Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 24-07-2025 om 16:21:

[..]

Wat hebben je kinderen nu met jullie seksleven en affaires te maken? Dit is tussen jullie als volwassen. Niet om een ouder tot de boeman te maken.

Wij houden de kinderen er geheel buiten. Alleen wel gezegd dat er iets speelde dat we samen op moeten lossen. Want ze merken natuurlijk wel dat er iets aan de hand is. Gek genoeg kon ik tijdens het uitkomen de rust bewaren. Kan me ook voorstellen dat je helemaal ontploft. Bij mij overheerste het gevoel dat we dit moesten zien te overwinnen. Meteen al op dat eerste moment. Terwijl is er voorheen van overtuigd was dat ik meteen weg zou rennen (of hem weg zou jagen) als dit mij zou overkomen. Nooit gedacht dat dit aan de hand was en zo lang al.

Man had wel een avond uitgekozen dat de kinderen niet thuis waren. Hij moest het voor zijn gevoel gaan vertellen omdat hij erg bang was dat ik er anders zelf achter zou komen via man van Truus.

blauwgeel schreef op 24-07-2025 om 16:16:

[..]

Helaas heb ik het bij mijn huidige maar ook vorige lange relatie meegemaakt.

Eerlijk gezegd denk ik dat ontrouwe partners het in veel gevallen zullen negeren/niet op zichzelf betrekken/eigen situatie zullen goedpraten. Ons als partners heeft het met name alleen negatief geraakt. Voor de vreemdganger zitten er ook positieve kanten aan een affaire..

Hoe is het contact met je (ex)man nu?

We hebben app contact over kind-gerelateerde zaken. Nu net ook intake gehad voor SCHIP mediation en daarin een soort van traject uitgestippeld om ook zaken als het huis/zorgverdeling/financiën te gaan regelen. Ik moet maar zien hoe dit gaat verlopen.. ik hoop dat ik over een jaar kan zeggen dat alle regelzaken enzo achter me liggen en we beide op een redelijke plek zijn beland. 

Pippeltje schreef op 25-07-2025 om 01:27:

Yessie; hoe kun je nu als bedrogene achteraf zeggen: 'Hij heeft heel veel geduld gehad met mij'. Echt ik begrijp dat niet. Het komt zo onderdanig over.

Ja, snap hoe dit overkomt als je enkel dit zinnetje leest. Maar zou er een heel boek over kunnen schrijven. Maar bedoel ermee dat hij ook weg had kunnen lopen van de situatie, hij is een aantrekkelijke leuke man en zou ook een nieuw leven kunnen beginnen (ik zelf ook overigens 😁). 

Ik stelde maandenlang (of beter gezegd jarenlang 😳) steeds opnieuw dezelfde vragen, maakte verwijten, eiste het uiterste van hem om het vertrouwen te herstellen. Geen woorden maar daden. 

Andersom zegt hij ook heel vaak hoe dankbaar hij is dat ik het aandurfde dit met hem aan te gaan. Is heel moeilijk uit te leggen. Is zo complex. Twee mensen die veel van elkaar houden, een mooie gezin vormen en dat je toch dit dubbelleven lijkt en dit voor jezelf goedpraat. 

Onderdanig ben ik totaal niet. We hebben een gelijkwaardige relatie, denk dat ik in verleden misschien eerder de iets meer dominante persoon was (of dat hij mij te vaak "gelijk gaf" uit schuldgevoelens en dat het nu meer gelijkwaardig is omdat we beter luisteren en communiceren.

Je kan het denk ik pas begrijpen als je de hele situatie en levensloop kent. Ik heb zelf ook nog wel wat werk aan mezelf kom ik achter. Het opent je ogen voor zaken die je voorheen niet zag (of niet wilde zien)

Ik herken me wel wat in het gevoel zoals Yessie dat verwoordt. Ik word na zoveel maanden ook wel eens gek van mezelf dat ik nog steeds zulke intense gevoelens van haat, boosheid, wantrouwen, angst etc. kan voelen. Dat is voor de ontrouwe wel moeilijk om mee om te gaan en tegelijkertijd kan het van diegene wel worden verwacht, maar doe het maar eens even. Telkens herinnerd worden aan die misstap waar diegene inmiddels zelf ook helemaal van walgt. Dat is ook geen pretje. Dus in die zin ben ik wel dankbaar dat ze er is op die moeilijke momenten. En dat ze de verantwoordelijkheid oppakt om het vanaf nu anders te gaan doen. Hopelijk blijft dat gevoel, daar ga ik wel vanuit. We mogen allemaal fouten maken, zelfs grote fouten als deze, en dan moeten we op een gegeven moment ook verder. Het herinnert ons beiden eraan dat we ons best moeten blijven doen. En in die zin heeft de affaire ons wel dichterbij elkaar gebracht en de relatie sterker gemaakt.  

Draver23 schreef op 25-07-2025 om 12:42:

Ik herken me wel wat in het gevoel zoals Yessie dat verwoordt. Ik word na zoveel maanden ook wel eens gek van mezelf dat ik nog steeds zulke intense gevoelens van haat, boosheid, wantrouwen, angst etc. kan voelen. Dat is voor de ontrouwe wel moeilijk om mee om te gaan en tegelijkertijd kan het van diegene wel worden verwacht, maar doe het maar eens even. Telkens herinnerd worden aan die misstap waar diegene inmiddels zelf ook helemaal van walgt. Dat is ook geen pretje. Dus in die zin ben ik wel dankbaar dat ze er is op die moeilijke momenten. En dat ze de verantwoordelijkheid oppakt om het vanaf nu anders te gaan doen. Hopelijk blijft dat gevoel, daar ga ik wel vanuit. We mogen allemaal fouten maken, zelfs grote fouten als deze, en dan moeten we op een gegeven moment ook verder. Het herinnert ons beiden eraan dat we ons best moeten blijven doen. En in die zin heeft de affaire ons wel dichterbij elkaar gebracht en de relatie sterker gemaakt.

Maar dat stukje hoort er dus bij als je vreemdgaat. Het kost jaren om tot een bepaald niveau te komen. Dan heb ik persoonlijk geen empathie dat iemand het zat wordt, te lang vindt duren, het onderwerp niet wil bespreken als de ander de behoefte heeft, dan ben je geen slachtoffer want je hebt het willens en wetens gedaan,  hooguit ben je slachtoffer van je eigen daden. En dan moet je soms langer dan je lief is op de blaren zitten, dat moet de ander ook door toedoen van de vreemdganger, zo gaat dat. Dan moet je niet vreemdgaan.

Het blijft altijd een smoezelige plek.

blauwgeel schreef op 24-07-2025 om 16:18:

[..]

Wat voor gesprekken zijn dit dan? Hoe oud zijn jullie kinderen?

Mijn zoon van 18 begon liet de persiflages zien die ervan zijn gemaakt aan ons zien. Mijn man zei dat hij dat ook grappig vond en dat leedvermaak nu een maal de consequenties zijn omdat ze het in het openbaar deden. 

En dat het bedrijf hen op non actief had gezet omdat er geld mee gemoeid is maar ze ip niets met het privéleven van hun werknemers te maken heeft, hooguit dat ze niet meer samen kunnen werken. Maar dat nu veel leed de gevolgen zijn van hun overspel, zoals ook bij ons is geweest en dat dat niet vermakelijk is. Onze andere zoon is 23 en nog een dochter van 14

Ook bespreken we dat vreemdgangers egoisten zijn en zich onaantastbaar wanen en denken dat het niet uitkomt, dus de gevolgen weg redeneren. Die zin komt dan uit mijn mond maar hij beaamt het wel. Dat het bij hem een periode zo heeft gewerkt. Afgewisseld met schuldgevoel. Maar dat het egoïstisch gedrag is geweest. 

Zoon van 23 hoopt dat voor hen, nu de bubbel is geklapt, net als bij mijn man, ze verantwoordelijkheid voor hun daden nemen en het klote vindt voor hun vrouw, man en kinderen. 

Maar dat het wel lachen is om die reacties door hun betrapte reactie Dat kan naast elkaar vinden wij

En toch... denk ik dat we ook moeten oppassen om in een mindset van 'goeierik/slechterik' te komen. Ik begrijp het wel. De pijn van het verraad is zo diep dat je de ander ook een slechterik vindt. 'hoe kun je me zoiets aan doen' denk je dan, ik heb geen medelijden met je als ik jarenlang nog steeds af en toe hysterisch kan doen hierover. Maar als iemand in een dronken bui een one night stand heeft gehad is dat misschien toch niet in verhouding tot elkaar. Tien jaar lang een relatie ernaast vind ik een heel ander verhaal. Dan bedriegt iemand je tot het bot willens en wetens. 

Yessie2000 schreef op 24-07-2025 om 16:41:

[..]

Zou de ideale wereld zijn als ze helemaal verdwijnen (triggers). Ik maak geen verwijten, maar praat er wel over als iets mij verdrietig maakt. Er hoort wel vergeving bij, ook als je niet verder gaat samen. Je hebt er alleen jezelf mee als je boos blijft. Alleen kan ik nog steeds verdrietig worden als ik eraan denk. Ik ben echt een romanticus en het idee dat mij dit is overkomen kan me na 3 jaar nog steeds verdrietig stemmen. Ik heb wel geleerd om er snel uit te stappen. De emotie toelaten en weer loslaten. Dus ben niet meer hele dag van slag, maar slechts een momentje.

(is in mijn geval een heel langdurige affaire langer dan 10 jaar... en nog wat ander bedrog), dus soort dubbelleven naast ons huwelijk. Iets anders als een one-night-stand)

Heel herkenbaar! Triggers zullen nooit helemaal verdwijnen. Het zijn venijnige aanvallen. De ene keer kan ik het pareren of parkeren, de andere keer niet en word ik verdrietig en/of boos

Net als bij jou gaat mijn man dan mee de put in door te luisteren, dezelfde vragen te beantwoorden, te troosten ook verdriet te uiten en helpen wij elkaar er weer uit. En die put momenten  duren steeds korter idd. Het is nu 2 jaar geleden. Het helpt echter niet mee dat we de andere helft van het bedrog wekelijks tegen komen.

Nu zij gaan scheiden hoop ik dat ze opdondert naar de andere kant van het land, dat zou veel triggers schelen. Die trigger had ik overigens ook gehad als we wel waren gescheiden. Mijn broer bv kan ondanks dat het 16 jaar gelden is en hij weer een nieuw gezin heeft, die man nog steeds wat aandoen. En dat gaat hij ook doen, zakelijk, als de relatie met de vader van die man is ontbonden door overlijden. Uit respect voor hem houdt hij zich al die jaren al in. Dus een garantie op 0 triggers en dat er loslaten door vergeving is als je bij je overspelige partner weggaat, is er niet. Bij een vriendin is het na jaren nog steeds in het gesprek over die man "hij die niet genoemd mag worden" en bij weer een andere is het "die lamlul" of bij weer een ander is haar ex, "de man uit mijn vorige leven" en dat is allerminst vriendelijk bedoeld. Er zit nog heel veel pijn bij. 

MRI schreef op 25-07-2025 om 13:50:

En toch... denk ik dat we ook moeten oppassen om in een mindset van 'goeierik/slechterik' te komen. Ik begrijp het wel. De pijn van het verraad is zo diep dat je de ander ook een slechterik vindt. 'hoe kun je me zoiets aan doen' denk je dan, ik heb geen medelijden met je als ik jarenlang nog steeds af en toe hysterisch kan doen hierover. Maar als iemand in een dronken bui een one night stand heeft gehad is dat misschien toch niet in verhouding tot elkaar. Tien jaar lang een relatie ernaast vind ik een heel ander verhaal. Dan bedriegt iemand je tot het bot willens en wetens.

Zoals yessie zegt is het alleen te begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Ja het is willens en wetens. Net als bij een one night stand is waarbij men ook heus weet dat ze een grens over gaan is dat niet anders als in langdurig overspel. Een point of no return, vastlopen in een web van leugens, schuldgevoel en toch weer voor de verleiding vallen, goedpraten voor jezelf, wegdrukken en gaan schakelen tussen beide levens, het zooo complex. Achteraf begrijpt mijn man niet dat hij dit heeft gedaan terwijl hij zielsveel van ons hield en trots was op zijn gezin en walgt nu van zichzelf en van die truus die het ook niet gestopt heeft Achteraf ziet hij ook hoeveel stress het hem heeft gekost tot lichamelijke problemen aan toe. 

Weet je MRI, je hoeft het ook niet te begrijpen. Jij hebt een andere keuze gemaakt en dat is ook goed. 

Vergeving is het onvergeeflijke vergeven en wel of niet verder gaan met diegene die jou liefheeft (ja ondanks de pijn die hij of zij je heeft gedaan) en die jij liefhebt en je trots opzij kan zetten (dat kostte mij heel veel moeite) ik moest er zelfs overheen. En dat laatste  is echt nodig als je verder gaat. 

En zoals men hier bv beschrijft, vooral zien wat het nu is en dat je weer toekomst kan zien met elkaar 💞 als je dat kan is het op zijn minst het proberen waard. 

Over dat geduld hebben....het is gewoon net zo goed hard werken voor de vreemdganger. Die wil het liefst er niet meer aan herinnerd worden. Elke keer weer geconfronteerd worden met je afschuwelijke bedrog is niet fijn. Daarvoor rent menigeen hard weg. Het is niet onderdanig als je dat ziet als partner en daarover praat met elkaar 

Als ik mezelf teruglees zie ik dat ik schrijf: Ik maak geen verwijten...
Moet ik wel aanvullen. Ik heb heel heel veel verwijten gemaakt. En doe het als ik heel eerlijk ben nog soms nog af en toe. Blijft natuurlijk een pijnpunt, altijd. En moet altijd bespreekbaar blijven vind ik, is een deel van het verleden, ons verleden samen. Maar het moet langzaam maar zeker je leven niet meer overheersen. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren ging het bij mij door de volgende fases:
1. in shock en steeds wakker worden met de gedachten: nee dit heb ik niet gedroomd, het is echt zo...ik zit hier midden in (voor het uitkomen had ik een droom dat man vreemdging, heel heftige droom...wist toen nog van niets...) Veel huilen (een emmer vol schat ik), boosheid, 1000 vragen elke dag, was er obsessief mee bezig.
2. intens gelukkig zijn en elkaar opnieuw ontdekken, nieuwe verliefdheid, blij zijn dat het bedrog boven tafel is en er geen geheimen meer zijn.
3. af en toe weer terug bij af in fase 1 en dan weer in fase 2....op en neer.
4. steeds meer besef, we leven in het nu. oorzaak is bij ons heel duidelijk. geen excuus, er is namelijk nooit een goed excuus voor vreemdgaan. De gesprekken werden steeds beter, steeds opbouwender, meer begrip voor elkaar.
5. meer rust en af en toe dipte. en als ik eerlijk ben kan ik het soms niet laten om hem er toch mee te confronteren hoe onvolwassen hij was. Hij praat zichzelf niet meer goed en verzint geen excuses. Helemaal in begin wel, maar na zijn verandering niet meer. Hij heeft dit onvolwassen deel in hem aangepakt, met zijn verleden afgerekend. Gesprekken met zijn moeder gehad over jeugd. Veel lange gesprekken met een goede therapeut. Veel gelezen over hoe je brein werkt. Heel erg helpend om te beseffen hoe je jezelf voor de gek kunt houden.

Tot slot: het is belangrijk om als bedrieger ook het gesprek te beginnen (over het bedrog), ondanks dat je je er verschrikkelijk onder voelt. Het is voor de bedrogene niet fijn om er zelf steeds over te moeten beginnen. Dit is ook een taak van de bedrieger.
Over goed en slecht: in ons geval is het zo dat het totaal los stond van ons. Hij maakt zichzelf wijs dat hij dit nodig had en dat hij er mij geen kwaad mee deed (hij weet nu beter en natuurlijk was het heel oneerlijk en ondermijnend) Hij is er zichzelf nu heel erg van bewust wat gedachten met je doen. De kracht van je gedachten. Hij is hier enorm in gegroeid en ben trots op zijn verandering. Zelf ben ik ook veranderd, al heb ik zelf nog wat actie punten staan. nooit te oud om te leren. Kwam er ook achter dat ik mezelf nog niet zo heel goed kende 😳,

Wat LiveEvent schrijft over:

"Vergeving is het onvergeeflijke vergeven en wel of niet verder gaan met diegene die jou liefheeft (ja ondanks de pijn die hij of zij je heeft gedaan) en die jij liefhebt en je trots opzij kan zetten (dat kostte mij heel veel moeite) ik moest er zelfs overheen. En dat laatste is echt nodig als je verder gaat."

Ja, heel herkenbaar over mijn trots heen stappen vond ik ook een hele uitdaging. Ik voelde me zo beledigd, en schaamde me ook enorm dat ik een man had die dat deed, zo'n teleurstelling. Hoe had ik dit kunnen missen? . 

Mijn man zegt steeds: "ik ben eindelijk de man die jij dacht dat ik was. De beste versie van mezelf. En die versie gun ik jou, na al die ellende. Dat vind ik zo lief en mooi."
Ik zie in zijn ogen dat hij het meent. Na het uitkomen heeft hij het roer ook op andere gebieden omgegooid. Hij werkt minder, meer zorg en huishoud taken, veel vaker koken enz. Ik was een tijdlang zo van de kaart dat ik daar helemaal geen zin en aandacht voor had. Hij was er toen voor mij en dit is zo gebleven. Ook na 3 jaar.

Ik zie de pijn nog altijd in zijn ogen als hij denkt aan wat hij deed. Maar heeft geen enkele zin om daar in te blijven hangen. we trekken elkaar dan uit het verleden terug in het heden.

Ik schrik echt als ik lees dat je jaren na dato nog steeds zo bezig kunt zijn met de derde partij. Dat je iemand na 16! Jaar nog kapot wilt maken om iets uit een ver verleden. Dan ben je wat mij betreft geestelijk niet in orde... Met je partner is alles goed en vergeven. Want het is de schuld van die ander. Echt mensen ga door met je leven ipv zo te blijven hangen in een probleem uit vroegere tijden. Wat een trieste uitspraken lees ik soms.  

LifeEvent! schreef op 25-07-2025 om 13:46:

[..]

En dat het bedrijf hen op non actief had gezet omdat er geld mee gemoeid is maar ze ip niets met het privéleven van hun werknemers te maken heeft, hooguit dat ze niet meer samen kunnen werken. 

Wat een onzin weer.

Deze mensen zijn o.a. op non-actief gezet omdat er een gezagsverhouding tussen hen beiden is en de vrouw onlangs promotie had gekregen, wat op zijn minst de vraag doet rijzen wat hier de kip en wat het ei is. Als deze man vreemdgegaan was met de buurvrouw, was hij echt niet op non-actief gesteld hoor.

Zijn er hier mensen waarvan de partner een affaire heeft gehad met een collega en hoe ga je hier mee om? In het kort: verliefd geworden op elkaar, affaire kwam uit en daarna is er nog een jaar lang contact gebleven en zijn ze elkaar blijven zien. Daarna kwam het nóg een keer uit... Zouden jullie het oké vinden dat ze nog steeds bij hetzelfde bedrijf werken en elkaar dagelijks zien? Hoe bouw je weer vertrouwen op in zo'n situatie?