Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Moraal van het verhaal: mensen zijn mensen en geen robots met al hun gevoelens en emoties daarbijbehorende. Geen huwelijkscontract, religie en/of monogamie-/open relatie afspraken kunnen daar verandering in brengen en dat zal ook nooit veranderen!
Je kunt enkel (op) jezelf vertrouwen en zelfs dát kan je soms doen verbazen, maar niet 1 mens valt in een “keurslijf” te plaatsen. Bepaal en bewaak je eigen grenzen, zelfs deze ‘groeien’ met iemand mee en zijn afhankelijk van de levensfase waarin men zich bevindt.
Mooi gezegd Roodvruchtje. Zo is het. Je leert heel je leven bij. Ik ben stuk minder kortzichtig nu. De hele geschiedenis heeft mij ook wel veel gebracht.
Izza schreef op 29-07-2025 om 11:07:
Ik zie juist dat normalisering bijdraagt aan gesprekken over dit onderwerp. Vroeger waren veel zaken vanzelfsprekend. In een relatie was je automatisch monogaam. Daar werd niet eens over gesproken. Tegenwoordig bespreek je exclusiviteit met elkaar in een nieuwe relatie. Net zoals consent nu heel normaal is. Dat zijn positieve veranderingen. Bij jongeren zie ik dat al veel meer automatisch gaan. Mannen zijn zich Tegenwoordig ook meer bewust dat ze op hun gedrag moeten letten. Ongepaste seksuele "grapjes" of aanrakingen kunnen nu niet meer. Natuurlijk nog niet overal. Maar ik zie daarin langzaam een verandering komen. Net zoals acceptatie van verschillende gezinsvormen en leefstijlen. Denk aan alleenstaande ouders (niet alleen door scheiding maar ook bam of overlijden), gezinnen met ouders van hetzelfde geslacht. En daar komen nu mensen bij die hun eigen leefstijl kiezen. Dat kan met meer dan 1 partner zijn. In een stabiele samenleving is juist voor al die vormen een plek. En is het normaal. Die acceptatie draagt bij aan stabiliteit wat mij betreft. Binnen relaties open het gesprek aangaan over alles. Dat kon vroeger (en op veel plekken nog steeds niet). Ik denk dat veel affaires juist voortkomen vanuit het idee dat je levenslang bij dezelfde moet blijven. En dat veel behoeftes niet vervult kunnen worden of niet eens besproken mogen worden. Kijk maar naar homoseksuele mannen die vroeger maar gewoon een gezin begonnen want dat was wat moest. Ik zie verschillende vormen van openheid als zelfontwikkeling. Samen met je partner. Ipv stiekem wegvluchten van je partner (zoals ik hier vaak lees). Je bespreekt samen wat je wilt en beleeft. En bent samen bezig met grenzen daarin bespreken (ipv er automatisch vanuit gaan dat het nu eenmaal zo is).
Toch vind ik het ook een bijzondere uitspraak het stukje , voor een open relatie moet je relatie beter zijn als gemiddeld. Hoe bepaal je dat ? Het klinkt ook best uit de hoogte als je je open relatie als beter bestempeld als de gemiddelde monogame relatie ... ik geloof prima dat niet iedereen gelukkig wordt van monogamie maar om nu te gaan zeggen dat je een betere relatie hebt als de rest...
Anoniemvoornu schreef op 31-07-2025 om 10:15:
[..]
Toch vind ik het ook een bijzondere uitspraak het stukje , voor een open relatie moet je relatie beter zijn als gemiddeld. Hoe bepaal je dat ? Het klinkt ook best uit de hoogte als je je open relatie als beter bestempeld als de gemiddelde monogame relatie ... ik geloof prima dat niet iedereen gelukkig wordt van monogamie maar om nu te gaan zeggen dat je een betere relatie hebt als de rest...
Ik krijg de indruk dat ze zich dat vooral zelf wijs willen maken. Izza 's statement is, als je relatie goed zit is er geen ruimte voor de derde. En nu zou je relatie bovengemiddeld goed zitten als je er een derde bij wil.
Schiet mij maar lek🤣
LifeEvent! schreef op 31-07-2025 om 10:38:
[..]
Ik krijg de indruk dat ze zich dat vooral zelf wijs willen maken. Izza 's statement is, als je relatie goed zit is er geen ruimte voor de derde. En nu zou je relatie bovengemiddeld goed zitten als je er een derde bij wil.
Schiet mij maar lek🤣
Ik kan mij voorstellen dat Izza bedoelt: als er een grote mate van eerlijkheid en vertrouwen is, kan je relatie polyamorie aan, maar als er stiekem gedaan wordt is dat een teken dat de relatie niet goed zit. Ik ben het daar wel mee eens met de kanttekening dat het ook niet goed kan zitten omdat één van de twee een leugenachtige egoïst(e) is terwijl de ander nog denkt dat de relatie okay is.
MRI schreef op 31-07-2025 om 13:43:
[..]
Ik kan mij voorstellen dat Izza bedoelt: als er een grote mate van eerlijkheid en vertrouwen is, kan je relatie polyamorie aan, maar als er stiekem gedaan wordt is dat een teken dat de relatie niet goed zit. Ik ben het daar wel mee eens met de kanttekening dat het ook niet goed kan zitten omdat één van de twee een leugenachtige egoïst(e) is terwijl de ander nog denkt dat de relatie okay is.
Eens met jouw kanttekening, want een relatie kan best goed zijn, maar zit de onvrede enkel in een persoon.
Ik vind het vooral een dooddoener en erg eens met anoniemvoornu. Je kunt niet objectief vaststellen of een relatie goed is. Er is geen toetsingscriterium. Als het al objectief kan worden beoordeeld, door wie dan? Buitenstaanders of de partners zelf? Als beide partners zeggen dat de relatie goed is maar ze mishandelen elkaar fysiek en/of verbaal, is dat een goede relatie? Is een relatie goed als deze zonder kleerscheuren verloopt en standhoudt? Beter dan een relatie die verbroken wordt in een tijd waarin partners hun kind verliezen aan een verkeersongeluk?
On topic van het forum namelijk vreemdgaan, heel cliché merk ik nu wel voorzichtig wat vaak wordt gezegd, namelijk dat door de affaire de relatie sterker is geworden en dat je meer moeite voor elkaar doet en elkaar meer ziet. Geldt voor ons beiden. En tegelijkertijd wil je het liefst dat het nooit was gebeurd. Ik vind het eerste daarom ook moeilijk om toe te geven. Hoe kan zoiets verschrikkelijks nou leiden tot zoiets moois en krachtig? Maar soms heb je een negatief moment nodig om (weer) in te zien wat je hebt. Maar ik zit nog wel met terugvallen af en toe en ik word dan gek van de intensiteit waarmee ik het nog steeds voel. Die boosheid is alsof het gisteren gebeurd is. Gelukkig neemt dat wel sneller af dan voorheen en komt het minder vaak voor, maar ik heb het geaccepteerd en vergeven, althans dat wil ik, dus ik wil die emoties niet meer voelen nu. Ik wil ook niet meer uit deze relatie, maar in die emotionele fases denk ik daar juist wel aan. Dan neemt de emotie het over van de ratio. Op zich is het goed dat we ook die gevoelens bespreken en dat het daarna weer goedkomt maar het is vermoeiend en ik wil me gewoon weer op leukere zaken richten, zoals de geboorte van ons tweede. Ik zie het maar als iets wat nu onderdeel is van ons en dat we het hebben overleefd.
Draver: Maar van een relatie waarbij men elkaar in elkaar slaat zeg je achteraf ws wel 'dat was toxisch'. En je hebt gelijk: dat kan je eigenlijk van veel situaties achteraf zeggen dus kan je eigenlijk nooit zeggen terwijl je er in zit 'ik zit in een goede relatie'. Je kan alleen zeggen ' dit voelt voor mij goed', wat wie dan ook denkt. En dan kunnen die anderen later ook weer gelijk blijken te hebben
LifeEvent! schreef op 31-07-2025 om 10:38:
[..]
Ik krijg de indruk dat ze zich dat vooral zelf wijs willen maken. Izza 's statement is, als je relatie goed zit is er geen ruimte voor de derde. En nu zou je relatie bovengemiddeld goed zitten als je er een derde bij wil.
Schiet mij maar lek🤣
Jouw relatie was wellicht niet goed waardoor er ruimte was voor die derde (of een parallelle relatie). Maar dat is natuurlijk niet wat ik bedoel. Die derde komt er bij het openen niet tussen maar erbij of ernaast. Als een soort extra dat je elkaar kunt gunnen. Maar daarvoor moet je relatie wel heel goed zijn. Het is absoluut niet voor iedereen geschikt. En voorbeelden waarbij de relatie verkeerd ging kan je je afvragen of dat zo'n stabiele relatie was. Vormen van openheid moeten geen noodgreep zijn om maar iets te redden.
Anoniemvoornu schreef op 31-07-2025 om 10:15:
[..]
Toch vind ik het ook een bijzondere uitspraak het stukje , voor een open relatie moet je relatie beter zijn als gemiddeld. Hoe bepaal je dat ? Het klinkt ook best uit de hoogte als je je open relatie als beter bestempeld als de gemiddelde monogame relatie ... ik geloof prima dat niet iedereen gelukkig wordt van monogamie maar om nu te gaan zeggen dat je een betere relatie hebt als de rest...
Waar het om gaat is dat je veel meer en beter moet communiceren. Voor heel andere vraagstukken komt te staan. Dat moet je aankunnen. Een monogame relatie kabbelt meer voort. Er is 1 persoon en daar blijft het bij. Je komt niet tot die punten. En velen willen dat ook niet. Dat is natuurlijk prima.
Steeds als het onderwerp open relaties aan bod komt voel ik wat weerstand. Namelijk: er zijn uitzonderlijke situaties waarin ik de liefde kan zien in het openstellen van relaties. En daar waar ik het niet kan zien maar het wel werkt: be my guest. Inderdaad leven en laten leven. Ik wil niemand daarin beperken. Maar er komt weerstand op het moment dat ik het moet gaan zien als iets normaals, als een vorm die we haast moeten aanmoedigen. Het staat haaks op argumenten en intuïtie.
En dat is wat Izza wat mij betreft net teveel predikt en waarin ze voor mij ook niet te volgen is. Ergens is het normaal dat mensen van meerdere mensen houden, wordt een romantische en seksuele relatie vergeleken met vriendschap en tegelijk wordt benadrukt voor hoe weinigen het is weggelegd en dat zijn dan de mensen die net wat beter dan anderen kunnen communiceren, in staat zijn relatie aan te gaan en eerlijk zijn. Dat het in uitzonderlijke gevallen werkt, mooi. Van mij mag het daar ook toe beperkt blijven.
En we moeten niet net doen alsof het model van een leven lang samen achterhaald of opgedrongen is. Ik wil het ook niet verheerlijken, daar kan ieder van ons over meepraten. Maar er zijn in de geschiedenis en ook nu talloze verhalen van mensen die na een leven lang samen en met alle mooie en moeilijke dagen samen in dankbaarheid terugkijken op hun liefdesleven.
Henkie we zouden het juist moeten zien als normaal. Zodat iedereen daarin een eigen keuze kan maken. Het hoeft niet maar het kan. En is ok. Het kan gewoon naast de mooie verhalen van een leven lang samen bestaan. In jouw post proef ik om het maar verborgen te houden. Want het kan alleen in uitzonderingsgevallen. Terwijl we dat ook niet zeggen van gehuwde stellen waar 1 op de 3 gaat scheiden. Jouw post ging ooit ook op voor mensen die homoseksueel zijn he? Of alleenstaande ouders. Dat moesten we ook zeker niet normaal gaan vinden. Tegenwoordig zien we dat als achterhaald en discriminatie.
Ik denk dat juist hier we toch zien dat levenslang samen een mooi ideaal is maar niet voor iedereen haalbaar. Want allemaal onderdeel van affaires geworden. Dan valt je opeens niet meer in dat plaatje. Want jouw relatie is gebroken. En in sommige gevallen opnieuw opgebouwd. Ik las ooit dat 70% van de mensen ooit in het leven met vormen van ontrouw te maken krijgt. Dus we zijn helaas niet eens een uitzondering maar bijna de standaard.
Die 70% ken ik niet. Maar het loopt hard op als je meerekent dat een vreemdganger soms in meerdere relaties vreemdgaat. Statistieken die ik ken is dat ongeveer 25% van de mensen heeft toegegeven weleens vreemd te zijn gegaan. Veel, maar ook best veel niet.
De vergelijking met homoseksualiteit vind ik onjuist. Het gaat hier om geaardheid, wat geen keuze is. Een open relatie is wel een keuze. Ik vind het normaal dat mensen zelf kiezen, maar wil open relaties niet normaal gaan vinden. Namelijk: ik denk dat het teveel mensen een vluchtroute aanbiedt waar ik geloof dat een ander proces het leven en de samenleving mooier maakt. We kunnen ook second love normaal gaan vinden. Ik vind het afschuwelijk omdat het voor mensen de drempel verlaagt en de gevolgen daar zijn.
Misschien ben ik old school. Ik vind het een groot goed dat mensen vrijheid hebben om te kiezen. Maar dat wil niet zeggen dat ik alles normaal of mooi moet vinden. Liefde tussen 2 mannen of 2 vrouwen is prachtig, maar van de gaypride kan ik niet genieten. Ook dat is laten leven: leef zoals je wilt, maar vraag niet van anderen het normaal te vinden of je gekwetst te voelen als iemand ergens anders over denkt. Dit is niet aan jou (Izza) gericht, maar meer iets van maatschappijkritiek 😁.
Second love is maar net wat je daar zoekt. Bewust een affaire beginnen is wat mij beter afschuwelijk. Maar daar zijn ook genoeg singles of mensen in een open relatie te vinden. Niet mijn ding. Maar je komt die mensen natuurlijk niet overal spontaan tegen.
Over geaardheid is ook (en nog steeds door religieuze mensen) gezegd dat het een keuze is. Openheid kan ook in iemand zitten. Het is maar net hoe je het bekijkt. Waar het om gaat is dat veroordeling niet ok is. Je hoeft het zelf toch niet te doen? Kies bewust voor een monogame relatie maar veroordeel anderen niet (wat je nu wel doet).
En je hebt gelijk hoor. Vreemdgangers hebben een grotere kans om.in herhaling te vallen. Daarom is een doorstart ook zo lastig. Voor de bedrogen partner is het alleen maar jarenlang ellende. Maar voor de bedrieger was er natuurlijk ook veel leuks (spanning, geweldige seks, geen sleur). Alleen de lusten niet de lasten.
Izza schreef op 01-08-2025 om 14:25:
[..]
Waar het om gaat is dat je veel meer en beter moet communiceren. Voor heel andere vraagstukken komt te staan. Dat moet je aankunnen. Een monogame relatie kabbelt meer voort. Er is 1 persoon en daar blijft het bij. Je komt niet tot die punten. En velen willen dat ook niet. Dat is natuurlijk prima.
Weer kom je met beter ... prima dat een andere relatie voor jou past monogaam of niet , hetero of niet het zou niet uit moeten maken maar beter als een ander omdat je andere vraagstukken hebt ?
