Verder na ontrouw deel 2

Ophelia

Wat een ramp!! Ik las t een paar uur geleden. M'n tel weggelegd want moest huilen. Mijn god mijn god wat een klootzak. Ja sorry maar dit kan echt niet nooit!! En al helemaal geen tweede keer. Ik weet zeker dat t dxit zou zijn. Maar ben nog met de eerste keer bezig een plek te geven. Moet er niet aan denken. Ik weet eigenlijk bijna niets te zeggen. Ik vind t heel verdrietig voor je. Heel veel sterkte!
GitteNN

Te fel

T is stil hier. Heb ik te fel gereageerd?
Of heeft iedereen voor rust gekozen. Ja soms word idd ook eea aangewakkerd als je leest.
Snap ik
GittNN

Ontrouw leugens en verdriet

Geen idee of het de bedoeling is je eigen verhaal in lopende topic te delen, maar hopelijk lucht het delen al iets op.
Mijn vriend en ik zijn 14 jaar samen, nog van de middelbare school tijd, hebben een zoontje van 2 en wonen al 9 jaar samen.
Een ideaal plaatje met een zwart randje blijkt.
Vorige week zondag kwam hij iets beschonken terug van de voetbal en liet hij snel telefoon slingeren.
Een unicum want hij is al maanden maar dan echt maanden spastisch met dat ding. Als mijn telefoon nog in mn tas zit en even snel een foto wil maken krijg ik rot opmerkingen je hebt er zelf een etc, achteraf gezien had ik moeten doorvragen ...
Maar goed ik zag in zijn appjes eigenlijk niet echt iets noemenswaardig een smiley met hartje verstuurd aan voor mij onbekend meisje maar goed zelf stuur ik die ook naar vriendinnen.
Tot ik bij de foto's kwam, allemaal foto's van dat meisje. Mn maag draaide om en zat te rillen als een rietje en maakte links en rechts wat foto's van het blonde meisje.
Kotsmisselijk ben ik naar bed gegaan, onder het mom van even ademhalen, de volgende dag heb ik hem geconfronteerd, eerst was het nog doe normaal ze heeft n kind.
Langzaam kwamen de excuses en hij was er mee gestopt en stelde niets voor.
Ik zag ook een foto in London.
De stad weer we bijna iedere jaar samen heen gaan. Nu met een ander.
Maar hij had maanden terug al bedacht dat hij dat niet wilde maar wist niet hoe te stoppen. Stoppen is niet moeilijk lijkt me.
Ik mocht alles checken en hij zou overal antwoord op geven.
Hij dat hij voor werk naar London moest en zij zou er toevallig ook zijn. Even koffie drinken verder niets. Hoe er dan een foto va s middags en s avonds was werd iets van even doei zeggen.
Was in december begonnen waarom wist hij eigenlijk ook niet echt.
Op de vraag waar appje van andere meisje opsloeg dat ze iemands naam niet mocht noemen kreeg ik een uitleg over tennis, best logisch.
Toch voelde ik ergens nog nattigheid.
De volgende dagen ging ik verder spitten en kwam mailtjes uit 2014 en 2015 tegen met niet echt normale teksten zullen we maar zeggen.

Hij heeft dus veel langer tegen mij gelogen, hij in tranen de mailtjes zeiden m niets meer want anders had hij ze nooit laten staan. Juist ja.
Hij zei dat er echt niets gebeurd was en dat hij verder nooit met haar had afgesproken.

Ergens wilde ik m graag geloven.
Maar het klonk zo makkelijk.
Ik ontdekte dat dat meisje mij was gaan volgen op Instagram tot zo ver het is niets... en ik vond het vreemd dat ze niets over London had geplaatst aangezien haar halve leven erop stond.

Maar nee hij wilde echt met ons door, wij zijn zo belangrijk maar hij wist niet hoe hij het moest oplossen.

Ik besloot dat ik hier best mee kon leven en wilde al het gemaakte bewijsmateriaal weggooien toen ik nog eens zonder trillende handen naar de foto's van london keek dat was niet het meisje van de selfies of de mailtjes dat was een ander.

Hem weer geconfronteerd, weer dikke tranen dat was het meisje van de tennis.
De hele relatie affaire is dus tijdens een tennis toernooi in de zomer begonnen met afspraakjes en uiteindelijk een dag London waar ze gezoend hebben.
Daarna hebben ze nog paar keer afgesproken en heeft hij luchtje gegeven en toen wilde zij meer en hij niet dus werd het beetje raar en wilde zij mij zwart maken en daar sloeg dat appje op. Ze mocht mijn naam niet noemen.
Dus na alle ontrouw ook nog dagen zitten liegen.

En het meeste nare is dat het inderdaad niet goed ging tussen ons, wat hij toen op mij afschoof ik was niet actief genoeg en werd huismus. Onze zoon is nogal een nachtbraker en ik heb veel slaap nodig dus dat eist zn tol.
Hij was altijd aan het werk nou ja achteraf gezien niet dus.
En ik heb hem altijd verdedigd als mensen zeiden vind je het niet vervelend dat hij zoveel weg is en werk en ik maar zeggen hij doet zn best.
Maar in januari hebben we lang gepraat en dingen geprobeerd anders aan te pakken.
Voor mijn gevoel ging het een stuk beter we deden weer leuke dingen boekte reisjes.
En nu voelt het alsof ik in een grote leugen heb geleefd.
Ergens weet ik dat dit de shock is maar man man man wanneer houden de tranen op.
Hij is echt mn maatje iemand met wie ik alles deel en nu voelt het als 1 leugen.
En zodra ik mn ogen sluit zie ik ze samen lopen kussen wat helemaal niet kan maar ik krijg het er niet uit.
En ik wil ergens gewoon voor ons vechten we zijn zolang samen en ons zoontje is gek op ons allebei, maar hoe vergeef je zoveel leugens.
Hoeveel tranen moeten er vloeien voor ik weer normaal kan ademen.
En aan wie vertel je zoiets geen onderwerp voor bij de koffie of een verjaardag.
Al met al iemand tips om mij hier doorheen te slepen?

Ophelia

Ik vind dat we hier allemaal ons hart moeten kunnen luchten. Dus jij ook in dit draadje. En hoewel het niet 'mijn' draadje is (bestaat dat eigenlijk wel, online???) denk ik dat iedereen die hier meeschrijft er ook zo over denkt.

Alleen...dit is natuurlijk wel waar iedereen bang voor is. Ons vertrouwen is al beschadigd. Het is bepaald geen geruststellende gedachte dat er mannen zijn die het nog eens doen. Maar eigenlijk weten we dat natuurlijk al wel. Het gebeurt gewoon, en het blijft lang niet altijd bij 1 keer. Ik neem aan dat de andere dames (en heren?) hier even bij moeten komen van je bericht. Maar voel je alsjeblieft niet verplicht om ergens anders te gaan schrijven, en denk alsjeblieft niet dat jouw pijn hier niet (of in een ander draadje) gedeeld kan worden!

Ik ben er nog

Het klopt ik was even wat van slag door het trieste bericht van Ophelia.
Heb het ook aan man verteld hij was er ook wel van onder de indruk.
Als je vreemdgaan in je relatie samen hebt overleefd en je er voor je gevoel ook sterker uit bent gekomen dan verwacht je dit toch nooit meer?
Ik ben me er ook wel degelijk bewust van dat zulke partners wel bestaan, die gewoonweg niet van hun fouten leren en er steeds opnieuw voor kiezen om de fout in te gaan en hun partner pijn te doen.
Ik weet zelf hoe vreselijk moeilijk het is om het vertrouwen weer op te bouwen en hoe lang dat kan duren.
Als het dan nog een keer beschadigd wordt door weer vreemd te gaan dan zou ik deze persoon nooit meer kunnen vertrouwen.
Ik ben gelukkig niet bang dat het hier ook weer zou kunnen gebeuren, betrekt het dus niet op mezelf.
Alles is mogelijk maar als ik zo in de relatie moet gaan staan dan kan ik beter gelijk stoppen.
Ook al zou ik gaan scheiden en een nieuwe relatie krijgen wie zegt me dan dat deze man me niet bedonderd of op den duur ook vreemdgaat?
Het leven biedt geen garanties, je gaat ervan uit dat iets naars nooit meer gebeurt maar zekerheid hebben we niet.
De enige zekerheid is dat als je de rest van je leven vrijgezel blijft je niet bang hoeft te zijn dat je gekwetst wordt door een vreemd gaande partner.
Ik wens Ophelia heel veel wijsheid en sterkte toe!
En je mag hier zeker je verhaal komen doen, het is hier niet allemaal met een "happy ending".

Liefs Regenboog

alsnog reactie

We zijn inmiddels alweer een tijdje verder en de onderwerpen blijven veranderen, maar ik wil toch nog even reageren op het stukje m.b.t. de kinderen. Als ik er ook maar iemand mee kan helpen doe ik dat graag. Bij deze mijn "uitleg":

Voordat ik in mijn affaire stapte zat ik een behoorlijk diep dal. Door een aantal ingrijpende situaties (waar ik nul controle op had) was mijn zelfvertrouwen tot een vriespunt gedaald en voelde ik mij letterlijk waardeloos. Door hier niet duidelijk (genoeg) over te zijn en verkeerde negatieve gedachten steeds maar toe te laten, had ik mezelf wijs gemaakt dat ik niet meer zo belangrijk was en dat ze het thuis ook wel prima zouden redden zonder mij.
Door de man die op mijn pad kwam begon ik mij heel langzaam weer een beetje gewaardeerd te voelen en dat had ook zijn effect op hoe ik me thuis voelde en ging gedragen. Ik werd steeds iets vrolijker, kreeg weer meer zin om dingen te ondernemen met de kinderen. Deze man gaf me weer wat energie en die wist ik goed om te zetten. In eerste instantie was/leek het nog zeer onschuldig, de energie en positiviteit die ik kreeg haalde ik vooral uit de complimentjes en aandacht. Maar, omdat er wezenlijk niets verandert aan je zelfbeeld en eigenwaarde sluipt de verslaving er in en zijn alleen de complimenten van deze man ook niet meer voldoende. En zo worden de grenzen langzaam verschoven, voor meer van dat fijne gevoel. Want, zo maakte ik mezelf wijs; daar was uiteindelijk iedereen bij gebaat! en zo veranderde een vriend waar ik fijn mee kon praten en wat mee kon flirten in een verslavend project, waaraan ik uiteindelijk veel te veel tijd en energie kwijt was. Ja, soms was ik die vrolijke moeder die opeens heel veel leuke dingen deed met haar kinderen en voelde ik me weer even trots en goed. Maar soms voelde ik me ook vreselijk schuldig, vooral ook naar de kinderen, wanneer ik druk bezig was met 'mijn verslaving'; onrustig appen terwijl de kinderen mijn aandacht zoveel beter konden gebruiken, sacherijnig en kort reageren omdat ik al een tijdje niks gehoord had van degene die mij mijn goede gevoel moest geven. Dat nare gevoel wanneer ik de kinderen tekort deed brak me op. En ik ging inzien dat deze man niet mijn 'leegte' kon opvullen, dat er iets wezenlijk mis zat in mijn zelfbeeld en dat het op deze manier alleen maar slechter werd. Want hoe hard je jezelf in het begin ook wijsmaakt dat anderen er ook iets aan hebben dat jij je zogenaamd beter voelt, wanneer je de grenzen gaat verschuiven komt ook steeds meer het besef dat je dingen doet die niet kunnen. En dat komt met heel veel pijn en schuldgevoel en dán, dan kom je tot het besef dat je je uiteindelijk nóg waardelozer voelt dan je al deed en moet die cirkel ergens doorbroken worden!

Ik ben dankbaar en probeer er nog een soort van trots op te zijn dat het me is gelukt om dat zélf te doen. Ik ben niet betrapt, maar heb er zelf voor gekozen om er uit te stappen. Voor de kinderen. Voor mijn man. Maar ook voor mezelf.

Aan die zelfliefde en acceptatie word nog steeds gewerkt.

Ik vind het lastig om iets te zeggen over de liefde voor mijn kinderen en man in die tijd. Als je nul liefde voor jezelf voelt en denkt dat je gezin wel zonder je kan, dan is dat eigenlijk al zo'n bizarre misvatting! Hoe kan ik gedacht hebben dat mijn kinderen wel zonder mij konden?! ik wil het eigenlijk niet hebben over de liefde voor mijn kinderen. Deze is enorm en allesoverheersend. Maar op dat moment was het gebrek aan liefde voor mezelf blijkbaar groter, waardoor ik het niet meer goed overzag.

Ik kan dat niet uitdrukken in woorden om het begrijpelijk te maken, zelfs niet voor mezelf! Dus ik hoop dat een ieder die daar nog vragen over heeft richting zijn of haar partner dat ook los kan laten! Het is zo pijnlijk om daar bij stil te (blijven) staan, voor iedereen! Er komt geen duidelijk antwoord. Er is niks of niemand die het zo kan uitleggen dat je het écht zult begrijpen!
Ik ben gezegend met een fantastische man die het los kon laten en die zelfs in staat is om mij te helpen om het achter me te laten en alle aandacht te richten op wat NU belangrijk is! We hebben er zo vaal van geleerd en ja, ook wij kunnen allebei zeggen dat we het een soort van nodig hebben gehad om iets te doorbreken en dat maakt ons dankbaar.
En dat, dat is uiteindelijk iets waar de kinderen ook heel veel van voelen! en dat maakt dat ik het schuldgevoel ook een beetje kan loslaten. We weten niet hoe het gelopen was als we gewoon door waren blijven modderen en deze affaire het niet (op brute wijze) doorbroken had.

Nou. een beetje een warrig geheel. het is zo lastig om er weer even in te duiken en toch kort en genuanceerd iets zinnigs over te zeggen. toch hoop ik dat het misschien iemand een klein beetje meer inzicht kan geven.

ps: ik besef me dat ik voor sommigen misschien wel erg 'luchtig' en 'dankbaar' over kan komen. Maar dat is wel hoe ik nu (weer) in het leven probeer te staan en wat mij zelf ook helpt. Nu helemaal terug in het vreselijke schuldgevoel duiken helpt niemand, vandaar dat ik de nadruk leg op het hier en nu en het stukje dankbaarheid. Niet om recht te breien wat krom is!

Liefs voor iedereen,
Fay

en nog iets heel anders

na het lezen van wat laatste berichten hier kwam er nog iets in me op wat ik graag wil meegeven. gewoon ter info. me heel goed beseffend dat geen relatie hetzelfde is!!

Wat voor mij en mijn man ook iets is geweest wat naar voren is gekomen door de hele affaire is dat mijn man altijd erg bang is geweest om mij kwijt te raken en mij altijd ontzettend vrij heeft gelaten! Soms liet hij dingen toe die hij eigenlijk niet fijn vond, maar deed hij dat omdat hij er niks van durfde te zeggen. Bang dat ik het niet zou accepteren, bang voor ruzie, bang om me van hem af te duwen.

Doordat hij dit nooit uitsprak en alles altijd allemaal wel prima leek te vinden, ben ik zijn gedrag helemaal verkeerd gaan interpreteren! ik zag het als desinteresse, laksheid. Hij vind het allemaal wel best!! Hij is nooit jaloers, hij wordt nooit boos; dus eigenlijk interesseert het hem blijkbar niet zo. al zou ik 5 avonden in de week weg zijn, het boeit hem niet.

Bizar he? Wat er gebeurt wanneer je de dingen niet eerlijk uitspreekt!!!
Ik had het nodig dat hij mij grenzen gaf en daarmee duidelijk liet merken dat ik belangrijk voor hem ben. En hij dacht dat juist te laten merken door me zo vrij te laten.

Inmiddels vind ik het heerlijk als hij af en toe lekker streng voor me is!!

Dat wilde ik nog even delen. Kun jee r niks mee dan is t ook helemaal prima!

Fay

Ik begrijp je eigenlijk wel en vindt je inbreng hier ook een aanwinst.
Het geeft een andere kijk op alles.
Ik weet ook wel dat als je verliefd word op een ander en deze je liefde beantwoord door je te zien staan, je te horen en je dat speciale gevoel geeft dat je er mag zijn en je speciaal en bijzonder bent dat dat verslavend is en je steeds meer wilt.
Het is net een drugs die je verlamt en je niet meer helder laat nadenken.
Je liefde voor je kind(eren) is er nog wel maar het maakt je ook wat egoïstisch en zet jezelf tijdelijk op nummer 1.
Het klinkt nu net alsof ik zelf ervaringsdeskundige ben en een affaire heb gehad, haha nee ik weet het van man en ook van alle verhalen en boeken die ik erover heb gelezen.
En zo was het hier hoor, dus voor iedereen anders maar man heeft het zo ervaren.
Ik praat niets goed en keur het ook nog steeds af wat man heeft gedaan maar snap nu wel veel van hem.
Ik heb er begrip voor en nu begeef ik me op glad ijs want sommigen hier vinden dat een belachelijke redenering.
Maar goed zo denk ik erover en het zorgt er ook voor dat ik kan vergeven.
Fouten maken is menselijk...als we er maar van leren en niet dezelfde fout weer maken.
Fijn dat je zo'n geweldige man hebt die jou ook vergeeft en je zelfs nog helpt, zuinig op zijn.

Succes Pennestreek

Succes morgen, bij de eerste sessie. En lees Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz als kader om jullie relatie 3.0 vorm te geven. Want zolang jij je veiligheid zoekt bij je man, zul je dezelfde valkuilen steeds weer tegenkomen... zoek alles wat je in je man denkt te vinden eerst en vooral in jezelf. Daarin ligt je redding. Niet in hem!

Dikke knuffel

GitteNN

Het is logisch dat je nu overspoeld word door allerlei emoties en dat je nu denkt ik wil het liefst bij hem weg.
Relatietherapie is gewoon heftig en confronterend op vele vlakken.
Je hele relatie word onder de loep genomen.
Ik vind het ook altijd erg heftig, zag er vaak tegenop om heen te gaan.
Het ging in het gesprek ook vaak om man en dan dacht ik, ja hallo, ik ben het slachtoffer!
Maar ze wilden precies nagaan hoe het kon gebeuren dat er ruimte ontstond voor een andere vrouw.
Ik was ook vaak boos op man omdat hij daaraan gaf veel te missen in onze relatie, dacht dan waarom heb je dat nooit eerder gezegd?
Misschien had ik in eerste instantie ook verwacht dat het vooral om mij zou gaan.
Maar een relatie heb je natuurlijk met zijn beiden.
Ik bevond me ook vaak in een emotionele achtbaan als ik van therapie kwam, heel normaal dus dat je zo reageert.
Bij jullie is het misschien nog wel moeilijker want jullie zijn niet gelijk na het uitkomen in therapie gegaan.

Regenboog

Waarom denk je dat t bij ons daarom moeilijker is. Ik ben al die tijd in therapie geweest en nog,

***

Ik hoop echt dat het jullie veel goeds gaat op leveren deze therapie, GitteNN!
Eerst rollebollen door de modder en de sh*t en dan komen jullie er (geen idee over hoeveel tijd) hopelijk weer opgefrist uit.
Aan je man zal het niet liggen, die is weer helemaal dedicated, toch?

Hoe vaak hebben jullie nu therapie?

Als t stopt

Zal dat van mijn kant zijn. Ik heb altijd gezegd dat als mijn vent dat zou doen hij er uit zou vliegen. Als ik m niet zie voel ik me verbonden. Als ik m wel zie rakelt alles telkens op en nu helemaal door t huiswerk dat we krijgen.

De therapie is soms na een week soms na twee weken om dat de peut vol zit maar dat laatste vind ik heel erg, raak er van in paniek. Ik wil door door door!!

Maar ook voor de kinderen zal ik zo hard mogelijk doorploeterenn. Ik zal daar m'n eigen leven voor op de tweede plaats zetten. Dat doe ik nu al want anders was ik per direct gescheiden.

......

GitteNN geef het ook tijd!
Wees niet steeds bezig met de gedachte dat als de kinderen ouder zouden zijn je bij hem weg zou gaan.
En dat er tijd tussen de therapie zit is normaal en ook alleen maar goed.
Anders kan het te veel worden, wij gingen op een gegeven moment toen het slechter ging iedere week en dat is niet goed geweest.
We waren er daardoor te veel mee bezig en konden niet echt op adem komen voor de volgende sessie.
Het is trouwens ook heel normaal dat de therapie jullie in eerste instantie wat verder uit elkaar drijft.
Er komen zoveel emoties bij kijken, dat doet zoveel pijn en verdriet.
Ook al zijn wij er goed uitgekomen en ervaar ik nu vaker een positief gevoel bij ons en voel ik me ook wel weer gelukkiger toch jeukt het litteken nog en als ik er flink aan krab dan val ik ook wat terug.
Denk dan ook wel wat doe ik hier eigenlijk nog en wat ben je toch een hufter geweest om mij zo te bedonderen en voor te liegen.
Toch kom ik daar nu snel weer uit en heb ik die gedachten steeds minder vaak.
Het hoort er ook bij, je hebt een soort van trauma meegemaakt.

Ga ervoor en laat het over je heen komen maar hou je vooral niet in tijdens de therapie, wees eerlijk en zeg alles wat je dwars zit.
Daarvoor ben je er.

Dikke knuffel.

Zo fijn

Zo fijn dat ik jullie vond zo blij met jullie woorden. Lotgenoten luisteren echt en jullie zijn ook allemaal mensen die ervoor willen gaan en daardoor elkaar steunen en niet mee praten met iemand. Heel heel blij dat ik hier zo'n steun krijg
Dank jullie wel xx

GitteNN

***

Fijn dat we je kunnen helpen.

Als ik kijk naar andere huwelijken waar (nog) geen ontrouw in het spel is, dan kan ik zeggen dat het daar soms ook 'overleven' is.
Vermoeidheid, slechte communicatie, zorgen over opvoeding, geen intimiteit meer, afwijzing...
Dan denk ik: fieuw dat gedeelte hebben wij al gehad, met 'dit' als gevolg, niet chique, maar heeft de boel wel opgeschud en doorbroken.

Nou zeker is dat waar. En als ik bij anderen waar t idd (voor zover ik weet(nog)) niets gaande is maar wel de afstand tussen de partners zie dan denk ik dat ook. Maar er zijn er ook genoeg die wel "verliefd" voelen. Zo is t ook he!!
Voor mij was t bij ons Oke. En t feit dat er nu onderzocht gaat worden wat mijn aandeel zou zijn maakt me boos; ik praatte wel vroeg wel. Hij loog over alles er voor al. Nu voor de therapie moesten we een waslijst aan vragen invullen. Alles wat ging over hem Zelf of zijn gevoelens zijn niet beantwoord!

En dan heb ik een aandeel. Voor nu ga ik dat niet accepteren!

Wel word me weer duidelijk waar ik me aan t begin van onze relatie zo aan ergerde; geen initiatief, weinig woorden. Daar wil ik niet meer naar terug! Hij heeft wel veel bijgeleerd.

Dat je man heeft bijgeleerd is al een hele winst én hij doet zijn best!
Hier ook hoor, ik zie mijn aandeel, maar mijn aandeel is ook ontstaan door bepaalde houding van OE-man, tja, ik had daar anders mee om kunnen gaan....
OE-man is ook veranderd.

Maarja, 'achteraf' lijkt alles zo 'makkelijk'.

Ja en dan die stellen die wel 'verliefd voelen' daarvan weet je ook niet wat daaraan ten grondslag ligt: wellicht ook een crisis, al dan niet na ontrouw, tweede huwelijk of noem maar op.

Wat ik ook heb geleerd is om me nooit meer te spiegelen aan anderen.
Op wat voor een manier dan ook: relatie, werk, uiterlijk, persoonlijkheid.
Iedereen is uniek en iedereen heeft z'n eigen verhaal.

Uhm,

...ja of die stellen die (nogsteeds) 'verliefd voelen' hebben wel alles van nature weten 'te behouden'... maar dat klinkt als een sprookje ....

Dat kan

Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar het kan.
Mensen die van elkaar houden en dat blijven doen, zonder vreemd te gaan, zonder scheiding, zonder veel sores op liefdesgebied, zonder crisis, zonder koude oorlog.

Ik geloof nog steeds in de liefde, alleen niet meer met die man. Ik geloof ook nog in een wederzijds geven en nemen en trouw tot de dood je scheidt. In ups andere downs, in rustig vaarwater, in de onperfecte mens, in een beetje afstand voor even, in een vertrouwd verbonden zijn.
Het is niet zo dat dat niet bestaat natuurlijk, sterker, het is zoals het meestal gaat.

Trouwdag

Vandaag is het onze trouwdag. De meest bijzondere tot nu toe ! Heb lange tijd gedacht dat we hem niet zouden halen.
En toch dubbele gevoelens. Logisch, we staan net aan het begin van het herstel, het kan nog steeds alle kanten op, en ik heb enorme twijfels over of het ons gaat lukken. Maar ik probeer daar even niet aan te denken en alleen maar te genieten van het feit dat we nog steeds samen zijn en dat het de laatste weken in stijgende lijn gaat.

Hoe is het intussen met de andere dames in dit draadje??

Stil

Ja die trouwdag! Hoe lang zijn jullie nu onderweg Pennenstreek? Vijf maanden of zo?
Heel vervelend ja dat op en neer gestuiterd. Al die gemengde gevoelens. Raar is t he?

Idd het is hier best stil. Zitten jullie op een ander draadje?

Moeilijk blijft t

Ja we zien wat er bij anderen gebeurd; sleur...maar echt liever sleur dan dit. En idd Bobby het bestaat echt dat er stellen zijn waar t wel romantisch is. Ik ging voor trouw tot de dood ons scheidt. Dat was de belofte.
Door de therapie erger ik me meer en meer. Krijg bijna niets gedaan thuis en op m'n werk. Ik weiger te accepteren dat ik een verantwoording heb in dit stuk. Ik heb gepraat gevraagd me gemeld als ik iets nodig had. Hij praatte niet loog en bedroog.

Moet bijna lachen. Als iemand dit zou lezen buiten jullie om dan zeg je toch: meid dan ga je toch weg bij die Lul?!

Tjaa

Boos

Als je zoveel boosheid voelt en denkt onterecht een deel van de schuld toegeschoven te krijgen: wees dan gewoon boos.

Gezien mijn situatie weet ik dat niet elke pannenkoek 2 kanten heeft, maar soms vastgekoekt zit.
Het zijn soms lijkt wel nieuwe modebeelden;
-vergeven maar niet vergeten zodat je verder kunt.
-Als iemand (eindelijk...uit schuld??) Zijn best doet daar tevreden mee moeten zijn.
- Een fout moet kunnen, iemand is niet zijn of haar fout.
- we komen er sterker uit ( mensen lijken er soms dankbaar voor want dan is het minder pijnlijk)
- blijf niet hangen ( als t nog maar kort geleden is of na een tijd nog onverwerkt)

Maar geloof me, je ziet van bijna niemand de angsten, het wantrouwen, de pijn, de ineenkrimping, het verdriet, het tot in de basis beschadigde vertrouwen. En dat is er wel, komt op als boeren en blijft altijd een zwakke plek.
En dat alles voor die minuten onderbroekenlol, een periode van gestreelde ego's en vleierij.

Daar mag jij best heel boos om zijn. Ook heel lang. En hij moet het goedmaken, de ontrouw, het bedrog... 100 keer, 1000 keer, zolang als je het wilt of nodig hebt. Want hij nam die beslissing waarmee hij knoeide met liefde en vertrouwen en dat moet hij fixen.

En andere problemen fix je samen, maar dan alleen met evenveel inzet.

Bobby

X--