geloof niet zo in de uitleg dat het “gevoel weg is” Wat betekent dat eigenlijk? Dat gaat niet zomaar weg. Soms denk ik dat mensen gewoon teveel verwachten. Het leven kabbelt meestal gewoon verder en is niet een onophoudelijke stroom aan hoogtepunten. Wat niet wil zeggen dat je alles maar zijn beloop moet laten. Maar soms worden er ook veel te rap normale problemen gedramatiseerd. Natuurlijk, als je partner er echt niet meer in gelooft, dan sta je daar gewoon … De vraag is altijd… hoe zie ik mijn toekomst en wat heb ik er voor over? Na de eerste verliefdheid zijn veel mensen verbaasd dat er veel gewone dagen in een leven zitten die helemaal niet spannend zijn. En dan komt pas de ware liefde kijken. En sommigen zien die liefde niet. Ik weet niet hoe je daar een ander van kunt overtuigen. Soms beseffen ze het als het te laat is. Soms niet. Ik duim voor jou. Mensen worden soms ook gewoon de kop zot gemaakt. 

Natuurlijk kan je gevoel wel verdwijnen voor iemand. Om tal van redenen trouwens. Ook voor mensen waar je veel om geeft of hebt gegeven. Hoeveel goede vrienden zijn er in de loop van een mensenleven wel niet gekomen en gegaan? Sommige mensen blijven heel lang bij je anderen niet. Dat kan helaas soms ook voor familie gelden. 

Een kind is een deel van jou en zal altijd onderdeel van je leven blijven. Een kind is ook afhankelijk van je zorg en steun. Je partner is een zelfstandig individu. Een volwassen mens die hopelijk zichzelf kan redden ipv afhankelijk te zijn zoals een kind. Vreselijk als mensen volledig opgaan in een ander en vergeten dat ze zelf ook nog een eigen persoon zijn. Relaties kunnen nu eenmaal eindigen. Hoe verdrietig dat ook is. 

Trouwens, de liefde voor dat kind blijft gelden, ook als ze al lang volwassen en zelfstandig zijn.

Theekannetje schreef op 23-10-2023 om 21:28:

Mijn goede vrienden zijn er al heel mijn volwassen leven. En dat is lang. Ook al periodes gehad en meningsverschillen. Maar hoe ouder we worden, hoe groter de hechting en de dankbaar dat we er zijn voor elkaar . Jij wil jouw wereldbeeld altijd veralgemenen, maar jouw wereldbeeld geldt niet altijd voor iedereen. Ik geloof in trouwe vriendschap en banden voor het leven, ook al beantwoordt de ander niet altijd aan de verwachtingen. Net dan weet je wat de vriendschap of de liefde waard is. Hoe diep ze gaat. En hoeveel pijn het doet als je iemand verliest. Jouw eeuwige antwoord is … hop van de ene naar de andere als het je niet meer aanstaat. Dat mag je gerust doen van mij. Maar veel mensen worden daar net ongelukkig van. Wat is de liefde zo waard zo? Altijd tijdelijk en immer onbetrouwbaar.

Sorry de schrijf- en typfouten, ik ben met twee dingen tegelijk bezig 😄