Narcisme.
Voor iedereen (partner/kind van/op het werk) die met een narcist te maken heeft zijn deze 3 links heel nuttig denk ik en dus wil ik het graag delen.
Het is niet zomaar een term, het gaat dieper dan je denkt.
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/114976-narcisme-herkennen.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/172818-codependentie-en-narcisme.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/177513-codependentie-en-narcistische-ouders.html
Beetje Anders
Officieel, althans in mijn tijd nog vastgesteld, heeft hij een persoonlijkheidsstoornis N.A.O. Dat betekent 'niet anders omschreven'. Wel met obsessief compulsieve (= dwang/angst) en narcistische elementen. Ondertussen zijn we jaren verder en weet ik allang niet meer wat de ggz van hem vindt. Persoonlijk denk ik nog steeds aan bi-polair. Maar het kan ook borderline zijn. Wat ik heb ervaren/geleerd:
- narcisten leven in een bubbel van eigen realiteit. Je moet mee in die bubbel als je met ze wilt communiceren. Dat geldt niet alleen voor hun naasten maar ook voor de ggz.. wat het voor de familie extra vervelend maakt trouwens..
- aan de ggz heb je als partner/kinderen sowieso niks. Psychologen/psychiaters mogen alleen vertellen wat ze mogen zeggen van de patient. 'Om het vertrouwen nodig voor de behandeling niet te beschadigen'. Omdat de patient geen ziekte inzicht heeft, hoor je als partner dus nooit de waarheid. Laat staan dat je kinderen in Kopp-groepen mogen.
- uitleggen hoe de vork in de steel zit aan derden, de school van de kinderen b.v., is een uitdaging. Het is bijzonder moeilijk om niet als wraakzuchtige (h)ex neer gezet te worden.
- mediation kun je vergeten. Je hebt echt een advocaat nodig.
- zij die in de bubbel prikken (ofwel, door de mooie verhalen heen gaan kijken en 'moeilijke' vragen stellen), worden afgestoten. Dat geldt ook voor eigen familie. En kinderen.
- als je er door heen prikt en de narcist kunt zien zoals hij is, eigenlijk een zielepoot, sta je boven hem. En wordt ie bang van je.. had ik dat maar eerder geweten.. 
Mijn zoon zei ooit 'je ziet cq behandelt papa als een kind' en daar had ie gelijk in. En die houding bevalt me prima. Ik regel en beslis (in zoverre nog nodig nu de kinderen groot zijn) en betrek hem er niet meer bij. In het begin vreesde ik zijn woede-aanvallen, die echt onaards konden zijn, maar die komen nu niet meer.
Sally MacLennane
Wat een verhaal..
De narcist weet feilloos zijn partner te kiezen.
Mijn eigen ouders waren daar een goed voorbeeld van.
Zijn mindfucks maken dat je zwaar twijfelt aan jezelf. Die eeuwige chantage.
De buitenwereld staat er bij en kijkt er naar, denkende dat jij gek bent dat je er in trapt of het is erg goed verborgen.
Het ware concept van liefde is ze totaal vreemd en wij zijn slechts een deel van de constructie van zijn fantasiewereld die om hem draait.
Jij mag het jezelf niet kwalijk nemen dat je bent bedondert. Daar zijn ze nl. grootmeesters in.
Paasei:
Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit welke naam het heeft toch?
Ik ben het met alle punten eens al werkte mijn vader soms via andere wegen wb. het afstoten van mensen. Hij voelt zich nl. hoog verheven boven werkelijk iedereen. Een soort van Godfather attitude. Iedereen is gek behalve hij.
Iemand die hem door heeft ziet hij slechts als een minderwaardige muis waar je leuk mee kan spelen. Dat hij het eigenlijk verliest komt niet eens in hem op.
Paasei en nog een kanttekenng
"Zij die in de bubbel prikken (ofwel, door de mooie verhalen heen gaan kijken en 'moeilijke' vragen stellen), worden afgestoten. Dat geldt ook voor eigen familie. En kinderen."
Dat is precies wat wij hebben meegemaakt. Aanvankelijk leek één van de kinderen hem nog onnozel genoeg om het nog eens te proberen. Vorig jaar herfst heeft hij hem laten vallen als een hete aardappel en ook zijn online contact met dat kind geblokkeerd.
We wisten teveel, hij kon zich er niet meer uitliegen.
Overigens geen GGZ bij hem, dus ook geen diagnose (al hebben de psychologen van de kinderen die bij hen ASS hebben vastgesteld hun vermoedens m.b.t. autisme of bijv. een narciistische persoonlijkheidsstoornis wel naar me uitgesproken). Maar als iets ruikt naar poep, eruit ziet als poep, voelt als poep en smaakt naar poep, kun je dan nog ontkennen dat het poep is?
En voor de meelezende heren die zich aangevallen voelen omdat het hier vooral over mannen gaat: ja, er zijn ook vrouwen/moeders die het kunnen hebben.
BeetjeAnders
Precies.
Wat ik mezelf levenslang kwalijk zal blijven nemen is dat ik mijn alarmbellen heb laten overschreeuwen door hem. Maar ik heb mijn les geleerd en hoewel niet onbeschadigd, hebben we tijdig het zinkende schip verlaten. Ik was al jaren gescheiden toen hij door het ijs ging. Was ik toen nog getrouwd geweest, dan waren de problemen nog veel groter geweest (dakloos, schulden).
sneeuwklokje:
Jouw verhaal kon de mijne zijn al is mijn vader een lang end, beetje het nerd type en leeft nog.
Zo te lezen ben je al heel ver in het doorgronden van het ingewikkelde mechanisme hierachter.
Ik moet eigenlijk nog beginnen. Wel een paar keer therapie gehad maar het was kletsen in de rondte en ze hadden geen idee leek het wat mij echt scheelde.
En ik voelde me onvolwassen omdat ik eindje 40 nog altijd zo in mijn maag zit met mijn ouderlijk gezin.
Ik ben hierdoor zeer kritisch to. therapeuten.
verhuiswagen
Och meis toch.. Wat vreselijk voor je.
Ik heb wel degelijk interesse in jouw verhaal hoor!
Als je jaren lang door die mangel bent gehaald is niets meer zeker (denk je)
Er is gerotzooid met je grondvesten, dat is wat het doet.
Kiezen op elkaar en zet door. Je doet het goed.
Ik wil zo graag meer zeggen maar begin zelf een beetje murw te worden.
Het komt even te dichtbij. Ik kom er op terug.
Hugs.
Geen codependent maar trauma bonded
Ik snap de gedachte hierachter
Maar het betreft hier een nieuwe term? Ik kan er nog niet heel veel over vinden. Maar 1 pagina van zoekresultaten op google.
Reacties
Rode Krullenbol: Al die tips heb ik ook van mijn therapeut gekregen, maar hier kun je toch nauwelijks mee aankomen bij kinderen? Het is voor volwassenen al zo moeilijk te bevatten.
Mijn oudste ziet nu duidelijk dat zijn vader om niets ongelooflijk boos wordt, gisteren weer, onder mijn ogen. Het wordt wel tijd dat ik hem vertel dat die boosheid inderdaad een projectie is van wat vader zelf voelt, dat zoon er eigenlijk weinig mee te maken heeft. Zoon stelde gisteren voor de zoveelste keer dat hij vanaf zijn 16e gewoon niet meer naar zijn vader gaat. Dat zou mij zwaar vallen, beide kinderen zijn ook nog eens iadh-kinderen en ik wil af en toe ook wel even uitblazen. Tegelijkertijd zal ik doen wat nodig is, dat is nu eenmaal je taak als moeder, leuk of niet.
Ik weet niet meer wie het schreef, maar ik herkende me meteen in de uitspraak: je behandelt papa als een kind. Dat doe ik ook, absoluut. Ook al omdat borderline (bij hem de hoofddiagnose) een emotionele onvolwassenheid inhoudt. Mijn ex is emotioneel ongeveer 4 jaar oud. Geen grapje, toen de kinderen ouder werden dan die leeftijd, hadden zij hun emoties beter door en beter in de hand dan hun vader. Dat is heel raar om te zien, dat kan ik je vertellen. Als ik hem ontmoet, moet ik hem eerst een beetje gerust moet stellen, een emotionele aai over de bol, en pas dan kan er gepraat worden. Hij is zeer intelligent, maar op dat vlak een kleuter. Zijn emoties gaan onmiddellijk en totaal met hem aan de haal. Dat is heel leuk als hij zich goed voelt, maar meestal voelt hij zich helaas niet goed.
Als ik jullie verhalen lees, ben ik er nog vrij goed vanaf gekomen. Mijn fundamenten zijn nog intact en ik ben niet bang voor de liefde. Ik heb alweer jaren een stabiele relatie met een rustige, lieve man. Mijn kinderen zijn ook dol op hem. De relatie tussen vader en mij was problematisch, vader heeft nu al jaren een dramatische knipperlichtrelatie. Ik hoop echt dat de kinderen van mij een beetje leren dat een relatie er ook zo uit kan zien, dat altijd drama niet iets goeds of normaals is.
Verhuiswagen:
Sorry dat ik mijn reactie afbrak. Jouw verdriet deed me in de emotie schieten en dan komt er geen zinnig antwoord meer uit me over dit onderwerp.
Mensen tegen elkaar opzetten is wat mijn vader ook deed. Hartverscheurende drama's kwamen ervan. Hij doet het nu nog door te beweren dat 1 van ons dan het lievelingetje is want zussen doet zo onaardig etc. Het effect is dat de andere 2 in de stress schieten. Dat grote tekort aan waardering en erkenning van jouw eigen vader doet dat met je.
Je kan het je kinderen eigenlijk niet eens kwalijk nemen hoewel klakkeloos toegeven nu ook weer te ver gaat. Jij bestaat ook nog.
Er komt echt wel een moment dat de leukigheid van zijn spelletje gaat vervelen en jouw kinderen hem op een andere manier wel weer triggeren.
Helaas want ook zij zijn hier het slachtoffer.
Ik kan alleen maar zeggen om het voor nu bij jezelf te houden. Dit is een uitputtingsslag. Als jij je redelijk blijft opstellen naar de kinderen toe dan komen ze zeker weer naar je toe.
En zeg nooit meer dat jouw verhaal minder belangrijk is want dat is nonsens
Maria (en Rode krullenbol)
Dat was ook mijn gedachte Maria.
Het zijn prachtige tips en goed om te lezen maar de uitvoering ervan pffft moeilijk hoor. Daar gaan jaren overheen en vergt veel oefening en hulp.
Als jouw zoon leert te herkennen dan gaat dat hem zeker helpen om het niet zo dichtbij te laten komen. Ik wou dat mijn moeder zo wijs was. (ik verwijt haar het niet)
Wat het bij jou blijven wonen na 16 betreft, ze worden dan ook weer steeds leuker naarmate de puberteit verstrijkt En wat fijn dat ze zich wel veilig bij jou voelen!
Meerdere malen heb ik gelezen dat de emotionele leeftijd inderdaad ergens tussen de 3 en 4 jaar zit. Het grote ikke moment. Dat herken ik ook.
Het is een paar keer voorgekomen dat ik mijn vader flink op zijn lazer gaf en dan gedraagt hij zich letterlijk als een klein kind. Noemde me zelfs een keer mama. Daar schrok ik dan weer van. (schuldgevoel) Moet nu even denken over een andere reactie waar ik zei dat ik zo graag zijn kwetsbare kant wilde zien. Bij nader inzien heb ik dat dan misschien toch. Verder kon ik er alleen niets mee.
Ik ben blij voor je dat je zelf er goed uitgekomen bent en weer een nieuwe liefde hebt die jou gelukkig maakt. Het kan dus
Helaas ook herkenbaar hier
Het liefste zou ik mijn kind willen beschermen tegen haar vader, haar nooit meer naar hem toe laten gaan. Helaas is dat niet mogelijk. Ik ben blij voor haar dat hij maar weinig thuis is, dat scheelt al een hoop.
Of mijn ex een narcist is, zal ik waarschijnlijk nooit werkelijk weten. Wat ik wel weet is dat hij:
- enorm egoïstisch is
- erg ijdel is
- een gat in zijn hand heeft
- zijn onzekerheid verbloemd met bravoure
- de spullen die hij heeft zijn eigenwaarde laat bepalen
- geen empathisch vermogen heeft
- snel vijanden maakt
- altijd zijn gelijk wil halen
- paranoïde is
- zijn normen en waarden aanpast naar hoe zijn pet staat
- verbaal zeer agressief kan zijn
- denkt heel verantwoordelijk te zijn, maar is het niet
- kan liegen alsof het gedrukt staat
- enz.
Toen ik mij ging inlezen in narcisme schrok ik ontzettend. Hoe heb ik mijzelf zo kunnen laten gebruiken, maar ook hoe is hij zo geworden. Op het eerste blik heeft hij namelijk een liefdevolle relatie met zijn ouders. Dat is het eerste idee. Ga je verder kijken dan het dunne laagje chroom, dan zie heel andere dingen. Als 4-jarige jongetje werd hij 's avonds door zijn moeder alleen thuis gelaten. Zijn vader was dan aan het werk en zijn moeder zat bij haar vriendin verderop in de straat. Dat gebeurde niet een keertje, maar zo goed als dagelijks. Zijn moeder kwam dan aangeschoten thuis en als hij wakker werd en naar zijn moeder wilde liep hij dus alleen over straat op zoek naar haar.
Het is misschien heel raar, maar ik zie mijn ex als verschillende personen. Het monster dat hij laat zien in zijn opstelling naar mij toe en als het kleine ventje dat behoefte had aan een moeder die geen tijd voor hem had. Voor dat monster heb ik mij gewapend, een prachtige emotionele muur die ijzersterk lijkt. Aan de andere kant heb ik medelijden met dat kleine jongetje.
Boos ben ik niet meer op hem, wel op de gerechtelijke macht en de banken. Zoals eerder al beschreven: ze gaan allemaal uit van "waar twee vechten, hebben twee schuld". Pas als ze dat idee laten varen en werkelijk gaan kijken naar de bewijzen, dan zullen er eerlijke oordelen worden geveld. Tot die tijd zal de rechterlijke macht alleen maar extra slachtoffers maken onder de ex-partner van narcisten, maar nog erger, onder de kinderen van deze moeilijke mensen.
De emotionele wonden die mijn ex-partner heeft achtergelaten zitten er nog, ze zijn heel diep, maar gelukkig worden het steeds meer littekens. Uiteindelijk zal ik er vele malen sterker uitkomen. Het is een hele zware levensles die ik niemand toe wens.
Paddington
Daar noem je nogal wat..
Ik weet niet hoe oud jouw dochter is maar leer haar het te herkennen en dat het werkelijk niets met haar te maken heeft. Dat scheelt zo veel.
Wat betreft het toekennen van kinderen aan mensen zoals hij, in Nederland wordt de gek beschermt. Heel frustrerend voor de slachtoffers. En dit bedoel ik in zijn totale algemeenheid.
Goed van je dat jij jezelf van hem losgewerkt hebt. Wat de pijn betreft, ik kan er niets zinnigs over zeggen omdat ik er zelf nog veel te diep in zit.
Ik vermoed dat sommige dingen blijvend zijn.
Beetje anders
Nou ik zet het hier omdat er door therapeuten heel makkelijk naar codependency wordt gekeken bij koppels waarvan een verdenking van narcisme heeft. Nou gaat men inderdaad door trauma's, gekoppeld aan een nauwe samenlevingsvorm codependent gedrag vertonen (stockholm syndroom) en voor degene naast de narcist is het ook van belang dat zij/hij gaat zien waar ze het gedrag nog ondersteunt. Maar... wat ik ook zie gebeuren (in Nederland vooral, in de VS is het tij al aan het keren : dat therapeuten niets kunnen met de narcist (ook al wil hij zelf dolgraag therapie) en dan onmiddellijk de partner willen interveniëren op co- dependent gedrag. (of: nog erger: zeggen: ja maar jij bent een geïnverteerde narcist: dwz: je trekt het zelf aan). In die zin kan het makkelijk gaan lijken op victim blaming terwijl het echt probleem niet aangepakt wordt. (uit onvermogen natuurlijk maar dat geeft men dan niet toe). Dat je er nog niet veel over kunt vinden zegt voor mij meer over het onvermogen van de therapeutische wereld en meer over het feit dat het leading edge is om er veel gedifferentieerder naar te kijken.
Als je meer wilt weten over de trauma bond: zoek op Patrick Carnes.
overigens beetje anders
Is Patrick Carnes erg ingevoerd in de codepency dynamiek, heeft ook samen met Melody gepubliceerd, een eminence grise op het gebied van co-dependency en co-addiction.
victim blaming
"(...)dat therapeuten niets kunnen met de narcist (ook al wil hij zelf dolgraag therapie) en dan onmiddellijk de partner willen interveniëren op co- dependent gedrag. (of: nog erger: zeggen: ja maar jij bent een geïnverteerde narcist: dwz: je trekt het zelf aan). In die zin kan het makkelijk gaan lijken op victim blaming terwijl het echt probleem niet aangepakt wordt."
Klopt.
Ik heb sowieso weinig vertrouwen in therapie zodra het lastig wordt. En dit is superlastig. Blaming the victim wordt dan erg verleidelijk. "Ja, maar jij... En daarom geef jij hem ruimte".
Toch is dat codependent gedrag niet te negeren. Maar de aanpak moet verder gaan dan daarnaar te wijzen. Bewustwording én leren het anders aan te pakken is zo belangrijk! Bijvoorbeeld de partner van de narcist wijzen op zijn of haar sterke kanten, op de punten dat hij/zij goed doorhad dat de narcistische partner weer bezig had, schadelijke praat blijven tegenspreken (bijv. dat je niks waard bent zonder de narcistische partner, dat het jouw schuld is, dat jij verantwoordelijk bent voor zijn buien).
"Je trekt het zelf aan" is weer te ver doorgeschoten en bijzonder schadelijk. Het voedt alleen maar het schuldgevoel waar de narcist toch al zo goed op gedijt als de partner dat heeft. Een therapeut die zoiets waagt te zeggen zou onmiddellijk de rug toegekeerd moeten worden. De grens tussen het signaleren van codepency en blaming the victim is echter flinterdun, helaas. Blijkbaar is dat makkelijker...
Sally Maclennane
Ja helemaal mee eens. Natuurlijk is kijken naar co-dependency goed, zoals ook de slachtoffers van het Stockholm syndroom geholpen moesten worden. Maar het moet idd zijn om het slachtoffer van narcisme te helpen (men is vaak helemaal leeggezogen) en niet uit onvermogen om het grote probleem van narcisme en de wonden die het slaat te onderkennen.
De narcist maakt zijn keuze.
Ik begrijp niet waar een slachtoffer hierin van beschuldigd moet worden.
De narcist valt op onzekere maar wel lieve mensen. Het moet zijn speelballetje worden dus hij moet er wel wat mee kunnen.
Kun je iemand beschuldigen van onzeker zijn of te lief?
We hebben allemaal wel een klap van de molen gehad tijdens de opvoeding. Dat hoort erbij. Anders zijn we ook maar zo'n onbeschreven blad.
Dat er therapeuten zijn die het slachtoffer iets aansmeren van schuld verbaast me niets. Ik moet zelf de juiste nog tegenkomen.
Iemand? Omgeving Heemstede?
Ik ga Patrick Cames bekijken.
Zelf vind ik Sam Vaknin ook heel interessant. Hij is een narcist met de zeldzame gave om zijn eigen ziektebeeld te bespreken.
Beetje anders
Ja Sam Vaknin is goed en zeer precies in het beschrijven van zijn eigen stoornis. Ik zie wel gebeuren dat hij het op een narcistisch manier weer voor zijn eigen grandiositeit gebruikt. Kijk eens naar een video waar zijn vrouw ook in voorkomt: ineens zie je dat hij veel zachter en menselijker is. Inderdaad, een lieve vrouw die wel in een seksloos huwelijk met een cerebrale narcist zit die met het verhaal over cerebraal narcisme de hele tijd in het middelpunt staat...
youtube
Er is veel te vinden over narcisme, met name van de kant van vrouwen die het meegemaakt hebben. In mijn opinie de mensen die het meeste hout snijden op dit moment. Vaak dus sterke vrouwen geworden. Deze mevrouw heeft een heel goed verhaal:
https://www.youtube.com/watch?v=tweT1DEQ4E0 (kijk even door de schreeuwerige letters in het begin en de grote bril heen, inhoudelijk is ze heel goed). En dit is ook een hele mooi, maar triest ervaringsverhaal van een jonge vrouw over hoe narcisten seks als wapen gebruiken https://www.youtube.com/watch?v=4PJDBNTOCTw&t=6s
blaming the victim
Nagenoeg alle artikelen die ik lees over narcisme gaan over narcistische partners en hoe je daar slachtoffer van kunt worden. En dat dat kan, begrijp ik maar al te goed. Echter, als je als slachtoffer in een narcistische relatie kinderen krijgt, wil dat niet zeggen dat je vanuit je slachtofferschap geen rol speelt in het opgroeien van je kinderen. Jouw manier van omgaan met de narcist (hoe begrijpelijk ook) heeft consequenties voor je kinderen. Als je als slachtoffer in zo'n relatie ziet, dat je kinderen slecht worden behandeld, ben je nog altijd verantwoordelijk voor de veiligheid van je kinderen. Als je daar dan niks aan doet, sterker nog, als je dan vanuit angst je kinderen voor de bus gooit (bij wijze van spreken dan, dat dan weer wel), ben je volgens mij niet echt goed bezig. Hoe begrijpelijk ik het ook allemaal vind, kinderen zijn helemaal weerloos en hebben niet om zo'n situatie gevraagd, noch de mogelijkheden om er iets aan te doen.
Wat ik mis in alle informatie over narcisme en hun slachtoffers, is het perspectief van het kind van deze fijne combinatie van narcist en codependent of getraumatiseerde partner, of hoe je deze ook wilt noemen.
En hierbij wil ik op geen enkele manier de situatie van verhuiswagen, sally en alle anderen bagatelliseren, maar ik zit echt met de vraag: wat is dan de verantwoordelijkheid van de andere ouder ten opzichte van de kinderen als je in zo'n totaal verziekte relatie zit? En waarbij overduidelijk is dat de kinderen er onder lijden?
Sneeuwklokje
Zelf ken ik niet de situatie van narcistische partner en kinderen hebben. Ja je bent verantwoordelijk om voor je kinderen het beste te kiezen. De moeilijkheid lijkt me echt een combinatie van een aantal zaken:
1. er is vaak nog geen diagnose gesteld dus het lijkt vaak 'haar woord tegen het zijne"
2. zelf is het slachtoffer er ook niet meer uit of het nou eigenlijk haar schuld niet is allemaal, daar zal menig narcist op insteken
3. het slachtoffer is vaak helemaal uitgeput, zichzelf kwijt en geïsoleerd van haar omgeving.
Ik zelf pleit er vooral voor heel veel hulp en mildheid aan het slachtoffer te bieden en van daaruit de situatie voor de kinderen te gaan veranderen.
Zelf ben ik kind van een (gediagnosticeerde) narcistische moeder. Ik wou dat er mensen van buitenaf waren geweest die hadden gezien in welke situatie mijn vader en ik verkeerden. Ik ben voor mijn leven lang verwond
sneeuwklokje
Om te beginnen: je hebt helemaal gelijk. Maar de partner van de narcist staat zo verschrikkelijk alleen, omdat de narcist naar de buitenwereld te goed mooi weer kan spelen ("kijk mij eens de sterke man zijn naast mijn zielige vrouw") of omdat de narcist een waar schrikbewind uitoefent waar een ander de vingers niet aan kan branden.
Het is uiteindelijk om de kinderen dat ik weg ben gegaan. Ik kon hen niet langer blootstellen aan zijn buien en gemanipuleer, naast alle andere kapriolen die los staan van narcisme.
Dat kostte me ongelooflijk veel angst en doorzettingsvermogen. De angst bleek onterecht, mijn ex was een narcist die vooral blaft maar niet echt bijt (al moet je niet denken dat dat blaffen weinig voorstelde).
De schade is echter al aangericht bij mijn kinderen. En dat is een schuld die ik mijn leven lang zal meedragen.
kinderen
Eens met Sally: ik hoop dat ook hier niet met een strenge vinger naar de niet-narcist gewezen wordt. Het is werkelijk een hele geniepige moeilijke situatie waar mensen in terecht zijn gekomen. Zij staan ontzettend alleen en hebben zelf geen overzicht meer over hun situatie.
sally
Je laatste zin is zeker niet wat ik wilde zeggen met mijn stuk en vraag. Ik zie het niet als iets waar je schuldig aan bent; je hebt je best gedaan en je verantwoordelijkheid genomen door weg te gaan bij hem. En uiteraard is de schade aangericht, maar dat is dan ondanks jouw inzet en niet door jouw 'nalatigheid' (ik noem dit woord om de tegenstelling aan te zetten, niet om je te beschuldigen van nalatigheid)
Waar ik alleen mee blijf zitten is - zoals ik in mijn eerste bijdrage noemde - is dat door als ouder aan je kinderen te bevestigen dat de andere ouder 'gevaarlijk' is, een dreiging en je ook als zodanig gedraagt; dat dit kinderen mede vormt. Kinderen leren niet alleen van het geweld en de manipulatie van de narcist, maar ook van de reactie daarop van de andere ouder, door te gaan behagen, conflicten te vermijden etc. En misschien is dan ook mijn vraag over verantwoordelijkheid niet de juiste, maar bedoel ik meer de vraag, wat is de invloed op de ontwikkeling van de kinderen van het gedrag van de andere ouder.
Nou ja; ik merk zoal typend dat ik eigenlijk met verschillende vragen zit, waar ik gewoon niet uitkom.
Maar nogmaals; het gaat mij niet om het aanwijzen van schuld.
markat
het gaat mij niet om het wijzen naar de niet-narcist, maar waar is de compassie en -vooral de oplossing - voor de kinderen die van deze combinatie de dupe worden. Daar lees ik nou echt nooit iets over.
Filmpje met dame met bril.
Oef. Die trok bij mij een hele nare herinnering open. Ze had het over de dingen die het slachtoffer misgunt worden waaronder medische zorg.
Mijn vader heeft 10 uur met mijn bewusteloze moeder naar een vakantiebestemming gereden. Hotel onderweg was te duur als mijn moeder zou opgenomen worden dus reed hij door tot bestemming. Ze had dus een hersenbloeding.
En nu zit ik dus toch weer te ventileren.
Ben ook zo vreselijk boos en verdrietig.
BeetjeAnders
ach... ja het grijpt ook zo diep in... ik ben nog elke dag verbijsterd over zaken die mijn moeder heeft gedaan... en het is heel moeilijk aan de buitenwereld uit te leggen.
Sneeuwklokje
Nee je vraag is terecht natuurlijk. Maar nu Sally en ik het uitgelegd hebben, kun je nu zien hoe knijp de partner van de narcist zit?
