Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Izza schreef op 07-05-2025 om 19:16:
En in Nederland krijg je geen huishoudelijke hulp als er een inwonende partner of oudere kinderen zijn helpen die mee. Onzin van die therapeuten dus. Zelfs zonder ziekte kunnen kinderen (jongvolwassenen zelfs!) Gewoon helpen. Hier is echt ergens wat verkeerd gegaan in de opvoeding. Maar wellicht kunnen jullie dat samen nog bijsturen.
Ja hoor, ook gezinnen krijgen huishoudelijke hulp (vanuit WMO). Niet dat ik dat altijd terecht vind, maar dat is weer een hele andere discussie.
hier moet je een poetsvrouw in dienst nemen en loon uitbetalen, of je ziek bent of niet, hulpbehoevend of niet, dat maakt geen verschil. Voor iedereen hetzelfde.
Breiertje schreef op 07-05-2025 om 19:30:
[..]
Huishoudelijke hulp bedoelen ze een poetsvrouw die je gewoon een loon uitbetaald.
En vroeger hielpen ze wel mee, maar nu met deze leeftijd studeren ze, werken ze of zijn ze weg. Het is met ouder worden dat het hier een hotel geworden is. Vroeger hadden ze hun taakjes en deden ze die.
Sinds ik ziek ben kan ik ook veel minder. Dus moet ik ook vaker beroep doen op. Maar daar hebben ze geen begrip op. En instanties die ons wilden helpen voor hulpmiddelen in huis omdat ik hulpbehoevend ben, die zeiden voor die huishoudelijke taken een poetsvrouw aan te werven, dat dit niet de taak van de kinderen was.
Mensen uit onze kring, collega's.... Hoor ik overal hetzelfde hoor, doen niets in huis, hotel mama. Maar hun mama is niet ziek, of kan zich wel een poetsvrouw permitteren.
Ik denk dat 90 a 95 procent hier van de gezinnen waar de vrouw meewerkt een poetsvrouw heeft. Ben daar zeker van. Dat is hier ingeburgerd. Maar ik kan geen permitteren....
En het was een heel warm liefdevol nest. Dat vonden mijn kids ook altijd.
Enkel het afgelopen jaar loopt hier alles mank.
Maar (sorry hoor misschien heel Nederlands): die jongens zien toch ook dat jij het zwaar hebt? Waarom kan je niet schoonmaken als je studeert? Doet mijn zoon ook tijdens zijn studie (woont niet meer thuis). En ja dat het ingeburgerd is, vind ik een beetje lastig argument. Hier was het ooit ook ingeburgerd. En toen zeiden vrouwen 'dat doen we niet meer' (nou ja een deel van de vrouwen dan). En het wordt steeds normaler dat mannen ook hun steentje bijdragen in het huishouden. Ik zou ook niet meer proberen te overtuigen maar gewoon gaan stellen: "moet je horen, jullie vader werkt, ik ben ziek dus het moet anders. Jullie doen je eigen was, koken, drie of vier keer per week (elk een of twee keer), en doen elke week een poetstaak als stofzuigen of ramen lappen. En ik wens niet meer toegesproken te worden alsof ik jullie bediende ben."
MRI schreef op 07-05-2025 om 19:58:
[..]
Maar (sorry hoor misschien heel Nederlands): die jongens zien toch ook dat jij het zwaar hebt? Waarom kan je niet schoonmaken als je studeert? Doet mijn zoon ook tijdens zijn studie (woont niet meer thuis). En ja dat het ingeburgerd is, vind ik een beetje lastig argument. Hier was het ooit ook ingeburgerd. En toen zeiden vrouwen 'dat doen we niet meer' (nou ja een deel van de vrouwen dan). En het wordt steeds normaler dat mannen ook hun steentje bijdragen in het huishouden. Ik zou ook niet meer proberen te overtuigen maar gewoon gaan stellen: "moet je horen, jullie vader werkt, ik ben ziek dus het moet anders. Jullie doen je eigen was, koken, drie of vier keer per week, en toen elke week een poetstaak als stofzuigen of ramen lappen. En ik wens niet meer toegesproken te worden alsof ik jullie bediende ben."
Heb je helemaal gelijk in. Doe ik al jaren. Vaak zeggen ze ja, maar doen het niet. Veel beloven... Maar ik laat het los hoor... Ik doe wat ik kan en wat niet lukt blijft liggen.
Dat toepraten daar bereik ik niets mee enkel dat ik erdoor stress ervaar en daardoor meer symptomen heb. Dus ik spel de les niet meer, ik laat ze los. Geen propere broek? Pech. Dat heb ik voorbije week besloten.(Benieuwd hoe dat zal lopen)
En als de ramen vuil zijn... Ipv te stressen en te smeken, doe ik mijn gordijnen dicht, ik zie het dan niet meer.
Ik probeer te stoppen met me druk te maken.... Want ik zie daar lichamelijk teveel vanaf.
Zien wie het langst volhoudt....
Maar ik lijk negatief over mijn kinderen... En dat wil ik niet. Ik heb het even met hun gedrag gehad ja. Maar ik zit ook gewoon niet goed in mijn vel en moet me dat minder aantrekken.
Het zijn verstandige gasten. Enkel wat lui thuis, zoals zovelen...
Man doet/deed altijd veel in huis, voor ik ziek was en nu ook. Daar zal ik nooit over klagen. Dat mag zeker benoemd worden. (Misschien uit schuldgevoel?)
RoodVruchtje schreef op 07-05-2025 om 19:32:
[..]
Ja hoor, ook gezinnen krijgen huishoudelijke hulp (vanuit WMO). Niet dat ik dat altijd terecht vind, maar dat is weer een hele andere discussie.
Dat is alleen als de andere partner ook iets heeft. Of het een probleemgezin betreft waarbij er iets is. In de wmo is de partner verplicht gebruikelijke zorg te verlenen. Ook als hij werkt.
Dus beiertje, mankeert jouw man verder iets dat hij het huishouden niet zelf kan doen? En dat een poetshulp bij anderen normaal is zegt niets over jullie. Ik zou heel duidelijk zijn samen met je partner. Bij jullie blijven wonen is dus ook meehelpen. Het is alleen een hotel omdat jij dat toestaat. Misschien tijd om harder en duidelijker te zijn.
RoodVruchtje schreef op 07-05-2025 om 17:11:
[..]
Het viel mij al eerder op, maar ik zie het jou nu weer schrijven en wilde er nu toch op reageren. Vetgedrukte staat dus haaks op hetgeen ik je hier ook al een aantal keer heb zien schrijven, namelijk ‘dat er in een goede relatie geen ruimte is voor een ander’. (waar ik het overigens niet mee eens ben)
Dus ben dan wel heel benieuwd wat je daar dan mee bedoelde?
Ik bedoel daarmee openheid op een open en respectvolle manier. Dus je kunt prima van meerdere mensen houden of verschillende relatievormen hebben. Die hoeven niet tussen jou en een vaste partner te staan. Het is afhankelijk van waar je voor kiest. Een affaire is natuurlijk wat anders. Ik ken meerdere mensen die een vaste partner hebben (waar echt niets tussen komt). En daarnaast mogelijkheden voor iets ernaast. Ze houden van meer dan 1 maar dat komt niet tussen hun vaste relatie te staan.
Breiertje schreef op 07-05-2025 om 20:14:
[..]
Maar ik lijk negatief over mijn kinderen... En dat wil ik niet. Ik heb het even met hun gedrag gehad ja. Maar ik zit ook gewoon niet goed in mijn vel en moet me dat minder aantrekken.
Het zijn verstandige gasten. Enkel wat lui thuis, zoals zovelen...
Ik vind ruimschoots volwassen zijn en dan verontwaardigd doen omdat je (zieke) moeder je broek niet heeft gewassen of je lievelingskostje niet heeft gekookt, niet lui maar gewoon onbeschoft en egocentrisch. En jij moet je dat niet "minder aantrekken", maar zij moeten zich gewoon even normaal gaan gedragen. Is ook erg goed voor hun ontwikkeling trouwens, want als ze straks klaar zijn met hun studie en in de echte wereld moeten gaan werken, zit helemaal niemand op dit soort prinsjes te wachten.
Draver23 schreef op 04-05-2025 om 17:15:
Ja ze zei dat het aan mij is om daar verandering in te brengen. Maar dat vind ik lastig als ik niet weet waar ze opgewonden van wordt en als ze niet aangeeft wat zou werken.
Ik snap niet zo goed waarom ik het moet accepteren. En ik snap ook niet dat het een vreemde vraag is. Als het fijn met hem was zou het ook fijn met mij moeten zijn is idd mijn gedachtengang. Want we zijn al zoveel jaar meer samen en ze houdt van me. Is dat raar om te denken?
Ach manipulatief hou toch op, het is oprecht een vraag. Ik weet niet of ik verder wil op deze manier. Dat is niet met de bedoeling om te krijgen wat ik wil, dat is oprecht hoe ik erin sta. Moet ik die vraag dan niet stellen? Je mag je mening uiten hoor daar gaat het niet om, maar ik ben het daar niet mee eens.
Ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat het hier om seks gaat en dat dit minder belangrijk zou zijn dan andere 'verantwoordelijkheden' in een relatie. Als ik niks in het huishouden doe, ook niet na meerdere keren bespreken, dan is het een legitieme reden om de relatie te verbreken, zullen velen het met haar eens zijn. Maar bij seks ligt het allemaal gecompliceerd, dat vind ik bijzonder. Ik vind dit gewoon belangrijk. En ik heb heel veel geaccepteerd in onze relatie omdat dit nou eenmaal zo hoort. Maar zij heeft het convenant opengebroken en daarna zullen nieuwe regels gemaakt worden. Als ze het nou niet bij hem had gedaan dan had ik gezegd prima, doen we het niet. Maar ik kan er niet goed mee omgaan dat ze het wel voor iemand anders over heeft en voor mij niet. Dat stoort mij. En ik heb daar nog geen goeie reden voor gekregen.
Ik begrijp jou heel goed. Het steekt gewoon enorm dat ze dat wel met hem wilde doen en niet met diegene waar ze volgens haarzelf veel meer vertrouwen in heeft en van houd.
Ik heb niet hetzelfde aan de hand, maar toch gelijkaardig. Mijn man had altijd al een lager libido dan ik, na onze eerste tienerjaren waarin het natuurlijk nooit genoeg was. Ik had me daarbij neergelegd. Maar nu wil ik dat dus niet meer. Als je 2 jaar vreemdgegaan bent, moet je nu niet afkomen met laag libido. Ik snap dat het mijn gekwetste ik is die zo denkt, want het is niet eens zo dat ze het wekelijks deden, maar die enorme kwetsuur zit er nu eenmaal. Niet mijn fout. Dus mag hij echt wel meer zijn best doen nu en ook gewoon eens seks in de planning zetten (eenmaal je begint komt de zin sowieso).
Wat ik wel al veel las : soms respecteren mensen hun eigen partner teveel om met hem/haar bepaalde dingen te doen. Bvb het verhaal van een man die bdsm wilde, maar dit absoluut niet kon koppelen aan de moeder van zijn kinderen. Niet dat dat vergoelijkt dat hij daarvoor vreemdgaat uiteraard! Maar misschien ergens wel een verklaring voor als jouw vrouw bepaalde dingen niet kan doen met jou?
GekkeHenkie100 schreef op 04-05-2025 om 23:36:
Kan me er veel bij voorstellen Draver. Heb er een paar gedachten bij:
- het is allereerst denk ik een stuk pijn dat steeds aandringt. Onze partner met een ander. In de opwinding en het plezier, ‘vrij’. Steeds die confrontatie met iets dat nooit had gemogen.
- De harde realiteit is: zoals het met de ander was zal het met ons nooit zijn. Dat wil niet zeggen dat het het fijner/leuker was, maar tenminste anders. Niet de veiligheid en vertrouwdheid, wel de spanning van het stiekeme en onbekende. Mijn ervaring is dat wij op dit vlak juist heel erg meer vrijheid hebben gevonden, grenzen verlegd en het vuriger is. En tegelijk zal het nog steeds anders zijn.
- Hier merk ik dat de ervaring voor haar ogenschijnlijk weinig betekenis heeft gehad. Terwijl het voor mij juist mega groot is. Ik heb gewoonweg veel meer last van het seksuele stuk dan de soort van verliefdheid die er is geweest. Maar… voor haar was het maar seks. Ergens frustrerend en ergens geeft het ook wat ontspanning.
- Wat is jou echte behoefte? Verlang jij naar seksuele handelingen en spanning samen die zij niet wil doen? Dan gaat het namelijk over behoeften van de een en ander waar je samen een weg in moet zoeken en waar het ook gaat over wat je van elkaar mag verwachten. En dan kan een (begeleid) gesprek daarover helpend zijn. Of gaat het meer om het feit dat ze het wel met iemand anders en niet met jou wil(de) doen? Dan gaat het denk ik meer over pijn van het in de steek gelaten worden. En dan snap ik heel goed: als je het met hem wilde doen, waarom dan niet met mij? De seksuele handeling zelf was kennelijk niet zo’n probleem. Dan is het idd heel pijnlijk dat ze met iemand anders dingen heeft beleefd die jullie samen niet hebben beleefd.
Er klinkt voor mij wat in door dat de soort van emotionele bankrekening nog scheef is. Zij heeft dat maximaal van genomen met de affaire. Maar het terugstorten gebeurt met kleine beetjes, het is niet op eigen initiatief en dus moet je er geregeld achteraan. En alles bij elkaar is het nog niet in balans. Als dat zo is, dan is de vraag wat jullie daarbij helpt en of extra seksuele handelingen daarbij helpen.
Nooit de ambitie gehad om zelf therapeut te worden? Ik heb 2 therapeuten, en ze zijn niet slecht.
Maar moest ik iemand zoals jij hebben , zou ik na enkele gesprekken al veel meer moed hebben en na 8 maanden slechte slapen en piekeren en mijn leven on hold zetten uit verdriet, eindelijk kunnen doorgaan 😅
Winnie86 schreef op 08-05-2025 om 10:16:
[..]
Ik begrijp jou heel goed. Het steekt gewoon enorm dat ze dat wel met hem wilde doen en niet met diegene waar ze volgens haarzelf veel meer vertrouwen in heeft en van houd.
Ik heb niet hetzelfde aan de hand, maar toch gelijkaardig. Mijn man had altijd al een lager libido dan ik, na onze eerste tienerjaren waarin het natuurlijk nooit genoeg was. Ik had me daarbij neergelegd. Maar nu wil ik dat dus niet meer. Als je 2 jaar vreemdgegaan bent, moet je nu niet afkomen met laag libido. Ik snap dat het mijn gekwetste ik is die zo denkt, want het is niet eens zo dat ze het wekelijks deden, maar die enorme kwetsuur zit er nu eenmaal. Niet mijn fout. Dus mag hij echt wel meer zijn best doen nu en ook gewoon eens seks in de planning zetten (eenmaal je begint komt de zin sowieso).
Wat ik wel al veel las : soms respecteren mensen hun eigen partner teveel om met hem/haar bepaalde dingen te doen. Bvb het verhaal van een man die bdsm wilde, maar dit absoluut niet kon koppelen aan de moeder van zijn kinderen. Niet dat dat vergoelijkt dat hij daarvoor vreemdgaat uiteraard! Maar misschien ergens wel een verklaring voor als jouw vrouw bepaalde dingen niet kan doen met jou?
Als ik voor mezelf mag spreken, ik had een wat vergelijkbare situatie in die zin, was dat eigenlijk helemaal niet het geen wat zo stak. Het was meer het geen antwoord hebben op de vraag " Wat is er dan mis met mij?" die ik niet meer los kon laten. Ik heb in de 2,5 jaar daarna ook echt nooit meer genoten van intiem wezen met haar.
Want er is natuurlijk een antwoord op die vraag. Dat ze bepaalde dingen met een ander deed die wij niet of nauwelijks meer deden, of dat de spanning bij ons wel compleet weg was, stak niet. Ze is vrij om te doen wat ze wil doen en hoeft van mij daarin geen enkele druk.
Maar ik heb wel antwoord proberen te krijgen op het waarom. Wat is er mis met mij, of met ons, dat de eerste de beste keer dat je met iemand afspreekt, er op springt en van alles met je laat doen, terwijl ik, bij wijze van, een heel klein gebied heb waar ik binnen moet blijven, anders heb ik gedoe. En dat was natuurlijk in het begin van onze relatie niet zo, we zijn allebei vrij open en sensueel op dat gebied. Of ja, waren.
En daar kreeg ik eigenlijk nooit echt een antwoord op. Terwijl je stiekem weet dat er natuurlijk wel gewoon een antwoord op is. Ook al is het een onschuldig antwoord als " Het was nieuw en spannend en daarom deed ik die dingen". Maar ook als het antwoord minder onschuldig was geweest, of pijnlijk, was dat beter geweest dan er maar geen antwoord op krijgen. Op een gegeven moment heb ik het opgegeven en dacht ik gewoon dat het aan mij lag. Misschien was ik voor haar gewoon niet aantrekkelijk genoeg meer, kon ik de juiste plekjes niet raken bij haar ofzo. En toen was de lol er in die zin wel vanaf.
Wat wel stak, was dat ze eigenlijk 0,0 moeite deed op dat gebied. We hadden het er wel eens over en dan stelde ik voor: Kom, we gaan een weekendje weg. Ik koop je een leuk lingeriesetje, koop wat leuks voor mezelf en dan gaan we echt gewoon eens een weekend zonder kinderen de bloemetjes buiten zetten. Want dat konden we best wel samen. En dat vond ze dan altijd maar gedoe. Om vervolgens binnen 1,5 week in de nieuwe relatie van allerlei spannende setjes voor zichzelf te kopen.
Ik denk dat dat wel het moment is geweest dat ik opgegeven heb. De realisatie dat, ondanks alles wat ik voor haar deed/doe, ik zal altijd verliezen bij haar. Omdat ik een veilige basis ben. Iemand die altijd alles voor haar oplost en oppakt als ze in de shit zit. Maar absoluut niet haar grote liefde of zoiets. Toen kon ik bovenstaande ook beter loslaten. Het lag niet aan mij. Het lag aan haar gebrek aan communicatie en zeker aan een gebrek aan moeite willen doen/aantrekkingskracht/noem het maar op.
Winnie86 schreef op 08-05-2025 om 10:16:
[..]
Wat ik wel al veel las : soms respecteren mensen hun eigen partner teveel om met hem/haar bepaalde dingen te doen. Bvb het verhaal van een man die bdsm wilde, maar dit absoluut niet kon koppelen aan de moeder van zijn kinderen. Niet dat dat vergoelijkt dat hij daarvoor vreemdgaat uiteraard! Maar misschien ergens wel een verklaring voor als jouw vrouw bepaalde dingen niet kan doen met jou?
Iets soortgelijks heb ik dan weer meer gehad (denk ik), voor mij had ze iemand waarmee ze een bepaalde manier van seks had(heb hier nooit op doorgevraagd/verlangen in gehad wat dat ook was). Ze gaf toen aan dat iemand die dit deed niet ook lief kon hebben en koos voor mij voor de liefde en voor stabiele relatie/gezin. Tijdens de scheiding gaf ze aan dat deze keuze haar na al die jaren nu duur kwam te staan en dat ze kennelijk een enorm verlangen had waar haar nieuwe vlam haar wel in kan bevredigen. Heb hierop ook gezegd heb je me al die jaren bedrogen dan dat je de seks niet goed vond maar volgens haar had ze dit van mij toch niet gewild/geaccepteerd en was het gewoon 'prima'... ook hier droeg ze altijd onderbroeken van de zeeman bij wijze van spreken want lingerie was niet nodig en een week na de scheidingsmelding kwamen de setjes per post binnen (kon ze aannemen van de postbode)..
Overigens denk ik dat als ze bedoelde wat ik denk dat ze bedoelde dat ik inderdaad niet de persoon daarvoor ben, ben zachtaardig van karakter en zou me daar denk ik niet prettig bij voelen. En toch zit het me soms dwars en twijfel ik aan mezelf ben ik dan te saai geweest de seks was echt niet slecht of altijd t zelfde ofzo maar kennelijk was er een (nooit uitgesproken) onderliggend verlangen waar ik niet aan kon voldoen.
anoniemn schreef op 08-05-2025 om 13:00:
[..]
Iets soortgelijks heb ik dan weer meer gehad (denk ik), voor mij had ze iemand waarmee ze een bepaalde manier van seks had(heb hier nooit op doorgevraagd/verlangen in gehad wat dat ook was). Ze gaf toen aan dat iemand die dit deed niet ook lief kon hebben en koos voor mij voor de liefde en voor stabiele relatie/gezin. Tijdens de scheiding gaf ze aan dat deze keuze haar na al die jaren nu duur kwam te staan en dat ze kennelijk een enorm verlangen had waar haar nieuwe vlam haar wel in kan bevredigen. Heb hierop ook gezegd heb je me al die jaren bedrogen dan dat je de seks niet goed vond maar volgens haar had ze dit van mij toch niet gewild/geaccepteerd en was het gewoon 'prima'... ook hier droeg ze altijd onderbroeken van de zeeman bij wijze van spreken want lingerie was niet nodig en een week na de scheidingsmelding kwamen de setjes per post binnen (kon ze aannemen van de postbode)..
Overigens denk ik dat als ze bedoelde wat ik denk dat ze bedoelde dat ik inderdaad niet de persoon daarvoor ben, ben zachtaardig van karakter en zou me daar denk ik niet prettig bij voelen. En toch zit het me soms dwars en twijfel ik aan mezelf ben ik dan te saai geweest de seks was echt niet slecht of altijd t zelfde ofzo maar kennelijk was er een (nooit uitgesproken) onderliggend verlangen waar ik niet aan kon voldoen.
Maar heb je dat gevoel niet altijd al gehad?
Ik heb namelijk zelf wel altijd een onderbuikgevoel gehad, dat ze eigenlijk liever met haar ex geëindigd was, diegene waarmee ze uiteindelijk ook haar 1e affaire had. Ik kan je dat niet goed uit leggen waar hem dat in zat, want zeker de eerste jaren hadden we gewoon een hele liefdevolle relatie, we waren altijd samen op pad, met of zonder kindjes. Maar ergens was er altijd een gevoel. Alsof ze niet langer kon wachten op die gozer i.v.m. klapperende eierstokken. Dat kwam misschien wel door de manier waarop ze over hem sprak. Iemand die je mishandelt heeft, vreemdging bij het leven, noem het allemaal maar op. Ik kon me niet voorstellen dat ze nog met zoveel respect over hem praatte, of juist heel erg gestoken reageerde als ik een opmerking er over maakte in zo'n gesprek.
Ergens heb ik altijd wel een vermoeden gehad dat ik voor haar misschien niet helemaal je van het was. Ik heb er alleen nooit op durven acteren. Dat neem ik mezelf wel kwalijk. Ik heb daar wel wat dingetjes aan overgehouden, merk ik in de gesprekken met de POH.
Elpisto schreef op 08-05-2025 om 13:19:
[..]
Maar heb je dat gevoel niet altijd al gehad?
Heb me daar echt suf over gepiekerd inderdaad of ik iets over het hoofd heb gezien of een onderbuikgevoel had gehad maar wat ik terugdenk aan de tijd die we hadden we een hele liefdevolle relatie, paar maanden ervoor ook nog huwelijksjubileum gevierd en misschien heb ik oogkleppen op gehad maar dit nooit zien aankomen. Een kleine 3-4 weken voor de melding had ik wel het idee dat ze in de knoop zat en vaak gevraagd wat er was ja op dr werk zat t niet lekker kreeg ik dan en dan praten we erover en dan ging t weer en ja achteraf had ze het toen vaak over de persoon waar ze nu relatie mee heeft. Dat vindt ik nog het hardste gelach was in het verleden bij andere relaties opzich wel redelijk snel jaloers aangelegd (bleek achteraf dat onderbuikgevoel klopte), en zij had dit precies hetzelfde (ook in eerdere relaties) en nu heb ik echt niks gezien/doorgehad had bij haar direct het gevoel dat het goed zat en altijd blindelings vertrouwd...
dubbel
anoniemn schreef op 08-05-2025 om 13:32:
[..]
Heb me daar echt suf over gepiekerd inderdaad of ik iets over het hoofd heb gezien of een onderbuikgevoel had gehad maar wat ik terugdenk aan de tijd die we hadden we een hele liefdevolle relatie, paar maanden ervoor ook nog huwelijksjubileum gevierd en misschien heb ik oogkleppen op gehad maar dit nooit zien aankomen. Een kleine 3-4 weken voor de melding had ik wel het idee dat ze in de knoop zat en vaak gevraagd wat er was ja op dr werk zat t niet lekker kreeg ik dan en dan praten we erover en dan ging t weer en ja achteraf had ze het toen vaak over de persoon waar ze nu relatie mee heeft. Dat vindt ik nog het hardste gelach was in het verleden bij andere relaties opzich wel redelijk snel jaloers aangelegd (bleek achteraf dat onderbuikgevoel klopte), en zij had dit precies hetzelfde (ook in eerdere relaties) en nu heb ik echt niks gezien/doorgehad had bij haar direct het gevoel dat het goed zat en altijd blindelings vertrouwd...
Het is ook niet dat het bij ons niet liefdevol was, of goed. Echt niet. Daar doe ik haar en ons mee te kort. Maar, er waren wel wat signalen zo af en toe. Antwoorden die misschien niet helemaal altijd eerlijk waren. Je kent elkaar natuurlijk door en door en daardoor weet ik altijd wel vrij goed wanneer ik niet helemaal de waarheid krijg te horen van haar.
Afijn, ik heb het redelijk los gelaten. Het is wat het is. Ik kan haar niet veranderen en ik zou mezelf absoluut niet willen veranderen. Dus wat dat betreft is het goed zo. Het is alleen vervelend dat het zo heeft moeten lopen en dat de kinderen daar vooral de dupe van zijn.
Zelfs nu kan ze die controle nog steeds niet helemaal los laten. En dat maakt het voor de kids wel heel lastig. En je gunt hun meer dan dit.
