Verliefd op een ander..
Mijn man en ik zijn 15 jaar samen en hebben drie kinderen. Sinds de geboorte van onze jongste, die nu 4 is gaat het minder goed met onze relatie..maar de afgelopen 12 maanden zijn er veel dingen gebeurd. In november heeft hij mij zo erg gekwetst dat ik op het punt stond om onze relatie te beeindigen. Toch heb ik toen besloten om te vechten voor onze relatie en gezin. Dit ging met ups en downs. In januari heb ik een man ontmoet waar ik gelijk zenuwachtig van werd. En nu ben ik verliefd op hem...ik denk alleen aan hem, fantaseer over hem.. Niemand weet dat. We komen elkaar standaard drie keer per week tegen, soms door toeval vaker. Omdat ik hem niet kan ontwijken, merk ik dat ik de verliefdheid niet weg kan stoppen.. Hoe vaker ik hem zie en spreek hoe erger het wordt.. Ik ben hier nog nooit eerder gevoelig voor geweest en zit met mijn handen in mijn haar nu..
Mijn advies: spreek het uit naar je man, hoe moeilijk je dat ook lijkt.
Ik heb in dezelfde situatie gezeten. Ook ik hield het voor mezelf tot het niet meer 'houdbaar' was en die gevoelens helemaal de han zijn uitgelopen. Geloof me: dan is het daarna nog veeeel moeilijker het te bespreken,heb je veel schade aangericht en kun je zelf helemaal niet meer nuchter denken.
Ik weet dat ook het bespreken van een verliefdheid in veel relaties al voor een crisis zorgt (daar was ik ook bang voor). Maar verliefd worden kan iedereen gebeuren, gebruik het als belangrijk signaal om erachter te komen waarom deze gevoelens nu zo heftig opkomen, welke verlangens of behoeftes daaronder zitten.
Veel sterkte en wijsheid!
Wat naar dat het niet zo goed gaat met je huwelijk. Het is mij niet helemaal duidelijk waar je het meeste moeite mee hebt, de problemen in je huwelijk of dat je verliefd bent geworden op een andere man. Persoonlijk vind ik dat dat laatste helemaal geen probleem hoeft te zijn. Tenzij je iets concreets met die verliefdheid van plan bent? Zo niet: geniet gewoon van het gevoel. Het zijn je hormonen die je aangetrokken laten voelen tot deze man, in combinatie met de afstand die je voelt tot je eigen man. Het is gewoon ego-streling, meer niet. Er wordt weleens gezegd dat het je overkomt en dat je een hulpeloos slachtoffer van je gevoelens bent. Daar geloof ik niet in. Ik heb het ook meegemaakt. Sta er gewoon boven en geniet van het gevoel. Jij bent de baas, niet je hormonen. Wat betreft je huwelijk: richt je op het herstel daarvan, of ben jij de enige die ervoor vecht?
Verliefd worden op een ander kan gebeuren, of je huwelijk nu goed is of niet. Al zal het je eerder overkomen als er strubbelingen zijn.
Ik las eens ergens: "je kunt niet voorkomen dat er een vogel overvliegt maar je kunt wel voorkomen dat de vogel gaat nestelen" M.a.w wat doe je met die verliefdheidsgevoelens?
Je bent 15 jaar samen en hebt 3 kinderen, je kan elkaar makkelijk kwijt raken als het druk is.
Ik zou vechten voor het huwelijk. Als je door moeizame tijden heen gaat en het lukt je om je relatie weer op de rit te krijgen ( of te houden) ben je uiteindelijk beter af. Ook voor kinderen is het beter dat ouders bij elkaar blijven. Tenzij er natuurlijk sprake is van verslavingen of geweld. Maar daar lees ik niets over. Wij kennen je situatie natuurlijk niet...ik hoop voor je dat je man ook wil vechten voor jullie huwelijk.
Maar met Zonne ben ik het eens dat je niet zomaar een hulpeloos slachtoffer bent van je hormonen.
Samen 3 kinderen hebben maakt dat het zeker de moeite waard is om voor je relatie te vechten! Maar zoals Leene al terecht opmerkt, daar zijn wel beide partners voor nodig, anders wordt het sowieso niets.
Je vertelt niet over de problemen tussen jou en je man, maar 3 kleine kinderen zijn natuurlijk wel hét recept om het erg druk te hebben met overleven zodat 'leven' er even bij inschiet. Het is heel belangrijk om in al die drukte tijd vrij te maken voor jezelf (want je bent niet alleen vader of moeder) en voor elkaar.
Weet je man van jouw gevoelens in november, en dat je eigenlijk op het punt stond te gaan scheiden? Het lijkt me heel belangrijk dat jullie open en eerlijk met elkaar in gesprek gaan. En dan moet ook jouw verliefdheid ter sprake komen. Niet als 'straf' of als wapen, maar als teken aan de wand dat er echt iets heel erg niet goed gaat. Ik raad je sterk aan om hier hulp bij in te schakelen. Relatietherapie is echt geen overbodige luxe als je je relatie wil redden. En als je inzit over eventuele kosten: een scheiding is echt vele, vele malen duurder!
De huisarts kan je ongetwijfeld helpen aan een therapeut in jullie omgeving. Maar je kunt ook zelf op zoek. Wij hebben destijds heel veel gehad aan onze EFT-therapeut (emotionally focussed therapy). Zoek daar maar eens op. Er is ook een boek dat bij deze werkwijze hoort, Hou me vast van Sue Johnson. Dat kun je zelf ook lezen. Er staan ook oefeningen in die je kunt doen, liefst samen met je man, maar je komt zelf ook al een eind.
In algemene termen: je kunt een ander niet veranderen, maar wel hoe je zelf met dingen omgaat. Dus kijk kritisch naar jullie situatie en kijk vooral naar wat je zelf kunt veranderen. Ook al vind je dat 'hij de schuld heeft'. Daar kun je niks mee, behalve boos zijn, cynisch of onaardig reageren, en daar wordt de situatie niet beter van.
En even over je verliefdheid: die overkomt je, maar wat je ermee doet is je eigen keus. Zie het als een verslaving (dat is het ook echt) aan de fijne stofjes die er nu vrijkomen in je hersenen. Echt, het gras is zelden groener aan de overkant. Maar die stofjes in je hersenen laten je geloven dat dat wel zo is. Dat dit echte liefde is. Maar ook deze 'echte liefde' laat scheten in bed, wordt boos als jij naar iets anders wil kijken dan voetbal, en dan heb ik het nog niet eens over hoe ingewikkeld een situatie is na een scheiding... Echt, bezint eer ge begint. Geef je huwelijk eerst nog een echt eerlijke kans. En werkt het toch niet meer, dan kan relatietherapie je helpen om op een prettige manier uit elkaar te gaan. Hier op het forum zijn overigens verschillende draadjes geweest over Verder gaan na ontrouw, misschien ook wel interessant voor jou. Daar kun je lezen over wat vreemdgaan teweegbrengt, zelfs in relaties die al niet zo best meer waren. En ook dat er daarna toch een doorstart mogelijk is. Dus dat kan zeker als het zover nog niet is gekomen. Succes!
Ik sluit me aan bij de voorgaande posts. Verliefd op een ander kan iedereen overkomen, vooral als het thuis minder lekker loopt. Wat je ermee doet is een ander verhaal. Maar een ding weet ik uit ervaring, op den duur gaat het over.
Gaat het wel om die verliefdheid? Is die verliefdheid niet een reactie op de kwetsing die je in het najaar hebt ervaren? Dat je daardoor je hart voor je partner hebt gesloten en het mogelijk was verliefd te worden, waar het eerst misschien niet had kunnen gebeuren?
Als dat zo is, voor jouw gevoel, dan zou ik eerst eens gaan kijken hoe je die kwetsing kunt verwerken en of je haar uberhaupt kan en wil verwerken. Praten, emdr, relatie therapeut. Dat werk.
Amy3, hoe is het nu met je? Heb je wat gehad aan onze bijdragen?
@amy3 ben wel benieuwd naar hoe dit verder ging..
Als je openstaat voor een ander zit het in je relatie al niet goed meer. De vraag is waar je je op wilt richten.
Izza schreef op 01-01-2024 om 16:44:
Als je openstaat voor een ander zit het in je relatie al niet goed meer. De vraag is waar je je op wilt richten.
Ik weet het niet.... Ik woon in een studentenstad en zie dagelijks de heerlijkste studentes in yogapants voorbij joggen, daar heb ik best gevoelens bij. Ook voel ik wel eens vlinders als ik met een leuke moeder op het schoolplein praat en ze is geïnteresseerd in me. Zou ik er onder de juiste omstandigheden nu met kleine kids, weinig verbondenheid en deze individualistische samenleving op in gaan? Ik denk dat dat best reëel is eigenlijk. Betekent dat dat ik weg wil bij mijn gezin en of niks meer van mijn huidige relatie wil maken? Nee!
Homeguy schreef op 02-01-2024 om 10:33:
[..]
Ik weet het niet.... Ik woon in een studentenstad en zie dagelijks de heerlijkste studentes in yogapants voorbij joggen, daar heb ik best gevoelens bij. Ook voel ik wel eens vlinders als ik met een leuke moeder op het schoolplein praat en ze is geïnteresseerd in me. Zou ik er onder de juiste omstandigheden nu met kleine kids, weinig verbondenheid en deze individualistische samenleving op in gaan? Ik denk dat dat best reëel is eigenlijk. Betekent dat dat ik weg wil bij mijn gezin en of niks meer van mijn huidige relatie wil maken? Nee!
Leuke onbekende (en voor jou waarschijnlijk volledig onbereikbare vrouwen) voorbij zien komen is gewoon een fantasie. Dat is natuurlijk heel wat anders dan iemand treffen waarmee het daadwerkelijk klikt en waarbij dat wederzijds is.
Tot nu toe is mijn ervaring vaak dat er gebloosd wordt en aan haar gefrunnikt als je een speelse doch volwassen opmerking plaatst. Dat vind ik vaak ego strelend en het voelt zeker niet onbereikbaar. Bij de studentes dan. Door de wol geverfde moeders prikken daar vaak genadeloos doorheen 
Homeguy schreef op 02-01-2024 om 23:44:
Tot nu toe is mijn ervaring vaak dat er gebloosd wordt en aan haar gefrunnikt als je een speelse doch volwassen opmerking plaatst. Dat vind ik vaak ego strelend en het voelt zeker niet onbereikbaar. Bij de studentes dan. Door de wol geverfde moeders prikken daar vaak genadeloos doorheen
Haha, droom jij maar lekker verder dat jij als minstens 35-jarige nog interessant bent voor studentes. Die wereldwijde meiden van tegenwoordig spelen een spel met je en lachen zich een breuk.
dat deed ik ook al met mijn vriendinnen toen ik studeerde en oude kerels onze aandacht probeerden te trekken. En dat was jaren tachtig. De studentes van nu zijn net zo wereldwijs als de moeders.
Annaniem2023 schreef op 02-01-2024 om 23:52:
[..]
Haha, droom jij maar lekker verder dat jij als minstens 35-jarige nog interessant bent voor studentes. Die wereldwijde meiden van tegenwoordig spelen een spel met je en lachen zich een breuk.
dat deed ik ook al met mijn vriendinnen toen ik studeerde en oude kerels onze aandacht probeerden te trekken. En dat was jaren tachtig. De studentes van nu zijn net zo wereldwijs als de moeders.
Ja zo grappig. Toevallig hadden vandaag een paar vriendinnen erover: hoe mannen (zelfs van 50+) denken dat jonge meiden vereerd zijn als ze aandacht krijgen van hen. En dat je als vrouw ook lang geleden al vriendelijk bleef lachen (zeker als je in een baantje zat) maar intussen het allemaal zo doorzichtig en kinderlijk vond. Ik zei daarop dat ik het ook toen, lang geleden al niet meer op kon brengen vriendelijk te lachen. En dat ik rood werd was geen blozen maar gewoon ergernis.
Vind ik helemaal prima. Sexualiteit zit tenslotte in jezelf en zolang ik in die waan ben, doet wat de ander denkt of voelt daar geen afbreuk aan wmb.
