Mijn aanwezigheid roept al irritatie op bij mijn vrouw

Ik herken het! Ben bijna nooit meer alleen thuis en wordt er gek van. Mijn partner werkt niet meer en hij is vaak alleen thuis omdat ik wel werk en een sociaal leven heb. Heb jij soms ook geen sociaal leven? geen clubjes, vrienden? Zo ja probeer daar aan te werken zodat je vrouw wat lucht krijgt.

Ik ben ook graag af en toe alleen thuis. Dus dat gevoel herken ik heel goed. Hoe vaak onderneem jij iets buitenshuis, zonder je vrouw? 

Haar ontlopen lijkt me geen oplossing.
Als ik even naar ons kijk in die levensfase, dan was het hard aanpoten. Kinderen met een druk leven, een huis dat onderhouden moet worden, allebei een baan, een sociaal leven dat je ook belangrijk vindt, dan schiet tijd voor jezelf en/of voor elkaar erbij in. Je neemt elkaar voor lief, je gaat wat langs elkaar heen leven, er is een vaste taakverdeling in huis, en daar hou je aan vast. Maar misschien is het tijd even te herijken. Is hoe jullie het geregeld hadden nog wel passend? Is het niet tijd voor een nieuwe richting, een nieuwe balans?
Ik had het gevoel dat ik zoveel ballen in de lucht moest houden, en (hebben meer vrouwen last van) ik vond dat ik alles zelf moest kunnen want zelfstandig en sterk, en het moest ook allemaal perfect. Dat was een enorm zware belasting. En het lukte natuurlijk niet! Dan voelde ik me heel erg tekortschieten, schuldig naar man en kinderen én naar mezelf. En ja, dan konden man en kinderen soms weinig goed doen... Man loste dat ook op door vaak weg te zijn. Hobby's buiten de deur, afspreken met vrienden. Ik gunde hem dat aan de ene kant van harte, maar ik wilde ook niet altijd een oppas, dus ik bleef thuis. Waardoor ik me een grijze huismus begon te voelen wat de boel natuurlijk al helemaal niet hielp. Met uiteindelijk een paar jaar later een hele hele diepe huwelijkscrisis tot gevolg.

Wat mij destijds wél geholpen zou hebben, was als man eens een rustig avondje samen had georganiseerd. Kinderen uit logeren, en dan een lekkere maaltijd klaarmaken of juist uit eten, en dan rustig en zonder verwijten een gesprek met haar voeren over hoe jij haar kan helpen. Benoem dat je ziet dat ze niet gelukkig is. Hoor haar aan. Probeer niet meteen in oplossingen te denken, maar hoor haar gewoon even aan. Vraag haar wat ze haar vriendinnen vertelt (dat is vaak meer dan dat je aan je partner vertelt namelijk) over jou, hoe kun jij een nog betere partner voor haar zijn? En als ze behoefte heeft aan alleen-tijd, regel dat dan op korte termijn. Vertel dat je ziet dat ze die alleen-tijd nu vult met verjaardagen van familie en dat dat in jouw optiek niet hetzelfde is. Hoe vindt zij dat eigenlijk, dat jij dan niet meegaat? Ik snap dat jij het zonde van je tijd vindt, maar je kunt het ook zien als waardevolle gezinstijd. Niet dat je ieder weekend of elke keer moet, maar ik kan me voorstellen dat ze jou ook wel eens mee wil nemen. Al was het maar om lastige vragen/opmerkingen van haar familie voor te zijn (Waar is Piet? Is ie nou alweer niet meegekomen? Waarom niet? Nou ja, je snapt wel wat ik bedoel).

En ik zou ook zeker de optie van therapie onderzoeken. Misschien vind je dat (voor nu nog) een te zwaar middel. Dan kun je ook eens samen een zelfhulpboek doornemen. Wij hebben destijds EFT gevolgd (Emotionally Focussed Therapy). Daar hoort een boek bij, Houd me vast van Sue Johnson. Dat kan ik je van harte aanbevelen. Een helder geschreven boek met herkenbare voorbeelden van destructieve patronen die in relaties zijn ingesleten en hoe je die leert herkennen en om kunt buigen.

Belangrijkste lijkt mij dat je juist NIET kiest voor ontlopen en afstand nemen, maar juist weer op zoek gaat naar de verbinding, waarom vielen jullie een paar jaar geleden voor elkaar en hoe kun je die verliefde gevoelens weer oproepen. Dat kan, maar dat kost tijd (vooral dat) en energie en bewustzijn. Kijk kritisch naar wat moet in jullie leven, en wat je graag wil. Stel prioriteiten. Naar mijn idee is de top 3 kinderen, relatie, werk. En wat je daarna nog kunt bolwerken is mooi.

Succes!  

Als mede-introvert die er echt HEEL slecht tegen kan als ik nooit eens zeker weet dat ik een paar uur voor mezelf heb: plan regelmatig iets alleen met de kinderen, buiten de deur. Dat hoeft geen hele dagen te zijn maar gewoon, een paar uur dat ze zeker weet dat er niemand is. 
Ik houd van mijn man, wij hebben geen relatieproblemen, hij doet niks verkeerd, maar soms moet ik gewoon even het rijk alleen hebben. 
Ik werk bijna fulltime buiten de deur, hij zit tussen twee banen in en daartussen werkte hij thuis dus daar hebben we ook echt afspraken over gemaakt. Bij ons is de afspraak geworden, omdat ik hem niet zijn eigen huis uit wilde jagen: ik kreeg een eigen kamer en als ik daar ging zitten mocht niemand me storen. Ik zit er niet vaak, maar af en toe heb ik het wel nodig. 
Dat je vrouw je hierdoor onaardig behandelt daar kun je zeker over in gesprek gaan. Vraag haar: wat heb je nodig en hoe kunnen we daarvoor zorgen zonder dat ik op eieren hoef te lopen.
Maar nogmaals: puur het feit dat ze tijd alleen nodig heeft betekent niet dat er geen liefde is. 

Je wil haar best die ruimte geven als ze daarom zou vragen...waarom moet ze dat telkens vragen? Kun je ook uit jezelf doen als je al weet dat het haar wens is om alleen thuis te willen zijn. Heb je geen hobby's of vrienden om mee af te spreken.

Hmm, ik hoor ik wel erg veel begrip voor het standpunt van de vrouw. Maar wat ik hoor is een man die toch al veel zijn best doet en dan afgesnauwd wordt als hij alleen al goedemorgen zegt.
Als ik terugkijk naar de periode van een overvol huis (jaja, ook een introvert), dan was ik chagrijnig naar alles en iedereen in mijn huis. Inclusief de kat. De onvrede van jouw vrouw is echt gericht op jou; op de kinderen reageert ze immers wel vriendelijk zeg je. Dat klinkt toch iets anders dan iemand die alleen maar "ruimte" wil. Ook jouw opmerking dat ze haar "tijd voor zichzelf" regelmatig invult met familiebezoek, doet vermoeden dat het meer iets is in jullie relatie waarover zij ontevreden is.
Zij hoeft misschien niet per se ruimte voor zichzelf, maar wil meer ruimte zonder jou erbij. Iets in jou irriteert haar blijkbaar enorm. Daar zou het gesprek over moeten gaan denk ik.

Als je vrouw keer op keer heeft aangeven dat ze meer alleen-tijd nodig heeft en dat ze dat nu uitsluitend krijgt door zelf weg te gaan, en dat jij desondanks altijd maar thuis bent. Dan snap ik wel dat de irritaties toenemen. 
Dus nogmaals mijn vraag: hoe vaak ben jij van huis (zonder je vrouw) al dan niet samen met de kinderen?

Ik typ blijkbaar erg traag: inmiddels heeft Leene ook al twijfels getoond bij het gedrag van de vrouw. Ik ben dus niet de enige!

hè wat naar voor je. Mooi gezin. Maar er is iets mis. Wat je beschrijft is niet okay. 

Wat ik heb geleerd en jou ook adviseer: ga als de sodemieter een gesprek aan. Breng de kids als het kan onder elders. En genoemd je gevoel. Wat je opvalt. wat je niet leuk vindt. Zeker dat je jaar leuk vindt op andere momenten maar zo snauwerig niet. Want a. Het is niet okay als er zo op je gereageerd word. B. Niet okay dat je op je tenen loopt. En c. Het alleen maar slechter gaat worden als je niks doet. 

Goede tips hiervoor gelezen.

Ik sluit me aan bij wat de tendens van de meeste antwoorden is: gesprek aangaan en beiden zorgen voor me-time zonder de partner. Als dat met vriend(inn)en/familie is, kan dat ook me-time zijn. Aan mijzelf denkende kan het ook te maken hebben met (mijn) hormonen, zijn gesnurk en gewoel waardoor ik slecht slaap, zijn actieve energie als ik die niet heb, te veel liefkozingen (ja dat bestaat ook, er is ook zoiets als te veel van het goede), te dicht op de huid zitten, telkens willen pleasen....misschien moet jij ook eens een keer een duidelijk punt maken: ik zeg alleen maar goedemorgen, hoe kan ik daarmee iets verkeerd doen?! Zit ze met een groter probleem waar ze niet met jou over wil/durft te praten? Ik zeg: maak het bespreekbaar. Veel wijsheid (en check van te voren haar tijd in de cyclus even....)

O ja, na me-time is het ook veel leuker om relatie- en/of gezinstijd te hebben!