Relatiecrisis, vreemdgaan en hoe verder
Hallo,
Na de afgelopen tijd al flink wat gelezen te hebben op dit forum over relatieperikelen wil ik ook graag mijn verhaal even kwijt, en hoop ik hiermee nieuwe inzichten of tips te krijgen
Het is een heel verhaal geworden zie ik (is ook een therapeutische uitlaatklep) .
Ik ben 20 jaar samen (waarvan bijna 16 jaar getrouwd) met mijn vrouw, we hebben drie kinderen, alledrie in de puberleeftijd.
Qua karakter zijn we in de basis echt wel verschillend (vrouw is extravert, optimistisch, op zoek naar prikkels, ik ben introvert, gematigder, en heb toch een wat pessimistischere kijk op zaken). Toch klikte dat heel goed, we vulden elkaar goed aan, en zijn we al een lange tijd stabiel een goed ouderpaar, en zoals dat gaat druk geweest met de BV-gezin: werk, opvoeding, sporten, vakanties, dagelijkse dingen. We hebben onze drukken en soms ook zeer lastige periodes met de kinderen tot nu toe goed samen heel goed doorstaan. Qua intimiteit denk ik dat we vrij gemiddeld scoren, hebben altijd wel kunnen genieten van elkaars gezelschap, we kunnen goed samen lachen.
Wat we echter nooit goed gekund hebben is praten over onze relatie of ruzie maken. Als we ruzie hadden, werd het niet goed uitgepraat. We zijn beiden binnenvetters (en hebben – vooral zij - een vermijdende communicatiestijl), dus we kwamen nooit tot de kern. Zij heeft echt de grootste moeite om mij ergens op aan te spreken, te laten weten wat haar dwars zit; ik reageer in eerste instantie dan altijd afwerend en aanvallend, dat schrikt haar heel erg af, maar kan daar wel zelf op terugkomen en excuses maken. Dan is het voor mij ook klaar, de lucht is geklaard, zij loopt er dan wel langer mee (ervoor en erna). Ik kan ook zeggen dat we weinig 1 op 1 quality time hebben gehad de laatste jaren.
De afgelopen 2 jaar was er af en toe (een gevoel) dat er sprake was van verwijdering, maar daar hebben we in alle drukte en excuses die ik dan voor mezelf maak niets mee gedaan. Mijn vrouw is meer gaan werken, en wil zich verder ontwikkelen, wil meer eigen dingen doen. Ik ben meer van rust-reinheid-regelmaat dan zij, en vind dat zij zich teveel op de hals haalt. Het zit niet in onze dynamiek om daar dan een goed gesprek over te voeren. Ook zit mijn vrouw sinds een jaar, anderhalf, ook in de perimenopauze en is daar verder heel erg mee bezig. Dit heeft wel invloed op onze intimiteit.
Het afgelopen jaar (vanaf eind 2024) ging het harder bergafwaarts; vrouw die meer en meer haar eigen plan trok, minder intimiteit, aanrakingen, complimenten, terwijl ik me bovenal ergerde aan deze situatie en haar extra bezigheden en taken op werk (maar zonder daar nou 1 op 1 de relatie als boosdoener aan te koppelen) – ik had altijd wel een andere verklaring voor mezelf: er was puberaal gedrag van onze jongste, een winterdip, een serieuze blessure waardoor ik niet kon sporten, gedoe op werk… o ja en ook de relatie. Zo langzaam aan zie je de verwijdering gebeuren maar doe je er dus te weinig aan.
Ze heeft wel twee keer aan de bel getrokken dit voorjaar en mij gezegd dat ze het zo erg vond dat ik niet blij en enthousiast was voor haar. Ik heb dat toegegeven, maar ben er niet meer op terug gekomen; ik wist ook niet hoe ik daar iets aan kon veranderen. Ik heb er met goede vrienden over gehad en ja in iedere relatie speelt er wel iets op onze leeftijd, dus had wel het idee dat we met goede gesprekken verder zouden kunnen. Ik had mijn zinnen gezet op een verbetering in de zomervakantie, en had ook relatietherapie in gedachten, maar had daar dus niet over gesproken tot ik het eind juni ter sprake bracht. Ik miste haar en vond dat we weer eens wat leuks samen zouden moeten gaan doen.
Toen zei ze dat ze daar geen behoefte aan had, dat ze emotioneel losgekoppeld was van mij en niet wist of (en hoe) verder, dat ze wat ze van mij niet kreeg (enthousiasme en aandacht ) wel van anderen kreeg. Ze zegt dat ze zichzelf in onze relatie is kwijt geraakt, dat ze zich al die jaren te veel aan mij heeft aangepast.
Dit overviel me compleet. Ik wist wel dat het niet lekker liep, maar dit…? Ze zei dat ze hopelijk in de zomervakantie rust en bezinning zou kunnen vinden.
De zomervakantie stond ik op scherp en was eigenlijk vreselijk. We speelden vadertje en moedertje, kinderen hadden niets door (denken we). We hadden af en toe goede gesprekken, ik deed mijn best, maar haar gevoel kwam niet terug, ze haalde allerlei voorbeelden aan van gesprekken het laatste jaar waar ik niet bepaald mijn beste kant had laten zien, en waar ik achteraf ook veel spijt voor heb (en heb betuigd). Ik wil echt oprecht wel mijn best doen om een betere versie van mezelf te zijn, voor haar. Maar dat leidt tot nu toe nog tot niets, ik kan haar niet overtuigen maar wil ook niet als een geslagen hondje achter haar aan lopen. De onzekerheid blijft. We hebben wel af om in relatietherapie te gaan. Ze was ook duidelijk dat zij minder vertrouwen heeft in de mogelijkheid van herstel van onze relatie.
Na de terugkeer van de vakantie bekende ze me dat er een collega is met wie ze al sinds april aan het flikflooien was en voor wie ze verliefde gevoelens heeft. Dat was echt een vreselijk k moment. Voelde me boos, verraden, verdrietig. Ze had enorme spijt, had het me niet willen vertellen op vakantie. Hoe verder weet ze ook niet. Ze zei dat ze eigenlijk al met 1 been buiten staat, ze geen liefdesrelatie met mij wilt, en ze ons niet samen oud ziet worden. Dat ze ook eigenlijk al jaren aandacht van andere mannen leuk vindt. Rationeel weet ze dat ze ons nog een kans moet geven en dat haar omgeving dat ook van haar verwacht maar ze voelt het dus niet.
Ik ben eigenlijk bevroren, kan niet voor- of achteruit. Ik heb wel mijn beste vrienden geïnformeerd, net als mijn familie, en soms goede gesprekken erover gehad. Vrouw en ik praten er ook wel over, over ons, gedoseerd, en we hebben inmiddels twee gesprekken gehad met een relatietherapeut met wie wij allebei een klik hebben. Dat waren goede gesprekken. Nu hebben we noodgedwongen een pauze ingelast van een maand omdat de therapeut met vakantie is. Echt huiswerk had hij niet voor ons.
Voorafgaand aan die sessies heb ik nog een trap na gekregen, ze heeft opgebiecht dat ze tijdens een avondje borrelen met bevriende collega’s die man weer tegen het lijf gelopen is en hebben weer gezoend bij afscheid. Zij hebben afgesproken om geen contact meer te hebben. Ik moet dat dan maar geloven. Daarna hebben we ook weer goede gesprekken gehad (zij het dat dat niets aan de posities verandert). Soms is er wel een flikkering van vanouds, maar daarna is het weer business as usual (afstandelijkheid). Ik zou haar deze misstap wel kunnen vergeven denk ik. Mijn boosheid hierover is wel op de achtergrond geraakt doordat ik niet uit elkaar wil.
We hebben het wel over scheiden en hoe dan verder gehad, maar nog allemaal hoog over. Mijn emoties gaan van links naar rechts. Thuis doen we normaal tegen elkaar, voor de kinderen. We knuffelen soms nog, we slapen nog in 1 bed (maar hebben geen seks). Ik lees veel over scheidingen, over relatietherapie, omgangsregelingen etc. Zij verdiept zich er niet echt in. Ze denkt wel na over individuele therapie omdat ze ook weet dat dit echt niet goed gegaan is tussen ons, wat zij gedaan heeft (vreemdgaan) en ze moet werken aan haar communicatie. Ze dacht dat ze die wel kon starten in januari, omdat dan de relatietherapie wel afgerond zou zijn…Hoe dan?
De posities zijn na ruim twee maanden onzekerheid dus nog exact hetzelfde.
Ik bungel eigenlijk gewoon. Een scheiding wil ik ons en de kinderen niet aandoen, omdat ik nog wel toekomst zie. Ik wil er nog wel voor gaan, maar kan dat niet alleen natuurlijk. Zij zegt dat als ze eerlijk is naar zichzelf dit niet meer ziet goed komen, ze wil niet degene zijn die de knoop doorhakt denkt ik maar ze ziet de therapie meer als een fatsoenlijke exit denk ik. Ze loopt tig stappen in het proces voor op mij.
Ze weet dat ze dat ook zou moeten werken ervoor, ziet dat ze mij pijn doet en ze ons gezin op het spel zet, maar voelt het niet meer voor mij. Ik zit eigenlijk maar te wachten, maar waarop?? Ik geloof niet in wonderen. Het ene moment sta ik er realistisch in, dan denk ik ook erover om de handdoek in de ring te gooien, ze verdient mij niet. Soms laait de boosheid over haar vreemd gaan op, heb ik er ook iets aan voor mijn gevoel, als ik me niet helemaal een marjonet wil voelen.
Ander moment ben ik echt verdrietig, lig ik wakker van de zorgen over de toekomst zonder haar, en komt er niks uit mijn handen. '
Over anderhalve week gaan we weer naar de therapeut. Vraag me af wat we daar gaan doen. En wat ik kan doen. Moet ik haar de tijd geven, en hoe lang dan..? En dan de therapie ingaan zonder verwachtingen. Of haar de duimschroeven aandraaien, moet zij maar ergens anders gaan wonen?
Ben heel benieuwd naar reacties.
Izza schreef op 17-09-2025 om 16:55:
Temet, maar in zo'n situatie moet je dus je eigen leven jarenlang opzij zetten voor de kinderen. De partner van to gaat nu al vreemd. Die gaat echt niet jarenlang wachten tot de kinderen uit huis zijn. En in de huidige tijd blijven ze nog wel even thuiswonen (ook na hun 18e). Het ouderschap is natuurlijk nooit echt klaar.
En wie wil nu in een bed blijven slapen en samenleven met iemand die jou niet meer wil? Daar ga je psychisch aan kapot. En die aan het aftellen is tot hij of zij eindelijk weg mag. Ook naar kinderen toe vind ik zo'n liefdeloos voorbeeld niet goed. Samenleven is een bewuste keuze geen verplichting of zelfopoffering.
Voor de kinderen bij elkaar blijven werkt in de praktijk tot het moment dat er nieuwe partners komen (of je moet beiden celibatair zijn ofzo).
Je moet je leven ALTIJD jarenlang opzij zetten voor de kinderen, dat is nou eenmaal de consequentie.
Ik ben het helemaal eens met Temet, als je zeker zou weten dat er geen gedoe komt na de scheiding, dan is het waarschijnlijk beter dan samen blijven als er geen liefde meer is. Maar ik zie om mij heen eigenlijk alleen maar wél veel gedoe. En dat hoeft niet meteen een vechtscheiding te zijn. Maar gedoe is er al snel. Er is ook zoveel om gedoe over te krijgen als je nog kleine kinderen hebt. Dan is samen blijven (als dat goed gaat) en uit elkaar als de jongste 18 is heus geen slechter plan.
Je weet pas achteraf of je de goede keuze hebt gemaakt. Helaas.
Maar nu gaan jullie uit van een situatie dat je door bij elkaar te blijven geen gedoe hebt. Die problemen zijn er al. Je wilt niet zomaar uit elkaar. Mensen denken daar wel erg lichtvaardig over. Door voor de kinderen bij elkaar te blijven kan ook betekenen dat kinderen in een liefdeloos en ellendige situatie blijven zitten. Bij elkaar blijven voor de kinderen wil niet zeggen dat mensen dan normaal met elkaar kunnen of willen blijven omgaan hoor. En op een gegeven moment komen er ook nieuwe partners of andere contacten. Want je wilt je partner niet meer maar blijft waarschijnlijk niet alleen tot je weg mag.
Ik vind een liefdeloos leven in ieder geval geen goed voorbeeld voor kinderen. En jezelf opofferen terwijl je ongelukkig bent (want veel blijdschap is er waarschijnlijk niet in zo'n situatie) ook niet.
En dan met de jongste die 18 is mag je eindelijk weg. Wat moet dat betekenen voor een kind? Nee liever laten mensen zien dat ze zichzelf kunnen redden en veerkrachtig zijn bij problemen. Ik zou niet willen dat mijn kind later in een ongezonde situatie blijft omdat hij of zij niet het vermogen heeft om daaruit te kunnen komen.
Ted76 schreef op 17-09-2025 om 12:24:
@Renate46
Ze bezweert me dat ze geen seks heeft gehad met die ander. Ik weet niet of dat waar is maar moet dat maar geloven. Ik wil daar ook niet over nadenken, soms komt het omhoog op slechte momenten. Ik kom verder nog helemaal nog niet aan boosheid toe over het vreemdgaan, maar die zit er natuurlijk wel.
Anyway. Ik zit nog steeds met alle onzekerheid en stress. Zij ook, ze durft geen beslissing te nemen zegt ze, ze voelt afstand en weet niet hoe ze het gevoel weer moet 'vinden". En of ze dat nog kan.
Ze mag dan zegt ze emotioneel zijn uitgecheckt maar weet zeker dat er nog een waakvlam is. Ga eerst eens voelen of er nog liefde is en doe dit apart in het weekend. Huur een chalet o.i.d. Je gaat pas iets missen als je het niet meer hebt. Als het haar grote liefde was geweest die collega dan was ze al weggeweest. Vrouwen zijn daar daadkrachtiger in dan mannen. Ze is stuurloos en verdiep je eens wat de laatste jaren is veranderd aan haar en de situatie. Kijk zelf in de spiegel en wees daadkrachtig en spannend/verrassend. Stel haar inderdaad de vraag wil je scheiden en het kerngezin opblazen of ga je er samen voor knokken (met een zekere , rustige stem). Zal niet makkelijk zijn maar vergeet niet meer dan 50% van de scheidingsaanvragen wordt uiteindelijk ingetrokken.
Renate46 schreef op 17-09-2025 om 19:59:
[..]
Ze mag dan zegt ze emotioneel zijn uitgecheckt maar weet zeker dat er nog een waakvlam is. Ga eerst eens voelen of er nog liefde is en doe dit apart in het weekend. Huur een chalet o.i.d. Je gaat pas iets missen als je het niet meer hebt. Als het haar grote liefde was geweest die collega dan was ze al weggeweest. Vrouwen zijn daar daadkrachtiger in dan mannen. Ze is stuurloos en verdiep je eens wat de laatste jaren is veranderd aan haar en de situatie. Kijk zelf in de spiegel en wees daadkrachtig en spannend/verrassend. Stel haar inderdaad de vraag wil je scheiden en het kerngezin opblazen of ga je er samen voor knokken (met een zekere , rustige stem). Zal niet makkelijk zijn maar vergeet niet meer dan 50% van de scheidingsaanvragen wordt uiteindelijk ingetrokken.
Dat is nogal invullen voor de vrouw van TO.
Kan best zijn dat ze bang is voor de gevolgen van een scheiding en daardoor niet door durft te pakken. Dat kunnen wij vanachter een schermpje allemaal natuurlijk niet weten.
Ik denk dat TO de heldere boodschappen die zij al gegeven heeft wel serieus moet nemen.
Bij de vraag( wat TO dan aan haar vraagt) of ze wil scheiden is het natuurlijk niet handig om in diezelfde zin het verwijt "het kerngezin opblazen" te gebruiken.
Ted goed dat je ook hulp voor jezelf hebt ingeschakeld. Je gaat heel bewust te werk nu.
Jonagold schreef op 17-09-2025 om 17:48:
[..]
Je moet je leven ALTIJD jarenlang opzij zetten voor de kinderen, dat is nou eenmaal de consequentie.
Ik ben het helemaal eens met Temet, als je zeker zou weten dat er geen gedoe komt na de scheiding, dan is het waarschijnlijk beter dan samen blijven als er geen liefde meer is. Maar ik zie om mij heen eigenlijk alleen maar wél veel gedoe. En dat hoeft niet meteen een vechtscheiding te zijn. Maar gedoe is er al snel. Er is ook zoveel om gedoe over te krijgen als je nog kleine kinderen hebt. Dan is samen blijven (als dat goed gaat) en uit elkaar als de jongste 18 is heus geen slechter plan.
Je weet pas achteraf of je de goede keuze hebt gemaakt. Helaas.
Voor een kind is het ook niet echt leuk als je ouders tegen heug en meug samen blijven en jou het huis uitkijken zodat ze tenminste uit elkaar kunnen op je 18de. Al dat opgeoffer voelt misschien goed maar kinderen schieten er niet perse wat mee op. En puberen terwijl je ouders totaal niet op één lijn zitten is moeizaam. Elke vorm van dwarsliggen zet gelijk de hele boel op scherp. Kan nooit prettig zijn.
AnnaPollewop schreef op 17-09-2025 om 23:00:
[..]
Voor een kind is het ook niet echt leuk als je ouders tegen heug en meug samen blijven en jou het huis uitkijken zodat ze tenminste uit elkaar kunnen op je 18de. Al dat opgeoffer voelt misschien goed maar kinderen schieten er niet perse wat mee op. En puberen terwijl je ouders totaal niet op één lijn zitten is moeizaam. Elke vorm van dwarsliggen zet gelijk de hele boel op scherp. Kan nooit prettig zijn.
Niet echt leuk nee, maar toch schijnt dat uit onderzoek blijkt dat het nog altijd (meestal!) beter is dan scheiden.
En ja, uiteraard maak je offers voor je kinderen.
Egel. schreef op 18-09-2025 om 18:10:
[..]
Niet echt leuk nee, maar toch schijnt dat uit onderzoek blijkt dat het nog altijd (meestal!) beter is dan scheiden.
En ja, uiteraard maak je offers voor je kinderen.
Ik kan mij niet voorstellen dat een huishouden waar sprake is van ruzies, onverschilligheid of onderlinge problemen goed zouden zijn voor kinderen. Je blijft bij elkaar terwijl je klaar bent met elkaar. Dat zorgt gewoon voor onderlinge spanningen en problemen. Kinderen hebben daar last van.
En wat te denken van scharrels of zelfs nieuwe partners die opduiken terwijl je nog zogenaamd samen bent. Is dat goed voor kinderen? Of moet je dat maar jaren verborgen houden?
Als je samen blijft alleen voor de kinderen. Groeien ze op in een toneelstuk vol met leugens.
Nou nee, ik kan me voorstellen dat er een vorm van collegialiteit is, samen staan voor de klus, met wederzijds respect; maar geen heftige vlinders meer.
tsjor schreef op 19-09-2025 om 16:56:
Nou nee, ik kan me voorstellen dat er een vorm van collegialiteit is, samen staan voor de klus, met wederzijds respect; maar geen heftige vlinders meer.
Tja, in een ideale wereld misschien, maar die wederzijdse respect gaat meestal al heel snel verloren, zéker als er een ander lief in het spel komt!
Klinkt allemaal heel leuk en nobel op papier, maar de praktijk is heel wat anders.
Izza schreef op 19-09-2025 om 16:45:
[..]
Ik kan mij niet voorstellen dat een huishouden waar sprake is van ruzies, onverschilligheid of onderlinge problemen goed zouden zijn voor kinderen. Je blijft bij elkaar terwijl je klaar bent met elkaar. Dat zorgt gewoon voor onderlinge spanningen en problemen. Kinderen hebben daar last van.
En wat te denken van scharrels of zelfs nieuwe partners die opduiken terwijl je nog zogenaamd samen bent. Is dat goed voor kinderen? Of moet je dat maar jaren verborgen houden?
Als je samen blijft alleen voor de kinderen. Groeien ze op in een toneelstuk vol met leugens.
Zeg ik ergens dat het goed is voor kinderen?
Het is kiezen tussen twee kwaden. En wat ik begrijp - maar ik geef toe dat ik artikelen hier niet paraat heb - is dat het (heel vaak) wel beter is voor kinderen om bij elkaar te blijven. Daarmee schrijf ik toch niet dat het een supersituatie is voor de kinderen? Het is gewoon de minst slechte oplossing voor ze - heel algemeen gezegd.
Bovendien ligt het er maar aan of ze opgroeien in een toneelstuk. Ten eerste kun je inderdaad zoveel mogelijk je best doen om niet die situatie met stiekeme partners te creeren. Je kunt samen je best doen gezellige ouders te blijven, terwijl je niet of nauwelijks nog liefdespartners bent. Hopelijk lukt dat.
Die nieuwe partners komen er trouwens ook (misschien wel sneller) als ze wel uit elkaar zijn. Alsof dat leuk is voor kinderen. Ik heb ervaring hè, dat snap je.
Egel. schreef op 19-09-2025 om 18:10:
[..]
Zeg ik ergens dat het goed is voor kinderen?
Het is kiezen tussen twee kwaden. En wat ik begrijp - maar ik geef toe dat ik artikelen hier niet paraat heb - is dat het (heel vaak) wel beter is voor kinderen om bij elkaar te blijven. Daarmee schrijf ik toch niet dat het een supersituatie is voor de kinderen? Het is gewoon de minst slechte oplossing voor ze - heel algemeen gezegd.
Bovendien ligt het er maar aan of ze opgroeien in een toneelstuk. Ten eerste kun je inderdaad zoveel mogelijk je best doen om niet die situatie met stiekeme partners te creeren. Je kunt samen je best doen gezellige ouders te blijven, terwijl je niet of nauwelijks nog liefdespartners bent. Hopelijk lukt dat.
Die nieuwe partners komen er trouwens ook (misschien wel sneller) als ze wel uit elkaar zijn. Alsof dat leuk is voor kinderen. Ik heb ervaring hè, dat snap je.
Echt een heel slecht plan. Als je echt zo ver heen bent dat je uit elkaar wilt zijn daar redenen voor. Die blijven bestaan als je samen blijft wonen. Het is geen kwestie van "even" gezellig blijven doen. Je blijft in hetzelfde patroon waar eerder ruzies en problemen door zijn ontstaan. Met een grote kans dat de relatie volledig verzuurd omdat je te lang hebt gewacht. En onderlinge verhoudingen daardoor ernstig beschadigd raken. Beter uit elkaar gaan als er nog een normale verstandhouding is. Dan als de situatie al geëscaleerd is.
En als je uit elkaar bent mogen die nieuwe partners er gewoon zijn. Maar hoe doe je dat als je nog bij elkaar woont in een verstandshuwelijk? En hoe ga je dat aan de kinderen uitleggen? En als partners onderling? Zo'n situatie lijkt mij niet houdbaar.
Volgens je eerdere beschrijving is er geen normale verhouding als je op het punt staat om te gaan scheiden.
Wat kan is dat je een pas op de plaats doet, een adempauze, even tijd om jezelf en elkaar vragen te stellen als: hoe zijn we zover gekomen, wat is er gebeurd met onze liefde, welke taken zien we nog ten aanzien van de kinderen en hoe denken we dat te gaan doen, wat verwachten we nog van elkaar etc. En ondertussen op een collegiale en respectvolle manier de belangrijkste taken ten aanzien van je huishouden en de kinderen verzorgen.
Jeetje wat een heftig verhaal, helaas ook wel een beetje herkenbaar. Je lijkt erg in denial, jouw vrouw is niet een beetje uitgecheckt en er dienen zich wat donkere wolken aan de horizon, ze is op het uit elkaar gaan na emotioneel allang compleet vertrokken.
Ook het hoeren en sloeren met die collega en al het commentaar getuigen van nul respect en niet de mogelijkheid of zelfs maar de wil om tot een oplossing te komen.
Zo snel mogelijk kijken hoe je dit praktisch een beetje fatsoenlijk gaat oplossen. Huis verkopen, vervangende woonruimte en de kinderen het vertellen want dit is trekken aan een dood paard. En laat je vooral niks aanpraten dat het allemaal aan jou zou liggen, zoiets sluipt in je relatie en de frustratie die je voelt komt omdat zij met haar gedrag door alles buiten de deur te zoeken al jarenlang emotionele verwaarlozing pleegt.
Dank weer voor de reacties. De laatste therapiesessie maar ook die we ervoor hebben gehad draait heel erg over hoe mijn vrouw met haar emoties omgaat. Onze therapeut triggert haar wel, de emoties liepen hoog op bij haar de laatste keer. Goed voor haar eigen proces en issues, maar ik heb gezegd dat ik vind dat ik daardoor te weinig aan bod kom. Ik heb een 1 op 1 sessie met onze relatietherapeut gehad, en goed gesproken over mijn frustraties (het wachtkamer gevoel), de impact van het vreemdgaan op mij, dat dat zeker terug moet komen in de relatie therapie, en over onze relatie en ons gezin en de "life events" die wij de afgelopen jaren hebben meegemaakt. De conclusie was: als je het nog een kans wilt geven moeten we nu geen drastische beslissingen nemen of iets gaan proberen af te dwingen, we zitten nu in een luwte. Het proces heeft tijd nodig, dat is de mantra.
Voor nu dus pas op de plaats. Ik wil dat wel doen, voor ons. Mijn vrouw lijkt het ook te accepteren te maar ze geeft nog geen enkel ander positief signaal richting mij. Ze is veel bezig met wat de therapie met haar doet, we praten nog, er is geen ruzie. Wel hangt er bijna altijd een zakelijke sfeer tussen ons, we houden de schijn op voor de kinderen. Soms zijn er sprankelingen van hoe het tussen ons was.
Ik voel me inmiddels zelf mentaal wel sterker. In het begin lag ik er echt helemaal vanaf, labiel, maar sinds een paar weken lijkt er meer gewenning te zijn (wel afgewisseld met inzinkingen) waardoor ik ook beter slaap en functioneer. Ik heb het zwaar met de zakelijke verstandhouding, hou nog steeds heel veel van haar en wil nog steeds het liefst samen de toekomst in, maar ik zie ook de realiteit van haar muur die zij alleen kan afbreken en waar ik me niet meer constant stuk op wil lopen. Ik ben meer bezig met mezelf, en wat ik aan moet met het vreemdgaan. Ik vraag me wel af hoe lang deze fase gaat duren. De therapeut verwacht dat we over een half jaar wel meer richting/ duidelijkheid zullen hebben. Ik weet nu niet hoe we dat voor elkaar gaan krijgen, ik vind het wel lang maar nog wel te behappen. Je kunt ook wennen aan een crisis toestand kennelijk. Maar misschien ervaar ik het volgende week weer anders.
