Relaties Relaties

Relaties

GitteNN

GitteNN

10-02-2017 om 10:56

Verder na ontrouw deel 2


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

@ Bibi

Lieve Bibi, liefst zou ik je gewoon heel erg willen troosten en een schouder bieden om op te huilen. Want dat is wat je in eerste instantie nodig hebt. Laat je verdriet toe, word boos, gil en schreeuw, het moet er allemaal uit!
Je man heeft een grote fout gemaakt door een verhouding te beginnen en daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Als jullie huwelijk niet meer liep zoals het hoorde was het aan jullie beiden om daar iets proberen aan te doen en eventueel samen besluiten te trekken. Troost zoeken in overspel is niet de juiste manier. Dus voel je daar niet mede verantwoordelijk voor.
Laat eerst alles even bezinken, zowel voor jou als voor hem. Wat willen jullie nog samen, wat wil jij, wat wil hij. Misschien goed dat je hem weggestuurd hebt om even tot rust te komen.
In dit draadje vind je veel waardevolle posts...lees ze en laat het tot je doordringen. En luister vooral naar je hart, laat je niets opdringen.
Of je er met de buitenwereld over praat of niet is een keuze die je zelf moet maken. Maar mij heeft het enorm geholpen om er met mensen over te kunnen praten.
En weet dat geen situatie met een andere te vergelijken valt. Luister naar je man, luister naar jezelf en neem pas grote beslissingen als er opnieuw wat rust is.
Wat betreft "verder na ontrouw"... het kan echt lieve Bibi. Niet bij iedereen natuurlijk en het hangt af van vele factoren. Maar het kan echt. Ik heb nu een fijne warme relatie waarin ik een grotere verbondenheid voel als voorheen. Maar het heeft tijd en veel verdriet gekost. En soms komt dat verdriet nog naar boven. Maar laat je daardoor niet afschrikken.
Zoek steun zoveel als je die denkt nodig te hebben... hier op dit forum...bij familie...bij vrienden... Het is geen schande wat je overkomen is... het is des levens en het overkomt meer koppels dan je op het eerste zicht zou denken.
Dus heel veel liefs en hou moed!

Bibi

Bibi

18-08-2017 om 22:36

@maete2 en flanagan.

Dank je wel voor jullie opbeurende woorden. Dat doet me heel goed.
Vervelend genoeg kwam ik gisteren de " lady in kwestie" op straat tegen en heb haar gevraagd of ze zich beseft wat ze heeft aangericht ( ze is 20 jaar oud..) ik ben erachter gekomen dat ze nog hebben afgesproken nadat ik ben weggevlucht van ons vakantie adres, terwijl manlief er alles aan wilde doen om ons huwelijk te redden..de onverschilligheid die er vanaf straalde brak me echt.
Maar later realiseerde ik me; waarom verspil ik hier mijn energie aan? Het is gebeurt, ze waren beide in staat om tegen me te liegen terwijl ik ze volledig vertrouwde. Maar waarom moet ik zoeken naar antwoorden? Ik moet dit mezelf niet aanrekenen.
Ze hebben een onherstelbare fout gemaakt, en als ik schreeuw, boos ben en woedend word het er niet beter op.

Wat werkt is knokken. Voor mijn kinderen en mijzelf. Ik heb nu een sterke versie van mijzelf laten zien, door actie te ondernemen, dingen te regelen en vooral rustig te blijven. En wat merk ik nu? Een man die breekt, die nu inziet hoe stom hij was. Maar ik kan hem echt niet meer vertrouwen. En ik denk dat een relatie met wantrouwen geen succes is.

Dus ik ga mijn relatie afronden en me richten op een stabiele en rustige thuisbasis. Ik zeg dat nu heel daadkrachtig, en het zal niet makkelijk zijn, maar het gaat lukken! We zijn allemaal sterker dan we denken dames!!!!

Herkenbaar

Ik heb de afgelopen tijd veel berichten hier zitten lezen. En wat herkenbaar allemaal.

Mijn situatie:
Inmiddels 6 jaar getrouwd en al 12 jaar samen.

Begin dit jaar gebeurde er iets heftigs op het werk van mijn man. Collega raakte ernstig gewond en is uiteindelijk overleden. Uiteraard een situatie die er behoorlijk in hakt. Dus man was anders dan ik van hem gewend was. Ik heb geprobeerd hem hierin te steunen, een luisterend oor te bieden en er gewoon te zijn voor als hij me nodig had. Wat opviel was dat hij zich juist van mij verwijderde ipv dichter naar mij toe te komen. Dat zat mij wel dwars, maar anderzijds verwerkt iedereen op een eigen manier en dus liet ik het maar gaan.

Man heeft een telefoon van werk (waar ik niet op kan kijken ivm privacy/veiligheid) en het viel mij op dat hij deze steeds vaker ging gebruiken. En als ik in de buurt was werd scherm uitgedrukt etc. Iedere avond in bad gaan zitten en direct daarna naar bed gaan, geen tijd meer hebben voor momentjes samen (filmpje kijken ofzo). Ik begreep het niet en als ik er naar vroeg wat er aan de hand was dan zei hij dat het hem allemaal dwars zat m.b.t die collega en dat hij gewoon tijd nodig had. Dus zei ik tegen mezelf: geef hem de ruimte dan komt het wel weer goed. Niet dus!

Er kwam een moment dat ik toevallig achter hem stond en op zijn werktelefoon een berichtje binnen zag komen van een meid. Ik kende haar nog niet maar vond het vreemd wat ze allemaal stuurde. Het berichtje ging over dat ze koekjes aan het bakken was en eindigde met kus smileys. Man zelf is helemaal niet zo naar andere toe met knuffels en kusjes etc. Man leek te schrikken toen hij merkte dat ik achter hem stond. Ik reageerde er niet direct op omdat ik echt even moest laten bezinken wat ik nou net had gezien. Was dit een bekende? Was dit gewoon een collega? Ik hield mezelf voor dat dit gewoon een goede vriendin of collega zou zijn met in mijn hoofd ook de gedachte dat man zelf een enorme afkeer van vreemdgaan heeft.

Om een lang verhaal kort te maken:
Man bleef vreemd gedrag vertonen en op een dag werd dit mij teveel. Dit was ongeveer een maand na overlijden collega. Ik ben zo kwaad geworden, gewoon omdat ik er voor hem wilde zijn maar hij mij helemaal niet meer zag staan. Hij liet mij niet meer toe. En toen kwam het hoge woord eruit. Ja er was iemand anders! En drie keer raden, dat was dus de meid waar hij steeds mee op zijn werktelefoon zat te appen. En die hij dus iedere avond als hij geen tijd had voor mij zat te appen. Ik was zo ontzettend boos en verdrietig. Waarom? Waarom deed hij dit. We hadden het zo enorm goed samen.

Hij was verliefd geworden zei hij, en dat was wederzijds. Prima, dat kan iedereen gebeuren. Maar het gaat er om wat je er mee doet natuurlijk. En dat was het frustrerende voor mij... hij had dus gewoon hier in mijn huis (als ik ook thuis was) via telefoon hele avonden contact met haar. En ik wist dus eigenlijk nergens van. Ik vond alleen dat hij zo afstandelijk werd maar dacht dat dit gewoon met overlijden collega te maken had. Het was een meid die in zijn werkgebied woont/werkt en waar hij zijn koffie en broodjes (ze werkt bij een bakker) ging halen voor de lunch. Ze hadden leuk gekletst en ze hadden nummers uitgewisseld (god mag weten waarom want dit heeft hij nooit gedaan bij andere vrouwen). Ik neem hem dat puntje ook wel kwalijk want hij wist gewoon dat dit fout zou gaan en ging er toch mee door. Verliefdheid maakt blind zeggen ze dan....

Na een heftige ruzie heb ik hem de keuze gegeven: je kiest voor ons of je gaat! Ik ben geen 2e optie ofzo. En ik wilde dat hij die keuze die dag nog zou maken. Hard misschien, maar de bodem was weg onder mijn voeten. Ik voelde me zo alleen en zo machteloos. Man is uren weg geweest om na te denken. Want wat moest hij met die gevoelens? Hij zei zelf ook niet te weten waar het vandaan kwam. Hij zei ook dat het echt niet aan mij of onze relatie lag. Maar die woorden betekende weinig meer voor mij eigenlijk.

Na uren kwam hij thuis en zei dat hij voor ons wilde gaan. Maar dat het tijd nodig had om de verliefdheid te laten zakken. Dat snapte ik, dat is niet zomaar weg. Maar ik eiste van hem dat hij per direct het contact met haar zou verbreken. En daar komt het meest pijnlijke (voor mij): hij wilde perse bij haar langs gaan, thuis, om haar het te vertellen. Dat hij voor mij had gekozen en dat het fout was geweest. Dat er geen contact meer moest zijn en hij onder werktijd dus ook niet meer langs zou komen voor koffie en een broodje. Geloof me, de dag dat hij naar haar toe ging en ik op mijn werk zat is echt de meest ellendige dag uit mijn leven tot nu toe. Erger nog dan het moment dat hij zei dat hij verliefd was, want dat wist ik eigenlijk al een beetje door dat berichtje wat ik had gezien. Ik wist dat er iets niet helemaal klopte maar maakte mezelf wijs dat hij niet zo was.

Ik ben erg argwanend geweest, en nu soms nog. Ook omdat ik wist dat zij mij op alle social media etc had geblokkeerd enzo. Ik kende haar niet eens maar merkte dat zij enorm bang was voor contact met mij.
Ik wilde weten wie ze was en wat zij dan had wat ik blijkbaar niet had. En geloof me ik ben echt zo boos geweest dat ik op het punt stond om naar die bakkerij te rijden en haar over de toonbank heen te trekken voor uitleg. Ze wist verdorie dat hij getrouwd was. Maar omdat het een heel andere stad is waar man werkt en zij woont en ik wist dat het meer problemen zou geven als ik langs zou gaan heb ik het niet gedaan. Maar ik had haar echt wat aan willen doen. Ze kwam aan iets dat van mij was, wat vertrouwd was... en dat was nu allemaal anders! Zelf had ze geen relatie en dus niets te verliezen... lekker je gang gaan en achter getrouwde mannen aan gaan. Het maakte me woedend!

Man heeft contact verbroken. En richt zich op onze relatie. Toch blijft de angst (we zijn pas 8 maanden verder). Ik wil dit nooit meer meemaken! Het lijkt een soort zelfbescherming. Je bent voorzichtig met opnieuw vertrouwen en probeert een soort "klaar te zijn" voor alsnog een moment dat het fout gaat.

Wat fijn dat ik hier lotgenoten tref die soortgelijke dingen hebben meegemaakt. Want op dat moment denk je echt dat je alleen bent op de wereld. En delen met bekende wilde ik niet. Waarom? Omdat ik wilde knokken om het goed te krijgen en niet de rest van mijn leven met de stempel op ons wilde rondlopen dat hij een ander had gehad.

Ik moest dit even van mij afschrijven... soms moet het er gewoon even uit en is het fijn het te kunnen delen. Mochten mensen tips/advies hebben dan hoor ik dat graag. En verder lees ik gewoon graag hoe jullie er mee omgaan, ook na langere tijd. Dat het nooit over zal gaan dat heb ik al een soort van geaccepteerd. Het zal onderdeel blijven van ons leven, het is nu eenmaal gebeurt. Maar ik wil er niet meer elke keer in mijn hoofd mee bezig zijn.

zo pijnlijk allemaal

@ Uptown
Wat een vreselijk verhaal ook bij jou. En nog zo recent in je verwerking want 8 maand is echt nog niet lang genoeg hoor om alles verwerkt te krijgen. Maar wat doe je dat goed. Hem voor de keuze stellen en je eisen stellen... gelijk had je. Maar dat hij nog even bij haar persoonlijk wou langs gaan om dit van mens tot mens te bespreken, dat vind ik eigenlijk wel heel menselijk en zelfs mooi van hem. Op voorwaarde dat nadien ook alle contact effectief verbroken werd. Maar daar ga je toch vanuit begrijp ik.
Ik snap ook volledig je gevoelens van boosheid naar die Truus toe... zo herkenbaar. Maar wat brengt het ons bij...
probeer je te richten op wat jullie nog hebben, op de liefde die overblijft en probeer te werken aan jullie relatie. Hebben jullie hulp van therapeuten ingeschakeld? Om jouw verdriet te verwerken? Om vertrouwen opnieuw op te bouwen? Om man inzicht te geven in het waarom?
Kan je met je angsten, twijfels en vragen bij hem terecht? Kan hij met zijn angsten en twijfels bij jou terecht? Voor mij allemaal heel waardevol geweest en zonder die therapie zou ik niet staan waar ik nu sta. Ik weet dat sommige dames hier geen voorstander zijn van therapie en vinden dat ze alles zelf moeten klaren. Maar daar ben ik het niet mee eens. Ik vergelijk het soms met een kankergezwel... je kan het eruit halen en dan is het weg maar als je zeker wil zijn dat het niet meer terugkomt, dan moet je na-behandelen, hoeveel nare bijwerkingen dat op het moment zelf ook kan geven, het is iets wat nodig is.

@Bibi
Wat goed dat je zo sterk staat en dat je laat zien dat er met jou niet te sollen valt. Wat goed ook dat je zo rustig kan blijven, dat kon ik helemaal niet hoor toen ik erachter kwam. Ik ben helemaal door het lint gegaan.
Toch hoop ik dat je jezelf voldoende tijd hebt gegeven om alles goed te overwegen, dat je er zeker van bent dat er onvoldoende liefde is overgebleven om voor te vechten. Want in de beginfase is het vaak een rollercoaster van emoties. Ik stroomde de ene dag over van liefde en de dag nadien voelde ik totaal niets meer voor hem, alsof ik volledig verdoofd was en mijn emoties gewoon had verbannen. Heel raar allemaal, onverklaarbaar soms. Daarom is voldoende tijd ook zo belangrijk om alles wat op afstand te kunnen bekijken.
Wat kwetsend ook dat er zo'n snol van 20 jaar totaal gevoelloos voor je ogen staat. Ik kan het me haast inbeelden. Maar ben je zeker dat je man niet gewoon met haar heeft afgesproken om er een eind aan te maken zonder meer? Als het een echt afspraakje was... dat vind ik ook niet kunnen en is zo extra kwetsend.
En boos zijn en schreeuwen gaat niets oplossen maar kan oh zo geweldig deugd doen en je verder helpen in de verwerking, echt waar!

Aan beiden kan ik enkel zeggen, lees dit draadje want er staat vaak ook erg zinvolle literatuur aangehaald (en Bibi, ook trouwens over het opnieuw leren vertrouwen) en ik vond dat vaak zeer zinvol. Het helpt je en geeft nieuwe inzichten.

En natuurlijk laat het ons nooit meer los, het blijft een deel van ons in ons verdere leven en dat blijft zo of je nu met je partner of zonder verder gaat. Want ook in een nieuwe relatie neem je deze ervaring mee en daar kan je niets aan veranderen. Maar in beide gevallen kan je er wel lessen uit trekken en er iets positiefs uithalen.

En voila, telkens als ik nieuwe verhalen lees geeft dat bij mij een trigger en word ik ook telkens opnieuw wat triest. En toch wil ik af en toe op dit forum blijven lezen en blijven reageren om anderen een hart onder de riem te steken want ik vind dat zoooooo belangrijk in de verwerking.... dat je hier je hart kan luchten en dat anderen even je verdriet helpen dragen....

Heel veel sterkte... voor iedereen x

Therapie?

Ik ben geen tegenstander van therapie maar tijdens een gesprek met zwager, vroeg hij mij of ik wilde dat hij met mijn man ging praten. Ik gaf aan dat niet te willen en dat zelf op te pakken. Ik zou het namelijk pijnlijk vinden als zwager wel tot mijn man zou doordringen terwijl dat tot dan toe mij niet lukte.

Soms duurt het een tijd voor de ogen van een ander open gaan. Dat zelf ondervinden en inzien, gaat vaak gepaard met gepast ' los laten' en wat afstand nemen van de partner, zonder koud en liefdeloos in de relatie te staan. Er zijn genoeg onderwerpen in een relatie waarin je wel open kan staan voor elkaar. Denk aan zorgen om baan of gezamelijk kinderen begeleiden met huiswerk.etc. Zaken die ook niet weg zijn, als je gescheiden bent.

De persoon die de oorzaak was van de struggles heb ik niet meer gesproken of geholpen of aandacht aan geschonken. Dat mocht mijn man doen. Zodoende is hij zelf gaan inzien hoe het voor mij was geweest.
Dat ik hem op andere onderwerpen niet liet vallen, zaken die het gezin aangingen, heeft bijgedragen aan een bewuste steun aan mij.
Dat is eigenlijk eengelijks resultaat als wat een stel bij een therapeut hoopt te bereiken. Maar niet omdat het aangestuurd is door een derde persoon zoals de hulp van en zwager of een therapeut. Maar het herstel waar het tweetal zelf aan gewerkt hebben, hun einddoel.

Een oprechte steun aan elkaar, maakt dat je kan praten over gevoelens. Maar ook over gevoelens die eerst niet begrepen werden. Het maakt ook dat je een ander kan vergeven omdat je een verandering in houding ervaart.

Het heeft wel best lang geduurd, het geduldig zijn en kunnen relativeren ipv verbreken wat in jaren is opgebouwd, maar het is de moeite waard geweest. Een langdurige relatie kan verzanden in vanzelfsprekendheid. Nu praten we meer, en niet over de problemen binnen andere relaties maar over onze eigen zorgen. Dat vraagt vertrouwen in elkaar. Door mijn geduld en zijn steun steun is dat vertrouwen terug.

Ik weet niet of we dit resultaat met een therapeut bereikt hadden. Dan had dat proces van 'zelf ondervinden' mogelijk niet die vorm gekregen waardoor hier nu de ogen open gingen. Dan had de therapeut mogelijk een andere regie gevoerd.

Het samen eruit komen voelt wel goed, mag ik zeggen.

Nog maar eens een mooie tekst

LOSLATEN

Wat loslaten niet is:

- Loslaten is niet vergeten of ontkennen wat er gebeurd is.
- Loslaten is niet de gevolgen bagatelliseren.
- Loslaten is niet jezelf vernederen.
- Loslaten is niet ontkennen dat je gekwetst en beschadigd bent.
- Loslaten is - niet een zwaktebod.
- Loslaten is niet jezelf ongelijk geven.
- Loslaten is niet het eens zijn met wat iemand deed of juist naliet.
- Loslaten is niet het goed praten van verkeerd gedrag.
- Loslaten is niet “het” maar goed vinden.
- Loslaten is niet zeggen dat het niet meer uitmaakt.
* Niet loslaten is maar blijven hopen op een beter verleden…
Wat loslaten wel is:
- Loslaten is onvoorwaardelijke liefde voor jezelf.
- Loslaten is je zelf bevrijden van angst, woede, wrok, haat en pijn.

- Loslaten is machteloosheid toegeven.
- Loslaten is de situatie voor jezelf zo goed mogelijk maken.
- Loslaten is groeien en kiezen voor leven in het nu.
- Loslaten is afstand nemen.
- Loslaten is de verantwoording nemen voor je eigen geluk.
- Loslaten is besluiten geen slachtoffer meer te zijn.
* Loslaten is alle hoop op een beter verleden laten varen en
- besluiten gelukkig te zijn.

~* Bron van Wijsheid *~

Verder na ontrouw deel 2

@Maete 2

Ik begrijp je gedachtegang over het feit dat mijn man bij haar langs ging. Maar wat zo zuur was is dat het allemaal zo hard binnen kwam. Dat het dus echt waar was dat die berichtjes meer betekende dan ik hoopte, dat hij gevoelens had voor een ander etc. En als je dan zegt: verbreek het contact of vertrek dan is het heel lastig als je hoort dat hij langs gaat (omdat zij zo zielig is?!) en het gaat bespreken. Ik heb me die dag zo rot gevoeld, zo machteloos. Hij was meer met het gevoel bezig wat het haar zou geven dan met de gevoelens die ik had. En dat deed echt goed pijn. Dat heb ik ook uitgesproken naar hem. Hij heeft uren rondgereden in de auto voor hij bij haar langs durfde te gaan. Hij vond het moeilijk. De gevoelens waren op dat moment ook nog niet weg natuurlijk. Alles was nog vers...

Mijn man bezoekt nu een psycholoog. Hij zit niet goed in zijn vel en waarschijnlijk is het een burnout. Al vanaf het begin van dit jaar dus. Niet alleen in onze relatie ging het opeens fout maar ook op andere vlakken ging het opeens niet goed. Nu zien we dat pas. Hij had nergens meer zin in, werk gaf geen voldoening meer, sliep slecht, ging weer roken. Als deze misstap is veroorzaakt door die burn out dan kan ik daar mee leven. Als je begrijpt wat ik bedoel. We maken allemaal wel eens fouten als het slecht met ons gaat. Ik was ook bang dat ik verkeerde keuzes zou gaan maken nadat alles uitkwam. Daarom heb ik hem niet de deur gewezen. Ik vond het echt niet fijn dat hij om me heen was maar ik wist dat dat alleen maar kwam door die stomme verliefdheid. Want ik heb geen moment tijdens dit alles niet van hem gehouden!! Ik heb hem gehaat en van hem gehouden tegelijkertijd. Gehaat om wat hij had aangericht, maar gehouden van hem als persoon.

Vanaf het moment dat het eruit kwam heb ik tegen mezelf gezegd: wat er ook gebeurt, dit gaat ons echt niet uit elkaar krijgen. Natuurlijk had ik ook zwakke momenten. En nu nog wel eens, dat ik me afvraag of ik niet toch gewoon had moeten stoppen. Maar het ligt er echt aan waaruit die verliefdheid is ontstaan. Onze relatie was goed we zijn al jaren gelukkig samen en zo ervaart man dat ook. Maar nu zakte hij weg in een soort put en leek het contact met haar een uitweg van alles. Wat ik me kan indenken.

We gaan eerst zorgen dat man weer zichzelf wordt. Langzaam komt dat terug. Erg langzaam, maar dat geeft niet. Het zijn stapjes in de goede richting. We praten veel met elkaar en onze gevoelens worden geaccepteerd van beide kanten. Want pas als hij zich weer goed voelt kunnen we werken aan "ons". Anders is het teveel en dan gaat het zeker fout. Hij heeft al zijn fouten toegegeven en zegt dat het hem enorm veel pijn deed om te zien wat hij mij had aangedaan. Zelf voel ik me na deze maanden wel wat beter. Ik zie verbetering in onze relatie, hoe langzaam het ook gaat. Misschien ook omdat man nu aan zichzelf werkt. Dan zie je verandering en dat geeft hoop voor de toekomst.

Ik ben super blij met de ervaringsverhalen hier! Soms lees ik weer even wat maar ik probeer me niet meer in verdriet of wrok te laten wegzakken dus soms laat ik het ook even voor wat het is. Het moet een plekje krijgen. En deze verhalen helpen me wel met het verwerken van alles. En hoe anderen er mee om gaan en dan zie je ook weer dat je eigen situatie niet altijd de ergste is!

Voor mij is belangrijk: vechten voor wat ik heb, en waar ik van hou! Dat is wat ik nu doe. wat de toekomst gaat brengen weet ik niet, maar ik geef dit niet zomaar op.

GitteNN

GitteNN

29-08-2017 om 10:51

uptown en bibi

Wat een vreselijke verhalen weer. Boos en opstandig word ik er echt iedere keer weer van..ook op jullie mannen. Waarom toch waarom?? Zoveel verdriet voor jullie en ook de kindjes. Het is echt fijn de steun die je hier hebt. Het begrip de adviezen zijn werelds. Ze helpen mij enorm. Ook hoe mooi iemand kan schrijven. Dat is echt super fijn.
Naast al deze (helaas) lotgenoten(en dat gun je echt niemand!!) heb ik steun aan boeken. De tip die ik onlangs kreeg van een boek heeft denk ik onze relatie gered: Mira Kirschenbauw; Ik hou van jou maar vertrouw je niet. Vooral ook omdat ze het schreef uit eigen ervaring (zelf ook een ontrouwe partner gehad en door gegaan met hem) maar ook alle verhalen waaruit ze put uit haar praktijk; ze is relatietherapeut. Ik heb het nog steeds niet uit maar put er veel steun uit. Hopelijk ook voor veel anderen.
lieve groet
GitteNN

Bobbie

Bobbie

29-08-2017 om 12:24

Dat gevoel heb ik ook.

Dat ik bij het lezen van de verhalen boos kan worden op de overspelige partners.

Het waarom, en waarom zo'n goedkope ordinaire non-oplossing voor problemen zoeken. Fouten maken is menselijk, maar dat zie ik altijd meer in andere dingen, niet in deze verwoestende fout die als een tornado levens verwoest voor 3 minuten plezier voor je egoïstische manier van leven.

Ben ik verbitterd of nog steeds boos? Nee, klinkt misschien wel zo, maar ben ik niet. We hebben nog steeds een goed contact zelfs. Maar wat dat verraad betreft vind ik hem nog steeds een ego op 2 poten. Zo dom, zo'n infantiele manier van leven, zo arm ook eigenlijk.
Is hij slecht of is hij zijn fout?? Nee, verre van. Het is een goed mens.
Alleen in zijn relatie was hij oprecht een sukkel en heeft me beschadigd tot op het bot.
En als ik dan over vreemdgaan lees, dan jeukt het enorm, dat wel.

GitteNN

GitteNN

29-08-2017 om 18:21

Ik snap je helemaal

Bobbie, iedereen maakt z'n eigen keuzes en afwegingen om man er uit te zetten of door te gaan. Ik snap beide keuzes NU! Toen ik dit nog niet had meegemaakt stond ik hier heel anders in dan nu. Als iets jezelf overkomt is t ZOOOOO anders . Met je eigen gevoel en je eigen referentie kaders geef je hier invulling aan. Ik ga er ook NOOIT meer over oordelen. Nog steeds zegt mijn meest basale gevoel vanalles en andere dingen dan m'n hart, als ik over de FOUT(te zwak uitgedrukt vind ik t) heen kijk heb ik een hele fijne mam. Het boek dat jullie me tipte helpt me er enorm bij. Ik wil er voor gaan maar heb af en toe een hand nodig die me vast en overeind houd. Dit boek bied me dat buiten jullie als lotgenoten. En geloof me ik ga de fout NEVER goedkeuren of accepteren. Maar ik probeer t te Zien als een ernstig ongeluk dat me is overkomen waar ik ook mee zou moeten dealen. Voor ons is er te veel moois om voor te knokken en door te gaan. Het brengt ons ook meer emotie en openheid van man naar mij. Dat was vele malen minder ervoor. Hij is zooooo bang dat ik weg ga en doet er alles aan om ons bij elkaar te houden. Daar ben Ik wel blij mee.
Xx GitteNN

Bobbie

Bobbie

29-08-2017 om 19:16

Ik gun het je

Marina

Marina

29-08-2017 om 21:39

ik schrik

Ik ben zelf bedrogen, hem vergeven, relatie toch niet gelukt om allerlei redenen waarvan verbroken vertrouwen de grootste was. Ik ben gestopt met die man na drie jaar toch blijven proberen. En ik had niet eens kinderen met hem... Dan zou ik het nog langer geprobeerd hebben.
Drie jaar van hard werken om toch tegen beter weten in (mijn gevoel was zo beschadigd) er nog iets van te maken. Dus ik begrijp jullie.
Ik was niet eerlijk tegen mijzelf: eigenlijk was het verraad te groot geweest. Genoeg om er meteen mee te stoppen. maar ja ik hield van hem, hij deed er alles voor etc. Drie jaar weg. Dom dom dom

Waar ik van schrik is dat ondanks de grote hoeveelheid wanhopig verdriet vrouwen maar door blijven gaan. En ik begrijp het hoor, was er zelf ook toe in staat.
Maar kijk nou eens naar de diepte van het verdriet, de lengte van de draad. Is het dat nou echt allemaal waard?
Ik zie dat de bedrogenen zó de last dragen. En de bedriegers hebben heus wel spijt, maar hun vertrouwen is niet aangetast. Ze blijven de upperhand houden lijkt wel.

Van ravijnen naar heuvels

'Voor ons is er te veel moois om voor te knokken en door te gaan. Het brengt ons ook meer emotie en openheid van man naar mij. '

Krachtig dat je tot dit besluit bent gekomen. Nu zijn de kliffen en ravijnen veranded in een heuvelachtig landschap of ook wel gezegd, de bramen en scherpe haken zijn er ten delen af. Dat geeft je ruimte om te ademen en weer wat vertouwen en plezier te voelen. Nu zijn heuvels ook heuvels, maar gelukkig zijn ze niet zo stijl en ondoenlijk als kliffen en ravijnen. En deze klim versterkt je vertrouwen voor de toekomst en dat voelt zo goed.
Ik herken het als fijne kriebels in de buik. Zo van: ' wees trots op jezelf, deze slag ben je doorgekomen, deze klim heb je gehaald.'

En de winst: meer openheid en emotie van je man!

Marina,

Net alsof het niet voor iedereen goed afloopt, loopt het ook niet voor iedereen slecht af. Geef Gitta een kans, ze kan altijd nog stoppen.

Marina

Marina

29-08-2017 om 21:57

Flanagan

Ja ik hoop voor iedereen alle goeds natuurlijk. Maar ik bedoel het algemeen hoor: is het zoveel strijd en verdriet waard? Zelfs met kinderen: die voelen dat toch ook aan hun moeder.
Het is geen retorische vraag, ik weet ook oprecht het antwoord niet.

Bobbie

Bobbie

29-08-2017 om 23:26

Toch flanagan

Geef je iemand de meest eerlijke kans als er de meest diverse inbreng is. Dus ook het verhaal van Marina.
Daarnaast denk ik ook niet dat je ineens van rotsen naar heuvels gaat als er iets positiefs te noemen is.
Met als noot dat ik best denk dat mensen verder kunnen en dat ik dat Gitten van harte gun als zij dat wil en dat ik het volste vertrouwen heb dat zij en haar man dat kunnen als beide dezelfde inzet geven.

Niet mee eens

Natuurlijk is iedereen vrij van meningsuiting en iedereen kan hier schrijven wat hij wil. Toch vind ik het een beetje flauw dat men hier in Gitte's draadje, die eindelijk na maanden worstelen en denken, voor zichzelf een bepaalde richting heeft bepaald, met veel vallen en telkens terug opstaan, men hier dan gaat schrijven...
"Waar ik van schrik is dat ondanks de grote hoeveelheid wanhopig verdriet vrouwen maar door blijven gaan. En ik begrijp het hoor, was er zelf ook toe in staat.
Maar kijk nou eens naar de diepte van het verdriet, de lengte van de draad. Is het dat nou echt allemaal waard?
Ik zie dat de bedrogenen zó de last dragen. En de bedriegers hebben heus wel spijt, maar hun vertrouwen is niet aangetast. Ze blijven de upperhand houden lijkt wel."
Ik vind dit zo Gitte's eindelijk herwonnen gevoel onderuit halen en ik vind dit persoonlijk echt een beetje laag.
Ieders verhaal is natuurlijk welkom maar dit is echt al een oordeel vellen over diegenen die wel de moed en de vechtlust opbrengen om door te gaan.
Er zijn voldoende draadjes " verder na echtscheiding"... ga daar dan even je mening verkondigen hoe slecht het bij je gelopen is.
Ik weet dat ik nu heel stout klink maar ik had zo te doen met Gitte

Marina

Marina

30-08-2017 om 12:31

Maete2

Ik heb echt niemands gevoel onderuit willen halen. Dat was zeker niet zo bedoeld. Als dat gebeurd is, daarvoor mijn excuses.
Misschien was mijn post, die - nogmaals- geen mening verkondigde dat men maar met de relatie moet stoppen juist uiting van twijfel: had ik eigenlijk niet nog langer door moeten gaan met hem vergeven en aan mijzelf werken? Ik houd nog steeds van die man en huil nog iedere dag over hoe het gelopen is, want er was ook oprechte liefde. Gezien mijn voorgeschiedenis en leeftijd zal ik de rest van mijn leven alleen blijven.
Echt niet dat ik iemand niet gun dat het bij haar gaat lukken, integendeel, ik hoop van harte dat het haar lukt en zou er ook goede moed voor een herstart uit putten.
De suggestie om te posten in een draadje 'verder naar echtscheiding' vind ik dan wat minder sjiek. Daar kan je het heus niet hebben over 'goh ik heb zoveel jaren gestoken in het toch goed krijgen van een relatie na vreemdgaan, het is voorbij maar ik heb nog steeds verdriet en twijfel heel erg want die man zou me dolgraag terug willen en ik houd nog steeds van hem maar ik zag dat ik steeds verdriet bleef houden, '. Nee daar is iedereen bezig de nieuwe draad weer op te pakken.
Maar wellicht was het een beter idee geweest in de rubriek 'relaties' daar een nieuw topic over te starten. Dat het bij mij niet gelukt is, zegt niets over de relatie van anderen, maar het maakt mijn schrik van herkenning niet minder. Sorry voor het onhandig communiceren

Heuvels

Met de beeldspraak heuvels, doel ik niet op herhaling van vreemdgaan maar op strubbelingen binnen een relatie, die niets te maken hebben met vreemdgaan maar met verschil van mening of inzicht. Gewoon strubbelingen over opvoedingsverschillen en dergelijke, wanneer die zich voordoen, zoals ik aanneem, elk gezin niet vrij is van strubbelingen.

Wie een strijd als GitteNN achter de rug heeft, kan in geval van heuvels, anders tegen de strubbelingen aankijken vanwege die ervaring. Strubbelingen met een andere maat meten en op waarde inschatten, meer relativerend.

Maar die ervaring kan ook inhouden dat GitteNN bij een strubbeling waarin haar man haar opnieuw ' in de steek laat', anders kan besluiten omdat , zoals Marina aangaf, het vertrouwen is verrminderd.

Het positieve van de heuvels is, dat die minder steil zijn en minder overdonderend. Glooiend en minder snel.

Ps Maete 2, bedankt. Je beschrijft het hoe ik het ook beleefde: ' herwonnen gevoel onderuit halen'. Ik las het daarnaast ook als waarschuwin, die nogal rauw op de dak viel.

Marina,

Oeps net je draadje gekruisd.
Het ljkt mij ook zwaar nog altijd dagelijks verrdriet te voelen. <<>>

Niet bedoeld om te kwetsen

Ik wou je ook niet kwetsen Marina maar ik voel soms boosheid opborrelen wanneer Posts niemand vooruit helpen en eerder mensen verder sleuren in hun verdriet. Mijn excuses als ik te hard overkwam. Maar mijn bedoeling van hier te schrijven is steun bieden en steun zoeken en soms raak ik wat overtriggerd

GitteNN

GitteNN

30-08-2017 om 17:15

lieve dames

Wat een bezorgdheid om mij. Diep geroerd ben ik. Toch wil ik graag zeggen dat ik het niet erg vind wat Marina schrijft. Ook zij is hier welkom en mag haar verhaal doen. Ik heb alles juist opgevat en voel me momenteel heel sterk dus niet onderuit door wat iemand anders ervaren heeft. Bobbie heeft dat immers ook. Het zet je wel weer tot nadenken en niet altijd wil ik dat dan. Maar ook dat hoort erbij...net zo goed als dat vreemdgaan bijna dagelijks radio en tv voorbij komt en ik ook weer aan alle shit denk.
Toch probeer ik telkens te kijken naar ons verhaal, de goedheid van mijn man etc., en ook bij het verhaal van Marina denk ik; wat knap dat zij zo lang gevochten heeft. als wij geen kinderen hadden gehad was het bij ons HEEEEEEL anders gelopen. Dan waren we per direct uit elkaar geweest.

Maar als iemand diep zit/zat is het wel fijn als je verhalen leest die je moed geven..en ik wil wel bekennen als ik Marina's verhaal had gelezen als ik heel erg onderuit had gelegen ik daar wel nog dieper mee gezakt was. Waarmee ik wil zeggen dat mij dat dan op zo'n moment niet had geholpen.

Mss te vergelijken met als je je eerste kindje krijgt. Al die enge verhalen over bevallingen zit je niet op te wachten. Toch?

Ik hoop echt niemand geraakt of gekrenkt te hebben of te verjagen hier. Veel te fijn dat jullie er ALLEMAAL zijn wat je verhaal ook is.

liefs GitteNN

Ook Ervaring

Ook Ervaring

30-08-2017 om 18:50

****

Heeej,

Hier nog even een post vanuit een zeer warm land aan zee

Wat een mooie berichten Gitte!
Ik hoop echt voor je dat je deze staat van zijn lang zult vasthouden. Er zullen misschien nog wat uitglijdertjes komen maar denk dan hier aan terug; ze gaan weer voorbij.
Dat je je niet onderuit laat halen is ook een goed teken, dat is wel eens anders geweest.
Thumbs up for you xxx
Ik hoop dat iedereen een fijne vakantie heeft (gehad) en nieuwe energie heeft opgedaan voor een nieuw liefdes-; werk-; schooljaar.

Zonnige groetjes van OE <<>>

Marina, nu in alle rust

LIeve Marina, mijn hart breekt als ik lees wat je uiteindelijk na mijn opmerking schreef...
"k houd nog steeds van die man en huil nog iedere dag over hoe het gelopen is, want er was ook oprechte liefde. Gezien mijn voorgeschiedenis en leeftijd zal ik de rest van mijn leven alleen blijven.
, het is voorbij maar ik heb nog steeds verdriet en twijfel heel erg want die man zou me dolgraag terug willen en ik houd nog steeds van hem maar ik zag dat ik steeds verdriet bleef houden"
Wat houd je tegen? Ben je nu dan beter af? Op voorwaarde dat je overtuigd bent van zijn goede bedoelingen nu en dat jullie oprecht eraan werken... go for it. Het leven is zo kort en veel te mooi om de rest van je leven verdriet te hebben. Weet je, iets verwerken, dat komt niet vanzelf of dat slijt niet gewoon... voor sommigen is dat keihard werken aan jezelf en aan je zienswijze. En ook jezelf toelaten om weer gelukkig te zijn.
Weet je, het doet me een beetje denken aan het verhaal van een jong collegaatje van mij... haar ouders zijn gescheiden toen zij nog een tiener was, ook door ontrouw en ja, het kon echt niet, dus uit elkaar.
Nu 20 jaar later hebben beiden intussen een nieuwe relatie en raad eens... op elk feest van de kleinkindjes zoeken haar ouders eigenlijk constant contact met elkaar en zitten ze uren te praten. Mijn collega zegt dat die twee zo duidelijk mekaar eigenlijk nog heel graag zien maar al 20 jaar te koppig zijn om die vroegere fout opzij te zetten. Hoe zielig is dat toch?
Ik weet natuurlijk niet echt iets van jouw situatie maar lieve Marina... denk goed na, wees vooral trouw aan jezelf en aan je hart en niet aan je bedenkingen en oordelen. Het leven kan zo mooi zijn...
En nogmaals, sorry als ik je gisteren gekwetst heb x

GitteNN

GitteNN

31-08-2017 om 10:00

maete2 en Marina

Geweldig geschreven Maete2, en idd ze heeft nu ook verdriet. Ik heb een aantal boeken gelezen en ben die aan het lezen. daarnaast volgen we samen therapie. de boeken die ik lees zorgen dat ik deal met het verdriet dat ik er telkens van heb. de therapie samen zorgt voor ons samen. voor mij en ons een goede combi; ik merk dat ik er stappen mee zet, soms langzaam soms grote soms in de ahteruit...maar per saldo toch wel vooruit; de heuvels en geen ravijnen meer zoals hier ook werd geschreven.

in een van die boeken las ik ook dat het aantal stellen dat gescheiden is, en de reden maakt niet uit....,na de scheiding niet gelukkiger zijn geworden dan ervoor. sterkter nog een groot percentage zou weer terug willen. misschien helpt dat nog meer om toch nog een stap te wagen. en echt het boek: IK HOU VAN JOU MAAR VERTROUW JE NIET...lees er gewoon lekker in en maak dan een balans voor jezelf.

weet je ik vind het zo raak wat maete2 schrijft..het leven is te kort, en wat je zelf schrijft je houd nog steeds van hem, hij wil jou nog steeds en je blijft de rest van je leven alleen schrijf je. wat heb je nog te verliezen. verdriet heb je nu ook zo schrijf je. is dit verdriet meer te dragen dan het verdriet dat je hebt over zijn fout. jij bent de enige die daarover gaat.

xxGitteNN

Marina

Marina

31-08-2017 om 22:34

Maete2/ Gitte

je schrijft: "Wat houd je tegen? Ben je nu dan beter af? Op voorwaarde dat je overtuigd bent van zijn goede bedoelingen nu en dat jullie oprecht eraan werken... go for it. Het leven is zo kort en veel te mooi om de rest van je leven verdriet te hebben. Weet je, iets verwerken, dat komt niet vanzelf of dat slijt niet gewoon... voor sommigen is dat keihard werken aan jezelf en aan je zienswijze. En ook jezelf toelaten om weer gelukkig te zijn."

Dank je voor je lieve woorden. wat jij zegt heb ik mijzelf echter ook heel lang voorgehouden. Daarom hebben ik en hij en veel therapeuten er jarenlang aan gewerkt. En toch werkt het niet, dat wil zeggen: er komt geen verwerking, het verdriet en de angst blijft. De plaat blijft hangen.
Maar... dat komt waarschijnlijk wel omdat mijn situatie anders is dan die van jullie. In het geval van mijn ex gaat het om iemand met een gediagnosticeerde persoonlijkheidsstoornis en een daaruit voortvloeiende extreme bindingsangst/ bindingsdwang.
Aan de ene kant een prachtig iemand maar zodra de ander dichtbij komt, gaat hij afwijzen, verliest hij kwetsend snel en grondig zijn interesse en als de ander dan toch van hem blijft houden en geduld opbrengt gaat hij 'triangulate' dus vreemdgaan uit bindingsangst.
En omdat hij eerst zo voor mij gaat en zo leuk en zo lief is, heb ik ettelijke keren mijn hart weer opengezet om de keer daarna weer afgewezen te worden. Het eerste jaar hield ik gewoon vol en ging hij vreemd, daarna liet ik het niet meer zover komen.
Hoewel hij er van alles aan gedaan heeft met therapeuten, blijft de angst bij mij, vooral omdat ik zie dat een aantal zaken toch echt heel diep zitten.
De therapeuten waar we samen naar toe gingen, (drie) begonnen er welgemoed en vol goede moed aan: dit waren twee mooie (karaktertechnisch dan) bereidwillige mensen die zo te zien veel van kan hielden. Na een aantal sessies zeiden ze stuk voor stuk tegen mij, waar hij bij zat nota bene "NOu Marina je kan ook altijd nog een andere man nemen"
En toch... mocht ik ook maar een beetje weten dat er een redelijk normale relatie met hem op te bouwen was, zou ik heb zo terug nemen.

Zo moeilijk Marina

Voor jouw situatie vind ik echt geen woorden. Zo moeilijk. Ik denk dat je ten eerste moet bekijken of hij inderdaad alle nodige therapie heeft gehad en vooral de juiste therapie. En als dat inderdaad zo is en er is nog geen beterschap, dan moet je hem vrees ik inderdaad loslaten.
Soms moet je dingen of personen effectief loslaten en voor jezelf kiezen. En je hierin echt voldoende laten steunen. Lees boeken, laat je begeleiden door vrienden en familie, zoek een goede therapeut, etc
Want van één ding ben ik intussen echt overtuigd... ons geluk dat maken we zelf. Daarvan zijn we niet afhankelijk van één persoon. Hoe je naar de dingen kijkt, ze verwerkt, lessen uittrekt en stappen voorwaarts zet, dan kan alleen jijzelf. Blijf niet zitten in je verdriet maar word opnieuw gelukkig, op welke manier dan ook.
Ik wens je heel veel moed en strijdlust x

Marina

Marina

01-09-2017 om 17:42

Maete 2

Dank je wel voor je betrokken woorden. Tja de juiste therapie is het probleem. Hij wil echt wel, besteedt al zijn geld en veel tijd daar naar te zoeken. Maar het probleem is: ze zijn (nog) niet zo ver. Dat geven (de beteren) zelf ook toe.
Effectief voor jezelf kiezen: ja dat bedoel ik met jarenlang geduld opbrengen maar dat het niet werkt. En natuurlijk heb ik alle boeken gelezen, ben naar therapeuten geweest, die altijd zeggen: tja je doet alles goed, ik weet het verder ook niet.
Kwestie is: geen familie (behalve zoon die ik nergens mee wil belasten). Veel vriendinnen overleden. Paar over, maar die zie ik eén keer per week, kun je niet echt een rijk sociaal leven noemen. Daarnaast een chronische ziekte, op leeftijd en al veel meegemaakt (weduwe geworden). De strijdlust is vrijwel op. Ook door het onmogelijke gevecht van de laatste jaren (als ook: voor zieke familieleden moeten zorgen die nu zijn overleden).
Je begrijpt misschien hoeveel wilskracht het moet kosten om een man waar absoluut chemistry en liefde mee is, los te moeten laten en de eenzaamheid in te gaan. Maar ik moet het toch doen. Het is een kwestie van overleven.

Verder na ontrouw deel 2

Gitte ik heb bewondering voor jou doorzettingsvermogen. Zelf vecht ik momenteel ook voor de relatie met mijn man maar geloof me, soms ga ik keihard onderuit. Dan spelen bepaalde gedachten weer door mijn hoofd en op de een of andere manier krijg ik dat "wijf" (sorry maar ik heb er geen ander woord voor) niet uit mijn hoofd. Soms is het dagen lang prima, en soms komt het opzetten als hoofdpijn. En dan moet ik zo uitkijken want dan is niets meer goed... dan ga ik lelijk doen en verval ik in verdriet.

Marina, jou verhaal is heftig. Ik begrijp goed dat een relatie met iemand met een persoonlijkheidsstoornis behoorlijk lastig moet zijn. En dat je aan jezelf moet denken!

Dank voor al jullie verhalen. Ik lees ze allemaal en probeer er kracht uit te halen.

Soms zegt het duiveltje in mijn hoofd nog steeds: ga bij haar langs, ga verhaal halen. Maar ik weet dat dit niets op gaat lossen. Ik weet dat ze bang was voor contact met mij. Dat ze bewust alle mogelijke contactmogelijkheden had dichtgezet (geblokkeerd op socal media etc.) zodat ik geen contact op kon nemen. Waarom wil men zo graag stoken in een gelukkig huwelijk? Ik snap het nog steeds niet en zal het waarschijnlijk nooit begrijpen.

Ik hoop dat de schaamte en de pijn ooit weg zullen zakken. Het lijkt minder te worden, heel langzaam. Maar we zijn nog maar 8 maandjes verder dus het is nog vers. En ik probeer voor ogen te houden dat het mogelijk is, dat het bestaat, dat hij me dit nooit meer opnieuw aan zal doen. Maar jeetje wat is dat soms lastig!

Marina

Marina

05-09-2017 om 22:30

Uptown

Ja mijn verhaal is heftig, thanks voor de erkenning.
Wat ik in wat je schrijft niet begrijp is dit: dat je zo kwaad bent op degene met wie je man vreemd ging. Ik hoor dat wel meer van vrouwen wier man vreemd ging. Ik had dat niet. Zij had geen relatie en was niet verantwoordelijk voor de mijne. Hij wel.
Ik zou zelf nooit iemand daten die in een relatie zit. Gewoon omdat ik hem dan niet leuk vind. Maar ik heb degene waarmee mijn ex vreemdging, nooit kwalijk genomen dat zij iets met hem had. Die verantwoording ligt toch echt bij hem.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.