Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


MRI schreef op 05-07-2022 om 17:21:

[..]

Hoe bedoel je het vetgedrukte? als woorden van tosweet of is het wat jij vindt?

Als de woorden van ToSweet. Iets waar ik het niet mee eens was.

Ik heb veel verdriet gevoeld maar ik had geen behoefte uit eten te gaan toen de stoorzender uit beeld was.

MRI

MRI

05-07-2022 om 18:29

Flanagan schreef op 05-07-2022 om 18:21:

[..]

Als de woorden van ToSweet. Iets waar ik het niet mee eens was.

Ik heb veel verdriet gevoeld maar ik had geen behoefte uit eten te gaan toen de stoorzender uit beeld was.

oh ja ik snap je, ik ook niet: veel verdriet maar niet haar vertrek vieren

Flanagan schreef op 05-07-2022 om 18:21:

[..]

Als de woorden van ToSweet. Iets waar ik het niet mee eens was.

Ik heb veel verdriet gevoeld maar ik had geen behoefte uit eten te gaan toen de stoorzender uit beeld was.

Hm, Flanagan, jouw stoorzender overleed als ik het me goed herinner, dat vind ik toch van een wat andere orde hoor. Bovendien hadden jullie met haar een wat andere relatie dan collega's... 

ToSweet, ik snap je opluchting. Hoewel ik echt niet dacht dat mijn man met de dame in kwestie nog een keer de fout in zou gaan, was ik destijds wel heel erg blij dat ze niet meer samen werkten en dat ze heel ergens anders woonde zodat ik haar niet meer tegen hoefde te komen. Het was al lastig genoeg dat ze deel uitmaakte van ons leven ervoor. Er zijn nog vaak genoeg dingen die herinneringen oproepen, ook bij de kinderen. Dat zijn ongemakkelijke momenten voor ons allemaal. Het zou nog veel ongemakkelijker zijn als we/man haar regelmatig tegen zouden komen. Ik weet niet of ik het in jouw geval zou omschrijven als vieren met een etentje, maar dat je er samen met je man blij om bent dat ze echt weg is uit zijn/jullie directe omgeving, dat snap ik zeker wel. Het betekent heel concreet minder momenten waarin je met het verleden wordt geconfronteerd. En dat is fijn, als je naar de toekomst wil (kunnen) kijken.

Misschien dat Tosweet een andere woordkeuze had mogen gebruiken. 
Maar op sommige momenten schrijf je hier met opluchting iets op wat compleet uit zijn verband getrokken kan worden.
Laten we dat niet doen, ik denk dat tosweet nu wel weet wat er bedoeld word. 

Maar als ik mezelf na ga toen het 2 jaar geleden was ( nu dus 4 jaar ) was ik toen der tijd ook blij dat zijn minnares een andere baan had gevonden.. 
Vieren deed ik het niet, maar mijn hart maakte vooral een sprongetje dat ik mezelf nooit meer af hoefde te vragen of ik nog eens met haar zou gaan praten? Om haar kant van het verhaal te horen.
Ik kon er uren over piekeren...

Ik kreeg vandaag een mooi compliment. Mensen die mij al jaren niet gezien hadden vonden mij krachtig overkomen, mijn grenzen duidelijk hebben. Gezonden grenzen voelen voor mij beschermend. 
Hoe is dat bij jullie? Merken jullie dat jullie ook meer duidelijke grenzen hebben gekregen?
Dat vind ik een mooi discussiepunt.

Hey Miss,
Jazeker, al die jaren hebven een groeiproces in gang gezet. Juist door de aanval op mijn integriteit ben ik me gaan toeleggen op het duidelijk definiëren en profileren van mijn normen en waarden en karakter. Hoewel het aangeven van mijn grenzen niet altijd de overtreder weerhoudt, vind ik het belangrijk gem die wel steeds weer uit te tekenen.
Door meer 'moeilijke' naasten word ik gedwongen gedrag aan te leren wat ik van nature niet of te weinig heb. Assertiviteit en moed, bijvoorbeeld. Ruimte innemen.
Het is vaak spannend, maar geeft op de lange duur wel betere resultaten. 

Ik vind het ook belangrijk dat we er in ieder geval ook iets waardevols aan hebben overgehouden. Maar ik merk ook dat dit andere mensen ( familie) daar niet altijd goed mee om gaan. Laats nog verwijt dat ik met iedereen ruzie maakte, het rijtje namen werd zelfs opgenoemd om effect te versterken. En dat kwam allemaal door die mindfulnesstraining, kwam er kattig uit. Eigenlijk wel lachwekkend.
Mensen zijn niet zo snel in staat te veranderen, liever veranderen ze niet.
Maar ik ben zo doordrongen van het feit dat eerlijkheid en openheid de basis vormen van wie ik wil zijn.
Nu is Rome ook niet in één dag gebouwd en ik heb ondertussen ook een flink portie geduld erbij ontwikkeld, dat scheelt.

Flanagan schreef op 06-07-2022 om 16:38:

Ik vind het ook belangrijk dat we er in ieder geval ook iets waardevols aan hebben overgehouden. Maar ik merk ook dat dit andere mensen ( familie) daar niet altijd goed mee om gaan. Laats nog verwijt dat ik met iedereen ruzie maakte, het rijtje namen werd zelfs opgenoemd om effect te versterken. En dat kwam allemaal door die mindfulnesstraining, kwam er kattig uit. Eigenlijk wel lachwekkend.
Mensen zijn niet zo snel in staat te veranderen, liever veranderen ze niet.
Maar ik ben zo doordrongen van het feit dat eerlijkheid en openheid de basis vormen van wie ik wil zijn.
Nu is Rome ook niet in één dag gebouwd en ik heb ondertussen ook een flink portie geduld erbij ontwikkeld, dat scheelt.

Zeker, maar daarbij de note dat mensen die in relatief korte tijd veranderingen aangaan of doormaken, vaak ineens een klein beetje teveel gas ineens geven. Daardoor kun je dus wel overkomen als iemand die ruzie maakt, terwijl je juist aan het goede werkt in jezelf. Alleen is in die verandering de balans wel eens zoek. Een collega van mij kreeg een burn out en moest "voor zichzelf gaan kiezen, grenzen aangeven" van haar therapeut. Dat deed ze zo vol overgave en overtuigd van zichzelf, gesterkt door de behandelaar, dat ze niet in de gaten had dat ze met een botte bijl om zich heen begon te hakken ipv met een hamertje. Ze kreeg dus daar vaak de wind van voren. 

Beide kanten moeten daar soms aan wennen. Zeg niet dat dat bij jou zo is, maar misschien zit er een klein beetje waarheid in? Dit ook omdat je toch nog veel last lijkt te hebben van het geheel. 

Max88, ik snap je; ga niet te snel...
Ik denk dat de pijn eerder ligt in de eenzaamheid. Misschien moet ik meer om handen hebben, als afleiding. Gevaar van grenzen aangeven kan ook zijn dat je daardoor meer in je schulp kruipt.

miss1984 schreef op


Maar als ik mezelf na ga toen het 2 jaar geleden was ( nu dus 4 jaar ) was ik toen der tijd ook blij dat zijn minnares een andere baan had gevonden..
Vieren deed ik het niet, maar mijn hart maakte vooral een sprongetje dat ik mezelf nooit meer af hoefde te vragen of ik nog eens met haar zou gaan praten? Om haar kant van het verhaal te horen.
Ik kon er uren over piekeren...


Dat herken ik... ik had ook in eerste instantie behoefte om met haar in contact te komen. Eerst uit boosheid... ze had mij een app gestuurd dat ik mijn man verwaarloosd had. Ik was zo boos... ze kent mij immers niet, weet niets van onze relatie, alleen van horen zeggen van mijn man en neemt klakkeloos aan dat dit de waarheid is. Echt.... oudste smoes van de wereld voor mensen die vreemd gaan...ze worden door hun partner niet begrepen, er is geen liefde meer etc. Later voelde ik de behoefte omdat ik mij realiseerde dat zij net zo goed slachtoffer was. En btw...dat heb ik mijn man ook flink voorgehouden... niet zij, maar hij heeft misbruik gemaakt met al zijn leugens. 

Het maakt dat ik anders naar haar kan kijken, maar ik neem het haar wel kwalijk dat ze zijn leugens (die zo bekend zijn als de weg naar rome) voor waarheid aannam. Is dat raar... Wij hebben er voor gekozen samen verder te gaan, soms kan ik nog zo boos worden op hem...maar ook op haar. 

Hey Miss....wat een fijne opsteker voor je, prachtig compliment. What doesn't kill you makes you stronger!!

Hi Miss,

Ja hoor, ik heb voor mijzelf nu ook duidelijker waar de grens ligt, maar zou nu ook vooral meer de durf hebben om het bespreekbaar te maken, indien dat nodig zal zijn. Voorheen waren er ook een grenzen, maar die waren waren wat minder strak afgebakend, ik zag het kwaad van sommige dingen niet zo in.
Ik zou me ook niet zo gauw nog laten afwimpelen als iets zou worden afgedaan als gezeur, en het gesprek zou ik dan minder stellend in willen gaan. Is op het moment dat emoties de overhand hebben, nog wel lastig, maar ik hoop en ga er eigenlijk wel een beetje van uit het onderwerp ontrouw geen discussiepunt meer zal hoeven zijn.

En in het algemeen doe ik nu ook veel minder dingen waar ik niet veel zin in heb. Alsof ik me nu meer het recht op plezier toe eigen, om die rot tijd te compenseren.

miss1984 schreef op 05-07-2022 om 19:40:

Maar als ik mezelf na ga toen het 2 jaar geleden was ( nu dus 4 jaar ) was ik toen der tijd ook blij dat zijn minnares een andere baan had gevonden..
Vieren deed ik het niet, maar mijn hart maakte vooral een sprongetje dat ik mezelf nooit meer af hoefde te vragen of ik nog eens met haar zou gaan praten? Om haar kant van het verhaal te horen.
Ik kon er uren over piekeren...


Ik kreeg vandaag een mooi compliment. Mensen die mij al jaren niet gezien hadden vonden mij krachtig overkomen, mijn grenzen duidelijk hebben. Gezonden grenzen voelen voor mij beschermend.
Hoe is dat bij jullie? Merken jullie dat jullie ook meer duidelijke grenzen hebben gekregen?
Dat vind ik een mooi discussiepunt.

Dat heb ik ook een tijdje gehad, dat ik mezelf afvroeg of  ik niet alsnog eens de confrontatie met haar zou aangaan. Haar kant van het verhaal achterhalen. Ik had er hele scenario’s voor bedacht. Nu helemaal geen behoefte meer aan. Het verhaal op zich is al lelijk genoeg. 

Mooi compliment Miss! Fijn ook dat het voor jou beschermend voelt, dan weet je dat je er goed aan doet dit zo te houden. Goede vraag ook! Ik ben nog een beetje zoekende in mijn grenzen naar mijn man toe. Twee jaar geleden zorgden al mijn grenzen voor ruzies en verwijten. Altijd. Ik mocht niets zeggen, niets vragen. Meneer ging gewoon lekker zijn eigen gang. Nu hoef ik eigenlijk helemaal geen grenzen aan te geven, hij voelt ze zelf goed aan. Hij zoekt ze ook helemaal niet op. Mijn grenzen zijn nog vrij kort. Dit heeft met het nog ontbrekende vertrouwen te maken. Dat moet weer groeien, maar zal waarschijnlijk nooit meer helemaal herstellen. Ik las ergens hierboven dat dit wel zou moeten. Ik zie niet in waarom. Liever een klein beetje op mijn hoede dan zo naïef als ik was. Ik heb daar juist heel veel van geleerd. Heb hem nu zo door als hij ergens niet eerlijk over is. Kan zijn lichaamstaal, blik en stem volledig lezen. Vandaar ook de vragen die ik nog heb, waarvan ik met terugwerkende kracht weet dat hij er eerder niet volledig eerlijk op geantwoord heeft. Ik slik niets meer voor zoete koek en dat hoeft ook niet. Daar hoef ik niet voor uit elkaar, ik heb het bij anderen ook en zou het bij een andere man ook hebben. Alsof er voelsprieten bij mij aangegaan zijn die niet meer uit te zetten zijn. 

Ik ben wel heel duidelijk in mijn grenzen naar anderen toe. Ik zeg niet zomaar meer ja op alles en doe alleen nog dat wat goed is voor mijzelf en mijn gezin. Ik ben absoluut geen pleaser meer. Mijn man ook niet, dat is waarin we nu heel duidelijk op 1 lijn zitten. We kijken eerst naar wat wij willen en wat goed is voor onszelf en de kinderen. Hij heeft daar wel wat commentaar op gehad omdat hij voorheen voor alles en iedereen klaar stond en niets hem te gek was, echt een sociaal dier. Even helpen verhuizen, prima. Etentje hier, etentje daar, leuk! Altijd maar onderweg en het was alleen maar om zich gewaardeerd te voelen, geliefd bij anderen, maar eigenlijk vond hij er helemaal niets aan en voelde hij er niets bij. Hij ervaart nu zoveel meer rust en krijgt de liefde en waardering van degenen van wie hij die het eigenlijk altijd alleen maar wilde; van de kinderen en van mij. Daar waar hij zo hard naar op zoek was, had hij al, maar dat zag hij veel te laat in. 

ToSweet, ik begrijp je opluchting wel. Ik begrijp ook wat je bedoelde, al schreef je het misschien anders op. Ik lees ook dat het initiatief niet van jouw man kwam en hij er eigenlijk niet mee bezig was/is, maar jij wel. Wat volkomen logisch is. Fijn dat ze nu ook uit het oog is en niet alleen uit het hart, ik hoop dat jou dit nog meer rust zal geven! 

hee allemaal,
Zie hier mijn verhaal. Ik wil de komende dagen jullie verhalen gaan lezen. Hopelijk willen jullie dat van mij ook lezen. 
https://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/scheiden-bij-elkaar-blijven

Anna Cara

Anna Cara

12-07-2022 om 04:45 Topicstarter

Hey Lizzy, wat ontzettend naar voor je. Het ontdekken van vreemdgaan maar ook de zware periode die je beschrijft. Je wisselende emoties rondom vreemdgaan en wat je hebt gezien zijn heel normaal. Ook hormonaal overigens  gezien de leeftijd van je jongste kind. Belangrijk is om rust te gaan krijgen en vinden. Voor jezelf maar ook voor de kinderen. Heb je al hulp gezocht bij een praktijkondersteuner/psychologe?J

Je hoeft helemaal niet nu meteen iets te beslissen. Mij gaf dat rust. 

Hoe staat jouw man er eigenlijk in? 

Anna Cara schreef op 12-07-2022 om 04:45:

Hey Lizzy, wat ontzettend naar voor je. Het ontdekken van vreemdgaan maar ook de zware periode die je beschrijft. Je wisselende emoties rondom vreemdgaan en wat je hebt gezien zijn heel normaal. Ook hormonaal overigens gezien de leeftijd van je jongste kind. Belangrijk is om rust te gaan krijgen en vinden. Voor jezelf maar ook voor de kinderen. Heb je al hulp gezocht bij een praktijkondersteuner/psychologe?J

Je hoeft helemaal niet nu meteen iets te beslissen. Mij gaf dat rust.

Hoe staat jouw man er eigenlijk in?

Hee Anna Cara,


Ik wil ook heel graag rust gaan krijgen maar ik merk dat de situatie me zo bezighoudt. Hoe ga ik die rust mezelf in hemelsnaam geven? Gisteren was ik weer overtuigd dat hij met haar was.. Hij was niet te bereiken etc (sliep overigens niet thuis omdat we afspraken dat hij even wegging zodat ik rust zou krijgen). Vervolgens ben ik nog de hele avond bezig. Wat een gedoe allemaal. 
Ik wil gewoon eerlijkheid en ik betwijfel of hij dat nu wel is. 
mijn man wil met mij verder zegt ie. Maar ik vind dat hij er weinig moeite voor doet.. 

Anna Cara

Anna Cara

12-07-2022 om 10:02 Topicstarter

Lizzy, laat deze gevoelens er gewoon even zijn. Dat mag. 

Natuurlijk heeft je partner je beloftes gedaan. Alleen je weet nu niet meer wanneer hij liegt of niet. Ik heb geleerd dat mijn man zijn woorden anders waren dan zijn daden. Ook na het uitkomen en voor mij kiezen. En dat het altijd en overal mogelijk is om weer contact te hebben met de Truus (deze naam gebruiken vrijwel alle schrijfsters hier als benaming voor de ex-minnares). Het blijkt erg moeilijk te zijn om eerlijk te zijn naar je trouwe partner. En ook om de affaire te stoppen. De vlucht uit werkelijkheid is erg verleidelijk. Ondanks dat mijn man mij niet wilde kwijt raken. Het liegen went. Ook om jou geen pijn te doen is liegen of ontkennen of er niet over willen praten, iets wat vaak gebeurt.  Dus eerlijkheid vragen en krijgen.... Lastig. 

Maar je eigen gedachtes en wantrouwen maken je ook gek. Je kan je man niet controleren (is een illusie). Je kan hem niet tegenhouden. Hij moet zelf willen. Hij maakt de keuze. En daar kun je hem naar vragen: hij kiest ervoor om met jou verder te willen. Wat gaat hij veranderen? Wat kan en wil hij doen om jouw vertrouwen terug te gaan winnen? Wat heb jij nodig? 

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.