Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Peet52! schreef op 03-11-2025 om 20:37:
Ik ben dan uiteindelijk gescheiden. Maar ik was ook bezig met de 3e partij. Ik was geobserdeerd. En ik kende haar niet eens. Het blijft een complexe eningewikkelde dynamiek . Als het een vriendin van mij geweest zou zijn dan had ik het w.s. nog erger gevonden. Vriendinnen doen elkaar dat niet aan!!!. En 2.5 jaar na vreemdgaan. Nou ik was na 4 jaar nog bezig met triggers. Dus wat voor de een sneller gaat ( het verwerken) duurt voor de ander langer. Is persoonlijk.
Voor mij was het een trauma. Nu weet ik was dit trauma nodig om mij wakker te schudden. Wakker te schudden uit het leven wat ik leidde op dat moment. Eigenlijk was dat geen leven. Ik was gevoelsmatig dood. Dus het was een geschenk. Ondanks alle pijn die ik mee gemaakt heb ben ik heel blij waar ik nu sta.
En ik heb zeker geen oordeel over mensen die verder gaan. Ik begrijp het heel goed. Ik ging verder met man omdat ik hem op dat moment nog niet kon loslaten. Pas toen ik met mezelf aan het werk ging, patronen herkende en ging doorbreken kon ik de stap maken. Toen kon ik hem pas loslaten.
En nu een jaar later. Kan ik erkennen dat dit het allerbeste is wat ik ooit heb kunnen doen. Maar ja wij hadden ook een enorme toxic relatie waarin ik mezelf helemaal kwijt was. En nu...ik kan eindelijk heel voorzichtig weer zeggen dat ik een heel groot deel weer terug gevonden heb van wie ik in de kern ben. En ik ben niet verbitterd. Ik ga nog steeds met ex man om. Ik heb de hele liefdes relatie los gelaten. Ik zie hem nu als de vader van onze kinderen. We zijn een gezin maar dan in een andere vorm.
En ex....die mist me nog steeds. Wil me terug. Denk hoe dan. Waarom. Waarom ben je dan zo vaak vreemd gegaan. Ik snap/ begrijp daar daadwerkelijk helemaal niets van!! En ik laat het bij hem. Ik wil alles niet eens meer weten. Terwijl ik heel intiutief weet dat dit ons hele huwelijk heeft plaatsgevonden. Maar ik dorst nooit de confrontatie aan te gaan als ik dat wel eens voelde.
En nu...mensen zeggen tegen me...jij straalt weer.
Gek hoe dat zo verschillend kan zijn. Zeker de 1e affaire heb ik eigenlijk nooit meer een seconde stil gestaan bij de AP. Ik vond het ongelooflijke L. de behanger, maar dat vond ik hem 15 jaar eerder ook al ( Ik kende hem). Bij de 2e wel iets meer, maar dat had vooral te maken met het feit dat ik een dergelijke gek niet bij mijn kinderen in de buurt wou hebben.
Maar echt er bij stil staan of er mee bezig zijn, zo heb ik er nooit in gestaan. Het was vooral bezig met mezelf, verwerken van de verschillende emoties en gedachtes die ik er bij had. Ik vond ze vooral zielig in de zin van hoe ik mijn ex ook maar zielig vond: Waardeloze basis voor een relatie, als beide van elkaar weet hoe de relatie tot stand gekomen is. Dat is wel gebleken.
De rest onderstreep ik wel: Ik voel me ook, de meeste tijd, een stuk beter. Ik zie nu pas in dat ik de 3 jaar tussen beide affaires eigenlijk in een soort emotieloze staat geleefd heb. Toen ik er in zat, leek het allemaal niet zo slecht ofzo. Maar achteraf zie ik wel in dat ik inderdaad al het respect voor mijn ex verloren was en dat het voor mij eigenlijk onherstelbaar beschadigd was. Waar dat het hem dan in zit, is iets waar ik nog niet achter ben. Of dat dan door de acties zelf komt, of omdat ik nooit het gevoel gehad heb achteraf dat ze echt serieus er aan werken wou.
Zo af en toe blijven er ook wel dagen dat ik het liefst nog de hele dag in bed blijf liggen. Niet vaak hoor. Maar, moeilijkere dagen op komst (Trouwdag, verjaardag kinderen, kerst) en het feit dat het met ex altijd een beetje schaatsen blijft m.b.t. haar gemoedstoestand. 2 week geleden er voor het eerst heen "gemoeten" omdat zoon met haar geen kant op wou. Dan is het natuurlijk allemaal direct weer prima en moet ik blijven eten ( niet gedaan) blijven koffie drinken ( niet gedaan) en probeert ze me zelfs een kus te geven ( heel ferm nee gezegd). Die grenzen zijn voor haar vervolgens weer aanleiding om boos te doen. Tsja.
Hoewel ik dat steeds beter kan handelen als in: Ze krijgt daarin van mij dan niet meer de reactie die ze graag zou willen, blijf ik het intern wel lastig vinden dat ze dan weer zo doet. De " Jij hebt nooit van mij gehouden" of " Ik betekende niks voor jou" opmerkingen. Die blijven steken. Maar al minder als het deed, want ik kan het naast me neer leggen.
Blijven of niet blijven, verder gaan of niet verder gaan. Het is allemaal goed. Blijf dicht bij jezelf.
