hoe contact met moeder verbeteren (vader is narcist)
Ik zit met met volgende. Na de zoveelste nare actie van mijn vader wil ik het contact met hem op een laag pitje zetten, eigenlijk wil ik hem gewoon een tijd niet zien of spreken, ik walg van hem. Mijn moeder - behoorlijk codependent - zou ik graag blijven zien, al is het maar om haar af en toe in contact te laten komen met de buitenwereld. Hij controleert haar volledig, hij zegt zelfs haar zorgafspraken af als hij niet mee kan gaan.
Het is nu al bijzonder lastig om met haar te spreken zonder dat mijn vader er tussen zit. Hij kijkt in haar mobiel (die ze zelf nauwelijks gebruikt), als ik naar de vaste lijn bel neemt hij altijd op. Uit zichzelf neemt ze nooit contact op met mij, maar de spaarzame momenten dat ik het gedrag van mijn vader ter sprake kan brengen geeft ze me altijd gelijk maar is erg gelaten. Ze zegt dingen als "ach, ik leef al 50 jaar met hem", "niks van aantrekken" etc, en dat is het dan. Eigenlijk ben ik ook boos op haar, dat ze niet voor zichzelf op komt en dat ze mij nooit belt.
Herkenbaar voor iemand, of heeft iemand tips? Vooral het compleet isoleren van mijn moeder vind ik heel kwalijk.
Flanagan schreef op 01-12-2023 om 19:19:
Al de kinderen vonden die vader in ieder geval een vreselijke egocentrische kl.. en meerdere willen ook geen contact meer met hem omdat hij zo geraffineerd de mensen bespeelt. Hij is niet getest maar weet iedereen te bespelen.
Ik zeg niet dat je niet dat je kwaad mag zijn, maar dat gaat je niet helpen in je doel je andere ouder nog een gezellige middag of uurtje te bezorgen door het ‘werk’ iets uit handen te nemen; meer handen maken het werk lichter, iets in die trend.
——
Zelf had ik ook ouders met niet zo’n beste huwelijk; mijn moeder heeft alà moeder Troelahoep altijd in de lieve vrede geleefd. Pas toen mijn vader in ziekenhuis belandde, riep ze ‘hij komt toch niet meer thuis, hè?’ Dat hebben we meegenomen; hij naar verpleeghuis en zo heeft ze nog een aantal jaar zonder stress geleefd. Dus ik herken het fenomeen klein houden/ negeren tot het niet meer hoeft.In het jaar dat mijn vader verzorgd werd, heb ik wel veel meer aandacht in hem gestoken met idee; zolang het nog kan. Ik won daarbij ook goede herinneringen aan hem. Vandaar mijn pleit voor een verbeterde verstandhouding dmv aandacht; laat iemand niet je hele hand pakken, maar geef hem wel een vinger. Het kan wel, als je je grenzen duidelijk maakt. Ik ben ook wel eens bij mijn vader opgestapt na waarschuwing dat ik niet van zijn manier van doen gediend was.
Hoe doe je dat dan? Ik heb ook wel goede herinneringen, maar die worden overschaduwd door zijn nare acties. Soms vraag ik me af of de dingen die goed en leuk waren, wel oprecht waren. Mijn vader kan zich goed gedragen en echt aardig zijn. Maar het kan dus elk moment over zijn, als ik iets doe wat hem niet zint (vooral hem niet à la minuut aandacht geven en/of een leuke hobby hebben samen met anderen). Recent heeft hij iets gemeens gedaan dat ik hem echt niet vertrouw. Hij krijgt nu niks van me, dat zijn mijn grenzen momenteel. Eigenlijk krijgt hij al teveel doordat ik mijn moeder heb geappt of ze iets leuks wil gaan doen samen. Dat is al voeding waar hij me op kan pakken.
Lexus schreef op 01-12-2023 om 20:24:
[..]
Ja maar er is echt wel een verschil van mensen die een beetje een klootzak zijn met narcistische trekken en mensen met echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Luister bijvoorbeeld dit:
https://www.youtube.com/watch?v=-2xtqYRF-HMBij de eersten kun je inderdaad met een vinger geven maar niet de hele hand en met wat welwillendheid, zaken bereiken. Bij NPS echt niet. Daarom is het ook zaak je goed te informeren waar je het over hebt inzake deze mensen: hebben ze echt NPS?, anders loop je er, met al je goede bedoelingen volledig op stuk. En heb je nog niet de co- dependant geholpen.
Nee natuurlijk helpt kwaadheid niet, maar het is er en mag er zijn en over jezelf heen stappen en meer bellen terwijl je helemaal naar wordt als je die vader aan de lijn krijgt, helpt ook niemand.
Wat blijft is dat moeder ook een enabler is en haar alleen maar als een zielige vrouw bestempelen is wellicht niet bevorderlijk voor het contact met haar dochter. Ze zit natuurlijk helemaal vast in zijn narcistisch web, dat begrijp ik ook. Maar betekent dat, dat je niets meer van haar kant mag verwachten?
Ik verbaas me er over dat het hier over mensen van in de zestig gaat. Het lijkt wel over mensen van tachtig te gaan die hulpbehoevend zijn. Ik ben zelf ook midden zestig, heb ook wat kwalen etc maar ik zou er toch echt voor passen mijn contact met kinderen door een narcist te laten verpesten, ook al is het hun vader.
In een periode dat het goed gaat denk ik dat mijn vader alleen narcistische trekjes heeft, de laatste jaren (en recentelijk dus) doet hij dingen die meer neigen naar NPS, vooral als hij stress heeft lijkt het. Ik weet niet of dat ook een bekend patroon is.
Ja, daar verbaas ik me ook over. Ze hebben mij jong gekregen en mijn moeder heeft altijd geroepen hoe goed is voor de kinderen om jonge ouders te hebben.... nou, ik zie geen verschil. Menigeen tachtiger is beter bij de tijd dan die twee en ook fitter.
troelahoep schreef op 01-12-2023 om 23:02:
Zo, wat veel reacties al, dank julliewel
Ik ga er een paar bij langs:
[..]
Ja, ze vindt het zeker leuk om samen op stap te gaan. Ik heb haar vandaag geappt met de vraag of ze weer eens iets leuks wilde gaan doen met zijn tweeën. Ik kreeg direct een videocall terug, wat niets voor mijn moeder is (die zou niet gaan videobellen) en jawel hoor, mijn vader was er als de kippen bij
(waarschijnlijk heeft hij de videocall gestart). Het was ontzettend sneu dat hij op de achtergrond ging staan aandachttrekken door met een boos gezicht in beeld te komen. Als het niet mijn vader was zou het voer kunnen zijn voor een of andere komische tv-show, beetje à la Kooten en de Bie. Mijn moeder reageerde enthousiast op mijn voorstel, mijn vader bemoeide zich er direct tegenaan en ging ook voorstellen doen. Ik heb het idee dat mijn moeder hem vroeger beter kon afkappen dan nu. Toen kon ze nog wel eens zeggen 'wegwezen jij, ík ben met je dochter aan het praten' maar nu niet meer. Dus de kans is inderdaad aanwezig dat ze zorgen dat hij niet boos wordt belangrijk is gaan vinden dan contact met anderen.
Maar, ze reageert dus ook superenthousiast door meteen terug te videobellen. Ik snap dat ze zich niet verzet tegen je vader terwijl hij achter haar staat. Ze wil met jou bellen en weet waarschijnlijk dat hij dat nog meer gaat verstoren als ze met hem gaat bekvechten. Maar misschien zou je wel met haar over de situatie kunnen praten als je met haar alleen bent? Zij weet hoe hij is. Jij weet hoe hij is. Ze heeft de keuze gemaakt om bij hem te blijven maar dat wil niet zeggen dat ze de last niet ervaart. Uit eigen ervaring weet ik dat met je moeder praten over ‘de slechte relatie’ tussen je ouders niet goed uitpakt. Mijn moeder wilde ook niet weg dus dat werd een ‘dramadriehoek’ (Google maar eens als je die nog niet kent). Maar praten over hoe een specifieke situatie aangepakt kon worden, kon wel. Dat gaf haar ook regie, terwijl benadrukken hoe vreselijk de man met haar omging en hoe erg dat was haar alleen maar verzwakte. Je hoeft geen bondje tegen je vader te sluiten maar een bondje met elkaar! Benader het pragmatisch: hoe kun je de situatie zo beïnvloeden dat jullie in jullie onderlinge contact het minst last van hem hebben. Praat verder niet met haar over zijn wangedrag. Daar kan zij niks mee.
Mija schreef op 02-12-2023 om 10:01:
[..]
Maar, ze reageert dus ook superenthousiast door meteen terug te videobellen. Ik snap dat ze zich niet verzet tegen je vader terwijl hij achter haar staat. Ze wil met jou bellen en weet waarschijnlijk dat hij dat nog meer gaat verstoren als ze met hem gaat bekvechten. Maar misschien zou je wel met haar over de situatie kunnen praten als je met haar alleen bent? Zij weet hoe hij is. Jij weet hoe hij is. Ze heeft de keuze gemaakt om bij hem te blijven maar dat wil niet zeggen dat ze de last niet ervaart. Uit eigen ervaring weet ik dat met je moeder praten over ‘de slechte relatie’ tussen je ouders niet goed uitpakt. Mijn moeder wilde ook niet weg dus dat werd een ‘dramadriehoek’ (Google maar eens als je die nog niet kent). Maar praten over hoe een specifieke situatie aangepakt kon worden, kon wel. Dat gaf haar ook regie, terwijl benadrukken hoe vreselijk de man met haar omging en hoe erg dat was haar alleen maar verzwakte. Je hoeft geen bondje tegen je vader te sluiten maar een bondje met elkaar! Benader het pragmatisch: hoe kun je de situatie zo beïnvloeden dat jullie in jullie onderlinge contact het minst last van hem hebben. Praat verder niet met haar over zijn wangedrag. Daar kan zij niks mee.
Ja, ze is enthousiast. Maaar...... het videobellen is echt een actie van mijn vader, dat zou zij niet doen uit zichzelf. Mijn moeder gebruikt zelf haar telefoon eigenlijk niet, die heeft mijn vader voor haar aangeschaft (zodat hij haar kan bellen/appen in het uitzonderlijke geval dat zij niet thuis is). Ik verdenk mijn vader er ernstig van dat hij mijn moeders telefoon gebruikt om appjes te sturen, dus dat kanaal is ook niet privé.
Een bondje met elkaar, dat klinkt leuk!
troelahoep schreef op 01-12-2023 om 23:48:
[..]
In een periode dat het goed gaat denk ik dat mijn vader alleen narcistische trekjes heeft, de laatste jaren (en recentelijk dus) doet hij dingen die meer neigen naar NPS, vooral als hij stress heeft lijkt het. Ik weet niet of dat ook een bekend patroon is.
Ja, daar verbaas ik me ook over. Ze hebben mij jong gekregen en mijn moeder heeft altijd geroepen hoe goed is voor de kinderen om jonge ouders te hebben.... nou, ik zie geen verschil. Menigeen tachtiger is beter bij de tijd dan die twee en ook fitter.
Ja sommige dingen die je hier vertelt over hem doen me erg aan mijn moeder denken en die had de diagnose NPS. Zoals dat ik het heel strak moest houden, als ik even maar een keertje meer naar haar toe ging, zou ze totaal niet alleen mijn hele hand maar mijn volledige lichaam pakken en zou het weer tijden kosten om een voor mij redelijke mate van omgang te herstellen. Ik had haar echt heel veel meer willen geven maar dat kon ze niet ontvangen en zou volledig ten koste van mijzelf zijn gegaan.
Tja, ik begrijp dus dat hij geen diagnose heeft. En ws zal hij zich ook niet laten onderzoeken. Wij kunnen geen diagnose stellen maar je moet maar bedenken dat de officiële psychologen (die zich hier ook nog maar een jaar of vijf mee bezig houden) zich aan het volgende houden: de cliënt moet vijf van deze negen trekken hebben voor een diagnose NPS
- Sense of self-importance
- Preoccupation with power, beauty, or success
- Entitled
- Can only be around people who are important or special
- Interpersonally exploitative for their own gain
- Arrogant
- Lack empathy
- Must be admired
- Envious of others or believe that others are envious of them
Voor de rest eens met Mija: richt je vooral op het versterken van de band met je moeder en daar plezier van hebben. Ook lastig want zij zal van binnen ook een soort uitgehold zijn door het gedrag van je vader. Maar goed, dat is een aanname mijnerzijds.
Lexus, ik denk dat op basis van de puntenlijst hierboven mijn vader 9 van de 9 scoorde. Niet elke dag en niet altijd even scherp en hard, maar wel ééntje waar je waakzaam bij was omdat meestal mijn moeder het mikpunt was. Nu is het constateren van een diagnose maar een onderdeeltje; het gaat voor de familie er om hoe er mee om te gaan zonder contact te verliezen.
Troelahoep,
Voor ik contact met mijn vader aanhaalde, werkte ik al als vrijwilliger in een zorgcentrum voor ouderen met lichte tot hoge zorgfactor. Daardoor ben ik gewend aandacht te geven en vriendelijk te blijven maar ook op tijd mijn vinger terug te trekken omdat dat terugtrekken in een zorgcentrum kan. Die professionele status beschermt je tegen manipulatie waar je binnen een familie je sneller in laat meetrekken dan op je werk. Het hielp mij de aandacht aan mijn vader los te zien van mijn moeder, het hielp mij te verdiepen in wat mijn vader interesseerde; hij luisterde graag naar cd van James last. Zo luisterden we samen naar die muziek en vroeg ik wat de muziek met hem deed. We gingen ook buiten wandelen want dat werkte ook ontspannend en dan luisterde ik naar wat hij om zich heen zag veranderen.
De bekende scherpe noten negeerde ik; ik ging in op de positieve opmerkingen. Zo kon hij ook heel charismatisch zijn en een bediende met joviale ‘merci’ bedanken voor de kop koffie. Dat vond ik een goed eigenschap want ik weet dat iemand ook mopperen een kop koffie in ontvangst kan nemen met de sneer dat het lang duurde. Zo vielen de mooie kanten van mijn vader op mijn netvlies.
Wanneer je het veiliger vindt contact af te houden, focus je je alleen op de nare herinneringen waar de bak bagger van over loopt. Dan is het moeilijk je ogen te openen voor de goede kanten. Dan is het moeilijker contact te onderhouden, al is het maar in belang van je moeder.
Oja, als ik bij mijn vader was, sprak ik niet over mijn moeder, en andersom.
Maar onsmakelijke foto’s doorsturen of werk bellen etc. is wel iets waar je wat van kan zeggen. En je weet dat hij daar op bepaalde manier gevoelig voor is, net als toen je boos werd in het restaurant en hij na tijd van stilte weer normaal kon doen. Hij weet dat hij jou niet op een loopje kan nemen en dat hij je nodig heeft; onderschat je positie niet.
troelahoep schreef op 01-12-2023 om 23:02:
Zo, wat veel reacties al, dank julliewel
[..]
Ja, ze vindt het zeker leuk om samen op stap te gaan. Ik heb haar vandaag geappt met de vraag of ze weer eens iets leuks wilde gaan doen met zijn tweeën. Ik kreeg direct een videocall terug, wat niets voor mijn moeder is (die zou niet gaan videobellen) en jawel hoor, mijn vader was er als de kippen bij
Zijn dat dan voorstellen die jij en je moeder samen kunnen gaan doen? Snap dat je dit ermee bemoeien vermoeiden vindt. Maar als hij steunt dat jullie samen weg kunnen, kan je misschien die voorstellen meteen voor een volgend uitje gebruiken.
Dat boze gezicht, kan het zijn dat je in je jonge jaren erg gefocused was op hoe zijn gezicht stond? In dat geval een hele oefening om dat gezicht niet meer te willen interpreteren, want het kan ook een heel andere emotie zijn. Het niet meer gewicht tillen aan zijn emoties, welke dat ook zijn en geen interne spanning (is iets anders dan irritatie) meer oppakken, is lastig, maar kan ook iets doorbreken. je gevoel 'helemaal klaar met hem te zijn' kan je daarbij helpen.
Ik merk dat ik een beetje narrig wordt van reacties waarin het gedrag van de vader haast vergoelijkt wordt. Ik vind het een soort plaatsvervangend gaslighten.
Die vader is gewoon heel duidelijk een vervelende man (en dan druk ik me zachtjes uit). Als niet jij maar vooral je moeder het mikpunt was, zoals bij jou Flanagan, dan breng je het misschien nog op om samen een CD te gaan luisteren. Maar als je niets dan ellende hebt gehad van iemand, dan wil je écht niet toekijken hoe zo iemand wél aardig kan zijn tegen de bediening, maar niet naar jou en je moeder.
Sommige dingen worden nu eenmaal niet mooier of beter dan dat ze zijn. En dan is het juist wijsheid om emotionele áfstand te nemen, in plaats van toenadering. Red je vege lijf.
Ik probeer aan te geven wat Troelahoep kan proberen. Dat is niet hetzelfde als zijn gedrag vergoelijken.
In hoeverre de nps leeft, is aan Troelahoep. Ik ben uitgegaan van een grijs gebied ipv zwart - wit, daar ze ook op de hoogte is van zorg afspraken, contact met hen heeft en om tips vroeg.
Courage schreef op 02-12-2023 om 16:54:
Ik merk dat ik een beetje narrig wordt van reacties waarin het gedrag van de vader haast vergoelijkt wordt. Ik vind het een soort plaatsvervangend gaslighten.
Die vader is gewoon heel duidelijk een vervelende man (en dan druk ik me zachtjes uit). Als niet jij maar vooral je moeder het mikpunt was, zoals bij jou Flanagan, dan breng je het misschien nog op om samen een CD te gaan luisteren. Maar als je niets dan ellende hebt gehad van iemand, dan wil je écht niet toekijken hoe zo iemand wél aardig kan zijn tegen de bediening, maar niet naar jou en je moeder.
Sommige dingen worden nu eenmaal niet mooier of beter dan dat ze zijn. En dan is het juist wijsheid om emotionele áfstand te nemen, in plaats van toenadering. Red je vege lijf.
Eens en bovendien: alle deskundigen (psychologen en psychiaters dus) zeggen dat NPS niet te veranderen of te genezen is. Ja je kan misschien heel goed worden in grey rock spelen, maar als iemand vanaf baby af aan onder je huid is gaan zitten, is het onmenselijk ervan uit te gaan dat je maar niet getriggerd moet worden door de narcist en maar moet kijken 'naar de mooie dingen' Overigens een loffelijk streven en ik heb het met mijn moeder mijn hele leven geprobeerd want ook ik wilde de verbinding in stand houden. En dat heb ik ook gedaan maar ten koste van mijzelf!
'Maar sommige mensen... je gaat er naartoe met alle goede bedoelingen, maar ze schoppen je zo weer onderuit' zei een hele wijze psycholoog eens tegen mij. En hij bedoelde niet dat het stom was dat ik me nog liet raken. Sterker nog, dat je geraakt wordt door die streken is een hele gezonde reactie. Het is misschien knap maar ook een copingmechanisme of wat naief om de manipulatieve joviale merci's van de narcist als zijn goede kant te zijn.
Het feit dat iemand ten goede kan veranderen is eerder een teken dat het geen narcist is. Het feit dat iemand zelf niet geraakt wordt door een ouder die NPS heeft, geeft te denken of er wel echt een verbinding is. De ander is in je ogen een kleuter geworden, en dat is heel slim van de ontvanger want dat zijn narcisten emotioneel gezien natuurlijk ook. En wellicht de enige manier om er niet aan te verslijten. Maar ook een teken voor mij dat er geen volwassen verbinding is.
Maar dit allemaal gezegd hebbende... het kan een keuze zijn volkomen grey rock te gaan met zo iemand ten bate van de andere ouder.
Flanagan schreef op 02-12-2023 om 17:43:
Ik probeer aan te geven wat Troelahoep kan proberen. Dat is niet hetzelfde als zijn gedrag vergoelijken.
In hoeverre de nps leeft, is aan Troelahoep. Ik ben uitgegaan van een grijs gebied ipv zwart - wit, daar ze ook op de hoogte is van zorg afspraken, contact met hen heeft en om tips vroeg.
Ja maar Troelahoep heeft toch al lang het volgende aangegeven? :
"Woohoo, zeker niet. Ik ga die
geen stroop om de mond smeren. In mijn jeugd was de relatie van mijn ouders ook al niet goed maar toen kwam mijn moeder nog wel eens in opstand, nu lijkt ze zich erbij neer te hebben gelegd. Mij gaat dat niet (meer) overkomen. Weetje, je geeft hem een vinger en hij neemt de hele hand en geeft niks terug. Als ik toegeef aan zijn behoefte aan aandacht vraagt hij steeds meer. Belt onder werktijd, stuurt appjes van onsmakelijke lichaamsdelen, wil online computerspelletjes met mij doen, vraagt om likes op facebook."
Lexus schreef op 02-12-2023 om 11:32:
[..]
Ja sommige dingen die je hier vertelt over hem doen me erg aan mijn moeder denken en die had de diagnose NPS. Zoals dat ik het heel strak moest houden, als ik even maar een keertje meer naar haar toe ging, zou ze totaal niet alleen mijn hele hand maar mijn volledige lichaam pakken en zou het weer tijden kosten om een voor mij redelijke mate van omgang te herstellen. Ik had haar echt heel veel meer willen geven maar dat kon ze niet ontvangen en zou volledig ten koste van mijzelf zijn gegaan.
Tja, ik begrijp dus dat hij geen diagnose heeft. En ws zal hij zich ook niet laten onderzoeken. Wij kunnen geen diagnose stellen maar je moet maar bedenken dat de officiële psychologen (die zich hier ook nog maar een jaar of vijf mee bezig houden) zich aan het volgende houden: de cliënt moet vijf van deze negen trekken hebben voor een diagnose NPS
- Sense of self-importance
- Preoccupation with power, beauty, or success
- Entitled
- Can only be around people who are important or special
- Interpersonally exploitative for their own gain
- Arrogant
- Lack empathy
- Must be admired
- Envious of others or believe that others are envious of them
Voor de rest eens met Mija: richt je vooral op het versterken van de band met je moeder en daar plezier van hebben. Ook lastig want zij zal van binnen ook een soort uitgehold zijn door het gedrag van je vader. Maar goed, dat is een aanname mijnerzijds.
Mag ik vragen( misschien te persoonlijk); jouw moeder heeft een officiele diagnose; hoe kwam het dat ze zich er op liet onderzoeken? En accepteerde ze haar diagnose?
Interessante vraag Gingergirl.
Voor mezelf: ik weet dat er van alles aan de hand is met mijn moeder. Maar wat precies weet ik niet. Narcistische trekken zeker, maar ook elementen van theatraal, vermijdend, cPTSS...
Wat ik wél weet: een psycholoog heeft met haar gesproken (in het kader van een diagnosticerend traject bij mij zelf, op volwassen leeftijd). De conclusie was in elk geval dat ik KOPP-kind ben (kind van ouder met psychiatrische problemen). Zij zagen dus ook wel dat er iets aan de hand is met haar, zonder dat ze natuurlijk een volledige diagnose konden stellen.
Gingergirl schreef op 02-12-2023 om 18:51:
[..]
Mag ik vragen( misschien te persoonlijk); jouw moeder heeft een officiele diagnose; hoe kwam het dat ze zich er op liet onderzoeken? En accepteerde ze haar diagnose?
Hoi, ja natuurlijk mag je dat vragen. De vrouw is al lang niet meer onder ons trouwens. Dit speelde al een tijd terug. Ik had toen een psycholoog in de arm genomen omdat ik weduwe was geworden en mijn rouwproces goed wilde doorlopen. Vanzelfsprekend kwam het gesprek na enige tijd op mijn moeder, die mij in die tijd gewoonweg stalkte: ze kwam gewoonweg langs op mijn werk, ging voor mijn huis zitten wachten, of liep het theehuis binnen waar ze wist dat ik met vriendinnen zat en begon me daar op te eisen. Ook had ze zich op de crematie van mijn man heel naar gedragen. Maar goed, ik was al enige tijd bij de psycholoog toen ik een keer op een terras met een vriendin zat te praten die ook net een vriend had verloren. Mijn moeder die de terrassen afschuimde of ik er zat (mind you ik ging regelmatig naar haar toe hoor) kwam er gewoon bij zitten. Ik legde uit dat ik in gesprek was maar ze ging niet weg. Vriendin en ik zijn toen opgestapt. Psycholoog raadde me aan eens even niet netjes langs te gaan en haar even te laten. Daar was ik het mee eens. Ik herinner me niet precies hoe het ging maar op een gegeven moment heb ik als voorwaarde voor nieuw contact ge-eist dat ze ook een paar keer naar de psycholoog ging en daarna samen een keer.
Dat heeft ze toen wel gedaan. Maar... de psycholoog heeft niet tegen haar over haar NPS gesproken alleen tegen mij gezegd dat ze dat had. En verder niets uitgelegd. Heel stom want ik dacht alleen maar toen 'mwoah, narcistisch? ik vind haar niet zo ijdel". Had ik toen geweten wat ik nu er over weet, dan had ik me heel anders opgesteld. Ik vind dat ook best een fout van de therapeut, ze heeft helemaal niet uitgelegd wat het inhield.
Later (na een relatie met een narcist, die zich tijdens de relatie wel heeft laten onderzoeken en een diagnose kreeg) ben ik me er meer in gaan verdiepen. Toen zag ik pas de implicaties van NPS voor mijn moeder en vielen er heel veel kwartjes. Maar er is ook pas echt meer over bekend sinds een jaar of zeven hoor. Mocht mijn moeder het wel was verteld, dan weet ik zeker dat zij het volkomen weg had gewuifd onder het mom van 'allemaal fantasie', 'ik mag ook nooit iets zeggen', 'ik heb gewoon recht op jou'.
Nee zij deed nooit iets fout en zelfs als je bewijzen op papier had, was het verzonnen of ging ze jammeren en huilen. Erg moedeloos makend gebeuren allemaal.
