Relatiecrisis, vreemdgaan en hoe verder

Hallo,

Na de afgelopen tijd al flink wat gelezen te hebben op dit forum over relatieperikelen wil ik ook graag mijn verhaal even kwijt, en hoop ik hiermee nieuwe inzichten of tips te krijgen

Het is een heel verhaal geworden zie ik (is ook een therapeutische uitlaatklep) .

Ik ben 20 jaar samen (waarvan bijna 16 jaar getrouwd) met mijn vrouw, we hebben drie kinderen, alledrie in de puberleeftijd.

Qua karakter zijn we in de basis echt wel verschillend (vrouw is extravert, optimistisch, op zoek naar prikkels, ik ben introvert, gematigder, en heb toch een wat pessimistischere kijk op zaken). Toch klikte dat heel goed, we vulden elkaar goed aan, en zijn we al een lange tijd stabiel een goed ouderpaar, en zoals dat gaat druk geweest met de BV-gezin: werk, opvoeding, sporten, vakanties, dagelijkse dingen. We hebben onze drukken en soms ook zeer lastige periodes met de kinderen tot nu toe goed samen heel goed doorstaan. Qua intimiteit denk ik dat we vrij gemiddeld scoren, hebben altijd wel kunnen genieten van elkaars gezelschap, we kunnen goed samen lachen.

Wat we echter nooit goed gekund hebben is praten over onze relatie of ruzie maken. Als we ruzie hadden, werd het niet goed uitgepraat. We zijn beiden binnenvetters (en hebben – vooral zij - een vermijdende communicatiestijl), dus we kwamen nooit tot de kern. Zij heeft echt de grootste moeite om mij ergens op aan te spreken, te laten weten wat haar dwars zit; ik reageer in eerste instantie dan altijd afwerend en aanvallend, dat schrikt haar heel erg af, maar kan daar wel zelf op terugkomen en excuses maken. Dan is het voor mij ook klaar, de lucht is geklaard, zij loopt er dan wel langer mee (ervoor en erna). Ik kan ook zeggen dat we weinig 1 op 1 quality time hebben gehad de laatste jaren.

De afgelopen 2 jaar was er af en toe (een gevoel) dat er sprake was van verwijdering, maar daar hebben we in alle drukte en excuses die ik dan voor mezelf maak niets mee gedaan. Mijn vrouw is meer gaan werken, en wil zich verder ontwikkelen, wil meer eigen dingen doen. Ik ben meer van rust-reinheid-regelmaat dan zij, en vind dat zij zich teveel op de hals haalt. Het zit niet in onze dynamiek om daar dan een goed gesprek over te voeren. Ook zit mijn vrouw sinds een jaar, anderhalf, ook in de perimenopauze en is daar verder heel erg mee bezig. Dit heeft wel invloed op onze intimiteit.

Het afgelopen jaar (vanaf eind 2024) ging het harder bergafwaarts; vrouw die meer en meer haar eigen plan trok, minder intimiteit, aanrakingen, complimenten, terwijl ik me bovenal ergerde aan deze situatie en haar extra bezigheden en taken op werk (maar zonder daar nou 1 op 1 de relatie als boosdoener aan te koppelen) – ik had altijd wel een andere verklaring voor mezelf: er was puberaal gedrag van onze jongste, een winterdip, een serieuze blessure waardoor ik niet kon sporten, gedoe op werk… o ja en ook de relatie. Zo langzaam aan zie je de verwijdering gebeuren maar doe je er dus te weinig aan.

Ze heeft wel twee keer aan de bel getrokken dit voorjaar en mij gezegd dat ze het zo erg vond dat ik niet blij en enthousiast was voor haar. Ik heb dat toegegeven, maar ben er niet meer op terug gekomen; ik wist ook niet hoe ik daar iets aan kon veranderen. Ik heb er met goede vrienden over gehad en ja in iedere relatie speelt er wel iets op onze leeftijd, dus had wel het idee dat we met goede gesprekken verder zouden kunnen. Ik had mijn zinnen gezet op een verbetering in de zomervakantie, en had ook relatietherapie in gedachten, maar had daar dus niet over gesproken tot ik het eind juni ter sprake bracht. Ik miste haar en vond dat we weer eens wat leuks samen zouden moeten gaan doen.

Toen zei ze dat ze daar geen behoefte aan had, dat ze emotioneel losgekoppeld was van mij en niet wist of (en hoe) verder, dat ze wat ze van mij niet kreeg (enthousiasme en aandacht ) wel van anderen kreeg. Ze zegt dat ze zichzelf in onze relatie is kwijt geraakt, dat ze zich al die jaren te veel aan mij heeft aangepast.
Dit overviel me compleet. Ik wist wel dat het niet lekker liep, maar dit…? Ze zei dat ze hopelijk in de zomervakantie rust en bezinning zou kunnen vinden.

De zomervakantie stond ik op scherp en was eigenlijk vreselijk. We speelden vadertje en moedertje, kinderen hadden niets door (denken we). We hadden af en toe goede gesprekken, ik deed mijn best, maar haar gevoel kwam niet terug, ze haalde allerlei voorbeelden aan van gesprekken het laatste jaar waar ik niet bepaald mijn beste kant had laten zien, en waar ik achteraf ook veel spijt voor heb (en heb betuigd). Ik wil echt oprecht wel mijn best doen om een betere versie van mezelf te zijn, voor haar. Maar dat leidt tot nu toe nog tot niets, ik kan haar niet overtuigen maar wil ook niet als een geslagen hondje achter haar aan lopen. De onzekerheid blijft. We hebben wel af om in relatietherapie te gaan. Ze was ook duidelijk dat zij minder vertrouwen heeft in de mogelijkheid van herstel van onze relatie.

Na de terugkeer van de vakantie bekende ze me dat er een collega is met wie ze al sinds april aan het flikflooien was en voor wie ze verliefde gevoelens heeft. Dat was echt een vreselijk k moment. Voelde me boos, verraden, verdrietig. Ze had enorme spijt, had het me niet willen vertellen op vakantie. Hoe verder weet ze ook niet. Ze zei dat ze eigenlijk al met 1 been buiten staat, ze geen liefdesrelatie met mij wilt, en ze ons niet samen oud ziet worden. Dat ze ook eigenlijk al jaren aandacht van andere mannen leuk vindt. Rationeel weet ze dat ze ons nog een kans moet geven en dat haar omgeving dat ook van haar verwacht maar ze voelt het dus niet.

Ik ben eigenlijk bevroren, kan niet voor- of achteruit. Ik heb wel mijn beste vrienden geïnformeerd, net als mijn familie, en soms goede gesprekken erover gehad. Vrouw en ik praten er ook wel over, over ons, gedoseerd, en we hebben inmiddels twee gesprekken gehad met een relatietherapeut met wie wij allebei een klik hebben. Dat waren goede gesprekken. Nu hebben we noodgedwongen een pauze ingelast van een maand omdat de therapeut met vakantie is. Echt huiswerk had hij niet voor ons.

Voorafgaand aan die sessies heb ik nog een trap na gekregen, ze heeft opgebiecht dat ze tijdens een avondje borrelen met bevriende collega’s die man weer tegen het lijf gelopen is en hebben weer gezoend bij afscheid. Zij hebben afgesproken om geen contact meer te hebben. Ik moet dat dan maar geloven. Daarna hebben we ook weer goede gesprekken gehad (zij het dat dat niets aan de posities verandert). Soms is er wel een flikkering van vanouds, maar daarna is het weer business as usual (afstandelijkheid). Ik zou haar deze misstap wel kunnen vergeven denk ik. Mijn boosheid hierover is wel op de achtergrond geraakt doordat ik niet uit elkaar wil.

We hebben het wel over scheiden en hoe dan verder gehad, maar nog allemaal hoog over. Mijn emoties gaan van links naar rechts. Thuis doen we normaal tegen elkaar, voor de kinderen. We knuffelen soms nog, we slapen nog in 1 bed (maar hebben geen seks). Ik lees veel over scheidingen, over relatietherapie, omgangsregelingen etc. Zij verdiept zich er niet echt in. Ze denkt wel na over individuele therapie omdat ze ook weet dat dit echt niet goed gegaan is tussen ons, wat zij gedaan heeft (vreemdgaan) en ze moet werken aan haar communicatie. Ze dacht dat ze die wel kon starten in januari, omdat dan de relatietherapie wel afgerond zou zijn…Hoe dan?

De posities zijn na ruim twee maanden onzekerheid dus nog exact hetzelfde.

Ik bungel eigenlijk gewoon. Een scheiding wil ik ons en de kinderen niet aandoen, omdat ik nog wel toekomst zie. Ik wil er nog wel voor gaan, maar kan dat niet alleen natuurlijk. Zij zegt dat als ze eerlijk is naar zichzelf dit niet meer ziet goed komen, ze wil niet degene zijn die de knoop doorhakt denkt ik maar ze ziet de therapie meer als een fatsoenlijke exit denk ik. Ze loopt tig stappen in het proces voor op mij.

Ze weet dat ze dat ook zou moeten werken ervoor, ziet dat ze mij pijn doet en ze ons gezin op het spel zet, maar voelt het niet meer voor mij. Ik zit eigenlijk maar te wachten, maar waarop?? Ik geloof niet in wonderen. Het ene moment sta ik er realistisch in, dan denk ik ook erover om de handdoek in de ring te gooien, ze verdient mij niet. Soms laait de boosheid over haar vreemd gaan op, heb ik er ook iets aan voor mijn gevoel, als ik me niet helemaal een marjonet wil voelen. 

Ander moment ben ik echt verdrietig, lig ik wakker van de zorgen over de toekomst zonder haar, en komt er niks uit mijn handen. '

Over anderhalve week gaan we weer naar de therapeut. Vraag me af wat we daar gaan doen. En wat ik kan doen. Moet ik haar de tijd geven, en hoe lang dan..? En dan de therapie ingaan zonder verwachtingen. Of haar de duimschroeven aandraaien, moet zij maar ergens anders gaan wonen?

Ben heel benieuwd naar reacties.