hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)
Ik zit met met volgende. Na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem. Mijn moeder - behoorlijk codependent - zou ik graag blijven zien, al is het maar om haar af en toe in contact te laten komen met de buitenwereld. Hij controleert haar volledig, hij zegt zelfs haar zorgafspraken af als hij niet mee kan gaan.
Het is nu al bijzonder lastig om met haar te spreken zonder dat mijn vader er tussen zit. Hij kijkt in haar mobiel (die ze zelf nauwelijks gebruikt), als ik naar de vaste lijn bel neemt hij altijd op. Uit zichzelf neemt ze nooit contact op met mij, maar de spaarzame momenten dat ik het gedrag van mijn vader ter sprake kan brengen geeft ze me altijd gelijk maar is erg gelaten. Ze zegt dingen als "ach, ik leef al 50 jaar met hem", "niks van aantrekken" etc, en dat is het dan. Eigenlijk ben ik ook boos op haar, dat ze niet voor zichzelf op komt en dat ze mij nooit belt.
Herkenbaar voor iemand, of heeft iemand tips? Vooral het compleet isoleren van mijn moeder vind ik heel kwalijk.
Gingergirl schreef op 02-12-2023 om 18:51:
[..]
Mag ik vragen( misschien te persoonlijk); jouw moeder heeft een officiele diagnose; hoe kwam het dat ze zich er op liet onderzoeken? En accepteerde ze haar diagnose?
Ja nog even over die ex met een officiele diagnose: die gaf wel toe dat hij verknipt was en liet zich onderzoeken bij de Viersprong (Rotterdam) ook omdat hij dat voor onze relatie deed. Hij accepteerde de diagnose en eigenlijk was dat ook triest voor beiden: er was wel liefde tussen ons, maar doordat hij zo gewond en getormenteerd was, liepen we steeds stuk op zijn egocentrische, manipulerende gedrag. Wat hij dan weer toegaf waardoor ik dacht 'maar dan kan je er toch wat aan doen?" en dan gaf ik hem weer een kans. En hij probeerde het oprecht ook wel even (ook om mij weer terug te krijgen) om het vervolgens weer helemaal te verbruien omdat hij gewoon niet anders kon. Heel verdrietig allemaal want hij was echt niet helemaal slecht, mijn moeder trouwens ook niet. Daarom bleef ik ook altijd (veel te lang) die mensen weer een kans geven.
Lexus schreef op 02-12-2023 om 19:21:
[..]
Hoi, ja natuurlijk mag je dat vragen. De vrouw is al lang niet meer onder ons trouwens. Dit speelde al een tijd terug. Ik had toen een psycholoog in de arm genomen omdat ik weduwe was geworden en mijn rouwproces goed wilde doorlopen. Vanzelfsprekend kwam het gesprek na enige tijd op mijn moeder, die mij in die tijd gewoonweg stalkte: ze kwam gewoonweg langs op mijn werk, ging voor mijn huis zitten wachten, of liep het theehuis binnen waar ze wist dat ik met vriendinnen zat en begon me daar op te eisen. Ook had ze zich op de crematie van mijn man heel naar gedragen. Maar goed, ik was al enige tijd bij de psycholoog toen ik een keer op een terras met een vriendin zat te praten die ook net een vriend had verloren. Mijn moeder die de terrassen afschuimde of ik er zat (mind you ik ging regelmatig naar haar toe hoor) kwam er gewoon bij zitten. Ik legde uit dat ik in gesprek was maar ze ging niet weg. Vriendin en ik zijn toen opgestapt. Psycholoog raadde me aan eens even niet netjes langs te gaan en haar even te laten. Daar was ik het mee eens. Ik herinner me niet precies hoe het ging maar op een gegeven moment heb ik als voorwaarde voor nieuw contact ge-eist dat ze ook een paar keer naar de psycholoog ging en daarna samen een keer.
Dat heeft ze toen wel gedaan. Maar... de psycholoog heeft niet tegen haar over haar NPS gesproken alleen tegen mij gezegd dat ze dat had. En verder niets uitgelegd. Heel stom want ik dacht alleen maar toen 'mwoah, narcistisch? ik vind haar niet zo ijdel". Had ik toen geweten wat ik nu er over weet, dan had ik me heel anders opgesteld. Ik vind dat ook best een fout van de therapeut, ze heeft helemaal niet uitgelegd wat het inhield.
Later (na een relatie met een narcist, die zich tijdens de relatie wel heeft laten onderzoeken en een diagnose kreeg) ben ik me er meer in gaan verdiepen. Toen zag ik pas de implicaties van NPS voor mijn moeder en vielen er heel veel kwartjes. Maar er is ook pas echt meer over bekend sinds een jaar of zeven hoor. Mocht mijn moeder het wel was verteld, dan weet ik zeker dat zij het volkomen weg had gewuifd onder het mom van 'allemaal fantasie', 'ik mag ook nooit iets zeggen', 'ik heb gewoon recht op jou'.
Nee zij deed nooit iets fout en zelfs als je bewijzen op papier had, was het verzonnen of ging ze jammeren en huilen. Erg moedeloos makend gebeuren allemaal.
Heftig zeg dat stalken, en ook overduidelijk niet normaal.
Dat van 7 jaar herken ik niet zo; mijn moeder ( al overleden inmiddels) heeft de diagnose in de jaren 90 gekregen. Zij kreeg veel problemen op haar werk en de bedrijfsarts heeft haar toen doorverwezen naar een psychiater die de diagnose gesteld heeft. Moeder werkte daar graag aan mee, volledig in het idee dat er met haar natuurlijk niks aan de hand zou kunnen zijn. Zij heeft de diagnose nooit geaccepteerd; " die arts zegt dat alleen maar omdat hij betaald wordt door mijn werkgever" etc. Voor mijzelf was het op een gegeven moment klaar met het contact, ook nooit spijt van gehad. Hoe naar mijn leven ook verlopen is met en door haar...ik neem het haar niet kwalijk; het is een stoornis waar niks aan te doen is en waar zij ook niet om gevraagd heeft. Maakt het verdriet over hoe het leven gelopen is, niet minder maar wel draaglijk.
Gingergirl schreef op 02-12-2023 om 20:28:
[..]
Heftig zeg dat stalken, en ook overduidelijk niet normaal.
Dat van 7 jaar herken ik niet zo; mijn moeder ( al overleden inmiddels) heeft de diagnose in de jaren 90 gekregen. Zij kreeg veel problemen op haar werk en de bedrijfsarts heeft haar toen doorverwezen naar een psychiater die de diagnose gesteld heeft. Moeder werkte daar graag aan mee, volledig in het idee dat er met haar natuurlijk niks aan de hand zou kunnen zijn. Zij heeft de diagnose nooit geaccepteerd; " die arts zegt dat alleen maar omdat hij betaald wordt door mijn werkgever" etc. Voor mijzelf was het op een gegeven moment klaar met het contact, ook nooit spijt van gehad. Hoe naar mijn leven ook verlopen is met en door haar...ik neem het haar niet kwalijk; het is een stoornis waar niks aan te doen is en waar zij ook niet om gevraagd heeft. Maakt het verdriet over hoe het leven gelopen is, niet minder maar wel draaglijk.
Nee die zeven jaar noem ik misschien omdat ik vroeger er geen goede boeken of inzichten over kon vinden (en ook niet hard zocht want ik begreep toen nog niet wat het impliceerde omdat de therapeut die de diagnose bij mijn moeder stelde, niks uitlegde). Ik vond het alleen maar verbijsterend hoe ze zich gedroeg vaak. Ik begreep het ook niet. Ik hield best van haar maar het was nooit genoeg. Had mijn moeder het wel gehoord, dan had ze vast zo gereageerd als jouw moeder. Ik heb het contact nooit verbroken. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen omdat ik haar enige familie was. Maar het heeft me veel gekost.
Flanagan schreef op 02-12-2023 om 14:04:
Maar onsmakelijke foto’s doorsturen of werk bellen etc. is wel iets waar je wat van kan zeggen. En je weet dat hij daar op bepaalde manier gevoelig voor is, net als toen je boos werd in het restaurant en hij na tijd van stilte weer normaal kon doen. Hij weet dat hij jou niet op een loopje kan nemen en dat hij je nodig heeft; onderschat je positie niet.
Jazeker, dat doe ik ook maar hij blijft het doen. En reageert als een extreem gebeten hond (of hoe zeg je zoiets). Als hij niet mag bellen naar mijn werk - ik sta voor de klas, stel je voor - dan vindt hij dat volslagen belachelijk want hij is zelf toch heel belangrijk. En vervolgens krijg ik een soort dreigende klaagzang dat hij binnenkort zal sterven en hij niemand uitnodigt op zijn uitvaart. Hij is erg gefocusd op medische aandacht (is natuurlijk knettereenzaam) en stuurt dan foto's van een of andere eczeem, de wond na een operatie etc. waar ik dus totaal geen behoefte aan heb. Als ik dat zeg, sorry maar ik hoef die foto's eigenlijk niet te zien, dan heb ik geen belangstelling voor zijn zorgen en hetzelfde verhaal. Plus dat in de periode erna hij me ergens gaat terugpakken. Op een sneue niet al te impactvolle manier, maar toch. Het is retevermoeiend en zuigt enorm.
Labyrinth schreef op 02-12-2023 om 15:58:
[..]
Zijn dat dan voorstellen die jij en je moeder samen kunnen gaan doen? Snap dat je dit ermee bemoeien vermoeiden vindt. Maar als hij steunt dat jullie samen weg kunnen, kan je misschien die voorstellen meteen voor een volgend uitje gebruiken.
Dat boze gezicht, kan het zijn dat je in je jonge jaren erg gefocused was op hoe zijn gezicht stond? In dat geval een hele oefening om dat gezicht niet meer te willen interpreteren, want het kan ook een heel andere emotie zijn. Het niet meer gewicht tillen aan zijn emoties, welke dat ook zijn en geen interne spanning (is iets anders dan irritatie) meer oppakken, is lastig, maar kan ook iets doorbreken. je gevoel 'helemaal klaar met hem te zijn' kan je daarbij helpen.
Ja, of hij stelt voor dat hij ons brengt (en er vervolgens bij blijft). Want dat is zijn bedoeling. Hij moet bepalen wat zijn vrouw en kind gaan doen.
Ik ben wel eens met mijn moeder naar het museum geweest, mijn vader stond erop dat hij ons bracht. Ik wilde dat niet, maar moeder zei nog iets als 'anders is hij de hele middag alleen thuis'. Bij het museum ging hij ook mee, schopte eerst een scene bij de kassa over de belachelijke entreeprijs en eiste een seniorenkorting, in het museum liep hij over van hoe achterlijk alles was en blijft in de buurt.
Nee hoor, hij kan ook blij kijken. Ik had al een paar dagen niet gereageerd op appjes dus dan probeert hij op die manier de videocall te verstoren. Er is dus een filmpje van Kooten en De Bie dat Kees van Kooten zo'n typetje is dat zich in allerlei bochten wringt om op de achtergrond maar in beeld te komen. Daar leek het heel erg op. Mijn vader ging er ook nog storende geluiden bij maken, heel raar en naar.
Lexus schreef op 02-12-2023 om 17:48:
[..]
Eens en bovendien: alle deskundigen (psychologen en psychiaters dus) zeggen dat NPS niet te veranderen of te genezen is. Ja je kan misschien heel goed worden in grey rock spelen, maar als iemand vanaf baby af aan onder je huid is gaan zitten, is het onmenselijk ervan uit te gaan dat je maar niet getriggerd moet worden door de narcist en maar moet kijken 'naar de mooie dingen' Overigens een loffelijk streven en ik heb het met mijn moeder mijn hele leven geprobeerd want ook ik wilde de verbinding in stand houden. En dat heb ik ook gedaan maar ten koste van mijzelf!
'Maar sommige mensen... je gaat er naartoe met alle goede bedoelingen, maar ze schoppen je zo weer onderuit' zei een hele wijze psycholoog eens tegen mij. En hij bedoelde niet dat het stom was dat ik me nog liet raken. Sterker nog, dat je geraakt wordt door die streken is een hele gezonde reactie. Het is misschien knap maar ook een copingmechanisme of wat naief om de manipulatieve joviale merci's van de narcist als zijn goede kant te zijn.
Het feit dat iemand ten goede kan veranderen is eerder een teken dat het geen narcist is. Het feit dat iemand zelf niet geraakt wordt door een ouder die NPS heeft, geeft te denken of er wel echt een verbinding is. De ander is in je ogen een kleuter geworden, en dat is heel slim van de ontvanger want dat zijn narcisten emotioneel gezien natuurlijk ook. En wellicht de enige manier om er niet aan te verslijten. Maar ook een teken voor mij dat er geen volwassen verbinding is.
Maar dit allemaal gezegd hebbende... het kan een keuze zijn volkomen grey rock te gaan met zo iemand ten bate van de andere ouder.
Poeh, ik blijf nauwelijks zelf overeind en die andere ouder is ook niet echt in staat te geven. Dat ik überhaupt nog enig contact heb met mijn ouders gaat al ten koste van mijn eigen werk/studie en tegelijk een hoop schuldgevoelens. We komen niet vaak bij mijn ouders waar ik me schuldig over voel en tegelijkertijd, als we er heen gaan is niemand in het gezin blij, behalve onze jongste nog een beetje.
Lexus schreef op 02-12-2023 om 19:21:
[..]
Hoi, ja natuurlijk mag je dat vragen. De vrouw is al lang niet meer onder ons trouwens. Dit speelde al een tijd terug. Ik had toen een psycholoog in de arm genomen omdat ik weduwe was geworden en mijn rouwproces goed wilde doorlopen. Vanzelfsprekend kwam het gesprek na enige tijd op mijn moeder, die mij in die tijd gewoonweg stalkte: ze kwam gewoonweg langs op mijn werk, ging voor mijn huis zitten wachten, of liep het theehuis binnen waar ze wist dat ik met vriendinnen zat en begon me daar op te eisen. Ook had ze zich op de crematie van mijn man heel naar gedragen. Maar goed, ik was al enige tijd bij de psycholoog toen ik een keer op een terras met een vriendin zat te praten die ook net een vriend had verloren. Mijn moeder die de terrassen afschuimde of ik er zat (mind you ik ging regelmatig naar haar toe hoor) kwam er gewoon bij zitten. Ik legde uit dat ik in gesprek was maar ze ging niet weg. Vriendin en ik zijn toen opgestapt. Psycholoog raadde me aan eens even niet netjes langs te gaan en haar even te laten. Daar was ik het mee eens. Ik herinner me niet precies hoe het ging maar op een gegeven moment heb ik als voorwaarde voor nieuw contact ge-eist dat ze ook een paar keer naar de psycholoog ging en daarna samen een keer.
Dat heeft ze toen wel gedaan. Maar... de psycholoog heeft niet tegen haar over haar NPS gesproken alleen tegen mij gezegd dat ze dat had. En verder niets uitgelegd. Heel stom want ik dacht alleen maar toen 'mwoah, narcistisch? ik vind haar niet zo ijdel". Had ik toen geweten wat ik nu er over weet, dan had ik me heel anders opgesteld. Ik vind dat ook best een fout van de therapeut, ze heeft helemaal niet uitgelegd wat het inhield.
Later (na een relatie met een narcist, die zich tijdens de relatie wel heeft laten onderzoeken en een diagnose kreeg) ben ik me er meer in gaan verdiepen. Toen zag ik pas de implicaties van NPS voor mijn moeder en vielen er heel veel kwartjes. Maar er is ook pas echt meer over bekend sinds een jaar of zeven hoor. Mocht mijn moeder het wel was verteld, dan weet ik zeker dat zij het volkomen weg had gewuifd onder het mom van 'allemaal fantasie', 'ik mag ook nooit iets zeggen', 'ik heb gewoon recht op jou'.
Nee zij deed nooit iets fout en zelfs als je bewijzen op papier had, was het verzonnen of ging ze jammeren en huilen. Erg moedeloos makend gebeuren allemaal.
Poeh, dat is lastig zeg. Had het bezoek aan de psycholoog nog iets anders opgeleverd dan een diagnose? Is haar gedrag er nog een beetje door veranderd?
Gelukkig wonen mijn ouders niet in de buurt... mijn vader stalkt alleen op sociale media (wat ook knap vervelend is). Ik gebruik dus bijna geen sociale media meer. Niet zo heel erg want ik was er toch niet zo'n van, maar toch.
Jaaa, die 'ik mag ook nooit wat zeggen' is hier ook een bekende. En iedereen heeft het fout natuurlijk, hij weet alles zelf het beste.
troelahoep schreef op 03-12-2023 om 02:37:
[..]
Jazeker, dat doe ik ook maar hij blijft het doen. En reageert als een extreem gebeten hond (of hoe zeg je zoiets). Als hij niet mag bellen naar mijn werk - ik sta voor de klas, stel je voor - dan vindt hij dat volslagen belachelijk want hij is zelf toch heel belangrijk. En vervolgens krijg ik een soort dreigende klaagzang dat hij binnenkort zal sterven en hij niemand uitnodigt op zijn uitvaart. Hij is erg gefocusd op medische aandacht (is natuurlijk knettereenzaam) en stuurt dan foto's van een of andere eczeem, de wond na een operatie etc. waar ik dus totaal geen behoefte aan heb. Als ik dat zeg, sorry maar ik hoef die foto's eigenlijk niet te zien, dan heb ik geen belangstelling voor zijn zorgen en hetzelfde verhaal. Plus dat in de periode erna hij me ergens gaat terugpakken. Op een sneue niet al te impactvolle manier, maar toch. Het is retevermoeiend en zuigt enorm.
Je staat voor de klas. Wat doe je met een leerling die de les verstoort? Behandel je vader net zo; geen ruimte voor manipulatie en hem van repliek geven als dat nodig is zodat hij weet dat je geen watje bent, gelijk aan je functie als leerkracht die boven een leerling staat.
Berthold Gunster vertelt in zijn theatershows en in zijn podcasts over hoe hij met zijn moeder omgaat. Gelijk benoemen en kort houden, en goed gedrag belonen.
Inderdaad, behandelen als een puppy of een van je lastige leerlingen. Lik op stuk geven, consequent zijn, kort houden, niet wijken maar ook niet nagriepen.
Kan me voorstellen dat dat makkelijk gezegd is omdat je toch automatisch in je rol als kind vervalt, dus dat onzekerheid, boosheid en angst veel meer opspelen. Maar ik kan me voorstellen dat dat bij zulke mensen toch de enige aanpak is, je ontneemt ze hun macht en ze weten heus wel hoe ze zich zo moeten gedragen dat hun eigen belang voorop staat.
Flanagan schreef op 03-12-2023 om 08:19:
[..]
Je staat voor de klas. Wat doe je met een leerling die de les verstoort? Behandel je vader net zo; geen ruimte voor manipulatie en hem van repliek geven als dat nodig is zodat hij weet dat je geen watje bent, gelijk aan je functie als leerkracht die boven een leerling staat.
Ik kom heus wel voor mezelf op, maar ik heb er geen zin meer in. Voor mijn eigen gezondheid wil ik niet meer over mijn hart strijken en hem aanhoren omdat hij eenzaam en ziek is.
Ik neem uiteraard de telefoon niet op als ik voor de klas sta (die staat ook op stil onder werktijd, dus dan hoor ik het sowieso niet als iemand belt). Maar achteraf zie je dus dat iemand heeft gebeld en hij dan bijvoorbeeld 5x achter elkaar. En appjes heeft gestuurd over een of ander 'probleem'. Hij weet het 'probleem' wel zo te verpakken dat het een serieus ding lijkt, dus dan stuur ik op een gegeven moment toch een keer een berichtje terug om te vragen wat er is/of ik iets kan doen. Maarja, dan ben ik dus te laat, hij had wel dood kunnen zijn, als hij doodgaat komt er niemand op zijn uitvaart etc. Kortom: allemaal manipulatie. Zijn troef is dat hij wel degelijk vrij forse gezondheidsproblemen heeft, dus er kan zomaar echt iets aan de hand zijn. Als je dan voorstelt om afspraken te maken voor bereikbaarheid in geval van nood (speciaal noodnummer dat ie wel mag bellen als wij aan het werk zijn o.i.d.) of praten over wat er geregeld moet worden als hij echt dood gaat, dan is dat allemaal oprecht niet nodig.
AnnaPollewop schreef op 03-12-2023 om 10:20:
Berthold Gunster vertelt in zijn theatershows en in zijn podcasts over hoe hij met zijn moeder omgaat. Gelijk benoemen en kort houden, en goed gedrag belonen.
Inderdaad, behandelen als een puppy of een van je lastige leerlingen. Lik op stuk geven, consequent zijn, kort houden, niet wijken maar ook niet nagriepen.
Kan me voorstellen dat dat makkelijk gezegd is omdat je toch automatisch in je rol als kind vervalt, dus dat onzekerheid, boosheid en angst veel meer opspelen. Maar ik kan me voorstellen dat dat bij zulke mensen toch de enige aanpak is, je ontneemt ze hun macht en ze weten heus wel hoe ze zich zo moeten gedragen dat hun eigen belang voorop staat.
Ik heb ook zijn theatershow gezien...maar wat een energie heeft hem dat zijn hele leven gekost. Hoelang heeft hij niet de brave (maar toch nooit goed kunnen doende) zoon gespeeld. Wat een negatieve energie en inspanning heeft dit ook zijn gezin gekost, die ook moesten opdraven en meespelen.
Op een gegeven moment in zijn leven was hij er klaar mee. Hij verbrak hij als zij over zijn grens ging het contact, hij dan stopte het telefoongesprek.
Misschien troelahoep helpt het als je heel duidelijk bent en daarbij dan ook niet je moeder wil sparen, want een zachte subtiele of langs hem heen werkende manier gaat hier niet werken.
Dan ben jij degene als je je moeder zonder je vader erbij, erachter, of er door heen pratend wil spreken, duidelijk maakt (met irritatie) dat je moeder alleen wilt spreken of anders het contact verbreek. En dat doe je dan ook. Zielig voor je moeder? Nee, misschien kan ze wat met jouw begrens-kracht.
Misschien kom je tot de conclusie dat je vader veel minder of nauwelijks zien niet kan zonder ook je moeder minder te zien, dat is pijnlijk, maar als dat ook goed voor je uitwerkt, is dat ook een hele terechte keuze.
Ook jouw moeder heeft een kracht al is het misschien wel ver weggestopt, en kan er voor kiezen die weer aan te spreken. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Die kracht is altijd groter dan de vermeende macht van een ander.
AnnaPollewop schreef op 03-12-2023 om 10:20:
Berthold Gunster vertelt in zijn theatershows en in zijn podcasts over hoe hij met zijn moeder omgaat. Gelijk benoemen en kort houden, en goed gedrag belonen.
Inderdaad, behandelen als een puppy of een van je lastige leerlingen. Lik op stuk geven, consequent zijn, kort houden, niet wijken maar ook niet nagriepen.
Kan me voorstellen dat dat makkelijk gezegd is omdat je toch automatisch in je rol als kind vervalt, dus dat onzekerheid, boosheid en angst veel meer opspelen. Maar ik kan me voorstellen dat dat bij zulke mensen toch de enige aanpak is, je ontneemt ze hun macht en ze weten heus wel hoe ze zich zo moeten gedragen dat hun eigen belang voorop staat.
Oh, dat vind ik wel interessant. Die ga ik opzoeken. Lijkt me wel heel moeilijk, want wat levert het me op als ik dat doe?
Tot nu toe handel ik vooral uit schuldgevoel, bijvoorbeeld mijn ouders bellen want het is alweer lang geleden, of dat we met het gezin er maar weer eens heen moeten. En dat krijg ik dan toch wel te horen op een of andere geniepige indirecte manier. En mijn man vindt het helemaal vreselijk om er heen te gaan.
Labyrinth schreef op 03-12-2023 om 10:56:
[..]
Ik heb ook zijn theatershow gezien...maar wat een energie heeft hem dat zijn hele leven gekost. Hoelang heeft hij niet de brave (maar toch nooit goed kunnen doende) zoon gespeeld. Wat een negatieve energie en inspanning heeft dit ook zijn gezin gekost, die ook moesten opdraven en meespelen.
Op een gegeven moment in zijn leven was hij er klaar mee. Hij verbrak hij als zij over zijn grens ging het contact, hij dan stopte het telefoongesprek.
Misschien troelahoep helpt het als je heel duidelijk bent en daarbij dan ook niet je moeder wil sparen, want een zachte subtiele of langs hem heen werkende manier gaat hier niet werken.
Dan ben jij degene als je je moeder zonder je vader erbij, erachter, of er door heen pratend wil spreken, duidelijk maakt (met irritatie) dat je moeder alleen wilt spreken of anders het contact verbreek. En dat doe je dan ook. Zielig voor je moeder? Nee, misschien kan ze wat met jouw begrens-kracht.
Misschien kom je tot de conclusie dat je vader veel minder of nauwelijks zien niet kan zonder ook je moeder minder te zien, dat is pijnlijk, maar als dat ook goed voor je uitwerkt, is dat ook een hele terechte keuze.
Ook jouw moeder heeft een kracht al is het misschien wel ver weggestopt, en kan er voor kiezen die weer aan te spreken. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Die kracht is altijd groter dan de vermeende macht van een ander.
Hmmm. Misschien heb je gelijk. Ik ga proberen me niet schuldig te voelen en beter mijn grens aangeven in zo'n geval.
Het is ook gewoon kut. Ik wil gewoon leuke ouders als menigeen ander met een gezellige familie 
(is ook lang niet overal zo, maar toch). Soms krijg ik weer hoop als het wel een soort van gezellig is, maar die hoop moet ik gewoon niet meer hebben.
