Uit elkaar of niet?
Hoi allemaal, ik wil toch even iets van me afschrijven zonder “oordelen” ik ben op zoek naar tips en begrip want voel me niet veilig genoeg naar familie/vrienden.
mijn man en ik zijn nu bijna 7 jaar samen. SMOOR verliefd toen ik hem leerde kennen. Liefde op het eerste gezicht en ik denk andersom ook. Nu samen een mooi vrijstaand huis en twee kindjes (2&4). Nu komt het, het leven is zo lastig samen geworden. Hij reageert ALLES op me af. Moeilijke dag op het werk? Ik krijg volle laag, slechte nacht kinderen? Ik krijg de volle laag. Even druk gehad met alles. Ik krijg de volle laag. Tot aan kwetsen aan toe, ik huil ik smeek ik vraag zo vaak om te stoppen, zeg 1000 keer sorry en probeer het uit te praten. Hij blijft er bij, hij is onschuldig ik ben een zeikerd. Soms na een paar dagen (wanneer ik vol hou) zegt hij sorry maar meesta draait hij het zo dat het toch wel mijn schuld was. Als ik niks meer zeg, kan hij letterlijk dag erna zeggen ; zo ga je weer normaal doen, ik kan er wel tegen etc (terwijl hij met vanalles gaat roepen en afreageren tot hij reactie krijgt)
Als we geen kinderen hadden was ik weg, maar hij is een super goede papa, en zonder oordeel van anderen wil ik gewoon eerlijk zeggen dat ik (financieel) een goed leven heb door hem.
ik weet niet wat ik moet doen, hij maakt me zo klein, zo onzeker.
iemand met tips of goede hoop? Of goede verhalen na scheiding? Of moet ik het maar accepteren? Bedankt
'Ik zet niet per se vraagtekens bij zijn vaderschap, maar ik zie geen reden om aan te nemen dat hij zijn pesthumeur altijd alleen maar op zijn vrouw zal afreageren en niet ook op zijn kinderen'
Een reden zou kunnen zijn dat hij dat nu blijkbaar niet doet. Bovendien is het beeld van de toekomst wat je schetst alleen maar gebaseerd op een onbewezen aanname en levert dat beeld al op voorhand een gigantisch conflict op, mocht er een scheiding aan komen. Want wie durft kinderen achter te laten bij een man die zijn slechte humeur gaat afreageren op kinderen?
Je weet niet waar het vandaan komt, je weet niet wat er speelt, we moeten het doen met wat hier beschreven wordt.
Tsjor
Dat eindeloos sorry zeggen en smeken daar zou ik ook mee ophouden als ik jou was. Al die onderdanigheid lokt echt geen beter gedrag uit en het roept alleen maar irritatie op. Sorry zeggen doe je alleen als je zelf echt fout zat, en anders laat je manlief gewoon in zijn sop gaar koken met zijn slechte humeur. Jullie zijn tenslotte gelijken, gedraag je dan ook zo.
Mocht dat tot escalatie leiden dan moet je weggaan, want dan is het niet veilig bij hem.
AnnaPollewop schreef op 26-06-2023 om 12:39:
Dat eindeloos sorry zeggen en smeken daar zou ik ook mee ophouden als ik jou was. Al die onderdanigheid lokt echt geen beter gedrag uit en het roept alleen maar irritatie op. Sorry zeggen doe je alleen als je zelf echt fout zat, en anders laat je manlief gewoon in zijn sop gaar koken met zijn slechte humeur. Jullie zijn tenslotte gelijken, gedraag je dan ook zo.
Mocht dat tot escalatie leiden dan moet je weggaan, want dan is het niet veilig bij hem.
Ja weggaan maar je ook voornemen achteraf niet te laten kwetsen door nog toxischer gedrag: je drie dagen doodzwijgen en daarna 'zo kan je weer normaal doen?' zeggen om je te pesten. Of als hij tegen de kinderen zegt 'mama is blijkbaar liever zonder papa" (een vuige poging tot manipulatie via schuldgevoel opwekken zeer passief agressief en daar gebruikt hij de kinderen dan voor 
Misschien iets heel algemeens antwoorden: tuurlijk niet joh maar ik kan ook mijn eigen gezelschap waarderen. Niet laten blijken dat het je emotioneel raakt in ieder geval.
Misschien wordt het manipuleren dan na een tijdje minder.
Voel met je mee! Wat je man doet is gaslighting en dat is een zware vorm van manipulatie!
Ik begrijp dat je eigenwaarde en zelfvertrouwen ver weg zijn.
Na een poos dit te ondergaan ga je nog harder aan alles en vooral jezelf twijfelen en zie je geen uitweg.
klopt wat anderen zeggen: grenzen aangeven en durven zeggen dat je dit niet meer pikt. Ik weet ook als geen ander hoe moeilijk dat is want zo’n mannen zijn de beste om je nog meer in de grond te boren en je dat angstig gevoel aan te praten. Als je het niet hebt meegemaakt is het een hele moeilijke!
ikzelf was na 10 jaar in een gelijkaardige situatie zwaar depressief en zijn uiteindelijk 10 jaar geleden uit elkaar gegaan (zijn besluit uiteindelijk)
ik was verlost! Ik kon niet inzien hoe hard ik leed en zou kost wat kost blijven ook vanuit eigen twijfel.
ik moedig je niet perse aan om te scheiden, maar wel om naar een professional te gaan die je kan helpen je eigenwaarde terug te winnen… en dan van daaruit kan je nog beslissen. Nu besef je dat dit niet meer kan maar zit je ook in de gevangenis van angst en twijfel
eens je weer beter in je vel zit en meer eigenwaarde hebt kan het nog altijd beteren en aan jullie relatie werken.
je man staat duidelijk niet open voor verandering of therapie nu, begin dus bij wat je wel in de hand hebt, jezelf.
ik kan enkel mijn ervaring delen: ikzelf en zelfs mijn zoon zijn blij dat we niet meer samen zijn met mijn ex… het patroon van de ex blijft zich voortzetten bij de nieuwe vriendinnen (nummer 4 ondertussen) en ook behandelt mijn ex onze zoon op die manier (gelukkig kan mijn zoon van nu 15 dit buiten zichzelf plaatsen.
ik wens je veel moed toe, want neen alles is niet jouw schuld
Mama19912 schreef op 24-06-2023 om 20:26:
allemaal bedankt voor alle reacties en adviezen en lezen van al mijn verhalen. Ik neig inderdaad om hem te verlaten en ben misschien opzoek naar bevestiging dat ik de juiste keuze maak. Ik heb zojuist normaal aangegeven dat ik er veel last van heb, en graag een oplossing wil vinden(zonder hem aan te vallen) hij gaf aan geen zin te hebben om te moeten praten en dat ik het moet laten. Heb nogmaals gezegd dat ik er nu echt genoeg van heb maar kreeg opnieuw een kwaad geraas over me heen.
ik zal hulp zoeken en denk helaas ook mijn relatie verbreken. Nogmaals dank voor alle reacties
Die reactie zegt al genoeg. Hij heeft geen probleem (denkt hij) en legt het bij jou. In een gezonde relatie zouden alle problemen gezamenlijk besproken kunnen worden. Waarbij de ander openstaat voor feedback. Steek hier geen moeite meer in en kies voor jezelf en je kinderen. En zoek hulp om hiermee om te leren gaan zodat je in de toekomst weer kunt geloven in gezonde relaties waarbij je wel tijdig je grenzen aangeeft.
Het grootste probleem is dat hij manipulatief is en weet dat hij door zijn gedrag jouw klein krijgt en je zelfvertrouwen volledig ondermijnt. Aan dat laatste kun je wel zelf wat aan doen, door niet jezelf te verdedigen maar het gewoon volledig van je af te laten glijden. Hoe meer hij ziet dat zijn opmerkingen jouw pijn doen, hoe meer hij je in zijn grip heeft. Ik zou vooral wat sarcastisch reageren, dus door te zeggen dat het natuurlijk ALLEMAAL jouw schuld is en dat je de allerslechte echtgenoot bent in de wereld en dan gewoon doorgaan met wat je deed. In plaats van je te verdedigen zou ik het uitvergroten en overdrijven. Maar vooral niet laten blijken dat het je emotioneel raakt en dat je het weer terugkaatst naar hemzelf.
Duizendpoot schreef op 27-06-2023 om 16:53:
Het grootste probleem is dat hij manipulatief is en weet dat hij door zijn gedrag jouw klein krijgt en je zelfvertrouwen volledig ondermijnt. Aan dat laatste kun je wel zelf wat aan doen, door niet jezelf te verdedigen maar het gewoon volledig van je af te laten glijden. Hoe meer hij ziet dat zijn opmerkingen jouw pijn doen, hoe meer hij je in zijn grip heeft. Ik zou vooral wat sarcastisch reageren, dus door te zeggen dat het natuurlijk ALLEMAAL jouw schuld is en dat je de allerslechte echtgenoot bent in de wereld en dan gewoon doorgaan met wat je deed. In plaats van je te verdedigen zou ik het uitvergroten en overdrijven. Maar vooral niet laten blijken dat het je emotioneel raakt en dat je het weer terugkaatst naar hemzelf.
Mijn partner doet ongeveer hetzelfde bij mij. Wat Duizendpoot adviseert, is precies wat ik ook omzet. Het was wel een heel vermoeiend en langdurig proces. Het was geen kwestie van opeens de knop om, maar langzaam kweekte ik een soort olielaag. Als hij weer enorm aan het zagen is, ga ik gewoon iets anders doen. Desnoods uit huis. Ik neem hem niet meer serieus. Ik begin te beseffen wat ik waard ben en zijn gehak niet hoef te accepteren. Hiermee is noch situatie, noch mijn partner veranderd. Hij merkt nauwelijks dat ik niet meer luister en me steeds meer terugtrek. Maar ik zelf groei met de dag. Wij hebben samen geen kinderen (we zijn beide midden 50), maar wel 2 bedrijven samen opgebouwd. Met elke sneer, komt mijn vertrek dichterbij. Ik verlies daarmee mijn onderkomen, de zaken en dus ook mijn inkomen. Maar mijn gemoedsrust is me veel belangrijker. Klaar is klaar.
Fély schreef op 27-06-2023 om 17:53:
[..]
Mijn partner doet ongeveer hetzelfde bij mij. Wat Duizendpoot adviseert, is precies wat ik ook omzet. Het was wel een heel vermoeiend en langdurig proces. Het was geen kwestie van opeens de knop om, maar langzaam kweekte ik een soort olielaag. Als hij weer enorm aan het zagen is, ga ik gewoon iets anders doen. Desnoods uit huis. Ik neem hem niet meer serieus. Ik begin te beseffen wat ik waard ben en zijn gehak niet hoef te accepteren. Hiermee is noch situatie, noch mijn partner veranderd. Hij merkt nauwelijks dat ik niet meer luister en me steeds meer terugtrek. Maar ik zelf groei met de dag. Wij hebben samen geen kinderen (we zijn beide midden 50), maar wel 2 bedrijven samen opgebouwd. Met elke sneer, komt mijn vertrek dichterbij. Ik verlies daarmee mijn onderkomen, de zaken en dus ook mijn inkomen. Maar mijn gemoedsrust is me veel belangrijker. Klaar is klaar.
Wauw Fély, respect voor deze post en jouw ontwikkeling en zelfrespect! Je zult er nóg sterker uitkomen, succes! 🙏
Fély schreef op 27-06-2023 om 17:53:
[..]
Mijn partner doet ongeveer hetzelfde bij mij. Wat Duizendpoot adviseert, is precies wat ik ook omzet. Het was wel een heel vermoeiend en langdurig proces. Het was geen kwestie van opeens de knop om, maar langzaam kweekte ik een soort olielaag. Als hij weer enorm aan het zagen is, ga ik gewoon iets anders doen. Desnoods uit huis. Ik neem hem niet meer serieus. Ik begin te beseffen wat ik waard ben en zijn gehak niet hoef te accepteren. Hiermee is noch situatie, noch mijn partner veranderd. Hij merkt nauwelijks dat ik niet meer luister en me steeds meer terugtrek. Maar ik zelf groei met de dag. Wij hebben samen geen kinderen (we zijn beide midden 50), maar wel 2 bedrijven samen opgebouwd. Met elke sneer, komt mijn vertrek dichterbij. Ik verlies daarmee mijn onderkomen, de zaken en dus ook mijn inkomen. Maar mijn gemoedsrust is me veel belangrijker. Klaar is klaar.
Super Fely, wat goed van je. Ik wou dat ik dat besef en dat gedrag ook had gehad vóórdat ik uit de boot stapte (naar opluchting van ex, ik had 't schip verlaten, hij kon de handen in onschuld wassen)
elledoris schreef op 27-06-2023 om 18:01:
[..]
Super Fely, wat goed van je. Ik wou dat ik dat besef en dat gedrag ook had gehad vóórdat ik uit de boot stapte (naar opluchting van ex, ik had 't schip verlaten, hij kon de handen in onschuld wassen)
Ach, verdrietig om dit te lezen, maar je doet jezelf enorm tekort hiermee. Je hébt de stap gezet eruit te stappen, daar mag ook jij heel trots op zijn!
