Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Eva1989 schreef op 16-06-2025 om 21:51:
[..]
Nee hij wil geen open huwelijk. Maar worstelt met de verliefdheid voor haar en de verantwoording als man en vader en wat hij zijn gezin daarmee aandoet. Wel een beetje laat. Hij zegt meestal; ‘het spijt me wat ik je aandoe, ik heb er een zooitje van gemaakt.’ Maar niet ‘ik wil jou niet kwijt want ik hou van jou’. Hij wil zeker geen open huwelijk maar het lijkt er inderdaad eerder op dat hij erop wacht dat zij ook haar gezin verlaat voor hem. Ik vond vanochtend appjes in zijn telefoon dat ze vrijdagavond gebeld hebben en dat hij haar enorm mist blabla. Hij zei tegen mij dat ze écht geen contact meer hadden. Leugen op leugen. Ik was ontzettend boos en heb gezegd dat hij even mag ‘oprotten’. Hij is nu even voor onbepaalde tijd uit huis, even op adem komen allemaal. Wat ontzettend naar als er zo gelogen en bedrogen wordt. Echt, waar is mijn man en wat heb je met hem gedaan? 🥹 het lijkt wel alsof ik met een vreemde in huis leef. Ik cijfer mezelf niet weg, maar laatst zei een gescheiden dame tegen me: je hebt er moed voor nodig om bij je man weg te gaan. En zo is het wel. Ik kan niet in the heat of the moment zulke levens veranderende keuzes maken..
Ik denk soms, en ik er zijn vast forumleden die me zullen tegenspreken, maar in situaties dat de bedrieger voelt dat hij zijn vrouw zal verliezen, schiet hij wakker. Als hij voelt dat zijn vrouw hem echt niet kwijt wil, zit hij langer in die roes, en heeft hij meer speelruimte om risico's te nemen.
Maar als ze voelen wat ze te verliezen hebben schieten ze wakker en zien ze vaak dat het gras niet groener is aan de andere kant.
Uiteraard is dit in situaties dat de vrouw hem echt geen keus laat. Maar vaak is het zo dat we ons flexibel opstellen om de boel te redden.en dan hebben ze wat speelruimte en dragen ze langer die roze bril.
Die leugens die je ontdekt, ik denk dat dat overal zo is. Wat ze bekennen is wat ze kwijt willen. Je weet nooit in den beginne de volledige waarheid. En dat is nefast voor herstel. Want elke leugen drijft jou verder van hem.
In mijn geval zag ik hem bij ontdekking nog steeds heel graag. Maanden erop bleef ik ontdekken. Niet dat hij toen bedroog, maat dat er meer gebeurd was voor de ontdekking dan dat hij bekend had. Uren en dagen en weken en maanden ploos ik uit, had de leugens zwart op wit en nog steeds 'was er niets'. Tot hij brak en weer iets bekende. En 3 weken later weer...
Weet dat je dit nog zal tegenkomen dat je merkt dat hij niet eerlijk is. Dat is een deel van het proces. Bij mij heeft het ertoe geleid dat alle leugens die ik ontdekte keer op keer, ik volledig gevoelloos ben voor hem. Wij proberen nu al een jaar te herstellen maar ik blijf op slot. Het bedrog is erg, de leugens en blijven liegen richten ook veel schade aan. Had hij op dag 1 alles gezegd was dit heel anders gelopen.
Je zal hem een tijd wantrouwen maar ook het vertrouwen in jezelf ben je kwijt.
Waarom zag ik het niet, ik geloofde dat hij geen contact had en hij deed het toch,.... Je zal jezelf en je eigen intuïtie niet meer vertrouwen. Je kompas. En dat is een hele moeilijke om mee om te gaan merk ik in de fase waar ik in zit. Geef ik hem nog een kans? Wat als hij hervalt? In zag jet de eerste keer niet. Ik zag het de tweede derde.....keer niet. Zal in het dan in de toekomst wel zien.....
Je moet niet alleen bij herstel je relatie opbouwen. Maar jezelf ook. Wie je was, wat je leuk vond, alles is weg. Wie is hij, is dit de man die ik kende? Hoe kon hij? Dit zou hij nooit doen (en deed het toch). Wie ben ik? Waarom zag ik het niet? Waarom reageer ik zo? Waarom voel ik me zo? Waar is mijn oude ik?....
Ik lig in bed met een man die ik dacht te kennen, 28 jaar lang, en ik kijk in de spiegel en zie een vrouw die niet meer weet wie ze is.... Neem daar de overgang en een leeglopend nest bij... Komt allemaal opeen!
Stap voor stap meis...
Je komt er wel. Maar nu is het heftig. Je leeft op een sneltrein en alles gebeurt in sneltempo.
Soms werd ik wakker en dacht dit is een droom, dit kan niet waar zijn. Maar neen. De nachtmerrie die je 's nachts had was een fractie van waar je nu in zit. De werkelijkheid is vele malen zwaarder
Nu moet jij.... Inademen , uitademen. Zorg voor steun rondom je. Slaap als je kan.
En piekeren... Parkeer je. Nu pieker ik even niet, doe ik iets anders, of een dutje, wandeling... Piekeren mag je even parkeren.
Moet wel zeggen, al mijn advies kon ik de eerste maanden ook niet hoor.
Eva1989 schreef op 16-06-2025 om 21:51:
[..]
Nee hij wil geen open huwelijk. Maar worstelt met de verliefdheid voor haar en de verantwoording als man en vader en wat hij zijn gezin daarmee aandoet. Wel een beetje laat. Hij zegt meestal; ‘het spijt me wat ik je aandoe, ik heb er een zooitje van gemaakt.’ Maar niet ‘ik wil jou niet kwijt want ik hou van jou’. Hij wil zeker geen open huwelijk maar het lijkt er inderdaad eerder op dat hij erop wacht dat zij ook haar gezin verlaat voor hem. Ik vond vanochtend appjes in zijn telefoon dat ze vrijdagavond gebeld hebben en dat hij haar enorm mist blabla. Hij zei tegen mij dat ze écht geen contact meer hadden. Leugen op leugen. Ik was ontzettend boos en heb gezegd dat hij even mag ‘oprotten’. Hij is nu even voor onbepaalde tijd uit huis, even op adem komen allemaal. Wat ontzettend naar als er zo gelogen en bedrogen wordt. Echt, waar is mijn man en wat heb je met hem gedaan? 🥹 het lijkt wel alsof ik met een vreemde in huis leef. Ik cijfer mezelf niet weg, maar laatst zei een gescheiden dame tegen me: je hebt er moed voor nodig om bij je man weg te gaan. En zo is het wel. Ik kan niet in the heat of the moment zulke levens veranderende keuzes maken..
Je moet zeker niet in the heat of the moment zulke keuzes stellen. Maar grenzen stellen waar het je lukt, wel. Dat heb je nu gedaan en dat vind ik heel knap van je. Goed dat je dit doet.
Hier kwam vanavond wéér wat boven tafel. Zoals er elke paar weken wel weer iets van een leugen boven tafel komt. En het is bijna bijzonder, want ik zie hem echt amper meer en al deze leugens komen via anderen naar boven. Heel vervelend. Ik hoop dat je wat toekomstige leugens voorkomt doordat je snel een grens hebt getrokken nu.
Ik herken je gevoelens wel. Daarom dus zo knap dat je dit nu hebt gedaan want het duurde bij mij wat langer voordat ik dat kon. Adem in, adem uit - het is echt te pittig voor woorden allemaal maar je doet het goed en je doet wat je kan. Bescherm jezelf waar dat lukt en dat is dan nu inderdaad zonder elkaar ook al voelt dat misschien soms tegenstrijdig.
Knuffel voor jou!
Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan hem nu buitenshuis te sturen. Even tijd voor jullie beiden om na te denken. Want hij gaat op dit moment niet volledig eerlijk zijn naar jou. Wat hij ook zegt er zullen geheimen zijn en ook blijven. Zelfs als jullie samen doorgaan zal jij nooit alles weten. Dat moet je kunnen accepteren. Dus denk daarover na. Hij zegt dat hij geen open huwelijk wil. Maar dat heeft hij al gedaan he? Eenzijdig dat wel. En nog steeds hebben jullie het open want hij is in contact met jullie beiden. Wat belangrijker is om te weten. Is er nog daadwerkelijk gevoel voor jou? Of is dat verdwenen en moet het terugkomen (heel erg lastig en niet af te dwingen). En dan bedoel ik echt als liefdespaar. Niet als moeder van zijn kinderen of als goede vriendin en leuke huisgenoot.
Ik zou er persoonlijk heel veel moeite mee hebben om gekozen te moeten worden. Dus gaan zitten afwachten tot de keuze op mij valt binnen een relatie. Dat gaat voor mij in tegen mijn zelfrespect en eigenwaarde. En dan maak ik liever mijn eigen keuzes. Maar wellicht heb jij meer geduld. Een korte of eenmalige affaire kan ik overkomen. Maar als iemand echt verliefd is en liever met die ander verder zou willen dan wil ik geen 2e keus zijn. Stel dat zij ook haar huwelijk verbreekt dan wil hij haar. En als dat niet lukt ben jij weer leuk genoeg?
Eva, je hebt het goed gedaan. Mijn man deed exact dit. Liegen over contact. Woorden maar andere daden. En er zelf achter komen is vele malen schadelijker voor jouw vertrouwen in hem. Maar ook jouw beeld van hem. De man die hij is geweest of nu is, vind je geen leuke man. Ik zei ook paar keer Wie ben jij?
Mijn man bleek ontzettend moeilijk weg te kunnen blijven van zijn minnares. Het is een verslavend iets.
Het klinkt misschien raar maar eigelijk is hem op straat zetten het beste. De leugens moeten stoppen. En daarnaast heb jij meer nodig dan spijt van hem. Verliefd worden kan iedereen gebeuren. Maar zijn keuzes en gedrag maken of jij wel weer hem als partner wil. Hij kan nu uitzoeken wat hij wil. Maar vergeet niet dat jij ook kunt uitzoeken wat jij wil. Ook jij hebt een keuze. Dat merkt hij nu.
Ik maakte de fout om grenzeloos te zijn bij steeds weer contact ontdekken.
Het is shit maar je kiest nu voor een grens te trekken. En dat zal je echt goed doen terugkijkend.
Xxx
Izza schreef op 16-06-2025 om 11:04:
[..]
Wat ik verwacht van een bedrieger die zijn gezin daadwerkelijk terug wil is volledige inzet. Ook als dat lastig is. Met iemand die bij iedere moeilijke vraag begint te huilen of boos wordt kan je niets. En die bij therapie alleen op de klok kijkt ook niet. Een bepaalde mate van emotionele volwassenheid is nodig om aan jezelf te werken. Juist als je een binnenveter bent. De therapeut kan daarbij helpen. Maar dan moet je dat wel toelaten. De partner van to gedraagt zich als een kleuter.
Je begrijpt er blijkbaar serieus helemaal niets van. Geen probleem hoor, maar erop blijven doorhameren maakt van een introvert niet opeens een extravert, ook niet met behulp van een therapeut binnen een aantal weken.
RoodVruchtje schreef op 17-06-2025 om 18:13:
[..]
Je begrijpt er blijkbaar serieus helemaal niets van. Geen probleem hoor, maar erop blijven doorhameren maakt van een introvert niet opeens een extravert, ook niet met behulp van een therapeut binnen een aantal weken.
Ik begrijp het wel degelijk. Ik deel gewoon jouw mening niet. En dat mag natuurlijk. Niemand zegt dat je opeens een extravert moet worden. Maar inzet is wel het minimale hier hoor... En dat mag je van iedereen verwachten. Want zoals het lees laat hij wel inzet zien aan zijn bijvrouw en is hij prima in staat 2 relaties te runnen ondanks zijn "beperkingen". Liegen en bedriegen is ook geen kenmerk van introvert zijn. Gelukkig prikt to daar doorheen.
Izza schreef op 17-06-2025 om 19:51:
[..]
Ik begrijp het wel degelijk. Ik deel gewoon jouw mening niet. En dat mag natuurlijk. Niemand zegt dat je opeens een extravert moet worden. Maar inzet is wel het minimale hier hoor... En dat mag je van iedereen verwachten. Want zoals het lees laat hij wel inzet zien aan zijn bijvrouw en is hij prima in staat 2 relaties te runnen ondanks zijn "beperkingen". Liegen en bedriegen is ook geen kenmerk van introvert zijn. Gelukkig prikt to daar doorheen.
Hetgeen je hier schrijft is dus een bevestiging van dat je het niet begrijpt. Dat hij er 2 relaties op kan nahouden staat er helemaal los van, net zoals jij stelt dat hij geen inzet toont. Allemaal zaken die niet in cement zijn gegoten en een ieder binnen zijn/haar macht doet of kán doen.
En natuurlijk is liegen en bedriegen geen kenmerk van introvert zijn, duh, het is sowieso ook geen kenmerk van een extraverte persoon. Het zo benoemen slaat al kant noch wal.
Je schrijft het allemaal maar neer alsof je alle wijsheid in pacht hebt, maar het is enkel jouw mening en absoluut geen feit. En ja, van mening kan men inderdaad verschillen.
RoodVruchtje schreef op 18-06-2025 om 15:41:
[..]
Hetgeen je hier schrijft is dus een bevestiging van dat je het niet begrijpt. Dat hij er 2 relaties op kan nahouden staat er helemaal los van, net zoals jij stelt dat hij geen inzet toont. Allemaal zaken die niet in cement zijn gegoten en een ieder binnen zijn/haar macht doet of kán doen.
En natuurlijk is liegen en bedriegen geen kenmerk van introvert zijn, duh, het is sowieso ook geen kenmerk van een extraverte persoon. Het zo benoemen slaat al kant noch wal.
Je schrijft het allemaal maar neer alsof je alle wijsheid in pacht hebt, maar het is enkel jouw mening en absoluut geen feit. En ja, van mening kan men inderdaad verschillen.
Ik kan me heel goed vinden in wat beschrijft. Mijn man is heel introvert. En was dus goed in liegen en bedriegen, heb ik toen ondervonden.
Ondanks therapie op eigen initiatief die hij trouw aan de regelmaat volgt. Onfeilbare inzet, diepe gesprekken voeren is voor hem nagenoeg onmogelijk maar toch gaat hij geen gesprek uit de weg en blijft hard zijn best te doen om die gesprekken naar zijn kunnen te voeren. En hij is daar heel goed in gegroeid volgens zijn mogelijkheden.
Mijn huisarts beschreef het simpel maar het was de nagel op de kop. Van een boerenpaard ga je met alle wil van de wereld ook geen racepaard kunnen maken. Er is groei, maar het is niet zo dat hij opeens een filosoof gaat worden. Hij is zo geboren, opgevoed, en moet het doen met wat hij meekreeg. Therapie kan veel, zijn gespreksvaardigheden kunnen wat verscherpt worden, je kunt tools aanbieden. Leren niet weg te vluchten van moeilijke gesprekken of zaken in het leven, Copingsmechanismen kunnen aangeleerd en toegepast worden, maar een gespreksmediator zal het niet worden. Je kan je best doen tot op een hoogte maar eens je plafond is bereikt is dat ook zo.
Hij is ontzettend gegroeid in dat jaar, vooruit.
En ik lijk hoe sterker hij wordt, alleen achteruit te gaan. Lijkt alsof ik mijn klop nu nog maar krijg. Elk probleempje of tegenslag los van hem, komt zo hard binnen dat ik de grond onder mijn voeten verlies. Ik heb het heel lastig.
Volgende week is zijn escapade een jaar geleden. Is het dat? Alles herinnert me nu aan vorig jaar, toen de bom barste. God wat een jaar is dit geweest. Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen.
Na een jaar zijn we nog samen en werken we hard aan ons en onszelf?
Na een jaar vol ellende nu kijken naar de toekomst?
Of, gaat dit verloren gevoel nog lang duren? Ik sta na een jaar nog maar zo ver?
Ik moet het in mijn hoofd een richting geven maar ik weet niet goed welke richting.
Ik had gehoopt na een jaar dat de pijn al over ging zijn.
Uiteraard zie ik in dat ik al een lange weg heb afgelegd. Maar de weg blijkt nog lang en ik zie er geen einde aan. De verandering in mindset moet nu echt van mij komen, want hij kan niet meer doen. De bal ligt in mijn kamp....
Ik zit even in een dip denk ik.
ach Breiertje, zo verdrietig hoe jij je nu voelt, maar tevens, zo vanaf de zijlijn (en zonder emotie) ook zo begrijpelijk!
Ik jouw man is keihard met zichzelf aan de slag gegaan en heeft daar stapsgewijs zo de vruchten van geplukt, terwijl jij het enkel maar hebt ‘moeten’ geloven en opnieuw hebt ‘moeten’ vertrouwen, wat zoveel meer energie kost!
jou is in de afgelopen jaren zoveel ‘tekort’ gedaan en dat levert een soort van boosheid op, althans, zo zou ik dat volgens mij voelen. Nergens een weet van hebben gehad, enkel vragen, en dan een jaar geleden (opnieuw) de exposure, dat gaat toch niemand in zijn/haar koude kleren zitten? En jij bent daarnaast ook nog chronisch ziek, dus dubbelop verdriet en pijn daarbij. Dat verwerkt echt niemand binnen 1 jaar hoor! 🌹
RoodVruchtje schreef op 18-06-2025 om 15:41:
[..]
Hetgeen je hier schrijft is dus een bevestiging van dat je het niet begrijpt. Dat hij er 2 relaties op kan nahouden staat er helemaal los van, net zoals jij stelt dat hij geen inzet toont. Allemaal zaken die niet in cement zijn gegoten en een ieder binnen zijn/haar macht doet of kán doen.
En natuurlijk is liegen en bedriegen geen kenmerk van introvert zijn, duh, het is sowieso ook geen kenmerk van een extraverte persoon. Het zo benoemen slaat al kant noch wal.
Je schrijft het allemaal maar neer alsof je alle wijsheid in pacht hebt, maar het is enkel jouw mening en absoluut geen feit. En ja, van mening kan men inderdaad verschillen.
Kon helaas niets meer aanvullen/aanpassen, dus even deze manier van aanvullen.
Jij schrijft jouw mening vaak alsof het feiten zijn en dat is hetgeen waar blijkbaar meerdere forummers tegenaan lopen als het om jouw reacties gaat (las het zojuist ook in een ander topic).
Verschil van mening kan juist heel veel positiefs brengen voor een TO, maar een mening brengen als feit is gewoon niet oké! Dat heb ik, en anderen, je al vaker geschreven of proberen uit te leggen, maar lijkt maar niet binnen te komen. Erg jammer, want ik waardeer jouw bijdragen vaak ook wel. Het doet overkomen alsof jij nooit je ongelijk kunt inzien of toegeven vooral. Verder ook geen probleem voor mij, maar wilde het toch even gezegd hebben 
