Verder na ontrouw - deel 8

Titiv, de enige die ervoor verantwoordelijk is de harten van de wederzijdse moeders te breken, is je man. En zeg eens eerlijk: is het feit dat de families zo verdrietig zouden zijn als jullie zouden scheiden, genoeg om dan maar te blijven?

Het feit dat hij simpelweg weigert even te vertrekken om jou rust te gunnen, zou ik overigens wel mee laten wegen in mijn beslissing of ik nog getrouwd wilde zijn of niet.....

@ Titiv: helemaal eens met Pennestreek hierboven!
Misschien zou het wel goed zijn om te delen wat er gebeurd is en waar je last van hebt. In ieder geval met je eigen familie. Dan snappen ze er misschien ook meer van en ik neem aan dat ze het beste willen voor jou? Dat je gelukkig bent en goed behandeld wordt? En daarnaast kan het enorm opluchten als je er met iemand over kan praten, een zus misschien?

Haaika schreef op 16-08-2022 om 13:10:

[..]

Grutto, we hebben inderdaad hulp gehad, we hebben gesprekken gevoerd met 2 verschillende relatietherapeuten. Maar ik had bij beide niet het idee dat het iets voor mij zou gaan doen. Wel hebben we geleerd waar het in de communicatie vaak fout gaat: de ene aanvallend en de ander terugtrekkend. Het heeft ons wel in laten zien hoe gesprekken niet gevoerd moeten worden. Maar houd dat maar eens vast wanneer de emotie oploopt. Rust bewaren op zulke momenten is altijd al een zwak punt geweest van mij.

Het hele onderwerp dat samen hangt met seks hebben zonder condoom, werkt op mij las een rode lap. Ik heb jaren lang met een infectie rond gelopen, waar ik meerder keren antibiotica voor heb geslikt. Dan was het even een paar weken weg, om vervolgens weer net zo hard terug te komen. Moedeloos werd ik er van en uiteindelijk dacht ik dat het gewoon bij me hoorde en dat ik er nooit meer vanaf zou komen.

Zo vaak heeft hij me horen afvragen waar het in godsnaam steeds vandaan kwam. En nooit begon er iets te dagen. Of het interesseerde hem gewoon niet.

Toen het vreemd gaan was uitgekomen, ben ik naar de huisarts gegaan, heb me op alles laten testen en heb ik antibiotica voor mijzelf èn voor hem geëist. Sindsdien ben ik ervan verlost, en o wat ben ik blij. Er was niks mis met mij al die jaren. Mijn lichaam verraadde zijn vreemdgaan, alleen wilde ik het niet zien.
Het besef dat ik jaren lang heb geleden door zijn toedoen èn daarbij het besef dat het ook veel ernstiger had kunnen zijn waar hij me aan bloot had kunnen stellen, maakt me nog steeds woest. En als ik op momenten twijfel of ik er wel goed aan doe om door te gaan met de relatie, is dit ultieme verraad de hoofdreden.

Jemig, geen wonder dat dit onderwerp altijd een pijnlijke plek voor je blijft. En dat je niet altijd de lessen uit de therapie onthoudt in je emotie is ook niet gek… 

Wij hadden het geluk meteen op een plek te komen die voor ons beide goed voelt. En we hebben ook beide eerder in ons leven hulp gehad voor persoonlijke problemen, misschien scheelde dat ook. 
Ik heb geleerd in gesprekken minder het initiatief te nemen, meer te luisteren en vragen te stellen die niet al een oordeel in zich hadden. Maar mijn man was de terugtrekker en eigenlijk moet die het meest aan de bak om de gesprekken beter te laten verlopen. Ineens wel praten en dingen uiten is dan moeilijk, maar wel noodzakelijk. Dat niet altijd goed, maar ik vind het mooi om te zien hoe hard hij daarvoor zijn best doet. En daardoor is het voor mij ook makkelijker om me anders op te stellen. 

Dank voor je openheid. Ik vind het erg jammer dat je een fysiek probleem hebt wat je herinnert aan de gebeurtenissen. Hopelijk weegt het goede wat jullie terug vinden op tegen die pijn. Ik gun je alle liefde van je man. 

Pennestreek schreef op 16-08-2022 om 16:19:

[..]

Ik denk zomaar dat scheiden wel flink gezichtsverlies betekent in zijn cultuur. Dus laat hem maar zien dat het jou menens is. Print een paar voorbeeld echtscheidingsconvenanten uit, die kun je online vinden. Vul in hoe jij een scheiding voor je zou zien. En leg dat aan hem voor. Zoek alvast naar een advocaat of mediator. Ik hoop natuurlijk dat hij daardoor wakker geschud wordt en bijtrekt. Maar ook als dat niet gebeurt is het belangrijk dat jij laat zien dat je ergens voor staat, dat je niet van hem afhankelijk bent, dat jij je niet door hem laat vertellen hoe jij met je verdriet en pijn om moet gaan.

Sterkte meissie.

Juist, dit dus! De wereld en het huwelijk draait natuurlijk niet alleen om zijn cultuur!? 

wat fijn al die herkenbare emoties. Dat ik niet de enige ben.
Dat bij ons het vreemdgaan uitkwam vertelde ik het tegen iedereen. Ik had immers niets te verbergen. Ik was er immers ook van overtuigd dat wij gingen scheiden.
En dat heb ik nog steeds.  Het gevoel. Ik heb niets te verbergen. Ik heb geen geheimen. Dit heb ik ook tegen mijn man verteld dat we wel samen verder gingen. Ik ga niets verbergen.
Wij hebben 3 maanden appart gewoond. Eerst 6 weken geen contact. 
Denk dat dit wel goed is geweest.  Als je partner vreemd gaat is het alsof er een mes in je rug gestoken wordt. Het is zo heftig en pijnlijk. Het hielp mij heel erg om erover te praten. 
Ik had een vriendin die me opving. Elke avond belde. Een vriendinnengroep waar ik me kon uiten.
Maar ik heb weken ook verdoofd / verdwaasd rond gelopen...ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ik praatte de hele dag tegen mezelf. Hele verhalen had ik. 

Maar er is natuurlijk ook een keerzijde. Ik was bang voor alle oordelen toen ik toch een poging wilde doen om samen verder te gaan. Vooral omdat ik zo stellig was naar iedereen dat we gingen scheiden.
Eigenlijk iedereen reageerde positief.
Mijn moeder was wel boos...reageerde met " het is jouw leven". Was ook haar eigen trauma.
En idd dat gevoel dat het mijn leven is. Dat heeft dit alles mij wel doen inzien.
Ik heb ontzettend veel geleerd. Geleerd om me te uiten..open te zijn. Confrontaties wat meer aan te gaan. Voor mezelf op te komen. 
En dat is soms het dubbele .
Als dit niet gebeurd was...dan was ik nooit in deze crisis beland. Was ik nooit wakker geschud.  Ik had dit nodig om mijn gevoel weer te voelen. Ik hield me voor dat ik altijd maar sterk was voor die tijd. Huilen...dat deed ik bijna nooit meer.
Wat bij mij vooral naar boven kwam is ..ik ben geen slachtoffer. 
Als dit niet gebeurd was. Hadden mijn man en ik nooit zulke mooie intense momenten mee gemaakt.
Want dat zeggen we regelmatig tegen elkaar. Ook al zijn er ontzettend veel moeilijke momenten.  Ik had dit jaar  deze verbinding nooit willen missen.
Had dit gekund zonder deze crisis..ik.weet het niet. Denk het eigenlijk van niet. Soms is er zoiets schokkend nodig om je wakker te schudden. Maar dat vind ik wel een moeilijke conclusie. 

Daarom als ik weer in mijn emotie zit..zeg ik altijd...wil je dan weer dat ik net als vroeger wordt...dat ik het niet uit..nee dus ja dan gaan we het gesprek weer aan. Als we dat niet doen...blijf ik ermee lopen en gaat de verbinding weg.

Oh Titiv, wat jou man van je vraagt is onmenselijk. Ook mijn man heeft wel eens zijn grens aangegeven als ik er over ging, maar dat was dan ook vaak wel terecht. Soms was ik niet in staat te communiseren en enkel kwaad te zijn. Dat trok hij tot een bepaalde hoogte. En dat recht had hij om dat aan te geven. Ik had het recht kwaad te zijn, maar hij ook het recht aan te geven wat het met hem deed. Het figuurlijk onder het tafelkleed schuiven is niet oke. Want hij heeft nu eenmaal schuld. Daar moet hij mee leren leven. Wil hij dat niet zien, weet ik niet of ik in zo'n relatie zou willen blijven. Maar de keuze is natuurlijk altijd aan jou!

Een een SOA krijgen van je man die vreemdgaat, wat een drama! Ik heb mij ook op alles laten testen toen ik er achter kwam. Heb dat van hem ook geëist. Beroepsmatig heb ik hier ook mee te maken, en het gebeurd echt veel vaker dan de maatschappij weet. Dames met een SOA die geen idee hebben hoe dan, tot het kwartje valt. En dan de boosheid, verdriet, schaamte etc. 

Peet, mooi geschreven. Het hele gaat ook voor mij zo op.

Ik was ook erg open het vreemdgaan, soms had ik achteraf liever dat ik niks had gezegd, maar uiteindelijk toch ook weer niet, want ik ben nou eenmaal een open boek. Ook ik hield hele conversaties in mezelf, dan repeteerde ik wat ik zou gaan zeggen tegen die ene minnares (die ander heb ik opgezocht en uitvoerig mee gesproken en nadien nog gemaild).

Inderdaad, de crisis heeft er wel voor gezorgd dat ik me weer levend voelde, in alle opzichten. Huilen, dat deed ik misschien een paar keer per jaar, als ik alleen was, maar altijd om dierenleed wat ik in nieuwsbrieven per mail ontving. Nu, gelukkig al weer een heel stuk minder, doe ik het ook openlijk en dan troost hij mij en ik hem.
En misschien nog het allerbeste bij-effect, in tijden dat alles wat er gebeurd is me minder raakt, is dat ik mijn partner niet meer zie als het verlengde van mezelf, maar weer als een aantrekkelijk individu, waarmee het samen zijn niet meer voelt als een vanzelfsprekendheid.

Hoi allemaal, 
Nou gisteravond toch een goed gesprek gehad, ik heb hem heel duidelijk gezegd dat ik 't zo niet aan kan, dat hij maar moet werken voor ons, zelfs al was hij niet vreemdgegaan ook dan werk je beiden konstant aan de relatie en na enorm veel gepraat en van beiden kanten woede en daarna emoties en dan zei hij ok nee je hebt gelijk zo kan 't niet verder en ik ben idd niet goed bezig. Zijn ding was het is al 10 maanden geleden en ik ga echt nooit. Meer vreemd maar ik zeg je loog vorige week nog, en je bleef later buiten en laat niks weten, dan kan 't vreemdgaan wel 10 maanden geleden zijn maar je bent niets veranderd. Ok dat zag hij wel in... Enfin we hebben afgesproken dat hij zich nu aan mijn eisen houd en ik ga m'n best doen om als ik weer even boos ben om alles dat ik dan igg niet fel tegen hem ben, maar dat ik me even terug trek of gwn voor een knuffel vraag... 

Wat cultuur betrefd ja dat is een dingetje en idd in zijn cultuur ga je zeker niet vreemd, het is een zonde en een schande maar zo zie je maar t gebeurt overal! Geloof of cultuur houd dat echt niet tegen blijkbaar en dat is voor mij ook best een teleurstelling. En idd familie moet je kunnen vertrouwen en ze moeten je juist steunen maar het is toch een eng iets... Maar goed dat is gelukkig niet aan de orde nu. 

Ik wil hier gewoon uit raken, ik wil mezelf weer zijn, ik wil ons terug op de rails, het is duidelijk dat we mekaar niet willen loslaten, wrm zou ik dan loslaten... Mijn hart kan 't niet. Ik hoop dat ik sterk genoeg ben om hier echt eens uit te raken, ik weet dat 't verdriet blijft en het vertrouwen zal altijd om zeep zijn maar mss kan ik ermee leven, ik hoop het. 

Over het met mensen delen, mijn beste vriendinnen weten het wel, kan gelukkig altijd terecht bij hen want idd je moet 't met iemand delen die je kent, maar dat was idd ook eng, want toen ik 't vertelde waren zij gelijk zo van ga bij hem weg nu, toen ik uiteindelijk besloot te blijven zeiden ze ok sterk van je, dan zei ik weer ik verlaat hem (want ja je gaat op en neer) en dan was t van hun kant weer ooh gelukkig je bent wakker geworden, we snapte niet dat je wou blijven en ga zo maar door... Enkel mensen zoals hier op 't forum die 't zelf mee maken begrijpen 't. 

Go Titiv!
Wat goed! Dat jij het gesprek weer aan gegaan bent, en duidelijk hebt kunnen maken dat hij echt aan de bak moet, dat jij klaar bent met de kar trekken in je eentje. En kijk, het heeft gewerkt! Hij zal best nog eens uit de bocht vliegen, en jij zal heus nog te triggers en je buien hebben, maar jullie weten nu naar welke basis jullie dan weer terug moeten! Hartstikke fijn.

Nog een paar tips, kijk maar of je er wat mee kan. Ik heb met mijn man een afspraak gehad, dat we eens in de week een avond voor onszelf hadden. Om wat leuks te doen of voor een goed gesprek. In ieder geval verplicht tijd voor elkaar. Dingen die in de loop van de week naar boven kwamen bij mij (triggers, gedrag van man, herinneringen, pijn, verdriet) schreef ik in een schriftje en die bespraken we tijdens die avonden. Grote voordelen: doordat het even heeft kunnen bezinken is de ergste emotie eraf bij mij (jou) en kun je veel beter echt in gesprek met elkaar erover. Ook zorg je dan dat je niet iedere dag, soms meerdere keren per dag, in een negatief gesprek terecht komt. En soms blijken dingen na een nachtje slapen de moeite niet waard. Ook dat kan .

Verder: zeg ook tegen je vriendinnen wat je concreet van ze nodig hebt. Verhalen over dat je 'van hem af moet', die heb je zeker niet nodig. Je wil kunnen uithuilen, je hart luchten en je wil dat ze je hoe dan ook steunen in jouw keuzes. Jij wil vechten voor je gezin. Dat is echt hartstikke sterk! Want het vraagt ook van jou wat. Jij wordt ook gedwongen kritisch naar jezelf en je eigen gedrag te kijken. Hoewel het nooit de schuld is van de bedrogen partner, is er aan die kant meestal ook wel verbetering mogelijk. Vriendinnen die dat niet op kunnen brengen zijn op dit moment niet de juiste vriendinnen. Ik gun je een paar echte lieverds die jou door de moeilijke momenten kunnen slepen. En hier kun je natuurlijk ook altijd terecht!

Tot slot: compliment aan je man (mag je best doorgeven . Hij moet alleen wel loslaten dat het 'al' 10 maanden geleden is. Het verwerken kost jou wel een jaar of 3. Dus jullie staan pas aan het begin. Hier is het alweer 4 jaar geleden dat we toch kozen voor samen verder, en wij hebben het er ook nog regelmatig over. Het gaat nooit meer weg. Maar het kan uiteindelijk wel op een rare manier een verbindende factor worden. Een diep dal, waar je samen toch maar mooi doorheen gekomen bent. Zoals Haaika vanochtend ook al schreef. Het vanzelfsprekende is eraf, maar dat is niet alleen maar slecht. Het zorgt ervoor dat je allebei heel actief aan de relatie blijft werken, omdat je allebei weet hoe kwetsbaar die is.

Titiv schreef op 17-08-2022 om 11:44:

Over het met mensen delen, mijn beste vriendinnen weten het wel, kan gelukkig altijd terecht bij hen want idd je moet 't met iemand delen die je kent, maar dat was idd ook eng, want toen ik 't vertelde waren zij gelijk zo van ga bij hem weg nu, toen ik uiteindelijk besloot te blijven zeiden ze ok sterk van je, dan zei ik weer ik verlaat hem (want ja je gaat op en neer) en dan was t van hun kant weer ooh gelukkig je bent wakker geworden, we snapte niet dat je wou blijven en ga zo maar door... Enkel mensen zoals hier op 't forum die 't zelf mee maken begrijpen 't.

Toch zijn vriendinnen met hun kritische noot heel waardevol. Zelfs al buigen ze her en der mee of verandert hun mening, of staat die mening haaks op jouw gevoel. Zij zien je lijden en hebben daar hun eigen emotie bij en ik denk zeker wel dat ze je begrijpen, al denk je van niet. Je hoeft geen rijke fantasie of ervaring te hebben om je zoiets voor te stellen. Dat zou ik koesteren en meenemen, zelfs al doe je er niets mee.

Waar je relatie ook eindigt, met stoer en sterk zijn heeft het in mijn ogen niets te maken. Je doet het ene of het andere of soms allebei, maar het is nooit zwak of makkelijk.