Wat mag je van je man verwachten?
Gisteren zat ik met mijn man en zoon naar “Dit was het nieuws” te kijken. Daarin vertelde Peter Heerschop dat zijn vrouw eens midden op straat bij haar borst gepakt werd en hij, Peter, niet wist hoe te reageren. Pas toen de dader al een heel eind verderop was, riep hij hem -naar eigen zeggen- halfslachtig na: “doe eens niet joh!”
Hij vertelde vertelde het grappend, maar de strekking was dat zijn vrouw hem zijn niet-handelen nog lang had nagedragen.
Toen zei mijn man: “nou, ik snap het wel. Ik zou ook niks doen, straks krijg ik zelf nog klappen.” Mijn zoon (18 jaar en met vriendin) was het daar helemaal mee eens. Het voert te ver om hier de hele discussie die daarop volgde te herhalen, maar lang verhaal kort: Ik schrok enorm van de houding van de mannen in mijn gezin en we hebben er een knallende ruzie over gehad 😕
Mijn man voert aan (en ja, ik ga nu omwille van de lap tekst wat korter door de bocht):
-mannen die zoiets doen, zijn niet goed bij hun hoofd; wie weet waar ze nog meer toe in staat zijn en straks heb ik een mes tussen mijn ribben.
- ik ben geen gorilla; ik heb er het fysiek niet voor en ook niet het testosteron (klopt hoor, mijn man is type academische docent)
- dit mag je niet van me vragen, ik ben niet zo en dat wist je al toen we trouwden.
- ik doe wat ik kan op het gebied van vrouwenemancipatie: eerlijke verdeling huishouden, eerlijke verdeling carrièremogelijkheden, eerlijke verdeling tijd en geld. Maar ergens houdt het op.
En dat is allemaal waar. Maar toch voelde ik me door zijn knetterharde uitspraak dat hij er bij weg zou rennen en van een afstand de politie zou bellen, ontzettend onveilig. Dus: je neemt een man mee op straat voor de veiligheid (om je op te halen ergens laat in de stad/ ergens anders), maar als de punt bij de paal komt, heb je daar dus niks aan.
Wat in zijn verweer niet meehelpt: ik heb het helaas ook een keer meegemaakt met hem in een onveilige situatie. We zagen een groepje dronken/ ongure mannen. Hij liep al voor me, en in plaats van dat hij zijn tempo vertraagde om naast me te komen lopen, ging hij alleen maar harder lopen; waardoor de afstand tussen ons steeds groter werd en ik dus echt alleen was. Er gebeurde niets, maar ik heb hem dat lang nagedragen 🙃
Hoe kijken jullie hier naar, wat mag je van je niet-fysieke man verwachten in zo’n situatie? Ik hoor het heel graag, want we waren allebei zo boos en voelden ons allebei zo door de ander miskend/ verwaarloosd, dat meningen van een ander wellicht een opening bieden voor een nieuw gesprek.
Een man die niet bereid is mij fysiek te beschermen hoef ik niet. Dat is voor mij onderdeel van me veilig en geborgen voelen. Ik hoef geen gorilla verder, maar een man die er zou bij staan en kijken zou ik instant van afknappen, walgen wellicht zelfs. Maar denk dat dat voor iedereen misschien anders is…
Tja ik weet niet, ik ben er dubbel in. Je hoort veel mannen zeggen 'ja maar wij willen jullie beschermen'. Dat is lief gezegd, en waarschijnlijk ook zo bedoeld, maar ze beschermen meestal weer tegen andere mannen. In die zin heb ik liever dat gewoon alle mannen meer respect voor vrouwen gaan hebben dan dat ik door één man beschermd moet worden. Het geeft ook een idee voor uit vroeger tijd: dat je als man je bezit moest beschermen, je vee en zo en dus je vrouw ook. Ik liep eens in een drukke straat in Amsterdam, een fietser was geïrriteerd en kwam tegen mijn kuit aan met zijn wiel. Toen hoorde ik ineens gebrul van achter me waar mijn vriend de fietser schreeuwend corrigeerde om mij te beschermen. Ik vond het aan de ene kant wel wat hebben maar ook weer totaal overbodig want het was geen big deal en bovendien kan ik wel voor mijzelf op komen. Later bleek dat hij twee dagen daarna vreemdging, iets wat hij op dat moment al gepland had. Ik had liever gehad dat hij mij tegen zichzelf beschermd had en trouw was gebleven, dan had ik dat met die fietser zelf wel opgelost. Wat heb je aan dat valse beschermgedrag? Ik vind wel dat als je zwanger bent of met een jong kind, dat je meer beschermd mag worden. En anders afhankelijk van de situatie. Ik zou ook voor een vriendin opkomen immers en voor mijn verkering. Ik vind geloof ik niet dat omdat je een man bent dat je moet beschermen maar het zou me ook tegenvallen als je wegliep. Gewoon omdat je ook een vriend bent.
Herkenbaar, helaas. Waanzinnig interessant dat je dit draadje opent, ik heb lang rondgelopen met dezelfde vragen als jij. Ik heb eens meegemaakt dat een auto de oprit bij een supermarkt op kwam stuiven en me bijna ondersteboven reed. Daarop volgde een niet zo vriendelijk gesprek met de bestuurder, die ik aansprak op zijn gedrag. Mijn man is toen doorgelopen en had daarbij later ongeveer dezelfde argumentatie als jouw man. Waanzinnig onaantrekkelijk vond ik dat; ik sta zelf mijn 'mannetje' wel maar kom op zeg. Ik begon hem echter beter te begrijpen toen we het ooit aan de stok kregen met een type bonobo. Die heer reed ons aan, was vervolgens waanzinnig agressief en ging 'echt geen rekening houden met het feit dat onze K***** - vul hier de ziekte maar in - kinderen ook nog in de auto zaten. Dit maakte nou ook niet per se het beste in mij los. Een fijne situatie was het niet, maar ik kon me voorstellen dat ik met een gebroken kaak zou eindigen, en mijn man zeker als die er nog eens een schepje bovenop zou doen in het gesprek. Dus tja. Het is zelfbescherming blijkbaar, en ik snap het nu dus beter, maar ik vind het ook idioot dat je je vrouw er alleen voor laat staan in zo'n situatie. Andersom zou ik dat nooit doen, ook niet als ik fysiek gevaar loop.
Wat ik mij afvraag is als je in een conflict komt met een andere vrouw, hoort jouw man haar dan bij haar haren te pakken en over de vloer slepen of moet jij dan je eigen boontjes doppen? En als jouw man een conflict krijgt met een vrouw, krab je haar ogen er dan uit? Ik heb weleens meegemaakt dat 2 jongens op de vuist gingen en eentje werd knockout geslagen en zijn vriendin wilde het gevecht toen afmaken. Nou die meid kreeg gelijk een blauw oog. Ik zie haar nog huilend op de vloer met haar half bewusteloze vriendje...
Als je man fysiek niet instaat is om jou te beschermen vind ik het niet logisch dat te verwachten. Je hebt er niks aan als beide personen bewusteloos op de grond liggen.
Ik bijt zelf wel van mij af. Dat kan ik best goed.
En aangezien er ook nog een gezin is thuis heb ik liever dat één van ons ongeschonden blijft.
Dus idd, iemand die zoiets doet is tot gekkere dingen in staat en daarmee moet je uitkijken.
Voor de sfeer had je man natuurlijk beter kunnen zeggen dat hij die gast direct in mekaar zou timmeren natuurlijk.
Tja ik weet het niet, ik kan wel voor mezelf opkomen maar zou niet willen dat mijn man weg zou lopen of door zou lopen. Hij hoeft ook niet op de vuist te gaan met die persoon maar in ieder geval bij me blijven staan, samen sta je sterker. Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt, zal eens vragen wat zijn reactie zou zijn.
Mijn eerste man had een zwarte band karate. Hij was heel relaxed, maar heeft toen ik zwanger was wel een keer iemand gevloerd die mijn van achteren bij mijn arm greep toen we samen ergens liepen. Beetje jammer dat het een oude vriend was die gedag wilde zeggen, maar dat kon mijn toenmalige man niet weten. Ik voelde me wel altijd veilig op straat met hem, maar verder was het een dronkenlap die niet goed voor zijn kind zorgde. Exit eerste man.
De vriend die ik daarna had, was op het eerste gezicht een heer. Hij hield deuren open en schoof stoelen aan, iets wat mijn eerste man nooit had gedaan. Hij was groot en breed dus op straat viel niemand hem of mij lastig. Maar langzamerhand kwam ik erachter dat hij eigenlijk vond dat meisjes met te korte rokjes 'erom vroegen' en dat als vrouw alleen over straat gaan 'natuurlijk stom was'. Abortus zou 'verboden moeten worden' (zelfs na verkrachting). Hij loog ook nogal eens over waar hij was en met wie. Exit vriend.
Ik heb toen een paar jaar kickboksles genomen, dus nu kan ik mezelf redelijk verdedigen. Maar ik zou van mijn man wel verwachten dat hij in ieder geval voor me opkomt als er iets gebeurt, al krijgt hij daarbij klappen. Ik zou dat andersom ook doen (ik heb inmiddels een gemene linkse hoek).
Trouwens nog een tip voor als je in een benarde situatie komt: kies de aanvoerder uit en roep enthousiast: "Hé wat leuk!! Hoe is het met je moeder? Ik moet haar nodig weer eens bellen." De aanvoerder zal onzeker worden (kent die vrouw mijn moeder?) en de rest van de groep meenemen om ergens anders rotzooi te gaan trappen. Ik heb dit al 2x met succes toegepast. Daarna wel ff de politie bellen voor ze iemand anders lastig vallen.
Dymo schreef op 05-09-2025 om 14:43:
Mijn eerste man had een zwarte band karate. Hij was heel relaxed, maar heeft toen ik zwanger was wel een keer iemand gevloerd die mijn van achteren bij mijn arm greep toen we samen ergens liepen. Beetje jammer dat het een oude vriend was die gedag wilde zeggen, maar dat kon mijn toenmalige man niet weten. Ik voelde me wel altijd veilig op straat met hem, maar verder was het een dronkenlap die niet goed voor zijn kind zorgde. Exit eerste man.
Dat is ook wel een rode vlag dat hij iedereen maar aanvalt ook al zijn het je vrienden. Maar hoe hield jouw oude vriend je dan aan? Je had vastpakken of stevig aan je arm trekken?
Dymo schreef op 05-09-2025 om 14:43:
Trouwens nog een tip voor als je in een benarde situatie komt: kies de aanvoerder uit en roep enthousiast: "Hé wat leuk!! Hoe is het met je moeder? Ik moet haar nodig weer eens bellen." De aanvoerder zal onzeker worden (kent die vrouw mijn moeder?) en de rest van de groep meenemen om ergens anders rotzooi te gaan trappen. Ik heb dit al 2x met succes toegepast. Daarna wel ff de politie bellen voor ze iemand anders lastig vallen.
Die ga ik onthouden! Die doet het vast ook goed als je niet zelf het slachtoffer bent.
Ha, wat fijn dat er al reacties zijn!
En troostend om te lezen dat ik kennelijk niet de enige ben die met dit soort dingen worstelt.
Wat me wel opvalt: ik zie hier verschillende dames reageren met als strekking “ik kan goed voor mezelf opkomen/ ik sta zelf mijn mannetje wel”. Maar de akelige werkelijkheid die de afgelopen weken weer volop in het nieuws is, is dat het toch vaak vrouwen zijn die (seksueel) aangevallen worden door mannen. En alle emancipatie ten spijt: aan die biologische verschillen kunnen we helaas niks veranderen. Als (gemiddelde) vrouw verlies je het in een fysieke confrontatie nou eenmaal meestal toch van een man. Het verschil in spierkracht, lengte, gewicht etc. is er nou eenmaal, gemiddeld gesproken.
En ja, ik ben het natuurlijk van harte eens met Levina dat je met een man van type Bonobo iedere confrontatie uit de weg moet gaan. En met Fruitmoeder, dat niemand zit te wachten op twee gewonden. En ook
met MRI dat de bescherming van een man niet nodig zou moeten zijn, maar zolang dat helaas niet de realiteit is, zoek ik naar manieren om mezelf te beschermen. En als dat betekent dat het helpt als je een man bij je hebt, dan doe ik dat. Maar ja: het helpt niet als je op voorhand al weet dat die man niks gaat doen als je in de problemen komt.
Voor de goede orde: ik ben ontzettend blij met mijn man. Want inderdaad, hij doet wat hij kan. Maar dit kan hij dus niet. En wat jij zegt, Levina, dat knagende gevoel na dat akkefietje op de oprit bij de supermarkt, dat heb ik dus ook. Niet fijn.
Hoe zouden we deze mannen kunnen helpen om toch iets te doen? En wat zouden ze dan kúnnen doen?
Dymo en MRI: ik snap heel goed dat de bescherming van de mannen die jullie beschreven een hele nare keerzijde had. Maar er moet toch iets tussen zitten? Tussen helemaal niks doen en wel wat doen maar er rare ideeën of gewoonten op nahouden?
Als ik op straat wordt lastiggevallen zal mijn partner direct naast me staan. Hij is bereid om de dader aan te spreken of desnoods aan te pakken, maar ook bereid om mij af te remmen als ik de dader verbaal een kopje kleiner dreig te maken of ongemerkt meer ellende over mezelf afroep. En alle varianten daarvan zijn al voorgekomen 
Partner is gelukkig sociaal erg intelligent en alert in momenten van crisis.
Ik vind wel dat de man van OP zich zwak verdedigt hier. Er zijn meer mogelijkheden dan óf niets doen en afstand creëren, óf agressief worden.
Ja maar Oog, besef wel dat het meeste geweld tegen vrouwen binnenshuis door een bekende gebeurt. Lisa is een vreselijk voorbeeld van geweld tegen vrouwen buitenshuis maar alle andere moorden op vrouwen van de afgelopen maanden waren door (ex) partner.
Ik vind het een heel interessante discussie, of een man je moet verdedigen. Ik zou zeggen als hij ongeveer even sterk is als jij, zou ik een zelfde opstelling als van een vriendin verwachten. Dan vind ik het ook niet leuk als zij wegloopt als ik aangevallen wordt. Een man van 45 die niet heel getraind is, legt het ook af tegen sportschooljongens van 22 met een mes. In die zin valt ongelijkheid in fysieke vermogens ook niet te ontkennen.
FruitMoeder schreef op 05-09-2025 om 14:57:
[..]
Dat is ook wel een rode vlag dat hij iedereen maar aanvalt ook al zijn het je vrienden. Maar hoe hield jouw oude vriend je dan aan? Je had vastpakken of stevig aan je arm trekken?
Ik ben ook wel eens voor de grap onverwacht aan beide schouders tegelijk van achteren vastgepakt door een vriend. Die had mijn elleboog in zijn ribben voor hij er erg in had, want ik haalde instinctief naar achteren uit. Dus ik kan me de actie van die karateka wel voorstellen: bedreiging zien en meteen handelen.
Mijn partner was klein en tenger (we waren precies even lang en ik woog meer). Ik werd ooit eens bijzonder onaangenaam bejegend door een meneer die dacht dat ik zijn dure fiets beschadigd had en eiste dat ik de schade zou vergoeden. Waarop ik de man duidelijk maakte dat hij ongelijk had en dat ik niet ging betalen; hij had een vrij agressieve toon, maar daar bleef het bij. Mijn partner mengde zich erin en het leek er ernstig op dat hij het idee had dat hij als De Man mij moest beschermen. Ik was daar niet blij mee, omdat ik inschatte dat de kans dat hij mijn partner zou slaan, aanzienlijk groter was dan dat hij mij, een vrouw, een klap zou verkopen (de statistieken geven mij vziw gelijk). En mijn partner had geen zwarte band karate en was een kop kleiner dus dat zag ik somber in. Het liep gelukkig goed af, het bleef bij woorden.
Je loopt als man een grotere kans om klappen op te lopen als het vervelend wordt dan als vrouw (je loopt als vrouw dan weer een grotere kans dat een kerel vervelend wordt, vrees ik). Neemt niet weg dat als ik als vrouw bij mijn borst gepakt zou worden, ik het wel zou waarderen als de man met wie ik ben in elk geval direct duidelijk laat merken dat hij dat afkeurt. En dan hoop ik dat we met zijn tweeën zo'n borstenknijper wel de baas kunnen.
Maar wat betreft Peter Heerschop: kan het niet zo zijn dat hij gewoon te overdonderd/verbluft was om iets uit te brengen? Ik kan me dat eerlijk gezegd ook nog wel voorstellen.
Oog schreef op 05-09-2025 om 15:21:
Voor de goede orde: ik ben ontzettend blij met mijn man. Want inderdaad, hij doet wat hij kan. Maar dit kan hij dus niet. En wat jij zegt, Levina, dat knagende gevoel na dat akkefietje op de oprit bij de supermarkt, dat heb ik dus ook. Niet fijn.
Hoe zouden we deze mannen kunnen helpen om toch iets te doen? En wat zouden ze dan kúnnen doen?
Dymo en MRI: ik snap heel goed dat de bescherming van de mannen die jullie beschreven een
Nee, niet fijn. Ik heb me erbij neergelegd en sinds de Bonobo snap ik het dus wel iets beter, maar goed: als ik mijn kerel zelf had kunnen configureren, zou hij in zo'n situatie als bij als bij de supermarktoprit wel wat anders/dapperder reageren. Ik vind het niet zo'n topeigenschap van hem, in alle eerlijkheid. Ook omdat ik weet (mee heb gemaakt dus) dat ik andersom hen niet alleen zou laten staan (het is overigens niet zijn bedoeling mij alleen te laten staan, hij vindt dat ik ook door zou moeten lopen - maar ja, dat doe ik dus niet, ik ga mezelf niet van mijn sokken laten rijden zonder iemand fijntjes op zijn rijstijl te wijzen, zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar).
Je zoon praat overigens je man na, denk ik: die komt nog wel eens in zo'n situatie en dan reageert hij misschien wel heel anders.
Maar ik snap je irritatie/frustratie volledig.
Wij hebben zoiets laatst meegemaakt. Het ging niet eens om vastgrijpen van borsten maar wel Iets wat niet oke was. Mijn man heeft er, heel netjes, wat van gezegd.
Even voor de situatie: wij kwamen met ons gezin uit een voorstelling, dus ook de kinderen waren hierbij. Mijn man is altijd de rustigheid zelve en vroeg iets aan de paar jongens waar het om gaat.
volgende moment ligt hij in de struiken, is zijn bril afgeslagen en heb ik twee schreeuwende kinderen. Niemand in de buurt die mij kan helpen en ik weet niet wat ik moet doen.
Ondertussen duwen ze mijn man, die weer opstond weer tegen de grond.
Ik ben 112 gaan bellen, want was radeloos. Uiteindelijk had het veel erger kunnen aflopen want een van die gasten was bij zinnen en heeft gezegd we stoppen ermee.
naja, politie gekomen, verhaal gedaan… conclusie: ja zegt politie, we kunnen hier niets mee. Weten van dit groepje af, niemand heeft t gezien verder of je hebt bewijs… we geloven jullie zeker. Maar we hebben elke dag met deze (niet specifiek deze groep) jongeren te maken. Het wordt er niet beter op in Nl. bedenk of je ze volgende keer weer wil aanspreken.
Kinderen hadden nachtmerries, man een schulgevoel. Maar we hebben echt met elkaar besproken, dit doen we niet meer. Niet meer aanspreken, dit kan niet meer want je bent zelf echt de sjaak.
