Relaties Relaties

Relaties

Narcisme.


sneeuwklokje

sneeuwklokje

30-06-2017 om 15:35

markat

Sorry, maar misschien heb je het gemist, maar ik ben zelf dochter van een kwaadaardig narcist en een codependant/getraumatiseerde moeder; ik begrijp dus donders goed hoe knijp een partner zit. Dat hoeft mij echt niet uitgelegd te worden. Maar jij bent zelf dochter van een narcist, dan zou je toch ook iets moeten kunnen voorstellen van de penarie waarin een kind, dat vanaf kleutertijd als schild wordt gebruikt als verdediging tegen de narcist?

Kind van

Kind van

30-06-2017 om 15:46

hier is het de moeder

Bij mij is het mijn moeder die de narcist is en mijn vader is de codependent. Hij zit zo onder haar plak dat hij eerst naar haar kijkt als hij iemand antwoord wil geven. Vaak mag hij niet praten, dan neemt mijn moeder het gesprek over. Uit mijn jeugd kan ik me alleen maar herinneren dat mijn vader aan het werk was, hij werkte ook in de avonden om mijn moeder alles te geven wat ze wilde. Ik ben al over de 50, maar mijn moeder weet precies wat ze moet zeggen om me een rotgevoel te geven. Ze is echt gemeen. Heb ik bijvoorbeeld een witte jurk aan, dan zegt ze: "ga je trouwen? O nee, met dat vette lijf wil toch niemand jou." Mijn vader staat daar dan onbewogen bij. Ik heb hem wel eens uitgescholden over hoe hij naar haar pijpen danst, maar hij heeft niet eens meer door hoe ze mensen kan kwetsen. Als hij haar maar gelijk geeft, is ze tenminste niet gemeen tegen hem.

Markat

Markat

30-06-2017 om 15:59

Sneeuwklokje

Ik val je niet aan hoor. Ik begrijp je. Ik zeg ook dat ik gewild had dat in mijn jeugd de buitenwereld had ingegrepen. Maar ik zie ook dat mijn vader niks had kunnen doen. Ja natuurlijk ben ook razend dat hij me aan de leeuwen heeft overgeleverd. Maar ik zie ook dat hij ingekapseld was door het narcistisch syndroom van mijn moeder. Trouwens er wordt heel veel gezegd over kinderen van narc ouders hoor: https://www.google.nl/search?q=child+of+narcisstic+parent&rlz=1C1AOHY_nlNL710NL710&oq=child+of+narcisstic+parent&aqs=chrome..69i57j0l5.10560j0j8&sourceid=chrome&ie=UTF-8#q=child+of+narcissistic+parent

rode krullenbol

rode krullenbol

30-06-2017 om 17:12

Levenskunst

Het is inderdaad een hele opgave om tegenwicht te bieden aan het antisociale gedrag van een narcist. Bewustwording over de aard van het probleem is een belangrijke eerste stap. Vervolgens is het zaak de narcist de wind uit de zeilen te nemen door (zo’n beetje) tegenovergesteld gedrag te vertonen, onderwijl (zoveel mogelijk) voorkomend in conflict te geraken met de persoon in kwestie. Zodoende kunnen de destructieve gevolgen (min of meer) in de perken worden gehouden.

Hoe mijn vader dat deed? De negatieve levenssfeer waar mijn moeder garant voor stond, bestreed hij in de eerste plaats met muziek. Hijzelf speelde muziek; hij zorgde ervoor dat de meeste kinderen ook een muziekinstrument bespeelden en stelde ons in staat naar muziek van anderen te luisteren; onder andere door plaatjes voor ons mee te brengen.

Humor was zijn tweede ‘wapen’. Niet alleen maakte hij zelf veel grapjes; ook zorgde hij ervoor dat die van anderen onze huiskamer wisten te bereiken via radio en televisie. Programma’s als Farce Majeure en De Stratemakeropzeeshow werden door hem behandeld als belangrijke levensgebeurtenissen. Zelfs ook de dagelijkse Fabeltjeskrant! We namen de liedjes op, leerden ze uit ons hoofd en zongen ze tijdens het doen van de afwas.

Mijn moeders deprimerende praatjes en kwaadsprekerijen sprak hij weliswaar niet tegen, maar ‘corrigeerde’ hij met het vertellen van alternatieve, opbeurende anekdotes. Als zij zich ergens onterecht boos om maakte bij haar kinderen, betoonde hij zich (stiekem) juist liefdevol of zelfs trots. Door haar in de ban gedane kinderen werden door hem extra vriendelijk bejegend. Stuurde zij aan op sociaal isolement en een aversie tegen algemeen geldende maatschappelijke normen en waarden? Hij op een goed contact met mensen buiten het gezin en een gevestigd bestaan op basis van een goed besef van basisrechten. Voorts veraangenaamde hij ons bestaan met het koken van lekker eten en het in huis halen van lekkernijen.

Het was ongetwijfeld een enorme inspanning, maar wél een die zeer de moeite waard was. Het scheelde voor ons echt een ‘slok op een borrel’. Na zijn overlijden hebben wij van mijn moeder nog meer te duchten gekregen.

Wie nu zou denken dat mijn vader zich verraderlijk heeft opgesteld naar zijn levenspartner en haar gezag heeft ondermijnd, vergist zich. Hij hield, net als haar kinderen, overduidelijk heel veel van haar. Gelukkig wisten wij genoeg over haar jeugd om de nodige compassie te kunnen opbrengen ten aanzien van haar wangedrag.

Voor al diegene die niet over dergelijke informatie beschikken zal het misschien slechts een schrale troost bieden om te weten, dat narcisme een logisch uitvloeisel is van een zogeheten ‘rotjeugd’. Niet voor niets gedragen narcisten zich als kleuters, zodra zij zich in het nauw gedreven voelen. En om jezelf niet “knijp” te laten zetten? Dat vergt zonder meer een staaltje levenskunst en heel wat oefenen.

Dat is uiteraard te veel gevraagd van kinderen. Maar met het stimuleren van een zo positief mogelijke levenssfeer en het geven van een goed voorbeeld, kun je veel voor hun betekenen.

Rode krullenbol

Markat

Markat

30-06-2017 om 18:14

Heel mooi verhaal over je vader, mijn vaders enige oplossing was zich terugtrekken en zijn handen overal vanaf trekken.
Overigens komt narcisme niet altijd van een rotjeugd hoor, het kan ook komen door een kind buitensporig over het paard te tillen (wat op zich natuurlijk ook een vorm van emotionele mishandeling is)

rode krullenbol

rode krullenbol

30-06-2017 om 18:49

@Markat

Dat is ook zo: een kind over het paard tillen, kan tot narcisme leiden.

Het wordt nog wel eens gedaan door narcistische ouders. Zij zien hun kinderen als een verlengstuk van zichzelf. Door hun kinderen als 'grandioos' te behandelen, beogen zij te benadrukken hoe geweldig zij zelf zijn. Voor omstanders is het dan echter meestal wel duidelijk, dat het kind te weinig grenzen gesteld krijgt.

Jezelf zo druk maken om je imago als narcisten doen, komt overigens neer op 'co-dependentie'!

Markat

Markat

30-06-2017 om 19:25

"Jezelf zo druk maken om je imago als narcisten doen, komt overigens neer op 'co-dependentie'!" Die begrijp ik niet? Dat is toch gewoon een verslaving aan aandacht en input van de buitenwereld? een dependency dus.

rode krullenbol

rode krullenbol

30-06-2017 om 19:40

Euh ...

Ik heb me slechts een vrije vertaling gepermitteerd van het Engelse begrip 'codependency' zoals dat door Lisa Romano wordt gehanteerd. Ik ben zelf geen psycholoog; laat staan therapeut!

Jose

Jose

01-07-2017 om 08:02

Sally #55

"De schade is echter al aangericht bij mijn kinderen. En dat is een schuld die ik mijn leven lang zal meedragen"
Heb ik ook.
Eén en al herkenning.

BeetjeAnders

BeetjeAnders

01-07-2017 om 10:01 Topicstarter

Kind van:

Die opmerkingen ken ik ja.
Zodra jij je kop boven het maaigras uitsteekt wordt ie afgehakt.
Soms vraag ik me af of de echte verwerking pas kan beginnen na mijn vaders dood.
Ik voel met je mee.

Jackie

Jackie

01-07-2017 om 10:14

Herkennen jullie ook

het neerkijken op mensen, maar toch met ze omgaan, juist met ze omgaan, als een soort gunst alsof hij/zij zo een verrijking is voor hun leven? Zo van, die mag echt blij wezen met zo'n goede vriend als ik want verderis het een zielepoot die niemand heeft? Als een soort wereldverbeteraar.

BeetjeAnders

BeetjeAnders

01-07-2017 om 10:52 Topicstarter

Jackie

Ja ook dat herken ik.
Ik denk dat het werkt als een ego boost.
Verder heeft die "zielepoot" weinig in te brengen want het gaat niet echt om hem. Mijn vader gebruikt deze mensen ook wel eens om zijn kinderen te stoken door te zeggen: "deze persoon is zo aardig en lief voor me, hij is als een zoon voor me, veel aardiger dan jullie".
Je hoofd weet dat er met je gedold wordt maar je voelt toch een steek in je hart. Echt bizar.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

01-07-2017 om 11:25

passief of actief narcisme

Dan was mijn ex toch een stuk passiever in zijn narcistische gedrag. Hij zou niet snel iemand nadrukkelijk omlaag halen. Het uitte zich vooral in woede-aanvallen.

En doodzwijgen. Record: een paar maanden. Reden: er had een gynaecoloog aan me gezeten (ik had klachten die behandeld moesten worden, ook tijdens de zwangerschap kreeg ik doodzwijgen omdat ik een inwendige echo had gehad, dat stond gelijk aan vreemdgaan).

Ook een algemeen gezondheidsonderzoek toen ik eens ziek werd, waarbij ik het bovenlijf moest ontbloten, was reden om de stemming enkele weken goed te verpesten met doodzwijgen.

Eerder in dit topic las ik een nog veel erger voorbeeld van het ontzeggen van medische hulp (de moeder met de beroerte). Dan viel mijn ex nog wel mee. Maar toch... Je voelt je vies en verkracht omdat hij dat ziet als vreemdgaan als je naar een gynaecoloog moet of wegens een ernstige astma-aanval je bovenlijf moet ontbloten voor de stethoscoop.

Tegenwoordig moeten ze zoiets niet meer met me proberen, de relatie zou meteen voorbij zijn. Maar het zegt iets over mijn eigen angst van destijds, om in de steek te worden gelaten, omdat ik iets fout zou hebben gedaan.

Ik mocht ook niet laten merken dat ik ergens meer van wist dan hij. Beiden hebben we een brede algemene ontwikkeling, maar ieder in zijn eigen interessegebied. Hij kon me eindeloos doorzagen over zijn interesses en kennis (er speelde waarschijnlijk ook ASS mee), maar ik moest zwijgen over wat mij interesseerde.
Muziek die ik mooi vond en hij niet mocht niet gedraaid worden (tenzij onder een hoofdstelefoon). Kwam het op tv of de radio, dan werd het onderbroken door een monoloog van afkeuring en braakgeluiden. Ik heb na de scheiding echt bewust moeten afleren te schrikken als mijn favoriete muziek onverwacht op radio of tv kwam, omdat ik dacht dat het feest van braakgeluiden en (luidkeels geuite) afkeuring weer ging losbarsten.

Wat dit met mijn kinderen heeft gedaan? Ik denk vooral ook faalangst. Een vader die gigantisch uit zijn slof schiet als jij als peuter per ongeluk een beker drinken omstoot, die verbiedt dat jij met klei en verf speelt omdat het vies kan worden (terwijl hij zelf best wel een huishoudelijke viespeuk was - mijn schuld natuurlijk, vond hij), een man die je laat leven op een mijnenveld omdat hij op de onverwachtste momenten kan ontploffen is niet gezond. Een moeder die daar machteloos onder is en jaren niet in staat is daar tegen op te staan ook niet.

Maar iemand echt omlaag halen deed hij niet. Dat deed hij indirect. Je kon er moeilijk de vinger achter krijgen, maar hij wist je af te breken en tot nul te reduceren, al zou hij nooit zeggen "jij bent niks waard". Maar wist je wel telkens dat gevoel te geven.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-07-2017 om 12:29

Ik vraag me toch af...

of mijn vader dan onder het kopje narcisme valt. Of toch iets anders.

- ijdel
- alles draait om hem
- monologen houden
- het woord zelfgenoegzaam past wel bij hem
- niet met schoonzonen om kunnen gaan
- stelt alleen gesprekken op academisch niveau te willen voeren, maar heeft zelf niet meer dan mulo
- is nooit eens gewoon dankbaar naar anderen toe. Hij heeft immers alles zelf bereikt. Dat zijn familie veel voor hem gedaan heeft is vanzelfsprekend
- momenteel wil hij nog steeds niet naar een verzorgingstehuis, ze redden zich wel. Onrealistisch is dat niet volledig, maar als hij komt te overlijden, zit mijn moeder met een probleem
- bemoeide zich zelfs met de studiekeuze van kleinzoon en dan teleurgesteld zijn dat kleinzoon andere keuzes maakte
- niet met puberteit om kunnen gaan, want dan krijgen kinderen een eigen mening tenslotte
- woedend kunnen worden als wij niet deden wat hij zei. Hij kon niet omgaan met kinderlijke faaldingetjes. Mijn zus was een keer vergeten bloemen te halen. Hij was daar zo compleet van over de rooie dat niet normaal was. Net als toen ik per ongeluk een Chinese soeplepel had laten vallen en dus liet breken. Ik zou daar ook chagrijnig over geweest zijn, maar wel snappen dat een kind dat niet expres doet. Ik heb niet zozeer lichamelijk iets van die woede gemerkt, maar mijn zussen wel. Die zijn allebei een keer door de gang getrapt. Omdat ik een netvliesloslating had gehad, besefte hij dat hij mij geen letterlijke draaien om het oor meer moest geven. Mijn 'lijfstraffen' zijn blijven steken bij billenkoek toen ik kleiner was, maar dat was ook nog normaal in die tijd
- hij spreekt altijd voor twee. Wij vinden dat zus en zo, toch mam? Toen ze vogels hadden, eindelijk eens wat leuks voor mijn moeder, vond hij de troep van de vogels toch wel vervelend. De vogels gingen weg en de reactie 'beter dat ze weg zijn, we vonden dat ze wel veel troep maakten. Nee.... hij vond dat. Mijn moeder genoot van de aanloop van de kat van de buren. Nou, daardoor hoefden ze zelf geen kat, want ze had toch al de kat van de buren?
- hij had overal wat op aan te merken. Buren waren leuk zolang ze het met hem eens waren. Maar dat ze om 7 uur al tv keken... dat zo nutteloos. Dat hij uren boven zijn werk hing en van alles deed behalve zijn eigenlijke werk... mwah. (dat gooi ik inmiddels op mogelijke add)
- buren vonden vooral mijn vader vreemd, met mijn moeder hadden ze een beetje te doen vermoed ik
- ik kom nu even niet op meer, wat er wel is.

Wij zeiden toen we eenmaal in de 20 waren dat je kon stellen dat wij geestelijk mishandeld zijn. Lichamelijk was te verwaarlozen op een paar incidenten na, maar wat het met ons heeft gedaan door door hem opgevoed te zijn, heeft meer schade aangericht. Ik ben altijd 'klein' gehouden. Maar ik kwam ook niet op het idee om daaruit te breken. Mijn 'middelste' zus deed dat veel meer. En dat heeft ze geweten. Ze is toen ze al het huis uit was weer teruggehaald, omdat ze niet volgens de normen van vader leefde (jongens), ze is het huis vervolgens weer uitgeschopt omdat ze niet volgens de normen van vader leefde (bleef slapen bij een jongen, zonder dat te melden, maar dat was ook wel gebeurd als ze dat wel had gedaan). Toen is het contact met haar ook verbroken, ik mocht niet meer met haar omgaan, wat ik wel deed, maar dat ging ten koste van school (spijbelen)
- Toen ik al zo'n 17 jaar was, mocht ik met een vriendin mee op vakantie. Nou... dat ging mooi niet door. Stel je voor dat je andere ouders (hele brave kerkelijke mensen) vertrouwt. Stel dat wij toch een keer met jongens in aanraking zouden komen tijdens die vakantie en daar rare dingen mee gingen doen... Gek genoeg vertrouwden ze mij wel met een jongen waarmee ik op school had gezeten en bij ons in de straat woonde. Dat je in de duinen ook kon vozen, kwam niet in ze op (bij mij ook niet trouwens, dat was gewoon niet aan de orde)

Ik heb me wel eens afgevraagd, wat de oorzaak van zijn gedrag is geweest. Is het door het overlijden van zijn moeder, toen hij nog maar 19 was? Omdat hij de jongste was en een nakomertje (zus 7 jaar en broer 10 jaar ouder) was? Hij schijnt al apart geweest te zijn toen hij verkering met mijn moeder had. Een tijdelijke breuk van een jaar werd op zijn afkomst geschoven, maar ik hoorde van de familie dat het daar echt niet aan gelegen heeft. Het was zijn gedrag, waardoor ze mijn moeder hebben gewaarschuwd dat ze daar beter niet mee door kon gaan. Ik ben me daardoor ook af gaan vragen of dat de oorzaak is dat het contact met de familie van mijn moeder magertjes was. Met zijn eigen zus ging het ook wel eens mis, hun opvoedstijl deugde niet. Voor zijn broer had hij denk ik iets te veel ontzag. Toen oom was overleden kwam mijn vader met het verhaal dat wij niet welkom waren op de begrafenis van oom. Oom zou een lijstje met onwelkome gasten hebben gemaakt en daar stonden wij, de kinderen, op. Later hoorden we dat hij dat uit zijn duim gezogen had. Hij wilde ons er gewoon niet bij. Nou ja.. enzovoorts enzovoorts.

BeetjeAnders

BeetjeAnders

01-07-2017 om 13:56 Topicstarter

Diversiteit.

Het is ook moeilijk vast te stellen hoe het beestje heet.
Zoals waarschijnlijk alle aandoeningen verschilt het van redelijk vervelend tot extreem (haast psychopatisch) maar komt dan ook nog eens in verschillende vormen voor. Openlijk of verborgen via sluwe omwegen. (daar zijn vast termen voor maar ik weet ze niet)
Heb zelf de laatste jaren gedacht dat mijn vader asperger had maar dat dekte niet de hele lading.

Ik denk dat je in dit geval al heel wat kan vaststellen als je kijkt naar het effect dat het op jou heeft. Voor mij was dat de leidraad uiteindelijk.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-07-2017 om 16:27

Asperger

Ja, dat is ook wel eens door óns hoofd gegaan.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

01-07-2017 om 16:57

Het kan een combinatie zijn

Asperger met narcisme kan inderdaad samen gaan. Dit zijn de woorden van één van de GGZ-psychologen die mijn kinderen een ASS-diagnose hebben gegeven. Een heel pittige combinatie. Zowel voor de persoon zelf als voor zijn omgeving.

Jackie

Jackie

01-07-2017 om 19:29

Jeetje Sally MacLennane

Een paar maanden zwijgen?? Wat hield dat dan in, helemaal niks zeggen of alleen het hoognodige? Ik zou echt gillend gek worden. Wat rot voor je.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

01-07-2017 om 20:15

Jackie

Echt een paar maanden (twee, drie) alleen het hoognodige zeggen, en dan alleen op vlakke toon. En zuchten. Diep zuchten zodat ik me nog schuldiger voelde. Die keer dat het een paar maanden duurde heb ik me (stiekem) ingeschreven bij de woningbouwvereniging, het was voor mij de grens. Helemaal toen hij na de zwijgperiode goedmaakseks wilde en zich erg opdrong (telkens weer die hand in mijn kruis of aan mijn borsten).

Hij had dit vaker, maar dan duurde het dagen of hoogstens enkele weken. Ook met gezucht, want ik moest goed weten dat ik hem Zwaar Gekwetst had. Vooral als ik naar een dokter was geweest kon hij het goed volhouden. Mijn eerste zwangerschap had ik extra controles nodig en dat was een heel zware tijd, ik kon (mocht) mijn vreugde niet met hem delen, want ik had een inwendige echo gehad en dat stond voor hem gelijk aan vreemdgaan.

Ja, daar word je gillend gek van. Het maakt je volkomen kapot. Nu ik ouder en wijzer ben zou het eerste spoortje doodzwijgen meteen einde relatie betekenen. En al helemaal als het om artsenbezoek gaat (en best wel serieuze dingen).

BeetjeAnders

BeetjeAnders

01-07-2017 om 23:19 Topicstarter

Hebben jullie ook dat:

Hebben jullie ook dat het bijna een issue is dat alles echt moet zijn?
Ik heb bijna geen geduld met nep gedrag. Ik prik er ook vrij snel doorheen. En wat voor mij ook héél belanrijk is, is dat áls iemand iets voor me doet dat het dan ook recht uit het hart moet komen. (geen moetjes)
Anders heb ik het liever dat ze het laten en dat is ook goed, daar zit ik dan ook niet mee.

BeetjeAnders

BeetjeAnders

01-07-2017 om 23:21 Topicstarter

Sally MacLennane

Vreselijk, terwijl je dus gewoon een behandeling nodig hebt. Hoe verwrongen.
Wat zal je eenzaam zijn geweest tijdens de zwangerschap.

Bennikki

Bennikki

01-07-2017 om 23:32

Sally

Verschrikkelijk om te lezen, ik vind het zo vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken. Komt je ex-man uit een andere cultuur? Anders kan ik dit heel moeilijk plaatsen.

Jackie

Jackie

01-07-2017 om 23:42

Sally MacLennane

Dat klinkt echt zo vreselijk naar. Echt heel ziek gedrag. Ik ben blij voor je dat je dat nooit meer hoeft mee te maken. Sterkte met het verwerken van alles, geldt ook voor de rest hier.

Kaaskopje

Kaaskopje

02-07-2017 om 00:46

Sally

Ik kan me alleen maar aansluiten bij de anderen. Je mag trots zijn op wat je sindsdien voor elkaar gekregen hebt.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

02-07-2017 om 08:53

reactie

Nee, ex kwam niet uit een andere cultuur, hij was zo Hollands als maar kon.
Ik ben alweer 12 jaar bij hem weg, als ik er op terug kijk is het ook voor mij haast niet meer te geloven. Hoe heb ik het kunnen tolereren!
Omdat we ook geen sociale contacten meer hadden (raad eens waarom) was het inderdaad erg eenzaam, vooral de zwangerschap, gelukkig had ik toen veel aan mijn moeder (die toen niet wist hoe de vlag er bij hing bij ons).

Heb ik het verwerkt? Ja, ik ben gelukkig allang niet meer bang voor een bezoekje aan een arts waarbij ik uit de kleren moet, voel me geen sletje meer. Ik kan weer zonder vervelende bijgevoelens luisteren naar mijn favoriete muziek. Maar soms, als ik gestressed ben, is het weer alsof ik continu in de gaten word gehouden, alsof iemand achter me staat, klaar met zijn afkeuring en kritiek, klaar om me uit de handen te trekken waar ik mee bezig ben, of plotseling zijn grote bek over ons uit stort omdat we blijkbaar weer wat verkeerd hebben gedaan.

Ik heb hem al een paar jaar niet meer gezien, maar hij zit nog steeds onder mijn huid. Heel vervelend, ik wil hem uit mijn hoofd hebben, niet meer aan hem denken, het is over, voorbij, ik heb daar ook o.a. EMDR voor gehad, maar dat werkte niet bij me.

Of ik trots ben op wat ik voor elkaar heb gekregen? Nou ja, zoals Elton John ooit zong: I'm still standing, ooit hoop ik die tekst met volle overtuiging te mogen zingen, dan heb ik hem écht kunnen loslaten. Ik ben heel close met de kinderen, heb geen schulden of deurwaarders omdat ik mijn post wél openmaak, ik neem wél mijn verantwoordelijkheid als dat nodig is, neem eerlijk de schuld op me als dat echt moet en indien nodig zoek ik wél hulp. Maar boven dat alles knaagt het gevoel van "dit was nooit nodig geweest als jij als 18-jarige wél naar de alarmbelletjes had geluisterd en meer vertrouwen in jezelf had gehad".

En ik voel opluchting omdat hij uit ons leven is verdwenen. De kans dat hij ooit écht voor de deur staat is klein want we hebben door zijn bubbel heengeprikt. Hij heeft het nog bij één van de kinderen geprobeerd maar dat kind heeft hij ook keihard laten vallen. Ik moet het dus gewoon eens húp, los kunnen laten. Niet meer tekens die gedachten van wat is gebeurd ("is gebeurd" is immers "voltooide tijd") of dromen over dat beklemde gevoel van vroeger, het leven in een mijnenveld, met een man die héél ver van de werkelijkheid af stond en daar op intimiderende wijze anderen in mee zoog.

Het was ziek, het was eenzaam, maar het is voorbij, afgelopen, uit. Alleen wil dat heel moeilijk tot me doordringen en daar baal ik van.

Kaaskopje

Kaaskopje

02-07-2017 om 10:16

Sally

Maar boven dat alles knaagt het gevoel van "dit was nooit nodig geweest als jij als 18-jarige wél naar de alarmbelletjes had geluisterd en meer vertrouwen in jezelf had gehad".===

Ben je voor je eigen kinderen ook zo streng?

Sally MacLennane

Sally MacLennane

02-07-2017 om 10:22

Kaaskopje

Ik vind niet dat ik anderen continu achterna moet lopen om hun fouten in te blijven wrijven.
En ik weet ook: gedane zaken nemen geen keer. Gebeurd is gebeurd.
Maar wat dit punt betreft zal ik altijd hand in eigen boezem blijven steken. Het leven gaat door, ik heb een eigen leven opgebouwd, maar ik blijf me verantwoordelijk voelen voor mijn aandeel.

Bobbie

Bobbie

02-07-2017 om 12:04

Stop Sally

Dat heeft hij net jou gedaan.
Het is vreselijk hip en het klinkt heel dapper, maar je kunt geen aandeel hebben in de afwijking, de onkunde van een ander.
Stop jezelf te verwijten dat je roeide met de riemen die je had en de kennis én leeftijd van dat moment.

Het is alsof " hij" iemand in het water duwt die niet kan zwemmen en dat degene zich dan verontschuldigt dat er geen mooie schoolslag uit kwam.

Je zat met een man met naar ik zo lees heel wat meer persoonlijkheidsstoornissen en hij moest daar perfect op reageren of je boeltje pakken.
Onmogelijk, ook het boeltje pakken. Maar weinig weldenkende mensen zullen dat doen, het werkt nu eenmaal niet zo.

Dus hand uit je boezem en gewoon in het nu leven; dat lijkt me zwaar genoeg.

Jackie

Jackie

02-07-2017 om 12:55

Inderdaad Sally

Hand uít eigen boezem nu. Je hoeft die last niet meer te dragen. Je deed wat je kon om te overleven. Ik snap dat je vindt dat je misschien veel eerder weg had moeten gaan maar blijkbaar was je daar niet klaar of lukte het je nog niet. Dat is niet jouw schuld. En ook al zou je enige schuld hebben gehad, dan heb je daar al genoeg last van gehad om jezelf nu vrij te verklaren. Je hebt die 'schuld' nu wel uitgezeten.

Maria

Maria

02-07-2017 om 20:46

Obsessie met echtheid

Oh ja, ik ook! Ik had de link nog nooit gelegd. Hier moet ik even over nadenken, hoor.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.