Red flags?
Na eerst weduwe geworden te zijn op mijn 32e, daarna zes jaar alleen te zijn, toen een relatie met een man die leuk was maar die me van de ene dag op de andere verliet terwijl we een babytje van zes maanden hadden, toen weer twaalf jaar zonder partner, kwam in een relatie terecht die toxisch werd en later werd deze persoon gediagnosticeerd als hebbende een Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Nu is daar veel over bekend toen der tijd nog niks, ook niet bij de talrijke therapeuten die hij en ik bezochten. Ik ben idioot veel gekwetst in die relatie, het was zo raar en duister
Nu ben ik al weer vijf jaar alleen, heb veel therapie gehad over waarom ik in die relatie terechtkwam (veel oude pijn en eenzaamheid zorg voor demente narcistische moeder en kind met geboorte defect in mijn eentje, jeugd met ook een ouder met diagnose narcisme en een autistische ouder terwijl ik enig kind was).
Wat me opvalt, is dat mensen tegenwoordig heel makkelijk zeggen "ja maar zag je dan geen red flags in het begin van de relatie". Ja die zag ik wel maar ik zag ook veel mooie zaken in die persoon. En ik vind het ook een beetje naar victim blaming toe gaan: jij had het aan moeten voelen, want ja, ik zou het al lang gestopt hebben. Maar de red flags waren niet groter dan trekjes die iedereen wel heeft: ineens wat dissociëren, of uit verbinding gaan e.d. Maar niet ultiem jaloers of slecht over ex praten of mij geen ruimte gunnen. Nee juist respect, rustig aan doen, gewone aandacht voor mij.
Maar nu komt de kwestie: ik ben toch gevoelig voor die vraag: ik had het eerder moeten zien, ik had die dingen die je wel ziet in verliefdheid maar die net zo goed okay uitpakken moeten zien zodat ik niet in zo'n rare situatie beland was. Daardoor strand elke date binnen een of twee keer want ik ben zo gebrand op de red flags dat, hoewel de ander verder wil exploreren, ik toch afhaak bang om weer zoveel gekwetst te worden. Ik zie ultra snel red flags: hij praat alleen maar over zichzelf, hij vraagt niks aan mij, hij praat lelijk over zijn ex, hij heeft complottherorien etc. (allemaal dingen die narc ex niet deed overigens)
Daar zit natuurlijk de crux want volgens mij stappen heel veel mensen wat roekelozer relaties in, ook al zien ze wel wat 'dingetjes' maar gewoon omdat hun behoefte aan een relatie groter zijn dan de mijne. Ik heb, zoals beschreven al zoveel alleen geleefd dat die behoefte minder groot is, de angst voor weer een kwetsing levendig en de attentie op red flags best extreem. Maar ik mis ook een nabije geliefde, een maatje.
Wat vinden anderen van red flags in dating, hoe gaan ze er mee om en zijn er ook mensen die dachten red flags te zien maar dat het toch okay bleek?
Ik heb minder behoefte aan adviezen als: ga in therapie, ga vrijwilligerswerk doen, zoek leuke vriendinnen, zoek een penpal want dat doe ik allemaal al.
Ik kan me goed voorstellen dat je je gevoel hierover niet zo vertrouwt. Je red flags filter staat nu iets te strak afgesteld. Je hebt angst. Dat weet je dan. Ik denk dat je jezelf meer tijd kunt geven. Je kunt de tijd nemen om iemand te leren kennen. Je hoeft niet meteen na je eerste date een oordeel te vellen. Je hoeft ook niet meteen na 3x verder te gaan. Je hoeft niet meteen te trouwen of samen te wonen etc. Neem de tijd die jij nodig hebt. Ga zo snel of zo langzaam als jij kunt. Aan alle mensen zitten plussen en minnen. Jij kunt dit ook goed beoordelen. Nog steeds of nu wel. Je hebt ook niets anders om op te varen. Het is jouw leven en dus telt jouw gevoel. Je zult het ermee moeten doen.
Als je nu twijfelt over een man, kun je je afvragen wat je op dat moment nodig hebt om minder angstig te zijn en om de dingen beter te kunnen zien. Dan kun je proberen om dat aan jezelf te geven. Vertrouw erop dat je altijd kunt bijsturen.
Dat het 1x is mis gegaan, is niet jouw schuld. Je kunt niet alles weten. Probeer jezelf te vergeven. Je hebt het toen niet gezien of niet duidelijk genoeg. Je hebt niet kunnen voorkomen dat je in die relatie bent beland en dat je gekwetst bent. Je wist niet wat je moest doen en de therapeuten blijkbaar ook niet. Het is niet jouw schuld dat hij die stoornis had en jouw gekwetst heeft. Geef de vrouw van toen een dikke knuffel. Het is heel naar wat haar is overkomen. Ze heeft haar best gedaan.
Hmmm zo lezend komen er paar dingen in mij op, ik hoor graag of en hoe jullie het andere zien:
- manipulatie is een lastig begrip, afhankelijk van de definitie komt volgens mij in elke relatie wel een (lichte) vorm van manipulatie voor. Bij lichte vorm zou ik het niet meteen als red flag zien maar meer onderzoekend erin gaan. Waar komt het vandaan? Als het voorkomt uit strak egoïsme lijkt het me duidelijk een kwestie van wegwezen maar als het voorkomt uit sociale onhandigheid, onmacht, niet weten hoe om te gaan met bepaalde emoties en situaties zou ik milder zijn. En realiseer je dat je veel over dit onderwerp heb nagedacht en doorleefd en maar weinig mensen daarin zijn waar jij bent dus wellicht ook je oprecht niet snappen in wat je zoekt/bedoeld, zonder nare bijbedoelingen
Waar ik verder aan moest denken toen ik las over bv vragen hoe je dag was, ook dat heeft niet iedereen in z’n systeem zitten en is redelijk eenvoudig aan te leren 😉. Basis lijkt mij, krijg je het idee dat iemand een beetje open staat, durf je daarop te vertrouwen (voor zover je dat zelf durft)
En wat anderen ook zeggen; ik denk dat je bereid moet zijn je neus te stoten en hart weer te bezeren. De liefde biedt geen garanties
Welke signalen ik zag, vroeg Philou,bij de verborgen narcist. Nou, ik zag ze pas toen ik zwanger was en dus te laat, maar dit: we waren naar het strand geweest en hij had van te voren een bericht op zijn antwoordapparaat gehoord van zijn beste vriend. Vroeg zich de hele dag met mij af of hij nu iets leukers miste. Vergalde zo mijn dag. 's Avonds terug belde hij hem en hoorde dat zijn vriend zich ellendig had gevoeld en behoefte aan een luisterend oor, maar al iemand anders had gevonden. 'Pffff', brieste hij, 'daar ben ik mooi onderuit gekomen!' Zijn beste vriend!
Ook eentje (een greep uit vele): hij was ineens onbereikbaar tien ik zwanger was, als ik belde. En als ik hem zicht in de kroegen,was hij dronken.
Toen ik bijna bevallen moest, wilde hij per se op het strand fietsen en liet me met die buik mijn fiets over het duin en door het mulle zand duwen.
Ik had erge twijfels, maar vreesde ook om alleen een kindje groot te brengen. Achteraf spijt natuurlijk: Enfin, dat waren een paar rooie vlaggen.
S.ndra schreef op 20-06-2023 om 09:22:
Ik kan me goed voorstellen dat je je gevoel hierover niet zo vertrouwt. Je red flags filter staat nu iets te strak afgesteld. Je hebt angst. Dat weet je dan. Ik denk dat je jezelf meer tijd kunt geven. Je kunt de tijd nemen om iemand te leren kennen. Je hoeft niet meteen na je eerste date een oordeel te vellen. Je hoeft ook niet meteen na 3x verder te gaan. Je hoeft niet meteen te trouwen of samen te wonen etc. Neem de tijd die jij nodig hebt. Ga zo snel of zo langzaam als jij kunt. Aan alle mensen zitten plussen en minnen. Jij kunt dit ook goed beoordelen. Nog steeds of nu wel. Je hebt ook niets anders om op te varen. Het is jouw leven en dus telt jouw gevoel. Je zult het ermee moeten doen.
Als je nu twijfelt over een man, kun je je afvragen wat je op dat moment nodig hebt om minder angstig te zijn en om de dingen beter te kunnen zien. Dan kun je proberen om dat aan jezelf te geven. Vertrouw erop dat je altijd kunt bijsturen.
Dat het 1x is mis gegaan, is niet jouw schuld. Je kunt niet alles weten. Probeer jezelf te vergeven. Je hebt het toen niet gezien of niet duidelijk genoeg. Je hebt niet kunnen voorkomen dat je in die relatie bent beland en dat je gekwetst bent. Je wist niet wat je moest doen en de therapeuten blijkbaar ook niet. Het is niet jouw schuld dat hij die stoornis had en jouw gekwetst heeft. Geef de vrouw van toen een dikke knuffel. Het is heel naar wat haar is overkomen. Ze heeft haar best gedaan.
wat een lieve post, dank je wel
Ely schreef op 20-06-2023 om 10:37:
Hmmm zo lezend komen er paar dingen in mij op, ik hoor graag of en hoe jullie het andere zien:
- manipulatie is een lastig begrip, afhankelijk van de definitie komt volgens mij in elke relatie wel een (lichte) vorm van manipulatie voor. Bij lichte vorm zou ik het niet meteen als red flag zien maar meer onderzoekend erin gaan. Waar komt het vandaan? Als het voorkomt uit strak egoïsme lijkt het me duidelijk een kwestie van wegwezen maar als het voorkomt uit sociale onhandigheid, onmacht, niet weten hoe om te gaan met bepaalde emoties en situaties zou ik milder zijn. En realiseer je dat je veel over dit onderwerp heb nagedacht en doorleefd en maar weinig mensen daarin zijn waar jij bent dus wellicht ook je oprecht niet snappen in wat je zoekt/bedoeld, zonder nare bijbedoelingen
Waar ik verder aan moest denken toen ik las over bv vragen hoe je dag was, ook dat heeft niet iedereen in z’n systeem zitten en is redelijk eenvoudig aan te leren 😉. Basis lijkt mij, krijg je het idee dat iemand een beetje open staat, durf je daarop te vertrouwen (voor zover je dat zelf durft)
En wat anderen ook zeggen; ik denk dat je bereid moet zijn je neus te stoten en hart weer te bezeren. De liefde biedt geen garanties
ad 1: ja maar ik kan altijd zien dat bepaald gedrag uit gekwetst zijn voort komt. Dat is mijn valkuil: bij de narcist zag ik ook hoe gewond die persoon was.
ad2: ja ik ben er dus huiverig voor geworden te denken "dat is redelijk eenvoudig aan te leren' Ook zo de mist mee in gegaan.
Dat is ook het principe van de genegeerde red flags natuurlijk: je ziet al dat iemand geen interesse heeft in jouw bezigheden maar je gaat toch door omdat je denkt dat je dat wel bij kan sturen. Terwijl de praktijk bewijst dat mensen niet te veranderen zijn en je daar ook niet op moeten hopen of aan moet gaan werken.
Maar aan de andere kant: iedereen heeft egoïstische trekjes natuurlijk, wanneer zijn het red flags en wanneer gewoon een onderdeel van een verder gezonde persoonlijkheid. Of gewoon eigenschappen die je wat minder vindt.
Puinhoop schreef op 20-06-2023 om 11:06:
Welke signalen ik zag, vroeg Philou,bij de verborgen narcist. Nou, ik zag ze pas toen ik zwanger was en dus te laat, maar dit: we waren naar het strand geweest en hij had van te voren een bericht op zijn antwoordapparaat gehoord van zijn beste vriend. Vroeg zich de hele dag met mij af of hij nu iets leukers miste. Vergalde zo mijn dag. 's Avonds terug belde hij hem en hoorde dat zijn vriend zich ellendig had gevoeld en behoefte aan een luisterend oor, maar al iemand anders had gevonden. 'Pffff', brieste hij, 'daar ben ik mooi onderuit gekomen!' Zijn beste vriend!
Ook eentje (een greep uit vele): hij was ineens onbereikbaar tien ik zwanger was, als ik belde. En als ik hem zicht in de kroegen,was hij dronken.
Toen ik bijna bevallen moest, wilde hij per se op het strand fietsen en liet me met die buik mijn fiets over het duin en door het mulle zand duwen.
Ik had erge twijfels, maar vreesde ook om alleen een kindje groot te brengen. Achteraf spijt natuurlijk: Enfin, dat waren een paar rooie vlaggen.
Ja dat zijn onaardige dingen, klopt helemaal. Maar zijn het red flags? Dat wordt pas achteraf duidelijk als je het geheel kan zien. En dan die dinger er uit pikt. Want die man die zo vervelend met die stranddag deed, zat misschien zelf rottig in zijn vel op dat moment. Of de man die raar deed met je zwangerschap kan wel gewoon wat op zichzelf gericht zijn geweest maar wel nachten overgenomen hebben toen het kindje er eenmaal was.
Wat ik maar wil zeggen, en al enkelen hebben het aangestipt in dit draadje: de mensen die zeggen 'maar zag je dan geen red flags?' zeggen vaak maar wat om er vanaf te zijn en zichzelf het idee te geven dat zij heus nooit in zo'n situatie zouden komen.
Blijft dat ik een angsthaasje ben geworden en niks meer durf. Ik ga dat eerst eens accepteren van mijzelf want het heeft echt wel zijn redenen.
Ik ga eerst eens daarmee aan de slag want eigenlijk was ik voor de narc ook al bang (weduwe geworden, van de ene op de andere dag verlaten toen ik net een baby had en nog een paar nare dingen) maar ik ging het toch er maar op wagen want waarom niet en je krijgt geen garantie. Achteraf vind ik het heel dom van mezelf dat ik die relatie niet eerder kon verbreken maar ik was een sitting duck voor narcistisch gebruik: narc ouder, heel eenzaam, zorg voor demente narcistische moeder en kind met geboortedefect en verder geen steun of familie. Al jaren en jaren alleen en zó'n behoefte aan iemand die eens naar mij om keek. En ik bleef maar hopen dat dat zou gebeuren... pff
En nu zit ik in een andere situatie: altijd maar alleen maar nu met een ziekte en oude kwetsingen erbij. Dat is geen ideale positie om een gelijkwaardige relatie op te bouwen. Maar toch mis ik een maatje. Het doet pijn.
volgens mij zijn we allemaal wel een beetje narcistisch, soms komen de woorden er lomp uit, soms denk je enkel aan jezelf of kwetst je iemand onbewust. Denk dat t verschil maakt dat je er je excuses voor aanbied en verbeterd, echte narcisten doen dat niet. Wat die red flags betrefd zie ik zelfs nu bij mn eigen man soms red flags omdat hij mij bedrogen heeft, maar vaak verzin ik die red flags zelf omdat ik natuurlijk op mn hoede ben, je ziet iets kleins en maakt t zelf heel groot terwijl er mss niets aan de hand is en ook bij een nieuwe liefde zul je dat doen als je in t verleden bedrogen of gekwetst bent geweest denk ik. En als je in een relatie teveel vragen stelt of te achterdochtig bent maak je die persoon ook vanzelf ongemakkelijk, die kan dan ook zichzelf niet meer zijn omdat die zich konstant bekeken voeld dus oogt die nog verdachter. Dus ja het is eik gewoon klote als je ooit zo gekwetst bent want het is een wond die blijft opengaan.
Ik heb een paar dagen gebroed op deze post omdat ik er niet helemaal uitkwam of wat ik te zeggen heb nou zinnig is of eigenlijk victim blaming. Ik probeer het toch maar. Ik wil in ieder geval inleiden dat het zeker niet bedoeld is als victim blaming: de persoon met het narcistische gedrag is 100% verantwoordelijk voor de destructiviteit van het gedrag maar ik zie wél in dat ik er een bepaalde kwetsbaarheid voor heb en dat ik daardoor mezelf niet meer vertrouw! Die kwetsbaarheid is een te groot verantwoordelijkheidsgevoel en een streven naar harmonie en verbinding. Als je het negatief labelt, is het onzekerheid, je niet genoeg los kunnen maken van de ontevredenheid of het oordeel van de ander en niet kunnen stoppen met uitleggen wat je bedoelt omdat het je onrustig maakt dat de ander je niet begrijpt en bevestigt.
Iedereen vertoont wel eens egocentrisch, narcistisch gedrag, zelfs de liefste, meest empathische persoon. Maar bij niet iedereen is het een hardnekkig en destructief patroon waarmee mensen en relaties om zeep worden geholpen. Als je iemand nog maar net kent, zul je heus wat van die trekjes zien. Zeker in een situatie die denk ik voor veel mensen spanning meebrengt, zoals een date. Maar wanneer is het dan een red flag en wanneer is iemand gewoon even irritant? In feite kún je dat in dat stadium nog helemaal niet echt weten want om te zien of het een patroon is, moet je iemand eerst langer kennen. Bovendien zijn juist de meest doorgewinterde narcisten er een kei in om je eerst voor zich te winnen voordat ze de duimschroeven beginnen aan te draaien.
Er is dus geen enkel ander aanwijsbaar 'probleem' in dat stadium dan dat je jezelf niet vertrouwt, terecht of onterecht. Want de enige waarop je kúnt vertrouwen in dat stadium, dat ben jijzelf, namelijk dat jij zelf zult gaan herkennen of iets een vervelend voorvalletje of trekje is dat je gewoon even moet negeren en waar je overheen kunt stappen of toch een hardnekkig destructief patroon. En dat je in het geval van het laatste ook afhaakt in plaats van je best te blijven doen het goed te praten en goed te maken.
Dat klinkt heel eenvoudig maar dat is het niet. Ikzelf durf het ook niet echt aan. Ik zeg niet keihard nee tegen een nieuwe relatie maar stel me er in wezen ook niet echt voor open en ik onderneem al helemaal geen actie. Ik weet volgens mij met mijn hoofd wel ongeveer hoe het zit maar gevoelsmatig heb ik niet voldoende vertrouwen in mijn vermogen om gezonde grenzen te voelen en te handhaven. Ook omdat dat nogal verstoord is geraakt natuurlijk. Wat jij ook schetst: je slaat in feite inmiddels op alles aan en hoe erg ís het dan helemaal echt? Alles is héél erg en daardoor is in feite niks meer écht erg? Afijn, je hele beoordelingsvermogen gaat naar de kloten. Ik heb dus jammer genoeg geen oplossing.
Lexus schreef op 20-06-2023 om 12:50:
[..]
En nu zit ik in een andere situatie: altijd maar alleen maar nu met een ziekte en oude kwetsingen erbij. Dat is geen ideale positie om een gelijkwaardige relatie op te bouwen. Maar toch mis ik een maatje. Het doet pijn.
Lieve Lexus,
Ik lees al geruime tijd mee in dit draadje, maar heb niet eerder gereageerd, omdat ik geen advies kon toevoegen.
Allereerst, ik lees jou ontzettend graag op dit forum, heel duidelijk dat je aardig wat levenservaring hebt. Helaas levenservaring wat, volgens mij, grotendeels bestaat uit zeer negatieve en verdrietige ervaringen en is dat hetgeen jou inmiddels zo ‘angstig’ heeft gemaakt, zeer begrijpelijk overigens!
Toch nu een reactie vanuit mij, vooral gericht op je laatste alinea welke ik heb gequote. Ik lees daaruit toch ook verdriet, is dit misschien onverwerkt verdriet?
Hoe ouder je wordt, hoe meer bagage iemand meebrengt, wat zowel positief als negatief is uiteraard. Je weet, uit ervaring, steeds beter wat je wilt, maar nóg beter wat je NIET meer wilt, zo werkt het wel bij mij iig. 
Ik ben ook al een hele poos single, maar mis dan ook geen maatje, althans, niet in de zin van een partner. Dit, omdat ik een geweldige schare aan lieve trouwe vrienden in mijn leven heb, zonder hen had ik misschien wél die behoefte gehad?!
Is het niet zo dat jij, met jouw geschiedenis qua partners, nu niet té gefixeerd bent op die red flags? Dat je al niet meer iemand een volledige kans kunt geven, incl zijn eventuele ‘mindere’ kanten? Laten we eerlijk wezen, niemand is volmaakt, iedereen heeft zijn minder leuke kanten, maar met welke zou je eventueel kunnen leven?
Ik denk dan ook dat jij jezelf onderschat, dat jij best aanvoelt wat een evt red flag zou kunnen zijn of worden, maar dat je dit zelf al op voorhand een soort van saboteert, puur uit angst om niet meer gekwetst te willen worden?
Wat weegt voor jou nu het zwaarst? Single blijven en niet meer gekwetst worden of langzaam proberen toch je hart open te kunnen stellen en dus de kans dat er weer een teleurstelling zal kunnen volgen? Het één kan niet zonder het ander namelijk en ik denk dat dit hetgeen is waardoor jij je voelt zoals je je nu voelt. Kan er helemaal naast zitten hoor, maar dan lees ik dat vanzelf wel 😉
Is het misschien een idee een soort van coach te zoeken, iemand die weet van jouw verleden en jou wat handvatten kan bieden? Of heb je een goeie vriend(in) waarmee je dit kunt bespreken en jou goed kent?
Nogmaals, ik denk dat je iets meer op jezelf moet leren te vertrouwen, want ik lees heel vaak zeer goeie bijdragen van jou hier op het forum waarbij je het heel helder ziet! Geloof in jezelf is mijn advies dan ook 
omnik precies wat ik ook probeerde te zeggen. Eenmaal gebroken en je hart is eigenlijk voor altijd gebroken ook al kun je heus nog wel verliefd worden en alle tralala en geluk eromheen voelen, iets in je is stuk en zelfs de meest trouwe en liefdevolle man geraakt daar niet doorheen.
Titiv schreef op 20-06-2023 om 13:41:
omnik precies wat ik ook probeerde te zeggen. Eenmaal gebroken en je hart is eigenlijk voor altijd gebroken ook al kun je heus nog wel verliefd worden en alle tralala en geluk eromheen voelen, iets in je is stuk en zelfs de meest trouwe en liefdevolle man geraakt daar niet doorheen.
En toch ben ik het met vetgedrukte niet eens. Mijn hart is meerdere malen ‘gebroken’ geweest, net zoals er meerdere ‘ware’ liefdes zijn geweest (er bestaat niet 1 ware liefde is hetgeen ik bedoel te zeggen) 😉
In een mensenleven komen er diverse moeilijke en verdrietige zaken op je pad, een gebroken hart is er daar 1 van, maar is absoluut niet het meest bepalende voor de rest van je leven (althans, voor mij dan). Het vormt je, je leert er vooral van, met name over jezelf als persoon.
RoodVruchtje schreef op 20-06-2023 om 14:14:
[..]
En toch ben ik het met vetgedrukte niet eens. Mijn hart is meerdere malen ‘gebroken’ geweest, net zoals er meerdere ‘ware’ liefdes zijn geweest (er bestaat niet 1 ware liefde is hetgeen ik bedoel te zeggen) 😉
In een mensenleven komen er diverse moeilijke en verdrietige zaken op je pad, een gebroken hart is er daar 1 van, maar is absoluut niet het meest bepalende voor de rest van je leven (althans, voor mij dan). Het vormt je, je leert er vooral van, met name over jezelf als persoon.
Dat is zeker waar drm zei ik ook je kunt nog steeds liefde en geluk voelen maar dat gevoel van echt vertrouwen, veiligheid... naief zijn dus eik.... is dat niet weg? Ik kan t niet met zekerheid zeggen want ik ben al bijna 19 jaar met 1 man en daarvoor tel ik niet mee want toen was ik nog onder de 20... maar als ik bekijk hoe ik mij nu voel in mijn relatie, ik denk niet dat ik mijn man ooit nog 100% vertrouw en als ik me inbeeld dat ik met een nieuw persoon zou beginnen... volgens mij zal ik die ook nooit echt vertrouwen omdat mijn hart is gebroken... ik geloof wel echt dat ik weer verliefd kan worden en oprecht blij kan zijn met die persoon dan maar er zal altijd iets diep van binnen rondspoken, zon gevoel van... ben jij wel te vertrouwen?
Tja, hoe zal ik hierop antwoorden haha, ik ga het proberen en is enkel gebaseerd op mijn eigen ervaring natuurlijk, dus geen absolute feiten 😅
Ik gebruik de uitspraak 100% vertrouwen al heeeeeeel wat jaren niet meer, want ik geloof daar niet zo in. Niet vwb een ander als richting mezelf, want ik ben een mens, geen robot en mensen begaan weleens fouten. Heb gemerkt dat dit gegeven mij op een gegeven moment veel ‘rust’ gaf, dat het nóg belangrijker is om de achterliggende oorzaak van een ‘fout’ te leren begrijpen en te accepteren. Dat een fout begaan mensen niet meteen per definitie fout maakt, enkel de handeling.
En, misschien is dit wel de allerbelangrijkste bevinding, dat communiceren het aller allerbelangrijkste is binnen zowel een relatie als ook in vriendschappen. Nu zullen velen dit beamen, maar heel veel mensen kunnen dit niet of erkennen niet van zichzelf dat ze helemaal niet zo toegankelijk zijn om op een respectvolle manier te kunnen communiceren/discussiëren.
Gemakshalve neem ik het voorbeeld over vreemdgaan. Als er al een topic hierover wordt geopend, loopt de discussie al snel heel hoog op. Van ‘ik zou zelf nooit vreemdgaan’ tot ‘als mijn partner vreemdgaat dan zet ik haar/hem meteen buiten’. Als er dan al voorzichtig wat genuanceerde berichten worden geplaatst als ‘maar zo zwart/wit ligt het vaak niet’ of ‘als er kinderen bij betrokken zijn, reageer je toch anders’, worden deze meteen afgefakkeld, geen enkele discussie over mogelijk. Laat staan als iemand een partner nog een 2e kans geeft, the horror en wat een deurmat ben je dan, terwijl het (nogmaals) niet zo zwart/wit is.
Als je zo ontzettend star in het leven staat, dan begrijp ik oprecht hoe moeilijk het als vreemdgaande partner is om eerlijk te zijn. En nee, voordat daarover weer een misverstand komt, vreemdgaan is NOOIT goed te praten, maar ik begrijp in vele situaties wel waarom men niet eerlijk en open durft te zijn.
Ik heb in de afgelopen jaren geleerd om áltijd het gesprek aan te gaan, ook als ik wist dat ik die ander pijn zou doen of verdriet ging geven. Dit is echt niet zo simpel als dat het lijkt, verre van zelfs, maar ik ben er inmiddels van overtuigd dat je hiermee wel het meest bereikt. De korte pijn en de pleister er snel vanaf trekken, dat werkt voor mij nu het best.
Daarnaast vind ik 100% vertrouwen niet realistisch, dus ga daar ook al heel lang niet meer vanuit en ook dan kun je nog steeds erg gelukkig zijn met iemand anders, je bent mss iets alerter ook
En ook een erg fijne gewaarwording is dat jijzelf uiteindelijk verantwoordelijk bent voor je eigen geluk, dit is helemaal niet de taak van een partner.
Ik bedoel eigenlijk meer zoiets als wat Roodvruchtje ook zegt, dat je 'flexibel genoeg' moet omgaan met vertrouwen en begrenzen en dat als dat nooit je sterkste punt is geweest (te veel grenzen hebt opgerekt terwijl je ook erg gevoelig bent voor kwetsing) en daar is ook nog eens flink misbruik van gemaakt, loop je het gevaar je natuurlijke, intuïtieve flexibiliteit kwijt te raken. Je gaat dan proberen om vooral te bedenken waar de grens ligt: wat moet ik wanneer doen? Maar dat werkt niet. Dit is namelijk vooral een kwestie van zelfkennis: het gaat over wie je zelf bent en wil zijn en over direct voelen wat je wel en niet wil toelaten/ontvangen/geven. Ik zeg niet dat je definitief beschadigd bent en dat het nooit meer kan terugkomen maar het is wel een kwetsbare positie waarin je weinig risico's durft te nemen.
Omnik schreef op 20-06-2023 om 15:30:
Ik bedoel eigenlijk meer zoiets als wat Roodvruchtje ook zegt, dat je 'flexibel genoeg' moet omgaan met vertrouwen en begrenzen en dat als dat nooit je sterkste punt is geweest (te veel grenzen hebt opgerekt terwijl je ook erg gevoelig bent voor kwetsing) en daar is ook nog eens flink misbruik van gemaakt, loop je het gevaar je natuurlijke, intuïtieve flexibiliteit kwijt te raken. Je gaat dan proberen om vooral te bedenken waar de grens ligt: wat moet ik wanneer doen? Maar dat werkt niet. Dit is namelijk vooral een kwestie van zelfkennis: het gaat over wie je zelf bent en wil zijn en over direct voelen wat je wel en niet wil toelaten/ontvangen/geven. Ik zeg niet dat je definitief beschadigd bent en dat het nooit meer kan terugkomen maar het is wel een kwetsbare positie waarin je weinig risico's durft te nemen.
+100
