Uit elkaar of niet?
Hoi allemaal, ik wil toch even iets van me afschrijven zonder “oordelen” ik ben op zoek naar tips en begrip want voel me niet veilig genoeg naar familie/vrienden.
mijn man en ik zijn nu bijna 7 jaar samen. SMOOR verliefd toen ik hem leerde kennen. Liefde op het eerste gezicht en ik denk andersom ook. Nu samen een mooi vrijstaand huis en twee kindjes (2&4). Nu komt het, het leven is zo lastig samen geworden. Hij reageert ALLES op me af. Moeilijke dag op het werk? Ik krijg volle laag, slechte nacht kinderen? Ik krijg de volle laag. Even druk gehad met alles. Ik krijg de volle laag. Tot aan kwetsen aan toe, ik huil ik smeek ik vraag zo vaak om te stoppen, zeg 1000 keer sorry en probeer het uit te praten. Hij blijft er bij, hij is onschuldig ik ben een zeikerd. Soms na een paar dagen (wanneer ik vol hou) zegt hij sorry maar meesta draait hij het zo dat het toch wel mijn schuld was. Als ik niks meer zeg, kan hij letterlijk dag erna zeggen ; zo ga je weer normaal doen, ik kan er wel tegen etc (terwijl hij met vanalles gaat roepen en afreageren tot hij reactie krijgt)
Als we geen kinderen hadden was ik weg, maar hij is een super goede papa, en zonder oordeel van anderen wil ik gewoon eerlijk zeggen dat ik (financieel) een goed leven heb door hem.
ik weet niet wat ik moet doen, hij maakt me zo klein, zo onzeker.
iemand met tips of goede hoop? Of goede verhalen na scheiding? Of moet ik het maar accepteren? Bedankt
RoodVruchtje schreef op 24-06-2023 om 15:10:
[..]
Natuurlijk zal hij niet ALTIJD boos zijn, maar wel heel vaak en vooral wanneer dat HEM het best uitkomt! Hij is een manipulerend persoon en kleineert jou uit eigen ontevredenheid en onmacht, dat is wat ik lees.
Zolang jij maar sorry zegt op het moment het voor HEM uitkomt, dan is het goed en dat doe jij dan ook trouw, puur en alleen om de goede lieve vrede te bewaren. Er mag vooral niet meer over gepraat worden achteraf, want stel dat hij zou moeten toegeven fout te zijn………
Jullie relatie is toxisch en het zal alleen maar erger worden, net zo ver gaan totdat jij nog maar een schim van jezelf bent! Is je mooie huis en financiële toestand dit allemaal waard? Jullie kinderen groeien op in deze toxische relatie en leren dat je als vrouw dus superonderdanig aan een man dient te zijn, dat wil je toch niet voor je kinderen?
Werk jij zelf, ben je financieel afhankelijk van hem? Weet je omgeving in wat voor relatie jij zit, hoe hij jou kleineert en emotioneel mishandeld (dagen negeren)?
Mijn advies: maak eens een afspraak met je huisarts en doe je verhaal. Praat erover met een goeie vriendin, want zo kun je echt niet nog jaren verder, niet voor jezelf, maar zeker niet voor je kinderen.
Sterkte!
volkomen mee eens
Mama19912 schreef op 24-06-2023 om 14:26:
[..]
Klinkt een beetje zwart wit, hij is natuurlijk niet ALTIJD boos. Maar als hij eenmaal in zo’n bui zit kan ik er niks meer aan doen inderdaad.
Nee, ik ben nooit bang geweest voor kwaadheid , of dat mensen op me zijn. Dat is de afgelopen jaren een beetje zo ontstaan.
En als ik hem laat in zijn kwaadheid kan hij prima mij 2/3 dagen negeren (buiten de kinderen om dan) om dan op 4e dag te zeggen; zo kan je weer normaal doen? En ik accepteer het wel van je etc hoeven verder nergens meer over te hebben. Vind ik lastig want dan voel ik me aangevallen? Wil ik me graag verdedigen en eens horen van hey dat lag bij mij, waardoor ik weer dat vervelende gesprek aan ga wat hij niet wilt. Dus dan zeg ik maar sorry en is in ieder geval even vrede. (Op die momenten wilt hij dat wel horen, maar niet wanneer hij er nog niet klaar voor is lijkt. Al hoef ik die sorry niet zeggen, als ik het niet doe begint de hele bui + opmerkingen opnieuw)
1. ik wil ook niet zeggen dat hij altijd boos is hoor. Ik wil zeggen dat er altijd de mogelijkheid is dat hij boos kan gaan worden en daarvan gaat een mens op eieren lopen. Temeer daar je er blijkbaar niets kunt doen om hem te kalmeren want bij alles wordt hij nog bozer.
2. Doodzwijgen en negeren is een vorm van emotionele mishandeling. Het is bedoeld als straf en om je te pesten. Heel anders dan dat iemand even tijd voor zichzelf nodig heeft, er nu niet over kan praten maar later wel
3. 'zo kun je weer normaal doen?" Is een vorm van emotionele manipulatie en volkomen gaslichting: hij wil jou doen geloven dat het aan jou ligt terwijl hij de $%^& uithangt. Potverdorie, ik word hier plaatsvervangend razend van
4. Pff ik schrik hier best van. Je kijkt hem helemaal naar de ogen op zo'n manier. Begrijpelijk maar toxisch.
Je wilt een beroep doen op zijn redelijkheid. Vergeet het maar: als iemand zo doet, en niet het inzicht heeft dat hij een probleem heeft, zal redelijkheid niet hoog op de agenda staan.
Ik vind dat je man machtspelletjes speelt. En dat verdien je niet. En diep van binnen weet je dat zelf ook.
MRI schreef op 24-06-2023 om 18:03:
[..]
Ik zeg nu voor de derde en laatste keer; 1 het is een indicatie en geen diagnose 2 en iedereen staat vrij zich op de hoogte te stellen waar het therapeutisch spektrum jammerlijk gefaald heeft de afgelopen tien jaar in diagnose stelling mbt cluster b persoonlijkheidsstoornissen., de verhalen zijn schrijnend te noemen 4 cluster b personen gaan meestal niet naar een therapeut want met hen is niks aan de hand en dus 5 blijven velen die niet hun licht opsteken voortmodderen in de relatie in de veronderstelling dat bepaald gedrag mede aan hen ligt en veranderbaar is.
Wij gaan het niet eens worden dus ik ga verder niet met je in discussie. Verlaat je vooral op alleen maar therapeuten. Ik wou dat ik dat niet gedaan had.
Je hoeft niet meteen zo kwaad te reageren hoor, nergens voor nodig. Ik schrijf nergens dat het een diagnose is, goed lezen!!. 
Ik schrijf alleen dat je de indicatie van een eventuele stoornis beter door iemand geindiceerd kan worden die er verstand van heeft en er neutraal naar kan kijken dan door iemand die problemen heeft met een ander en in emotionele toestand a.d.h.v. dit soort lijstjes al denkt te weten hoe het zit en vervolgens vaak ook niet meer naar de eigen rol in het geheel kijkt.
Want er worden tegenwoordig erg veel mensen onterecht beschuldigt van allerlei stoornissen, dat is helaas de realiteit en is misschien nog wel schrijnender. Het is tegenwoordig bijna het standaard verhaal; bij relatieproblemen wordt de man al snel als narcist neergezet en de vrouw als borderliner, zelden lees of hoor je het aandeel van de ander. En aangezien iedereen narcistische trekken heeft kan het al gauw met zo'n lijstje verkeerd geinterpreteerd worden.
Mijn man is door zijn ex ook vals beschuldigd van narcisme a.d.h.v. huis-tuin-keukenpsychologie uit o.a. tijdschriften die ze las. Hij heeft keurig meegewerkt en bleek dus uit onafhankelijk onderzoek absoluut geen narcist te zijn. Zijn ex is door de rechtbank veroordeeld tot het betalen van een boete voor alle laster die ze veroorzaakt heeft en moest zich op last van de rechtbank verplicht laten onderzoeken. En wie kreeg een diagnose....juist zij. Natuurlijk is haar verhaal dat Gingerman de psychiater die hem onderzocht bespeeld zou hebben en had haar psychiater zijn diploma bij een pakje boter gekregen. Zo kun je wel door blijven gaan.
Kijk als er relatieproblemen zijn is het prima om te onderzoeken waar de kern van het probleem ligt, het kan zoals bij jou ex heel goed daar aan liggen. Maar laat het indiceren en diagnosticeren over aan de mensen die er verstand van hebben.
In de situatie van TO zijn er veel red flags. Als haar man niet mee zou willen werken aan bv relatietherapie dan zou ik als ik haar was de eer aan mezelf houden en de stekker er uit trekken.
Gingergirl schreef op 24-06-2023 om 19:37:
[..]
Je hoeft niet meteen zo kwaad te reageren hoor,
Ik ben niet kwaad en ik discussieer niet meer met je. Fijne dag verder
allemaal bedankt voor alle reacties en adviezen en lezen van al mijn verhalen. Ik neig inderdaad om hem te verlaten en ben misschien opzoek naar bevestiging dat ik de juiste keuze maak. Ik heb zojuist normaal aangegeven dat ik er veel last van heb, en graag een oplossing wil vinden(zonder hem aan te vallen) hij gaf aan geen zin te hebben om te moeten praten en dat ik het moet laten. Heb nogmaals gezegd dat ik er nu echt genoeg van heb maar kreeg opnieuw een kwaad geraas over me heen.
ik zal hulp zoeken en denk helaas ook mijn relatie verbreken. Nogmaals dank voor alle reacties
ach verdrietig... maar heel goed dat je hulp voor jezelf gaat zoeken. blijf posten als je behoefte hebt aan feedback of een luisterend oor. En heel veel sterkte
Bedenk dat er een forse kans is dat hij zich op een gegeven moment ook tegenover een kind niet beheersen kan. Bijvoorbeeld als er eentje een beetje begint te puberen. En daar knapt je kind niet van op.
Ik zou hoe dan ook stoppen met sorry zeggen. Hij kiest ervoor om zo kinderachtig te doen, jij niet. Als hij weer eens roept "kan je weer normaal doen" zou je ook eens kunnen roepen "nee, dus mok nog maar een paar dagen door, ik vind het eigenlijk wel rustig zo". Maar ja, je bent op dat moment waarschijnlijk blij dat hij weer min of meer normaal doet, want je wilt het voor je kinderen een beetje gezellig houden. Maar zo heeft hij je dus wel elke keer in de hoek.
Ik zou alvast maar eens beginnen met kijken naar huisvestingsopties en zien of je wat meer kan gaan verdienen. Het is toch wel lekker als je tzt bij een uitbarsting kan zeggen dat hij ook kan opduvelen als hij je zo raar vindt. Hij schrikt zich waatschijnlijk een ongeluk als je laat merken dat je het echt niet meer pikt.
tip boek van Mira Kirshenbaum, scheiden of blijven. Je kunt een eerste stuk gratis op internet vinden. Aan de hand van vragen kom je tot inzicht.
Mama19912, je zegt: 'Ik neig inderdaad om hem te verlaten en ben misschien opzoek naar bevestiging dat ik de juiste keuze maak.'
ik wil je toch een paar dingen meegeven.
In je eerste bericht schrijf je dat je om twee redenen opziet tegen een scheiding: hij is een goede vader voor je kinderen en financieel heb je het hierdoor erg goed.Ik had je willen schrijven, dat je in elk geval moet zorgen dat je financieel voldoende voet aan de grond hebt om niet afhankelijk te zijn en eigen keuzes te kunnen maken. Wat betreft het vaderschap: na een scheiding blijft hij dat ook, hij blijft vader van de kinderen. Ook al zet Temet nu op voorhand al waarschuwingsvlaggen bij zijn vaderschap. Dat lijkt me voorbarig, maar zij kan ook niet zien hoe hij als vader is en waarom jij hem een goede vader voor de kinderen noemt.
Het belangrijkste is dus toch wat je eigen beslissing is. Dat je hier bevestiging van je voorzichtige keuze zoekt moet je toch ook even met wat voorzichtigheid hanteren. als je hier een situatie beschrijft kunnen mensen alleen maar reageren vanuit de buitenkant. Natuurlijk beschrijf je alleen de slechte momenten. Mensen gaan daarop reageren vanuit hun eigen ervaringen en slepen er dan van alles bij, wat ze zelf voor hun eigen situatie relevant vinden. Maar je hebt ons niet geraadpleegd toen je verliefd op hem werd, noch toen je trouwde, noch toen je kinderen met hem kreeg. Met andere woorden: maak je los van de adviezen hier en doe echt een poging om je eigen keuzes helder te krijgen. Met die keuzes moet je verder leven, dat hoeven wij niet.
Wat Temet al eerder ze zou ik willen herhalen: stop met 'sorry' zeggen. Wat jouw man eigenlijk ook al steeds tegen je zegt: het gaat niet om jou. Probeer dus onderscheid te maken: op dat moment is het echt zijn probleem, hij heeft ergens moeite mee en dat gaat jou niet aan. Jij hebt een ander probleem en dat is dat jij er last van hebt. Je kunt dan beter nadenken over de vraag: wat ga ik doen als hij zo'n bui heeft? Mijn advies is om het vooral niet naar jezelf toe te trekken, ook niet om er tegenin te gaan, maar vooral om het te negeren en te vermijden. Is er een plek waar je dan, met de kinderen, naartoe kunt gaan, bijvoorbeeld een kinderboerderij of zo, een buurvrouw etc. Bij terugkomst alleen maar vragen of de bui over is, ze niet, dan ga je weer.
Dat hij een serieus probleem heeft is wel duidelijk, voor jou en ook voor de mensen die hier reageren. Wat dat probleem is is niet duidelijk, behalve dan dat hij niet ziet dat hij een probleem heeft en daarom is er ook geen begin van een analyse en een mogelijk herstel. Wellicht volstaat het voorlopig met de doelstelling hem te laten inzien dat hij een probleem heeft, bijvoorbeeld door jezelf eruit terug te trekken (naar de kinderboerderij gaan) en eventueel door het op rustige momenten ook zo te benoemen: jij hebt een probleem, ga naar de huisarts.
Tsjor
Ik herken het wel een beetje, ik heb ook wel buien, nu met overgang helemaal.
Partner hier is ook wel erg gevoelig en denkt snel dat het over hem gaat. (Terwijl hij ook buien heeft hoor)
Hij vind het ook moeilijk om dát te doen wat ik hem steeds vraag: laat me gewoon een beetje met rust, je mag me best uitnodigen maar ga geen druk op me leggen. (Die neiging heeft hij vaak)
(Voordat we het weten gaat het dan idd wél om hem 
)
Ik trek me zoveel mogelijk terug bij die buien, maar dat lukt niet altijd. Ik moet bijv werken en dan toch een aantal dingen doen in ruimte waar de rest dan is. Beperk ik zoveel mogelijk hoor.
En eigenlijk heb ik met kinderen op dat moment weinig problemen. Behalve als dochter op oorlogspad is op zo’n moment
Partner echter kan er lastig mee overweg en geeft me dan te weinig ruimte.
Hoe zeer ik hem ook gun dat er altijd een stralend zonnetje voor hem is, ik zal dat niet zijn.
Jezelf met de kinderen terugtrekken wordt natuurlijk wel wat lastig als manlief 's avonds met een pesthumeur thuiskomt, wanneer die kinderboerderij dicht is.
Ik zou weglopen zeker proberen, maar het is niet altijd mogelijk. En ik zou er ook niet zonder meer vanuit gaan dat hij dan kalmer wordt. Maar goed, het is het proberen waard natuurlijk.
Ik zet niet per se vraagtekens bij zijn vaderschap, maar ik zie geen reden om aan te nemen dat hij zijn pesthumeur altijd alleen maar op zijn vrouw zal afreageren en niet ook op zijn kinderen
Ik zou dat weggaan ook zeker niet doen. Hoewel ik het heerlijk zou vinden als men mij het huis zou gunnen op lastige momenten, is het laatste dat ik wil dat ze het huis zouden moeten ontvluchten voor mij.
Je kunt beter kijken naar opties voor hem om zich terug te trekken.
Staat hij daar helemaal niet voor open dan is dat ook weer een flink signaal.
Pinokkio schreef op 25-06-2023 om 13:44:
Ik zou dat weggaan ook zeker niet doen. Hoewel ik het heerlijk zou vinden als men mij het huis zou gunnen op lastige momenten, is het laatste dat ik wil dat ze het huis zouden moeten ontvluchten voor mij.
Je kunt beter kijken naar opties voor hem om zich terug te trekken.
Staat hij daar helemaal niet voor open dan is dat ook weer een flink signaal.
Je hoeft toch niet persé het huis uit te gaan, eventueel buiten gaan zitten als hij binnen zit of naar een andere ruimte gaan kan ook al genoeg zijn.
dan schreef op 25-06-2023 om 13:53:
[..]
Je hoeft toch niet persé het huis uit te gaan, eventueel buiten gaan zitten als hij binnen zit of naar een andere ruimte gaan kan ook al genoeg zijn.
Ik reageerde niet op jouw tip Dan, weglopen ter plekke lijkt me altijd goed.
Ik reageerde op Tsjor die het heeft over met de kinderen naar kinderboerderij of buurvrouw gaan. Dat is een ander verhaal, voor een keertje ok maar geen oplossing lijkt me.
Nee, de oplossing is dat manlief snapt dat hij het probleem is en naar de dokter gaat, natuurlijk. Maar er is een gouden regel: je kunt het gedrag van een ander niet monitoren, alleen het gedrag van jezelf.
En kinderboerderij etc. zijn slechts voorbeelden, waarbij geen rekening is gehouden met dag noch uur.
Tsjor
