Verder na ontrouw - deel 8

Ik ben geloof ik wel op

Gister ben ik teruggekomen van vakantie. Ben vroeg naar bed gegaan omdat ik heel moe was (en last van jetlag), maar daardoor natuurlijk ook wat eerder wakker en sliep niet super vast.

Man komt later ook naar bed. Nav de vorige therapiesessie en wat daar besproken is, in hetzelfde bed.

Ik sta dus wat eerder op dan normaal, en zie dat man zijn telefoon niet op het plankje heeft liggen. Hij wordt wakker omdat ik opsta en pakt zijn telefoon onder zijn kussen vandaan.

Dus ik vraag aan man of hij nu serieus met zijn telefoon onder zijn kussen slaapt en krijg een verhaaltje over dat hij heeft gekeken hoe laat het was etc. Daar geloof ik niks van want zijn telefoon lag altijd (zelfs tijdens de affaire) op het plankje en ik was al een tijdje wakker en hij heeft echt niet gekeken.

Dus ik zeg dat ook, dat ik hem dus niet geloof en dit echt een vreemdgaan 101 trucje vindt. Vervolgens word ik toch verdrietig (zakelijk blijven is toch een uitdaging) en man heeft dat door en doet er niets mee (komt me niet troosten, draait zich om om nog even proberen te slapen).

Misschien ben ik te emotioneel hoor, en de moeheid zal me niet helpen, maar ik wil dit gewoon niet meer.. Ik wil niet overal iets achterzoeken, maar ik vind dit echt zo verdacht. Ik wil dat gewoon niet meer tolereren en mijn onderbuikgevoel niet meer negeren.

Buitenspel2024 schreef op 25-03-2025 om 07:10:

Ik ben geloof ik wel op

Gister ben ik teruggekomen van vakantie. Ben vroeg naar bed gegaan omdat ik heel moe was (en last van jetlag), maar daardoor natuurlijk ook wat eerder wakker en sliep niet super vast.

Man komt later ook naar bed. Nav de vorige therapiesessie en wat daar besproken is, in hetzelfde bed.

Ik sta dus wat eerder op dan normaal, en zie dat man zijn telefoon niet op het plankje heeft liggen. Hij wordt wakker omdat ik opsta en pakt zijn telefoon onder zijn kussen vandaan.

Dus ik vraag aan man of hij nu serieus met zijn telefoon onder zijn kussen slaapt en krijg een verhaaltje over dat hij heeft gekeken hoe laat het was etc. Daar geloof ik niks van want zijn telefoon lag altijd (zelfs tijdens de affaire) op het plankje en ik was al een tijdje wakker en hij heeft echt niet gekeken.

Dus ik zeg dat ook, dat ik hem dus niet geloof en dit echt een vreemdgaan 101 trucje vindt. Vervolgens word ik toch verdrietig (zakelijk blijven is toch een uitdaging) en man heeft dat door en doet er niets mee (komt me niet troosten, draait zich om om nog even proberen te slapen).

Misschien ben ik te emotioneel hoor, en de moeheid zal me niet helpen, maar ik wil dit gewoon niet meer.. Ik wil niet overal iets achterzoeken, maar ik vind dit echt zo verdacht. Ik wil dat gewoon niet meer tolereren en mijn onderbuikgevoel niet meer negeren.

Maar dat vind ik logisch: de oplossing voor hem was geweest om jou onmiddellijk zijn telefoon aan te bieden om te kunnen kijken of er iets verborgen was. Maar dat deed hij niet. Had dat het opgelost, Buitenspel?

Pippeltje schreef op 25-03-2025 om 07:26:

[..]

Maar dat vind ik logisch: de oplossing voor hem was geweest om jou onmiddellijk zijn telefoon aan te bieden om te kunnen kijken of er iets verborgen was. Maar dat deed hij niet. Had dat het opgelost, Buitenspel?

Dat is precies wat ik bedoel. Die triggers, op je hoede moeten zijn voor onverwacht gedrag. Iedere keer weer terug moeten schakelen naar wat er ooit gebeurde. En eigenlijk iemand niet volledig kunnen vertrouwen. Het kost bakken aan energie. En je hebt geen enkele garantie. 

Izza schreef op 25-03-2025 om 09:07:

[..]

Dat is precies wat ik bedoel. Die triggers, op je hoede moeten zijn voor onverwacht gedrag. Iedere keer weer terug moeten schakelen naar wat er ooit gebeurde. En eigenlijk iemand niet volledig kunnen vertrouwen. Het kost bakken aan energie. En je hebt geen enkele garantie.

Wat toch weer een gealgemeniseer..

Volg je buitenspel niet? Zij zit nog in een fase waarin alles vast zit, en zoiets dus enorm triggert. Daar Kun je toch niet weer zo'n algemern stokpaardje op los laten?

Izza schreef op 25-03-2025 om 09:07:

[..]

Dat is precies wat ik bedoel. Die triggers, op je hoede moeten zijn voor onverwacht gedrag. Iedere keer weer terug moeten schakelen naar wat er ooit gebeurde. En eigenlijk iemand niet volledig kunnen vertrouwen. Het kost bakken aan energie. En je hebt geen enkele garantie.

Heb dit zelf gelukkig maar 2.5 week ofzo gehad nadat ze vertelde gevoelens voor ander te hebben daarna gaf ze aan toch te willen scheiden maar benijd jullie  absoluut niet. Op de een of andere manier voel je t aan dat er iets niet klopt en dan krijg je t ook nog min of meer bevestigd, je voelt je partner gewoon uit je handen glippen en ws wordt jij nog aangekeken alsof jij t verkeerd doet ook.  Nog veel pijn en verdriet over de scheiding en hoe deze is gelopen maar wat jullie mee maken of hebben moeten meemaken vind ik echt een marathon erg veel respect voor jullie allemaal en ik hoop dat jullie weer gelukkig kunnen worden (alleen of samen) 

Buitenspel2024 schreef op 25-03-2025 om 07:10:

Ik ben geloof ik wel op

Gister ben ik teruggekomen van vakantie. Ben vroeg naar bed gegaan omdat ik heel moe was (en last van jetlag), maar daardoor natuurlijk ook wat eerder wakker en sliep niet super vast.

Man komt later ook naar bed. Nav de vorige therapiesessie en wat daar besproken is, in hetzelfde bed.

Ik sta dus wat eerder op dan normaal, en zie dat man zijn telefoon niet op het plankje heeft liggen. Hij wordt wakker omdat ik opsta en pakt zijn telefoon onder zijn kussen vandaan.

Dus ik vraag aan man of hij nu serieus met zijn telefoon onder zijn kussen slaapt en krijg een verhaaltje over dat hij heeft gekeken hoe laat het was etc. Daar geloof ik niks van want zijn telefoon lag altijd (zelfs tijdens de affaire) op het plankje en ik was al een tijdje wakker en hij heeft echt niet gekeken.

Dus ik zeg dat ook, dat ik hem dus niet geloof en dit echt een vreemdgaan 101 trucje vindt. Vervolgens word ik toch verdrietig (zakelijk blijven is toch een uitdaging) en man heeft dat door en doet er niets mee (komt me niet troosten, draait zich om om nog even proberen te slapen).

Misschien ben ik te emotioneel hoor, en de moeheid zal me niet helpen, maar ik wil dit gewoon niet meer.. Ik wil niet overal iets achterzoeken, maar ik vind dit echt zo verdacht. Ik wil dat gewoon niet meer tolereren en mijn onderbuikgevoel niet meer negeren.

Getver! Je bent niet te emotioneel. Je ben getraumatiseerd, je krijgt niet de liefdevolle reactie die je nodig hebt en partner laat niet zien er alles aan te willen doen om tot herstel te komen. Er is niet mis met wat jij voelt en nodig hebt.

Tegelijk klinkt het als een schoolvoorbeeld miscommunicatie. Jouw behoefte lijkt te zijn: troost en geruststelling. Wat hij vermoedelijk hoort: je vertrouwt me niet. En dat terwijl hij jou net ruimte heeft gegeven om zelf op vakantie te gaan (= hoe het in zijn hoofd kan gaan). Zijn behoefte kan zijn: geloof me en vertrouw me. Wat jij ontvangt is: het interesseert hem niet hoe ik mij voel. Zelfs als ik verdriet heb laat het hem koud. 
 
Ervan uitgaande dat jullie twee mensen zijn die van elkaar houden en het goed willen hebben (en hij dus niet doorgaat met zijn escapades), zijn dit dingen die je (ik denk met professionele hulp) kunt doorbreken. Stap voor stap. Alleen: dat moet je allebei willen en kunnen. En het lijkt alsof jouw partner dat nog niet heeft laten zien. En dat jouw keuze is: hoe lang ga je afwachten of hij met jou patronen kan en wil doorbreken? Sterkte!

Izza schreef op 25-03-2025 om 09:07:

[..]

Dat is precies wat ik bedoel. Die triggers, op je hoede moeten zijn voor onverwacht gedrag. Iedere keer weer terug moeten schakelen naar wat er ooit gebeurde. En eigenlijk iemand niet volledig kunnen vertrouwen. Het kost bakken aan energie. En je hebt geen enkele garantie.

En dit is precies wat ik bedoelde toen ik zei dat ik het gevoel had dat je overal bovenop springt om te kunnen stoken. Ja het is een red flag, die telefoon, maar je grijpt alles aan om in iedere situatie het naar het niveau van 'nou maak het maar uit' te tillen zonder mensen tijd voor een proces waarin het verschillende kanten uit kan gaan te gunnen. En natuurlijk eindigen veel relaties in een scheiding maar dit voelt alsof je zelf heel kwetsbaar bent geweest, en besloten hebt door een rigide opstelling je nooit meer te laten raken of kwetsbaar te zijn. Alsof je de subtielere dynamiek en jarenlange binding er ook tussen mensen is niet wil pakken. En.. het kan ook altijd nog mooi uitpakken he? Kijk naar Henkie en Pennestreek. 

ik begrijp je pijn buitenspel.
Hoe meer ik lees van je verhaal, en zie hoe je man zich gedraagt, hoe meer ik de verschillen en goede dingen in mijn situatie zie. En dat opent ook mijn ogen. Jij hebt een man die 'vast' zit, ik heb een die zwoegt en zwoegt.
Transparantie is zo belangrijk nu.
Dat schept vertrouwen. Een vb: ik vroeg deze morgen, wat doe jij tijdens jouw vrij uur op je werk. Hij verbaasd? Ik blijf altijd op het werk, eet, sla een babbeltje, ik ging of ga nooit weg.
Daarnet kreeg ik ongevraagd een foto, van hem, op zijn werk tijdens zijn vrij moment.
Blijkbaar voelde hij dat ik onzeker was, en is transparant en stelt me gerust.
De gsm geeft hij spontaan aan mij, of laat hij liggen als hij bv ergens mee bezig is. Let wel, in de slechte tijd was zijn gsm ook transparant, ik heb die vaak gecheckt, nooit iets gevonden. Alle ontrouw gebeurde via zijn gsm, hij wiste alles. 

Je kunt inderdaad rode vlaggen lezen in je verhaal. Maar ook kleine groene.

Hij sliep bij jou, volgens afspraak.
Ik blijf erbij als hij weg wil kan hij altijd. Nu is het de moment. Maar toch blijft hij.
En je mocht op reis en hij deed de kids.
Hij gaat op therapie
Ik kon 10 maand geen goede dingen zien. En die waren er wel. Sinds dit vorige week, de onverwachte ommeslag zie ik er een paar al wel. 
Gisteren morgen begon ik te keren en heb het geparkeerd.
Ik denk dat je man echt vastzit en hulp nodig heeft om hiermee te dealen.
Allez, ik hoop dat voor jou. 
Als hij met truus verder wil, kan hij toch, maar hij blijft toch proberen thuis.

Liet hij merken dat hij blij was dat je terug was, dat hij je heeft gemist?

Breiertje schreef op 25-03-2025 om 10:45:

Je kunt inderdaad rode vlaggen lezen in je verhaal. Maar ook kleine groene.

Hij sliep bij jou, volgens afspraak.
Ik blijf erbij als hij weg wil kan hij altijd. Nu is het de moment. Maar toch blijft hij.
En je mocht op reis en hij deed de kids.
Hij gaat op therapie

Ik denk dat je man echt vastzit en hulp nodig heeft om hiermee te dealen.

Sorry hoor maar ik vind het vetgedrukte veel te toegeeflijk naar Buitenspelman. Ik denk dat het zin heeft naar het totaal te kijken en niet naar hele kleine dingen die als groen kunnenworden uitgelegd. Bij haar slapen is iets positiefs? De man zegt het huwelijk voort te willen zetten, dat is toch wel het minste dan? Hij kan weg? Ja is dat zo? Woonsituatie is onmogelijk in Nederland en wellicht kan hij allang niet meer bij minnares terecht. 'Je mocht op reis en hij deed de kids" echt? Ze heeft toch geen toestemming nodig om op reis te gaan. En de kinderen zijn gewoon zijn kinderen, logisch dat hij voor ze zorgt. Ja hij gaat naar therapie maar opent zich niet en doet buiten de therapie om niet wat daar is afgesproken. Hij duikt al maanden weg van accountability inzake zijn gevoelens en over de  affaire Ja de man heeft hulp nodig maar in mijn ogen doordat hem eens flink het vuur aan de schenen wordt gelegd (bijvoorbeeld door therapeut). Want hij heeft óf nog geheimen óf hij is zodanig in een slachtofferachtige depressie beland dat hij uit die put moet worden geholpen. 

Het slapen in hetzelfde bed komt voort omdat hij aangaf het idee te hebben dat we daardoor uit verbinding blijven. Dus ik beschouw dat meer als iets waarin ik heb toegegeven, maar zelf niet per se wilde. Dus ik voel dat meer als een stap die ik naar hem toe heb gezet, ipv een stap die hij naar mij heeft gezet. Zo heb ik daarop in therapie aangegeven dat ik samen slapen best wel intiem vindt, en dat als we die stap zetten ik ook het onderwerp seks op tafel wilde. Waarop ik in therapie vroeg of hij inmiddels dan wel een soa test had gedaan, en dat had hij niet gedaan - ik heb begin januari aangegeven dat ik zonder zo'n test niks met hem ga doen. En dat het nergens op slaat dat hij dat in 2 maanden tijd niet had gedaan terwijl ik dat zelf wel heb gedaan en het relatief een klein taakje is om te regelen. Dus het voelt meer alsof ik nu weer mijn grens heb overschreden en ik te toegeeflijk ben, en hij aan zijn kant wederom niet de voorwaarde heeft gedaan die ik had gesteld. 

Man kan niet bij Truus intrekken ofzo, als hij dat al zou willen, omdat Truus gewoon een gezin heeft en (neem ik aan) gewoon in het bed slaapt met haar man. Dus hij kan op zich wel weg en bij zijn ouders bivakkeren ofzo, maar dat is voor hem geen betere optie. Het logeerbed (of nu dus weer in ons eigen bed) is thuis nog altijd comfortabeler dan een stapelbed bij zijn ouders waar behoorlijk regelmatig gewoon kleinkinderen in logeren (niet onze kinderen, maar wel van schoonzus). 
Thuis lijkt mij dan altijd nog makkelijker voor hem dan 's avonds op de bank met je ouders. 

Het is natuurlijk fijn dat hij de kinderen deed zodat ik weg kon. Maar ik had, zonder de affaire, iets dergelijks nooit gepland. Dat realiseert man zich ook. Hij benoemde dit ook uit zichzelf in therapie toen de therapeut vroeg of ik een leuke aanleiding had voor deze reis. Toen gaf hij zelf aan dat ik dit nooit had gepland als dit allemaal niet was gebeurd. Dat klopt ook, had ik anders nooit gedaan. En vind ik ook dubbel want als we gaan scheiden zal hij ook de kinderen gewoon alleen moeten doen. 

MRI schreef op 25-03-2025 om 11:25:

[..]

Sorry hoor maar ik vind het vetgedrukte veel te toegeeflijk naar Buitenspelman. Ik denk dat het zin heeft naar het totaal te kijken en niet naar hele kleine dingen die als groen kunnenworden uitgelegd. Bij haar slapen is iets positiefs? De man zegt het huwelijk voort te willen zetten, dat is toch wel het minste dan? Hij kan weg? Ja is dat zo? Woonsituatie is onmogelijk in Nederland en wellicht kan hij allang niet meer bij minnares terecht. 'Je mocht op reis en hij deed de kids" echt? Ze heeft toch geen toestemming nodig om op reis te gaan. En de kinderen zijn gewoon zijn kinderen, logisch dat hij voor ze zorgt. Ja hij gaat naar therapie maar opent zich niet en doet buiten de therapie om niet wat daar is afgesproken. Hij duikt al maanden weg van accountability inzake zijn gevoelens en over de affaire Ja de man heeft hulp nodig maar in mijn ogen doordat hem eens flink het vuur aan de schenen wordt gelegd (bijvoorbeeld door therapeut). Want hij heeft óf nog geheimen óf hij is zodanig in een slachtofferachtige depressie beland dat hij uit die put moet worden geholpen.

Ik probeer tussen al het negatieve ook wat positiefs te vinden. Inderdaad, rode vlaggen, dat bevestigde ik ook maar ook kleine groene.

Dus jij ziet het eerder dat hij dit allemaal zou kunnen doen omdat hij niet weg kan? Zo had ik het nog niet bekeken...

Dit was toch de man die apart at, niet samen sliep na uitkomst? Zich afzonderde? Dus daarin zette hij wel stappen.

Hij heeft inderdaad hulp nodig. Als hij echt verder wil en dit is wat hij maar kan, dan zit hij aardig in de knoop. Ziet hij de ernst en de gevolgen niet van zijn gedrag nu. Hij moet wakker geschud worden, als dit nog lukt.

Als hij zo doet omdat hij nergens anders heen kan en zo een rad voor haar ogen draait... Dan is hij echt een no go. Dan is hij ook nu weer niet eerlijk.

Vetgedrukte had ik misschien anders moeten formuleren. Ik dacht dat deze man normaliter de kinderen aan haar overliet en nooit echt de verantwoordelijkheid nam. Maar ik kan misschien verwarren met een ander forumlid.

Feit is hoe hij het ook aanpakt, dat buitenspel moet zien wat ze hieruit concludeert. Heeft ze nog vechtlust? Want dit hou je niet lang vol zo.

Die onmacht vreet je op. Rust heb je nodig. En die vind je vaak niet denk ik als je samenwoont.

Ik probeer gewoon tussen al de rode vlaggen misschien ook wat kleine groene vlaggen te zien. Ik denk niet dat dit altijd fout is. Want in de modus dat je als bedrogene zelf zit, zie je die vaak niet. Ook ik ga in dit proces vooruit, al zag of zie ik het niet zelf. Die stapjes waren zo klein dat ze verwaarloosbaar zijn/waren. Maar ze waren er wel. En millimeter voor millimeter kom ik ook zo uit de blokkeerstand. 

Wat ik wel enorm mis in zijn verhaal is het feit dat hij geen verbinding met haar zoekt. Op geen enkele manier. Ofwel is hij helemaal in de war, ofwel is het er niet meer. En zoals hij doet neigt dit eerder naar het tweede. En dat herken ik in mezelf. Dat blokkeren. Verder willen in het hoofd maar niet kunnen. Ondanks dat hij niet in een slachtofferrol zit, en ik dan wel. 

Breiertje schreef op 25-03-2025 om 11:48:

[..]

Ik probeer tussen al het negatieve ook wat positiefs te vinden. Inderdaad, rode vlaggen, dat bevestigde ik ook maar ook kleine groene.

Dus jij ziet het eerder dat hij dit allemaal zou kunnen doen omdat hij niet weg kan? Zo had ik het nog niet bekeken...

Dit was toch de man die apart at, niet samen sliep na uitkomst? Zich afzonderde? Dus daarin zette hij wel stappen.

Hij heeft inderdaad hulp nodig. Als hij echt verder wil en dit is wat hij maar kan, dan zit hij aardig in de knoop. Ziet hij de ernst en de gevolgen niet van zijn gedrag nu. Hij moet wakker geschud worden, als dit nog lukt.

Als hij zo doet omdat hij nergens anders heen kan en zo een rad voor haar ogen draait... Dan is hij echt een no go. Dan is hij ook nu weer niet eerlijk.

Vetgedrukte had ik misschien anders moeten formuleren. Ik dacht dat deze man normaliter de kinderen aan haar overliet en nooit echt de verantwoordelijkheid nam. Maar ik kan misschien verwarren met een ander forumlid.

Feit is hoe hij het ook aanpakt, dat buitenspel moet zien wat ze hieruit concludeert. Heeft ze nog vechtlust? Want dit hou je niet lang vol zo.

Die onmacht vreet je op. Rust heb je nodig. En die vind je vaak niet denk ik als je samenwoont.

Ik probeer gewoon tussen al de rode vlaggen misschien ook wat kleine groene vlaggen te zien. Ik denk niet dat dit altijd fout is. Want in de modus dat je als bedrogene zelf zit, zie je die vaak niet. Ook ik ga in dit proces vooruit, al zag of zie ik het niet zelf. Die stapjes waren zo klein dat ze verwaarloosbaar zijn/waren. Maar ze waren er wel. En millimeter voor millimeter kom ik ook zo uit de blokkeerstand.

Wat ik wel enorm mis in zijn verhaal is het feit dat hij geen verbinding met haar zoekt. Op geen enkele manier. Ofwel is hij helemaal in de war, ofwel is het er niet meer. En zoals hij doet neigt dit eerder naar het tweede. En dat herken ik in mezelf. Dat blokkeren. Verder willen in het hoofd maar niet kunnen. Ondanks dat hij niet in een slachtofferrol zit, en ik dan wel.

Nou ja ik vind groene vlaggen zoeken heel goed maar niet als die too little too late zijn en voor de poorten van de hel moeten worden weggesleept door Buitenspel. Dan wordt het imho het onderhouden van vreemd en nalatig gedrag. Die man moet aan de bak: óf hij is eerlijk dat er nog wat is met haar, óf hij geeft toe dat het hem boven het hoofd is gegroeid, hij het allemaal niet meer weet en in een depressie terecht is gekomen. Nu wordt het natraject bijna slopender dan de affaire zelf. Hij moet ophouden zichzelf en haar aan het lijntje te houden. En kleine groene vlaggen afgeven kan heel goed een manier van aan het lijntje houden zijn. Je zegt dat je verder wil, maar idd zoals jij zegt, zoekt niet echt de verbinding maar doet af en toe iets waardoor de ander het niet helemaal met je gehad heeft want 'dit en dat was toch best aardig.'  

ik moet wel toegeven, ik ben iemand die altijd het positieve probeert te zien in een mens. Alhoewel ik dat een hele tijd niet heb gekund in mijn situatie de laatste maanden.
En dit is niet altijd een goede eigenschap. Dat weet ik. 
Los van hier:
Op die manier leer je mensen die negatief kijken wel naar het goede kijken, maar aan de andere kant mogen die kleine goede dingen ook de minder goede dingen niet wegdrukken.

Misschien is het beter dat ik deze eigenschap probeer niet toe te passen op dit forum.
Want ik weet dat dit niet altijd goed is om zo naar de mensen te kijken. 
Ik heb het in mijn Situatie lang niet gekund afgelopen tijd. Maar merk dat ik het al een paar dagen wel toepas in mijn situatie.

Breiertje schreef op 25-03-2025 om 12:01:

ik moet wel toegeven, ik ben iemand die altijd het positieve probeert te zien in een mens. Alhoewel ik dat een hele tijd niet heb gekund in mijn situatie de laatste maanden.
En dit is niet altijd een goede eigenschap. Dat weet ik.
Los van hier:
Op die manier leer je mensen die negatief kijken wel naar het goede kijken, maar aan de andere kant mogen die kleine goede dingen ook de minder goede dingen niet wegdrukken.

Misschien is het beter dat ik deze eigenschap probeer niet toe te passen op dit forum.
Want ik weet dat dit niet altijd goed is om zo naar de mensen te kijken.
Ik heb het in mijn Situatie lang niet gekund afgelopen tijd. Maar merk dat ik het al een paar dagen wel toepas in mijn situatie.

Ja dat heb ik zelf ook altijd gedaan en ik zie het ook heel veel andere vrouwen doen. Maar ik ben gaan ondervinden dat dat ook een manier is om om te gaan met toxische situaties omdat ik zelf er belang bij meende te hebben die te onderhouden. Dan werd het dus in feite de kruimeltjes pakken omdat je ooit geleerd had dat je voor jezelf kiezen en de echt nare dingen niet pikken geen optie was. Met andere woorden: ik ben veel te lang in een verkeerde situatie gebleven waar echt sprake was van emotionele mishandeling omdat ik maar het mooie en goede in de ander bleef zien. Ten koste van mijzelf dus. De balans was weg.

Het is een wankel evenwicht want inderdaad soms is het ook heel goed uit de negatieve modus te stappen en iemand het voordeel van de twijfel te geven.