Verder na ontrouw - deel 8

Ik begrijp dat je je zorgen maakt, maar onthoud dat het belangrijkste is of hij bereid is om verantwoordelijkheid te nemen en echt te veranderen, niet alleen te voldoen aan voorwaarden. Controle kan je eigen energie opvreten en je vertrouwen blijft daardoor niet groeien. Het moet van hem zelf komen. Sterkte!

Buitenspel2024 schreef op 26-03-2025 om 17:03:

Ja, in mijn ideale plaatje zegt hij zijn baan natuurlijk op. 

Nou ja, het probleem kan gemakkelijk opgelost worden als jouw man, zoals het hoort, zijn leidinggevende even informeert dat hij vanaf nu al zijn zakelijke mails aan iemand anders laat lezen. Dat is namelijk in vrijwel geen enkel bedrijf toegestaan, dus dat zal dan wel tot ontslag leiden. En nee, ik praat niet uit mijn nek - dit is mijn beroep.

Echt hoor, is er nu niemand hier die dit toch echt heel gek vindt?

Naast de juridische discussie, Een laptop uitlezen geeft net zoveel (schijn)veiligheid als met een telefoon. Want in werkmails zet je geen dubbelzinnige opmerkingen, je zult niet de eerste zijn per ongeluk een mail doorzet met een tekst die verwijderd had moeten worden, en als ik de reacties van buitenspel goed heb begrepen is zijn werk heel belangrijk voor hem.

Dus expliciete mails tussenbeide worden gewoon verwijderd voordat hij naar huis gaat.

Naast de mogelijkheid op het werk te mailen, bestaat er vaak ook de mogelijkheid te chatten/elkaar berichtjes te sturen. Het is gewoon pure schijnveiligheid die je ook nogeens enorm veel energie kost en het wantrouwen niet helpt op te bouwen. 

Controleren van je partner zuigt je op den duur serieus leeg helaas.

Persephone schreef op 26-03-2025 om 18:30:

[..]

Nou ja, het probleem kan gemakkelijk opgelost worden als jouw man, zoals het hoort, zijn leidinggevende even informeert dat hij vanaf nu al zijn zakelijke mails aan iemand anders laat lezen. Dat is namelijk in vrijwel geen enkel bedrijf toegestaan, dus dat zal dan wel tot ontslag leiden. En nee, ik praat niet uit mijn nek - dit is mijn beroep.

Echt hoor, is er nu niemand hier die dit toch echt heel gek vindt?

Hier heb jij een heel goed punt! Vanzelfsprekend heeft een buitenstaander niets te maken met zakelijke mails en vertrouwelijke informatie! Dat zou hier ook reden zijn tot grote problemen (officiële waarschuwing en bij herhaling zelfs ontslag). Een werkgever heeft niets te maken met privé problemen. En er is zeker geen reden om strafbare feiten of overtredingen te begaan. Het lijkt mij trouwens ook niet te doen. Ga je werkelijk alles dagelijks doornemen? Waar ben je dan mee bezig? Als ik man was zou ik niet meewerken of alles gewoon wissen. 

En ze hoeven elkaar niet te mailen he? Ze kunnen gewoon afspreken, samen lunchen of even naar de parking. Ze werken samen dus alle gelegenheid. Zolang hij daar werkt is jouw controle schijn. 

PolderGeek schreef op 26-03-2025 om 17:09:

Ik begrijp dat je je zorgen maakt, maar onthoud dat het belangrijkste is of hij bereid is om verantwoordelijkheid te nemen en echt te veranderen, niet alleen te voldoen aan voorwaarden. Controle kan je eigen energie opvreten en je vertrouwen blijft daardoor niet groeien. Het moet van hem zelf komen. Sterkte!

+1. Verandering moet vanuit iemand zelf komen. En noodzakelijk voor die verandering, is de erkenning dat ze iets gedaan hebben wat jou een ongelooflijk groot trauma/verdriet aan gedaan heeft. 

En die erkenning gaat verder dan enkel en alleen zeggen dat je er zoveel spijt van hebt. Dat zit hem ook in het begrip voor bepaalde zaken. Al heb ik persoonlijk nooit zo geloofd in die controledrang. Dat is toch maar schijn. 

Draver23 schreef op 26-03-2025 om 18:39:

Ik snap het belang van de werkgever dat niemand de zakelijke mails van werknemers mag lezen wegens bedrijfsgevoelige informatie. Ik snap ook dat Buitenspel alles wil lezen om zo meer zekerheid te krijgen dat haar man niet nog steeds contact onderhoudt. En ik snap dat je dat samen als partners afspreekt en niet eerst met je werkgever afstemt. Mocht het uitkomen dan gaat zo'n werkgever daar echt niet over piepen gegeven de privésituatie (gebeurde bij de werkgever van mijn vriendin niet), of als ze het wel erg vinden dan krijg je een waarschuwing, of als ze dom zijn ontslaan ze je op staande voet en krijgen ze waarschijnlijk in een rechtszaak ongelijk. Dat zou namelijk een vrij buitensporige reactie zijn, is mijn inschatting.

Ik heb niet anders gezien dan dat werkgevers daar wel degelijk over "gaan piepen". Reden voor ontslag op staande voet is het inderdaad niet, maar een officiele waarschuwing en bij herhaling een ontslag is in dit soort gevallen echt heel gebruikelijk.

Als dan ook nog de reden is dat je je vrouw je zakelijke mails moet laten lezen omdat je een affaire met een collega hebt (gehad), dan sta je er wel gekleurd op, hoor. 

Los daarvan: eens met de mensen die zeggen dat dit ook nog eens schijnveiligheid biedt. Ik vind het echt een heel erg onzalig plan.

Ik persoonlijk heb er nooit over nagedacht om de mails van werk van man te willen controleren. Mijn inziens een no go.
Er ook nooit over gehad dat ex ergens anders moest werken. Hij werkte daar al vanaf zijn 20e. Maar mochten ze echt direct samen gewerkt hebben dan was dit denk ik een ander verhaal geweest. 
Maar het gaat om vertrouwen weer opbouwen. Als man van buitenspel meer berouw toont en spijt heeft en buitenspel graag terug wilt en dat buitenspel dit ook voelt. Dan zou ze die vraag misschien niet gesteld hebben.
Het gaat erom dat hij inzet toont.keer op keer. In het begin dagelijks. Je moet het voelen dat iemand je terug wil. Of aan herstel wilt werken.

Mijn ex toonde echt wel heel veel inzet. Alleen kon hij nooit voelen hoe het voor mij voelde en hoe het mij beschadigd had/ heeft. En dat ik hem nooit meer volledig zou vertrouwen.

En idd. Bij ex hadden ze ook een soort van interne chat over het hele bedrijf. Dus ja. 
En daarnaast zijn er zoveel manieren om contact te hebben( verborgen)

GekkeHenkie100 schreef op 26-03-2025 om 08:18:

Omdat ik er zelf wel eens mee worstel: hoe maken jullie onderscheid tussen intuïtie en een trauma reactie? Intuïtie is iets als ‘het direct weten zonder bewust redeneerproces.’ Ik ken dat denk ik ook, dat je soms iets zeker weet terwijl dat niet perse logisch is. Het andere is: soms worden we overmand door angst of pijn en bepaald dat onze reactie. Dan is het geen intuïtie maar eerder het ontbreken van vertrouwen.
Ik vind dat in mijn relatie wel eens lastig. Mijn vrouw kan een gevoel hebben over dingen dat ik niet heb. En absoluut voelt zij dingen beter aan dan ik. Maar er zijn ook voorbeelden waar haar voorgevoel geen recht deed aan de situatie of intenties van een ander. De oplossing lijkt ergens weer logisch: als je iets voelt (of het nou intuïtie is of iets anders) is dat reden het in het contact te brengen en van de ander te verwachten daar constructief of te reageren. Het is hier alleen wel eens lastig dat het voor haar dan ‘waarheid’ is en ik daar ik niet mee kan. En voor hier: het maakt mij wat terughoudend om conclusies te trekken.

Intuïtie.  Ik heb daar ook heel erg mee geworsteld dat ik verder ging na het bedrog. Want ik had soms echt het idee dat het ook gekleurd was door mijn wantrouwen. Mijn angst. Mis ik niets meer.

Ik heb hier al eerder ooit eens geschreven. Denk ongeveer 2 jaar gelden dat ik altijd het gevoel had dat er nog iets was. Iets wat man verborgen had gehouden. Maar als iemand dan gewoon glashard in je gezicht. Je aankijkt en dan iets anders vertelt. Hoe kun je hier dan op vertrouwen.

Maar dat gevoel( mijn intuïtie) vertelde me. Liet me voelen dat er wel degelijk meer was. Maar omdat ik dar nooit mee geleefd had( gevoelloos als het ware) was het voor mij ook heel erg onbekend) mijn ex kon er helemaal niets mee. Die keek mee dan aan.

Vooral toen ik die droom heb gehad dat hij vreemdging. Ik had zo'n verschrikkelijk rotgevoel dat ik wakker werd. Ben zelfs nog uit bed gegaan om iets te drinken. ( man was er nog niet had een feestje)

De droom ook niet besproken met man want ja. Drukte van het leven en hem weer vergeten. En het gevoel. Pfffff...gelukkig maar een droom. Maar nu...nu weet ik dat het mijn intuïtie was die me iets wilde vertellen. Daarom vertelde mijn intuïtie me ook. Na bezoek medium een half jaar gelden. Ik moet nu doorvragen bij man. Geen genoegen nemen met een half antwoord.

Het antwoord van hem zal ik nooit meer krijgen wat hem ertoe bewogen heeft om deze bekentenis te doen na 3.5 jaar. 

Maar mijn intuïtie zegt me nu. Hij heeft dit eerder gedaan. Is dit gebaseerd of feiten. Nee zeker niet. Zal er ook nooit achter komen. Maar ik weet het gewoon. Het was de manier waarop hij die bekentenis deed een half jaar geleden. De makkelijkhijd waarmee hij vertelde dat hij al een jaar eerder met haar gezoend had na een feest. Ik dacht toen...dit is vaker gebeurd. Maar dan ook met anderen. Bewijzen zal ik nooit krijgen. Maar ex heeft zoveel gelegenheid gehad in die 32 jaar

Ik heb ook een keer een situatie mee gemaakt. Was een hele rare. Ik was boodschappen aan het doen. Er komt een vrouw de roldeur door ziet ons en draait weer naar buiten. Vervolgens komt ze toch binnen en zegt man gedag. Ik kon haar niet. Weet wel dat man haar kent van vroeger en dat ze volgens mij vroeger man wel leuk vond. Maar dat kon ik me niet meer herinneren. Achteraf vind ik dit best raar gedrag. Vertelde mijn intuïtie me hier iets mee. Ik vond het zo raar dat ze eigenlijk de deur weer uitging maar vervolgens niet. Voorval of gedachtengang ook niet gedeeld destijds met man.

Mijn ex kon ook niets met mijn intuïtie.  Snapte er niets van. En dat snap / begrijp ik ook. Voor een ander die op een ander level voelt is het iets ongrijpbaars Denk dat daar begrip voor moet zijn binnen een relatie.

Er zijn natuurlijk ook mensen die er meer voor openstaan en er meer naar leven.  Het medium vertelde mij dat ik er heel erg voor openstond. En dat is ook zo. Maar erop vertrouwen doe ik nog niet altijd. Ik vind het soms wel een lastige materie.

GekkeHenkie100 schreef op 26-03-2025 om 08:18:

Omdat ik er zelf wel eens mee worstel: hoe maken jullie onderscheid tussen intuïtie en een trauma reactie? Intuïtie is iets als ‘het direct weten zonder bewust redeneerproces.’ Ik ken dat denk ik ook, dat je soms iets zeker weet terwijl dat niet perse logisch is. Het andere is: soms worden we overmand door angst of pijn en bepaald dat onze reactie. Dan is het geen intuïtie maar eerder het ontbreken van vertrouwen.
Ik vind dat in mijn relatie wel eens lastig. Mijn vrouw kan een gevoel hebben over dingen dat ik niet heb. En absoluut voelt zij dingen beter aan dan ik. Maar er zijn ook voorbeelden waar haar voorgevoel geen recht deed aan de situatie of intenties van een ander. De oplossing lijkt ergens weer logisch: als je iets voelt (of het nou intuïtie is of iets anders) is dat reden het in het contact te brengen en van de ander te verwachten daar constructief of te reageren. Het is hier alleen wel eens lastig dat het voor haar dan ‘waarheid’ is en ik daar ik niet mee kan. En voor hier: het maakt mij wat terughoudend om conclusies te trekken.

Ik denk dat je als mens over een heel verfijnd instrumentarium beschikt in de vorm van intuitie en gevoel. Maar dat we dat vaak wegredeneren, de ander het voordeel van de twijfel willen geven e.d. Dat wordt nog lastiger wanneer er enige vorm van verraad is geweest want dan komt er angst om deen  hoek kijken en dan raakt je intuitie ook in de war: is dit een zuiver gevoel of een angst reactie? Ik denk dat het een heel leerproces is om te zien waar je gestuurd wordt door angst en waar door zuiver aanvoelen. Maar wel dat je dat kan leren en daar in kan groeien. Ik zou zelf me niet verlaten op de intuitie van een ander. Zoals je zegt, je vrouw is daar ook nog in aan het leren en soms klopt het en soms niet. Bovendien is luisteren naar de ander haar intuitie niet een optimale manier om je eigen intuitie te leren kennen en een onderscheid te kunnen gaan maken in wantrouwen of een juiste observatie. 

Bedankt Peet en MRI (en eerder Izza) voor het inkijkje! Ik neem er uit mee dat intuïtie in ieder geval een raadgever is om in actie te komen. Dat is voor mij een van de winstpunten na alle ellende: ik zal altijd trouw zijn aan mijzelf. Ook al zit ik ernaast, dan nog bewijs ik mijzelf een dienst om het gevoel serieus te nemen. Daarbij heb ik de ervaring dat gevoel dat iets niet ok is eigenlijk altijd wel klopt, maar dat wat en waarom iets niet ok is wel eens anders zit dan gedacht. Boeiende materie!

Ja Gekke Henkie. Dat bedacht ik me ook vandaag. 
Ik had mezelf nooit zo leren kennen als ik dit trauma nooit had mee gemaakt. Ik zat daarvoor zo vast in mijn gevoel. Er was echt iets nodig om dat te kunnen doorbreken bij mij. Idd de winst van alle ellende. 

Ik had er niet aan moeten denken dat ik de rest van mijn leven zo geleefd had voordat man de biecht deed 4 jaar geleden. Daarom ook geen spijt dat ik een doorstart heb gemaakt. Gezien mijn ontwikkeling in gevoel en mijn kijk nu op het leven. Tja..32 jaar is natuurlijk wel heel erg lang. Dat had ik misschien wel anders willen doen. Maar ja dat lukt niet meer. Wel kan ik nu de eigen regie  over mijn leven hebben.

Ik merk dit ook in gesprekken met mijn kinderen. Dat het goed is om je eigen behoeftes te leren herkennen en daarnaar te handelen. Geen dingen doen omdat een ander dit van je verwacht.

T.a.v. het controleren heb ik heel snel de keuze gemaakt dat niet te doen. Omdat ik de ervaring en overtuiging had: als iemand mij voor de gek wil houden, dan kan dat altijd. Al eens gedeeld hier hier: ik kon niet slapen op een avond waarop vrouw naar haar hobby ging en de truus zou ontmoeten. Rond 1 uur kwam ze thuis. Ik vertelde hoe rot ik mij die avond voelde en dat ik niet kon geloven dat dit contact iets goeds was. Ze stelde mij liefdevol gerust. Zij viel in slaap en ik kon nog steeds niet slapen. Ik heb voor het eerst na tig jaar de telefoon van vrouw gecheckt. En… niet bijzonders in het appcontact tussen haar en de truus. Volgende ochtend heb ik excuus aangeboden en voelde me slecht vanwege mijn wantrouwen. Ze stelde mij opnieuw gerust. Bleek later dat ze de reguliere app gebruikten voor de onschuldige appjes en een geheime app hadden voor de appjes die niet gelezen mochten… Het liet me vooral zien dat controleren echt schijn is. En dat ik me later alleen maar meer klote voelde omdat ik niet alleen was voorgelogen, ik was er met mijn controle ook nog eens helemaal ingetuind. Voelde me dom en afgedankt.
Tegelijk: als controleren je helpt, vooral doen. En soms is het ook gewoon nodig omdat er terugvalrisico is. Natuurlijk had ik ook behoefte aan zekerheid en geruststelling. En dan vroeg ik wel of ze nog contact had gezocht. Ik vond mijn veiligheid meer in haar reactie, haar gedrag en de mate waarin ik verbondenheid ervaar. Ik denk dat daar ook de behoefte aan controle vandaan komt: de ander laat in gedrag, begrip voor de pijn en beperkte verbondenheid niet zien dat je veilig bent. En dus denken we dan veiligheid te vinden in controle. De vreemdgaande partner heeft mi echt een hele belangrijk opdracht om dat vertrouwen te herstellen. En dat begint met de bereidheid helemaal niets verborgen te houden.

Ik moet daar altijd een beetje mee lachen, met dat belangrijk doen over bedrijfsmails. Het is een beetje dikdoenerig. Wat voor kwaad kan dat nu als je partner daar glimpen van opvangt, wat bijna niet anders kan als je samenleeft. Die mails interesseren de partner ook helemaal niet. De zogenaamde “bedrijfsgeheimen“ zullen hem worst wezen. Ik heb del degelijk oude mails gevonden uit de periode dat mijn man en Truuzemie zich nog onkwetsbaar waanden en dus slordig geweest waren en daar heb ik ongelooflijk veel uit geleerd. Daarvoor zou het zelfs nooit bij me opgekomen zijn om in de mailbox van mijn man te kijken. Al die belangrijkheid rond de job … ik denk daar het mijne van. Als je het serieus meent met je bedrijf, neem dan geen onnodige risico’s door een klandestiene relatie te beginnen. Op dat moment ben je sowieso chanteerbaar door Truus of andere collega’s. Het is niet de bedrogene die een bedreiging is voor het bedrijf, maar eerst en vooral de vreemdgangers zelf die zichzelf en het bedrijf in nesten hebben gewerkt. Er is maar één juist advies, wil je geen vodden op het werk, hou je broek dan aan.