Verder na ontrouw - deel 8

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 08:10:

[..]

Hoe het was was pittig, dit voelt toch wel een beetje als een opluchting. Ik geloof wel dat het over is met Truus, waarom zou hij dat anders zeggen? Hij heeft de cursus die ze samen deden ook opgezegd.

Ik ben alleen bang dat hij haar toch weer gaat opzoeken, of toch weer de cursus op gaat pakken (met als smoes dat het om de cursus gaat). Dat moet ik eerst allemaal zien.

Ik ben niet veranderd nee. Ik stond altijd al voor ons gezin, en het leven wat we leidden. Met of zonder hem. Hij hobbelde daarin mee, toen dreef hij af naar een ander. Zijn actie veroorzaakte enorme paniek en onrust, en ik was net zo druk met zijn affaire als hijzelf. Alleen voor hem was het leuk, en voor mij niet. Daar ben ik uitgestapt en doorgegaan met mn leven en gezin. Ik was gebroken, mijn hart is gebroken, maar ik heb mezelf bij elkaar geraapt en heb mn leven weer opgepakt. Alles bij hem gelaten. Niet meer aan hem getrokken, of bezig zijn met hem in welke zin dan ook. Jij gaat weg? Doei dan. Tuurlijk had ik pijn en verdriet, maar ik wilde niet meer lijden onder invloeden van buitenaf. Die knop ging echt om.

Nu is hij weer aangesloten. Maar die knop gaat echt niet zomaar terug. Van een happy family en liefdesleven is geen sprake meer. Hij probeert het onderwerp wel aan te boren, maar dat is voor mij nog veel te vroeg. Ik weet ook niet of ik dat nog wil. Hij is kennelijk in staat om ons in de steek te laten voor iets leukers, ik ben zelf hondstrouw. Dus ik weet niet of ik wel met zo iemand wil zijn. Dat is niet de man waar ik van hou, hij was veranderd in een vreemde, waar ik niet op gevallen ben. Het kan natuurlijk eenmalig en "een foutje" geweest zijn, dat hij nu weer bij zinnen komt. Maar ik heb zoiets van: als het een foutje was en ik je toch je allesje blijk te zijn, laat dat maar zien dan.

Wat dat betreft ben ik wel een soort van slappe dweil ,die uitgaat van het goede in de mens en dingen goedpraat. Ook als het ten koste gaat van mijn gevoel. Dat wil ik niet meer, daarvoor heb ik ook therapie. Ik hoop dat ik dat echt eigen kan maken, want dat vind ik wel heel lastig. Ik zet mezelf gewoon heel makkelijk opzij en heb daar ook geen last van ofzo. Ik vind dat echt niet erg. Het voelt voor mij heel onnatuurlijk om ruimte op te eisen, wat volgens iedereen "moet" omdat je anders een voetveeg bent. Zo voelt het voor mij niet, en als dat wel zo is kom ik echt wel voor mezelf op. Maar dat mag eerder, ik mag meer ruimte nemen. Dat schijnt ook een soort natuurlijk respect af te dwingen bij mensen. Daarover heb ik ook hele verhelderende gesprekken met mn therapeut.

Op dit moment gaan we gewoon over op de orde van de dag ja. Ik kan niet anders. Als ik hem wat zou vragen over wat er gebeurd is afgelopen weken krijg ik antwoord, maar ik wil/kan dat niet. Als hij over "hoe kunnen we verder" of "kan ik wat voor je doen" begint klap ik dicht. Ik voel me nu stabiel, en zulke gesprekken maken me wiebelig. Dat wil ik niet. Ik heb me net losgerukt uit de wervelwind die hij heeft veroorzaakt. De puinhoop die die wervelwind heeft achtergelaten mag hij opruimen. Zo voelt het voor mij nu. Ik wil alleen nog niet praten over hoe het nu voor mij is of wat ik wil. Dat vindt hij lastig, maar dat heeft hij maar te accepteren. Het heeft tijd nodig. Ik weet niet wat ik nog met hem wil, dat zal de tijd leren.

Ik weet niet of je een slappe dweil bent. Ik herken het wel.

Al was ik overigens omtrent het vreemdgaan een hele felle. Vooral als ik alles opkropte en alles er dan toch uit moest. Een vulkaan was ik wat ontplofte.

Maar je kunt niet iets worden wat je niet bent. Ik heb het ook geprobeerd hoor. Met sommige situaties maar bij nader inzien voelde dat niet goed en bleef ik ook niet dicht bij mezelf. 

Mensen om me heen begrijpen ook niet hoe ik met sommige dingen en ex omga. Krijg ik weer een ongezouten mening. Pffff. Doodmoe wordt ik ervan. Van de week ook weer. Keihard een mening over me heen. Ik moet dit en ik moet dat etc etc. Was even in verband met het huis en de afwikkeling. Ik had gezegd tegen ex. Neem maar de tijd. Hij wil eigenlijk verhuizen maar ja deze tijd is het best lastig om een huis te kopen met overbieden etc. Mocht dat niet lukken dan koopt hij me uit. Maar waarom mag ik hem niet de tijd geven. Als ik dat zo voel. Het geld heb ik toch niet perse nodig op dit moment.

Maar gelukkig de dag erna een appje met excuses maar voel me soms alsof ik me moet verantwoorden of zo. Ik begrijp ook wel dat mensen het niet snappen dat ik niet boos  ben maar als ik het niet voel dan voel ik het niet. 

Ik zie het nu anders. Het is ook mededogen en compassie naar een ander. En waarom moet iedereen maar zo voor zichzelf staan. Ik ben wel voor zelfliefde maar dat is iets anders.

Ylja94 schreef op 20-03-2025 om 08:42:

[..]

Vanaf het moment dat ik het aangaf, zag ik een daadwerkelijke verandering bij mijn man. In plaats van dat hij stellig zichzelf verdedigde, vroeg hij na een lange stilte: Maar wat moet ik dan anders doen?

Dat was voor mij de eerste keer die periode, dat hij belangstelling toonde in wat ik nodig had. En ik merkte meteen dat hij een voorzichtige knop omzette. Natuurlijk duurde het alsnog enkele weken voor hij er echt iets mee deed, maar ik merkte zichtbaar verschil.

Ik besef me tegelijkertijd dat je het wel echt moet menen, als je zoiets zegt. Als je dit zegt met de hoop dat hij bij draait, werkt het misschien wel averechts. Ik zat er op dat moment zo doorheen, dat apart wonen mij echt het beste leek en dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik wilde echt niet meer met hem samen in een huis te zitten als het zo ging.

En ik snap helemaal dat je niet zomaar door kan, dat is iets wat de gemiddelde vreemdganger helaas niet meteen begrijpt..

Zoals het nu gaat, kan ik ook niet echt in een huis zitten. Loop me echt op te vreten, alles in te houden totdat ik ontplof, krijg er enorme controledwang van als hij en ik samen thuis zijn terwijl ik niks echt kan controleren, heb last van triggers en sta dan weer ergens 'verstopt' in tranen.. Ik wil herstel echt wel een kans geven, maar niet zoals het nu gaat. Inmiddels kom ik wel op het punt dat ik meer rust denk te gaan hebben in uit elkaar zijn dan samen in het gezin als stille, opgekropte huisgenoten zeg maar.

Maar meer dat andere woonruimte vinden in onze regio eigenlijk niet echt kan. Dus dan zouden we moeten gaan afwisselen met bij onze ouders zitten denk ik. Daar heb ik zelf niet zo'n zin in om dat te doen, maar meer vanuit praktisch oogpunt ook. 

Stresskipje: hij kwam moe en hongerig thuis? 

Wat raar.

Peet52! schreef op 20-03-2025 om 08:47:

[..]
 Het is ook mededogen en compassie naar een ander. En waarom moet iedereen maar zo voor zichzelf staan. Ik ben wel voor zelfliefde maar dat is iets anders.

Ja, dat heb ik ook. Mensen zeggen tegen mij: je last hem er toch niet weer in? Maar waar moet hij heen dan? Het is ook zijn huis, zijn kinderen. Hij heeft een tijdje in hotels geleefd, omdat ik hem echt even niet meer kon zien. Maar nu dat gevoel weer gezakt is kunnen we prima onder 1 dak leven. 

Dat staat helemaal los van mijn zelfliefde en eigenwaarde. Want dat heb ik gewoon hoor.

Maar idd,  ook compassie en respect. 

Hij heeft me ook niet bedrogen of belogen of anderzins slecht behandeld. Wel veel smoesjes verzonnen om bij haar te kunnen zijn, en veel acties om proberen mij geen pijn te doen. Maar hij is altijd wel eerlijk geweest. Het was niet leuk voor mij dat hij voor haar koos, maar dat is toch niet verwijtbaar?

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 10:03:

[..]

Maar idd, ook compassie en respect.

Hij heeft me ook niet bedrogen of belogen of anderzins slecht behandeld. Wel veel smoesjes verzonnen om bij haar te kunnen zijn, en veel acties om proberen mij geen pijn te doen. Maar hij is altijd wel eerlijk geweest. Het was niet leuk voor mij dat hij voor haar koos, maar dat is toch niet verwijtbaar?

Vetgedrukte spreekt elkaar nogal tegen, smoesjes verzinnen is wel degelijk liegen. Ik vind, maar dat is puur mijn mening, dat je hem nog steeds teveel verexcuseerd.

Zomaar een aantal dagen verdwijnen met een minnares/je nieuwe vriendin, terwijl je vrouw en kinderen niet weten of en wanneer te terugkomt, hoe is dat niet respectloos of niet verwijtbaar?

Ik vind je veel te lief voor hem, maar het is inderdaad lastig als je gewoon zo bent, dat begrijp ik ook wel. Wel vind ik het pijnlijk om te lezen…..

Persephone schreef op 20-03-2025 om 09:24:

Stresskipje: hij kwam moe en hongerig thuis?

Wat raar.

Ja, vond ik ook. Hij kwam om 19 uur thuis en zag er moe uit. vroeg of wij al gegeten hadden. Ja, natuurlijk, het is kinderbedtijd. Hij vroeg of er nog wat was. Nee, want ik heb niet op je gerekend. Vragen of/ waarom hij niet bij/met Truus gegeten had had ik geen zin in. Toen ben ik met de kinderen gaan douchen.  Hij ging om een uur of 9 naar bed, ik was toen nog boven bezig dus heb hem niet meer gesproken. Smorgens moest hij 5:45 weg, en later op de ochtend kwam het appje met het hoge woord. Hij had dat weekend afscheid genomen van Truus. Ik heb geen details gevraagd en gezegd dat ik niet direct antwoorden heb op zijn vragen. 

Terugkijkend en invullend gok ik dat hij sinds zaterdagnacht niet meer bij Truus was, heeft rondgezworven, in de auto geslapen, Op zn werk geweest. En hele dag niks gegeten dus schijnbaar. 

RoodVruchtje schreef op 20-03-2025 om 10:33:

[..]

Vetgedrukte spreekt elkaar nogal tegen, smoesjes verzinnen is wel degelijk liegen. Ik vind, maar dat is puur mijn mening, dat je hem nog steeds teveel verexcuseerd.

Zomaar een aantal dagen verdwijnen met een minnares/je nieuwe vriendin, terwijl je vrouw en kinderen niet weten of en wanneer te terugkomt, hoe is dat niet respectloos of niet verwijtbaar?

Als je verliefd bent op iemand en je verzint iets om hem/haar op te kunnen zoeken, ben je iemand dan aan het bedonderen? Zo hebben we ook verkering gekregen. 

Hetzelfde met dat weggaan. Hij wist nooit hoe het ging lopen, dus deed geen uitspraken over wanneer hij weer kwam. Hij appte nog wel zei hij dan. Maar dat hoefde van mij niet, want dan veranderde het nog steeds, en ik zat allang niet meer op hem te wachten. 

Dat is geen fijne manier van samenleven, hoewel dat met zn werk ook wel altijd zo gaat dus ik ben het wel gewend en was mij prima. Ik deed mn ding, en als hij thuis was haakte hij aan. En als het nodig was regelde hij dat hij er kon zijn.  Alleen nu het een andere vrouw betrof was het voor mij niet acceptabel en daarom wilde ik scheiden. Maar ik zie het niet als respectloos oid.

Wat dat verexcuseren betreft heb je gelijk. Daar wordt aan gewerkt. maar is toch ook wel gewoon hoe ik ben, en dat is prima. Maar ik mag daarin wel iets eerder een grens in trekken. Maar dat botst weer met het feit dat man geneigd is te leunen op mijn sturing, En dat wil ik niet meer. Voor mijn gevoel gaat dat sturing vragen en grenzen stellen hand in hand. Als ik grenzen stel ben ik hem aan het sturen, en dat wil ik niet. Snap je?

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 10:51:

[..]

Als je verliefd bent op iemand en je verzint iets om hem/haar op te kunnen zoeken, ben je iemand dan aan het bedonderen? Zo hebben we ook verkering gekregen.

Hetzelfde met dat weggaan. Hij wist nooit hoe het ging lopen, dus deed geen uitspraken over wanneer hij weer kwam. Hij appte nog wel zei hij dan. Maar dat hoefde van mij niet, want dan veranderde het nog steeds, en ik zat allang niet meer op hem te wachten.

Dat is geen fijne manier van samenleven, hoewel dat met zn werk ook wel altijd zo gaat dus ik ben het wel gewend en was mij prima. Ik deed mn ding, en als hij thuis was haakte hij aan. En als het nodig was regelde hij dat hij er kon zijn. Alleen nu het een andere vrouw betrof was het voor mij niet acceptabel en daarom wilde ik scheiden. Maar ik zie het niet als respectloos oid.

Wat dat verexcuseren betreft heb je gelijk. Daar wordt aan gewerkt. maar is toch ook wel gewoon hoe ik ben, en dat is prima. Maar ik mag daarin wel iets eerder een grens in trekken. Maar dat botst weer met het feit dat man geneigd is te leunen op mijn sturing, En dat wil ik niet meer. Voor mijn gevoel gaat dat sturing vragen en grenzen stellen hand in hand. Als ik grenzen stel ben ik hem aan het sturen, en dat wil ik niet. Snap je?

Ik had ook altijd moeite met grenzen stellen. Eigenlijk was ik een soort van grenzeloos. Ik vond dat man alles moest kunnen( behalve vreemdgaan) ik vond het gewoon heel vreemd als vrouwen vertelden dat ze het bijv niet leuk vinden als hun man ergens heen ging. Noem maar even een voorbeeld. Ik kon me daar echt niets bij voorstellen. Achteraf gezien regelde ik alles. Ik deed het gewoon. Stond er niet bij stil of ik me daar gelukkig bij voelde. Ik leefde gewoon mijn leven maar voelde niets meer. Verbinding was er achteraf gezien ook niet meer. Al dacht ik toendertijd van wel

Nog steeds ben ik van mening dat je in een relatie vrijheid kan beleven. Mits het vertrouwen er is. Nu ben ik erachter dat er ook verbinding kan zijn en daarnaast vrijheid kan bestaan 

Mijn ex heeft misbruik gemaakt van dat ik hem zo vrij liet.

Ik ben er ook achter gekomen dat het soms ook nodig is om grenzen te stellen. Met behulp van coach ingezien. Het heeft niets te maken met het inperken van vrijheid van de ander of sturing.Maar wel met wat je eigen behoeftens zijn en waar jij je fijn bij voelt. 

Een vriendin vertelde. Als jij je grenzen niet aangeeft kan een ander er ook niets mee. Je beperkt de ander ook want die weet niet wat jij nodig hebt. 

En grenzen kunnen op een normale rustige manier aangegeven worden. 

Merk wel als je het op zo'n manier doet. Rustig en respectvol dat het soms heel lastig is en dat sommige mensen daar dan dwars doorheen gaan. Nu laat ik die mensen links liggen of ik deel niets meer met ze. Als ik mezelf anders moet profileren( dus harder/ luider) moet gaan zijn. Dan passen ze niet meer bij me.

Peet52! schreef op 20-03-2025 om 11:24:

[..]

Ik had ook altijd moeite met grenzen stellen. Eigenlijk was ik een soort van grenzeloos. Ik vond dat man alles moest kunnen( behalve vreemdgaan) ik vond het gewoon heel vreemd als vrouwen vertelden dat ze het bijv niet leuk vinden als hun man ergens heen ging. Noem maar even een voorbeeld. Ik kon me daar echt niets bij voorstellen. Achteraf gezien regelde ik alles. Ik deed het gewoon. Stond er niet bij stil of ik me daar gelukkig bij voelde. Ik leefde gewoon mijn leven maar voelde niets meer. Verbinding was er achteraf gezien ook niet meer. Al dacht ik toendertijd van wel

Nog steeds ben ik van mening dat je in een relatie vrijheid kan beleven. Mits het vertrouwen er is. Nu ben ik erachter dat er ook verbinding kan zijn en daarnaast vrijheid kan bestaan

Mijn ex heeft misbruik gemaakt van dat ik hem zo vrij liet.

Zo leven wij ook inderdaad, en dat kon ook gewoon. Die basis was er.Het vertrouwen, Geen enkele twijfel over loyaliteit.

 Dat "gewoon doen" en niet bij stilstaan heb ik niet. Ik ben wel heel bewust bezig. met mn eigen geluk, en dat van anderen, met genieten van het leven, het samen fijn hebben, elkaar steunen, elkaar aanmoedigen,elkaar remmen .       Verbinding was er tot het bittere eind. We hebben wat gepraat, samen gevochten tegen zijn gevoelens.

 ik heb ook niet het gevoel dat mijn man misbruik gemaakt heeft van de vrijheid. Hij wou die cursus gaan doen, ik was blij voor hem dat hij weer iets leuks voor zichzelf te doen had. En daar was zij. Hij is daar van begin af aan open over geweest en heeft geprobeerder tegente vechten. Maar het was te leuk. De spanning,  de aandacht, het gevoel van geweldig gevonden worden, soulmategeneuzelgevoel....

En ik snap het. Ik ken het gevoel ook. Het valt me alleen heel erg van hem tegen dat hij er echt zn huwelijk voor wilde opblazen.

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 10:33:

[..]

Ja, vond ik ook. Hij kwam om 19 uur thuis en zag er moe uit. vroeg of wij al gegeten hadden. Ja, natuurlijk, het is kinderbedtijd. Hij vroeg of er nog wat was. Nee, want ik heb niet op je gerekend. Vragen of/ waarom hij niet bij/met Truus gegeten had had ik geen zin in. Toen ben ik met de kinderen gaan douchen. Hij ging om een uur of 9 naar bed, ik was toen nog boven bezig dus heb hem niet meer gesproken. Smorgens moest hij 5:45 weg, en later op de ochtend kwam het appje met het hoge woord. Hij had dat weekend afscheid genomen van Truus. Ik heb geen details gevraagd en gezegd dat ik niet direct antwoorden heb op zijn vragen.

Terugkijkend en invullend gok ik dat hij sinds zaterdagnacht niet meer bij Truus was, heeft rondgezworven, in de auto geslapen, Op zn werk geweest. En hele dag niks gegeten dus schijnbaar.

Ik zou als ik jou was toch wel van de hoed en de rand willen weten. Het maakt voor een eventuele toekomst samen immers nogal wat uit of hij zelf een einde aan zijn affaire heeft gemaakt omdat hij zijn toekomst bij jou en jullie kinderen ziet, of dat zij hem eruit heeft gegooid waarna hij eerst maar wat is gaan zwerven en uiteindelijk maar naar huis is gekomen om dat een mens nou eenmaal ergens moet wonen. Eerlijk gezegd klinkt "moe en hongerig" thuiskomen als scenario nummer 2.

Peet52! schreef op 20-03-2025 om 11:24:

Een vriendin vertelde. Als jij je grenzen niet aangeeft kan een ander er ook niets mee. Je beperkt de ander ook want die weet niet wat jij nodig hebt.

En grenzen kunnen op een normale rustige manier aangegeven worden.

Nog prettiger zou zijn als je niet altijd je grenzen hoeft te bewaken of aan te geven, omdat de ander gewoon zelf wel weet waar grenzen ongeveer liggen, en bij eventuele twijfel daar gewoon naar vraagt. 

Persephone schreef op 20-03-2025 om 12:02:

[..]

Nog prettiger zou zijn als je niet altijd je grenzen hoeft te bewaken of aan te geven, omdat de ander gewoon zelf wel weet waar grenzen ongeveer liggen, en bij eventuele twijfel daar gewoon naar vraagt.

Dat zou helemaal mooi zijn. Dat het op een natuurlijke wijze zal gaan. Denk dat dit een gezonde relatie is.

Maar als je in ongezonde relaties terrecht bent gekomen zoals bij mij het geval is en je behoorlijk codepent bent( ben ermee aan het werk) kunnen mensen echt tegen je grenzen aanschoppen omdat ze dat niet gewend zijn van je. Pas als je dit je eigen hebt gemaakt dan zal de ander ook enigzins veranderen. Maar het is soms constant vechten voor jezelf. Althans is mijn ervaring.

Persephone schreef op 20-03-2025 om 11:59:

[..]

Ik zou als ik jou was toch wel van de hoed en de rand willen weten. Het maakt voor een eventuele toekomst samen immers nogal wat uit of hij zelf een einde aan zijn affaire heeft gemaakt omdat hij zijn toekomst bij jou en jullie kinderen ziet, of dat zij hem eruit heeft gegooid waarna hij eerst maar wat is gaan zwerven en uiteindelijk maar naar huis is gekomen om dat een mens nou eenmaal ergens moet wonen. Eerlijk gezegd klinkt "moe en hongerig" thuiskomen als scenario nummer 2.

Of hij wou niet overstuur thuis komen en moest even tot rust komen/zn hoofd leeg maken/nadenken. 
Tuurlijk wil ik uiteindelijk weten, en maakt het uit wat er voorgevallen is. alleen niet nu. Ik ga nu niet gelijk in de houding omdat er bij hem ontwikkelingen zijn.

En Ik wil zien waar hij zelf mee komt. 

Scenario 2 is mogelijk, Maar dat had ook gekund zonder vertellen dat het uit is, en een charme offensief.Dus die vind ik lastig. 

Het lijkt een klein ding maar ik vind het best zorgelijk als een volwassen man thuis komt en wellicht een dag niet gegeten heeft. Wat is er aan de hand dan, kan hij geen broodje kopen of een paar boterhammen smeren? Dan is iemand echt wel in de war, lijkt me