Het gevoel is weg, weinig intimiteit en spanningen

BjornSh83 schreef op 24-10-2023 om 16:11:

Vanochtend hadden we nog een gesprek bij de therapeut en daar is uitgekomen waar ik al die tijd al bang voor was. Ze wil / kan niet meer verder met de liefdes relatie.

Hoewel ik dit onbewust al best een tijdje aanvoelde, komt het toch erg hard binnen. We zijn er beide erg verdrietig onder en ik ben er echt wel kapot van.

We gaan gelukkig nog normaal met elkaar om en willen ook echt het beste voor de kinderen. Het moet denk ik ook nog allemaal een beetje landen, de aankomende tijd zal wel een lastige periode gaan worden denk ik al heb ik daar nog helemaal geen idee over. Het is gewoon klote en erg verdrietig...

Wat rot voor je Bjorn, dit was niet waar je op gehoopt had. 

Voor nu zou ik haar gevoel serieus nemen en tegelijkertijd duidelijk blijven dat dit niet jouw keuze is.

Ik vind het bijzonder om te zien hoe mensen hier de keuze van je vrouw eigenlijk niet respecteren en er andere drijfveren achter vermoeden. Wellicht zijn die er maar dit het gevoel van je vrouw op dit moment. 

de statistieken zeggen dat 40 procent spijt krijgt van scheiden. Dan zou een proefscheiding eigenlijk verplicht moeten worden ipv altijd zo resoluut terwijl je niet weet waar je aan begint. 

Pennestreek schreef op 25-10-2023 om 11:08:

[..]

Ik neem aan dat je op mij reageert hier? Nee, je hebt geen toestemming nodig om te scheiden. Maar het verhaal van Bjorn doet mij echt heel sterk vermoeden dat zijn vrouw zichzelf niet erg goed doorziet, dat ze heel veel dingen te verwerken heeft en dat die emoties haar gevoel voor Bjorn in de weg zitten. Dat ze dus de verkeerde oplossing voor het verkeerde probleem gevonden heeft.

Ik vind de suggestie om eerst tijdelijk uit elkaar te gaan een hele goede. Ik vermoed echt dat ze dat alleen zijn verheerlijkt, en dat kan ze dan mooi in de praktijk uitvinden. Verder ben ik ook fan van Esther Perel. Maar ja, als de vrouw van Bjorn al vindt dat er niks meer aan te doen is zal ze niet snel geneigd zijn zich in deze materie te verdiepen. Ik lees hier echt mijn man terug. Die nog steeds dagelijks blij is dat ik niet meteen met hem naar de mediator ben gerend. Een scheiding niet meteen accepteren is natuurlijk ook niet per definitie hetzelfde als tegenwerken. En het is echt niet gezegd dat een beetje tijdrekken meteen een vechtscheiding oplevert. Dat vind ik sowieso een beetje gedegradeerde uitdrukking. Niet elke scheiding die niet heel soepel verloopt is meteen een vechtscheiding. Ik vind het ook nogal een uitspraak om te stellen dat tegenwerken van een scheiding schadelijk is voor de kinderen. Een scheiding die voorkomen had kunnen worden is dat in ieder geval.

En wat ik ook belangrijk vindt: naar mijn idee zitten er bij de vrouw van Bjorn flink wat trauma’s. Hoe stabiel kun je dan zijn als je in je eentje je kinderen op moet voeden? Man en ik zijn als ouders er ook enorm op vooruit gegaan toen we flink met onszelf aan de slag zijn gegaan. Het heeft voorkomen dat ik (ongewild) de fouten van mijn ouders herhaalde en aan de andere kant niet overcompenseerde. Ook ben ik veel stabieler geworden, veel rustiger in mijn reacties, zekerder van mezelf, liet mezelf niet zo snel meer uit het lood slaan. Als je zelf met psychische problemen kampt, kun dat in mijn ervaring allemaal veel minder goed.

Kijk, jij hebt natuurlijk zo jouw ervaring in je eigen relatie en dat is fijn voor jullie dat het zo gelopen is en dat traject idealiseer je nu nogal alsof iedereen het zou moeten proberen. Voor sommigen zal het werken voir velen ook niet.

Deze vrouw is gelukkig ook helemaal niet verplicht zich in allerlei materies te verdiepen, zij is zeker van haar zaak: zij wil geen liefdesrelatie meer met Bjorn. En dat recht heeft ze, hoe zuur ook voor Bjorn. Ze is er eerlijk in en daar is ook wat voor te zeggen.

Ik ben ook eerder gescheiden, mijn gevoel voor mijn man was ook weg en ik wilde ook geen liefdesrelatie meer met hem. Daar hadden we van alles tegenaan kunnen gooien van therapie, proefscheiding of ons kunnen verdiepen in van alles maar dat zou zonde van alle tijd, geld en energie geweest en waarschijnlijk alleen maar valse hoop gegeven aan hem. We zijn inmiddels beiden al jaren hertrouwd en nog steeds goede vrienden. Zo kan het ook.

MRI schreef op 25-10-2023 om 12:56:

[..]

mwoah, beetje paternalistisch. Waarom je als overheid bemoeien met zo'n prive zaak?

Waarom niet? Zie er wel voordelen in als het lukt als je een huwelijk redt. 

Minder problemen in de jeugdzorg/psychiatrie en woningtekort.

Dat sommige hier psychische problemen hebben wil natuurlijk niet zeggen dat de vrouw van TO dat ook heeft. Of dat ze daar op welke manier ook aan moet werken (en dan komt magisch alles weer goed en is to weer haar droomman). 

De vrouw van TO heeft langdurige trainingen gehad en maanden aan relatietherapie. Het is aan haar om (wellicht samen met deze personen) te bepalen wat ze ZELF wil. 

Dit is gelukkig een vrij land en niemand kan een ander verplichten in een ongelukkig huwelijk te blijven. Ze hebben eraan gewerkt en het is niet gelukt. Bijzonder arrogant om dan voor een ander te bepalen dat hij of zij niet goed genoeg zijn best heeft gedaan en als ze X gaat doen en Y gaat lezen ze wel tot andere oordelen zou komen. 

Ruud1971! schreef op 25-10-2023 om 13:48:

[..]

Waarom niet? Zie er wel voordelen in als het lukt als je een huwelijk redt.

Minder problemen in de jeugdzorg/psychiatrie en woningtekort.

Want iedereen die te maken heeft gehad met een scheiding komt terecht in de jeugdzorg of psychiatrie? Het te lang onderdeel zijn van een slecht huwelijk kan net zo goed zorgen voor psychische problemen. 

Ik moet er trouwens niet aan denken om bij iemand te blijven alleen vanwege een huis. Of andersom dat iemand alleen bij mij wil zijn vanwege praktische reden of een huis. 

Ik ga ervanuit dat niemand zomaar gaat scheiden. En dat niemand achter andermans voordeur kan kijken. Je weet gewoon niet wat er speelt. Mensen maken hun eigen afwegingen het is niet aan de overheid of anderen om te oordelen. 

Gingergirl schreef op 25-10-2023 om 13:39:

[..]

Kijk, jij hebt natuurlijk zo jouw ervaring in je eigen relatie en dat is fijn voor jullie dat het zo gelopen is en dat traject idealiseer je nu nogal alsof iedereen het zou moeten proberen. Voor sommigen zal het werken voir velen ook niet.

Deze vrouw is gelukkig ook helemaal niet verplicht zich in allerlei materies te verdiepen, zij is zeker van haar zaak: zij wil geen liefdesrelatie meer met Bjorn. En dat recht heeft ze, hoe zuur ook voor Bjorn. Ze is er eerlijk in en daar is ook wat voor te zeggen.

Ik ben ook eerder gescheiden, mijn gevoel voor mijn man was ook weg en ik wilde ook geen liefdesrelatie meer met hem. Daar hadden we van alles tegenaan kunnen gooien van therapie, proefscheiding of ons kunnen verdiepen in van alles maar dat zou zonde van alle tijd, geld en energie geweest en waarschijnlijk alleen maar valse hoop gegeven aan hem. We zijn inmiddels beiden al jaren hertrouwd en nog steeds goede vrienden. Zo kan het ook.

En ben je dan met je huidige partner na zoveel jaren wel gelukkiger? En zo ja waar zit hem dat dan in of heb je in de tussentijd naar jezelf gekeken en bedacht hoe je het deze keer anders ging doen?

Ik heb er grote moeite mee dat de toekomst van partnerrelaties zou zijn net zo lang 'stoelendansen' tot je iemand vindt die woest aantrekkelijk blijft, zorgzaam is, je interesses deelt en voor wie je diepe liefdesgevoelens voelt. Het kan zijn dat dit de toekomst is door al onze verworven vrijheden maar wat zijn dan de gevolgen? Maatschappelijk en voor kinderen? 

Ik vind de maatschappij nu al zo individualistisch en ingesteld op maximalisatie en optimalisatie en ik heb er de positieve kanten nog niet van gezien.

Ook zie ik mensen om me heen -myself included- worstelen met de nieuwe maatschappelijke rolverdeling. Mannen moeten sterk, zelfverzekerd, kwestbaar, zachtaardig, rustig en doortastend zijn en vrouwen zorgzaam, zacht, georganiseerd, goed opgeleid, werkend, spontaan, sportief en weet ik veel wat nog meer zijn.

Daarnaast zorg je vanzelfsprekend 50/50 voor de kinderen. (Dat met name het bedrijfsleven hier totaal niet op is ingesteld wordt niet meegeteld).

Zijn we de menselijke maat en verschillen tussen man en vrouw niet een beetje kwijt? 

(p.s. ik realiseer me dat dit enigszins off topic is)

Izza schreef op 24-10-2023 om 14:57:

Ik zie relaties in een veel bredere zin. Met je familie en vrienden heb je bijvoorbeeld ook een relatie. Net als je partner. Maar voor mij blijf je in iedere volwassen relatie altijd nog een individu. Ik zie heel veel volwassen die volledig opgaan in een ander of een bepaalde mate van afhankelijkheid opbouwen waardoor loskomen van een ander gewoon niet mogelijk is. Mensen vergeten wie ze zelf ooit waren en accepteren zelfs zaken als vreemdgaan, huiselijk geweld of een relatie die eigenlijk dat woord niet meer waard is. Zolang mensen dat willen moeten ze dat zelf weten. Zij worden wellicht ongelukkig (of nog veel erger) ik niet hoor.

En ik dump zeker niet zomaar een ander. Voor waardevolle relaties ga ik best ver. En als een ander zegt dat zijn gevoel is verdwenen of we uit elkaar zijn gegroeid wie ben ik dan om voor een ander te moeten bepalen dat het niet zo is? Of nog erger hem of haar te moeten overtuigen om op zijn of haar verhaal terug te komen. Dat komt op mij zo wanhopig over. Ieder heeft zijn redenen en omschrijvingen. En het is niet aan mij daar iets van te vinden.

"Mijn gevoel is weg" dat kan niet! "Om reden X en Y" dat zijn geen goede redenen etc. Heeft ook met eigenwaarde te maken denk ik. Als iemand (om welke reden dan ook) echt niet meer wil dan is dat zo. Ik kan mijzelf prima redden en er zijn voldoende andere fijne mensen in mijn omgeving. Een partner is een aanvulling geen invulling!!

Het is toch ook niet aan jou om iets te vinden van mensen die in eerste instantie hun relatie proberen redden? En het is gewoon niet respectvol om al die mensen als wanhopige sukkelaars neer te zetten. Je gaat gewoon elke keer voorbij aan hun diep verdriet door te roepen wat voor onnozelaars dat zijn. En hun heel normaal verlangen naar herstel en hoop. Dat zijn niet allemaal toxische relaties he, meestal heel gewone relaties met ups en downs. En de meesten worden ook verrast. Dat brengt rouw mee, boosheid, verdriet, waar jij dan met een pletwals overheen walst door te roepen dat ze niet flauw moeten doen. Ie-de-re-keer-op-nieuw. 

@Bjorn Het spijt me zo voor jou. Ik wens je veel wijsheid en sterkte. Probeer het ondanks al je emoties van boosheid of verdriet, ontgoocheling en wat nog meer, goed af te wikkelen. Gemeende knuffel.

Homeguy schreef op 26-10-2023 om 10:02:

[..]

Ik vind de maatschappij nu al zo individualistisch en ingesteld op maximalisatie en optimalisatie en ik heb er de positieve kanten nog niet van gezien.

Ben het geheel met je eens. Het gaat bij sommige forumleden alleen om wat hun willen. Ik en nogeens ik. Noem het echt pure egoïsme. Tuurlijk net een succes verhaal over scheiding en dat kan. Ook daar wordt niet eens over nagedacht wat voor invloed gaat dit (later) op mijn kinderen hebben of ze willen het niet zien. Het kan nog erger door bepaalde forumleden die vinden als het het saai/standaard wordt gelijk weer een relatie verbreken. Hun reactie: ik wil bepalen/leven en ik leef maar 1x en wil totaal geen verantwoording afleggen aan derden. Nee zo zit ik niet in elkaar maar ik ben een man. Vrouwen zijn misschien harder aangezien ze voor 80% verantwoordelijk zijn om scheidingen aan te vragen.

Ruud1971! schreef op 25-10-2023 om 13:48:

[..]

Waarom niet? Zie er wel voordelen in als het lukt als je een huwelijk redt.

Minder problemen in de jeugdzorg/psychiatrie en woningtekort.

Inderdaad. Scheiden is geen privézaak want de maatschappij merkt er ook gevolgen van.

Ja of je stelt een test/ opleiding in om te mogen trouwen/ kinderen krijgen. (sarcasme uit)

40% van de huwelijken eindigt in een echtscheiding